Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy, VIII Wydział Gospodarczy

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Artur Fornal

Sędziowie: SO Elżbieta Kala

SO Marek Tauer (spr)

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2019 r. w Bydgoszczy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy w przyspieszonym postępowaniu układowym (...) w B.

w restrukturyzacji.

z wniosku wierzyciela (...) w B. o uchylenie układu

na skutek zażalenia wierzyciela (...) w B. na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 8 listopada 2018 r. sygn. akt XV GReu 1/18

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

SSO Artur Fornal SSO Marek Tauer SSO Elżbieta Kala

Sygn. akt VIII Gz 2/19

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 8 listopada 2018 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił wniosek wierzyciela (...) z siedzibą w B. o uchylenie układu (sygn. akt XV GReu 1/18). Sąd ustalił następujący stan faktyczny: (...) z siedzibą w B. w restrukturyzacji prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego pod nr KRS (...), a przedmiotem jej jest działalność deweloperska (Dowód: odpis postanowienia z dnia 21.11.2016 r. wydanego w sprawie o sygn. akt XV GR 5/16 – k. 1 – 2 akt; akta pomocnicze sprawy XV GR 5/16). Wobec zagrożenia stanem niewypłacalności, na wniosek Dłużnika (...) Sąd postanowieniem z dnia 21 listopada 2016r. otworzył przyspieszone postępowanie układowe, dla którego wyznaczył nadzorcę sądowego w osobie M. H. (Dowód: odpis postanowienia z dnia 21.11.2016 r. wydanego w sprawie o sygn. akt XV GR 5/16 – k. 1 – 2 akt; akta pomocnicze sprawy XV GR 5/16). W dniu 9 grudnia 2016r. nadzorca sądowy złożył do akt sprawy plan restrukturyzacyjny wraz ze zmienionymi przez dłużnika propozycjami układowymi (Dowód: plan restrukturyzacyjny wraz z załącznikami – k. 7 –27). W dniu 29 grudnia 2016r. przedłożony został do akt sprawy spis wierzytelności (Dowód: spis wierzytelności – k. 51-55). Postanowieniem sędziego – komisarza z dnia 25 kwietnia 2017 r. spis wierzytelności został zatwierdzony wraz ze zmianami wynikającymi z postanowienia z dnia 16 marca 2017r. (Dowód: postanowienie z dnia 25.04.2017 r. – k. 481; postanowienie z dnia 16.03.2017 r. – k. 344). Sąd postanowieniem z dnia 13 września 2017r., sprostowanym postanowieniem z dnia 15 stycznia 2018r., które następnie sprostowano postanowieniem z dnia 25 września 2018r., zatwierdził układ zawarty na zgromadzeniu wierzycieli w dniu 6 czerwca 2017r. w brzmieniu, z którego treścią zapoznali się wierzyciele i nad którym głosowali. W przyspieszonym postępowaniu układowym dłużnika (...) zawarto układ następującej treści: I w odniesieniu do zobowiązań dłużnika wobec wierzycieli z grupy I i II: 1/ odroczenie wykonania zobowiązań z umów deweloperskich i przedwstępnych najpóźniej do 31 maja 2017r., 2/ brak zmniejszenia sumy zobowiązań, 3/ brak rozłożenia na raty sumy zobowiązań. II w odniesieniu do zobowiązań dłużnika wobec wierzycieli z grupy III : 1/ odroczenie wykonania zobowiązań z umów pożyczek, kredytowych i podobnych najpóźniej od 30 września 2017 r. do 31 marca 2019 r.” , 2/ redukcja zadłużenia o 25% zobowiązania głównego grupy III, 3/ redukcja 100% odsetek od zobowiązania głównego, kosztów procesowych i egzekucyjnych za okres od dnia otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego, / wyrażenie zgody przez wierzycieli hipotecznych na bezciężarowe odłączenie lokali mieszkalnych i użytkowych na rzecz wierzycieli nabywców lokali grupy II i III, 5/ brak rozłożenia na raty sumy zobowiązań, 6/ zaspokojenie wierzycieli grupy III poprzez ustanowienie na ich rzecz odrębnej własności lokali użytkowych w cenie 4200 zł brutto /m ^{( 2)} (Dowód: postanowienie z dnia 13.09.2017 r. – k. 683; postanowienie z dnia 15.01.2018 r. – k. 819; postanowienie z dnia 25 września 2018 r. - k. 1115)

