Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

po rozpoznaniu 29 listopada 2018 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powódki od decyzji Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego z 21 grudnia 2015 r. Nr (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego kwotę 1 440,00 zł (jeden tysiąc czterysta czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Maria Kowalik

Sygn. akt XVII AmK 14/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 21 grudnia 2015 r. Nr (...) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego ( dalej Prezes UTK), po przeprowadzeniu wszczętego z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej za prowadzenie działalności bez dokumentu uprawniającego, to jest eksploatowanie bocznicy kolejowej odgałęziającej się w km 386,000 od toru nr 14 rozjazdem nr 25 oraz w km 386,243 od toru nr 11 rozjazdem nr 801 w stacji Z., linii kolejowej nr 3 W. – K. bez świadectwa bezpieczeństwa przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. ( dalej powód, Spółka), nałożył na tego przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 16 431,67 zł płatną do budżetu państwa.

Od przedmiotowej decyzji powód wniósł odwołanie zaskarżając decyzję w całości.

Zaskarżonej decyzji powód zarzucił:

1.  Naruszenie art. 66 ust. 2 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 3 lit. a i art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy o transporcie kolejowym ( dalej u.t.k.) polegające na wydaniu decyzji podczas, gdy nie istniały przesłanki do jej wydania, ponieważ Prezes UTK po stwierdzeniu naruszenia przez powoda art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k. nie wydał decyzji określającej zakres tego naruszenia oraz terminu usunięcia tej nieprawidłowości, wobec czego brak było podstaw do nałożenia na powoda kary pieniężnej;

2.  Naruszenie art. 66 ust. 2a w zw. z art. 13 ust 6 u.t.k. poprzez wydanie decyzji pomimo, że przed wydaniem tej decyzji i pomimo nie wydania decyzji o której mowa w art. 13 ust 6 u.t.k. powód dobrowolnie usunął naruszenie będące przedmiotem zaskrzonej decyzji,

3.  Naruszenie art. 66 ust. 2 b u.t.k. polegające na ustaleniu przez Prezesa UTK wysokości kary pieniężnej bez uwzględnienia faktycznego zakresu naruszenia przez powoda art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k. poprzez:

- zaliczenie do czasu eksploatowania bocznicy kolejowej bez świadectwa bezpieczeństwa okresu, w którym pozwany bezpodstawnie nie wydawał decyzji uprawniającej powoda do rozpoczęcia korzystania z tej bocznicy;

-uwzględnienie przy ustalaniu kary pieniężnej liczby podstawień pojazdów kolejowych na bocznicę kolejową w okresie od 9 grudnia 2012 roku do 15 sierpnia 2013 roku to jest także w okresie, w którym pozwany bezpodstawnie nie wydawał decyzji uprawniającej powoda do rozpoczęcia korzystania z tej bocznicy.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o uchylenie decyzji w całości oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes UTK wniósł o oddalenie odwołania w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem nakładu pracy radcy prawnego, charakteru i stopnia zawiłości sprawy.

Rozpoznając odwołanie Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił, co następuje:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. została wpisana do rejestru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym 22 lutego 2010 r. pod nr KRS (...) (wydruk z KRS k. 35-42).

Spółka jako przewoźnik kolejowy, dysponuje ważnym zaktualizowanym certyfikatem bezpieczeństwa część A z 3 marca 2011, nr identyfikacyjny: (...), krajowy nr identyfikacyjny: (...), z ważnością do 2 marca 2016 r. oraz certyfikatem bezpieczeństwa część B z 17 marca 2011 r., nr identyfikacyjny: (...), krajowy nr identyfikacyjny: (...), z ważnością do 16 marca 2016 r., zatwierdzonym decyzją Prezesa UTK z 2 marca 2011 r, nr (...) (certyfikat bezpieczeństwa k. 157-158, 159-160).

