Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSR del. Michał Bukiewicz

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Zuzanna Poźniak

przy udziale oskarżyciela publicznego M. Z. reprezentującego (...) Urząd Celno – Skarbowy w W.

po rozpoznaniu dnia 28 listopada 2018 r. w Warszawie

sprawy R. J., syna Z. i A. ur. (...) w O.

oskarżonego z art. 107 § 1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie

z dnia 5 kwietnia 2018 r. sygn. akt III K 69/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę
2 000 złotych tytułem opłaty i kwotę 50 złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 977/18

UZASADNIENIE

R. J. został oskarżony o to, że prowadząc działalność gospodarczą (...) z siedzibą przy ul. (...) w O. w dniu 28 września 2016 roku w lokalu (...) mieszczącym się przy ul. (...) w W. urządzał gry na automatach do gier o nazwie H., B., H., S., H.

- wbrew art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), gdyż nie posiadał koncesji na prowadzenie kasyna gry w lokalu przy ul. (...) W.;

- wbrew art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201 poz. 1540 z późn. zm.), gdyż urządzał gry na automatach do gier H., B., H., S., H., poza kasynem ;

- wbrew art. 23a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.), gdyż w lokalu (...) mieszczącym się przy ulicy (...) w W. eksploatował automaty do gier H., B., H., S., H., które nie zostały zarejestrowany przez naczelnika urzędu celnego tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 5 kwietnia 2018 r. w sprawie III K 69/17 uznano oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, a na podstawie art. 107 § 1 kks wymierzono karę dwustu stawek dziennych grzywny w kwocie po sto złotych.

Na podstawie art. 30 § 5 kks orzeczono przepadek urządzeń oraz środków pieniężnych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych jak na karcie 62 akt sprawy pod poz. 1 do 5;

Na podstawie art. 627 kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 90 zł tytułem zwrotu wydatków oraz 2.000 zł tytułem opłaty.

Apelację na korzyść od powyższego wyroku, zaskarżając go w całości, wywiódł obrońca oskarżonego, zarzucając wydanemu rozstrzygnięciu:

1.  naruszenie prawa materialnego –

⚫

art. 107 § 1 kks – polegające na wadliwym uznaniu, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona tego przestępstwa, podczas gdy przepis ten jest przepisem blankietowym, i jako taki nie może stanowić samodzielnej podstawy przypisania odpowiedzialności karnej, dodatkowo doszło do błędnego przyjęcia, iż oskarżony miał zamiar popełnienia czynu zabronionego, w sytuacji w której materiał dowodowy wskazywał, iż oskarżony nie wyczerpał ustawowego znamienia w postaci umyślnego popełnienia czynu zabronionego;

⚫

art. 10 § 1, 3 i 4 kks – polegające na niezastosowaniu owych przepisów podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynikało, iż oskarżony nie miał świadomości bezprawności swojego zachowania i pozostawał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, ze zachodzi okoliczność wytłaczająca bezprawność;

⚫

art. 53 § 7 kks – poprzez nieuwzględnienie przez Sąd ustawowych kryteriów przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz wszystkich okoliczności sprawy składających się na tę ocenę, opisanych w tymże przepisie;

⚫

art. 30 § 5 kks – poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu i orzeczenie przepadku urządzeń oraz środków pieniężnych opisanych w wykazie dowodów rzeczowych na k. 62, podczas gdy niemożność przypisania oskarżonemu winy powinna skutkować odmiennym orzeczeniem w postaci zwrotu w/w dowodów;

2.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku –

⚫

art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 413 § 2 pkt 1 kpk – podlegającą na zaniechaniu wyjaśnienia przez Sąd wszystkich istotnych okoliczności sprawy, co w efekcie doprowadziło do przyjęcia przez Sąd błędnego okresu czynu przestępczego, podczas gdy przepisy przejściowe dotyczące ustawy o grach hazardowych dawały możliwość osobom zainteresowanym na dostosowanie się do zmienionych przepisów;

⚫

art. 366 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 1 kpk - podlegającą na zaniechaniu wyjaśnienia przez Sąd czasokresu zatrudnienia przez oskarżonego świadka T. R. mimo, iż zeznania przedmiotowego świadka były niekonsekwentne;

