Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2019 r.

sprawy E. W.

obwinionej z art. 86§1kw w zw. z art. 24 ust. 7 pkt 3 PRD w zb. z art. 92§1kw

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 2 października 2018 r. sygn. akt II W 519/17

wyrok uchyla i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie.

Sygn. akt II Ka 56/19

UZASADNIENIE

E. W. obwiniona była o to, że w dniu 26 stycznia 2017 r. o godz. 20:05 w M. gm. G. na trasie (...) kierując samochodem marki C. o nr rej. (...) nie stosując się do zakazu poziomego P-21 „pole wyłączone z ruchu” jadąc na wprost wyprzedzała inne nieustalone pojazdy na oznakowanym skrzyżowaniu (...) z ul. (...) miejscowości T., w wyniku czego uderzyła w samochód marki S. o nr rej. (...) kierowany przez P. O., który włączając się do ruchu znajdował się w czasie zderzenia w osi jezdni, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego marki S. i jego pasażera R. Ż., tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw w zw. z art. 24 ust. 7 pkt 3 PRD w zb. z art. 92 § 2 kw.

Wyrokiem z dnia 2 października 2018 r. Sąd Rejonowy w Garwolinie uniewinnił obwinioną od popełnienia zarzuconego jej czynu.

Apelację od wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. O.. Na podstawie art. 103 § 2 i § 4 k.p.o.w. zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść obwinionej E. W. i zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na jego treść tj.:

a)  art. 8 k.p.o.w. w zw. z art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 82 § 1 k.p.o.w. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez niedowartościowanie okoliczności przemawiających na niekorzyść obwinionej; dokonaniu oceny zgromadzonego materiału dowodowego wbrew zasadom logicznego rozumowania oraz oceny poszczególnych dowodów bez ich kompleksowego powiązania i niezasadnego uznaniu braku dowodów wskazujących na sprawstwo E. W., co w konsekwencji skutkowało niesłusznym uniewinnieniem obwinionej, a polegającą w szczególności na:

- całkowitym zbagatelizowaniu faktu wynikającego z opinii biegłych T. S. i M. S., wyjaśnień E. W. (którym to Sąd dał wiarę w całości) oraz zeznań świadków, iż bezpośrednio przed zdarzeniem obwiniona poruszała się powierzchnią wyłączoną z ruchu i błędne uznanie, że nie miało to wpływu na zaistnienie zdarzenia;

- nie obdarzeniu walorem całkowitej wiarygodności zeznań: oskarżyciela posiłkowego P. O. i świadka R. Ż., w sytuacji gdy korelują one z wyjaśnieniami obwinionej i opiniami biegłych, co do faktu poruszania się przez obwinioną powierzchnią wyłączoną z ruchu;

- bezpodstawnym i nie mającym poparcia w materiale dowodowym przyjęciu, iż P. O. należycie nie obserwował lewej strony (...);

- bezpodstawnym i niemającym uzasadnienia przyjęciu że pojazd obwinionej był widoczny dla oskarżyciela, w sytuacji gdy z zeznań P. O. wynika, iż nie widział on pojazdu kierowanego przez E. W., ponieważ gdyby tak było nie włączyłby się do ruchu;

b.  art. 5 § 1 pkt 2 k.p.o.w. poprzez błędne przyjęcie - wbrew zgromadzonemu w sprawie materiałowi dowodowemu - że zachowanie obwinionej nie wyczerpało znamion wykroczenia;

c.  art. 39 § 2 k.p.o.w. w zw. z art. 42 § 1 k.p.o.w. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z trzeciej opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji i przebiegu wypadków drogowych i błędne uznanie, że opinia M. S. jest wiarygodna, w sytuacji gdy stoi ona w ewidentnej sprzeczności z opinią biegłego T. S., jak i wyjaśnieniami E. W., którym to Sąd dał wiarę w całości, odnośnie toru poruszania się pojazdu przez nią kierowanego, co ma niezwykle istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść:

a.  poprzez przypisanie całej winy za zaistniałe zdarzenie oskarżycielowi posiłkowemu, w sytuacji gdy to obwiniona poruszała się powierzchnią wyłączoną z ruchu (do czego sama się przyznała w swych wyjaśnieniach, a którym to wyjaśnieniom Sąd dał wiarę w całości), wyprzedzała inne pojazdy na skrzyżowaniu, a także w trakcie ich wyprzedzania nie widząc dokładnie prawej strony nie zachowała szczególnej ostrożności, do której była zobligowana;

b.  przyjęcie, że poruszanie się przez obwinioną choćby częściowo powierzchnią wyłączona z ruchu me pozostaje w związku przyczynowo - skutkowym z zaistniałym zdarzeniem, podczas gdy obwiniona dostosowując się do obowiązujących przepisów ruchu drogowego, topografii skrzyżowania i warunków panujących na drodze musiałaby zatrzymać pojazd lub zmniejszyć prędkość do około 15-20 km/h, w związku z czym do kolizji w ogóle by nie doszło;

c.  przyjęcie, iż to P. O. naruszył swym zachowaniem art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym, w sytuacji, gdy winę za całe zdarzenie ponosi obwiniona.