W dniu 31 grudnia 2012 r., Spółka złożyła wniosek o wydanie świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej odgałęziającej się w km 386,000 od toru nr 14 rozjazdem nr 25 oraz w km 386,243 od toru nr 11 rozjazdem nr 801 w stacji Z., linii kolejowej nr 3 W.-K., stosowne świadectwo bezpieczeństwa dla użytkownika bocznicy kolejowej nr (...)Prezes UTK wydał 16 sierpnia 2013 r. (wniosek k.9-10, świadectwo bezpieczeństwa k.11-12).

W toku kontroli przeprowadzonej w okresie od 2 do 5 września 2014 r. przez upoważnionych pracowników Urzędu Transportu Kolejowego, stwierdzono, że (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. w okresie od 9 grudnia 2012 roku do 15 sierpnia 2013 roku eksploatowała bocznicę kolejową odgałęziającą się w km 386,000 od toru nr 14 rozjazdem nr 25 oraz w km 386,243 od toru nr 11 rozjazdem nr 801 w stacji Z., linii kolejowej nr 3 W.-K., bez wymaganego dokumentu uprawniającego, tj. świadectwa bezpieczeństwa (protokół kontroli z 12 września 2014 r., sygnatura: (...) k. 13-19, wystąpienie pokontrolne z 16 października 2014 r., sygnatura: (...) k. 21-23).

Ponadto w toku kontroli, powód okazał Regulamin pracy bocznicy kolejowej o nazwie „Punkt utrzymania sekcji (...) z siedzibą w Z." oraz uzgodniony pod
względem zachowania bezpieczeństwa ruchu kolejowego, z zarządcą infrastruktury, z którego
torami bocznica jest połączona - (...) S.A. Zakład (...)
w Z.. Dodatkowo stwierdzono, że powód posiada zatwierdzone i przyjęte do stosowania przepisy wewnętrzne w zakresie obejmującym bezpieczne wykonywanie pracy manewrowej na bocznicy, jak również dysponuje 7 zatwierdzonymi świadectwami dopuszczenia do eksploatacji typu budowli i urządzeń przeznaczonych do prowadzenia ruchu kolejowego.

W związku ze stwierdzoną podczas ww. kontroli nieprawidłowością Prezes UTK pismem z 8 lipca 2015 r„ sygnatura: (...), zawiadomił powoda o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej za prowadzenie działalności bez dokumentu uprawniającego, to jest eksploatację bocznicy kolejowej odgałęziającej się w km 386,000 od toru nr 14 rozjazdem nr 25 oraz w km 386,243 od toru nr 11 rozjazdem nr 801 w stacji Z., linii kolejowej nr 3 W.-K., bez świadectwa bezpieczeństwa użytkownika bocznicy (zawiadomienie k.43-46). Dodatkowo, Prezes UTK wezwał Spółkę do podania daty rozpoczęcia faktycznej eksploatacji bocznicy kolejowej, odgałęziającej się w km 386,000 od toru nr 14 rozjazdem nr 25 oraz w km 386,243 od toru nr 11 rozjazdem nr 801 w stacji Z., linii kolejowej nr 3 W.-K.. Nadto, wezwano Stronę do złożenia wykazu zrealizowanych obsług, z wyszczególnieniem dni podstawień i liczby wagonów na przedmiotową bocznicę kolejową, jak również do przedłożenia sprawozdania finansowego za 2014 r. lub zeznania podatkowego dla spółki (...) sp. z o.o. o wysokości dochodu (straty) osiągniętego w roku podatkowym 2014 (wezwanie k.49-51).

W piśmie z 27 lipca 2015 r., Spółka udzieliła niezbędnych informacji, objętych zakresem wezwania, jak również zajęła stanowisko w przedmiotowej sprawie, wnosząc jednocześnie o uwzględnienie wskazanych przez nią okoliczności faktycznych, w ramach toczącego się postępowania administracyjnego.