⚫

art. 175 § 1 kpk w zw. z art. 386 § 1 kpk – poprzez uznanie okoliczności odmowy odpowiedzi na pytania przez oskarżonego jako okoliczności obciążającej, podczas gdy odmowa składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytanie jest prawem przysługującym oskarżonemu, który nie może z tytułu skorzystania z przedmiotowego prawa ponosić negatywnych konsekwencji;

⚫

art. 193 § 1 kpk w zw. z art. 167 kpk – polegającą na nie powołaniu przez Sąd z urzędu dowodu z opinii bezstronnego biegłego sądowego w zakresie gier hazardowych, celem sporządzenia obiektywnej opinii w sprawie, który to dowód powinien stanowić kluczowe znaczenie dla jej rozstrzygnięcia;

⚫

art. 200 § 3 kpk – polegającą na niezasadnym przyjęciu przez Sąd I instancji wniosków eksperymentu procesowego dokonanego na urządzeniach do gry poprzez funkcjonariuszy celnych Urzędu Celnego jako opinii biegłych i niezasadne przyjęcie ich ustaleń za obiektywne i wiarygodne, podczas gdy taki dowód nie może zastępować opinii bezstronnego biegłego;

⚫

art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk – polegającą na naruszeniu zasady in dubio pro reo skutkującym skazaniem oskarżonego, nadto przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów oraz oparciu treści wyroku na selektywnie wybranym materiale dowodowym, dodatkowo dowolną, sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania i nie oparta na wiedzy i doświadczeniu życiowym ocenę przedstawionych wyżej dowodów;

⚫

art. 424 § 1 kpk – poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób lakoniczny;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez:

⚫

niezasadne przyjęcie, ze zebrany w sprawie materiał dowodowy, pozwalał na przyjęcie, że oskarżony wypełnił znamiona strony przedmiotowej i podmiotowej zarzuconego mu przestępstwa, podczas gdy właściwa, swobodna, prawidłowa, kompleksowa oraz wnikliwa ocena całości materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania winna prowadzić do wniosków zgoła odmiennych;

⚫

wyprowadzenie fałszywych wniosków odnośnie zamiaru sprawcy z jakim działał co spowodowało niezasadne oskarżonego winnym popełnienia zarzuconego mu czynu, w sytuacji gdy brak było co do tego dostatecznych dowodów;

⚫

błędne przyjęcie, że urządzenia zakupione przez oskarżonego wyczerpują definicję gier na automatach w rozumieniu Ustawy o grach hazardowych, oraz że gry na automatach mają charakter losowy, mimo braku w tym zakresie bezstronnego biegłego sądowego;

⚫

błędne przyjęcie, że nie ma podstaw do uznania, że niewiedza oskarżonego co do notyfikacji przepisów Ustawy o grach hazardowych była usprawiedliwiona i niezawiniona;

4.  rażącą niewspółmierność kary - polegającą na orzeczeniu wobec oskarżonego kary grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych, w kwocie po 100 zł. każda stawka, w sytuacji gdzie wymierzenie kary w niższym wymiarze z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, spełniłoby wszystkie cele prewencji ogólnej i indywidualnej.

W konkluzji apelacji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego, a także o zwrot urządzeń oraz środków pieniężnych oskarżonemu. W przypadku nie podzielenia argumentacji dotyczącej uniewinnienia oskarżonego skarżący wniósł o:

⚫

uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania;

⚫

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary w mniejszym rozmiarze z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania;

⚫

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe umorzenie postępowania ;

⚫

zasądzenie kosztów z tytułu ustanowienia obrońcy z wyboru według norm przepisanych

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest niezasadna i nie zasługuje na uwzględnienie, stanowiła ona bowiem jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozstrzygnięciami Sądu I instancji oraz prezentację dokonanej przez obrońcę indywidualnej wykładni przepisów, której Sąd Odwoławczy nie podziela. Pomimo zatem obszerności wywodów apelacji skarżący, w ocenie Sądu Okręgowego, nie zdołał przedstawić jakichkolwiek merytorycznych argumentów, które podważałby prawidłowość ocen i wniosków jurydycznych, które legły u podstaw zaskarżonego orzeczenia.

