Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2019r.

Sąd Rejonowy w G. - II Wydział Karny w składzie:

Przewodnicząca: SSR Agnieszka Kucińska – Stanny

Protokolant: sekr. sąd. Anna Kulczyk

przy udziale oskarżyciela prywatnego S. S. (1)

po rozpoznaniu w dniach 27.06.2018, 13.11.2018 i 09.01.2019r. sprawy

B. G. (1) zd. Z. – córki B. i I. zd. G., urodz. (...) w R., obywatelstwa polskiego, pesel (...), niekaranej, zam. (...)/(...), (...)-(...) M.

oskarżonej o to, że

w dniu 19 marca 2017r. około godziny 19:10 w miejscowości (...) gm. G. znieważyła S. S. (1) słowami powszechnie uznanymi za obelżywe,

tj. o czyn z art. 216 § 1 kk

O R Z E K A

I.  Oskarżoną B. G. (1) uznaje za winną tego, że w dniu 19 marca 2017r. około godziny 19:10 w miejscowości (...) gm. G. znieważyła S. S. (1) słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, z tym ustaleniem, że działała w warunkach ograniczonej poczytalności określonych w art. 31 § 2 kk, to jest popełnienia czynu z art. 216 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to, na podstawie art. 216 § 1 kk, wymierza jej karę 30 (trzydziestu) stawek dziennych grzywny, przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 10 zł (dziesięciu złotych).

II.  Na podstawie art. 46 § 1 kk zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej kwotę 200 zł (dwustu złotych) – tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

III.  Zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycielki prywatnej kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem poniesionych kosztów postępowania w sprawie.

IV.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata M. P. kwotę 672 zł (sześćset siedemdziesiąt dwa złote) plus VAT – tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu.

V.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata T. W. kwotę 924 zł (dziewięćset dwadzieścia cztery złote) plus VAT – tytułem zwrotu kosztów udzielonej oskarżycielce prywatnej z urzędu pomocy prawnej.

VI.  Zwalnia oskarżoną od uiszczenia opłaty oraz pozostałymi kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

II K 232/18

UZASADNIENIE

Oskarżona B. G. (1) wraz z mężem A. G. i córką M. zamieszkuje w miejscowości (...) gmina G. od 2015r. W tym samym budynku, na piętrze zamieszkuje także rodzina S. S. (1) – jej konkubent M. T. (1) i (...) córka. Od czasu wprowadzenia się tam rodziny G. często dochodzi do konfliktów na tle używania części wspólnych budynku przez inne osoby niż państwo G., gdyż B. G. (1) uważa się za jedyną właścicielkę nieruchomości.

(dowód: zeznania S. S. (1) – k.185v-186

Zeznania T. G. – k.255v-256

Wywiad środowiskowy – k. 38a)

W dniu 19 marca 2017r., w niedzielę, S. S. (1) wyprawiała dla swojej, także dalszej rodziny imieniny. Impreza zakończyła się około godz. 19 – tej. Pokrzywdzona wraz z konkubentem odprowadziła przyjezdnych gości do samochodu. Wychodząc z budynku nie zamknęła drzwi wejściowych na korytarz. Po odjeździe rodziny pokrzywdzonej, ze swojego mieszkania wyszła oskarżona i zaczęła krzyczeć, że to jest jej prywatna posesja i nie życzy sobie, aby drzwi były otwarte. Na to S. S. odezwała się: „Kobieto idź z Panem Bogiem i zostaw mnie w spokoju”. Po tych słowach z mieszkania wyszedł także mąż oskarżonej i jej córka M.. Doskoczyła ona do oskarżycielki prywatnej i uderzyła w twarz, rozcinając pokrzywdzonej wargę. W trakcie zajścia doszło do zerwania z szyi pokrzywdzonej złotego łańcuszka. S. S. (1) zaczęła krzyczeć ze strachu o pomoc. W tym czasie oskarżona zaczęła ją wyzywać słowami wulgarnymi: „ty (...), ty (...), alkoholiczko, ty tu nie należysz, ty się leczysz psychicznie” itp. Te hałasy oraz wołanie o pomoc usłyszeli klienci pobliskiego sklepu i przybiegli na miejsce. Próbowali też uciszyć oskarżoną i jej rodzinę. W międzyczasie S. S. (1) wezwała policję. Wróciła też jej siostra. Natomiast oskarżona i jej rodzina weszli do mieszkania i zamknęli drzwi.

