Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Mariusz Zawicki

Protokolant: Angelika Sykut

po rozpoznaniu w dniu 11 lutego 2019 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa J. W.

przeciwko (...) spółka akcyjna w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 14.090 (czternaście tysięcy dziewięćdziesiąt) złotych i 45 (czterdzieści pięć) groszy z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.343 (cztery tysiące trzysta czterdzieści trzy) złotych i 75 (siedemdziesiąt pięć) groszy tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  zwraca powodowi od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie kwotę 578 (pięćset siedemdziesiąt osiem) złotych i 25 (dwadzieścia pięć) groszy tytułem nadpłaconej zaliczki;

5.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Szczecin- Centrum w Szczecinie kwotę 218 zł (dwieście osiemnaście) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów procesu.

Sygnatura akt: XI GC 1301/18

Sprawa rozpoznana w postępowaniu zwykłym.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 czerwca 2018 roku J. W. wniósł przeciwko (...) spółce akcyjnej w W. o zapłatę kwoty 10.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot wyszczególnionych w pozwie oraz o zapłatę kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu J. W. wskazał, iż dnia 5 października 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) nr rej. (...) należący do T. K.. Sprawca zdarzenia objęty był ochroną ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartej z (...) spółce akcyjnej w W.. Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady, wszczął postepowanie likwidacyjne w którym ustalił wysokość szkody na kwotę 10.191 złotych.

Poszkodowany kwestionując wysokość odszkodowania zwrócił się do J. W. o pomoc w odzyskaniu należnego odszkodowania. Poszkodowany zbył na rzecz J. W. wierzytelność przysługująca mu w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W. z tytułu szkody.

Powód kwestionując stanowisko ubezpieczyciela sprawcy szkody zwrócił się do niezależnego rzeczoznawcy, celem sporządzenia kalkulacji naprawy uszkodzonego pojazdu. W sporządzonej kalkulacji, ustalono koszt naprawy pojazdu poszkodowanego na kwotę 23.555,71 złotych przy czym powód poniósł koszt sporządzenia kalkulacji w kwocie 350 zł. Powód wezwał ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty kwoty odszkodowania stanowiącej różnice pomiędzy kosztem naprawy wskazanym w kalkulacji naprawy sporządzonej przez rzeczoznawcę pomniejszonym o kwotę dotychczas przyznanego odszkodowania powiększoną o kwotę 350 zł tytułem sporządzenia kalkulacji.

W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty ubezpieczyciel sprawcy odmówił wypłaty dalszego odszkodowania.

Nakazem zapłaty z dnia 28 czerwca 2018 roku (karta 27) sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie (...) spółka akcyjna w W. wniósł sprzeciw od ww. nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji czynnej powoda. Ponadto pozwany zakwestionował uzyskaną przez powoda kalkulację naprawy wskazując, iż koszt naprawy uszkodzonego pojazdu został zawyżony, nadto w ocenie pozwanego ewentualne ustalenie wysokości dochodzonego odszkodowania powinno nastąpić przez pryzmat faktycznie wykonanej naprawy pojazdu poszkodowanego lub jego zbycia. Finalnie pozwany zakwestionował zasadność obciążenia go kosztami sporządzenia prywatnej kalkulacji.

Po wydaniu opinii przez biegłego powód rozszerzył powództwo o kwotę 4.340,45 złotych dochodząc złącznie kwoty 14.440,45 złotych (w tym 350 złotych tytułem kosztów kalkulacji).

Pozwany wniósł o oddalenie rozszerzonego powództwa.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 października 2017 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki A. (...) nr rej. (...) należący do T. K.. Sprawca szkody posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółką akcyjną w W..

Poszkodowany dokonał zgłoszenia szkody ubezpieczycielowi sprawcy, który wszczął postępowanie likwidacyjne, w którym przyjął na siebie odpowiedzialność co do zasady ustalając wysokość szkody na kwotę 10.191, którą wypłacił poszkodowanemu.

Niesporne, a ponadto dowód:

- pismo (...), karta 7;

- dokumenty w aktach szkodowych, karta 32;

Poszkodowany kwestionując wysokość przyznanego odszkodowania zwrócił się do powoda J. W. o pomoc w dochodzeniu odszkodowania. Rzeczoznawca P. O. wykonał na zlecenie poszkodowanego kalkulację naprawy pojazdu A., w której ustalił koszt naprawy uszkodzonego pojazdu na kwotę 23.255,71 złotych. Koszt ekspertyzy wyniósł 350 złotych.