Cały czas w toku postępowania restrukturyzacyjnego prowadzony jest proces inwestycyjny dłużnika związany z realizacją planu restrukturyzacyjnego, w tym wykończenia prac budowlanych na osiedlach objętych planem restrukturyzacyjnym, na co uzyskano środki zewnętrzne poprzez zastępstwo inwestycyjne (...) z siedzibą w B., co spowodowało zmianę wierzyciela (wstąpił w miejsce (...)). Spłacano bieżące koszty wynikające z działalności przedsiębiorstwa, a także systematycznie w sprawozdaniach nadzorcy wykonania układu przedkładano wykazy powstałych bieżących zobowiązań z tytułu dostaw towarów i usług. W sprawozdaniu nr 13 za okres od dnia 21 stycznia 2018 r. do dnia 20 kwietnia 2018 r., gdzie na koniec okresu rozliczeniowego stan zadłużenia wyniósł 10.471.252,50 zł, z czego zobowiązania wobec (...) wynoszą 9.372.460,30 zł, natomiast w sprawozdaniu nr 14 dotyczącym okresu od dnia 21 kwietnia 2018 r. do dnia 20 lipca 2018 r. stan ten wynosił 8.082.452,57 zł, z czego wobec (...) wynosi 7.376.877,43 zł (Dowód: sprawozdanie z czynności nr 1 - k. 57 – 58; sprawozdania z czynności nr 2 -k. 119-120; sprawozdanie z czynności nr 3 – k. 179 - 180; sprawozdanie z czynności nr 4 -k. 431-432; sprawozdanie z czynności nr 5 – k. 504 – 505; sprawozdanie z czynności nr 6 – k. 563 - 564; sprawozdanie z czynności nr 7 – k. 602 – 603; sprawozdanie z czynności nr 8 – k. 631-632; sprawozdanie z czynności nr 9 – k. 657 – 658; sprawozdanie z czynności nr 10 – k. 692-693; sprawozdanie z czynności Nadzory wykonania układu nr 11 – k. 726 – 727; sprawozdanie z czynności Nadzory wykonania układu nr 12 – k. 833 – 836; sprawozdanie z czynności Nadzory wykonania układu nr 13 – k. 893 – 894). W toku postępowania w odniesieniu do wykonanych zobowiązań zarówno z grupy I jak i II wierzycieli, dłużnik częściowo zrealizował układ (w spisie widnieje 12 wierzycieli), natomiast dłużnik podpisał akty notarialne dotyczące sprzedaży mieszkań w stosunku do 5 wierzycieli, 4 wierzycieli zrezygnowało z podpisania umów, natomiast w II grupie, gdzie w spisie widnieje 7 wierzycieli podpisano akty notarialne z 4 wierzycielami, a 2 wierzycieli zrezygnowało z zawarcia umowy. W zakresie wierzycieli hipotecznych zawartych w IV grupie zaspokojono 2 wierzycieli. W grupie III, w której w spisie zostało zamieszczonych 14 wierzycieli dotychczas zaspokojono 2 i częściowo został zaspokojony wnioskodawca składający wniosek o uchylenie układu (z egzekucji poręczyciela (...) na kwotę 350.298,83 zł). (Dowód: sprawozdanie z czynności Nadzory wykonania układu nr 12 – k. 833 – 836; sprawozdanie z czynności Nadzory wykonania układu nr 13 – k. 893 – 894; oświadczenie Nadzorcy wykonania układu zawarte w piśmie z dnia 20.08.2018 r. – k. 1000 - 1001). Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, których rzetelność nie była w postępowania kwestionowana przez Uczestników i nie budziła ich zastrzeżeń, z tych przyczyn Sąd uznał je za wiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z przepisem art. 176 ust. 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (tekst jedn. Dz. U. z 2017 poz. 1508 ; dalej jako : pr. rest.) Sąd uchyla układ na wniosek wierzyciela, dłużnika, nadzorcy wykonania układu albo innej osoby, która z mocy układu jest uprawniona do wykonania lub nadzorowania wykonania układu, jeżeli dłużnik nie wykonuje postanowień układu albo jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany, jeżeli dłużnik nie wykonuje zobowiązań powstałych po zatwierdzeniu układu. Uchylenie układu z innych przyczyn niż określone w ust. 1 jest niedopuszczalne. (art. 176 ust. 2 pr. restr.).