(dowód: zeznania S. S. (1) – k.185v-186

zeznania A. T. – k.217v-218)

zeznania T. B. – k.216v-217

Zeznania M. K. – k.217

Zeznania T. G. – k.255v-256

Dokumentacja medyczna S. S. ze zdjęciem – k. 7-11)

Po około pół godzinie przyjechali na interwencję funkcjonariusze policji, którym pokrzywdzona i jej rodzina zrelacjonowała zajście. Funkcjonariusze widzieli na twarzy S. S. obrażenia.

( dowód: zeznania T. G. - k. 255v-256)

Oskarżona B. G. (1) nie była wcześniej karana sądownie.

( dowód: dane o karalności –k. 129)

Przed tutejszym Sądem toczyło się postępowanie o czyny z art. 190a§1 kk przeciwko B. G. (1). Wyrok nie jest prawomocny.

(dowód: odpisy wyroków – k.46, 265)

W opinii środowiska, w którym oskarżona zamieszkuje, jest uznawana za osobę konfliktową.

( dowód: wywiad środowiskowy –k. 38a)

Wobec wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego, B. G. została poddana jednorazowemu badaniu sądowo – psychiatrycznemu. Biegli nie rozpoznali u niej choroby psychicznej czy upośledzenia umysłowego, natomiast organiczne zaburzenia osobowości. Stwierdzili też u B. G. ograniczenie zdolności do pokierowania swoim postepowaniem w stopniu znacznym, uznając, że zachodzą warunki określone w art. 31§2 kk.

(dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k.88)

B. G. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu.

Odmówiła składania wyjaśnień oraz odpowiedzi na pytania. Dopiero w toku przewodu sądowego stwierdziła, że obrażenia pokrzywdzonej wynikają z jej szarpaniny z konkubentem, który „jeździł samochodem i zabrał pokrzywdzonej klucze i dlatego była zła”, a zajście miało miejsce po 23:30.

( dowód: wyjaśnienia B. G. (1) – k.185v,217v)

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej.

Jej wersję, podaną w trakcie procesu o kłótni konkubentów i szarpaninie miedzy nimi, potwierdził jedynie mąż oskarżonej – A. G..

W ocenie Sądu, przedstawione przez nich tłumaczenia nie znajdują odzwierciedlenia w całym pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Stanowią przejaw przyjętej przez oskarżoną linii obrony, obliczoną na unikniecie odpowiedzialności. Znamiennym jest, że wersję oskarżonej podtrzymuje tylko i wyłącznie jej małżonek, emocjonalnie z nią związany i jak to wynika z wywiadu środowiskowego – zdominowany przez nią (k.38a), zatem chcący przedstawić swą żonę w jak najlepszym świetle i żywotnie zainteresowany korzystnym dla niej rozstrzygnięciem sprawy.

Za w pełni wiarygodne Sąd natomiast uznał zeznania pokrzywdzonej – S. S. (1) oraz jej konkubenta – M. T. (1).

Oskarżycielka prywatna złożyła szerokie, logiczne i szczegółowe zeznania opisujące przebieg zajścia. Przedstawiła sposób zachowania poszczególnych osób, w szczególności B. G. (1) i jej córki M., a także swoją reakcję na zwrócenie uwagi o niezamkniętych drzwiach. Jej relacja pokrywa się z opisem zdarzeń przedstawionym przez M. T., który, jak podał, obserwował zajście z odległości metra. W szczególności potwierdził on wypowiadanie przez oskarżoną wulgarnych wyzwisk pod adresem swojej partnerki. Fakt, że takie wyzwiska z ust oskarżonej B. G. pod adresem pokrzywdzonej padły podali także klienci pobliskiego sklepu, którzy po zamknięciu sklepu, po godz. 19- tej jeszcze tam przebywali, tj. T. B. i M. K..

