Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior (spr.)

Sędziowie SO Małgorzata Jarząbek

SO Monika Rosłan-Karasińska

Protokolant Paulina Filipkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 maja 2018 r. w Warszawie

sprawy z powództwa M. B.

przeciwko I. K.

o odszkodowanie, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy

na skutek apelacji wniesionej przez pozwaną

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 14 listopada 2017 r., Sygn. akt VI P 118/17

oddala apelację.

SSO Małgorzata Jarząbek SSO Renata Gąsior SSO Monika Rosłan-Karasińska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2017 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w punkcie 1 oddalił powództwo o przywrócenie do pracy oraz o wynagrodzenie za okres pozostawania bez pracy, w punkcie 2 zasądził od pozwanej I. K. na rzecz powódki M. B. kwotę 6000,00 złotych tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę, w punkcie 3 zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6570,72 złotych brutto tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, w punkcie 4 nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Północ w Warszawie kwotę 629,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, od której powódka była zwolniona z mocy ustawy oraz w punkcie 5 nadał wyrokowi w punkcie 2 rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2000,00 złotych ( k. 101-102 a. s.).

Sąd I instancji ustalił, że powódka M. B. była zatrudniona
u pozwanej I. K. prowadzącej wówczas działalność gospodarczą pod nazwą (...) jako sprzedawca w kiosku na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 21 czerwca 2009 r. Wynagrodzenie powódki wynosiło 1200,00 złotych miesięcznie. Według zaświadczenia pracodawcy, wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 1613,05 złotych miesięcznie. Od końca grudnia 2013 r. powódka nieprzerwanie przebywała na zwolnieniu lekarskim, urlopach macierzyńskim, wychowawczym i rodzicielskim, z planowanym końcem ostatniego urlopu na dzień 17 lutego 2017 r. Powódka nie stawiła się w pracy
w dniu 20 lutego 2017 r., natomiast w dniu 17 lutego 2017 r. zostawiła w kiosku mieszczącym się przy Dworcu W., który prowadził mąż pozwanej, pismo o gotowości do podjęcia pracy, które jednak nie zostało doręczone pozwanej. Od dnia 20 lutego 2017 r. powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z kolejną ciążą. Pozwana zdecydowała się na rozwiązanie umowy o pracę z powódką i przygotowała pismo datowane na dzień 17 listopada 2016 r. wypowiadające umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia, którego upływ przewidziano na dzień 18 lutego 2017 r. Jako przyczynę rozwiązania umowy o pracę pozwana wskazała likwidację stanowiska pracy. Pismo zostało nadane w dniu 21 lutego 2017 r. Rzeczywistą przyczyną rozwiązania z powódką umowy o pracę było niestawienie się przez nią do pracy po zakończeniu urlopu macierzyńskiego w dniu 18 lutego 2017 r. Powódka otrzymała świadectwo pracy potwierdzające fakt zatrudnienia w okresie od dnia 21 czerwca 2009 r. do dnia 17 lutego 2017 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku sprzedawcy. Wskazano, że wypłacono ekwiwalent za 5 dni. Jednak w istocie po wypowiedzeniu umowy pozwana nie rozliczyła się z powódką. W okresie od dnia 25 lutego 2017 r. do dnia 27 lutego 2017 r. dokonano włamania do kiosku przy ulicy (...) - róg (...), w którym pozwana prowadziła działalność gospodarczą, a łączone straty z tego tytułu oszacowała na 30000,00 złotych. Zdarzenie to spowodowało podjęcie przez pozwaną decyzji o zakończeniu prowadzenia działalności gospodarczej.
Z dniem 31 marca 2017 r. pozwana zaprzestała wykonywania tej działalności. Obecnie w tym samym miejscu działalność gospodarczą prowadzi jej mąż.