Zgodnie z art. 352 Prawa restrukturyzacyjnego, postępowanie restrukturyzacyjne wobec deweloperów prowadzi się tak aby doprowadzić do zaspokojenia nabywców w drodze przeniesienia własności lokali, o ile racjonalne względy na to pozwolą.

Sąd Rejonowy wskazał, że Ustawa wskazuje na dwie przesłanki uchylenia układu: dłużnik nie wykonuje postanowień układu lub gdy jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany. Wyjaśnił, że w doktrynie przyjmuje się, iż niewykonywanie przez dłużnika ma miejsce zarówno wtedy, gdy dłużnik nie płaci należności określonych układem wcale, jak i wtedy gdy płaci je tylko częściowo lub z przekroczeniem terminów określonych w układzie. Nie ma przy tym znaczenia, czy dłużnik nie wykonuje układu z własnej winy czy też z przyczyn zewnętrznych, niezależnych od niego. Nie jest podstawą do uchylenia układu niewykonywanie jego zobowiązań przez osoby inne niż dłużnik. Jeżeli zatem nie wykonują swoich zobowiązań wierzyciele zobowiązani do dopłat na rzecz innych wierzycieli, to jedynym środkiem prawnym przysługującym uprawnionym jest egzekucja, nie mogą oni żądać uchylenia układu. Nie ma także podstaw do uchylenia układu, gdy go nie wykonuje osoba trzecia upoważniona w treści układu do jego wykonywania (zarządca przymusowy, pełnomocnik wierzycieli itp.). Niewykonywanie układu przez taką osobę może natomiast być przyczyną uchylenia układu, gdy ma taki charakter, że oczywiste jest, że układ nie będzie wykonany. Działania osób wyznaczonych jako "odpowiedzialne za wykonanie lub nadzorowanie układu" (art. 176 ust. 1 PrRestr) są działaniami samego dłużnika i ich zaniechanie w wykonaniu układu stanowi podstawę do jego uchylenia. Oczywistość niewykonania układu występuje w tych wszystkich wypadkach, gdzie wiadomo na podstawie okoliczności obiektywnych (a nie na podstawie oceny dotychczasowego zachowania dłużnika), że układ nie będzie wykonany. Wśród przykładów takich sytuacji najczęściej występujące to: działanie wierzyciela pozaukładowego, który na drodze egzekucji pozbawi przedsiębiorstwo dłużnika zdolności produkcyjnych, utrata koncesji niezbędnej do prowadzenia jedynej działalności dłużnika, katastrofa lub inne zdarzenie niszczące przedsiębiorstwo dłużnika. (por. komentarz do art. 176 pr.restr. w Prawo restrukturyzacyjne Zimmerman 2018, wyd. 5, C.H.BECK, system informacji prawnej LEGALIS).