Dowód:

- kalkulacja naprawy, karta 16 – 21;

- faktura, karta 22;

W dniu 3 listopada 2017 roku poszkodowany zawarł z powodem J. W. umowę cesji wierzytelności na podstawie której przelał na powoda wierzytelność przysługującą mu w stosunku do (...) spółki akcyjnej w W., z tytułu opisywanej szkody. Umowa miała charakter odpłatny. Tytułem sprzedaży wierzytelności poszkodowany otrzymał cesjonariusza (nabywcy wierzytelności) pewną kwotę.

Dowód:

- umowa cesji wierzytelności k. 13-14;

W dniu 25 października 2017 roku, przed zawarciem wyżej opisanej umowy cesji P. O. wystawił na rzecz powoda fakturę VAT nr (...) na kwotę 350 zł brutto tytułem sporządzenia kalkulacji naprawy pojazdu marki A. (...) numer rejestracyjny (...).

Dowód:

- faktura VAT, karta 22;

Pismem z dnia 17 listopada 2017 roku wezwano pozwanego do zapłaty kwoty odszkodowania, powiększoną o kwotę 350 zł tytułem sporządzenia kalkulacji, w terminie 14 dni.

Ubezpieczyciel sprawcy poinformował powoda, iż nie znalazł podstaw do zmiany dotychczasowej decyzji i wypłaty dalszego odszkodowania.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty, karta 23;

- pismo (...), karta 26;

Poszkodowany naprawiał samochód przy wykorzystaniu części nowych i używanych, wszystkie części były oryginalne.

Dowód:

- zeznania świadka T. K., karta 71-72;

Hipotetyczny koszt naprawy pojazdu marki A. wynosi 24.281,45 złotych. Przy wyliczeniu tych kosztów zastosowano przyjęcie części oryginalnych serwisowych, sygnowanych znakiem producenta, stawkę za godzinę prac blacharskich przyjęto jako 124,60 złotych zaś przy pracach lakierniczych 132,30 złotych za roboczogodzinę. Są to stawki średnie w okresie powstania zdarzenia, na terenie zamieszkania poszkodowanego.

Koszt naprawy przy użyciu części alternatywnych jest nieznacznie niższy i wynosi 23.137,33 złotych. Koszt naprawy przy użyciu części alternatywnych wynosiłby 19.900,92 złotych.

Wartość pojazdu przed szkodą wynosiła 48.400 złotych. Koszty naprawy pojazdu były niższe aniżeli wartość pojazdu.

W pojeździe nie wykryto wcześniejszych napraw. Uszkodzenia dotyczyły elementów poszycia, szkieletu (błotnik przedni prawy, drzwi przednie prawe, drzwi tylne prawe, poszycie dachu) a ich usunięcie wymagało prac blacharskich w zakresie ich wymiany i naprawy.

Do wykonania naprawy w sposób prawidłowy celowe jest zastosowanie części zamiennych posiadających akceptację producenta pojazdu a zatem oryginalnych ponieważ takie części dają gwarancję zgodności ich cech i własności z wymogami przewidzianymi przez producenta samochodu. Użycie takich części nie powoduje zwiększenia wartości pojazdu , naprawa odtwarza stan pojazdu sprzed zdarzenia. Użycie części alternatywnych z zasady nie przywraca stanu pojazdu sprzed szkody z uwagi na niejednokrotnie niedopasowanie tych części. Taki stan rzeczy wydłuża niekiedy naprawę, wymaga podjęcia dodatkowych czynności celem dopasowania tych części do pojazdu. Części te różnią się od oryginalnych kształtem, dokładnością wykonania, technologią produkcji.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego, karta 75-98;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnione niemal w całości.

Podstawę prawą żądania pozwu stanowi norma zawarta w art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którą przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z normą zawartą w art. 822 § 4 k.c., uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Odpowiedzialność pozwanej wynika również z ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Norma zawarta w art. 35 ustawy stanowi, iż ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela wobec poszkodowanego obejmuje szkody na osobie oraz szkody w mieniu (art. 34 ust. 1 powołanej ustawy).

Odpowiedzialność ubezpieczyciela pokrywa się z odpowiedzialnością sprawcy szkody. Zgodnie z art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody ich posiadacze mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód na zasadach ogólnych. Oznacza to, że odpowiedzialność za skutki takiego zdarzenia oparta jest na zasadzie winy (art. 415 k.c.). Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczeniem tym jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 cyt. ustawy). Z kolei zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu, ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. Pozwany kwestionował legitymację czynną powoda, który przedłożył umowę cesji wierzytelności.

Powodowi przysługiwała legitymacja czynna do dochodzenia roszczeń na własną rzecz, która wynika z przedłożonej przez niego umowy cesji oraz z art. 509 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Z kolei norma zawarta w art. 510 § 1 k.c. stanowi, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. W zakresie zarzutów braku legitymacji powoda, powód, poza umową, przedłożył aneks do umowy (karta 59) wskazujący na istnienie causy (umowy sprzedaży wierzytelności), oraz na fakt otrzymania zapłaty przez poszkodowanego od powoda.

Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności. Kwestionował natomiast wysokość wyliczonego przez powoda odszkodowania z tytułu szkody w pojeździe, związanego z kosztem naprawy pojazdu.

W spornym zakresie Sąd w całości oparł się na dokumentach przedłożonych przez strony oraz na opinii biegłego sądowego J. M. niekwestionowanej przez strony.

Niesporny w sprawie był fakt, że pozwany wypłacił poszkodowanemu kwotę 10.191 złotych. Według wyliczenia biegłego koszt zasadny do poniesienia przez poszkodowanego celem przywrócenia stanu pojazdu sprzed szkody stanowi kwotę 24.281,45 złotych. Po rozszerzeniu powództwa (karta 105) powód dochodził od pozwanego kwoty 14.440,45 złotych stanowiących różnicę między kwotą wyliczoną przez biegłego a otrzymanym przez poszkodowanego odszkodowaniem (24.281,45 złotych – 10.191 złotych = 14.090,45 złotych) powiększoną o koszty prywatnej ekspertyzy.

Biegł w swojej opinii wyjaśnił, że hipotetyczny, a jednocześnie konieczny, koszt naprawy pojazdu marki A. (...) celem odtworzenia jego stanu sprzed zdarzenia z dnia 5 października 2017 r. przy użyciu części oryginalnej sygnowanej znakiem producenta pojazdu i pochodzących z sieci serwisowej tego producenta z uwzględnieniem wynosił 24.281,45 złotych. Biegły wyjaśnił również, że części nieoryginalne nie przywracają pojazdu do stanu sprzed szkody przy ich użyciu.

W tym kontekście należy zwrócić uwagę na stanowisko wyrażone w orzeczeniu Sądu Najwyższego w sprawie II CNP 43/17 gdzie wskazano, że jeśli poszkodowany wykonuje naprawę wprawdzie tanim sposobem, ale niefachowo, to zachowuje on prawo do odszkodowania w wysokości profesjonalnej naprawy. Zwrócić też należy uwagę na poglądy Sądu Najwyższego w orzeczeniu w sprawie II CNP 41/17 gdzie wskazano, że jakkolwiek obowiązek ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej polega na zapłacie odszkodowania a więc spełnienia świadczenia pieniężnego (art. 822 § 1 k.c.) to jednak judykatura przyjmuje, że poszkodowany może według swojego wyboru żądać od ubezpieczyciela kosztów hipotetycznej restytucji albo zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej ustalonej zgodnie z metodą różnicy. Tym samym art. 822 § 1 k.c. modyfikuje normę art. 363 § 1 k.c. w ten sposób, że roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego przekształca w roszczenie o zapłatę kosztów restytucji.

Podstawą prawną orzeczenia o odsetkach od kwoty zasądzonej w pkt I stanowią normy zawarte w art. 481 § 1 k.c. i w art. 817 § 1 k.c. Zgodnie z normą zawartą w art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W zakresie żądania zapłaty kosztów kalkulacji (350 złotych) powództwo podlegało oddaleniu. Zdaniem sądu nie były to koszty celowe. Kalkulacja sporządzona została 25 października 2017 roku, umowę cesji zawarto 3 listopada 2017 roku, co wskazuje, że sporządzenie kalkulacji miało wskazać powodowi rentowność nabycia wierzytelności.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c. Koszty poniesione przez powoda, który wygrał proces w niemal w całości (różnica wyniosła 350 zł) to wynagrodzenie pełnomocnika – radcy prawnego w wysokości 3.600 złotych opłata od pozwu 505 złotych, opłata od pełnomocnictwa 17 złotych oraz koszt sporządzenia opinii przez biegłego w kwocie 221,75 złotych. Powód sprawę przegrał w nieznacznej części, stąd zasądzono na jego rzecz od pozwanego koszty w pełnej wysokości.

Koszt opinii biegłego wyniósł 1.021,75 złotych, strony uiściły zaliczki po 800 złotych, do zwrotu na rzecz powoda wygrywającego sprawę pozostała kwota 578,25 złotych w myśl art. 84 ust. 1 w związku z art. 80 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych tytułem nadpłaconej zaliczki.

Wobec rozszerzenie powództwa w myśl art. 98 k.p.c. i art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kwotę 4.340,05 złotych pobrano od pozwanego przegrywającego sprawę tytułem 5% opłaty od rozszerzonego powództwa (218 złotych).

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

- (...)

3. (...)