Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim Zamiejscowy VII Wydział Karny w Hajnówce

w składzie:

Przewodniczący: SSR Grzegorz Front

Protokolant: Piotr Jałoza

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2018 r. w H.

sprawy:

I.  A. R., syna G. i S. z domu C., urodzonego w dniu (...) w m.N. (Republika Białoruś)

oskarżonego o to, że:

1)  w dniu 16 grudnia 2017 r. we współdziałaniu z innymi osobami przekraczał wbrew przepisom granicę państwową z Rzeczypospolitej Polskiej do Republiki Białoruś i z Republiki Białoruś do Rzeczypospolitej Polskiej w rejonie znaku granicznego nr (...), gmina B.,

tj. o czyn z art. 264 § 2 kk,

2)  w dniu 16 grudnia 2017 r. sprowadził na terytorium kraju przez granicę państwową w rejonie znaku granicznego numer (...), gmina B., powiat (...), wyroby akcyzowe w postaci 25.000 paczek papierosów różnych marek bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy oraz bez dopełnienia obowiązku celnego oraz uchylając się w ten sposób od opodatkowania poprzez nie ujawnienie przemieszczanych przedmiotów właściwemu organowi, przez co nastąpiło narażenie na uszczuplenie należności celnej w kwocie 32.256 zł oraz należności podatkowej w kwocie 541.451 zł w tym podatku od towarów i usług w kwocie 117.750 zł, podatku akcyzowego w kwocie 423.701 zł,

tj. o czyn z art. 86 § 1 i § 3 kks w zb. z art. 54 § 1 i § 2 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

II.  U. C., syna A. i O. z domu A., urodzonego w dniu (...) w m. M. (Republika Białoruś)

oskarżonego o to, że:

1)  w dniu 16 grudnia 2017 r. we współdziałaniu z innymi osobami przekraczał wbrew przepisom granicę państwową z Rzeczypospolitej Polskiej do Republiki Białoruś i z Republiki Białoruś do Rzeczypospolitej Polskiej w rejonie znaku granicznego nr (...), gmina B.,

tj. o czyn z art. 264 § 2 kk,

2)  w dniu 16 grudnia 2017 r. sprowadził na terytorium kraju przez granicę państwową w rejonie znaku granicznego numer (...), gmina B., powiat (...), wyroby akcyzowe w postaci 25.000 paczek papierosów różnych marek bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy oraz bez dopełnienia obowiązku celnego oraz uchylając się w ten sposób od opodatkowania poprzez nie ujawnienie przemieszczanych przedmiotów właściwemu organowi, przez co nastąpiło narażenie na uszczuplenie należności celnej w kwocie 32.256 zł oraz należności podatkowej w kwocie 541.451 zł w tym podatku od towarów i usług w kwocie 117.750 zł, podatku akcyzowego w kwocie 423.701 zł,

tj. o czyn z art. 86 § 1 i § 3 kks w zb. z art. 54 § 1 i § 2 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

III.  V. M., syna N. i O. z domu B., urodzonego w dniu (...) w m. M. (Republika Białoruś)

oskarżonego o to, że:

1)  w dniu 16 grudnia 2017 r. we współdziałaniu z innymi osobami przekraczał wbrew przepisom granicę państwową z Rzeczypospolitej Polskiej do Republiki Białoruś i z Republiki Białoruś do Rzeczypospolitej Polskiej w rejonie znaku granicznego nr (...), gmina B.,

tj. o czyn z art. 264 § 2 kk,

2)  w dniu 16 grudnia 2017 r. sprowadził na terytorium kraju przez granicę państwową w rejonie znaku granicznego numer (...), gmina B., powiat (...), wyroby akcyzowe w postaci 25.000 paczek papierosów różnych marek bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy oraz bez dopełnienia obowiązku celnego oraz uchylając się w ten sposób od opodatkowania poprzez nie ujawnienie przemieszczanych przedmiotów właściwemu organowi, przez co nastąpiło narażenie na uszczuplenie należności celnej w kwocie 32.256 zł oraz należności podatkowej w kwocie 541.451 zł w tym podatku od towarów i usług w kwocie 117.750 zł, podatku akcyzowego w kwocie 423.701 zł,

tj. o czyn z art. 86 § 1 i § 3 kks w zb. z art. 54 § 1 i § 2 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