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy Sąd I instancji wskazał, iż przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe potwierdza, iż dłużnik realizuje zatwierdzone warunki układu i realizuje plan restrukturyzacyjny, a termin zakończenia realizacji warunków układu jeszcze nie upłynął. Dokonano bowiem sprzedaży lokali na rzecz podmiotów znajdujących się w I grupie wierzycieli, których roszczenia dotyczyły I etapu budowy (budynek nr (...)), dalsze działania w ramach realizacji warunków zawartego układu są uzależnione od stanu zaawansowania prac (od odbioru), obecnie dłużnik może się jedynie ograniczać do zawierania umów rezerwacyjnych, a następnie deweloperskich przedwstępnych. Wskazać należy, iż dłużnik nie może ponosić winy za brak sprzedaży lokali, od których kupna odstąpili nabywcy. Przedłożone do akt sprawy sprawozdania z czynności nadzorcy sądowego a następnie nadzorcy wykonania układu na bieżąco obrazują stan finansów dłużnika, szczegółowo opisują dokonane w okresach sprawozdawczych czynności, wskazują na istniejące duże zobowiązania, które powstały w toku postępowania jednak i adekwatnie do stanu prac inwestorskich. W ostatnim czasie zobowiązania wykazują tendencję spadkową co wskazuje, iż są nadal szanse na wykonanie warunków zawartego układu. Złożony przez wierzyciela wniosek o uchylenie układu, pomimo istniejących zobowiązań powstałych w toku postępowania restrukturyzacyjnego - Sąd uznał za przedwczesny, albowiem termin realizacji zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela jeszcze nie nastąpił, gdyż data końcowa oznaczona została na realizację zobowiązania do dnia 31 marca 2019r., a stan zobowiązań dłużnika się poprawia. Wskazać należy, iż realizowany jest cel postępowania bowiem postępowanie restrukturyzacyjne wobec deweloperów prowadzi się tak, aby doprowadzić do zaspokojenia nabywców w drodze przeniesienia własności lokali. Z oświadczenia przedłożonego przez dłużnika wynika, iż realizacja inwestycji budowlanej objętej niniejszym postępowaniem układowym i jej odbiór może nastąpić w pierwszym kwartale 2019 r. Powyższe okoliczności nie dają podstawy do przyjęcia, iż jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany, pomimo powiększenia stanu zobowiązań powstałych po otwarciu postępowania restrukturyzacyjnego, które w znacznej części stanowią dokapitalizowanie inwestycyjne na wykonanie układu.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę Sąd Rejonowy oddalił wniosek wierzyciela na podstawie art. 176 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego z dnia 15 maja 2015r. (tekst jedn. Dz. U. z 2017 poz. 1508) a contrario (pkt 1 sentencji).

(...) w B. zaskarżył w/w postanowienie, domagając się jego zmiany i wydania postanowienia zgodnie z wnioskiem, tj. uchylenia układu dotyczącego dłużnika (...) w restrukturyzacji, a ponadto zasądzenia od dłużnika na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów postępowania zażaleniowego. Ewentualnie uchylenia zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Zaskarżonemu postanowieniu skarżący zarzucił:

1/ błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że dłużnik realizuje zatwierdzone warunki układu i realizuje plan restrukturyzacyjny,

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Rejonowego z zebranym w sprawie materiałem, a w konsekwencji naruszenie przepisu art. 176 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego poprzez błędne przyjęcie, że dłużnik realizuje zatwierdzone warunki układu i realizuje plan restrukturyzacyjny,

2/ naruszenie art. 176 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że norma dotycząca przesłanek uchylenia układu odnosi się jedynie do sytuacji, w których upłynął końcowy termin wykonania układu.

3/ naruszenie art. 176 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, że norma dotycząca przesłanek uchylenia układu odnosi się jedynie do sytuacji, w których upłynął już końcowy termin wykonania układu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do art. 176 ust. 1 ustawy Prawo restrukturyzacyjne znajdującym zastosowanie w sprawie w zw. z art. 450 tej ustawy, Sąd uchyla układ na wniosek wierzyciela, dłużnika, nadzorcy wykonania układu albo innej osoby, która z mocy układu jest uprawniona do wykonania lub nadzorowania wykonania układu, jeżeli dłużnik nie wykonuje postanowień układu albo jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany. Domniemywa się, że jest oczywiste, że układ nie będzie wykonany, jeżeli dłużnik nie wykonuje zobowiązań powstałych po zatwierdzeniu układu. Uchylenie układu z innych przyczyn niż określone w ust. 1 jest niedopuszczalne (ust.2).

Przepisy wskazują więc na dwie alternatywne podstawy uchylenia układu: 1) dłużnik nie wykonuje postanowień układu, 2) oczywiste jest, że układ nie będzie wykonany.