Sąd Rejonowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie oraz na podstawie zeznań pozwanej
i powódki. Sąd Rejonowy pominął wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka P. K. przyjmując, ze materiał zgromadzony w sprawie jest wystarczający do rozpoznania sprawy. Sąd I instancji dał wiarę zeznaniom stron w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. w kwestii nieprawdziwości przyczyny wskazanej w wypowiedzeniu umowy o pracę oraz w tym zakresie,
w którym zeznania te korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym. Pozwana przyznała, że w oświadczeniu wypowiadającym umowę o pracę wskazała nieprawdziwą przyczynę. Natomiast co do przyczyn likwidacji działalności gospodarczej jej zeznania korespondują z dowodami
z dokumentów, w szczególności z zawiadomieniem do Urzędu Skarbowego, potwierdzeniem zawiadomienia na Policji, zawiadomieniem o wszczęciu dochodzenia i postanowieniem o umorzeniu dochodzenia. Zbieżność w czasie zgłoszonego włamania z decyzją o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej czyni zeznania pozwanej wiarygodnymi w tym zakresie.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo jako uzasadnienie zasługiwało na uwzględnienie. Sąd I instancji zważył, że przyczyna rozwiązania z powódką umowy o pracę za wypowiedzeniem w postaci likwidacji stanowiska pracy nie jest prawdziwa. Podczas składania zeznań pozwana przyznała, że przyczyna wypowiedzenia umowy o pracę była inna niż ta wskazana w wypowiedzeniu. Mimo, że działalność gospodarcza pozwanej została zlikwidowana, to przyczyną zakończenia stosunku pracy między stronami nie była likwidacja stanowiska pracy. Pozwana nie wypowiedziała też umowy w listopadzie 2016 r. a dopasowała treść oświadczenia o wypowiedzeniu tak, aby zgadzała się z jej założeniami co do daty zakończenia stosunku pracy. W aktach sprawy znajduje się kopia umowy o pracę zawarta między stronami, toteż Sąd I instancji nie miał podstaw, aby uznać twierdzeń powódki za prawdziwe, jakoby umowa o pracę nigdy nie była zawarta na piśmie. Nadto Sąd Rejonowy zważył, że okoliczność ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Decydujące dla uznania niezgodności z prawem rozwiązania umowy o pracę było bowiem ustalenie, że przyczyna wskazana w piśmie rozwiązującym umowę o pracę była nieprawdziwa. Przy czym w istocie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy pozostawało bez znaczenia, jakimi przesłankami kierowała się pozwana wypowiadając umowę o pracę oraz, czy były one uzasadnione.

Powódka wnosiła również o przywrócenie jej do pracy na poprzednie warunki pracy i płacy, jednakże Sąd Rejonowy zważył, że przywrócenie powódki do pracy jest niemożliwe. Sąd I instancji miał na uwadze, że pozwana zakończyła swoją działalność a w konsekwencji stanowisko pracy powódki nie istnieje. Jak zeznała pozwana, kiosk należy do jej teścia, natomiast działalność gospodarczą prowadzi tam jej mąż. Dlatego też Sąd Rejonowy uznając, że
w niniejszej sprawie doszło do naruszenia przepisu dotyczącego rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem, zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6000,00 złotych tytułem odszkodowania odpowiadającego w swojej wysokości 3-miesięcznemu wynagrodzeniu. W niniejszym postępowaniu powódka dochodziła także ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy. Jak wynika
z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, powódka w spornym okresie przebywała na urlopie wychowawczym, natomiast okoliczność ta pozostawała bez wpływu na prawo powódki do urlopu wypoczynkowego, gdyby wróciła do pracy. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu, zatem powódce przysługuje ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy za dochodzony okres. Z tego tytułu zasądzono kwotę dochodzoną pozwem. Współczynnik służący do ustalenia ekwiwalentu za 1 dzień urlopu w 2014 r. wynosił 20,83 złotych. Ekwiwalent za 1 dzień urlopu powódki wynosił 80,65 złotych (1680:20,83=80,65). Oznacza to, że przy 8 godzinach dobowej normy czasu pracy na każdy dzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, ekwiwalent za 1 h wynosił 10,08 złotych (80,65:8=10,08). Mnożąc godzinową stawkę przez liczbę godzin niewykorzystanego przez pracownika urlopu wypoczynkowego, otrzymano kwotę 2096,64 złotych (10,08 złotych x 208 h = 2096,64 złotych).

