Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lipca 2018r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Joanna Polikowska

Protokolant: Grzegorz Kosowski

po rozpoznaniu w dniu: 06 kwietnia 2018 r., 11 maja 2018r., 15 czerwca 2018r., 27 czerwca 2018r. i 13 lipca 2018r.

s p r a w y :

E. M.

syna A. i Z. z d. S.

urodzonego w dniu (...) w B.

obwinionego o to, że:

w dniu 02 grudnia 2017r. około godziny 21.20 w J. na ul. (...) kierując pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) 555 nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego najechał na jego tył, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla M. S.

tj. o czyn z art. 86 § 1 kw

I.  uznaje obwinionego E. M. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) złotych,

II.  na podstawie art. 118 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postepowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego E. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza mu opłatę w wysokości 40 zł.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 02 grudnia 2017 r. około godziny 21.20 obwiniony E. M. jechał samochodem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) ul. (...) w J.. Na czerwony świetle nadawanym na sygnalizatorze znajdującym się na skrzyżowaniu ulicy (...) i ul. (...) zatrzymał się M. S. kierujący samochodem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Dojeżdżając do pojazdu kierowanego przez M. S. obwiniony E. M. nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznej odległości od tego pojazdu w wyniku czego najechał na jego tył.

Dowód:

- zeznania świadka M. S. k. 16-17, 37-38,

Na skutek uderzenia przez obwinionego E. M. samochodem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) zarysowany został tylny zderzak samochodu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w środkowej części w dwóch miejscach - jedna rysa znajdowała się na wysokości 49 cm od podłoża, jej długość wynosiła 45 cm, druga rysa znajdowała się na wysokości 54 cm od podłoża, jej długość wynosiła 10 cm. Przetarta została powłoka lakiernicza w środowej części zderzaka. Uszkodzony został także czujnik parkowania – parktronic. W samochodzie marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzona została powłoka lakiernicza zderzaka przedniego nad tablicą rejestracyjną o długości 45 cm oraz zarysowany zastała powłoka lakiernicza atrapy przedniej o długości 10 cm.

Dowód:

- zeznania świadka M. S. k. 16-17, 37-38,

- protokół oględzin pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) k. 8-9,

- protokół oględzin pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) k. 10-11,

- zeznania świadka P. S. k. 38-39, 69,

- zeznania świadka K. D. k. 66,

Obwiniony E. M. po zaistniałym zdarzeniu drogowym nie zatrzymał się. Pokrzywdzony M. S. udał się samochodem marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) za obwinionym. Po drodze o zdarzeniu zawiadomił Policję. Obwiniony wjechał na posesję nr (...) w K.. W rozmowie z M. S. nie poczuwał się do odpowiedzialności za uszkodzenie jego pojazdu. Przybyły na miejsce patrol Policji przeprowadził czynności wobec obwinionego w związku ze zdarzeniem, o którym zawiadomił M. S. na terenie posesji, gdzie zaparkował samochód marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) obwiniony.

Dowód:

- zeznania świadka M. S. k. 16-17, 37-38,

- zeznania świadka P. S. k. 38-39, 69,

- zeznania świadka K. D. k. 66,

- częściowo wyjaśnienia obwinionego E. M. k. 36-37,

Obwiniony E. M. nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Dowód:

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego k. 20,

Obwiniony E. M. ma 69 lat, jest emerytem, nie ujawnił dochodu, jest wdowcem, nie posiada wartościowego majątku, nie posiada nikogo na utrzymaniu.