Jeśli chodzi o niewykonywanie postanowień układu, hipoteza normy zawiera zarówno niecałkowite wykonywanie przyjętych zobowiązań, jak również nienależyte wykonywanie tychże zobowiązań. Przepis nie ogranicza charakteru tej wadliwości, czy to wartościując sposób ich niewykonania (rażąco, istotnie itp.), jak też nie limituje możliwości sankcjonowania wadliwości w czasie, odnosząc się jedynie do okresu wykonywania układu. Natomiast ogranicza on ewentualne nienależyte wykonanie zobowiązania jedynie do osoby dłużnika bądź zarządcy przymusowego wykonania układu czy innej osoby uprawnionej do jego wykonywania. Jeśli więc inne niż sprawujące zarząd w imieniu dłużnika podmioty nie spełniają świadczeń albo spełniają je niewłaściwe, to dłużnik (i restrukturyzacja jego zobowiązań w ramach układu) nie powinien na tym cierpieć.

Niewykonywanie postanowień układu nie oznacza wyłącznie niedokonywania przewidzianych spłat na rzecz wierzycieli, ale jakiekolwiek uchybienia dłużnika. Tym samym utrudnianie funkcjonowania nadzorcy wykonania układu lub innej osoby, która ma go wykonywać lub kontrolować działania dłużnika będzie podstawą uchylenia układu. Jakkolwiek przepis mówi o dłużniku, to znajduje zastosowanie także wtedy, gdy układu nie realizuje inna osoba uprawniona z mocy układu do jego wykonywania (w tym też kierunku S. Gurgul, Prawo restrukturyzacyjne..., komentarz do art. 176, aczkolwiek za zbyt szerokie należy uznać odwołanie także do osoby jedynie nadzorującej wykonanie układu).

Drugą przesłanką uchylenia układu jest taka zmiana okoliczności – dotyczących dłużnika bezpośrednio czy też mających szerszy wydźwięk (np. kryzys na rynku właściwym), ale oddziałujących na dłużnika – która uprawnia do wysnucia wniosku, że układ w sposób nieulegający wątpliwości nie będzie wykonany. Chodzi tu o nowe okoliczności, które powstały po zatwierdzeniu układu, bowiem wcześniej istniejącą oczywistość sąd bierze pod uwagę już z mocy art. 165 ust. 1 Prawa restrukturyzacyjnego (por. Filipiak Patryk (red.), Hrycaj Anna (red.), Prawo restrukturyzacyjne. Komentarz, Opublikowano: WK 2017). Oczywistość niewykonania układu polega na tym, że na podstawie obiektywnych okoliczności jasne jest (tj. zachodzi wyraźne wysokie prawdopodobieństwo), że układ nie będzie wykonany. Nie chodzi tu o uprawdopodobnienie pewnej okoliczności, ale ów negatywny wniosek musi być oczywisty. Może to być wynikiem zmiany możliwości technicznych czy innych zmian danego przedsiębiorstwa, które rzutują na zakres (obniżenie) możliwego zaspokojenia wierzytelności, czy utrata prawem wymaganych zezwoleń i tym podobnych wymogów pozwalających dłużnikowi zarobkować.

Istotną zmianą w porównaniu z poprzednią regulacją prawną jest wprowadzenie domniemania, zgodnie z którym fakt niewykonywania zobowiązań powstałych po zatwierdzeniu układu jest uznany za uzasadniający przyjęcie oczywistości jego niewykonania.

W przypadku stwierdzenia powyższych okoliczności sąd jest zobligowany do uchylenia układu – ustawodawca nie przewidział tu żadnego „wentyla bezpieczeństwa”. O ile przesłanka oczywistości niewykonywania układu ma do pewnego stopnia charakter ocenny, o tyle ustanowione domniemanie znacząco ogranicza swobodę uznania sądu. Przesłanka niewykonywania zobowiązań (zarówno w ramach pierwszej przesłanki, jak i domniemania z drugiej) ma z kolei charakter zobiektywizowany i nie ma znaczenia, jak duża jest skala niewykonywania zobowiązań. Ustawodawca nie stopniuje więc niewykonywania układu ani niewykonywania bieżących zobowiązań. Nie wydaje się jednak, w ocenie Sądu Okręgowego, by tak restrykcyjna wykładnia była właściwa i uzasadniała uchylenie układu w razie jedynie drobnych, a zwłaszcza krótkotrwałych naruszeń.

