Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 282/18

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Agata Makowska-Boniecka

Protokolant – sekr. sąd. N. M.

przy udziale Prokuratora – E. D.

po rozpoznaniu w dniach 19/10/2018, 15/01/2019, 15/02/2019, 14/03/2019 i 28/03/2019 roku

sprawy:

P. P. (1)

s. P. i A. zd. Z.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

I. w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki P. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy, zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał podpalenia wnętrza pojazdu wraz ze znajdującymi się tam akcesoriami pszczelarskimi powodując straty w kwocie łącznej 4.000 zł na szkodę P. B. (1) przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

II . w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki R. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej tylnej lewej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał uszkodzenia przez wypalenia tapicerki siedzenia kierowcy oraz tylnej kanapy powodując straty w kwocie łącznej 800 zł na szkodę T. K. przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk

tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

III. w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki F. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia ruchomego będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, dokonując jedynie zaboru i usunięcia dokumentu w postaci dowodu rejestracyjnego tego pojazdu, a następnie w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 8.000 zł na szkodę M. S. (1) przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk

tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk i art. 276 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

IV. w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki F. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 2.500 zł na szkodę W. O. przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk

tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

V. w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki B. o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów przestępstwa dokonał uszkodzenia w/w pojazdu poprzez podpalenie fotela kierowcy powodując straty w kwocie łącznej 750 zł na szkodę M. Z. przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk,

tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk.

VI. w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki O. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów dokonał uszkodzenia w/w pojazdu poprzez podpalenie fotela pasażera z przodu powodując straty w kwocie łącznej 700 zł na szkodę B. S., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk

tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk

VII . w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki P. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów przestępstwa dokonał uszkodzenia w/w pojazdu poprzez nadpalenie fotela pasażera z przodu powodując straty w kwocie łącznej 800 zł na szkodę P. A., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk

tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk

VIII. w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki R. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 6.000 zł na szkodę G. M., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk

tj. o czyn z art. 13 §1 kk w zw. z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk

IX. w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m- ki K. S. (1) o nr. rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej oraz sprzętu wędkarskiego o wartości 600 zł , a następnie w celu zatarcia śladów dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 15.600 zł na szkodę C. R., przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art 64 par 1 kk

tj. o czyn z art. 279 §1 kk i art. 288§ 1 kk w zw. z art 11 § 2 kk w zw. z art. 64 §1 kk

X. w nocy z 21/22 kwietnia 2018 roku w C. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia samochodu osobowego m- ki V. (...) o nr. rej (...), w ten sposób, że po uprzednim podpaleniu sąsiadujących z tym samochodem pojazdów m- ki K. S. (1) i R. (...) spowodował nadpalenie karoserii wraz z wyposażeniem i powłoka lakierniczą powodując straty w kwocie 2.500 zł na szkodę A. M. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa opisanego w art. 64 §1 kk.

tj. o czyn z art. 288§ 1 kk w zw. z art. 64 §1 kk

orzeka:

I. uznaje oskarżonego P. P. (1) za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach od I do IX aktu oskarżenia, przyjmując, że zostały popełnione w warunkach ciągu przestępstw, z tym ustaleniem, że czynów tych dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary łącznej pozbawienia wolności za przestępstwa podobne orzeczonej w wymiarze 2 lat na mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego w C. sygn. akt II K (...) z dnia 2 listopada 2015 roku, którą odbywał w okresie od 5 maja 2016 roku do 5 grudnia 2017 roku oraz z tym ustaleniem, że czynem zarzucanym w punkcie IX aktu oskarżenia spowodował na szkodę C. R. straty w łącznej kwocie 21.250,- zł, tj. ośmiu występków z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i jednego występku z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to po myśli art. 14 § 1 k.k., po zastosowaniu art. 91 § 1 k.k. i na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) lat i 2 (miesięcy) pozbawienia wolności,

II. uznaje oskarżonego P. P. (1) za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie X aktu oskarżenia, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary łącznej pozbawienia wolności za przestępstwa podobne orzeczonej w wymiarze 2 lat na mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego w C. sygn. akt II K (...) z dnia 2 listopada 2015 roku, którą odbywał w okresie od 5 maja 2016 roku do 5 grudnia 2017 roku, tj. występku z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

III. na podstawie art. 86 § 1 k.k. oraz art. 91 § 2 k.k. w miejsce kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu w punktach od I do II wyroku wymierza oskarżonemu karę łączną 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

IV. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet kary łącznej pobawienia wolności wymierzonej oskarżonemu w puncie III wyroku zalicza okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci: zatrzymania i tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 22 kwietnia 2018 roku od godz. 15:00 do dnia 17 września 2018 roku godz. 15:00 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

V. na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę:

1. na rzecz pokrzywdzonego P. B. (1) kwoty 4.000,- zł (cztery tysiące złotych),

2. na rzecz pokrzywdzonego T. K. kwoty 800,- zł (osiemset złotych),

3. na rzecz pokrzywdzonego M. S. (1) kwoty 8.000,- zł (osiem tysięcy złotych),

4. na rzecz pokrzywdzonego W. O. kwoty 2.500,- zł (dwa tysiące pięćset złotych),

5. na rzecz pokrzywdzonego M. Z. kwoty 750,- zł (siedemset pięćdziesiąt złotych),

6. na rzecz pokrzywdzonego B. S. kwoty 700,- zł (siedemset złotych),

7. na rzecz pokrzywdzonego P. A. kwoty 800,- zł (osiemset złotych),

8. na rzecz pokrzywdzonego G. M. kwoty 6.000 zł (sześć tysięcy złotych),

9. na rzecz pokrzywdzonego C. R. kwoty 21.250,- zł (piętnaście tysięcy sześćset złotych),