Sąd również ich relacjom przyznał przymiot wiarygodności. Złożyli oni bowiem zeznania, które zazębiają się z relacjami pokrzywdzonej i jej konkubenta oraz wzajemnie uzupełniają, łącznie tworząc jasny i plastyczny obraz zdarzeń, jakie rozegrały się pod budynkiem nr (...) w O. 19 marca 2017r. Obaj wyżej wymienieni świadkowie w logiczny i jednoznaczny sposób uzasadnili, dlaczego w ich ocenie do zajścia doszło po godz. 19 – tej, a nie później, jak to sugerowała oskarżona i jej mąż. Wiązali to z godziną zamknięcia sklepu, którą istotnie można przyjąć za pewną daną. Przy czym poparciem ich twierdzeń jest w takiej sytuacji zeznanie A. G., który stwierdził, że sklep jest latem czynny do 22, a w niedzielę do ok. 20-tej (k.218v).

W ocenie Sądu, za wiarygodne uznać także należało zeznania dzielnicowego – T. G.. P. on na interwencję wezwany przez S. S.. Jego relacja ze zdarzenia pokrywa się z twierdzeniami pokrzywdzonej. Wprawdzie nie był on bezpośrednim świadkiem zajść, jednakże odnotowany przez niego w notatniku służbowym przebieg zdarzeń został w identycznej chronologii przedstawiony przez oskarżycielkę prywatną w złożonych przez nią zeznaniach, co jeszcze wzmacnia wiarygodność jej twierdzeń.

Sad nie miał wątpliwości co do wiarygodności załączonej przez oskarżycielkę dokumentacji medycznej leczenia po zdarzeniu, w którym odniosła także obrażenia, jakie miała podczas zajścia spowodować M. G., której sprawa została umorzona na podstawie art. 17§1 pkt 2 kpk (k.213).

Za jasną i zupełną oraz nie wymagającą doprecyzowania, Sąd uznał opinię biegłych psychiatrów co do stanu zdrowia oskarżonej, jako sporządzoną przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach i doświadczeniu zawodowemu, na podstawie wywiadu od oskarżonej i jej badania.

Reasumując powyższe ustalenia, Sąd uznał, że nie ma żadnych wątpliwości, że oskarżona B. G. (1) dopuściła się wobec oskarżycielki czynu z art. 216§1 kk, bowiem w dniu 19 marca 2017r. około godziny 19:10 w miejscowości (...) gm. G. znieważyła S. S. (1) słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, z tym ustaleniem, że działała w warunkach ograniczonej poczytalności określonych w art. 31 § 2 kk.

Co do powyższego czynu, jej wina, w świetle opinii biegłych psychiatrów, zdaniem Sądu, nie budzi wątpliwości i została udowodniona w sposób dostateczny.

Sąd wymierzył oskarżonej, na podstawie art. 216§1 kk karę 30 stawek dziennych grzywny, przyjmując jedną stawkę za równoważną kwocie 10 zł.

Zdaniem Sądu, orzeczona kara jest adekwatna do stopnia winy i właściwości osobistych oskarżonej, przy czym nie jest nadmiernie surowa, biorąc pod uwagę możliwości finansowe oskarżonej, otrzymującej stałe świadczenie emerytalne oraz mieści się w granicach zagrożenia za tego rodzaju czyn.

Do okoliczności obciążających przy jej wymiarze Sąd zaliczył duże natężenie złej woli w zachowaniu oskarżonej i błahość przyczyny, od której całe zajście się zaczęło (niedomknięte drzwi), a także fakt toczącego się równolegle postępowania publicznoskargowego przeciwko B. G. o czyn przeciwko tej samej pokrzywdzonej, zaś do okoliczności łagodzących – brak karalności za przestępstwa oraz odpowiadanie w warunkach ograniczonej poczytalności, określonej art. 31§2 kk.

Na podstawie art. 46 § 1 kk Sąd orzekł od oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej S. S. (1) kwotę 200 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę moralną, jaką niewątpliwie poniosła w związku ze zdarzeniem z 19.03.2017r.

O kosztach postępowania orzeczono w myśl art. 628 pkt 1 kpk.

O kosztach pomocy prawnej udzielonej stronom z urzędu orzeczono w myśl § (...), § 17 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 3.10.2016r. r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2016. poz.1714 ze zm.).