Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka A. K. wniosła o przywrócenie do pracy na stanowisku zastępcy kierownika w pozwanej (...) Spółce Akcyjnej w K..

W uzasadnieniu wskazała, że strony łączył stosunek pracy nawiązany umową o pracę na czas określony. Ona sama wykonywała swoją pracę sumiennie. Nie była karana porządkowo. Miała opinie dobrego pracownika. Tymczasem w dniu 20 marca 2018 r., gdy wróciła do pracy po okresie choroby, pozwana wręczyła jej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę.

Powódka wyjaśniła, że przyczyną jej absencji było zapalenie korzonków. Nie miała zapewnionej właściwej odzieży w pracy, choć musiała rozładowywać towar dostarczony do sklepu. Do tego pracowała w chłodni. Nadto, gdy zajmowała się wypiekiem pieczywa, doznała oparzeń, bo nie została wcześniej przeszkolona w tym zakresie.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Przyznała, że zatrudniała powódkę na podstawie umowy o pracę na czas określony na stanowisku zastępcy kierownika sklepu (...) w P..

Wyraziła stanowisko, że powódka nie może domagać się przywrócenia do pracy, co wynika z podstawy jej zatrudnienia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strony łączył stosunek pracy, w ramach którego powódka świadczyła pracę na rzecz pozwanej na stanowisku zastępcy kierownika sklepu należącego do pozwanej w P.. Podstawę tego stosunku stanowiła umowa o pracę na czas określony zawarta na okres od 10 lutego 2018 r. do 31 marca 2019 r.

W dniu 20 marca 2018 r. pozwana złożyła powódce oświadczenie o wypowiedzeniu umowy o pracę. Wskazała, że okres wypowiedzenia wynosić będzie dwa tygodnie.

Dowód:

- umowa z 09.02.18 r. w części B akt osobowych,

- pismo z 20.03.18 r. w części B akt osobowych.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w sprawie był bezsporny i znajdował potwierdzenie w dowodach w postaci umowy o pracę i oświadczenia o jej wypowiedzeniu.

Powódka domagała się przywrócenia do pracy. Roszczenie takie przewidziane jest w przypadku nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę (art. 45 § 1 k.p. ) oraz w przypadku niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia (art. 56 § 1 k.p.). Oba te przepisy nie odnoszą się jednak do umów o pracę na czas określony.

W sytuacji naruszającego przepisy wypowiedzenia terminowej umowy o pracę roszczenia pracownika ograniczają się do żądania odszkodowania. Przepis art. 50 § 3 k.p. stanowi wyraźnie, że jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu takiej umowy, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie.

W niniejszej sprawie bezspornym było to, że strony wiązała umowa o pracę na czas określony.

Do 22 czerwca 2016 r. wypowiedzenie umowy terminowej wymagało zamieszczenia w niej postanowienia o możliwości wcześniejszego rozwiązania, o ile okres obowiązywania umowy przekraczał 6 miesięcy. Przewidywał to art. 33 k.p., który w w/w dacie został uchylony.

W stanie prawnym obowiązującym na dzień wypowiedzenia powódce umowy o pracę terminowa umowa o pracę mogła zostać wypowiedziana przez każdą ze stron (art. 32 § 1 k.p.). Tak pracodawca, jak i pracownik nie zostali zobligowani do podania przyczyn jej wypowiedzenia. Regulacja kodeksowa przewidywała taki obowiązek jedynie w sytuacji wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony i rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia (art. 30 § 4 k.p.). W kwestii wymogów formalnych wypowiedzenia wymagane było złożenie oświadczenia w formie pisemnej (art. 30 § 3 k.p.).

W przedmiotowej sprawie Sąd nie dopatrzył się wadliwości wypowiedzenia powódce umowy o pracę, gdyż pozwana zachowała przewidzianą jego formę. Zatem nawet, gdyby powódka zgłosiła roszczenie odszkodowawcze, powództwo podlegałoby oddaleniu jako bezzasadne. Zgłosiła jednak roszczenie o przywrócenie do pracy, które jej nie przysługiwało.

Sąd próbował w ramach posiedzenia wyjaśniającego pouczyć powódkę o roszczeniach wynikających z przytoczonych w pozwie faktów. Jednak zawodowy pełnomocnik reprezentujący powódkę podtrzymał żądanie przywrócenia do pracy.

Ostatecznie Sąd powództwo oddalił jako bezzasadne, czemu dał wyraz w pkt I wyroku.

W pkt II zawarto orzeczenie o kosztach. Jego podstawą był przepis art. 98 k.p.c. Powódka przegrała proces, stąd winna zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty, na które składało się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika (180 zł) ustalone w oparciu o § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)