Dowód:

- dane osobo-poznawcze obwinionego E. M. k. 36,

Obwiniony E. M. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach zaprzeczył, aby uderzył kierowanym przez siebie pojazdem w tył pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował M. S., na skrzyżowaniu ul. (...) w J.. Wskazał, iż kierowany przez niego pojazd marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) posiadał uszkodzoną tablicę rejestracyjną – była ona lekko pofalowana w wyniku potrącenia psa. Wskazał, iż tego dnia wcześniej w czasie, gdy przebywał w J. w Pizzerii u Z., jego samochód uczestniczył w kolizji. Pracownica i pracownik Pizzerii chcieli zaparkować pojazd z przodu przed jego samochodem i w czasie tego manewru, pracownik stojący pomiędzy jego samochodem a samochodem, którym kierowała pracownica Pizzerii został uderzony przez samochód kierowany przez tę pracownicę. Być może wtedy lakier na jego samochodzie został uszkodzony. Nie spisywał żadnego oświadczenia w związku z tym zdarzeniem. Na miejscu tego zdarzenia była Policja.

Sąd odmówił wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego E. M. w zakresie w jakim zaprzeczał on, aby w dniu 02 grudnia 2017 r., jadąc samochodem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w J. na skrzyżowaniu ulic (...) uderzył kierowanym przez siebie samochodem w tył stojącego na czerwonym świetle marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którym kierował M. S.. Wyjaśnienia obwinionego w powyższym zakresie stanowią jedynie linię jego obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucany mu czyn. Stoją one bowiem w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadka M. S., zeznaniami świadków P. S. i K. D. oraz ustaleniami poczynionymi przez tych funkcjonariuszy Policji podczas czynności wykonywanych z zawiadomienia M. S. w K.. Z zeznań wskazanego świadka jednoznacznie wynika, iż obwiniony kierując pojazdem uderzył w tył jego pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w czasie gdy stał on na czerwonym świetle na skrzyżowaniu ulic (...). Gdy po zaświeceniu się zielonego światła przejechał on przez skrzyżowanie i zatrzymał się w zatoczce autobusowej, obwiniony nie zatrzymał kierowanego przez siebie pojazdu, tylko pojechał dalej. Ruszył swoim pojazdem za samochodem obwinionego. Jadąc za samochodem kierowanym przez E. M. wezwał Policję, informując o zdarzeniu. Kiedy obwiniony wjechał na posesję, wjechał za nim i zapytał go dlaczego się nie zatrzymał po zdarzeniu, tylko uciekł. Obwiniony podszedł go jego samochodu i oglądał uszkodzenia, przecierał je palcami. Obejrzał przód swojego samochodu. Stwierdził, iż są to tylko zabrudzenia i udał się do domu. Zeznania świadka M. S. korespondują z ustaleniami poczynionymi przez funkcjonariuszy Policji P. S. i K. D., którzy z polecania Dyżurnego K. w J. przybyli do K. na posesję, gdzie zamieszkiwał obwiniony E. M. celem wykonania czynności związanych z kolizją, o której zawiadomił M. S.. W wyniku rozpytania obwinionego i M. S., jak zbieżnie zeznali świadkowie P. S. i K. D. ustalili oni, iż obwiniony kierując pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) najechał na tył pojazdu marki A. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powodując jego uszkodzenie. Z zeznań świadka P. S. wynika, iż ustalenia co do winy i sprawstwa obwinionego E. M. były czynione nie tylko na podstawie rozpytania uczestników zdarzenia drogowego, ale także uszkodzeń pojazdów, które zostały opisane w sporządzonych protokołach oględzin pojazdów. Z zeznań świadka P. S. jednoznacznie wynika, iż nie miał on żadnych wątpliwości co do sprawstwa E. M. w zakresie zdarzenia, o którym zawiadomił pokrzywdzony M. S.. Gdyby miał jakiekolwiek wątpliwości sprawę skierowałby, jak zeznał, do postępowania wyjaśniającego. Sąd dał wiarę zeznaniom złożonym przez świadków P. S. i K. D.. Wskazani świadkowie są funkcjonariuszami Policji, osobami obcymi zarówno dla M. S. jak i obwinionego, czynności podjęli w ramach swoich obowiązków służbowych, nie byli zainteresowani rozstrzygnięciem przedmiotowej sprawy.

