Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

protokolant: sekr. sądowy Anna Rusak, sekr. sądowy Monika Suwalska

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka i Jerzego Kopcia

po rozpoznaniu dnia 30 stycznia 2019 r.

sprawy E. Ś. (1), syna P. i M., ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., art. 278 § 1 k.k., art. 217 § 1 k.k., art. 288 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie

z dnia 11 stycznia 2018 r. sygn. akt III K 26/15

I. zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

1. uchyla orzeczenie z pkt 5,8 oraz z pkt 9 w części dotyczącej E. Ś. (1);

2. uniewinnia E. Ś. (1) od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia;

3. na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk kary jednostkowe orzeczone w pkt 6 i 7 zaskarżonego wyroku łączy i wymierza E. Ś. (1) karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. w pozostałej zaskarżonej części wyrok utrzymuje w mocy;

III. zwalnia E. Ś. (1) od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, przejmując wydatki w części na niego przypadającej na rachunek Skarbu Państwa;

IV. zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie na rzecz Adwokata K. D. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu E. Ś. (1) w instancji odwoławczej oraz podatek VAT.

VI Ka 512/18

UZASADNIENIE

Apelacja obrońcy oskarżonego zasługuje na uwzględnienie w zakresie odnoszącym się do pkt 5 zaskarżonego wyroku tj skazania za czyn I i II aktu oskarżenia (zarzut 1 apelacji). W pozostałym zakresie apelacja obrońcy E. Ś. (1) nie zasługuje na uwzględnienie. Uwzględniając apelację obrońcy oskarżonego E. Ś. (1) w zakresie zarzutu 1 Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

- uchylił orzeczenie z pkt 5,8 oraz z pkt 9 w części dotyczącej E. Ś. (1);

- uniewinnił E. Ś. (1) od popełnienia czynów zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia;

- na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk połączył kary jednostkowe orzeczone w pkt 6 i 7 zaskarżonego wyroku i wymierzył E. Ś. (1) karę łączną 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Natomiast w pozostałej zaskarżonej części Sąd Odwoławczy utrzymał wyrok w mocy.

Uniewinniając E. Ś. (1) od czynów zarzucanych mu w pkt I oraz II aktu oskarżenia, a przypisanych mu jako jeden czyn w pkt 5 zaskarżonego wyroku Sąd Odwoławczy uznał, że w świetle prawidłowo zebranego Przez Sąd I instancji materiału dowodowego brak jest dowodów, że E. Ś. (1) dokonał wspólnie z P. D. zaboru portfela koloru brązowego o wartości 100 złotych z zawartością dokumentów oraz pieniędzy w kwocie 790 złotych na szkodę D. J. (obecnie D. Z.) oraz portfela koloru czarnego z zawartością pieniędzy w kwocie 720 złotych na szkodę E. K.. W ocenie Sądu Okręgowego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu I instancji, który w pisemnych motywach wyroku na k. 496 akt sprawy stwierdził, że oskarżeni P. D. i E. Ś. (1) działając wspólnie i w porozumieniu dokonali zaboru w celu przywłaszczenia opisanego w wyroku portfela D. Z. oraz portfela E. K.. Uzasadniając swoje stanowisko w tym zakresie Sąd Rejonowy podniósł, że jak wynika z akt sprawy portfele obu pokrzywdzonych zostały zabrane przez P. D. jednakże E. Ś. (1) uczestniczył w całym zdarzeniu i działanie oskarżonej zaakceptował. W przeciwnym bowiem wypadku, stwierdził Sąd Rejonowy, oskarżony zareagowałby odpowiednio i nie dopuścił do przywłaszczenia w/w środków pieniężnych i dokumentów. W dalszej części Sąd Rejonowy podkreślił, że celem P. D. i E. Ś. (1) było odebranie córki oskarżonej. Natomiast widząc portfele w mieszkaniu P. D. wykorzystała nadarzającą się okazję i zabrała je – na co dorozumianą zgodę wyraził E. Ś. (1). Powyższe stanowisko zdaniem Sądu Odwoławczego dotknięte jest dowolnością i nie znajduje potwierdzenia w prawidłowo zebranym i ocenionym przez ten Sąd materiale dowodowym, a tym samym rację ma obrońca oskarżonego podnosząc zarzut 1a apelacji. Brak jest bowiem dowodów, że E. Ś. (1) widział moment kradzieży przez P. D. przedmiotowych portfeli z pieniędzmi oraz, że w jakikolwiek sposób – nawet dorozumiały współdziałał z P. D. przy kradzieży w/w portfeli z pieniędzmi. Z Zeznań D. Z. (poprzednio K. J.) oraz E. K. nie wynika bowiem, w którym momencie P. D. dokonała kradzieży w/w przedmiotów oraz co w tym momencie robił E. Ś. (1). Obydwie pokrzywdzone nie widziały momentu kradzieży portfeli, a stwierdziły ich brak dopiero po wyjściu P. D. i E. Ś. (1) (por. Dorota Zdończyk - k.18, 63, 313, Elżbieta Kemfert k.59 verte). Charakterystyczne jest również, że obydwie pokrzywdzone konsekwentnie twierdziły, że to P. D. dokonała kradzieży portfeli z pieniędzmi, nie wspominając w tym kontekście o E. Ś. (1).

Z tych powodów w cenie Sądu Odwoławczego koniecznym było uniewinnienie E. Ś. (1) od czynów I oraz II, a w konsekwencji uchylenie rozstrzygnięcia o karze łącznej oraz rozstrzygnięcia z pkt 9 zobowiązującego Go do solidarnego naprawienia szkody wspólnie z P. D..

