Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Janusz Supiński

Protokolant: Katarzyna Kucharska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21.02.2019 r.

sprawy z powództwa G. C., A. Z., A. G. – wspólników P.U.H. (...) s.c. z siedzibą w T.

przeciwko H. G.

o zapłatę

I.  Zasądza od pozwanej H. G. na rzecz powodów G. C., A. Z., A. G. – wspólników P.U.H. (...) s.c. z siedzibą w T. solidarnie kwotę 6.293,80 (sześć tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt trzy 80/100) złotych z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie lecz nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie od dnia 25.10.2018 r. do dnia 05.03.2019r.

II.  Zasądzoną w pkt I kwotę rozkłada pozwanej na miesięczne raty w wysokości po 326 (trzysta dwadzieścia sześć) złotych każda, płatne do dnia 25 każdego miesiąca począwszy od marca 2019r. z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie lecz nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie na wypadek zwłoki w płatności każdej z rat oraz z zastrzeżeniem, że brak terminowej spłaty co najmniej jednej raty w całości lub w części skutkować będzie natychmiastową wymagalnością całej pozostałej do zapłaty kwoty.

III.  Umarza postępowanie co do roszczenia w wysokości 1.015,81 zł.

IV.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

V.  Zasądza od pozwanej na rzecz powodów kwotę 1.796,49 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt. I C 1192/18

UZASADNIENIE

Powodowie G. C., A. Z., A. G. – wspólnicy P.U.H. (...) s.c. z siedzibą w T. domagali się zasądzenia na ich rzecz solidarnie od pozwanej H. G. kwoty 8.613,61 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 24.07.2018 i kosztami postępowania. W uzasadnieniu podnieśli, iż w dniu 24.08.2017 r. pozwana zawarła z (...) Sp. z o.o. umowę pożyczki, której pozwana nie spłaciła. Następnie - w dniu 25.08.2017r. - powodowie zawarli z wierzycielem pierwotnym umowę cesji wierzytelności, na mocy której nabyli wierzytelność cedenta wobec pozwanej.

Pozwana H. G. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie. W uzasadnieniu potwierdziła wprawdzie zawarcie umowy pożyczki oraz brak jej spłaty, ale jednocześnie wskazała, że zawarła z wierzycielem telefoniczne porozumienie co do spłaty zadłużenia w ratach. Nadto pozwana nie zakwestionowała kwoty dochodzonej pozwem.

Pismem z 20.11.2018r. pełnomocnik powodów ograniczył żądanie pozwu do kwoty 7.597,80 zł z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 25.10.2018r. do dnia zapłaty. Jednocześnie wyraził zgodę na spłatę przez pozwaną zadłużenia w ratach po 500 zł miesięcznie z zastrzeżeniem że brak terminowej spłaty co najmniej jednej raty w całości lub w części skutkować będzie natychmiastową wymagalnością całej pozostałej do zapłaty kwoty.

Sąd ustalił, co następuje:

w dniu 24.08.2017 r. pozwana H. G. zawarła z (...) Sp. z o.o. w T. umowę pożyczki gotówkowej nr (...), zgodnie z którą otrzymała kwotę 10.000 zł na okres do dnia 25.08.2020r.

dowód: umowa k 19-21

W dniu 25.08.2017r. - powodowie G. C., A. Z., A. G. – wspólnicy P.U.H. (...) s.c. z siedzibą w T. zawarli z wierzycielem pierwotnym (...) Sp. z o.o. w T. umowę przelewu wierzytelności, na mocy której nabyli wierzytelność cedenta wobec pozwanej. W dniu 30.08.2017r. powodowie G. C., A. Z., A. G. – wspólnicy P.U.H. (...) s.c. z siedzibą w T. zawarli kolejną umowę przeniesienia wierzytelności wobec pozwanej – tym razem z H. P.. W dniu 01.05.2018r. powodowie G. C., A. Z., A. G. – wspólnicy P.U.H. (...) s.c. z siedzibą w T. zawarli z H. P. umowę powierniczego przelewu wierzytelności wobec pozwanej, uzyskując legitymację do dochodzenia od pozwanej należności z tytułu umowy pożyczki z (...) Sp. z o.o. w T. nr (...).

dowód: umowa k 22, 27-28, 30-31

W dniu 04.06.2018r. powodowie wypowiedzieli pozwanej umowę, a to wobec braku terminowej spłaty zadłużenia. Na dzień wniesienia pozwu zadłużenie pozwanej opiewało na kwotę 8.613,61 zł. Po wniesieniu pozwu pozwana uiściła łącznie kwotę 2.608 zł tj. 8 kolejnych wpłat miesięcznych po 326 zł. Pozwana dokonała tych wpłat na przestrzeni od lipca 2018 do lutego 2019.

dowód: zeznania pozwanej k 73

dowód wpłaty k 62-70, 74

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił stan faktyczny sprawy na podstawie dowodów z dokumentów oraz zeznań pozwanej. W pierwszej kolejności trzeba zwrócić uwagę na to, że strony nie podważyły żadnego z dokumentów przedstawianych przez przeciwnika procesowego, podobnie jak strona powodowa nie kwestionowała w żadnej mierze zeznań pozwanej. Dotyczy to tak tych dokumentów, które odnosiły się do podstawy powstania zobowiązania, jak i tych, które wykazywały przejście wierzytelności na powodów. Pozwana nie zaprzeczyła również wysokości zadłużenia według stanu na dzień wniesienia pozwu.