W opinii Sąd Odwoławczego, Sąd pierwszej instancji przeprowadził przewód sądowy zgodnie z wymogami procedury karnej i nie dopuścił się żadnych podlegających uwzględnieniu z urzędu uchybień, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, stosownie do wymogów art. 439 kpk lub art. 440 kpk. Nie zaistniały również żadne podstawy skutkujące koniecznością dokonania zmiany wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy po dokonaniu wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, zajął stanowisko, iż ustalenia poczynione przez Sąd I instancji są w pełni prawidłowe, a podniesione przez obrońcę w apelacji zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego, naruszenia przepisów postępowania, błędu w ustaleniach faktycznych oraz rażąco niewspółmiernej kary stanowią wobec nich wyłącznie bezzasadną polemikę i jawią się jako całkowicie bezpodstawne. Choć - jak słusznie zauważa skarżący - uzasadnienie zaskarżonego wyroku jest dość lakoniczne, jednakże nie na tyle, aby nie sposób było dokonać kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia.

Z uwagi na fakt, iż znaczna część formalnie wyodrębnionych w treści środka odwoławczego zarzutów w swej istocie dotyczy tożsamych kwestii, dla zachowania przejrzystości niniejszego wywodu oraz celem uniknięcia zbędnego powielania tożsamej argumentacji Sąd Okręgowy uznał, iż zasadnym będzie zbiorcze ustosunkowanie się do kwestionowanych przez obrońce zagadnień, bez potrzeby czynienia odrębnej analizy każdego ze sformułowanych przez obrońcę zarzutów.

Odnosząc się zatem w pierwszej kolejności do kwestionowanej przez skarżącego okoliczności naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 107 § 1 kks, wskazać należy, iż Sąd Okręgowy nie podziela zaprezentowanej w tym zakresie argumentacji skarżącego. Obrońca oskarżonego wskazał w analizowanym zakresie na błędne uznanie przez Sąd I instancji, iż przepis ten może stanowić podstawę samodzielnej odpowiedzialności karnej, podczas gdy jest to przepis o charakterze blankietowym i bez uzupełnienia go przepisami technicznymi tj. bez przypisania w kwalifikacji prawnej wszystkich naruszonych zachowaniem oskarżonego norm prawnych nie może stanowić podstawy skazania oskarżonego. W tym zakresie wskazać należy, iż co prawda istotnie wyrokując w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy wprost nie powołał w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu przepisów art. 6 ust. 1, 14 ust. 1 i 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, to jednakże powyższe nie może stanowić o konieczności zmiany bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia, czym tym bardziej uniewinnienia oskarżonego. Wskazać w tym zakresie należy, iż niewątpliwym jest, iż zredagowany przez oskarżyciela publicznego, a następnie zaakceptowany przez Sąd, opis czynu przypisanego oskarżonemu, w pełni oddawał istotę naruszenia przez oskarżonego konkretnych norm wynikających z w/w przepisów oraz przywoływał wprost te normy jako naruszone. Trudno zgodzić się zatem ze stanowiskiem skarżącego aby w takiej sytuacji niezbędnym było ich dodatkowe powielanie w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu. Żaden przepis prawa procesowego nie wskazuje na konieczność przywoływania w kwalifikacji prawnej konkretnych przepisów ustawy szczególnej, tu Ustawy o grach hazardowych mających wypełnić normę przepisu karnego z art. 107 k.k.s, w szczególności w sytuacji gdy w opisie czynu wprost określono na czym miało polegać urządzanie przez oskarżonego gier losowych na automacie, odnosząc się tym samym do treści odpowiednich przepisów w/w ustawy.

W dalszej kolejności obrońca oskarżonego wskazywał na dopuszczenie się przez Sąd Rejonowy wadliwego uznania istnienia po stronie oskarżonego zamiaru popełnienia czynu zabronionego i przypisanie mu winy umyślnej, podczas gdy oskarżony nie miał świadomości hazardowego charakteru zabezpieczonych urządzeń, co powodowało wykluczenie umyślności jego działania. Jednocześnie w bezpośrednim związku z w/w zarzutem pozostawały podnoszone przez skarżącego kwestie dotyczące niezasadnego pominięcia, iż oskarżony działał w usprawiedliwionym błędnym przekonaniu, że zachodzi okoliczność wyłączająca bezprawność. Zdaniem skarżącego bowiem, w konsekwencji braku notyfikacji Komisji Europejskiej przepisów ustawy o grach hazardowych, która doprowadziła do czynienia różnorodnej interpretacji w kwestii możliwości ich stosowania, zasadnym było przyjęcie, iż oskarżony działał w usprawiedliwionym błędzie zarówno co do bezprawności, jak i karalności przypisanego mu czynu.

