Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 14 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2019 roku w Łodzi

sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko E. K.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 1806/18

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2018 roku powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko E. K. powództwo o zapłatę kwoty 1.382,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 889,40 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a od kwoty 493,07 zł z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP nie przekraczającej dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 8 listopada 2008 r. E. K. zawarła z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. umowę o przyznanie limitu kredytowego. Pozwana nie wywiązała się z wynikającego z umowy zobowiązania co doprowadziło do wypowiedzenia przez pierwotnego wierzyciela umowy. Poprzedni wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, na podstawie którego wystąpił o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, które nie doprowadziło do wyegzekwowania całości należności. W dniu 29 czerwca 2015 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności przysługującej wobec pozwanej. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się m. in. 493,07 zł tytułem należności głównej, 72,60 zł tytułem odsetek umownych za okres od daty zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania i 344,26 zł tytułem odsetek karnych.

(pozew k. 6- 8)

Na rozprawie w dniu 14 stycznia 2019 r. w imieniu powoda jego pełnomocnik nie stawił się – został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Pozwana nie stawiła się na termin rozprawy, pomimo prawidłowego wezwania, nie żądała przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, nie złożyła w sprawie żadnych wyjaśnień, w tym odpowiedzi na pozew. W związku z powyższym Sąd wydał wyrok zaoczny.

(protokół do wyroku zaocznego k. 65)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 listopada 2008 r. E. K. zawarła z (...) Bank S.A. we W. umowę o przyznanie limitu kredytowego nr (...) i umowę o wydanie i korzystanie z karty kredytowej Furora nr (...), na mocy której, pierwotny wierzyciel przyznał limit kredytowy do kwoty 500 zł, dla korzystania z którego otworzył i prowadził rachunek kredytowy. Poza tym bank zobowiązał się do wydania karty kredytowej Furora umożliwiającej korzystanie z limitu kredytowego.

(umowa o przyznanie limitu kredytowego k. 52- 53)

W dniu 16 listopada 2010 r. (...) Bank S.A. we W. wystawił przeciwko E. K. bankowy tytuł egzekucyjny obejmujący zobowiązanie z umowy o przyznanie limitu kredytowego nr (...) z dnia 8 listopada 2008 r. w kwocie 810,06 zł.

(bankowy tytuł egzekucyjny k. 55)

Postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2011 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) Bank S.A. we W. w dniu 16 listopada 2010 r. przeciwko E. K..

(postanowienie k. 54)

W dniu 29 czerwca 2015 r. (...) Bank (...) S.A. we W. zawarł z (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności obejmującą m. in. wierzytelność przysługującą wobec E. K..

(umowa przelewu wierzytelności k. 24- 27, załącznik k. 49, zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 50)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny oraz na podstawie dowodów z dokumentów, znajdujących się w aktach sprawy, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości.

(...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od E. K. kwoty 1.382,47 zł wynikającej z zawartej przez pozwaną w dniu 8 listopada 2008 r. z (...) Bank S.A. z siedzibą we W. umowy o przyznanie limitu kredytowego nr (...) i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej Furora nr (...).

W ocenie Sądu powództwo podlega oddaleniu z uwagi na przedawnienie roszczenia. Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku „o zmianie ustawy- Kodeks cywilny - Dz. U. Nr 55, poz. 321) do dnia 8 lipca 2018 roku Sąd badał zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli został zgłoszony przez stronę. Począwszy od dnia 9 lipca 2018 roku, czyli od dnia obowiązywania ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw Sąd jest ponownie zobligowany badać z urzędu, czy roszczenie będące przedmiotem procesu nie jest przedawnione, gdyż w myśl art. 117 § 2 ¹ po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Przepis art. 117 § 1 k.c. stanowi z kolei, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym, gdyż zobowiązanie pozwanej wobec powoda wynika z umowy o przyznanie limitu kredytowego i umowy o wydanie i korzystanie z karty kredytowej. Jednocześnie w sprawie nie ma zastosowania zdanie drugie przepisu art. 118 kc wg brzmienia na datę wydania wyroku, w myśl którego, koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, którą to ustawą zmieniono przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące instytucji przedawnienia, w tym art. 118 k.c., do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy Kodeks cywilny), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Skoro zatem roszczenie dochodzone przez powoda w myśl dotychczasowych przepisów w dniu wejścia w życie przedmiotowej ustawy nowelizacyjnej było już przedawnione (o czym będzie mowa niżej), zastosowanie znajdowały właśnie te przepisy dotychczasowe. Przytoczyć należy również art. 5 ust. 2 zdanie 2 ustawy nowelizującej, który stanowi, jeżeli jednak przedawnienie, którego bieg terminu rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, nastąpiłoby przy uwzględnieniu dotychczasowego terminu przedawnienia wcześniej (aniżeli na gruncie nowych przepisów) to przedawnienie następuje z upływem tego wcześniejszego terminu.