Odnosząc powyższe uwagi na grunt sprawy niniejszej Sąd Okręgowy zważył, iż zarzuty zażalenia nie zasługiwały na uwzględnienie.

Skarżący w pierwszej kolejności podniósł, że obowiązująca w sprawie niniejszej jest treść układu w pierwotnej jego wersji, która zakładała zaspokojenie wierzycieli z grupy III (w tym skarżącego), najpóźniej do 31 grudnia 2017 r., który to termin upłynął. Ze stanowiskiem tym nie sposób jednakże się zgodzić, zważywszy na następującą sekwencję zdarzeń. Otóż postanowieniem z dnia 13 września 2017 r. Sąd Rejonowy zatwierdził układ zawarty na zgromadzeniu wierzycieli w dniu 6 czerwca 2017 r. Istotnie, w punkcie II.1 tegoż postanowienia wskazano – w odniesieniu do zobowiązań dłużnika wobec wierzycieli z grupy III na odroczenie wykonania zobowiązań z umów pożyczek, kredytowych i podobnych najpóźniej do 31 grudnia 2017 r. (k.683). We wniosku z dnia 30 listopada 2017 r. dłużnik zwrócił się jednak o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej popełnionej w postanowieniu z dnia 13 września 2017 r. gdzie – w zakresie odroczenia wykonania zobowiązań dłużnika z umów pożyczek, kredytowych i podobnych wskazano datę „do 31 grudnia 2017 r.” podczas gdy faktyczna spłata tych wierzytelności wobec wierzycieli z grupy III miała mieć miejsce od dnia 30 września 2017 r. do dnia 31 marca 2019 r. (k.741). Jednocześnie nadzorca sądowy – M. H. w piśmie z dnia 9 stycznia 2018 r. przychylił się do wniosku dłużnika o sprostowanie postanowienia z dnia 13 września 2017 r., oświadczając, że istotnie, ostateczne propozycje układowe dla III grupy wierzycieli zakładały ich realizację na okres od dnia 30 września 2017 r. do dnia 31 marca 2019 r. (k.812). Nadzorca sądowy wyjaśnił, że w toku toczącego się postępowania propozycje układowe zmieniały się kilkakrotnie. Uwzględniając wniosek dłużnika, Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 15 stycznia 2018 r. sprostował postanowienie z dnia 13 września 2017 r. w przedmiocie zatwierdzenia układu w ten sposób, że w formule sentencji postanowienia w punkcie II.1 po słowach „z umów pożyczek, kredytowych i podobnych najpóźniej” w miejsce „do 31 maja 2017 r.” wpisał „od 30 września 2017 r. do 31 marca 2019 r” (k.819). Ostatecznie jednak Sąd ten postanowieniem z dnia 25 września 2018 r. sprostował postanowienie z dnia 15 stycznia 2018 r. w przedmiocie wniosku dłużnika o sprostowanie w ten sposób, że w formule sentencji postanowienia po słowach „w miejsce” wpisał „do 31 marca 2017 r” zamiast wpisanego „do 31 maja 2017 r.” (k.1115).

Postanowienie z dnia 25 września 2018 r. uprawomocniło się z dniem 16 października 2018 r., co wynika z zarządzenia Przewodniczącego Sądu Rejonowego na k.1122. Na obecnym etapie postępowania brak jest zatem, w ocenie Sądu Okręgowego, podstaw do podzielenia stanowiska skarżącego wierzyciela co do tego, że obowiązująca jest treść układu w pierwotnej wersji, która zakładała zaspokojenie wierzycieli z grupy III najpóźniej do dnia 31 grudnia 2017 r. Mając na względzie powyższą sekwencję wydawanych przez Sąd Rejonowy orzeczeń w przedmiocie sprostowania uznać należy, że ostateczne propozycje układowe dla III grupy wierzycieli zakładały ich realizację na okres od dnia 30 września 2017 r. do dnia 31 marca 2019 r., a zatem przewidziany dla dłużnika termin wywiązania się z zobowiązań układowych dla tej grupy wierzycieli jeszcze nie upłynął.