Argumentacja przedstawiona przez skarżącego w analizowanym zakresie również, zdaniem Sądu Odwoławczego, okazała się całkowicie chybiona. W pierwszej kolejności w tym zakresie zauważyć należy, iż oskarżony prowadził działalność gospodarczą (...) od 21.05.2013 r. W dniu 16.11.2015 r. zawarł umowę najmu lokalu użytkowego przy ul (...) w W.. W przedmiotowym lokalu oskarżony posiadał 5 aktywnych automatów do gier, które opatrzone były naklejkami z logiem jego firmy. Zdaniem zatem Sądu Okręgowego, oskarżony z racji prowadzonej działalności oraz jej charakteru nie mógł nie wiedzieć o rygorach prawnych, którym poddana jest działalność w zakresie gier hazardowych. Musiał wiedzieć, że do prowadzenia gier hazardowych w celach komercyjnych na terenie Polski wymagana jest koncesja. Oskarżony nie był osobą przypadkową, ale przedsiębiorcą mającym wykorzystywać zakwestionowane automaty do gry w przedsięwzięciach gospodarczych, przynoszących mu wymierny zysk. Należy również w tym zakresie uwagę na fakt, iż toczące się wobec oskarżonego odrębne postępowanie karne o czyn z art. 107 § 1 kks (wyrok w sprawie II K 292/17) zostało wszczęte w dniu 19.02.2016 r., a zatem już kilka miesięcy przed datą czynu podlegającego rozpoznaniu w niniejszej sprawie. Powyższe zaś w ocenie Sądu Okręgowego również wyklucza możliwość uznania jako uzasadnionej podnoszonej przez skarżącego okoliczności, jakoby oskarżony nie miał świadomości, że swoim działaniem może naruszać przepisy ustawy o grach hazardowych i w konsekwencji popełnić czyn zabroniony. Wszak już w momencie wszczęcia w/w postępowania, oskarżony otrzymał wyraźny sygnał w przedmiocie możliwości nielegalności swojego zachowania. Oskarżony jednakże całkowicie zlekceważył przedmiotowe okoliczności, w dalszym ciągu prowadząc kwestionowaną działalność gospodarczą i nie podejmując żadnych kroków celem zbadania jest legalności. Decydując się na prowadzenie działalności w zakresie urządzania gier hazardowych oskarżony, powinien niewątpliwie zapoznać się z obowiązującym prawem regulującym tą działalność, a jeżeli w jego ocenie przepisy budziły wątpliwość, wystąpić do przedstawicieli odpowiednich organów o stosowne interpretacje. Tym samym można przyjąć, iż poprzez zaniechanie przedsięwzięcia w/w czynności niejako przyjął na siebie ryzyko wynikające z tego rodzaju działalności i faktu ewentualnego poniesienia w przyszłości odpowiedzialności karnej z tego tytułu.