Współczynnik służący do ustalenia ekwiwalentu za 1 dzień urlopu w 2015 r. wynosił 21. Ekwiwalent za 1 dzień urlopu powódki wynosił 83,33 złotych (1750:21=83,33). Oznacza to, że przy 8 godzinach dobowej normy czasu pracy na każdy dzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy ekwiwalent za 1 h wynosił 10,42 złotych (83,33:8=10,41). Mnożąc godzinową stawkę przez liczbę godzin niewykorzystanego przez pracownika urlopu wypoczynkowego, otrzymano kwotę 2165,28 złotych (10,41 złotych x 208 h = 2165,28 złotych).

Współczynnik służący do ustalenia ekwiwalentu za 1 dzień urlopu w 2016 r. wynosił 21. Ekwiwalent za 1 dzień urlopu powódki wynosił 83,33 złotych (1850:21=88,09). Oznacza to, że przy 8 godzinach dobowej normy czasu pracy na każdy dzień w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy ekwiwalent za 1 h wynosi 11,01 złotych (88,09:8=11,01). Mnożąc godzinową stawkę przez liczbę godzin niewykorzystanego przez pracownika urlopu wypoczynkowego, otrzymano kwotę 2308,80 złotych (11,01 złotych x 208 h = 2308,80 złotych).

O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Mając na uwadze, że powódkę należało uznać za stronę wygrywającą sprawę, Sąd Rejonowy na podstawie wskazanych przepisów nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie kwotę 629,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, od której powódka była zwolniona z mocy ustawy. Sąd I instancji nie dostrzegł przy tym podstaw do zastosowania art. 102 k.p.c.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd Rejonowy orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 k.p.c. ( k. 116-123 a. s.).

Pozwana w dniu 16 lutego 2018 r. wywiodła apelację zaskarżając wyrok Sądu I instancji w części, tj. w punktach 2, 3, 4 i 5 zarzucając mu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 155 ² § 1 k.p. w związku
z art. 155 ¹ § 1 pkt 2 k.p. poprzez zasądzenie od pozwanej kwoty 6570,22 złotych na rzecz powódki tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop za okres ostatnich trzech lat przed wypowiedzeniem umowy o pracę, podczas gdy w 2015 r. i części 2016 r. do dnia wypowiedzenia, powódka przebywała na urlopie wychowawczym nie przepracowując w tym okresie ani jednego dnia oraz nie stawiła się do pracy po jego ukończeniu,
co stanowi negatywną przesłankę nabycia prawa do urlopu wypoczynkowego, a tym samym prawa do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wobec przebywania nieprzerwanie na urlopie wychowawczym za ten okres, a we wcześniejszym okresie przebywania na urlopie macierzyńskim
i nieświadczenia pracy w latach 2014-2016;

2.  naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów wskazanej w art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego i nieuwzględnienie okoliczności wskazujących na nadużycie prawa przez powódkę w rozumieniu art. 8 k.p., które nie powinno korzystać z ochrony prawnej, tj. okoliczności ustalonej przez Sąd I instancji rzeczywistej przyczyny rozwiązania z powódką umowy
o pracę, którą było ciężkie naruszenie przez nią podstawowych obowiązków pracowniczych polegających na niestawieniu się przez powódkę do pracy w dniu 18 lutego 2017 r. stanowiącej podstawę rozwiązania z nią umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia z jej winy oraz nieuwzględnienie okoliczności wykorzystania przez powódkę w celu dochodzenia przywrócenia do pracy, a w efekcie zasądzenia odszkodowania, faktu korzystnego dla niej zastąpienia przez pozwaną rzeczywistej podstawy rozwiązania stosunku pracy z jej winy, inną podstawą związaną z likwidacją stanowiska pracy w związku
z likwidacją działalności gospodarczej jako zarzutu świadczącego
o nieprawidłowości dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę będącego podstawą żądania pozwu.

W związku z powyższym, apelująca wniosła o uchylenie wyroku
w zaskarżonym zakresie i jego zmianę poprzez oddalenie powództwa
i zasądzenie kosztów sądowych postępowania apelacyjnego od powódki na rzecz pozwanej, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji według norm przepisanych, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz zasądzenie kosztów sądowych postępowania apelacyjnego od powódki na rzecz pozwanej, w tym kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji według norm przepisanych ( k. 132-138 a. s.).