Zgodnie z dyspozycją art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Z kolei art. 509 § 1 kc uprawnia wierzyciela do przeniesienia wierzytelności bez zgody dłużnika na osobę trzecią.

Powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że powodom przysługuje wymagalna wierzytelność względem pozwanej, czemu ona sama nie zaprzeczyła. Kwestią wymagającą rozstrzygnięcia Sądu jest natomiast wysokość owego zadłużenia pozwanej. Nie ulega wątpliwości, że strona powodowa ograniczyła w toku procesu swoje roszczenia, a pozwana nie zakwestionowała wskazanej przez powodów kwoty tych roszczeń. Prowadzi to do wniosku, że na dzień sporządzania pisma przez pełnomocnika powodów zadłużenie pozwanej obejmowało kwotę 7.597,80 zł. Nie ulega też wątpliwości – w kontekście dowodów wpłat przedstawionych przez pozwaną – że już po wskazaniu wysokości zadłużenia pozwanej w piśmie z 20.11.2018r. pozwana dokonała kolejnych spłat w łącznej wysokości 1.304 zł. W konsekwencji powyższego Sąd orzekł jak w pkt I, III i IV wyroku, czyli na podstawie art. 720 § 1 kc zasądził od pozwanej kwotę 6.293,80 zł jako wynik odejmowania (7.597,80 – 1.304 = 6.293,80), na podstawie art. 355 § 1 kpc umorzył postępowanie w części, w której strona powodowa cofnęła pozew (1.015,81 zł), wreszcie na podstawie art. 720 § 1 kc oddalił powództwo w części, w jakiej pozwana dokonała zapłaty pomiędzy listopadem 2018 i lutym 2019, a powodowie pomimo tego podtrzymywali swoje roszczenia.

W pkt II wyroku Sąd zajął się kwestią rozłożenia należności na raty, a to zgodnie z wnioskiem pozwanej oraz częściową zgodą powodów. Pozwana bowiem wnosiła o rozłożenie zadłużenia na raty po 326 zł miesięcznie, wskazując, iż raty w takiej właśnie maksymalnej wysokości jest w stanie płacić, zaś strona powodowa dopuszczała możliwość rat, ale w kwotach po 500 zł miesięcznie. Sąd, w oparciu o treść przepisu art. 320 kpc rozłożył zasądzone roszczenie na miesięczne raty w wysokości 326,00 zł każda płatne do dnia 25 każdego miesiąca poczynając od miesiąca marca 2019r., z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie lecz nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie na wypadek zwłoki w płatności każdej z rat oraz z zastrzeżeniem, że brak terminowej spłaty co najmniej jednej raty w całości lub w części skutkować będzie natychmiastową wymagalnością całej pozostałej do zapłaty kwoty. Określając wysokość raty należało uwzględnić z jednej strony możliwości finansowe pozwanej (emerytka z dochodem poniżej wynagrodzenia minimalnego) oraz to, że płatność w ratach umożliwi pozwanej dobrowolne wykonanie wyroku, a z drugiej – okoliczność, że taki sposób rozłożenia na raty zapewni optymalne zaspokojenie strony powodowej.

Rozkładając zobowiązanie pozwanej na raty należało też dookreślić kwestię odsetek, bowiem rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty na podstawie art. 320 kpc ma ten skutek - wskazany w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70 (OSNCP 1971, nr 4, poz. 61) - że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie pogląd ten w pełni podzielił, albowiem „należy mieć na uwadze, że podstawą materialnoprawną żądania przez wierzyciela odsetek jest bądź opóźnienie się przez dłużnika ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, chociażby było ono następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi (art. 481 § 1 k.c.), bądź zwłoka dłużnika (art. 481 § 3 k.c.). Wskutek rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty terminy spłaty ratalnych świadczeń są od tej chwili inne, późniejsze. Leżące zatem u podstaw odsetek zdarzenia w postaci opóźnienia lub zwłoki przestały z mocy konstytutywnego wyroku istnieć co do ratalnych świadczeń w okresie od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W konsekwencji w wymienionym dopiero co okresie wierzycielowi nie przysługują odsetki z braku materialnoprawnej przesłanki w postaci opóźnienia lub zwłoki. Ten materialny skutek w dziedzinie odsetek następuje ex lege w razie rozłożenia świadczenia na raty na podstawie art. 320 k.p.c. Trwa on jednak tylko do daty płatności poszczególnych rat, od tej bowiem chwili mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące odsetek w razie opóźnienia lub zwłoki” (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 20.09.1970 r., sygn. III PZP 11/70). Z powyższych względów o odsetkach orzeczono jak w pkt I i II wyroku, gdzie z jednej strony zasądzono należne i dochodzone przez powodów odsetki do dnia wyrokowania, a z drugiej przewidziano odsetki za opóźnienie w płatności każdej z rat.

O kosztach Sąd orzekł po myśli art. 100 kpc, stosownie do wyniku sprawy. Bez wątpienia strona powodowa wygrała sprawę w 84,86 %, przy uwzględnieniu oczywiście kwoty zasądzonej na rzecz powodów oraz wysokości kwoty, wobec której powodowie cofnęli pozew wskutek uiszczenia jej przez pozwaną już po wytoczeniu powództwa. W takim też stosunku należało przyznać powodom zwrot kosztów procesu, na które złożyły się kwoty 1.800 zł wynagrodzenia pełnomocnika powodów, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 300 zł opłaty od pozwu. Mając przedstawione racje na uwadze oraz wynik mnożenia (2.117 zł x 84,86% = 1.796,49 zł), Sąd orzekł jak w punkcie V. wyroku.