Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

bez udziału oskarżyciela publicznego

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2013 r., sprawy E. K. obwinionego o wykroczenia z art. 157 § 1 k.w., art. 119 § 1 k.w., art. 107 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim

z dnia 20 marca 2013 roku, sygn. akt VIII W 479/12

I.  Zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. R. kwotę 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy), w tym kwotę 96,60 złotych podatku VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

III.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem opłaty za drugą instancję i obciąża go kwotą 50 zł (pięćdziesiąt złotych) tytułem zryczałtowanych wydatków za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

E. K. został obwiniony o to, że:

1. W nieustalonym okresie od czerwca 2012 roku do dnia 3 sierpnia 2012 roku nie opuścił wbrew żądaniu osoby uprawnionej części działek nr (...), łącznie na 7 metrach szerokości i 80 metrach długości o powierzchni całkowitej 56 m2, położonych na gruntach rolnych we wsi Ż. gmina D. należących do B. K., tj. o wykroczenie z art. 157 § 1 k.w.

2. W nieustalonym okresie od czerwca 2012 roku z części działek nr (...) położonych na gruntach rolnych we wsi Ż. gmina D., wykosił
i dokonał kradzieży pierwszego pokosu trawy o wartości 250 zł na szkodę B. K., tj. o wykroczenie z art. 119 § 1 k.w.

3. W okresie od dnia 1 czerwca 2012 roku do dnia 3 sierpnia 2012 roku w celu dokuczenia jeździł ciągnikiem rolniczym po części działek nr (...) położonych na gruntach rolnych we wsi Ż. gmina D. należących do B. K. czym złośliwie ją niepokoił, tj.
o wykroczenie z art. 107 k.w.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim z dnia 20 marca 2013 roku w sprawie o sygn. akt VIII W 479/12 obwiniony E. K. został uznany za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to na mocy art. 119 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. został skazany na karę grzywny
w wysokości 300 (trzysta) złotych.

Zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. R. kwotę 310 (trzysta dziesięć złotych) złotych w tym kwotę VAT 58 (pięćdziesiąt osiem złotych) złotych tytułem obrony sprawowanej z urzędu.

Zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 (trzydzieści złotych) złotych tytułem opłaty i obciążono go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w kwocie 100 (sto) złotych oraz obciążono go pozostałymi kosztami procesu.

Apelację od powyższego orzeczenia wniósł E. K.
w całości, wnosząc o uniewinnienie lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Z treści wniesionego środka odwoławczego wynika, że apelujący nie zgodził się z rozstrzygnięciem Sądu I instancji co do przyjętych ustaleń faktycznych, opisał historię dotyczącą spornych z zarzutu działek oraz przytoczył także treść innych rozstrzygnięć zapadłych pomiędzy nim a A. K. oraz B. K.. Ponadto zwrócił się do Sądu Okręgowego
o dopuszczenie jako dowodu w sprawie akt spraw: Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim o sygn. VIII W 137/12, VIII W 155/10 oraz Sądu Okręgowego
w Białymstoku o sygn. VIII Ka 7/13, XIII Waz 191/10 oraz Sądu Rejonowego w Bielsku Podlaskim o sygn. I C 930/12.

Odpowiedź na apelację wniosła B. K., stwierdzając,
że apelacja obwinionego w jej ocenie jest całkowicie niezasadna i nie zasługująca na uwzględnienie. Podała, że zaskarżony wyrok nie jest dotknięty ani błędem w ustaleniach faktycznych ani obrazą przepisów postępowania. Wniosła o oddalenie apelacji obwinionego i utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego E. K. jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesiona przez apelującego argumentacja na poparcie wyrażonego stanowiska odnośnie błędnego rozpoznania sprawy przez Sąd I instancji nie zyskała aprobaty Sądu Odwoławczego i nie mogła doprowadzić do podważenia zaskarżonego orzeczenia.

Analizując w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy zasadność zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się błędów w zakresie ustalonego stanu faktycznego, na którym głównie skupia się uwaga apelującego. Z akt przedmiotowej sprawy, jak również pisemnych motywów wydanego orzeczenia wynika, że Sąd i instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny, w oparciu o ujawnione w sprawie dowody, które w powiązaniu ze sobą należycie rozważył i wywiódł jedynie możliwe, logiczne wnioski, odnośnie sprawstwa obwinionego w zakresie zarzucanych mu czynów.