Odnosząc się zaś do podnoszonych przez obrońcę oskarżonego kwestii dotyczących szeroko podnoszonych zarówno w orzecznictwie, jak i w doktrynie wątpliwości w zakresie możliwości stosowania przepisów Ustawy o grach hazardowych, które to wątpliwości, w ocenie skarżącego, powinny skutkować wyłączeniem możliwości pociągnięcia oskarżonego do odpowiedzialności za przekroczenie dyspozycji art. 107 § 1 kks, wskazać należy, iż zdaniem Sądu Okręgowego przedmiotowe kwestie również nie mogą świadczyć o niezasadności postawionego oskarżonemu zarzutu. Faktem jest, iż istotnie kwestia odpowiedzialności osób prowadzących działalność o jakiej mowa w ustawie o grach hazardowych budziła kontrowersje w orzecznictwie Sądu Najwyższego, sądów powszechnych oraz wśród autorytetów prawnych, zwłaszcza w zakresie charakteru niektórych przepisów prawnych i spełnienia wymogów niezbędnych przy ich nowelizacji. Podkreślić przy tym jednakże należy, że wątpliwości te nie istniały już w dacie czynu popełnionego przez oskarżonego, a więc wszelkie argumenty podnoszone w tym przedmiocie straciły swoją aktualność. W czasie popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu stan prawny dotyczący regulacji odnoszących się do gier hazardowych, w tym wynikający z wymogów określonych w ustawodawstwie Parlamentu Europejskiego i Rady (dyrektywa 98/34/WE), wobec wcześniejszej notyfikacji przez Komisję Europejską w dniu 5 listopada 2014 r. zmian w ustawie o grach hazardowych wprowadzonych ustawą z dnia 12 czerwca 2015 r., uległ zmianie i nie w budził już żadnych wątpliwości co do interpretacji przepisów, które pojawiały się we wcześniejszym okresie. Wobec powyższego Sąd uznał za zbędne czynienie w niniejszym uzasadnieniu szczegółowych rozważań dotyczących kwestii związanych z istniejącym uprzednio sporem, dokonywania analizy zmian stanu prawnego w omawianym zakresie oraz szczegółowego przedstawiania prezentowanych w doktrynie stanowisk. Zagadnienia te były już bowiem przedmiotem wnikliwej analizy zarówno Sądu Najwyższego jak i Trybunału Konstytucyjnego, a nadto obecnie, wobec przyjęcia jednolitego stanowiska w analizowanym zakresie nie ma wątpliwości co do wyprowadzonych wniosków prawnych.

Podobnie Sąd nie podzielił również stanowiska apelującego aby za wadliwością wydanego w sprawie wyroku przemawiała kwestia zaniechania przeprowadzenia przez Sąd I instancji dowodu z opinii bezstronnego biegłego z zakresu gier hazardowych, i w konsekwencji oparcie ustaleń faktycznych na eksperymencie procesowym oraz notatce urzędowej, co stanowiło, zdaniem skarżącego, pogwałcenie zasad procesu karnego w demokratycznym państwie prawnym. Odnosząc się do powyższej argumentacji należy wskazać, iż Sąd Okręgowy, podobnie jak Sąd I instancji, nie miał żadnych wątpliwości co do tego, iż zabezpieczone w toku postępowania automaty umożliwiały gry o charakterze losowym w rozumieniu Ustawy o grach hazardowych. Powyższe okoliczności wynikały bowiem wprost ze sporządzonego protokołu eksperymentu procesowego oraz protokołu oględzin. W trakcie przeprowadzonej w lokalu wynajmowanym przez oskarżonego kontroli przeprowadzono eksperyment gier kontrolnych, którego wyniki jednoznacznie wskazywały, że gry zainstalowane na urządzeniach mają charakter tylko i wyłącznie losowy, gdyż zarówno ich przebieg, jak i wynik był całkowicie niezależny od jakichkolwiek działań lub umiejętności gracza. Przebieg i wyniki tego eksperymentu zostały udokumentowane stosownymi dokumentami. Dowody te zaś zdaniem Sądu Okręgowego są w pełni wystarczające dla stwierdzenia kwestionowanej przez skarżącego okoliczności. Powoływanie biegłego z zakresu badania automatów do gier celem ustalenia czy zatrzymany automat podlega ustawie – w opinii Sądu Okręgowego – było zbędne. Narażałoby strony na dodatkowe koszty i przedłużałoby w niepotrzebny sposób postępowanie karne. Funkcjonariusze celni mają wystarczającą wiedzę, kwalifikacje i doświadczenie zawodowe do prawidłowego rozpoznania, że dany automat jest właśnie tym, który podlega pod Ustawę o grach hazardowych. Prawidłowe rozpoznanie urządzenia dla osób, które są przeszkolone i w ramach swoich obowiązków pracowniczych dokonują w lokalach zatrzymań takich automatów nie jest czynnością skomplikowaną, a prawdopodobieństwo popełnienia pomyłki przez funkcjonariusza celnego jest minimalne. Dlatego też nie stwierdzono, by w sprawie doszło do naruszenia art. 193 par.1 kpk.