IV.  T. P., syna I. i G. z domu G., urodzonego w dniu (...) w B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 16 grudnia 2017 r. w m. H. współdziałał wraz z ustalonymi trzema obywatelami Białorusi w ten sposób, że przewoził samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) towary w postaci papierosów nieoznaczonych wymaganymi znakami akcyzy przemyconych uprzednio przez tych obywateli Białorusi przez granicę państwową w rejonie znaku granicznego nr (...)w ilości 25.000 paczek papierosów różnych marek o wartości nie mniejszej niż 339.935 zł, na którym ciążą należności celne w kwocie 32.256 zł oraz należności podatkowe w wysokości 541.451 zł w tym podatek akcyzowy w kwocie 423.701 zł oraz podatek od towarów i usług w kwocie 117.750 zł, bez dopełnienia ciążącego na nim obowiązku celnego i podatkowego,

tj. o czyn z art. 91 § 1 i § 3 kks w zb. z art. 54 § 1 i § 2 kks w zb. z art. 65 § 1 i § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 kks

o r z e k a:

I.  oskarżonych A. R., U. C. i V. M. uznaje za winnych popełnienia zarzucanych im czynów, przy czym przyjmuje że czynów opisanych w punktach I. 2), II. 2) i III. 2) dopuścili się działając wspólnie i w porozumieniu, i kwalifikuje je z art. 86 § 1 i § 3 kks w zb. z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks, i za to:

a)  za czyny opisane w punktach I. 1), II. 1) i III. 1) na podstawie art. 264 § 2 kk w zw. z art. 37 a kk wymierza im kary grzywny w wysokości po 160 (sto sześćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 10 (dziesięciu) złotych,

b)  za czyny opisane w punktach I. 2), II. 2) i III. 2) na podstawie art. 86 § 3 i 1 kks w zb. z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 63 § 2 kks w zw. z art. 7 § 1 kks skazuje ich, zaś na podstawie art. 54 § 1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks wymierza im kary grzywny:

- A. R. w wysokości 180 (stu osiemdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych,

- U. C. i V. M. w wysokości po 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych,

II.  oskarżonego T. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym kwalifikuje go z art. 91 § 3 i 1 kks w zb. z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 65 § 1 kks w zw. z art. 7 § 1 kks, i za to na podstawie art. 91 § 3 i 1 kks w zb. z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 65 § 1 kks w zw. z art. 7 § 1 kks skazuje go, zaś na podstawie art. 54 § 1 kks w zw. z art. 7 § 2 kks wymierza mu karę grzywny w wysokości 120 (stu dwudziestu) stawek dziennych, przyjmując że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych,

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 86 § 2 kk w zw. z art. 20 § 2 kks oraz art. 39 § 1 i 2 kks wymierza oskarżonym A. R., U. C. i V. M. kary łączne grzywny:

- A. R. w wysokości 200 (dwustu) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych,

- U. C. i V. M. w wysokości po 180 (sto osiemdziesiąt) stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna grzywny jest równoważna kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych,

IV.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk w zw. z art. 20 § 2 kks na poczet orzeczonych kar zalicza oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie:

a)  A. R. od dnia 16.12.2017 r. godz. 02:00 do dnia 17.12.2017 r. godz. 21:43, przyjmując, że jest on równoważny dwóm dniom rzeczywistego pozbawienia wolności, zaś jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

b)  U. C. od dnia 16.12.2017 r. godz. 02:00 do dnia 17.12.2017 r. godz. 21:47, przyjmując, że jest on równoważny dwóm dniom rzeczywistego pozbawienia wolności, zaś jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

c)  V. M. od dnia 16.12.2017 r. godz. 02:00 do dnia 17.12.2017 r. godz. 21:51, przyjmując, że jest on równoważny dwóm dniom rzeczywistego pozbawienia wolności, zaś jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

d)  T. P. w dniu 16.12.2017 r. od godz. 02:15 do godz. 19:45, przyjmując, że jest on równoważny jednemu dniowi rzeczywistego pozbawienia wolności, zaś jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny,