Jednocześnie zaskarżony wyrok Sąd właściwie uzasadnił, poddając całokształt ujawnionego w sprawie materiału dowodowego analizie, przeprowadzonej z uwzględnieniem zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, co pozostaje w zgodzie z dyspozycją art. 7 k.p.k. stosowanego
w sprawach o wykroczeniach w oparciu o art. 8 k.p.w.

W szczególności nie budzą zastrzeżeń ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oparte na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków,
a mianowicie: B. K., A. K., K. K., P. I., a także opinii biegłego geodety S. W. (1). To głównie na podstawie powyższych dowodów Sąd I instancji słusznie ustalił, że to obwiniony E. K. zajmując jak sam przyznał w złożonej apelacji od 2001 r. część działek (...) należących do B. K. (twierdząc, że jest ich samoistnym posiadaczem w złej wierze co go w jego mniemaniu usprawiedliwia) w okresie od czerwca 2012 r. do dnia 3 sierpnia 2012 r. wbrew żądaniu B. K. nie opuszczał części działek nr (...), jak również w nieustalonym okresie od czerwca 2012 r. z działek tych wykosił i dokonał kradzieży pierwszego pokosu trawy o wartości 250 zł, oraz w okresie od 1 czerwca 2012 do dnia 3 sierpnia 2012 r. w celu dokuczenia B. K. jeździł ciągnikiem rolniczym po części działek nr (...) położonych na w.w. gruntach rolnych.

Wbrew wywodom apelującego nie ulega wątpliwości, że w datach czynów tj. w czerwcu i sierpniu 2012 roku osobą uprawnioną do całości działek o numerach (...), była ich właścicielka B. K., nawet w pasach potocznie rzecz ujmując „przygranicznych do działek E. K.o (...) które w ocenie skarżącego należały do niego z uwagi na wcześniejsze rzekome przesunięcie słupków granicznych przez A. K.- ojca B. K.. B. K.nabyła bowiem tę nieruchomość od swoich rodziców A.i K. K.na mocy umowy darowizny zawartej w dniu 23 listopada 2011 r. i sporządzonej
w formie aktu notarialnego. Nie ulega również wątpliwości, że
w rozpatrywanym okresie tj. w czerwcu i sierpniu 2012 roku E. K.użytkował cześć działki nr (...)należącej do B. K.. Powyższe wynika nie tylko z zeznań przytoczonych na wstępie świadków, ale także z opinii biegłego oraz częściowych wyjaśnień obwinionego, który
w zasadzie czuł się usprawiedliwiony z uwagi na własne niczym nie poparte przeświadczenie, że te części działek należą do niego. Obwiniony E. K.starał się bowiem wykazywać w złożonej przez siebie apelacji, że był samoistnym posiadaczem w złej wierze - fragmentów działek (...), z czego wywodził swój tytuł prawny do tych gruntów. Twierdził jednocześnie,
że B. K.nie mogła w związku z tym nabyć tych działek na podstawie aktu notarialnego od swoich rodziców i że to B. K.zajmuje część jego działek o nr (...), wspierając to dodatkowo wcześniej wspomnianą i powtarzaną od lat teorią o wyrwaniu przez A. K.– ojca B. K.w 2001 r. punktów granicznych i
w związku z tym w jego ocenie przebieg granic był zupełnie inny korzystny dla niego.

Nie sposób zgodzić się z argumentacją skarżącego, bowiem jak trafnie zauważył to Sąd I instancji biegły sądowy geodeta w opinii sporządzonej do sprawy VIII W 73/12 stwierdził, że obwiniony E. K.w dniu 31 lipca 2012 r. użytkował przygraniczny pas gruntu w działce o nr geod. (...)
o pow. (...)ha. Co więcej Sąd I instancji wyjaśnił również kwestię działki o nr (...)należącej do B. K., której nie dotyczyła przedmiotowa opinia, czego nie zauważył obwiniony podnosząc to w apelacji. Sąd I instancji bardzo trafnie podkreślił, z czym w pełni zgadza się Sąd Okręgowy,
że wprawdzie treść przedmiotowej opinii dotyczy gruntów ornych znajdujących się na części działki o nr (...), ale dalsza część działek o nr (...)stanowiąca użytki zielone jest przedłużeniem tych działek i jak wynika
z poczynionych ustaleń w toku procesu obwiniony zajmuje część działek o nr geodezyjnym (...)stanowiących użytki zielone na obszarze 7 metrów i długości 80 cm. Trudno podzielić argumentację skarżącego, który nie przyjmując rzeczywistego przebiegu granic w dalszym ciągu powtarzał argumentację zbieżną z ustaleniami poczynionymi przez siebie, a która jednocześnie nie znajdowała w niczym oparcia z żadnych dowodów. Odnośnie zaboru siana wskazał, że z części należącej do B. K.zostało zabrane już wcześniej siano, a podczas interwencji policji według obwinionego 3-4 bele siana leżały na jego gruntach. Co więcej obwiniony odnośnie zarzutu złośliwego niepokojenia pokrzywdzonej poprzez jeżdżenie ciągnikiem rolniczym po części działek nr (...)należących do B. K.w celu dokuczenia podniósł jedyny argument, że rzadko widuje pokrzywdzoną, co pozostaje w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej, która wskazywała, że obwiniony celowo jej dokuczał i jeździł po jej części działki w zarzucanym okresie, choć dokładnie wiedział gdzie jest rzeczywista granica.