W dalszej części pisma podniosła, iż w momencie złożenia wszystkich dokumentów, niezbędnych w procedurze wydania świadectwa bezpieczeństwa, spełniła wymogi do niezwłocznego załatwienia przez organ sprawy związanej z wydaniem świadectwa bezpieczeństwa dla użytkownika przedmiotowej bocznicy kolejowej, wskazując tym samym na opieszałość organu w postępowaniu prowadzonym w ww. zakresie. Ponadto wskazała, iż ostateczne uzyskanie 16 sierpnia 2013 r. świadectwa bezpieczeństwa, stanowi okoliczność, potwierdzającą stan istniejący na przedmiotowej bocznicy kolejowej, który zapewniła wraz z jej uruchomieniem, tj. w grudniu 2012 r.

Podkreśliła również, iż niezwłocznie przystąpiła do usunięcia naruszenia prawa w przedmiocie braku dokumentu uprawniającego do korzystania z bocznicy kolejowej (pismo z 27/07/2015 r. k. 67-73, załączniki k.75-96).

W odpowiedzi na wezwanie Prezesa UTK przedłożyła sprawozdanie finansowe za rok 2014, z którego wynika, że osiągnęła przychód w wysokości (...)zł (bilans k.97—98, rachunek zysków i strat k. 99-100, sprawozdanie finansowe k.103-110).

Dodatkowo Prezes UTK, wystąpił do zarządcy infrastruktury kolejowej - (...) S.A. (dalej (...) S.A.") o przesłanie informacji dotyczącej zrealizowanych obsług, z wyszczególnieniem dni podstawień i liczby wagonów (wezwanie z 7 lipca 2015 r. k.55-57).

W odpowiedzi na ww. wezwanie, zarządca infrastruktury kolejowej przesłał pismo z 24 lipca 2015 r., informujące o zrealizowanych obsługach bocznicy kolejowej odgałęziającej się w km 386,000 od toru nr 14 rozjazdem nr 25 oraz w km 386,243 od toru nr 11 rozjazdem nr 801 w stacji Z., linii kolejowej nr 3 W.-K. ( pismo z 24 lipca 2015 r. wraz z załącznikami k.61-64).

Pismem z 21 sierpnia 2015 r. Strona została zawiadomiona o możliwości wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji oraz o załączeniu do materiału dowodowego pisma (...) S.A. z 24 lipca 2015 r., Nr (...) ( zawiadomienie k.121-123).

21 grudnia 2015 roku Prezes UTK wydał zaskarżoną decyzję ( k.337-352).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego, których autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem decyzja jest prawidłowa i znajduje oparcie w powołanych w niej przepisach prawa materialnego, w tym w przepisie art. 13 ust. 1 pkt 8 i art. 66 ust. 1 pkt 2 lit. b w zw. z art. 17a ust. 4, art. 66 ust. 2 i 2b ustawy z dnia 28 marca 2003r. o transporcie kolejowym (Dz.U. z 2013r., poz. 1594 j.t. ze zm.).

Zgodnie z art. 10 u.t.k. Prezes UTK jest centralnym organem administracji rządowej będącym krajową władzą bezpieczeństwa i krajowym regulatorem transportu kolejowego w rozumieniu przepisów Unii Europejskiej z zakresu bezpieczeństwa i regulacji transportu kolejowego, właściwym w sprawach regulacji transportu kolejowego, bezpieczeństwa ruchu kolejowego, na mocy art. 13 ust. 1 pkt 8 ustawy o transporcie kolejowym zostały mu nadane kompetencje w zakresie regulacji transportu kolejowego do nakładania kar pieniężnych na zasadach określonych w ustawie.

Stosownie do przepisu art. 66 ust. 2 u.t.k., za naruszenie przez przedsiębiorcę każdego z przepisów wymienionych w ust. 1 tego artykułu, Prezes UTK nakłada, w drodze decyzji, karę pieniężną w wysokości do (...) rocznego przychodu przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Konstrukcja przywołanego przepisu, poprzez użycie słów „karze pieniężnej podlega", skutkuje tym, że kara nakładana przez Prezesa UTK ma charakter obligatoryjny. Zgodnie z treścią art. 66 ust. 1 pkt 3 lit. a u.t.k., karze pieniężnej podlega użytkownik bocznicy kolejowej, który prowadzi działalność bez dokumentu uprawniającego, o którym mowa w art. 18 u.t.k.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k., dokumentem uprawniającym użytkowników bocznic kolejowych do eksploatacji tych bocznic jest świadectwo bezpieczeństwa. Zgodnie z przepisem art. 4 pkt 18 u.t.k. świadectwo bezpieczeństwa to dokument potwierdzający zdolność bezpiecznego prowadzenia ruchu kolejowego i wykonywania przewozów kolejowych, wydawany podmiotom zwolnionym z obowiązku uzyskania certyfikatu bezpieczeństwa i autoryzacji bezpieczeństwa.