V.  na podstawie art. 29 pkt 1 kks w zw. z art. 30 § 1 i 3 kks orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci 10.000 paczek papierosów marki (...) i 15.000 paczek papierosów marki (...), szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/138/17 pod pozycjami 1 i 2 (k. 130), a przechowywanych w magazynie depozytowym Placówki Straży Granicznej w C.,

VI.  na podstawie art. 29 pkt 2 kks w zw. z art. 30 § 1 i 3 kks orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci: telefonu komórkowego o nr (...) wraz z kartą SIM, grabi metalowych, kawałka styropianu, drewnianej deski, telefonu komórkowego P. X. o nr (...) oraz nr (...) wraz z kartą SIM, telefonu komórkowego N. o nr (...) wraz z kartą SIM, i.model (...) o nr (...) wraz z kartą SIM, i.model (...) o nr (...) wraz z kartą SIM, smartfona (...) (2016) o nr (...) oraz nr (...), tabletu S.koloru białego model (...) o nr (...) i radia ręcznego – krótkofalówki koloru czarnego z napisem (...) oznaczony cyfrą 1 i numerze seryjnym (...)- (...), szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/138/17 pod pozycjami 4-14 (k. 130), przechowywanych w magazynie depozytowym Placówki Straży Granicznej w C.,

VII.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty:

a)  od A. R. kwotę 1.400,00 (jednego tysiąca czterystu) złotych

b)  od U. C. i V. M. kwoty po 1.260,00 (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt) złotych,

c)  od T. P. kwotę 840,00 (ośmiuset czterdziestu) złotych,

i obciąża ich pozostałymi kosztami sądowymi w częściach równych.

Sygn. akt VII K 219/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. P. wziął udział w zorganizowanym na dzień 16.12.2017 r. przerzucie papierosów z terenu Białorusi do Polski. Dzień wcześniej do kraju przez przejście graniczne w P. wjechali trzej obywatele Białorusi: A. R., U. C. i V. M., którzy poruszali się samochodem marki V. (...). Koordynatorem przedsięwzięcia po stronie białoruskiej był A. R.. To on utrzymywał kontakt ze zleceniodawcami przerzutu, którzy wyznaczyli jego datę i miejsce, zajmował się werbunkiem członków grupy oraz odpowiadał za jego realizację od strony technicznej. Rola T. P. sprowadzała się natomiast do zapewnienia środka transportu, za pomocą którego możliwe będzie przewiezienie papierosów spod granicy w głąb kraju. Powierzone zadanie realizował samochodem dostawczym marki F. (...) o nr rej. (...).

Po przekroczeniu granicy obywatele Białorusi spotkali się z T. P. i już wspólnie udali się do B.. Na parkingu jednego z hoteli przesiedli się do busa, po czym wyruszyli w kierunku granicy państwa, która w tamtym miejscu przebiegała przez zalesiony obszar P.. Drogę T. P. wskazywał A. R., który znał miejsce pozostawienia papierosów po stronie białoruskiej. Po dojechaniu na miejsce T. P. zaparkował samochód w pobliżu granicy, natomiast obywatele Białorusi przystąpili do przenoszenia papierosów. Przy przechodzeniu przez pas drogi granicznej, aby nie pozostawić śladów obuwia, posiłkowali się deską opartą z jednej strony na betonowym cokole znaku granicznego, a z drugiej na arkuszu styropianu. W ten sposób przeniesiono 25 toreb wypełnionych 25.000 paczek papierosów i umieszczono je w busie. T. P. nie przenosił papierosów, oczekiwał w tym czasie w samochodzie. Po zakończeniu przerzutu odjechali z powrotem w kierunku B..

Pod hotelem obywatele Białorusi przesiedli się do swojego samochodu i wyruszyli w kierunku H.. Za nimi podążał bus kierowany przez T. P.. Na wjeździe do H. oba samochody zostały zatrzymane przez funkcjonariuszy Straży Granicznej i Policji.