Skarżący zarzucił ponadto, że dłużnik nie zaspokoił go w żadnej części. Tymczasem z pisma nadzorcy sądowego z dnia 20 sierpnia 2018 r. jednoznacznie wynika, że w grupie III, w której spisie zostało umieszczonych w sumie 14 wierzycieli, dotychczas zostało zaspokojonych dwóch wierzycieli i częściowo został zaspokojony skarżący na kwotę 350 298,83 zł. Istotnie, zaspokojenie było wynikiem prowadzonej przez skarżącego egzekucji z nieruchomości poręczyciela (...) Z istoty poręczenia wszak wynika, że poręczyciel odpowiada jak współdłużnik solidarny, tj. wierzyciel może egzekwować całą zaległą należność wedle własnego wyboru – bądź to z majątku dłużnika głównego albo poręczyciela albo zarówno dłużnika głównego, jak i poręczyciela.

Zdaniem skarżącego, o niewykonywaniu przez dłużnika przedmiotowego układu świadczyć ma fakt, że uniemożliwia od nadzorcy sądowemu skuteczne wykonywanie powierzonych mu obowiązków, w szczególności nie udzielając informacji w należytym czasie i zakresie. Skarżący podkreślił fakt, że nadzorca sądowy nie zaprzeczył w żaden sposób tej okoliczności. W ocenie Sądu Okręgowego, skarżący mija się jednak z prawdą, gdyż w odpowiedzi na zarządzenie z dnia 3 sierpnia 2018 r. nadzorca sądowy jednoznacznie oświadczył, że „nie potwierdza”, aby dłużnik nieprawidłowo raportował wykonanie układu, albowiem informacje, które nadzorca od niego otrzymuje zawarte są w sprawozdaniach nadzorcy. Nadzorca wyjaśnił, że w informacji skierowanej do pełnomocnika wierzyciela poinformował zainteresowanego jedynie o tym, że okres sprawozdawczy przedłuża się na skutek przygotowywania przez dłużnika informacji do sprawozdania (k.1000).

Wierzyciel ma słuszność co do tego, że stan zadłużenia dłużnika nie jest mały, jednak brak jest jakichkolwiek informacji o tym, że proces inwestycyjny został już zakończony. Jest on nadal prowadzony i wymaga – jak wynika z wyjaśnień nadzorcy sądowego – zaangażowania środków zewnętrznych. Stan zadłużenia dłużnika pozostaje zatem w adekwatnym stosunku do trwającego procesu restrukturyzacyjnego i inwestycyjnego. Brak zatem podstaw do przyjęcia, że dłużnik nie jest już w terminie realizacji przyjętych propozycji układowych. Ich ostateczny termin realizacji upływa bowiem w dniu 31 marca 2019 r. Ze sprawozdania nadzorcy sądowego sporządzonego za okres od dnia 21 lipca 2018 r. do 20 października 2018 r. wynika zaś, że w przedmiotowym okresie dłużnik uregulował powstałe po otwarciu przyspieszonego postępowania układowego zobowiązania w wysokości 1 085 114,49 zł, przy czym kwota 1 084 130,49 zł została uregulowana ze środków samego dłużnika. Jednocześnie w sprawozdaniu tym zauważono, że stan zobowiązań dłużnika się poprawia, w przeciwieństwie do sprawozdań za poprzednie okresy, gdzie wskazywano na tendencję wzrostową zadłużenia spółki (...) (k.1132).

Nadto, z oświadczenia przedłożonego przez dłużnika wynika, że realizacja inwestycji budowlanej objętej przedmiotowym postępowaniem i jej odbiór może nastąpić w pierwszym kwartale 2019 r. Powyższe okoliczności nie dają podstaw do przyjęcia, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy, że oczywistym jest, jak chciałby tego skarżący – że układ nie będzie wykonany.

Mając powyższe okoliczności na względzie, Sąd Okręgowy oddalił zażalenie orzekając na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 209 ustawy Prawo restrukturyzacyjne.

Marek Tauer Elżbieta Kala Artur Fornal