Powódka w odpowiedzi na apelacji z dnia 20 marca 2018 r. wniosła o jej oddalenie jako całkowicie niezasadnej oraz o zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych. W ocenie powódki, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie rozważenia zgromadzonego materiału dowodowego, który trafnie ocenił, czym nie naruszył swobodnej oceny dowodów ( k. 149-151 a. s.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

Na wstępie Sąd II instancji ustalił, że apelująca zarzuciła wyrokowi wydanemu przez Sąd Rejonowy naruszenie przepisów prawa materialnego, które dotyczyło rozstrzygnięcia w zakresie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop oraz naruszenie przepisu prawa procesowego w zakresie odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie stosunku pracy.

Zgodnie z art. 155 ¹ § 1 pkt k.p., w roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy z pracownikiem uprawnionym do kolejnego urlopu, pracownikowi przysługuje urlop u kolejnego pracodawcy - w wymiarze:

a) proporcjonalnym do okresu pozostałego do końca danego roku kalendarzowego - w razie zatrudnienia na czas nie krótszy niż do końca danego roku kalendarzowego,

b) proporcjonalnym do okresu zatrudnienia w danym roku kalendarzowym
- w razie zatrudnienia na czas krótszy niż do końca danego roku kalendarzowego.

W myśl art. 155 ² § 1 k.p., przepis art. 155 ¹ § 1 pkt 2 stosuje się odpowiednio do pracownika powracającego do pracy u dotychczasowego pracodawcy w ciągu roku kalendarzowego po trwającym co najmniej 1 miesiąc okresie min. urlopu wychowawczego.

Sąd Okręgowy uznał, że w niniejszej sprawie nie stanowiła przedmiotu sporu pomiędzy stronami okoliczność, zgodnie z którą powódka przebywała na urlopie macierzyńskim w okresie od dnia 21 kwietnia 2014 r. do dnia 19 kwietnia 2015 r. oraz na urlopie wychowawczym począwszy od dnia 22 kwietnia 2015 r. Sąd I instancji prawidłowo podkreślił, że korzystanie z urlopu wychowawczego pozostaje bez wpływu na prawo powódki do ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. Sąd II instancji wskazuje, że kwestie udzielania urlopów reguluje nowelizacja Kodeksu Pracy z dnia 26 lipca 2013 r., która obowiązuje od dnia 1 października 2013 r. W nowelizacji tej zmieniono zakres przedmiotowy wyłączając okres urlopu wychowawczego z katalogu okresów skutkujących proporcjonalnym obniżeniem urlopu wypoczynkowego. W ocenie Sądu Okręgowego oznacza to, że jeżeli urlop wychowawczy wykorzystany jest po nabyciu prawa do urlopu wypoczynkowego w danym roku kalendarzowym, to nie następuje proporcjonalne obniżenie przysługującego pracownikowi wymiaru urlopu wypoczynkowego. Analogicznie ujmując, Sąd II instancji zważył, że w niniejszej sprawie powódka skorzystała z urlopu wychowawczego bezpośrednio po przebywaniu na urlopie macierzyńskim
i rodzicielskim. W apelacji skarżąca nie zarzucała, jakoby powódka otrzymała niezgodnie z prawem ekwiwalent za urlop wypoczynkowy, kiedy przebywała na urlopie macierzyńskim i wychowawczym. Zatem na gruncie obowiązujących przepisów prawa Sąd Okręgowy uznał, że powódka rozpoczęła przebywanie na urlopie wychowawczym bezpośrednio po skorzystaniu z całości przysługującego jej urlopu macierzyńskiego i rodzicielskiego. W opisywanej sytuacji urlop wypoczynkowy należący powódce nie ulega obniżeniu
w proporcji do okresu przepracowanego w danym roku kalendarzowym
i przysługuje jej w pełnym wymiarze za lata 2014-2016. Sposób wyliczenia ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy powódki dokonany przez Sąd Rejonowy nie był kwestionowany przez skarżącą w treści apelacji. Tym niemniej w ocenie Sądu Okręgowego obliczenia matematyczne Sądu I instancji zostały prawidłowo zaprezentowane, a żaden z przepisów prawa materialnego nie został naruszony.