W niniejszej sprawie powód jako użytkownik bocznicy kolejowej był więc zobowiązany do posiadania świadectwa bezpieczeństwa, jednakże jak ustalono w sprawie, w okresie od 9 grudnia 2012 roku do 15 sierpnia 2013 roku użytkował przedmiotową bocznicę bez świadectwa bezpieczeństwa.

W tej sytuacji Prezes UTK prawidłowo uznał, że powód jako użytkownik bocznicy kolejowej prowadził działalność bez dokumentu uprawniającego, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k.., a zatem zgodnie z przepisem art. 66 ust 1 pkt 3a u.t.k. podlega karze pieniężnej.

W sprawie nie można było zastosować przepisu art. 66 ust. 2a u.t.k. pozwalającego Prezesowi UTK na odstąpienie od nałożenia kary. Zgodnie bowiem z tym przepisem Prezes UTK może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli skutki naruszenia zostaną przez przedsiębiorcę usunięte. Mając na uwadze, iż zaskarżona decyzja dotyczyła zdarzeń, które miały miejsce w przeszłości, polegających na użytkowaniu bocznicy kolejowej bez świadectwa bezpieczeństwa uznać należy, że w sprawie nie było możliwe zastosowanie przepisu dopuszczającego możliwość odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej. Jak wyjaśnia bowiem orzecznictwo, w tego rodzaju sprawach nie istnieje w praktyce możliwość usunięcia skutków stwierdzonych naruszeń, do których już doszło, lecz jedynie możliwość wyeliminowania przyczyn ich powstania (tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z 11/10/2017 r. sygn. akt II SK 44/16 oraz 31/05/2017 r. sygn. akt III SK 27/16, SOKiK w uzasadnieniu do wyroku z 23/10/2014 r. w sprawie o sygn. akt XVII AmK 16/13).

Z powyższych powodów, nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut powoda dotyczący nie zastosowania przez Prezesa UTK przepisu art. 13 ust. 6 u.t.k., zgodnie z którym „W przypadku stwierdzenia naruszenia przepisów, decyzji lub postanowień z zakresu kolejnictwa Prezes UTK wydaje decyzję określającą zakres naruszenia oraz termin usunięcia nieprawidłowości.”.

Po pierwsze, wydanie decyzji, o której mowa w omawianym przepisie nie było konieczne, ponieważ powód zaprzestał naruszania prawa przed wszczęciem postępowania przez Prezesa UTK. Należy bowiem zauważyć, że świadectwo bezpieczeństwa dla przedmiotowej bocznicy powód uzyskał 16 sierpnia 2013 roku, a zatem z tą datą zaprzestał naruszania przepisów. Tymczasem Prezes UTK wszczął postępowanie w sprawie nałożenia na powoda kary pieniężnej 8 lipca 2015 roku. Rację ma zatem pozwany, że wydanie decyzji zobowiązującej było w tej sytuacji bezprzedmiotowe.

Po drugie, jak już wspomniano wyżej, wydanie decyzji zobowiązującej nie wpłynęłoby na możliwość odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, ponieważ usunięcie skutków naruszenia nie było obiektywnie możliwe.

Tym samym nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut powoda dotyczący naruszenia przepisów art. 66 ust. 2 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 3 lit. a i art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k. poprzez wydanie zaskarżonej decyzji podczas, gdy nie istniały przesłanki do jej wydania, ponieważ Prezes UTK po stwierdzeniu naruszenia przez powoda art. 18 ust. 1 pkt 3 u.t.k. nie wydał decyzji określającej zakres tego naruszenia oraz terminu usunięcia tej nieprawidłowości, wobec czego brak było podstaw do nałożenia na powoda kary pieniężnej.