Na przemyconych papierosach ciążyły należności celne w kwocie 32.256 zł oraz należności podatkowe w kwocie 339.935 zł, w tym podatek akcyzowy w kwocie 423.701 zł oraz podatek od towarów i usług w kwocie 117.750 zł.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie wyjaśnień oskarżonych z postępowania przygotowawczego: A. R. (k. 87-90), U. C. (k. 104-106) i V. M. (k. 120-122) i T. P. (k. 72-73) oraz zeznań funkcjonariuszy Straży Granicznej biorących udział w akcji, a także pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, w szczególności protokołu taryfikacji celnej (k. 66-67), a także danych o karalności oskarżonych.

Wszyscy oskarżeni przyznali się do popełnienia zarzuconych im czynów oraz złożyli wyjaśnienia zbieżne z ustalonym stanem faktycznym.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonych, w tym przyznanie się do winy, należało ocenić jako wiarygodne i motywowane chęcią przedstawienia prawdziwego przebiegu zdarzenia. Na ich podstawie możliwe było zrekonstruowanie spójnego obrazu procederu związanego z przemytem papierosów, w tym podziału ról i zadań obowiązujących w grupie, a także dokładnego przebiegu operacji z dnia 16.12.2017 r. Wyjaśnienia oskarżonych były poza tym zbieżne z ustaleniami i relacjami przesłuchanych funkcjonariuszy Straży Granicznej.

Ustalenia w zakresie wartości rynkowej papierosów, narażonej na uszczuplenie należności celnej i podatkowej sąd poczynił w oparciu o protokół taryfikacji celnej.

W tym stanie rzeczy zachowania oskarżonych A. R., U. C. i V. M. polegające na nielegalnym przekroczeniu granicy państwowej wyczerpywały znamiona przestępstwa z art. 264 § 2 kk.

W zakresie przemytu papierosów przyjęto, że w/w oskarżeni swoim zachowaniem wypełnili znamiona przestępstwa skarbowego uregulowanego w przepisach art. 86 § 3 i 1 kks, art. 63 § 2 kks i w art. 54 § 1 kks. Nie dopełnili bowiem ciążącego obowiązku celnego poprzez sprowadzenie towaru z zagranicy bez jego przedstawienia organowi celnemu i dokonania zgłoszenia celnego, na którym ciążyła należność celna w kwocie 32.256 zł (art. 86 § 3 i 1 kks). Ponadto, wbrew przepisom ustawy sprowadzili na terytorium kraju wyroby akcyzowe bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy (art. 63 § 2 kks), na których ciążył podatek akcyzowy w kwocie 423.701 zł. Zachowanie to wyczerpywało również znamiona czynu z art. 54 § 1 kks z uwagi na to, że uchylając się od opodatkowania, nie ujawnili funkcjonariuszom Służby Celnej przedmiotu opodatkowania, na którym ciążyła należność podatkowa w łącznej kwocie 541.451 zł, na którą składała się należność z tytułu podatku od towarów i usług w kwocie 117.750 zł oraz wspomniana już należność z tytułu podatku akcyzowego w kwocie 423.701 zł.

W dacie przemytu (2017 r.) zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9.09.2016 r. (Dz. U. 2016 r., poz. 1456) minimalne wynagrodzenie za pracę wynosiło 2.000 zł. Ustawowy próg, od przekroczenia którego zależne było rozgraniczenie pomiędzy wykroczeniem skarbowym a przestępstwem skarbowym wynosił zatem 10.000 zł. Zgodnie bowiem z art. 53 § 6 kks w zw. z art. 53 § 3 kks stanowi on pięciokrotność wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie popełnienia czynu. Mała wartość, zgodnie z art. 53 § 14 kks stanowiąca w czasie popełnienia czynu zabronionego nie więcej niż 200-krotność minimalnego wynagrodzenia, wynosiła 400.000 zł. Z kolei duża wartość, zgodnie z art. 53 § 15 kks stanowiąca w czasie popełnienia czynu zabronionego nie więcej niż 500-krotność minimalnego wynagrodzenia, wynosiła 1.000.000 zł.