10. na rzecz pokrzywdzonej A. M. (1) kwoty 2.500,- zł (dwa tysiące pięćset złotych),

VI. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zwraca oskarżonemu P. P. (1) następujące przedmioty, wyszczególnione w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...): buty sportowe z napisem (...), spodnie dresowe z napisem (...), bluzę dresową z napisem (...),

II. zasądza ze Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w C.) kwotę 1.077,48 zł (jeden tysiąc siedemdziesiąt siedem złotych czterdzieści osiem groszy) brutto na rzecz adwokata A. M. (2) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu,

III. na podstawie 624 § 1 k.p.k. zwalnia oskarżonego od opłaty sądowej oraz ponoszenia kosztów postępowania, którymi w całości obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt: II K 282 / 18

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2018 roku około godz. 19:15 P. P. (1) wyszedł z domu swoich rodziców, z którymi zamieszkiwał, na umówione spotkanie z koleżanką K. K. (1), która przebywała wówczas w (...) miała przepustkę do godz. 21:00. Wspólnie z nią spędził czas na osiedlu (...) w pobliżu (...) (...). Rozmawiali o różnych rzeczach. Ponieważ K. K. (1) wiedziała, że P. P. (1) był karany i przebywał w więzieniu za podpalenie samochodu, zapytała go, czy to on dokonał podpaleń samochodów w C. w niedalekiej przeszłości. P. P. (1) zaprzeczył. Po rozstaniu z K. P. P. (1) zakupił w sklepie przy ul. (...) pół litra wódki, colę i papierosy i udał się z tymi zakupami do swojego szwagra D. S., zamieszkałego przy ul. (...) w C., na umówione wcześniej spotkanie. W mieszkaniu siostry i szwagra wypił ze szwagrem, w towarzystwie siostry, przyniesiony alkohol i przebywał tam do około północy. Następnie udał się do domu, ale okazało się, że drzwi są zamknięte na górny zamek, do którego nie miał klucza, więc nie chcąc budzić mamy udał się jeszcze „na miasto”. Chciał kupić jeszcze papierosy, więc w tym celu udał się na stację paliw (...) przy ul. (...). Po drodze na skrzyżowaniu ulic (...) usiadł na ławce, przeliczył pieniądze i uświadomił sobie, że nie wystarczy mu ich na zakup papierosów. Wówczas wyciągnął z kieszeni woreczek z amfetaminą, którą w tygodniu kupił na terenie miasta i zażył większą część z posiadanych 2 gramów narkotyku, w woreczku zostało mu już niewiele. Stamtąd udał się stronę B. idąc ulicą (...), za budynkiem (...) w stronę restauracji (...). Tego dnia P. P. (1) był ubrany w dres sportowy marki A. koloru czarnego z białymi paskami zarówno na spodniach, jak i na bluzie oraz buty również marki A. koloru niebiesko – białego. Nie miał na głowie czapki.

Dowód : - wyjaśnienia P. P. (1) (182-183 );

-: zeznania świadka K. K. (1) (k. 142-143, 719v);
-: zeznania świadka M. S. (2) (k. 389v, 671-671v );
-: zeznania świadka D. S. (k. 276-276v, 408-408v, 671);
-: zeznania świadka P. P. (3) (k. 409-409v, 671v)

Idąc ulicami (...) – m.in. P., P., K.,O., P. P. P. (1) postanowił dokonywać włamań do napotkanych samochodów w ten sposób, że po wybiciu szyby dostawał się do środka pojazdu, skąd miał zamiar ukraść ładowarkę do telefonu lub inne przedmioty, a następnie podpalał te samochody, używając do tego posiadanej zapalniczki. P. P. (1) w szczególności:

1. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki P. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy, zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał podpalenia wnętrza pojazdu wraz ze znajdującymi się tam akcesoriami pszczelarskimi powodując straty w kwocie łącznej 4.000 zł na szkodę P. B. (1);

2. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki R. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej tylnej lewej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał uszkodzenia przez wypalenia tapicerki siedzenia kierowcy oraz tylnej kanapy powodując straty w kwocie łącznej 800 zł na szkodę T. K.;

3. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki F. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia ruchomego będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, dokonując jedynie zaboru i usunięcia dokumentu w postaci dowodu rejestracyjnego tego pojazdu, a następnie w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 8.000 zł na szkodę M. S. (1);

4. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki F. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 2.500 zł na szkodę W. O.;

5. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki B. o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów przestępstwa dokonał uszkodzenia w/w pojazdu poprzez podpalenie fotela kierowcy powodując straty w kwocie łącznej 750 zł na szkodę M. Z.;

6. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki O. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów dokonał uszkodzenia w/w pojazdu poprzez podpalenie fotela pasażera z przodu powodując straty w kwocie łącznej 700 zł na szkodę B. S.;

7. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki P. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów przestępstwa dokonał uszkodzenia w/w pojazdu poprzez nadpalenie fotela pasażera z przodu powodując straty w kwocie łącznej 800 zł na szkodę P. A.;

8. przy ul. (...) usiłował dokonać kradzieży z włamaniem do samochodu osobowego m- ki R. (...) o nr. rej (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu, jednakże z uwagi na brak mienia będącego w zainteresowaniu sprawcy zamierzonego celu nie osiągnął, a następnie w celu zatarcia śladów dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 6.000 zł na szkodę G. M.; P. P. (1) widział we wnętrzu jakieś kable i myślał, że to poszukiwana ładowarka. Zauważył na przednim siedzeniu rolkę papieru toaletowego i tą właśnie rolkę podpalił wychodząc z samochodu;

9. przy ul. (...) dokonał kradzieży z włamaniem do samochodu m- ki K. S. (1) o nr. rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej oraz sprzętu wędkarskiego o wartości 600 zł, a następnie w celu zatarcia śladów dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 21.250 zł na szkodę C. R.;

10. przy ul. (...) dokonał uszkodzenia samochodu osobowego m- ki V. (...) o nr. rej (...), w ten sposób, że po uprzednim podpaleniu sąsiadujących z tym samochodem pojazdów m- ki K. S. (1) i R. (...) spowodował nadpalenie karoserii wraz z wyposażeniem i powłoką lakierniczą powodując straty w kwocie 2.500 zł na szkodę A. M. (1).