Warto w tym miejscu przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uzasadnieniu do wyroku z 11 października 2017 r. ( sygn. akt III SK 44/16, Lex nr 2401052), w którym stwierdził, że „ w przeciwieństwie do przepisów o postępowaniu kontrolnym przy regulacji rynku komunikacji elektronicznej, przepisy ustawy o transporcie kolejowym nie narzucały Prezesowi UTK określonej sekwencji czynności, które musiały zostać podjęte, zanim organ regulacyjny mógł skorzystać z kompetencji do nakładania kar pieniężnych. W szczególności, przepisy ustawy o transporcie kolejowym nie zawierają unormowania, które wstrzymywałoby kompetencję sankcyjną Prezesa UTK do upływu terminu wyznaczonego w innej decyzji na usunięcie skutków naruszenia.”. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z 31 maja 2017 roku, (sygn. akt III SK 27/16, Lex nr 2329447), gdzie stwierdził „Sąd Najwyższy nie podzielił powyższego stanowiska. Choć zgodzić należy się z Sądem drugiej instancji, że wskazane byłoby powstrzymanie się przez Prezesa UTK z zakończeniem postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej do upływu terminu wyznaczonego w decyzji z art. 13 ust. 6 UTK, to jednak należy stwierdzić, że przepisy UTK nie nakładają formalnie na organ regulacji rynku kolejowego obowiązku takiego wstrzymania się od działania. Nie można w rezultacie mówić o proceduralnym związaniu organu regulacyjnego co do kolejnych etapów postępowania, które muszą zostać wyczerpane, zanim "odblokowana" zostanie możliwość skorzystania z przysługującej mu kompetencji do nałożenia kary pieniężnej. Treść UTK w tym zakresie odbiega od regulacji tzw. postępowania kontrolnego w Prawie telekomunikacyjnym i jego wpływu na postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 2014 r ., III SK 85/13, LEX nr 1511599).”.

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę, w pełni zgadza się z zacytowanym powyżej stanowiskiem Sądu Najwyższego.

Reasumując, Sąd uznał, że nie było podstaw prawnych i faktycznych do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej.

Z tego powodu Prezes UTK słusznie wymierzył powodowi karę pieniężną w kwocie 16 431,67 zł. Kara ta, pomijając oczywisty wymiar indywidualny stanowiący dolegliwość dla powoda za naruszenie przepisów z zakresu transportu kolejowego, spełnia jednocześnie funkcję prewencji indywidualnej i ogólnej.

Prezes UTK kierował się też dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 66 ust. 2b ustawy o transporcie kolejowym, uwzględniając zakres naruszenia przepisu, dotychczasową działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe, biorąc za podstawę przychód powoda za 2014 r. w wysokości (...)zł.

W ocenie Sądu nałożona niska kara jest więc uzasadniona i adekwatna do stopnia naruszenia przepisów ustawy o transporcie kolejowym.

Jednakże należy się zgodzić z powodem, iż na wymiar kary nie powinien mieć wpływu okres użytkowania bocznicy kolejowej bez stosownego świadectwa bezpieczeństwa, ponieważ był on uzależniony od okresu rozpoznawania wniosku przez Prezesa UTK. Tymczasem postępowanie w sprawie wydania świadectwa bezpieczeństwa nie było prowadzone przez Prezesa UTK szybko i sprawnie. Należy bowiem zauważyć, że powód wniosek o wydanie świadectwa bezpieczeństwa złożył 4 stycznia 2013 rok, a świadectwo bezpieczeństwa zostało wydane 8 miesięcy później tj. 16 sierpnia 2013 roku. Co więcej pozwany w odpowiedzi na odwołanie nie kwestionował faktu, iż czas trwania postępowania administracyjnego dotyczącego wydania świadectwa bezpieczeństwa był zbyt długi i zawiniony przez Prezesa UTK.