Oczywistym jest, iż gdyby faktycznie nie doszło do uderzenia przez obwinionego E. M. kierowanym przez siebie pojazdem w tył pojazdu kierowanego przez M. S., pokrzywdzony M. S. nie zgłaszałby tego faktu Policji w takich okolicznościach jak miało to miejsce w dniu 02 grudnia 2018 r. Dnia 02 grudnia 2017 r. około godziny 21.20 na dworze było już ciemno. M. S. nie miał możliwości zaobserwowania ewentualnych uszkodzeń przodu samochodu obwinionego dojeżdżającego do niego w czasie, gdy stał on na czerwonym świetle nadawanym na sygnalizatorze, aby wiedzieć iż będą one mogły być przyporządkowane przez Policję do uszkodzeń jego pojazdu i na tej podstawie pomówić obwinionego o spowodowanie kolizji. Z zeznań M. S. wynika, iż uderzenie samochodu kierowanego przez obwinionego w jego samochód było na tyle silne, iż E. M. niewątpliwie miał świadomość, że najechał na tył jego samochodu.

Nie ulega wątpliwości Sądu, w świetle dokumentów nadesłanych przez Komendę Miejską Policji w J. wraz z pismem z dnia 19 kwietnia 2018 r., iż doszło do zdarzenia z udziałem pracowników Pizzerii u Z. opisywanego przez obwinionego w złożonych wyjaśnieniach. Okoliczność ta wynika z zapisu w notatniku służbowym funkcjonariusza Policji W. W. (1), z zapisu w notatniku służbowym funkcjonariusza Policji T. W., karty zdarzenia drogowego, zaświadczenia K. w J. z dnia 04 grudnia 2017 r. oraz notatki urzędowej z dnia 02 grudnia 2017 r. Z dokumentów tych nie wynika natomiast, aby na skutek tego zdarzenia na samochodzie obwinionego E. M. marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstały jakiekolwiek uszkodzenia.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka W. W. (2) w zakresie w jakim świadek ten wskazywał na czynności podjęte przez funkcjonariuszy Policji na posesji, gdzie zaparkowany był samochód marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Odmówił Sąd natomiast wiarygodności zeznaniom wskazanego świadka w zakresie w jakim podawał on, iż policjant pokazywał mu biały ślad od zderzaka, którego w jego przekonaniu nie było, gdyż on go nie widział. W ocenie Sądu, zeznania W. W. (2) w tym zakresie miały na celu uwiarygodnienie linii obrony prezentowanej przez obwinionego w niniejszej sprawie. Funkcjonariusz Policji P. S., który dokonywał oględzin samochodu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) potwierdził obecność sąsiada obwinionego w czasie, gdy Policja wykonywała czynności na posesji w K.. Przyznał on także, że po zakończeniu wyjaśniania okoliczności zdarzenia luźno rozmawiał z tym sąsiadem. Nie podawał jednakże szczegółów tej rozmowy. Gdyby funkcjonariusz Policji stwierdził ślady lakieru koloru białego na samochodzie obwinionego E. M., które rzekomo miał pokazywać W. W. (3), niewątpliwie fakt ten odnotowałby w sporządzonym protokole oględzin pojazdu marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Taki ślad nie został odnotowany w protokole oględzin pojazdu marki T. (...). Z zeznań P. S. nie wynika, aby za podstawę uznania sprawstwa obwinionego przyjmował on ślad, na który wskazywał świadek W. W. (2). P. S. zeznał, iż przyporządkował on ślady uszkodzeń samochodu obwinionego do śladów uszkodzeń samochodu pokrzywdzonego i uszkodzenia te do siebie pasowały. Stwierdzone na samochodach uszkodzenia opisane zostały w protokołach oględzin. Z zeznań świadka M. S. złożonych na rozprawie wynika, iż w wyniku najechania przez obwinionego na tył jego pojazdu poza uszkodzeniami stwierdzonymi przez funkcjonariuszy Policji, uszkodzony został także czujnik parkowania – parktronic. Brak jest podstaw, aby kwestionować wiarygodność świadka w tym zakresie. Z dokumentów sporządzonych przez funkcjonariuszy Policji wykonujących czynności w niniejszej sprawie ani też z zeznań złożonych przez tych funkcjonariuszy nie wynika, aby podczas oględzin pojazdu pokrzywdzonego sprawdzane były czujniki parkowania. Mógł zatem pokrzywdzony M. S. ujawnić, iż system parkronic został uszkodzony dopiero w późniejszym czasie, gdy podczas parkowania samochodu chciał skorzystać z systemu parktronic.