Następnie P. P. (1) wszedł na teren ogródków działkowych pierwszym wejściem, mieszczącym się jeszcze przed (...) i kierował się w stronę Alei (...), gdzie mieszka jego znajoma K. S. (2). Gdy doszedł do jej działki nikt jednak nie otworzył mu drzwi. Była wtedy godzina 3 w nocy albo później. Chodząc po terenie ogródków działkowych zażył resztę posiadanej amfetaminy i woreczek wyrzucił wraz z innymi przedmiotami, które zabrał z podpalonych samochodów, tj. nawigacją samochodową, słuchawkami, paskiem od latarki, dowodem rejestracyjnym samochodu marki F. (...) o nr. rej (...), kluczami od tylnej klapy bagażnika samochodu osobowego m- ki R. (...) należącego do G. M.. Niedaleko tego miejsca, około godziny 4 nad ranem, P. P. (1) został wylegitymowany przez patroli Policji. Wówczas teren ogródków działkowych był patrolowany przez kilkunastu funkcjonariuszy, którzy zostali skierowani do działań celem znalezienia sprawcy bądź sprawców popaleń samochodów. P. P. (1) rozpytany na okoliczność podpalenia samochodów oświadczył, że nic o tym nie wie oraz że chwilę temu podeszły do niego trzy młode osoby, tj. dwie dziewczyny i chłopak prosząc go o ogień i wskazał policjantom kierunek, w którym się udały. Policjanci udali się w tamtą stronę, jednak natknęli się na inny patrol Policji –tamci funkcjonariusze nikogo nie widzieli i nikt ich nie mijał. Na terenie ogródków działkowych, w (...) (...) odbywała się impreza okolicznościowa z okazji 18-tych urodzin, zorganizowana przez M. S. (3). Jej uczestnicy niczego nie widzieli, ani nie słyszeli. Do domu P. P. (1) wrócił przed godz. 5 nad ranem.

Dowody : wyjaśnienia P. P. (1) (182-183, 279-281, 288 ); zeznania świadków: P. B. (2) k. 25-26, 340-340v akt, W. O. k. 29-30, 349 akt, M. S. (1) k. 33-34, 334-334v, 352, T. K. k. 37-38, 342 akt, M. Z.- k. 45-46,354 akt, P. A. k. 51-52, 345 akt, K. S. (3) k. 55-56,336-336v akt, K. B. k. 59-60 akt, J. L. (1) k. 64-65, k. 338-338v akt, B. S. k. 67-68, 344 akt, T. P. (1) k. 73-74, 356 akt, B. G. k. 76-77 akt, K. K. (2) k. 79-80 akt, K. C. (1) k. 83-83v, A. M. (1) k. 146-147, 370-370v, 386-386v, G. M. k. 20-23, 184-185, 347, 370, C. R. k. 41-42, 350, 670-670v, J. S. k. 139-140, 670v, D. L. k. 719v, W. S. k. 719v-720, M. S. (3) k. 720-720v, T. S. (1) k. 720v-721, P. R. k. 721-721v, Ł. T. k. 721v-722, R. B. k. 722, S. O. k. 722, B. K. k. 722-722v, M. B. k. 722v-723, R. S. k. 723, M. L. k. 728-728v, notatki urzędowe k. 1-7, protokół oględzin miejsca podpalenia samochodu m-ki P. k. 8-9, protokół oględzin miejsca podpalenia samochodu marki F. (...) k. 10-11, protokół oględzin miejsca podpalenia samochodu marki O. (...) k. 12-13, protokół oględzin miejsca podpalenia samochodu marki F. (...) k. 14-15, protokół oględzin miejsca podpalenia samochodu marki K. S. (1) i V. (...) k. 16-17, protokół oględzin miejsca podpalenia samochodu marki P. (...) k. 18-19, protokół przyjęcia ustnego zawiadomienia o przestępstwie k. 20-22, protokół oględzin uszkodzenia samochodu marki R. k. 49-50, protokół oględzin miejsca ujawnienia rzeczy k. 62-63, protokół przeszukania mieszkania k. 71-72, notatki urzędowe k. 86, 87 i 91, protokół oględzin uszkodzenia szyby w piwnicy k. 92-93, dokumentacja fotograficzna k. 94-101, 103-108, 110-114, 117-131, protokół przeszukania mieszkania k. 135-138, protokół oględzin odzieży k. 150-151, dokumentacja fotograficzna k. 152-156, 158-164, protokół zatrzymania rzeczy – płyty DVD i oględzin płyty k. 165-168, 169-170, protokół zatrzymania rzeczy – ptyty DVD i oględzin przedmiotów k. 171-173, 174-175, protokół oględzin osoby k. 200-201, protokół zatrzymania rzeczy i płyta CD k. 202-206, protokoły oględzin telefonów k. 207-209, dokumentacja fotograficzna k. 210-215, 217-222, 224-235, 237-244, 256-261, 263-266, informacja ze zdarzenia k. 268-272, protokół oględzin płyty DVD k. 298-300, opinia z przeprowadzonych badań daktyloskopijnych k. 311-313, pokwitowania odbioru przedmiotów k. 348, 351, 353, wykaz połączeń telefonicznych k. 404-405, opinia z badań kryminalistycznych k. 416-440 i k. 531-555.