Zatem niewątpliwie doszło do naruszania przez Prezesa URE przepisu art. 12 § 1 k.p.a. zgodnie z którym organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwe najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia.

Jednakże powyższe uchybienie nie miało wpływu na ocenę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Takie też stanowisko zajmuje w tej kwestii Sąd Najwyższy, który min. w uzasadnieniu do postanowienia z 11 sierpnia 1999 r. (sygn. akt I CKN 351/99) stwierdził, że uchylenie zaskarżonej decyzji może nastąpić jedynie w wypadku, gdy sąd antymonopolowy skonstatuje brak podstaw do jej wydania, np. na skutek niewystępowania praktymonopolistycznych, błędnie stwierdzonych przez Urząd (Prezesa) w zaskarżonej decyzji (tak też Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z 13 maja 2004 r. , sygn. akt II SK 44/04).

Mając jednak na uwadze wszystkie przytoczone powyżej okoliczności, Sąd uznał, że fakt długotrwałego postępowania administracyjnego nie może obciążać powoda i wpływać na wysokość nałożonej kary pieniężnej. Konstatacja ta nie wpłynęła jednak na zmianę decyzji i obniżenie kary, ponieważ Sąd uznał, że inne okoliczności przemawiają za jej utrzymaniem w dotychczasowej wysokości.

Wskazać należy, że świadectwo bezpieczeństwa jest dokumentem uprawniającym użytkownika bocznicy do rozpoczęcia i prowadzenia działalności polegającej na eksploatacji bocznicy. Wobec tego, powód jako profesjonalista, od którego wymaga się spełnienia najwyższych standardów należytego wykonywania działalności gospodarczej, nie powinien rozpocząć eksploatacji bocznicy kolejowej przed uzyskaniem odpowiedniego dokumentu uprawniającego. Podejmując się użytkowania przedmiotowej bocznicy kolejowej bez świadectwa bezpieczeństwa, powód dopuścił się istotnego naruszenia obowiązujących przepisów prawa. Podkreślić należy, że zgodnie z art. 4 pkt 18 u.t.k. świadectwo bezpieczeństwa jest dokumentem potwierdzającym zdolność bezpiecznego prowadzenia ruchu kolejowego i wykonywania przewozów kolejowych, wydawanym podmiotom zwolnionym z obowiązku uzyskania certyfikatu bezpieczeństwa i autoryzacji bezpieczeństwa.

Zdaniem Sądu istotne jest również to, że powód przystąpił do użytkowania bocznicy bez wymaganego dokumentu zanim w ogóle wystąpił o jego wydanie, bowiem wniosek o wydanie świadectwa bezpieczeństwa złożył Prezesowi UTK 4 stycznia 2013 roku, a bocznicę zaczął użytkować już 9 grudnia 2012 roku. Zatem powód w sposób świadomy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dopuścił się naruszenia podstawowego dobra jakim jest bezpieczeństwa ruchu kolejowego.

Słusznie przy ustalaniu wymiaru kary pieniężnej Prezes UTK uwzględnił częstotliwość użytkowania przedmiotowej bocznicy kolejowej, która jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wynosiła od 2 do 496 przejazdów kolejowych luzem i szynobusów szynowych miesięcznie, średnio ok. 12 przejazdów dziennie (k.63). Taki stopień eksploatacji bocznicy bez wymaganego świadectwa bezpieczeństwa niewątpliwie w sposób istotny zagrażał bezpieczeństwu ruchu kolejowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że ustalone w postępowaniu okoliczności niniejszej sprawy w pełni uzasadniają nałożenie na powoda kary pieniężnej w wysokości ustalonej przez Prezesa UTK w zaskarżonej decyzji, a zatem nie mógł zostać uwzględniony wniosek powoda o uchylenie decyzji.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁷⁵ § 1 k.p.c. wobec braku podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i obciążył nimi w całości powoda jako stronę, która przegrała proces. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego ustalono na podstawie § 14 ust.2 pkt.3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804) w brzmieniu pierwotnym, obowiązującym w dniu wpłynięcia odwołania do Sądu.

SSO Anna Maria Kowalik