Walor wiarygodności Sąd przydał dowodom z dokumentów zgromadzonym w niemniejszej sprawie. Brak było bowiem jakichkolwiek okoliczności, które nakazywałaby poddać je w wątpliwość.

Obwiniony E. M. swoim zachowaniem zrealizował znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Obwiniony bowiem w dniu 02 grudnia 2017r. około godziny 21.20 w J. na ul. (...) kierując pojazdem marki T. (...) o nr rej. (...) 555 nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznej odległości od poprzedzającego go pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego najechał na jego tył, czym stworzył zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla M. S..

Dla odpowiedzialności z art. 86 kw konieczne jest ustalenie, że sprawca nie zachował "należytej ostrożności", a więc takiej, jaka była wymagana w danej sytuacji. Każdy uczestnik ruchu drogowego jest obowiązany do zachowania ostrożności, czyli do postępowania uważnego, przezornego, stosowania się do sytuacji istniejącej na drodze. W niektórych sytuacjach ustawa wymaga jednak od uczestnika ruchu drogowego ostrożności szczególnej, a więc większej, niż zwykle wymagana. Taka szczególna ostrożność, to ostrożność polegająca na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestników ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 kwietnia 2003 r. III K 61/03, LEX nr 77467). Obwiniony E. M. nie zachował należytej ostrożności, nie zachował on bowiem bezpiecznej odległości, od poprzedzającego go pojazdu, który zatrzymał się na czerwonym świetle nadawanym na sygnalizatorze, pozwalającej na odpowiednie reagowanie do sytuacji zmieniającej się na drodze i bezpieczne zahamowanie pojazdu,. Swoim zachowaniem spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i doprowadził do powstania szkody w pojeździe M. S..

Działanie obwinionego było świadome. Nie zachodziły w przedmiotowej sprawie jakiekolwiek okoliczności, które mogłyby wpływać na umniejszenie winy obwinionego. Kierujący pojazdem winien bowiem zachować taką odległość od poprzedzającego go pojazdu, aby móc zareagować i zahamować swój pojazd, nie najeżdżając na tył pojazdu poprzedzającego.

Stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego wykroczenia nie jest znaczny albowiem spowodował on w istocie niewielkie uszkodzenia pojazdu kierowanego przez M. S. - niewielkie przerysowanie tylnego zderzaka, otarcie i uszkodzenie systemu parktronic. Zachowanie obwinionego niosło jednakże większe zagrożenie niż skutek, który wystąpił. Mógł on bowiem doprowadzić do powstania obrażeń ciała u M. S..

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 400 zł. Sąd uznał, że taka kara jest adekwatna do wagi naruszonych przez obwinionego zasad poruszania się po drogach i następstw jego działania. Grzywna w takim wymiarze stanowić będzie dla obwinionego odczuwalną dolegliwość, która powinna powstrzymać go przed naruszaniem prawa w przyszłości i spowodować w nim przekonanie, że naruszanie prawa nie pozostanie bez reakcji. Jednocześnie w wymiarze ogólnospołecznym kara ta powinna spowodować przekonanie o nieuchronności kary i uczynić zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.o.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd zasądził od obwinionego E. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 40 zł. Obwiniony jest emerytem uzyskuje świadczenie emerytalne, którego wysokości nie ujawnił. Uzyskując stałe dochody jest ona zatem ponieść koszty postępowania w niniejszej sprawie.