Natomiast w ocenie Sądu Odwoławczego nie budzi wątpliwości wina oskarżonego Ś. w zakresie pozostałych trzech czynów zarzucanych mu w pkt III, IV i V aktu oskarżenia, a przypisanych, jako dwa czyny w pkt 6 i 7 wyroku. Jak podkreślono w pierwszej części uzasadnienia Sąd Rejonowy prawidłowo zebrał i ocenił materiał dowodowy, a jedynie wyciągnął błędne wnioski odnośnie współudziału E. Ś. (1) w popełnieniu czynów zarzucanych mu w pkt I i II aktu oskarżenia. Sytuacja taka, w ocenie Sądu Odwoławczego, wbrew zarzutom apelacyjnym, nie miała natomiast miejsca w odniesieniu do pozostałych czynów zarzucanych E. Ś. (1). Wina E. Ś. (1) w zakresie tych czynów nie budzi bowiem wątpliwości w świetle zeznań D. Z. i E. K., a pośrednio także w świetle zeznań K. B..

W tym miejscu należy zauważyć, że na k. 467-469 znajduje się protokół dodatkowego przesłuchania w miejscu zamieszkania E. K., w trakcie którego, jako babcia P. D. odmówiła ona składania zeznań w trybie art. 182 k.p.k. Oświadczenie o odmowie składania zeznań złożone zostało przez E. K. z naruszeniem, art. 186 § 1 k.p.k. albowiem na wcześniejszym terminie rozprawy w dniu 27 maja 2015 roku E. K. była już przesłuchiwana w charakterze świadka i pouczona o treści art. 182 k.p.k. nie skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań oświadczając, że chce zeznawać (k.196). Tym samym zeznania składane na rozprawie w dniu 27 maja 2015 roku oraz wcześniej w postępowaniu przygotowawczym (k.198 oraz k. 59-60) mogą stanowić podstawę ustaleń faktycznych oraz rozważeń w niniejszej sprawie.

Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy, zgodny z zasadą swobodnej oceny dowodów wykazał dlaczego dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonych oraz dlaczego jedynie częściowo dał wiarę wyjaśnieniom obojga oskarżonych. Sąd ten także szczegółowo wykazał dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych w tym także oskarżonemu Ś. w zakresie dotyczącym zabrania i uszkodzenia telefonu komórkowego D. Z. oraz uszkodzenia lampy w samochodzie S. (...). Apelacja obrońcy oskarżonego Ś. w tej części (zarzuty 2-3) ma jedynie charakter polemiczny ze stanowiskiem Sądu I Instancji i opiera się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonych, a nie zaś na całokształcie materiału dowodowego.

Na uwzględnienie nie zasługuje także zarzut 4 apelacji dotyczący obrazy prawa materialnego tj art., 10 § 4 k.k. poprzez nie zastosowanie przez Sąd I Instancji środków wychowawczych leczniczych albo poprawczych wobec oskarżonego E. Ś. (1). Zgodnie z przywołanym przez obrońcę art. 10 § 4 k.k. w stosunku do sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18, sąd zamiast kary stosuje środki wychowawcze, lecznicze albo poprawcze przewidziane dla nieletnich, jeżeli okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste za tym przemawiają. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy trafnie ocenił, że jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności jest adekwatna do właściwości i warunków osobistych oskarżonego, a także do stopnia zawinienia i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów (por. k.496v-497). Należy podkreślić, że w chwili wyrokowania przez Sąd I instancji E. Ś. (2) był osobą wielokrotnie karaną za różne przestępstwa w tym także za przestępstwa przeciwko mieniu oraz przeciwko życiu i zdrowiu. Przypisanych mu czynów dopuścił się bez powodu, lekceważąc podstawowe normy społeczne. Dlatego też rację ma Sąd Rejonowy, że jedynie kara bezwzględnego pozbawienia wolności będzie adekwatna do okoliczności przedmiotowych i podmiotowych w realiach niniejszej sprawy. Okoliczności sprawy oraz właściwości i warunki osobiste oskarżonego nie przemawiają za wymierzeniem wobec niego środków o charakterze wolnościowym w tym także środków wychowawczych, leczniczych albo poprawczych przewidzianych dla nieletnich o których mowa w art. 10 § 4 k.p.k., a wręcz przeciwnie przemawiają przeciwko wymierzeniu takich kar i środków.

Jak już wspomniano na wstępie, uniewinniając oskarżonego Ś. od popełnienia czynów zarzucanych w pkt I i II a/o, a przypisanych Mu jako jeden czyn w pkt 5 zaskarżonego wyroku Sąd Odwoławczy uchylił jednocześnie rozstrzygnięcie wydane przez Sąd I Instancji w pkt 8 dotyczące kary łącznej i wymierzył oskarżonemu nową karę łączną, uwzględniającą kary cząstkowe orzeczone w pkt 6 i 7 Przy czym ustalając jej wymiar Sąd Odwoławczy zastosował zasadę absorpcji. Za takim rozstrzygnięciem przemawiało popełnienie tych czynów z tych samych pobudek i w tym samym czasie.

Orzeczenie o kosztach sądowych w sprawie zapadło w oparciu dyspozycję art. 632 pkt 2 k.p.k. – w części uniewinniającej oraz w oparciu o dyspozycję art. 624 § 1 k.p.k. w pozostałej części.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w wyroku.