Sąd Okręgowy jednocześnie zważył, że Sąd I instancji prawidłowo zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 6.000,00 złotych tytułem odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę. W tym zakresie pozwana wskazywała na naruszenie art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie
z którym sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd I instancji rzetelnie zgromadził materiał dowodowy oraz trafnie dokonał jego oceny, a następnie prawidłowo rozważył o zasadności wniesionego powództwa. Przy ocenie materiału, Sąd Rejonowy nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów. W ocenie pozwanej roszczenie powódki w sposób niezgodny z prawem skorzystało z ochrony objętej art. 8 k.p., na podstawie którego nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny
ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Aby rozstrzygnąć kwestię zasadności wypowiedzenia powódce umowy o pracę, należało dokonać zarówno analizy przepisów zawartych w kodeksie pracy, jak i obowiązujących poglądów wynikających z orzecznictwa.

Pozwana wypowiedziała powódce umowę o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia na mocy art. 30 § 1 pkt 2 k.p. Przyczyną wypowiedzenia była likwidacja stanowiska.

Zgodnie z art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy. W orzecznictwie podkreśla się, że
,,przepis art. 30 § 4 k.p. dopuszcza różne sposoby określenia przyczyny rozwiązania umowy o pracę, a jej konkretność ocenia się z uwzględnieniem innych znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę przyczynę. Istotne jest, aby z oświadczenia pracodawcy wynikało w sposób niebudzący wątpliwości, co jest istotą zarzutu stawianego pracownikowi
i usprawiedliwiającego rozwiązanie z nim stosunku pracy. Natomiast konkretyzacja przyczyny, wskazanie konkretnego zdarzenia lub ciągu zdarzeń, konkretnego zachowania pracownika, z którymi ten zarzut się łączy, może nastąpić poprzez szczegółowe określenie tego zdarzenia (zachowania) w treści oświadczenia o rozwiązaniu umowy o pracę lub wynikać ze znanych pracownikowi okoliczności wiążących się w sposób niebudzący wątpliwości
z podaną przez pracodawcę przyczyną rozwiązania umowy o pracę. Inaczej rzecz ujmując, przyczyna rozwiązania umowy o pracę może być sformułowana w piśmie pracodawcy w sposób uogólniony, jeżeli okoliczności zakończenia stosunku pracy są znane pracownikowi.” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia
28 października 2014 r., sygn. akt II PK 298/13) ,,Konkretność przyczyny wypowiedzenia polega nie tyle na jej opisaniu w sposób szczegółowy (drobiazgowy), co na precyzyjnym (bez potrzeby snucia domysłów) wskazaniu okoliczności, które w rzeczywistości stanowią przyczynę wypowiedzenia, ponieważ w przypadku ewentualnej kontroli sądowej to właśnie skonkretyzowana przyczyna będzie przedmiotem analizy, czy wypowiedzenie było uzasadnione.” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2016 r., sygn. akt II PK 202/15). Jak wskazuje orzecznictwo, przyczyna rozwiązania umowy
o pracę musi być również rzeczywista. ,,Prawdziwą (rzeczywistą) przyczyną uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nie tylko przyczyna istniejąca już w dacie dokonania wypowiedzenia, ale też taka, która wprawdzie jeszcze nie zaistniała (nie ziściła się), lecz jest wystąpienie w nieodległej przyszłości (w szczególności w okresie wypowiedzenia lub bezpośrednio po jego upływie) jest pewne.” ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2016 r., sygn. akt II PK 246/15)