Prokuratura Rejonowa w Wąbrzeźnie na skutek zawiadomienia P. P. (1) prowadziła postępowanie wyjaśniające w sprawie przekroczenia uprawnień w okresie od 22 do 24 kwietnia 2018 roku w C., przez pełniących służbę funkcjonariuszy publicznych – funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w C., działających na szkodę prywatnego interesu P. P. (1), polegającego na stosowaniu groźby bezprawnej i znęcaniu się psychicznym w celu uzyskania wyjaśnień i przyznania się do popełnienia czynów zarzuconych P. P. (1) w toku postępowania (...)Prokuratury Rejonowej w C. a nadto przesłuchanie go, kiedy znajdował się pod działaniem alkoholu i narkotyków i brak zapewnienia mu konsultacji lekarskiej oraz psychologicznej w czasie, kiedy był on zatrzymany, tj. o czyn z art. 231 § 1 k.k. i art. 246 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Postępowanie to zakończyło się nieprawomocnym postanowieniem z dnia 14 sierpnia 2018 roku o odmowie wszczęcia śledztwa.

Dowody : postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa – kserokopia k. 661-666, a ponadto dokumenty zgromadzone w aktach sprawy (...) Prokuratury Rejonowej w W., których oryginał znajduje się w aktach sprawy tutejszego Sądu II Kp (...), kserokopia stanowi załącznik do akt sprawy II K 282/18.

P. P. (1) (lat 25) ma wykształcenie gimnazjalne, bez wyuczonego zawodu. Jest kawalerem; przed osadzeniem pracował w F. C. z dochodem ok. 1.600 zł netto miesięcznie, nie posiada żadnego majątku. Nie leczy się psychiatrycznie. W toku postępowania, z uwagi na uzasadnione wątpliwości co do poczytalności, poddano podejrzanego jednorazowemu badaniu sądowo psychiatrycznemu przez biegłych psychiatrów i psychologa. Z uzyskanej opinii wynika, iż P. P. (1) w chwili popełnienia zarzucanych mu czynów miał zachowaną zdolność rozumienia jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem. Był wielokrotnie karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu i podpalenie, ostatnio odbywał kary pozbawienia wolności w okresie od 24 stycznia 2012 roku do 5 grudnia 2017 roku (łącznie 5 lat, 10 miesięcy i 12 dni), wcześniej jeszcze w okresie od 23 lipca 2011 roku do 8 listopada 2011 roku. Zarzucanych czynów dopuścił się w okresie 5 lat od odbycia co najmniej 6 miesięcy kary łącznej pozbawienia wolności za przestępstwa podobne orzeczonej w wymiarze 2 lat na mocy wyroku łącznego Sądu Rejonowego w C. sygn. akt II K (...)z dnia 2 listopada 2015 roku, którą odbywał w okresie od 5 maja 2016 roku do 5 grudnia 2017 roku.

Dowody : wyjaśnienia oskarżonego k. 181-183 i 668v, odpisy wyroków SR w C. w sprawach II K (...), II K(...), II K (...), II K (...) i II K (...) k. 188, 189-191, 192-195, 371, 196-199, 376-379, 381-383, 384, 385, dane o karalności k. 330-332, odpis wyroku łącznego SR w C. II K (...) k. 375-379, odpis wyroku łącznego SR w C. II K (...)k. 380, opinia sądowo -psychiatryczna k. 391-397, zawiadomienie o wykonywaniu kary k. 628, wydruk z (...) k. 645, karta karna k. 726-727.

Oskarżony przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył obszerne wyjaśnienia zgodnie z ustalonym wyżej stanem faktycznym. Wyjaśnił, co robił i gdzie chodził w nocy z 21 na 22 kwietnia 2018 roku, w jaki sposób i do jakich samochodów włamywał się oraz jak je podpalał. Pewnych szczegółów oskarżony nie pamiętał, gdyż tracił świadomość z powodu spożycia dużej ilości amfetaminy, był silnie odurzony (k. 181-183). Również przesłuchany przed Prokuratorem oraz na posiedzeniu w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania oskarżony przyznał się do winy i podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia (k. 279-280, 288). Na rozprawie przed Sądem natomiast oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że został zmuszony do złożenia poprzednich wyjaśnień przez funkcjonariuszy. Potwierdził jedynie, że w nocy z 21 na 22 kwietnia 2018 roku był u swojego szwagra do około północy, natomiast złożył odmienne wyjaśnienia odnośnie do tego, co robił pomiędzy wyjściem z mieszkania siostry, a wylegitymowaniem go przez policję na działkach na P.. Wyjaśnił, że był na (...), chciał się zobaczyć z dziewczyną - M. J., ale jej nie było i poszedł na działki ulicami (...) na (...) schodami w dół. Poszedł w stronę domu i został zatrzymany przez policję, gdy szedł do mamy G. na działki na P.. Po drodze widział chłopaków i dziewczynę jak się śmieli. Na P. działo się, była głośna muzyka i jedna dziewczyna pytała się o numer na straż, bo pali się samochód, tam była impreza w (...) (...). I na P. zatrzymał go patrol Policji. Nie zdążył wejść do pani K. S. (2). Oskarżony wyjaśnił, że policjanci mu grozili, że jak się nie przyzna, to będzie miał kłopoty w zakładzie karnym, że ma się przyznać jak ten 14-latek, który podpalił 8 samochodów. Wyjaśnił, że przy pierwszym przesłuchani opisał, gdzie był i jaką pokonywał trasę własnymi słowami, a resztę na temat tego, co robił z samochodami, wpisali sami policjanci. Ostatecznie zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez funkcjonariuszy Policji złożył, gdy dowiedział się z telewizji, że grozi mu 15 lat pozbawienia wolności.