Biorąc pod uwagę ustalone wartości, przyjąć należało, że małą wartość przekraczała ciążąca na przemyconych papierosach należność z tytułu podatku akcyzowego. Wartość tę naturalnie przekraczała także łączna należność podatkowa, wynikająca z tytułu podatku akcyzowego i podatku od towarów i usług. W zakresie małej wartości, ale powyżej ustawowego progu, mieściła się natomiast narażona na uszczuplenie należność celna.

Konsekwencją powyższych ustaleń była konieczność modyfikacji prawnej kwalifikacji prawnej czynu oskarżonych w zakresie art. 54 § 1 kks. W tym wypadku, z uwagi na to, że narażona na uszczuplenie łączna należność podatkowa przekraczała małą wartość – wynosiła bowiem 541.451 zł – brak było podstaw do zastosowania typu uprzywilejowanego przestępstwa opisanego w art. 54 § 2 kks. Powołany w akcie oskarżenia przepis należało wyeliminować, poprzestając wyłącznie na kwalifikacji z art. 54 § 1 kks.

W świetle ustaleń faktycznych sprawy jako oczywista jawiła się modyfikacja polegająca na przypisaniu oskarżonym działania w ramach wcześniej zawartego porozumienia, mającego za przedmiot przerzucenie przez granicę określonej ilości papierosów. W tych realiach naturalne było, że żaden z oskarżonych nie działał indywidualnie i na własny rachunek. Poza tym, konsekwencją przyjęcia literalnego brzmienia aktu oskarżenia byłoby, że przemycono trzykrotnie więcej papierosów, aniżeli zatrzymano przy sprawcach.

Pomimo tego, że czyn oskarżonych wyczerpywał znamiona określone w trzech przepisach ustawy, zgodnie z art. 7 § 1 kks przypisać można było tylko jedno przestępstwo skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W takim wypadku podstawę wymiaru kary stanowił przepis przewidujący karę najsurowszą, a więc art. 54 § 1 kks.

Czyn oskarżonego T. P., polegający na przewożeniu papierosów będących przedmiotem przestępstwa przemytu celnego oraz przemytu akcyzowego, wypełniał znamiona przestępstwa skarbowego uregulowanego w przepisach art. 91 § 3 i 1 kks w zb. z art. 54 § 1 kks w zb. z art. 65 § 1 kks. Kwoty narażonych na uszczuplenie należności celnych i podatkowych były analogiczne jak w przypadku oskarżonych odpowiedzialnych za dokonanie przemytu. Tożsama była również ich kwalifikacja w zakresie kryterium „małej wartości”, o którym mowa w art. 53 § 14 kks.

Konsekwencją powyższych ustaleń była konieczność modyfikacji prawnej kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego w zakresie art. 54 § 1 kks. W tym wypadku, z uwagi na to, że narażona na uszczuplenie łączna należność podatkowa przekraczała małą wartość – wynosiła bowiem 541.451 zł – brak było podstaw do zastosowania typu uprzywilejowanego przestępstwa opisanego w art. 54 § 2 kks. Powołany w akcie oskarżenia przepis należało wyeliminować, poprzestając wyłącznie na kwalifikacji z art. 54 § 1 kks.

Podobnie rzecz się miała z art. 65 § 3 kks, który także odwołuje się do kryterium małej wartości narażonej na uszczuplenie należności z tytułu podatku akcyzowego. W tym wypadku kwota należności akcyzowej wynosiła 423.701 zł, a zatem małą wartość przekraczała. Powołany w akcie oskarżenia przepis należało wyeliminować, poprzestając wyłącznie na kwalifikacji z art. 65 § 1 kks.

Pomimo że czyn oskarżonego wyczerpywał znamiona określone w trzech przepisach ustawy, zgodnie z art. 7 § 1 kks przypisać można było tylko jedno przestępstwo skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. W takim wypadku podstawę wymiaru kary stanowił przepis przewidujący karę najsurowszą, a więc art. 54 § 1 kks.

Przy wymiarze kary sąd miał na uwadze ogólne dyrektywy jej wymiaru, w tym w szczególności społeczną szkodliwość czynu oraz stopień zawinienia sprawców. Uwzględnić również należało dyrektywy wynikające z art. 13 § 1 kks, nakazujące wziąć pod uwagę w szczególności rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu zabronionego, a także rodzaj i stopień naruszenia ciążącego na sprawcy obowiązku finansowego.