W ocenie Sądu II instancji podana przez pozwaną przyczyna
w wypowiedzeniu powódce umowy o pracę w postaci likwidacji stanowiska była pozorna. Sąd Okręgowy zważył, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że zwolnienie powódki nie było spowodowane przyczyną zawartą w piśmie rozwiązującym umowę o pracę. Pozwana wskazała podczas zeznań na rozprawie w dniu 31 października 2017 r., że rzeczywistą przyczyną zwolnienia powódki była nieobecność w pracy, ponieważ miała ona odbyć szkolenie (...). Dodatkowo sekwencja wydarzeń nie wskazuje, aby w dniu wysłania do powódki listu wraz z rozwiązaniem umowy o pracę 21 lutego
2017 r., pozwana miała zdecydować się na likwidację prowadzonej wówczas działalności gospodarczej. Jak wynika z podnoszonego stanowiska pozwanej
w toku całego postępowania, przyczyną likwidacji stanowiska powódki było dokonane włamanie do kiosku w okresie od dnia 25 lutego 2017 r. do dnia 27 lutego 2017 r. Zatem w dniu wysłania listu do powódki, pozwana nie mogła przewidywać, że będzie zdecydowana zakończyć prowadzenie działalności gospodarczej, co miałoby bezpośredni wpływ na likwidację stanowiska zajmowanego przez powódkę. Należy również wskazać, że Sąd I instancji nie rozważał, czy zasadnym było zwolnienie powódki z powodu jej nieobecności
w pracy, a jedynie ustalił, że była to ukryta przyczyna uzasadniająca jej zwolnienia w oparciu o zeznania pozwanej. Prawidłowym było dokonanie rozważań w zakresie, w jakim uznano, że przyczyna wypowiedzenia umowy
o pracę zawarta w dokumencie była nierzeczywista i w związku z tym powódka jest osobą uprawnioną do zasądzonego na jej rzecz roszczenia głównego.

Na marginesie rozważań prawnych, w ocenie Sądu Okręgowego powódka swoim żądaniem o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania w związku
z nierzeczywistą przyczyną rozwiązania z nią umowy o pracę nie naruszyła zasad współżycia społecznego. Pozwana wskazywała, że wykazała się międzyludzką lojalnością, ponieważ zamiast wręczenia powódce dyscyplinarnego zwolnienia, rozwiązała z nią stosunek pracy za wypowiedzeniem. Tymczasem to pozwana naruszyła zasady współżycia społecznego, ponieważ dokonała antydatowania rozwiązania umowy o pracę na dzień 17 listopada 2016 r., mimo że dopiero w drugiej połowie lutego 2017 r. doszło do wysłania powódce przedmiotowego dokumentu. Jak wynika z akt sprawy, powódka nie wykazała się żadną inicjatywą ani nie miała wpływu przy decydowaniu przez pozwaną o przyczynie rozwiązania z nią umowy o pracę za wypowiedzeniem. Pozwana w tym aspekcie miała swobodę, z której niewątpliwie skorzystała i ponosi wyłączną winę za popełniony błąd w postaci wpisania nierzeczywistej przyczyny rozwiązania umowy o pracę.

Ponadto Sąd Okręgowy uznał, że na mocy obowiązujących przepisów Sąd I instancji prawidłowo zasądził na rzecz powódki kwotę odszkodowawczą będącą równowartością jej trzymiesięcznego wynagrodzenia. Jak wynika z art. 47 ¹ k.p., odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 , przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W niniejszej sprawie pozwana rozwiązała z powódką umowę o pracę antydatowaną w dniu 17 listopada
2017 r., gdzie została zawarta informacja, zgodnie z którą okres wypowiedzenia upływał w dniu 18 lutego 2017 r. Zatem należy przyjąć, że okres wypowiedzenia obejmował 3 miesiące. Sąd Okręgowy zważył, że przepis art. 47 ¹ k.p. nie pozwala na zasądzenie odszkodowania w wysokości mniejszej niż wynagrodzenie przysługujące za okres wypowiedzenia. W związku z tym, że okres wypowiedzenia wynosił w przypadku powódki 3 miesiące, należało również za tożsamy okres zasądzić odszkodowanie, co też w sposób trafny uczynił Sąd I instancji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.

SSO Małgorzata Jarząbek SSO Renata Gąsior (spr.) SSO Monika Rosłan-Karasińska

ZARZĄDZENIE

(...)

(...)