Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 19 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie, Wydział XI Gospodarczy,

w składzie:

Przewodniczący: SSR Dariusz Plewczyński

Protokolant: Agata Trawka

po rozpoznaniu w dniu 19 lutego 2019 r. w Szczecinie na rozprawie

sprawy z powództwa P. G.

przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej (...) spółki akcyjnej V. (...) w W. na rzecz powoda P. G. kwotę 4600 zł (cztery tysiące sześćset zł) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 19 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

III.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2075 zł (dwa tysiące siedemdziesiąt pięć zł) tytułem zwrotu kosztów procesu.

XI GC 1008/18

UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznawana była w postępowaniu „zwykłym”

Pozwem z dnia 26 kwietnia 2018 r. P. G. wniósł przeciwko (...) spółce akcyjnej V. (...) w W. o zapłatę kwoty 5100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu, powód wskazał, iż dnia 2 lutego 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki C. (...) nr rej. (...), należący do R. T.. Sprawca zdarzenia posiadał ważną polisę ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółką akcyjną V. (...) w W.. Poszkodowany wynajął pojazd zastępczy u powoda na okres 29 dni przy stawce 200zł brutto. Poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności na podstawie której przelał na rzecz P. G. wierzytelność przysługująca mu z tytułu szkody z dnia 2 lutego 2018 r. w stosunku do (...) spółki akcyjnej V. (...) w W.. Pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania.

Nakazem zapłaty z dnia 7 maja 2018 r. Sąd orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwane towarzystwo ubezpieczeń wniosło sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu sprzeciwu, pozwany zakwestionował zasadność faktury VAT wystawionej tytułem najmu pojazdu zastępczego, podnosząc, iż jest to dokument prywatny, którgo moc dowodowa jest znikoma, zaś odpłatność faktury jest fikcją. Nadto działalnie powoda w zakresie wystawienia faktury VAT jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa. Powód nie wykazał w ocenie pozwanej zasadności najmu. Pozwany zakwestionował również roszczenie co do wysokości albowiem uszkodzenia pojazdu poszkodowanego były znikome, zaś przedłużenie naprawy wynikało jedynie z winy warsztatu naprawczego a tym samym okres najmu uległ nieuzasadnionemu wydłużeniu. Nadto stawka najmu w ocenie pozwanego została znacznie zawyżona.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 2 lutego 2018 r. doszło do zdarzenia drogowego, wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki C. (...) nr rej. (...) należący do R. T.. Sprawca zdarzenia objęty był ochrona ubezpieczeniową na podstawie ważnej polisy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą z (...) spółką akcyjną V. (...) w W.. Poszkodowany zwrócił się do powoda P. G. o pomoc w dochodzeniu odszkodowania. Po zgłoszeniu szkody ubezpieczyciel sprawcy, wszczął postępowanie likwidacyjne. Ubezpieczyciel nie przedłożył poszkodowanemu warunków najmu pojazdu zastępczego, mimo, że ten zwracał się o nie. Poszkodowany R. T. wykorzystywał przedmiotowy pojazd w ramach firmy transportowej. Przemieszczał się po kilkaset kilometrów, często jeździł za granice.

Dowód:

- dokumentacja fotograficzna, płyta CD k. 36;

-oświadczenie najemcy k.12

- pismo z dnia 5 lutego 2018 r. k. 60;

- akta szkody nr 3640820/1, płyta CD k. 59;

- zeznania świadka R. T. k. 111-113;

Dnia 2 lutego 2018 r. w związku z przekazaniem pojazdu poszkodowanego do warsztatu naprawczego, poszkodowany zawarł z powodem umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) nr rej. (...) na okres od dnia 2 lutego 2018 r. do dnia zwrotu. W umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu w kwocie 200 zł.

Dowód:

- arkusz naprawy k. 18;

- informacja o kosztach naprawy k. 64-66;

- kalkulacja naprawy nr (...) k. 19-20;

- kalkulacja naprawy nr (...) k. 21-23;

- umowa najmu z dnia 2 lutego 2018 r. k. 13;

- protokół wydania pojazdu z dna 2 lutego 2018 r. k. 14;

- zeznania świadka R. T. k. 111-113;

Wiadomością e-mail z dnia 12 lutego 2018 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń zwróciło się do poszkodowanego o wskazanie odbiorcy odszkodowania.

Wiadomością e-mail z dnia 27 lutego 2018 r. powód zwrócił się do ubezpieczyciela sprawcy z wnioskiem o akceptację kosztorysu naprawy. Wiadomością e-mail z dnia 1 marca 2018 r. rzeczoznawca przesłał powodowi kosztorys z dodatkowym zakresem uszkodzeń.

Dowód:

- wiadomość e-mail z dnia 12 lutego 2018 r. k. 24;

- wiadomość e-mail z dnia 27 lutego 2018 r. k. 17v.

- wiadomość e-mail z dnia 1 marca 2018 r. k. 17;

Dnia 2 marca 2018 r. poszkodowany zwrócił wynajęty pojazd powodowi. Tego samego dnia powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) na kwotę 5800 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego marki F. (...) nr rej. (...), przez okres 29 dni, przy dobowej stawce najmu w kwocie 200 zł. Nadto poszkodowany oświadczył, iż jest płatnikiem podatku VAT, nie ma możliwości odliczenia podatku VAT. Poszkodowany oświadczył również iż otrzymał ofertę najmu pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela sprawcy, jednakże oferta nie zawierała szczegółowych warunków najmu.

Również dnia 2 marca 2018 r. poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelał na powoda wierzytelność przysługującą mu z tytułu szkody z dnia 2 lutego 2018 r. w stosunku do (...) spółki akcyjnej V. (...) w W..

Dowód:

- arkusz naprawy k. 18;

- protokół zwrotu pojazdu z dnia 2 marca 2018 r. k. 15;

- faktura VAT nr (...) k. 16;

- oświadczenie poszkodowanego z dnia 2 marca 2018 r. k. 12;

- umowa cesji z dnia 2 marca 2018 r. k. 35;

- zeznania świadka R. T. k. 111-113;

Pismem z dnia 3 marca 2018 r. powód dokonał zgłoszenia wierzytelności z tytułu najmu pojazdu zastępczego ubezpieczycielowi sprawcy.

Dowód:

- pismo z dnia 3 marca 2018 r. k. 10-11

Decyzją z dnia 5 marca 2018 r. pozwane towarzystwo ubezpieczeń przyznało poszkodowanemu odszkodowanie w kwocie 1612,18 zł tytułem kosztu naprawy pojazdu.

Dowód:

- decyzja InteRisk z dnia 5 marca 2018 r. k. 27;

- zweryfikowany kosztorys k. 28;

- raport k. 29;

Decyzją z dnia 3 kwietnia 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy odmówił wypłaty odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego z uwagi na jezdność pojazdu poszkodowanego.

Pismem z dnia 3 kwietnia 2018 r. pełnomocnik powoda wezwał ubezpieczyciela sprawcy szkody do zapłaty kwoty 5800 zł w terminie 7 dni.

Decyzją z dnia 13 kwietnia 2018 r. ubezpieczyciel sprawcy szkody, stwierdził brak podstaw do zmiany dotychczasowej decyzji, odmawiając tym samym wypłaty odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

-decyzja InterRisk z dnia 3 kwietnia 2018 r. k. 31;

- wezwanie do zapłaty z dnia 3 kwietnia 2018 r. k. 32-33;

- decyzja InterRisk z dnia 13 kwietnia 2018 r. k. 34;

Średnia stawka wynajmu pojazdu odpowiadającego pojazdowi uszkodzonemu, w opcji rozliczenia bezgotówkowego, bez limitu kilometrów przy pełnym ubezpieczeniu AC/OC/NW i bez zniesionego udziału własnego w szkodach wynosiła 174,4-180,2 zł netto/doba. W opcji rozliczenia bezgotówkowego, bez limitu kilometrów przy pełnym ubezpieczeniu AC/OC.NW i z wykupionym udziałem własnym w szkodach wynosiła 169,9-207,1 zł netto/doba. Możliwość wyjazdów za granicę to dodatkowa opłata ok. 20zł za dobę.

Technologiczny czas naprawy pojazdu marki C. (...) nr rej. (...) w zakresie szkody z dnia 2 lutego 2018 r. wynosił 2 dni. Rzeczywisty czas naprawy ww. pojazdu, a tym samym uzasadniony czas najmu wynosił 23 dni, w trakcie którego przypadały 3 weekendy.

Uszkodzenia pojazdu powstałe w wyniku szkody z dnia 2 lutego 2018 r. uniemożliwiały jego dalszą eksploatację.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. k. 118-139, 156;

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione w przeważającej części.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 822 § 1 i 2 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w §1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia. Odpowiedzialność pozwanego towarzystwa ubezpieczeń wynikała również z art. 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zgodnie z którym, ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Obowiązkiem odszkodowawczym ubezpieczyciela wobec poszkodowanego są objęte wszelkie postaci szkody wyrządzone tej osobie, a więc zarówno szkody na osobie, jak i szkody na mieniu, co wynika z art. 34 ust. 1 powołanej ustawy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, iż pojazd sprawcy wypadku, w którym doszło do uszkodzenia pojazdu ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanej. Również bezsporna jest osoba poszkodowanego i zawarcie z nim przez powoda umowy najmu pojazdu zastępczego. Niezbędność wynajęcia pojazdu zastępczego potwierdził świadek R. T. w oświadczeniu i zeznaniach.

Zgodnie z art. 509 §1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie § 1 art. 510 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania (§2). Stosownie do art. 882 §4 k.c. poszkodowany może dochodzić odszkodowania bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy. Jest to samodzielne odrębne roszczenie, które może być przedmiotem obrotu. Fakt nabycia wierzytelności przez powoda wynika z przedstawionej umowy cesji. Czynności tej nie kwestionował poszkodowany w czasie przesłuchania. W ocenie Sądu nie ma żadnych podstaw do podważania skuteczności dokonanego przelewu.

Poszkodowany R. T. w trakcie przesłuchania i w oświadczeniu wyjaśnił, które elementy były dla niego istotne i dlaczego skorzystał z oferty najmu powoda. W szczególności wskazał on na potrzebę wyjazdów samochodem za granicę, w tym dłuższe wyjazdy. W takiej sytuacji działanie poszkodowanego polegające na zawarciu umowy z powodem należy uznać za usprawiedliwione i zmierzające do naprawienia, a nie powiększenia szkody.

W niniejszej sprawie w zamian za udostępnienie pojazdu powód nabył względem ubezpieczyciela roszczenie o odszkodowanie. Taka forma rozliczenia wynika z treści umowy cesji jak również z wyjaśnień poszkodowanego. Podobnych spraw przed tutejszym Sądem, w których powód dochodzi nabytych wierzytelności odszkodowawczych z tytułu najmu pojazdu jest wiele trudno więc mówić o jakiejś pozorności. Powód zapewnił poszkodowanemu spokojne korzystanie z pojazdu zastępczego przez cały okres najmu, a więc wykonał swoje obowiązki jako wynajmującego. Najemca w tym zakresie żadnych uwag nie zgłaszał.

Świadczeniem wzajemnym poszkodowanego w niniejszej sprawie nie było świadczenie pieniężne, lecz przeniesienie wierzytelności. Zawarcie tego typu umowy nie budzi wątpliwości w płaszczyźnie normy art. 353 ¹ k.p.c. Umowa taka spotykana jest często w praktyce tzw. likwidacji szkód komunikacyjnych. Zaletą tego rodzaju rozliczenia (określanego często w praktyce jako „bezgotówkowa likwidacja szkody") jest atrakcyjna dla poszkodowanego forma, która ogranicza ryzyko uzyskania odszkodowania nie pokrywającego w całości poniesionych kosztów. Przedstawiona forma rozliczeń między poszkodowanym i wynajmującym nie pozwala na przyjęcie, by koszty wskazane przez powoda w fakturze VAT mogły być uznane za równowartość kosztów poniesionych przez poszkodowanego czy też kosztów koniecznych do naprawienia szkody poniesionej przez poszkodowanego w wyniku zdarzenia, za które pozwany ponosi odpowiedzialność. Wartość wynagrodzenia powoda nie stanowiła przedmiotu negocjacji, skoro założeniem transakcji między tymi podmiotami było, iż powód otrzyma wynagrodzenie w postaci przelewu wierzytelności w stosunku do ubezpieczyciela.

Przy przyjęciu modelu rozliczeń stosowanego przez stronę powodową polegającego na kumulowaniu się podmiotu uprawnionego do otrzymania odszkodowania (w następstwie nabycia roszczeń z tego tytułu od poszkodowanego) oraz wynajmującego (a zatem kształtującego poprzez swoją usługę - jej zakres i standard), dla wykazania wysokości roszczenia odszkodowawczego przysługującego powodowi względem pozwanej nieodzowne było przedstawienie dowodu z opinii biegłego.

W niniejszej sprawie taka opinia została sporządzona i jest ona przydatna do dokonania ustaleń.

Z opinii biegłego wynika, że przyjęta przez powoda stawka 200zł mieści się w średnich cenach rynkowych najmu pojazdu na rynku lokalnym. Wniosek ten jest tym bardziej uzasadniony gdy uwzględni się fakt, że w przypadku wyjazdów zagranicznych (poszkodowany wskazał, że takich dokonywał), dobowy koszt najmu wzrasta o 20zł, którą to kwotę podał biegły w opinii pisemnej (k.124), a której nie doliczył do wyliczonych przez siebie stawek. Stawka najmu po wydaniu opinii biegłego nie wydaje się zresztą sporna, gdyż strona pozwana, mimo zobowiązania i zakreślenia terminu nie odniosła się do treści opinii.

Zdaniem Sądu uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego to 23 dni. Punktem wyjścia do ustaleń w tym zakresie jest treść opinii pisemnej gdzie biegły ustalił uzasadniony czas naprawy, a tym samym najmu pojazdu zastępczego na 20 dni. Pozwana, jak wskazano powyżej, nie złożyła zarzutów do opinii, przyjąć więc należy, że jej nie kwestionowała również w tym zakresie. Do powyższego okresu dodać należy jeszcze jeden dzień na akceptację dodatkowych uszkodzeń, gdyż biegły w opinii pisemnej przyjął 2 dni, a z dokumentów sprawy (k.17-17v) wprost wynika okres 3 dni na co zwrócił uwagę pełnomocnik powoda. Zarzut powoda do opinii okazał się także uzasadniony w zakresie tego, że w okresie naprawy przypadały 3 a nie 2 weekendy, co uzasadnia doliczenie dodatkowych 2 dni. Łącznie doliczyć więc należy okres 3 dni , co w sumie daje 23 dni (20+1+2). Nie ma natomiast podstaw do dalszego uwzględnienia okresu najmu jak chciałaby strona powodowa. Biegły w sposób logiczny wyjaśnił, że w sytuacji, gdy nie ma informacji bezpośrednio z warsztatu potwierdzających przebieg naprawy, można wyliczyć wyłącznie czas wzorcowy naprawy niezbędny przy prawidłowej organizacji. Sąd stanowisko to podziela. Zarzuty powoda, który chciałby bazować na arkuszu naprawy (k.18) są nieuzasadnione. Na arkuszu tym nie ma podpisu, czy też pieczęci warsztatu mimo że jest wydzielona część B, którą powinien wypełnić warsztat. Zeznania świadka T. jakoby druk ten ściągnął z Internetu i nikt mu go nie dał są niewiarygodne. Na druku tym wyraźnie widać bowiem dane firmowe powoda, który zresztą też ten dokument podpisał. Świadek początkowo zeznał, że tylko on kontaktował się z ubezpieczycielem, by wobec kolejnych pytań przyznać, że także warsztat podejmował takie czynności. W ocenie Sądu przedłożony arkusz sporządzono wyłącznie na potrzeby likwidacji szkody, tak by naprawa obejmowała cały okres najmu bynajmniej nie wykazując faktycznego dokonywania czynności.

Z treści dokumentów wynika, że powód był podmiotowo zwolniony z podatku od towarów i usług.

Reasumując należne odszkodowanie to 4600zł (23dni x 200zł), dotychczas żadnej kwoty nie wypłacono.

Odsetki przyznano na podstawie art. 817 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu (szkodę w zakresie najmu zgłoszono pismem z 3 marca 2018r).

Istotne elementy materiału dowodowego omówione zostały we wcześniejszej fazie uzasadnienia. Dla porządku wskazać należy, że Sąd dokonał ustaleń w oparciu o częściowo niesporne twierdzenia stron, dowody z dokumentów, zeznania świadka oraz dowód z opinii biegłego. Tak jak wskazano powyżej zasadny czas naprawy ustalony został przede wszystkim w oparciu o dowód z opinii biegłego. Dowód z arkusza naprawy oraz zeznania świadka są niewystarczające do poczynienia odmiennych ustaleń.

Dowód z opinii biegłego stosownie do utrwalonych w nauce i orzecznictwie poglądów, ze względu na swoją specyfikę może być oceniany przez sąd jedynie w płaszczyźnie poprawności logicznej, zgodności z zasadami doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej (por. Wyrok SN z dnia 7 kwietnia 2004r, sygn.akt II CK 572/04, Lex nr 151656). Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wyprowadzać własne stwierdzenia (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990r sygn. akt I PR 148/90 opubl. Lex nr 5319, OSP 1991/11/300, wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87 opubl. PiZS 1988, nr 7, poz. 62, Komentarz do art.278 kodeksu postępowania cywilnego, [w:] Bodio J., Demendecki T., Jakubecki A., Marcewicz O., Telenga P., Wójcik M.P., Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III.). Biegły sporządzający opinię jest stałym i długoletnim biegłym sądowym. Nie ma podstaw do podważania jego kwalifikacji, wyjaśnień i metodyki opartych na wiedzy i doświadczeniu. W ocenie Sądu biegły sporządził prawidłową opinię uwzględniając zgromadzony w aktach materiał.

Sąd oddalił wniosek powoda zawarty w punkcie 4 pisma z 16 grudnia 2018r jako spóźniony. Kwestia przebiegu naprawy ma kluczowe znacznie dla ustalenia zasadnego okresu najmu. Złożenie wniosku na tym etapie uniemożliwiało uwzględnienie ewentualnych dokumentów przy przesłuchaniu świadka i wydawaniu opinii pisemnej przez biegłego.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.). Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 100 zd.1 k.p.c. stosownie do którego w razie częściowego uwzględnienia żądań koszty będą stosunkowo rozdzielone.

Powód wygrał w 90 % i poniósł następujące koszty: opłatę od pozwu w kwocie 255zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, połowę kosztów biegłego 490,05zł, oraz koszt wynagrodzenia pełnomocnika 1800zł. Wysokość kosztów wynagrodzenia pełnomocnika ustalono w wysokości stawki minimalnej na podstawie §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) .

Pozwana powinna zwrócić 90% kosztów celowych poniesionych w celu dochodzenia należności, czyli kwotę 2306zł.

Na uwzględnione do rozliczenia po stronie pozwanej koszty procesu składa się połowa kosztów biegłego 490,06zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17zł i koszt zastępstwa procesowego w kwocie 1800zł, który określono na podstawie §2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) .

Pozwana wygrała w 10%. Powód powinien jej więc zwrócić kwotę 231zł.

Po odjęciu od kwoty 2306zł. kwoty 231zł otrzymujemy kwotę 2075zł tj. kwotę jaką zobowiązana jest uiścić pozwana.

Mając na uwadze powyższe rozstrzygnięto jak w punkcie III sentencji.

Pozostała część zaliczek zostanie zwrócona stronom po uprawomocnieniu się wyroku.

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

(...)

(...)

3. (...)

4.(...)

5. (...)