Przy ustaleniu stanu faktycznego Sąd uwzględnił wyjaśnienia oskarżonego w ich pierwotnym brzmieniu, gdyż są one zgodne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd natomiast nie dał oskarżonemu wiary w zakresie, w którym odwołał on swoje wyjaśnienia złożone w toku postępowania przygotowawczego i twierdził on, że w chwili przesłuchania go w charakterze podejrzanego był zmuszony przez funkcjonariuszy do złożenia wyjaśnień określonej treści, że pozostawał jeszcze pod wpływem alkoholu i narkotyków. W ocenie Sądu późniejsze wyjaśnienia P. P. (1) są w tej części całkowicie niewiarygodne i w żadnym wypadku nie odpowiadają prawdzie.

Prezentowany przez oskarżonego wariant z przesłuchaniem go w sposób wyłączający dobrowolne złożenie wyjaśnień zgodnie z prawdą stanowi nieudolną próbę uniknięcia odpowiedzialności w ramach przyjętej przez niego linii obrony. Linia obrony oskarżonego w przedmiotowej sprawie zmierzała do zdyskredytowania jego pierwotnego przyznania się do popełnienia przestępstwa, dlatego Sąd zmuszony był ocenić – kierując się zgromadzonym materiałem dowodowym, zasadami logiki oraz doświadczenia życiowego - której z wersji zaprezentowanych przez samego oskarżonego powinien dać wiarę. Sąd doszedł do przekonania, że twierdzenia prezentowane przez oskarżonego w toku przewodu sądowego nie polegają na prawdzie. Sąd miał na względzie okoliczność, że na skutek zawiadomienia złożonego przez oskarżonego Prokuratura Rejonowa w W. prowadziła postępowanie wyjaśniające w sprawie przekroczenia uprawnień w okresie od 22 do 24 kwietnia 2018 roku w C., przez pełniących służbę funkcjonariuszy publicznych – funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w C., które zakończyło się nieprawomocnym postanowieniem o odmowie wszczęcia śledztwa. Fakt, iż to postępowanie nie zostało jeszcze prawomocnie zakończone, nie jest dla Sądu wiążący. Zgodnie z art. 8 § 1 k.p.k. Sąd jest samodzielny jurysdykcyjnie i samodzielnie rozstrzyga zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Oznaczało to, że Sąd sam w ramach oceny zgromadzonego materiału dowodowego mógł ustalić, czy dać wiarę wyjaśnieniom oskarżonego i zeznaniom przesłuchujących go policjantów o tym, jak przebiegało jego pierwsze przesłuchanie, czy też nie. Nie był zobowiązany czekać na prawomocne zakończenie postępowania wywołanego złożeniem przez oskarżonego zawiadomienia o podejrzeniu popełnienia innego przestępstwa. Poza tym przyjęcie przeciwnego poglądu oznaczałoby, że złożenie takiego zawiadomienia przez każdego oskarżonego skutkowałoby paraliżem rozpoznania jego sprawy do momentu rozstrzygnięcia o zasadności zarzutów stawianych funkcjonariuszom, a do tego dopuścić po prostu nie wolno.

Po pierwsze z materiału dowodowego nie wynikało, aby zaistniały w momencie przesłuchania oskarżonego jakiekolwiek okoliczności wyłączające możliwość swobodnego złożenia przez niego wyjaśnień zgodnie z prawdą. Sąd przesłuchał w charakterze świadków funkcjonariuszy KPP w C. uczestniczących w tej czynności: T. S. (1) i W. S.. Obaj policjanci stwierdzili, że przesłuchanie P. P. (1) miało standardowy przebieg, nie zapamiętali w zasadzie żadnych szczegółów z tej czynności, poza T. S., który pamiętał, że oskarżony płakał i że nie mieli chusteczek higienicznych, więc podawali mu papier toaletowy. Sąd nie dopatrzył się powodów, które podważałyby wiarygodność zeznań funkcjonariuszy Policji.

Po drugie, należy sobie zadać pytanie: dlaczego policjanci mieliby wywierać na oskarżonym jakąkolwiek presję i narażać się potem na odpowiedzialność za to w sprawie o jednak niewielkim – w porównaniu z tymi o których głośno jest w mediach - ciężarze gatunkowym, podobnej do tysięcy innych, w których wykonują na co dzień czynności? Nie istnieje żadne racjonalne wytłumaczenie tej kwestii. Zadaniem policjantów było przeprowadzenie określonej czynności: przesłuchanie danej osoby w charakterze podejrzanego. Nie było natomiast celem tej czynności uzyskanie twierdzeń osoby przesłuchiwanej o określonej treści. Jeśli natomiast P. P. miał jakiekolwiek zastrzeżenia do czynności przesłuchania, to nic nie stało na przeszkodzie, by zgłosił ten fakt w toku samej czynności do protokołu albo później np. Prokuratorowi, czego nie uczynił. W protokole przesłuchania oskarżonego z dnia 24 kwietnia 2018 roku odnotowano wręcz wypowiedź oskarżonego, iż swoje wyjaśnienia złożył dobrowolnie i nikt go nie zmuszał do ich złożenia.

