Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia (...) roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR (...)

Protokolant – (...)

przy udziale (...) – (...) w (...)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach (...) roku i (...) roku

sprawy (...)

(...) (...) i (...) z d. (...)

ur. (...)

w (...)

(...) o to, że:

w dniu (...) ok. godz. (...) będąc w stanie po spożyciu alkoholu leżała na chodniku na (...) w (...) zakłócając swoim czynem porządek publiczny,

tj. o czyn z art. 51 § 2 kw

o r z e k a

I.  (...) (...) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, przy czym ustala, że obwiniona dopuściła się tego czynu mając znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem, tj. popełnienia wykroczenia z art. 51 § 2 kw w zw. z art. 17 § 2 kw, a na podstawie art. 17 § 2 kw odstępuje od wymierzenia jej kary;

II.  zasądza od (...) na rzecz (...) (...) kwotę 265,68 zł (dwieście sześćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt osiem groszy), w tym kwotę 49,68 zł (czterdzieści dziewięć złotych i sześćdziesiąt osiem groszy) podatku od towarów i usług (VAT), tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną (...) z urzędu;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 121§1 kpw zwalnia (...) z ponoszenia kosztów sądowych w całości, przejmując je na rachunek (...).

Sygn. akt II W 168/ 18

UZASADNIENIE

Na podstawie materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu (...) około godziny (...) (...) będąca w stanie po spożyciu alkoholu leżała na chodniku przy bloku (...) w (...), która jak wynikało z anonimowego zgłoszenia prawdopodobnie potrzebowała pomocy. Przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze (...) wezwali (...). Przybyły na miejsce ratownik medyczny stwierdził stan po użyciu alkoholu. Kobieta została przewieziona do (...) przy ul. (...) w (...), gdzie została przekazana za pokwitowaniem celem wytrzeźwienia.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów : zeznań świadka (...) (k. 10,83), zeznań świadka (...) (k. 8, 83-84), (...) (k. 2, 19, 42, 59), (...) (k. 4), (...) (k. 3), (...) 12.04.2016 r. (k. 14-18), zdjęć (5), (...) (k. 41), (...) (k. 60-74).

W świetle całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w niniejszej sprawie wina (...) (...) i okoliczności popełnienia zarzucanego jej czynu nie budzą żadnych wątpliwości.

(...) (...) nie skorzystała ze swojego prawa i nie złożyła wyjaśnień ani w podczas czynności wyjaśniających, ani przed Sądem.

Zeznania świadków zdarzenia funkcjonariuszy (...) w (...) (...) i (...) Sąd uznał za logiczne i spójne. Świadkowie są osobami obcymi dla (...), którzy powzięli informacje na temat zachowania (...), w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi. Świadkowie Ci byli naocznymi świadkami zachowania (...) z dnia (...) Ponadto świadkowie zeznali, że wobec (...) często prowadzone są interwencje. (...) znana z tego, że często widywana jest pod wpływem alkoholu i z tego, że kładzie się na ulicach, czy torach i swoim zachowaniem stwarza zagrożenie dla siebie i dla kierowców.

Wobec wątpliwości co do stanu psychicznego (...) Sąd dołączył do niniejszej sprawy opinię sadowo – psychiatryczną sporządzaną przez biegłego psychiatrę do analogicznej sprawy o sygn. akt (...) Opinia biegłego psychiatry jest rzetelna, jasna i logiczna, wnioski w niej zawarte zostały odpowiednio umotywowane.

Sąd nie znalazł również podstaw, aby kwestionować wartość dowodową czy autentyczność dowodów ujawnionych bez odczytywania i zaliczonych w poczet materiału dowodowego. Sąd obdarzył wiarą te dowody, gdyż zostały zgromadzone zgodnie z obowiązującymi zasadami procesowymi, a na rozprawie nie kwestionowano ich wiarygodności.

Sąd dokonał następującej oceny prawnej czynów (...):

Reasumując, Sąd ustalił, iż przeprowadzone w sprawie dowody uznane za wiarygodne wzajemnie się uzupełniają i tworzą logiczną całość. Na ich podstawie ustalono, że obwiniona w dniu (...) około godz. (...) będąc w stanie po spożyciu alkoholu leżała na chodniku przy bloku (...) w (...) zakłócając swym czynem porządek publiczny, przy czym mając znacznie ograniczoną zdolność rozpoznania znaczenia czynu oraz pokierowania swoim postępowaniem.

Zdaniem Sądu obwiniona swoim czynem wypełniła znamiona wykroczenia wskazanego w art. 51 § 2 k.w.

