Sygn. akt III Ca 1025/18
Dnia 31 stycznia 2019 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek
Protokolant Marzena Makoś
po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2019 r. w Gliwicach
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w R.
przeciwko K. M. i B. M.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanych
od wyroku Sądu Rejonowego w R.
z dnia 20 grudnia 2017 r., sygn. akt I C 2194/17
uchyla zaskarżony wyrok w punktach 1, 3 oraz 4 i w tym zakresie sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w R., pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.
SSO Leszek Dąbek
Sygn. akt III Ca 1025/18
Powódka (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w R. żądała zasądzenia na jej rzecz solidarnie od pozwanych K. M. i B. M. kwoty 4.870,71zł z ustawowymi odsetkami za okres od lipca 2014r.
do grudnia 2015r., z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od stycznia 2016r. oraz zwrotu kosztów procesu.
W uzasadnieniu powództwa twierdziła, że pozwani zajmują lokal mieszkalny stanowiący jej własność i pomimo tego we wskazanym w pozwie okresie nie uiścili obciążających ich rat kredytu i odsetek od niego zaciągniętego na budowę budynku, w którym znajduje się on znajduje.
Sąd Rejonowy w R. sporządził w dniu 22 12 2016r. nakaz zapłaty w którym polecił pozwanym solidarnie zapłacić powódce dochodzone należności oraz orzekł o kosztach procesu.
Pozwani K. M. i B. M. wnieśli sprzeciwy
od nakazu zapłaty, w których wnosili o oddalenia powództwa oraz zasądzenie na ich rzecz zwrotu kosztów procesu.
Zaprzeczyli – poza wyraźnie przyznanym – twierdzeniom pozwu oraz zarzucali,
że w zaoferowanym materiale powódka nie udowodniła zasadności dochodzonych roszczeń.
Sąd Rejonowy w R. wyroku z dnia 20 12 2019r. uwzględnił powództwo w części żądania głównego oraz odsetek ustawowych, odsetek ustawowych za opóźnienie od podanych w sentencji kwot i za wskazane w niej okresy oraz orzekł
o kosztach procesu.
W ustalonym stanie faktycznym jako podstawę rozstrzygnięcia przywołał regulacje
art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 12 2000r. o spółdzielniach mieszkaniowych oraz art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 11 1995r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych. Ocenił, że w świetle tych regulacji pozwani są zobowiązani do uiszczania powódce normatywu – która regularnie spłaca należność kredytowo – odsetkową na rzecz banku, co potwierdza złożona przez nią dokumentacja, a to Generalna umowa na spółdzielcze budownictwo mieszkaniowe z 29 11 1984r. zawarta przez powódkę oraz Narodowy Bank Polski wraz z załącznikiem z 17 12 2015r. i wykaz osób zobowiązanych do spłaty odsetek do wysokości normatywu. Stwierdził, że z akt sprawy wynika, że pozwani nie spłacili powódce prawidłowo wyliczonego przez nią normatywu obciążającego ich lokal, co w tej części czyni powództwo w pełni uzasadnionym. Wskazał, że zapłata przez pozwanych podanych w uzasadnieniu kwot była wymagalna w późniejszym okresie od dat wskazanych w pozwie i należne powódce odsetki ustawowe za opóźnienie w ich zapłacie należą się dopiero od dnia następnego po dacie ich wymagalności i w tym tylko zakresie uznała powództwo za uzasadnione, a pozostałej części oddalił je jako bezzasadne. O kosztach procesu w oparciu o regulację art. 100 zd. 2 k.p.c.
Orzeczenie zaskarżyli pozwani K. M. i B. M. w części uwzględniającej powództwo oraz orzekającej o kosztach procesu i należnego ich pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzeniu, którzy wnosili o jego zmianę przez oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na ich rzecz oraz ich pełnomocnika zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych za obie instancje.