Po trzecie, jeśli rzeczywiście oskarżony nieopatrznie przyznał się do winy podczas pierwszego przesłuchania, to miał wystarczająco dużo czasu, by swoje oświadczenie odwołać, ale przez wiele tygodni nie był tym zainteresowany. Osobie niewinnej, niesłusznie posądzonej o popełnienie przestępstw zagrożonych surową karą pozbawienia wolności, powinno bowiem zależeć na jak najszybszym oczyszczeniu się z zarzutów. Oskarżony wiedział o wadze stawianych mu zarzutów, był już przecież sądzony za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym za podpalenie i spędził wiele lat w zakładzie karnym. Tymczasem z analizy materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy wynika, że P. P. (1) został zatrzymany w dniu 22 kwietnia 2018 roku o godz. 15:00, nie zgłosił żadnych zastrzeżeń do protokołu, nie składał zażalenia na sposób, legalność i prawidłowość zatrzymania, oświadczył, że jest zdrowy. W dniu 23 kwietnia 2019 roku o godz. 12:15, po upływie 21 godzin od momentu zatrzymania, P. P. (1) został przesłuchany przez st. asp. W. S. w obecności st. asp. T. S. (1), przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów, złożył obszerne wyjaśnienia, pod treścią protokołu naniósł odręczną adnotację o jego odczytaniu i zgodności z treścią złożonych wyjaśnień, a następnie protokół podpisał bez uwag i zastrzeżeń. W dniu 24 kwietnia 2018 roku o godz. 9:40 P. P. (1) został przesłuchany przez Prokuratora Rejonowego w C. E. K., podtrzymał złożone wyjaśnienia, oświadczył, że złożył je dobrowolnie i nikt nie zmuszał go do ich składania, następnie podpisał protokół bez zgłaszania uwag i zastrzeżeń do jego treści. W toku posiedzenia w przedmiocie tymczasowego aresztowania P. P. (1) przyznał się do winy i podtrzymał swoje wcześniejsze wyjaśnienia. Następnie dnia 4 maja 2018 roku P. P. (1) skierował do Prokuratury Rejonowej w C. pismo zawierające propozycje co do uzgodnienia z nim kary za zarzucane mu przestępstwa. W dniu 19 maja 2018 roku skierował do Prokuratury Rejonowej w C. wniosek o jego ponowne przesłuchanie. Dopiero w dniu 16 czerwca 2018 roku, a więc prawie dwa miesiące po zdarzeniach, będących przedmiotem osądu, P. P. (1) skierował do Prokuratury Rejonowej w C. pismo, w którym zakwestionował złożone przez siebie wyjaśnienia oraz swoje sprawstwo. Zapytany przez Sąd o powód, dlaczego nie zrobił tego wcześniej, odpowiedział, że się bał. Zapytany o to, kiedy przestał się bać i dlaczego złożył zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez funkcjonariuszy Policji oskarżony z rozbrajającą wręcz szczerością odpowiedział, że „w telewizji mówili że grozi mi 15 lat ale postanowiłem dowieźć swojej niewinności bo tego nie zrobiłem”. Odnosząc się zaś do podniesionego przez oskarżonego zarzutu składania oświadczeń procesowych mimo, że znajdował się pod działaniem alkoholu i narkotyków należy wskazać – w ślad za autorem postanowienia o odmowie wszczęcia śledztwa z dnia 14 sierpnia 2018 roku – że pierwsze przesłuchanie P. P. (1) odbyło się 21 godzin po jego zatrzymaniu, przy czym trudno przyjąć, że alkohol i narkotyki mógł on zażywać będąc już zatrzymanym. Z żadnego protokołu nie wynika, żeby stwierdzono, że znajdował się on pod działaniem takich środków, żaden z przesłuchujących go organów procesowych (Policja, Prokurator i wreszcie Sąd) nie powziął wątpliwości co do stanu psychofizycznego oskarżonego.

Po czwarte, w ocenie Sądu nie mogło być tak, że to policjanci wpisywali do protokołu okoliczności, które w rzeczywistości nie zostały podane przez oskarżonego, a on ten protokół tylko podpisał. Jak wynika bowiem z protokołu przesłuchania oskarżonego w dniu 23 kwietnia 2018 roku, padły wówczas z ust oskarżonego pewne szczegóły, które nie były na tym etapie znane organowi procesowemu. W szczególności oskarżony wyjaśnił, że na P. w samochodzie koloru czerwonego zauważył, że „na przednim siedzeniu pasażera leżała rolka papieru toaletowego. Tą właśnie rolkę podpaliłem wychodząc z tego samochodu”. Przesłuchanie oskarżonego zakończono o godz. 12:15. Natomiast przesłuchanie właściciela czerwonego samochodu, o którym wyjaśniał oskarżony, tj. G. M., już konkretnie na okoliczność przedmiotów znajdujących się w tym samochodzie, przeprowadzono od godz. 14:20 (k. 184v). Wówczas świadek ów potwierdził, że w jego samochodzie marki R. (...) o początkowym numerze rejestracyjnym (...)… przed podpaleniem znajdowały się różnego rodzaju przedmioty, m.in. okulary słoneczne damskie, książeczka napraw pojazdu z warsztatu oraz rolka papieru toaletowego koloru białego z nadrukiem niebieskich kwiatków. Okoliczność ta w sposób jednoznaczny zdaniem Sądu wskazuje, że oskarżony mówił prawdę w momencie składania pierwszych wyjaśnień.

Po piąte, oskarżony przy pierwszym przesłuchaniu wyjaśnił, że „woreczek po amfetaminie wyrzucił wraz z innymi przedmiotami jakie zabrał z podpalonych samochodów” na terenie ogródków działkowych w okolicy alei (...). I rzeczywiście, przedmioty te zostały znalezione w tym miejscu przez świadka J. L. (2) (k. 338-339) na alei (...) (materiały poglądowe – k. 158-163 i 257-261).

W tej sytuacji złożenie przez niego odmiennych wyjaśnień na rozprawie Sąd ocenił jako po prostu niewiarygodne, tym bardziej, że w istocie nie miał on żadnego racjonalnego wytłumaczenia odnośnie do tego, co robił pomiędzy północą a godz. ok., 4 nad ranem, kiedy to został wylegitymowany na działkach przez patrol Policji. Nie miał żadnego alibi.