Zgodnie z treścią art. 51 § 1 kw kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym podlega karze (…), a zgodnie z § 2 przedmiotowego artykułu jeżeli sprawca czynu określonego w § 1 (…) dopuszcza się go będąc pod wpływem alkoholu (…) podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo aresztu.

Istota „wybryku” uzależniona jest od szczególnych znamion strony podmiotowej, charakteryzującej się umyślnym okazaniem przez sprawcę lekceważenia dla norm zachowania się. W ujęciu normatywnym przyjętym przez ustawodawcę w przepisie art. 51 § 1 KW, wybryk, to zachowanie się, jakiego wśród konkretnych okoliczności czasu, miejsca i otoczenia ze względu na przyjęte zwyczajowo normy ludzkiego współżycia nie należało się spodziewać, które zatem wywołuje powszechne negatywne oceny społeczne i uczucia odrazy, gniewu, oburzenia. Wybryk charakteryzuje więc ostra sprzeczność z powszechnie akceptowanymi normami zachowania się. A contrario - nie może być uznany za "wybryk" czyn, który nie tylko, iż nie koliduje w rażący sposób z obowiązującymi w określonym kontekście sytuacyjnym normami zachowania się, ale wręcz wzbudza - w odbiorze powszechnym - oceny akceptacji, choćby milczącej zgody, aprobaty, podziwu lub uznania. Zakłócenie porządku publicznego, to wywołanie stanu, który w danym miejscu, czasie i okolicznościach, zgodnie z przyjętymi zwyczajami i obowiązującymi przepisami, uważa się za nienormalny i który, w obiektywnym odbiorze, odczuwany jest jako utrudnienie lub uniemożliwienie powszechnie akceptowanego sposobu zachowania się w miejscach dostępnych dla bliżej nieokreślonej liczby osób. Zakłócenie spokoju publicznego, to naruszenie równowagi psychicznej ludzi, powodujące negatywne przeżycia psychiczne nieoznaczonych osób, powstające z bezpośredniego oddziaływania na organy zmysłów.

Taka sytuacja miała miejsce niewątpliwie w niniejszej sprawie. (...) będąc pod wpływem alkoholu i leżąc na chodniku przy bloku mieszkalnym bez wątpienia zachowała się w sposób odbiegający od powszechnie akceptowanego sposobu zachowania się i to w miejscu dostępnym dla nieokreślonej ilości osób. (...) czynu dopuściła się nie będąc w stanie znoszącym, ale jednak ograniczającym w stopniu znacznym możliwość rozpoznania znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 17 § 2 kw. (...) w czasie czynu i w toku postępowania miała znacznie ograniczoną poczytalność, co wynika z opinii biegłego wydanej do sprawy (...)

W związku z powyższym Sąd zmienił kwalifikację prawną czynu zarzucanego (...). Zdaniem Sądu obwiniona swoim zachowaniem tj. będąc po spożyciu alkoholu i leżąc na chodniku zakłócała porządek publiczny tj. popełniła wykroczenia z art. 51 § 2 k.w. w zw. z art. 17 § 2 kw.

(...) jest osobą karaną wielokrotnie a dotychczas zapadające wobec niej wyroki nie wpłynęły na zmianę jej zachowania. Jest ona przy tym osobą upośledzoną umysłowo z zespołem zależności alkoholowej i jej stan psychiczny ograniczał w stopniu znacznym jej zdolność rozpoznawania znaczenia czynu oraz zdolność pokierowania swoim postępowaniem z uwagi na organiczne uszkodzenie (...) oraz deficyt intelektualny. Okoliczności te wskazują, iż wobec wymienionej zachodzą przesłanki uzasadniające zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary. Orzeczenie bowiem w takim przypadku kary aresztu byłoby karą rażąco surową. Mimo, że obwiniona była w czasie czynu po spożyciu alkoholu to wobec jej deficytów intelektualnych i upośledzenia umysłowego w ocenie Sądu, mimo treści art. 17 § 3 kw, istniały przesłanki do zastosowania instytucji złagodzenia kary.

Mając na uwadze powyższe, jak też przesłanki wymiaru kary z art. 33 k. w Sąd odstąpił od wymierzenia (...) kary.

Zgodnie z treścią art. 618 § 1 pkt 11 kpk w zw. z art. 119 kpw Sąd zasądził a z (...) (...) na rzecz (...) (...) kwotę 265,68 zł (, w tym kwotę 49,68 zł podatku od towarów i usług (VAT), tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną (...) z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Sąd zwolnił (...) w całości od zapłaty kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa,
z uwagi na no, (...)

Z tych wszystkich względów, Sąd orzekł jak w wyroku.