Mając powyższe zarzuty na względzie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Garwolinie do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wyrok podlega uchyleniu niezależnie od zarzutów podniesionych w apelacji oskarżyciela posiłkowego. Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożony został jedynie przez obrońcę obwinionego, a więc nie przez autora apelacji, dlatego Sąd Okręgowy ograniczy się do wskazania przyczyn, które legły u podstaw wydanego orzeczenia. Zaznaczyć jedynie należy, iż za prawidłowe należy uznać ustalenia Sądu I instancji co do tego, że obwinionej nie można przypisać popełnienia wykroczenia z art. 86 §1 kw. Z ustaleń poczynionych przez Sąd meriti wynika, iż to wyłącznie działanie drugiego z uczestników zdarzenia (P. O.) skutkowało zaistnieniem kolizji drogowej i to niezależnie jakim torem jazdy poruszał się samochód kierowany przez E. W.. W tym kontekście nie ma znaczenia dla ewentualnej odpowiedzialności obwinionej z art. 86 §1kw czy samochód C. (...) poruszał się prawidło wydzielonym do tego pasem ruchu, czy też wjechał na obszar z ruchu wyłączony. Nawet bowiem przyjęcie drugiej z przedstawionej wyżej wersji nie daje podstaw do przyjęcia, iż takie działanie obwinionej pozostaje w związku przyczynowym z zaistniałą kolizją. To drugi uczestnik – P. O. dopuścił się naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym, które skutkowały zderzeniem obu pojazdów.

Jednakże uznanie, że obwiniona nie wyczerpała znamion czynu z art. 86 §1 kw nie może automatycznie skutkować wydaniem wobec niej wyroku uniewinniającego, c do całości zarzucanego jej czynu. Należy bowiem zważyć, że w ramach opisu czynu, który był zarzucony E. W. oskarżyciel publiczny zarzucał również działanie, które miało polegać na niezastosowaniu się do znaku poziomego P-21 „pole wyłączone z ruchu” poprzez wjechanie na pole wyłączone z ruchu, które znajdowało się przed miejscem zaistnienia kolizji. Takie też trafne ustalenia w tym zakresie zawarł Sąd Rejonowy na stronie 2 uzasadnienia wyroku uznając, że obwiniona „zbliżając się do skrzyżowania poruszała się częściowo tj. na odcinku od 10cm do 50 cm polem wyłączonym z ruchu P-21. Wprawdzie obwiniona w swoich wyjaśnieniach zaprzeczyła tej okoliczności, jednakże słusznie Sąd Rejonowy wyjaśnieniom tym nie dał wiary trafnie uznając, że bezpośrednio przed zderzeniem obwiniona naruszyła zakaz wynikający z poziomego znaku wjeżdżając na wydzielony z ruchu pas drogi. Ustalenia w tej kwestii dokonane zostały na podstawie dwóch opinii biegłych z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, którzy – przynajmniej w tym aspekcie swoich opinii byli jednomyślni. W tej sytuacji, według ustaleń Sądu meriti obwiniona zrealizowała swoim zachowaniem znamiona art. 92 § 1 kw, zgodnie z którym odpowiedzialności podlega m.in. osoba nie stosująca się do znaku drogowego. Pojęcie znaku drogowego, jako znaku poziomego precyzuje § 1 ust. 3 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz.U.2018.1656), zgodnie z którym znaki poziome są umieszczane w postaci linii, napisów i symboli umieszczonych na nawierzchni drogi. Z kolei § 90 ust. 5 powołanego wyżej aktu prawnego stanowi, że znak P-21 „powierzchnia wyłączona” oznacza powierzchnię drogi, na która wjazd i zatrzymanie są zabronione. Dlatego w sytuacji zaistniałej w przedmiotowej sprawie, nawet przy uznaniu, że obwiniona nie wyczerpała znamion art. 86 § 1 kw, istniały pełne podstawy do uznania jej winy w zakresie wykroczenia z art. 92 § 1 kw.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 454 § 1 kpk i w zw. z art. 109 § kpw, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.