Sąd w niniejszej sprawie przeprowadził szereg dowodów osobowych, przy czym Sąd – za zgodą stron - zdecydował się na bezpośrednie przesłuchanie tych świadków, których zeznania cokolwiek wnosiły odnośnie do ustalenia sprawstwa oskarżonego. Należy zauważyć, że żaden ze świadków nie był świadkiem naocznym, tj. nie widział oskarżonego popełniającego zarzucane mu czyny. Sąd przesłuchał na rozprawie pokrzywdzonych, będących właścicielami przedmiotów znalezionych w okolicy alei (...), które oskarżony wyrzucił przed wylegitymowaniem go przez Policję wraz z woreczkiem po amfetaminie. W szczególności świadek G. M. rozpoznał wśród nich klucze do klapy swojego samochodu, a C. R. – m.in. nawigację samochodową. W tym miejscu odnotować należy, że na podstawie zeznań C. R. Sąd odmiennie od Prokuratora ustalił wysokość poniesionej przez niego szkody, mając na uwadze jego drugie zeznania w toku postępowania przygotowawczego (k. 350), podtrzymane na rozprawie odnośnie do tego, że oprócz przedmiotów wymienionych przez niego przy pierwszym przesłuchaniu, zniszczeniu uległy także słuchawki aparatu do ucha o wartości 6.000 zł, co dało łączną wartość strat w kwocie 21.250 zł.

W niniejszej sprawie zeznania złożyli pokrzywdzeni, tj. G. M., P. B. (1), W. O., M. S. (1), T. K., C. R., M. Z., P. A., B. S. i A. M. (1) – właściciele zniszczonych bądź uszkodzonych samochodów osobowych. Wszyscy oni potwierdzili rozmiar uszkodzeń w pojazdach, co uwiarygodniają inne dowody w postaci dokonanych na miejscu zdarzenia oględzin czy dokumentacji fotograficznej. Zeznania te są spójne i konsekwentne, a przez zgodność z całością materiału dowodowego – wiarygodne. Waloru wiarygodności nie sposób także odmówić zeznaniom J. L. (2) (znalazcy przedmiotów wyrzuconych przez oskarżonego), T. P. (1), K. K. (2), K. C. (1) (osób będących świadkami odnośnie do wybicia szyby w pomieszczeniu piwnicznym w budynku przy ul. (...), czego ostatecznie nie powiązano z oskarżonym), B. G. (matki kolegi oskarżonego) czy K. S. (3), przy czym zeznania tych dwóch osób nie wskazywały na sprawstwo P. P. (1), ale jednocześnie nie dały podstaw do przedstawienia zarzutów innej osobie.

Drugą grupą świadków byli członkowie rodziny oskarżonego: P. P. (3), D. S. i M. S. (2) oraz koleżanka oskarżonego – K. K. (1). Dzięki zeznaniom tych osób udało się odtworzyć, gdzie był i co robił oskarżony wieczorem w dniu 21 kwietnia 2018 roku – do północy. Również i tym zeznaniom należało przyznać walor wiarygodności, gdyż są spójne i konsekwentne, a ponadto zgodne z wyjaśnieniami samego oskarżonego. Nie było również podstaw do kwestionowania zeznań organizatorki imprezy okolicznościowej w (...) (...) – M. S. (3), która zeznała, że ani ona, ani żaden z uczestników urządzanego przez nią przyjęcia nie widział niczego szczególnego, w szczególności – sprawcy podpaleń samochodów na P..

Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadków: J. S., M. L., P. R., Ł. T., R. B., S. O., B. K., D. L., M. B. i R. S. - funkcjonariuszy KPP w C., patrolujących w nocy w dniu 22 kwietnia 2018 teren ogródków działkowych na P. w godzinach od 2 do 4 w poszukiwaniu sprawcy lub sprawców podpaleń samochodów dokonanych w nocy z 21 na 22 kwietnia 2018 roku na okoliczność prowadzonych czynności. Zeznania tych świadków są spójne, logiczne i uzupełniają się wzajemnie. Dokonując oceny tych zeznań Sąd miał na uwadze, iż brak jest podstaw do kwestionowania ich obiektywizmu i rzetelności. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że poza J. S., który jako jedyny został przesłuchany w postępowaniu przygotowawczym, większość policjantów nie była już w stanie przypomnieć sobie szczegółów zdarzeń, co jednak w oczywisty sposób związane jest z upływem czasu i nie wpływa na ocenę ich wiarygodności.

Sąd uznał za miarodajną opinię sądowo – psychiatryczno - psychologiczną, albowiem sporządzona ona została przez biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa, zgodnie z ich niekwestionowaną fachową wiedzą i doświadczeniem zawodowym. Biegli sporządzili opinię po przeprowadzeniu badania oskarżonego i wnioski zawarte w opinii są logiczną konsekwencją przeprowadzonych badań. Opinia biegłych była jasna, pełna i rzetelna, odpowiadała na tezy postawione w postanowieniu o dopuszczeniu opinii, ponadto żadna ze stron procesu nie wnosiła zastrzeżeń do tej opinii i nie budziła ona wątpliwości Sądu. Z tych samych względów Sąd uznał za miarodajne opinie: z przeprowadzonych badań daktyloskopijnych oraz z badań kryminalistycznych, których wnioski nie pozwoliły na przypisanie sprawstwa oskarżonemu.

Sąd ujawnił także i dał wiarę pozostałym dowodom zawnioskowanym w akcie oskarżenia, tj. dowodom z dokumentów w postaci protokołów, dokumentacji fotograficznej, odpisów orzeczeń, danych o karalności, notatek urzędowych, gdyż zostały sporządzone w odpowiedniej formie, są jasne, przejrzyste i korespondują z ustaleniami wynikającymi z zeznań świadków i pierwszych wyjaśnień oskarżonego, a co za tym idzie – są wiarygodne.