Wyrokiem z dnia 23 lipca 2013 r. Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim w sprawie o sygn. I C 930/12 wznowił znaki graniczne pomiędzy nieruchomościami położonymi w Ż., oznaczonymi numerami geodezyjnymi (...) stanowiącymi własność E. K. i (...) (...) (...), (...) stanowiącymi własność B. K., w ten sposób, że ustalił je we wskazanych na stanowiącym integralną część orzeczenia szkicu biegłego z zakresu geodezji S. W. (2) (k.119-132) punktach nr: 104, 105, (...), (...), 5010, (...), oddalając powództwo w pozostałym zakresie. W uzasadnieniu Sąd podkreślił iż żadna ze stron nie wskazała żadnych wiarygodnych dowodów pozwalających na uznanie, że znaki graniczne (te zniszczone i te istniejące) winny znajdować się w innym położeniu, co jednocześnie potwierdzało dokładnie to, że znaki graniczne były takie jak wskazane w opinii biegłego S. W. (1), a których to granic nie chciał przestrzegać obwiniony.

W świetle powyższego mając na uwadze fakt, że obwiniony E. K. doskonale wiedział, że właścicielem użytkowanej przez niego działki jest B. K. (należy zwrócić uwagę choćby na toczące się od lat postępowania) i nie opuścił jej pomimo żądania uprawnionej, a nadto wykosił
i zabrał z tej części działki pierwszy pokos trawy o wartości 250 złotych na jej szkodę oraz w celu dokuczenia jeździł ciągnikiem rolniczym po części działek nr (...), czym ją złośliwie niepokoił wypełnił znamiona zarzucanych mu wykroczeń, tj. z art. 157§1 k.w., art. 119§1 k.w. oraz 107 k.w.

Konkludując stwierdzić należy, że w sprawie brak jest podstaw do uznania, jak chce tego skarżący, iż Sąd I instancji nieprawidłowo ustalił stan faktyczny w niniejszej sprawie.

Podstawą taką nie może być z pewnością okoliczność poczynienia odmiennych ustaleń przez Sądy orzekające w innych sprawach o wykroczenie. W art. 8 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. została bowiem określona zasada samodzielności jurysdykcyjnej, zgodnie z którą Sąd orzekający w sprawie
o wykroczenie samodzielnie kształtuje zarówno faktyczną, jak i prawną podstawę każdego rozstrzygnięcia i nie jest związany ani orzeczeniem Sądu orzekającego w sprawie o wykroczenie zapadłym w innej sprawie, ani też ustaleniami faktycznymi przyjętymi za jego podstawę.

Zastrzeżeń w ocenie Sądu Okręgowego nie można również mieć do orzeczonej wobec obwinionego E. K. kary 300 zł grzywny, bowiem jest ona adekwatna i współmierna do wagi popełnionych przez obwinionego wykroczeń, a nadto spełni stawiane przed nią cele zapobiegawcze
i prewencyjne.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał
w mocy.

O kosztach należnych obrońcy z urzędu za postępowanie odwoławcze Sąd Okręgowy orzekł na mocy § 14 ust. 2 pkt. 4 w zw. z § 2 ust. 1-3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2012.461 j.t.).

O kosztach postępowania orzeczono na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k., w tym o wysokości zryczałtowanych wydatków w sprawach
o wykroczenia za postępowanie przed sądem drugiej instancji na mocy § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r.
w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach
o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz. 1269), zaś o opłacie na mocy art. 119 k.p.w. w zw. z art. 617 k.p.k. w zw. z art. 21 pkt 2 w zw. z art. 8 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223 j.t.).