Sąd Okręgowy nie podziela również kolejnego zarzutu apelacyjnego, w treści którego skarżący kwestionował zasadność przyjęcia przez Sąd I instancji przestępczego zachowania zważywszy na datę zachowania. Obrońca oskarżonego wskazał w omawianym zakresie na fakt, iż przepisy przejściowe dotyczące ustawy o grach hazardowych dawały możliwość osobom zainteresowanym na dostosowanie się do zmienionych przepisów, która to okoliczność, zdaniem skarżącego, nie została wzięta pod uwagę przez Sąd Rejonowy. Odnosząc się do przedmiotowych kwestii zaznaczyć należy, iż obrońca oskarżonego stawiając przedmiotowy zarzut zdaje się całkowicie nie zauważać, iż owy okres przejściowy o jakim mowa w poczynionym zarzucie w żadnym zakresie nie znajdował zastosowania w sytuacji procesowej w jakiej w niniejszej sprawie znalazł się oskarżony. Nie sposób nie zwrócić w tym miejscu uwagi na treści art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. o zmianie ustawy o grach hazardowych, zgodnie z którym podmioty prowadzące działalność w zakresie, o którym mowa w art. 6 ust 1 – 3 lub w art. 7 ust. 2, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy miały obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w ustawie zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym jej niniejszą ustawą, do dnia 1 lipca 2016r. Trudno było zatem uznać, w jaki sposób przedmiotowy okres przejściowy miałby ekskulpować oskarżonego od zasadności uznania przekroczenia przez niego dyspozycji zarzuconego mu przepisu, skoro czyn podlegający rozpoznaniu przed Sądem Rejonowym został popełniony już po jego upływie. Nadto na szczególną uwagę w tym zakresie należy również zwrócić na treść postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2018 w sprawie I KZP 1/16 w uzasadnieniu którego stwierdzono, iż zupełnie oczywistym jest i nie budzi żadnych wątpliwości interpretacyjnych, że ww. art. 4 ustawy z dnia 12 czerwca 2015r. w przypadku urządzania gier na automatach dotyczy tylko i wyłącznie podmiotów prowadzących działalność we wskazanym zakresie zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, czyli posiadających wymaganą koncesję na prowadzenie kasyna. Tylko zatem takie podmioty miały zatem możliwość na dostosowanie swojej działalność do wymogów wprowadzonych w/w ustawą. Tymczasem oskarżony nie posiadał ani zezwolenia ani koncesji na prowadzenie takiej działalności, dlatego wprowadzony okres przejściowy nie mógł mieć co do niego zastosowania.

Odnośnie sformułowanego przez obrońcę oskarżonego zarzutu błędnego uznania przez Sąd I instancji jako wiarygodnych zeznań świadka T. R., w sytuacji w której zeznania przedmiotowego świadka, zdaniem skarżącego były niekonsekwentne i jako takie nie mogły stanowić podstawy do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie, wskazać należy, iż również stanowisko apelującego w przedmiotowym zakresie nie zyskało aprobaty Sądu Odwoławczego. W pierwszej kolejności wskazać należy w tym zakresie, iż trudno zgodzić się ze skarżącym jakoby kwestie co do których zeznawał świadek, a zatem okres zatrudnienia u oskarżonego oraz ilość osób grających na automatach, istotnie miały kluczowe znaczenie dla uznania winy oskarżonego. Jednocześnie skarżący w żaden sposób nie wykazał dlaczego jego zdaniem przedmiotowe kwestie miałyby świadczyć o niezasadności przypisanego oskarżonemu zarzutu. W uzasadnieniu środka odwoławczego skarżący wskazał, iż świadek nie posiadał żadnej wiedzy co do działalności hazardowej oskarżonego, a zatem jego depozycje nie mogły stanowić podstawy do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Jednoczesnie zwrócić należy uwagę na fakt, iż okoliczności prowadzenia działalności hazardowej nie kwestionował w niniejszej sprawie nawet sam oskarżony, a kwestiami spornymi było jedynie ustalenie świadomości jego przestępczego zachowania oraz wykładni kwestionowanych przepisów.