Zgodnie z brzmieniem przepisu art. 118 kc na dzień wydania wyroku, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Do przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem znajdzie jednak zastosowanie przepis szczególny, gdyż w myśl art. 6 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych z dnia 12 września 2002 r., która zaczęła obowiązywać od października 2003 r. roszczenia z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy przedawniają się z upływem lat dwóch. Nie ma wątpliwości, że umowa o wydanie karty kredytowej, którą zawarła pozwana, zalicza się do umów o elektroniczne instrumenty płatnicze. Co prawda wskazana ustawa nie obowiązuje od sierpnia 2013 r., gdyż została uchylona przez inny akt, tj. ustawę z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw. Jednak nie oznacza to, że do przedawnienia objętego pozwem zastosowanie znajdzie trzyletni okres przedawnienia. W ustawie uchylającej ustawę o elektronicznych instrumentach płatniczych znalazł się bowiem przepis art. 26 ust. 1, zgodnie z którym do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe.

W myśl art. 120 § 1 kc zdanie pierwsze bieg przedawnienia zaczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Strona powodowa nie wskazała daty wymagalności dochodzonego roszczenia. Można jedynie przyjąć, że roszczenie objęte pozwem stało się wymagalne najpóźniej w dniu 16 listopada 2010 r., kiedy to pierwotny wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny. Co prawda strona powodowa przedstawiła postanowienie z dnia 23 sierpnia 2011 roku o nadaniu klauzuli wykonalności powyższemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, co generalnie prowadzi do przerwania biegu przedawnienia. Zgodnie z art. 123 § 1 pkt.1 kc każda czynność podjęta przed sądem lub organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, przedsięwzięta bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, przerywa bieg przedawnienia. Z załączonego przez powoda dowodu w postaci dokumentu wynika, że postanowieniem z dnia 23 sierpnia 2011 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu wystawionemu przez (...) Bank S.A. we W. w dniu 16 listopada 2010 r. przeciwko E. K.. Nie ulega wątpliwości, że nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, przerwało bieg przedawnienia roszczenia, ale tylko w stosunku pomiędzy pozwanym, a pierwotnym wierzycielem. Do przerwania biegu przedawnienia nie wystarczy bowiem identyczność wierzytelności, niezbędna jest identyczność podmiotu, na rzecz którego dana czynność, obiektywnie zdolna do przerwania przedawnienia, została dokonana (por. wyrok SN z dnia 19 listopada 2014 roku, II CSK 196/14, LEX nr 1622306). Podkreślić należy, iż wyżej wymieniony wyrok SN stanowi zapoczątkowanie linii orzeczniczej, łagodzącej kryteria przedawnienia w obrocie konsumenckim. Orzeczenie to dotyczyło skutków materialnoprawnych złożenia wniosku o wszczęcie egzekucji, lecz w uzasadnieniu wyroku SN zajął stanowisko mające o wiele szersze znaczenie. W uzasadnieniu wyroku wyrażono pogląd, że w postępowaniu egzekucyjnym „przerwanie przedawnienia następuje pomiędzy stronami postępowania o ile z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane. Pogląd ten wydaje się w ocenie Sądu logiczny i w pełni zrozumiały, zwłaszcza przy uwzględnieniu faktu, iż banki (do dnia 1 sierpnia 2016 r.) korzystają ze szczególnej ochrony prawnej w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego. Jednocześnie ochrona ta nie rozciąga się na inne podmioty, w tym również nabywców wierzytelności, pierwotnie przysługujących bankowi. Nie ma żadnych racjonalnych podstaw do uznania by nabywca wierzytelności, nie będący bankiem, miał korzystać z dobrodziejstw (...) (w tym również dobrodziejstwa w postaci przerwania biegu przedawnienia jedynie na skutek złożenia wniosku o nadanie klauzuli wykonalności). Powyższe stanowisko znalazło potwierdzenie w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. podjętej w sprawie o sygn. akt III CZP 29/16, zgodnie z którą nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, a mianowicie, że roszczenie objęte pozwem stało się wymagalne najpóźniej w dniu 16 listopada 2010 r., a powództwo w przedmiotowej sprawie zostało wytoczone dopiero w dniu 22 czerwca 2018 r., należało stwierdzić, że doszło do przedawnienia roszczenia. W związku z przedawnieniem należności głównej, nie ulega wątpliwości, że przedawnieniu uległo również roszczenie o odsetki od należności głównej.

W przedmiotowej sprawie Sąd wydał wyrok zaoczny, z uwagi na spełnienie przesłanek z art. 339 § 1 k.p.c. i art. 340 k.p.c. Wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało jednak o uwzględnieniu powództwa. Z przepisu art. 339 § 2 k.p.c. wynika bowiem, że sąd przyjmuje za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba, że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Przewidziane w przepisie art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda zastępuje postępowanie dowodowe tylko wówczas, gdy twierdzenia te nie budzą uzasadnionych wątpliwości. W przedmiotowej sprawie twierdzenia faktyczne powoda budziły jednak uzasadnione wątpliwości Sądu w świetle dokumentów załączonych do pozwu.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd wydając w sprawie wyrok zaoczny oddalił powództwo w całości.