Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2019r.

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Skórzyńska

Protokolant sekr. sąd. Joanna Paszko

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Toruń Wschód w Toruniu ---

po rozpoznaniu dnia 13 lutego 2019 roku

sprawy: Ł. J. s. M. i H. z domu B. ur. (...) w T.

oskarżonego o to, że:w dniu 10 października 2018 roku o godz. 9:30 w T. na ul. (...) kierował pojazdem marki (...) o nr rej. (...) pomimo orzeczenia Sądu Rejonowego w Toruniu sygn.. akt XIIW 1680 uprawomocnionego w dniu 07.09.2018 r. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obowiązującego od dnia 22.06.2018 roku di dnia 22.12.2019 roku

tj. o przestępstwo z art. 244 k.k.

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego Ł. J. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest występku z art. 244 kk i za to na podstawie art. 244 kk i art.33 §1 i 3 kk wymierza mu karę 250 (dwustu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, każda w wysokości 20 (dwadzieścia) złotych;

II.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 500 (pięćset) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go wydatkami w wysokości 70 (siedemdziesięciu) złotych.

Sygn. akt: VIII K 1709/18

UZASADNIENIE

( na podstawie art.423§1a kpk zakres uzasadnienia ograniczono do rozstrzygnięcia o karze)

Wyrokiem z dnia 13 lutego 2019 roku Sąd Rejonowy w Toruniu uznał Ł. J. winnym tego, że w dniu 10 października 2018 roku o godz. 9:30 w T. na ul. (...) kierował pojazdem marki (...) o nr rej. (...) pomimo orzeczenia Sądu Rejonowego w Toruniu sygn.. akt XIIW 1680 uprawomocnionego w dniu 07.09.2018 r. zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obowiązującego od dnia 22.06.2018 roku di dnia 22.12.2019 roku to jest winnym przestępstwa z art.244 kk.

Przepis art.53 k.k. stanowi, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wypływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Przy wymiarze kary jako okoliczności łagodzące Sąd uwzględnił niewielką szkodliwość społeczną popełnionego przez Ł. J., a natomiast jako okoliczność obciążającą uwzględniono uprzednią niekaralność oskarżonego, gdyż na terenie Niemiec orzeczono wobec oskarżonego karę grzywny.

Natomiast zakaz, którego dotyczy naruszenie w przedmiotowej sprawie orzeczono w sprawie o wykroczenie drogowe.

Rozważając wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające Sąd uznał za adekwatną do okoliczności popełnionego przez oskarżonego czynu z art.244 i stopień jego winy karę łagodniejszego rodzaju, biorąc pod uwagę zasadę prymatu kar wolnościowych i dlatego uznał., że kara 250 stawek dziennych grzywny przy przyjęciu wysokości jednej stawki na kwotę 20 zł będzie karą dostateczną.

Jednocześnie biorąc pod uwagę, iż przestępstwo z art.244 zagrożone jest karą pozbawienia do 3 lat to oczywistym zamiarem Sądu podczas wymierzenia tej kary było zastosowanie art.37a kk, jednak w punkcie I wyroku doszło do omyłki, poprzez brak powołania tego przepisu.

Przepis art.37a kk zawiera bowiem dyrektywę szczególną dotyczącą wyboru rodzaju kary przy orzekaniu w sprawach tzw. średniej przestępczości zagrożonej karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą lat 8. Przepis ten wprowadza generalną możliwość orzekania w miejsce grożącej za dane przestępstwo kary pozbawienia wolności bez żadnych innych alternatyw, tzw. kary zamiennej w postaci grzywny lub ograniczenia wolności. Jest to niemal nieograniczona kompetencja przyznana Sądom do wymierzania sprawcom przestępstw o średnim ciężarze gatunkowym jednej z kar wolnościowych, jeśli zdaniem sądu - kierującego się ogólnymi dyrektywami i wskazaniami dotyczącymi wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k. oraz dyrektywami szczególnymi mającymi w danym przypadku zastosowanie (np. z art. 54 § 1, z art. 58 § 2 lub § 2a k.k.) - taka reakcja na czyn sprawcy będzie odpowiednia (V. Konarska-Wrzosek [w:] Kodeks karny. Komentarz, pod red. R.Stefański, wyd. 10, 2014, Legalis). Wyjęcie podobnego ustawowego zapisu, który dotąd funkcjonował wśród dyrektyw wymiaru kary (tj. art. 58 § 3 k.k.) i włączenie go do rozdziału zawierającego katalog kar oraz formalne wskazania co do ich wymiaru, prowadzi do wniosku, że art. 37a k.k. jest regulacją uzupełniającą ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności zawartą w większości typów kryminalnych czynów zabronionych o sankcje alternatywne. Omawiany przepis jest bowiem wyrazem nadania przez ustawodawcę priorytetowego znaczenia karom wolnościom (Kodeks karny. Komentarz, Ryszard Stefański, wyd. 11, Legalis 2015). Podzielić należy zatem w odniesieniu do art. 37a k.k. pogląd wyrażony uprzednio w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 1975 roku (V KRN 89/75, Legalis), w którym wskazano, że stosowanie art. 54 § 1 ówczesnego kodeksu karnego (którego odpowiednikiem w obecnie obowiązującym kodeksie był następnie art. 58 § 3 k.k.) powinno mieć miejsce wtedy, gdy w rachubę wchodzi skazanie za występek o niezbyt dużym społecznym niebezpieczeństwie, przy czym odstąpienie od wymierzenia kary pozbawienia wolności wskazane jest wówczas, gdy ze względu na właściwości i warunki osobiste sprawcy oraz jego sposób życia można przypuszczać, że kara zasadnicza rodzajowo łagodniejsza spełni cele zapobiegawcze, wychowawcze oraz społecznego oddziaływania (podobnie wyrok SN z 16.3.1976 r., VI KRN 30/76, OSNKW 1976, z. 6, poz. 75).

Przekładając powyższe rozważania na realia niniejszej sprawy stwierdzić należy, że społeczna szkodliwość czynu popełnionego przez Ł. J. nie jest na tyle znaczna aby nie było zasadne wymierzenie kary łagodniejszego rodzaju.

Jednocześnie w punkcie II wyroku na podstawie art.42 §1a pkt 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego Ł. J. zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

Uzasadnieniem omawianego środka jest konieczność zapewnienia bezpieczeństwa w komunikacji zaś w zakresie indywidualnego oddziaływania: 1) eliminacja; 2) wychowanie; 3) odstraszanie. Cel wychowawczy realizowany jest poprzez ugruntowanie w psychice sprawcy poczucia odpowiedzialności za własne zachowanie, które następuje wskutek odebrania prawa prowadzenia pojazdów.

W ocenie Sądu okres 2 lat zakazu bliski dolnej granicy, w jakich środek karny mógł zostać orzeczony będzie dostateczną przestrogą dla sprawcy po raz pierwsze dopuszczającego się przestępstwa związanego z bezpieczeństwem w komunikacji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art.627 k.p.k. w zw. z art.2 ust.1 pkt 3 ustawy z 23 czerwca 1973r. (Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz.223 ze zm.) zasądzając od oskarżonego opłatę sądową w wysokości 500 złotych i obciążając go wydatkami w kwocie 70 zł.