Wskazać kolejno należy, iż wbrew stanowisku skarżącego w sprawie nie doszło również do nieuprawnionego uznania przez Sąd I instancji jako okoliczności obciążającej oskarżonego faktu odmowy odpowiedzi na pytania przez oskarżonego. Wydaje się, iż wysuwając przedmiotowy wniosek skarżący dokonał bezrefleksyjnej lektury uzasadnienia Sądu Rejonowego. Sąd I instancji bowiem w żadnym zakresie nie wskazał aby w/w okoliczność poczytał na niekorzyść oskarżonego, ograniczając się jedynie do sformułowania w przedmiocie braku możliwości odniesienia się do stanowiska oskarżonego, które nie zostało przez niego uzasadnione.

Jednocześnie naturalną i prawidłową konsekwencją uznania winy oskarżonego było orzeczenie przez Sąd I instancji przepadku zabezpieczonych w toku postępowania dowodów rzeczowych oraz środków pieniężnych dlatego skonstruowane w tym zakresie zarzuty apelacyjne również uznać należało za całkowicie bezzasadne.

Odnosząc się z kolei do zarzutów sformułowanych przez obrońce oskarżonego w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary przyjąć należy, że wbrew stanowisku zaprezentowanego w apelacji, zdaniem Sądu Okręgowego, jest ona sprawiedliwa, odpowiednia do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, uwzględnia te wszystkie elementy, jakie są istotne dla jej wymiaru. Oskarżony z pełną świadomością i premedytacją oraz z chęci zysku dopuścił się zarzuconego mu czynu, który zresztą stanowił jedynie wycinek jego przestępczej działalności.

Zarzucany oskarżonemu czyn z art. 107 k.k.s. podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie. Nie sposób zatem uznać wymierzonej oskarżonemu kary grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł każda za rażąco niewspółmiernie surową, a tylko wymierzenie takiej kary uzasadniałoby ingerencję Sądu Odwoławczego Wprawdzie czasokres popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu ogranicza się do jednego dnia, ale w powiązaniu z faktem, iż urządzanie gier losowych wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych miało miejsce aż na pięciu automatach, to stopień społecznej szkodliwości tego czynu, należy ocenić jako średni, co przy dotychczasowej karalności oskarżonego prowadzi do wniosku, iż orzeczona kara grzywny, oscylująca w dolnych granicach zagrożenia, nie jest rażąco surowa. Wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 23 § 3 kks, wysokość jednej stawki nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia z chwili popełnienia inkryminowanego czynu. Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 11 września 2015r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2015r. (Dz. U. z 2015r. poz. 1385) najniższe wynagrodzenie w 2016r. wynosiło 1850 zł, a zatem kwota jednej stawki dziennej grzywny nie może być niższa od 61,66 zł. Sąd Rejonowy ustalił wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 złotych, a zatem w niewielkim stopniu przewyższającą dolną granicę. Podobnie wymierzona oskarżonemu liczba 200 stawek dziennych przekracza jedynie w niewielkim stopniu minimalną w/w wysokość stawek przewidzianą w Kodeksie karnym skarbowym, skoro najniższa ich liczba wynosi 10, a najwyższa 720.

Tak orzeczona kara grzywny, zdaniem Sądu Okręgowego, prawidłowo wypełnia dyrektywy określone w art. 53 § 1 k.k. oraz należycie uwzględnia istotne dla wymiaru kary okoliczności, o jakich mowa w art. 53 § 2 k.k., jak też jest adekwatna do sytuacji materialnej oskarżonego, który wprawdzie deklaruje miesięczny dochód w wysokości ok. 2000 zł, ale jednocześnie pracuje, jest osobą zdrową i stosunkowo młodą, a zatem z pewnością posiada dużo większe możliwości zarobkowe.

Mając na uwadze powyższe poczynioną argumentacje Sąd Okręgowy nie uwzględniając apelacji wniesionej przez obrońce oskarżonego, utrzymał w mocy wyrok Sądu dla Warszawy Pragi Północ w Warszawie z dnia 05 kwietnia 2018 r. w sprawie III K 69/17.

Z uwagi na to, iż apelacja obrońcy oskarżonego nie została uwzględniona, sąd odwoławczy obciążył oskarżonego opłatą za II instancję w kwocie 2000 zł oraz pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w kwocie 50 zł, nie znajdując przesłanek do zwolnienia oskarżonego od kosztów postępowania. Wysokość opłaty wynika z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji.