Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powódka K. O. wniosła przeciwko pozwanej (...) Spółce akcyjnej w W. pozew o zapłatę kwoty 2500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu, z tytułu pokrycia pełnych kosztów najmu pojazdu. Powód w toku postępowania rozszerzył powództwo wnosząc ostatecznie o zasądzenie 2955 zł.

Pozwany nie uznał roszczenia, wnosił o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 listopada 2017r. miała miejsce kolizja, w wyniku której uszkodzony został pojazd F. (...) nr rej (...), należący do K. M. (1) i M. M. (1). Sprawca wypadku posiadał ubezpieczenie OC pojazdu u pozwanej. Szkoda została zgłoszona pozwanej 24.11.2017r.

Bezsporne.

Poszkodowani nie mieli innego pojazdu, którym mogliby zastąpić uszkodzony samochód, który nie nadawał się do ruchu. Poszkodowani zamieszkiwali w niewielkiej miejscowości C., w gminie I., w związku z czym mieli utrudnione możliwości komunikacyjne. Poszkodowani używali samochodu do dojazdu do pracy, odwożenia dzieci na zajęcia pozalekcyjne, jak i do wyjazdów za granicę. W okresie gdy ich samochód był uszkodzony, poszkodowany trzykrotnie wyjeżdżał do Holandii. W związku z tym poszkodowani w dniu 25.11.2017r. najęli od powódki samochód zastępczy marki F. (...) za stawkę 220 zł brutto. Użytkowali go do tych samych celów, do których wykorzystywali własny pojazd, w tym do wyjazdów do Holandii. Poszkodowali korzystali z najętego samochód do dnia 15.01.2018r., kiedy to odebrali uszkodzony pojazd z naprawy. Łącznie najem trwał 52 dni, w związku z czym powódka wystawiła fakturę VAT na kwotę 11440 zł.

Dowód:

- zeznania świadków K. M., k. 83-84,

- zeznania M. M., k. 84,

- umowa najmu, k. 14-15,

- protokół zwrotu, k. 16

- umowa użyczenia, k. 10,

- oświadczenie, k. 13.

Dnia 15.01.2018r. poszkodowali przelali na rzecz powódki swoją wierzytelność dotyczącą wynajmu pojazdu zastępczego, przysługującą w związku ze szkodą z dnia 22.11.2017r. w pojeździe pojazd F. (...) nr rej (...).

Dowód:

- umowa cesji, k. 44

Decyzją z dnia 16.02.2018r. pozwana przyznała na rzecz poszkodowanych m.in. odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego w wysokości 1918 zł, uznając za zasadny okres najmu 13 dni oraz stawkę w wysokości 147,60 zł brutto.

Bezsporne.

Stawki za wynajem pojazdu klasy samochodu uszkodzonego – klasa D - na rynku lokalnym w II połowie 2017 r. wynosiły od 193 zł do 254 zł netto bez limitu kilometrów i przeciętnie 227 zł netto.

Proces związany z ustalaniem zakresu naprawy, kosztów naprawy i procesu naprawy przebiegał w ten sposób, że:

- 27 listopada 2017r. doszło do pierwszych oględzin uszkodzonego pojazdu;

- 28 listopada 2017r. pozwana zakwalifikowała szkodę jako całkowitą;

- 29 listopada 2017r. warsztat poinformował pozwaną, że poszkodowani nie zgodzili się z przyjętą kwalifikacją szkody i zdecydowali się naprawić pojazd, w związku z czym przesłano pozwanej kosztorys naprawy;

- 7.12.2017r. pozwana nie wyraziła zgody na naprawę,

- 8.12.2017r. pracownik warsztatu ponownie przesłała prawidłową wycenę wartości samochodu celem akceptacji przez pozwaną;

- 13.12.2017r. pracownicy warsztatu monitowali o akceptację kosztorysu naprawy;

- 21.12.2017r. pozwana przyjęła odpowiedzialność za szkodę wypłacają bezsporną część odszkodowania, nie akceptując kosztorysu z uwagi na podtrzymaną decyzję o szkodzie całkowitej;

- od 22.12.2017r. do 31.12.2017r. warsztat był nieczynny z powodu przerwy świątecznej;

- 02.01.2018r. zamówiono części zamienne;

- 8.01.2018r. warsztat otrzymał części zamienne;

- 11.01.2018r. pozwany zawarł ugodę co do wartości kosztów naprawy pojazdu,

- 15.01.2018r. zakończono naprawę i wydano pojazd poszkodowanemu.

Łącznie uzasadniony czas ustalaniem zakresu naprawy, kosztów naprawy i procesu naprawy wyniósł 52 dni.

Dowód:

- opinia biegłego k. 90-100,

- arkusz naprawy, k. 37,

- akta szkody na płycie DVD, k. 65,

- pismo pozwanej z 28.11.2017r., k. 24,

- wydruk wiadomości e-mail, k. 35,

- oświadczenie, k. 25

- kalkulacja naprawy, k. 29-32,

- ugoda, k. 34,

- kopia wiadomości e-mail, strona 185 akt szkody na płycie DVD, k. 65

- kopia wiadomości e-mail, strona 184 akt szkody na płycie DVD, k. 65

- pismo z 21.12.2017r., strona 168 akt szkody na płycie DVD, k. 65.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było uzasadnione w całości.

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o których mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie wypadku, który miał miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie z § 4 art. 822 kc, uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Dla przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczyciela konieczne jest zaistnienie przesłanek odpowiedzialności, a więc zdarzenia, z którym umowa wiąże obowiązek odszkodowawczy, powstania szkody oraz związku przyczynowego między zdarzeniem sprawczym, a faktem, z którego szkoda wynika, przy czym zgodnie z art. 361 kc powinien to być adekwatny związek przyczynowy.

W sprawie niespornym był fakt odpowiedzialności pozwanej, zaistnienie zdarzenia powodującego szkodę, jak i konieczność najmu pojazdu zastępczego, sporny był okres najmu, wysokości stawki najmu oraz legitymacja procesowa czynna.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do legitymacji procesowej powódki, ustalono, że wynika ona z przedłożonej umowy cesji oraz art. 509 kc i 510 kc, zgodnie z którymi wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania; wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Poszkodowani scedowali na powódkę roszczenie o zwrot kosztów najmu pojazdu zastępczego, co bez wątpienia stanowiło niejako zapłatę za najem. Zatem umowa przelewu została zawarta w celu zwolnienia się ze zobowiązania – solvendi causa – niezasadny był więc zarzut pozwanej o braku kausy.

W zakresie kolejnego zarzutu pozwanej co do uzasadnionego okresu najmu, na podstawie zgromadzonych w sprawie dowodów z dokumentów i opinii biegłego, ustalono, że nie był on trafny. Okres najmu w rozpoznawanej sprawie był ściśle powiązany z procesem przeprowadzanego postępowania likwidacyjnego oraz samej naprawy. Analiza złożonych w sprawie dokumentów, poparta opinią biegłego i ustalonym przez niego technologicznym czasem naprawy (3 dni) oraz pozostającym w zakresie jego wiedzy specjalistycznej urealnieniem tego czasu, wykazała, że ani poszkodowani, ani też inna osoba poza pozwaną nie przyczyniła się do niezasadnego przedłużenia najmu. Z przedłożonych dokumentów jednoznacznie wynikało, że to pozwana po pierwsze niezasadnie podjęła decyzję (a następnie przy niej obstawała) o zakwalifikowaniu szkody jako całkowitej. Po drugie niezasadnie odmawiała uznania kosztorysu naprawa i nie wyrażała zgody na naprawę. Po trzecie dowolnie przyjęła 13 dni jako uzasadniony czas najmu. Należy podkreślić, że od dnia oględzin (27.11.2017r.), co najmniej do 21.12.2017r. (kiedy to wypłacone zostało odszkodowanie w kwocie bezspornej) poszkodowany nie miał możliwości rozpoczęcia naprawy. Co więcej nawet mimo wypłacenia tej części odszkodowania, pozwana pozostawała przy stanowisko, że w pojeździe zaistniała szkoda całkowita. Jak wynikało zaś z opinii biegłego (pisemnej i ustnej uzupełniającej), w samochodzie nie doszło do powstania szkody całkowitej, gdyż koszt naprawy pojazdu (również ustalony przez pozwaną) był niższy od jego wartości. Błędne więc stanowisko pozwanej, bez wątpienia powodowało stan niepewności poszkodowanego co do wysokości przyznanego odszkodowania, a tym samym możliwości naprawy pojazdu.

Nadto mając na uwadze, że od 22.12.2017r. do 1.01.2017r. w warsztat był nieczynny, zamówienie części 2.01.2017r. było w pełni uzasadnione. Wykazano również, że dotarły one do warsztatu 8.01.2017r. (po 4 dniach roboczych), co w ocenie biegłego w kontekście ilości zamówionych części nie było okresem zbyt długim. Podobnie biegły wypowiedział w swoich opiniach, co do samego procesu naprawy, logicznie i spójnie wyjaśniając, że do 3-dniowego technologicznego procesu naprawy należało doliczyć 2 dodatkowe dni np. na utwardzanie powłoki lakierniczej oraz czynność organizacyjne po pokonanej naprawie (np. mycie pojazdu czy wydawanie pojazdu). Mając to na uwadze, uznano, że powód zdołał wykazać uzasadniony okres najmu trwający przez 52 dni.

W zakresie zarzutu pozwanej co do wysokości stawki najmu, również uznano go za niezasadny. Pozwany podnosił, że informował poszkodowanych o możliwości najmu pojazdu zastępczego, w tym o stawce za jaką najem może się odbyć 120 zł netto. W tym jednak zakresie ciężar dowodu spoczywał na pozwanej, która wywodziła z tego korzystne dla siebie skutki prawne. W aktach szkody (strona 227-228 na płycie DVD), istotnie zamieszczono standardowy formularz (...), m.in. z tabelą przykładowych stawek za najem pojazdów określonych kategorii. Jednakże pozwana w żaden sposób nie wykazała, aby taka oferta rzeczywiście dotarła do poszkodowanych i była im znana. Co więcej poszkodowani zeznawali, że nie otrzymali żadnej propozycji najmu od pozwanej. Tym samym nie sposób zarzucać im przyczynienia się do powstania szkody, czy zignorowania obowiązku jej minimalizacji. Co więcej jak wynikało z niekwestionowanej w tym zakresie opinii biegłego, stawka za jaką powódka wynajęła poszkodowanych pojazd zastępczy była nawet niższa od obowiązujących w tym czasie na lokalnym rynku cen za najem pojazdów w tej klasie.

Mając powyższe na uwadze uznano roszczenie za uzasadnione i wykazane w całości.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. oraz § 2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie. Koszt powódki to opłata od pozwu – 255 zł, wynagrodzenie pełnomocnika z opłatą skarbową – 1817 zł oraz zaliczka na opinię biegłego – 800 zł.

Na podstawie art. 113 ust 1 u.k.s.c. od pozwanej postanowiono ściągnąć nieuiszczony koszt sądowy – w postaci brakującej opłaty od pozwu, w związku z rozszerzeniem powództwa.

Na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28.07.2015r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych zwrócono pozwanemu nadpłaconą zaliczkę w sprawie (1180,80 – 800 (zaliczka powoda) = 380,80 zł); (800 – 380,80 = 419,20)

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)

(...)