Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :

Przewodniczący: SSO Andrzej Tekieli

Protokolant: Łukasz Mirkowski

po rozpoznaniu w dniu 29.01.2019 r.

sprawy F. T. ur. (...) w J.

s. P., S. z domu Ś.

obwinionego z art. 86 § 1 kw

z powodu apelacji, wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 4 września 2018 r. sygn. akt II W 289/18

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego F. T.;

II.  zwalnia obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami tego postępowania Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 695/18

UZASADNIENIE

F. T. obwiniony został o to że:

w dniu 18 sierpnia 2017 roku około godziny 21:25 w J. na skrzyżowaniu ul. (...)z ul. (...) kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) nie zastosował się do sygnalizatora świetlnego S-1 nadającego czerwone światło i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu ul. (...) pojazdowi marki O. (...) o nr rej. (...) w wyniku czego doprowadził do zderzenia z prawidłowo jadącym pojazdem O. (...) o nr rej. (...) czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla K. T., K. J., K. P., oraz przewożonych pasażerów T. M., W. P., A. K.;

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 4 września 2018 roku w sprawie II W 289/18:

I.uznał oskarżonego F. T. za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1.000 złotych;

II. na podstawie art. 29 § 1 i § 3 k.w. w zw. z art. 86 § 3 k.w. orzekł wobec obwinionego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku zobowiązując obwinionego do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu;

III. na podstawie art. 118 § 1 k.p.s.w. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 1775,84 zł., w tym na podstawie art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu 100 złotych opłaty.

Apelację od powyższego wyroku złożyła obrońca obwinionego zarzucając:

1.rażącą niewspółmierność kary grzywny oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku orzeczonych wobec obwinionego F. T. za czyn opisany w części dyspozytywnej wyroku wyrażającą się orzeczeniem kary grzywny oraz środka karnego w wymiarze nieadekwatnym do stopnia winy, sposobu działania obwinionego, jak również poprzez nieuwzględnienie właściwości, warunków osobistych i majątkowych sprawcy, jego stosunków rodzinnych, sposobu życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie się po jego popełnieniu oraz poprzez całkowicie dowolne zastosowanie dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 33 § 1 i 2 k.w.;

2.obrazę przepisów postępowania a to art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 k.p.o.w. poprzez ich niezastosowanie co skutkowało obciążeniem obwinionego kosztami postępowania sądowego oraz wymierzeniem opłaty mimo że uiszczenie tych kosztów będzie dla obwinionego zbyt uciążliwe ze względu na sytuację rodzinną, majątkową i wysokość dochodów.

Skarżąca obrońca wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i orzeczenia kary grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, a także uchylenie orzeczonego wobec obwinionego środka karnego ewentualnie o obniżenie orzeczonego przez Sąd I instancji środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, jak również o zmianę pkt III wyroku i zwolnienie obwinionego w całości, ewentualnie w części od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Wobec złożenie przez obrońcę obwinionego wniosku o uzasadnienie wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze i środkach karnych na podstawie art. 423 § 1a k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.o.w. Sąd Okręgowy ograniczył zakres uzasadnienia do rozstrzygnięcia o karze, środku karnym i kosztach postępowania przed Sądem I instancji.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie sposób zgodzić się ze skarżącą, że kara grzywny w wysokości 1.000 zł. i środek karny 1 roku zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym były dla obwinionego F. T. rażąco surowe. Obwiniony jest osobą młodą (w 2018 r. skończył 19 lat), zdrową, bez zobowiązań finansowych, która nie powinna mieć problemu z zarobieniem pieniędzy na zapłatę grzywny w wyżej wymienionej wysokości, z treści apelacji wynika wprawdzie że obecnie kontynuuje naukę, niemniej jest w klasie maturalnej i po zdaniu egzaminu dojrzałości zamierza podjąć pracę zarobkową. Skarżąca w apelacji podnosi, że prawo jazdy jest niezbędne obwinionemu do wykonywania pracy w rodzinnej firmie oraz do wykonywania czynności związanych z opieką nad niepełnosprawnym bratem. Nie negując tych okoliczności wskazać jednak należy, że wymierzona kara i środek karny muszą być adekwatne do popełnionego przez obwinionego wykroczenia. Polegało ono na tym, że obwiniony przejechał skrzyżowanie na czerwonym świetle, doprowadził do kolizji z innym samochodem powodując zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla sześciu osób, w tym trzech poruszających się drugim autem i trzech swoich pasażerów, a więc popełnione wykroczenie nie było czynem drobnym, o niewielkiej społecznej szkodliwości. Kolejna okoliczność podnoszona w apelacji tj. że obwiniony jest kierowcą młodym i niedoświadczonym, prawo jazdy zostało mu wydane w kwietniu 2017 r., cztery miesiące przed popełnieniem wykroczenia nie jest okolicznością świadczącą na jego korzyść, przeciwnie świadczy o tym że nie nabył on umiejętności niezbędnych do poruszania się pojazdem mechanicznym po drogach publicznych i być może niezbędne jest aby ponownie zdawał egzamin na prawo jazdy. Oceniając wymiar kary i środka karnego w niniejszej sprawie zarówno Sąd I instancji jak i Sąd Odwoławczy mieć musiały na względzie nie tylko i nie przede wszystkim dobro obwinionego, ale przede wszystkim bezpieczeństwo innych uczestników ruchu drogowego. Nie sposób w tym kontekście nie zauważyć, że obwiniony F. T. już raz w lipcu 2017 r. był karany za spowodowanie kolizji drogowej mandatem karnym w kwocie 500 zł. (k. 92). Okoliczność, że od czasu popełnienia wykroczenia będącego przedmiotem rozpoznania w niniejszej sprawie tj. od sierpnia 2017 r. do chwili obecnej obwiniony nie popełnił kolejnych wykroczeń tylko w niewielkim stopniu działa na jego korzyść. Suma powyższych okoliczności w przekonaniu Sądu Okręgowego przemawia za uznaniem że tak wymierzona obwinionemu kara grzywny jak i środek karny nie są rażąco surowe.

Sąd Okręgowy uznał także, że obciążenie obwinionego całością kosztów sądowych za postępowanie przed Sądem I instancji pozostaje uzasadnione. W sprawach karnych i sprawach o wykroczenia zasadą jest zasądzanie od skazanego kosztów sądowych spowodowanych toczącym się postępowaniem. W niniejszej sprawie znaczną część zasądzonych od F. T. na rzecz Skarbu Państwa kosztów stanowiły koszty sporządzenia opinii przez biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych, który to dowód przeprowadzony został na wniosek obrońcy obwinionego, tym bardziej więc obwiniony te koszty powinien zapłacić.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego F. T..

Rozważając kwestię rozstrzygnięcia o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy wziął pod uwagę wysokość nałożonych na obwinionego obciążeń finansowych w zaskarżonym wyroku (łącznie grzywna i koszty sądowe to kwota przekraczająca 2.700 zł) i uznając że obciążanie go dodatkowo kosztami postępowania drugoinstancyjnego byłoby zbyt uciążliwe ze względu na sytuację materialną, zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa tych kosztów w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.o.w., obciążając wydatkami tego postępowania Skarb Państwa.