Czyn oskarżonych godził w interesy finansowe Skarbu Państwa, gdzie kwota narażonych na uszczuplenie należności publicznoprawnych wynosiła w sumie ponad 500.000 zł. Społeczna szkodliwość takiego zachowania jest oczywista i oceniana być musiała jako wyraźnie przekraczająca poziom znaczny. W tym stanie rzeczy nie ulegało wątpliwości, że wymierzone oskarżonym kary musiały być surowe, tak aby z jednej strony realizowały cele wychowawcze, z drugiej zaś zapewniały osiągnięcie celu odstraszającego wobec innych, potencjalnych sprawców tego rodzaju przestępstw.

Jako okoliczność łagodzącą należało wziąć pod uwagę, że zatrzymani w strukturze grupy zajmującej się przerzucaniem papierosów zajmowali najniższą, można powiedzieć techniczną pozycję. Do ich zadań należało wyłącznie przetransportowanie papierosów z granicy w głąb kraju. Można sądzić, że uzyskiwane wynagrodzenie stanowiło nikłą część w stosunku do wyobrażalnych dochodów z tego rodzaju procederu. Tym niemniej, pamiętać należało, że bez tych najniżej usytuowanych wykonawców nie mógłby on być skutecznie realizowany.

Rozważając kwestię wymiaru kary, należało zatem z jednej strony wziąć pod uwagę skalę uszczerbku spowodowanego w interesach finansowych państwa, z drugiej zaś sytuację majątkową oskarżonych i realne możliwości wywiązania się z orzeczonych grzywien. Konieczne było również rozróżnienie roli każdego z oskarżonych w procederze, gdyż te – jak wyjaśniono wcześniej – nie były jednakowe.

Ustalając wysokość stawki dziennej grzywny za przestępstwo skarbowe pamiętać ponadto należało, że nie mogła ona być niższa od 1/30 części minimalnego wynagrodzenia (art. 23 § 3 kks. Biorąc pod uwagę wysokość minimalnego wynagrodzenia obowiązującą w 2017 r. (2.000 zł), stawka dzienna nie mogła być niższa niż 66,66 zł.

W tym stanie rzeczy za przestępstwo nielegalnego przekroczenia granicy oskarżonym A. R., U. C. i V. M., przy zastosowaniu art. 37 a kk, wymierzono kary grzywny w wysokości po 160 stawek dziennych po 10 zł każda.

Za przestępstwo skarbowe jako adekwatną i sprawiedliwą uznano karę grzywny:

- dla A. R. w wysokości 180 stawek dziennych po 70 zł każda,

- dla U. C. i V. M. w wysokości po 150 stawek dziennych po 70 zł każda.

Jako karę łączną orzeczono wobec A. R. grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 70 zł każda, zaś wobec U. C. i V. M. w wysokości po 180 stawek dziennych po 70 zł każda.

Za odpowiadającą zawinieniu oraz szkodliwości społecznej przestępstwa skarbowego popełnionego przez oskarżonego T. P. uznano natomiast karę grzywny w wysokości 120 stawek dziennych po 70 zł każda. Kara w tej wysokości w sposób właściwy komponuje się z karami orzeczonymi wobec pozostałych sprawców, a także uwzględnia rolę i zadania wykonywane przez niego w trakcie przerzutuz dnia 16.12.2017 r.

Na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk w zw. z art. 20 § 2 kks na poczet orzeczonych grzywien zaliczono oskarżonym okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie.

Na podstawie art. 29 pkt. 1 kks w zw. z art. 30 § 1 i 3 kks orzeczono obligatoryjny przepadek papierosów zatrzymanych w trakcie przerzutu z dnia 16.12.2017 r.

Na podstawie art. 29 pkt. 2 kks w zw. z art. 30 § 1 i 3 kks orzeczono przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa skarbowego w postaci telefonów, tabletu i krótkofalówki.

Opłaty wymierzono na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983 nr 49, poz. 223 t.j. ze zm.), o kosztach orzeczono na mocy art. 627 kpk, obciążając nimi oskarżonych w częściach równych.