Zarzucała, że przy ferowaniu wyroku naruszono w sposób podany w apelacji przywołane w niej przepisy prawa procesowego, w tym regulację art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędne przyjęcie, że Generalna umowa kredytowa na spółdzielcze budownictwo mieszkaniowe z 29 11 1984r dotyczy przedmiotowego lokalu, który miał zostać wybudowany ze środków pochodzących z tego kredytu, co z kolei skutkuje błędnym przyjęciem, że lokal ten jest obciążony kredytem,
zaś pozwani są kredytobiorcami i winni partycypować w spłacie kredytu.
Sąd Okręgowy zważył co następuje :
Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powódki
lecz wadliwie rozpoznał sprawę.
Powódka dochodzi w niniejszej sprawie zasądzenia od pozwanych należności
z tytułu ciążącego na nich obowiązku zapłaty jej normatywu wynikającego ze spłaty przez nią kredytu na budowę budynku, w którym położony jest zajmowany przez nich lokal mieszkalny i wobec zaprzeczenia przez skarżących temu twierdzeniu powinna była – stosownie do regulacji art. 6 k.c. – udowodnić te okoliczności (kwestionowane
w apelacji ustalenie, iż pozwani zajmują sporny lokal na podstawie przydziału jest prawidłowe, co między innymi wynika z faktu, że pozwani w nim przebywają o czym
z kolei świadczy fakt odbierania przez nich kierowanych na ten adres korespondencji oraz uiszczania powódce pozostałych opłat związanych z korzystaniem z tego lokalu).
Na tę okoliczność zaoferowała ona dowody z Generalnej umowy kredytowej na spółdzielcze budownictwo mieszkaniowe zawartej w dniu 29 11 1984r. pomiędzy powódką a Narodowym Bankiem Polskim Oddział w R., pism powódki
do (...) S.A. Centrum Wierzytelności Mieszkaniowych Zespołu (...) w K. a także z zeznań świadka J. G..
Ze wskazanej umowy nie wynika jednak, że dotyczy ona nieruchomości
na której wybudowano budynek w którym położony jest sporny lokal, więcej z postanowień jej § 8 wynika, że nie była to umowa definitywna, gdyż stanowiła ona jedynie podstawę do wystąpienia z wnioskiem o udzielenie kredytu, którego realizacja kończyła dopiero proces jego udzielania.
Równocześnie z przywołanego powyżej pism nie wynika jakiej konkretnej umowy one dotyczą.
Z tych względów dokumenty te nie mogą same w sobie stanowić wiarygodnej podstawy do poczynienia kwestionowanego w apelacji ustalenia i zawarte w nich informacje powinny były zostać potwierdzone i uzupełnione przez inne źródła dowodowe, np. zaoferowanym Sądowi dowodzie z zeznań świadka J. G..
Dowód ten co prawda został przeprowadzony przez Sąd pierwszej instancji jednak w złożonych przez niego zeznaniach brak jest jakichkolwiek informacji dotyczących tego zagadnienia (negatywnych czy też pozytywnych).
Został on zatem nieprawidłowo przeprowadzony a wadliwości tej Sąd odwoławczy nie może sanować w toku postępowania odwoławczego, gdyż sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym (zgodnie z regulacją art. 505 11 § 1 k.p.c. „Sąd drugiej instancji nie przeprowadza postępowania dowodowego z wyjątkiem dowodu z dokumentu”).
Czyni to apelację uzasadnioną i przemawiało za koniecznością uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Reasumując zaskarżony wyrok jest wadliwy i dlatego apelację pozwanych jako uzasadnioną uwzględniono orzekając jak w sentencji w oparciu o regulację art. 386 § 4 k.p.c.
Sąd Rejonowy rozpoznając ponownie sprawę uwzględni zawartą powyżej ocenę prawną i z urzędu dopuści oraz przeprowadzi dowód z uzupełniających zeznań świadka J. G. na wskazane powyżej okoliczności.
Orzekając ponownie w sprawie ponownie oceni czy w uzupełnionym materiale sprawy istnieją wiarygodne informacje do poczynienia w tym zakresie pozytywnych ustaleń i w zależności od tej oceny skonstruuje prawidłowa podstawę faktyczną orzeczenia.
SSO Leszek Dąbek