Ponadto Sąd ujawnił nagrania z trzech kamer monitoringu, na których jednak nie sposób jednoznacznie stwierdzić obecności oskarżonego. W szczególności nawet jeśli podzielić konstatację autora protokołu oględzin płyty (k. 169v), że mężczyzna widoczny w 46:13 minucie nagrania był ubrany w odzież, która jest zbliżona do tej zabezpieczonej u oskarżonego, to z całą pewnością jest to okoliczność, która nie uprawdopodabnia w wysokim stopniu sprawstwa oskarżonego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że oskarżony tej nocy był na terenie ogródków działkowych, gdyż był tam legitymowany przez Policję i nigdy temu nie zaprzeczył. Z kolei jakość nagrania z monitoringu hotelu (...) (k. 301) w zasadzie uniemożliwia identyfikację mężczyzny, o którym mowa w protokole na k. 298v-299.

Analiza linii obrony prowadzi do wniosku, iż oskarżony – wobec odwołania jego pierwotnych wyjaśnień i w konsekwencji braku bezpośredniego dowodu jego winy wykluczał przyjęcie, że dopuścił się on zarzucanych mu czynów na podstawie jedynie dowodów pośrednich, czyli poszlak.

Tytułem wstępu należy wskazać, że fundamentalną dyrektywą prawa dowodowego, wiążącą bezwzględnie sąd w płaszczyźnie poznania procesowego, jest ujawnianie i włączanie do podstawy rozstrzygnięć procesowych okoliczności odpowiadających prawdzie. Tylko wtedy, gdy Sąd ma całkowite wewnętrzne przekonanie, że w niezbędnym zakresie odtworzył rzeczywiste okoliczności podmiotowe i przedmiotowe (związane z czynem i sprawcą) oparte na dostatecznym i nienagannie, zgodnie ze wskazaniami art. 7 k.p.k., ocenionym materiale dowodowym, może przypisać sprawstwo i winę oskarżonemu o popełnienie czynu zabronionego. Polski proces karny wyklucza reguły dowodowe ustawowo wartościujące dowody i a priori selekcjonujące je na lepsze i gorsze. Pełnowartościowym źródłem poznania może być zarówno dowód pierwotny jak też pochodny; dowód bezpośredni jak też pośredni (poszlakowy); dowód ze świadka niezależnie od jego wieku, stanu zdrowia fizycznego i psychicznego, cech osobowościowych, stopnia zainteresowania wynikiem postępowania - o ile tylko dowody te zostaną przeprowadzone zgodnie z procedurą, przy uwzględnieniu zakazów i ustawowych warunków ich realizacji z poszanowaniem gwarancji praw uczestników postępowania. Należy mieć tu na uwadze, że pojęcie "prawdziwych okoliczności faktycznych" włączanych do podstawy rozstrzygnięć procesowych nie oznacza poszukiwania prawdy, która w swych obiektywnych podstawach daje absolutną pewność w rozumieniu filozoficzno-matematycznym (w poznaniu procesowym praktycznie nieosiągalnej). Akceptacja odmiennego poglądu w istocie rzeczy wyłączałaby kontrolę instancyjną orzeczenia w przypadku odwołania się sądu do swego subiektywnego przekonania o niemożności ustalenia prawdy lub do subiektywnie utrzymujących się wątpliwości co do prawdziwości ujawnionych faktów. W konsekwencji mogłoby to wprost prowadzić do formułowania dowolnych ocen i ukrywania subiektywnych jedynie trudności decyzyjnych.

Bez wątpienia problem ten rysuje się szczególnie wyraźnie w procesach typu poszlakowego. W tych bowiem przypadkach, zarówno dokonywanie ocen jak też podejmowanie decyzji, napotyka na ogół na wyjątkowe trudności wobec braku dowodów bezpośrednich. Znaczącą bez wątpienia rolę w tego rodzaju procesach odgrywa dobór indywidualnych kryteriów ocen i wartościowanie ich przesłanek logicznych, co może prowadzić do różnych rezultatów zależnie od podmiotów oceniających. W takich zaś wypadkach o trafności lub błędności wniosków decydować będzie ich weryfikacja poprzez kryteria zgodności ze wskazaniami współczesnej wiedzy, regułami życiowego doświadczenia i zasadami prawidłowego rozumowania ukształtowanymi obiektywnie i recypowanymi w sądowym procesie poszukiwania i ustalania prawdziwych okoliczności faktycznych włączanych do podstawy orzeczeń kończących to postępowanie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we (...) z dn. 14.04.2004 r.,(...), OSA (...)).

W świetle powyższych rozważań pogląd, że dowody pośrednie muszą być dodatkowo poparte przez dowody bezpośrednie, by mogły stać się podstawą skazania, jest całkowicie chybiony. W procesie poszlakowym ustalenie faktu głównego (winy oskarżonego) jest możliwe wtedy, gdy całokształt materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że inna interpretacja przyjętych faktów ubocznych poszlak (poza ustaleniem faktu głównego) nie jest możliwa. Poszlaki należy uznać za niewystarczające do ustalenia faktu głównego, gdy nie wyłączają one wszelkich rozsądnych wątpliwości w tym względzie, czyli inaczej - gdy możliwa jest także inna, od zarzucanej oskarżonemu, wersja wydarzeń (por. wyrok SN z dn. 15.10.2002 r., III KKN (...); postanowienie SN z dn. 3.02.2003 r., III KKN (...), OSNwSK (...); wyrok SN z dn. 19.09.2003 r., V KKN(...), Prok. i Pr. (...)).

W niniejszej sprawie rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie oskarżonego dokonano na podstawie jedynego dowodu bezpośredniego – przyznania się do winy oskarżonego, popartego ponadto całym zespołem poszlak, których dogłębna analiza wyłączała możliwość przyjęcia odmiennej wersji zdarzenia. Podstawą skazania P. P. (1) były więc jego pierwsze wyjaśnienia, a także łańcuch dowodów pośrednich, które pojedynczo nie stanowiłyby wystarczającej podstawy do uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, ale łącznie wykluczały przyjęcie późniejszej wersji prezentowanej przez oskarżonego. Wskazać należy, iż zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem, w procesie poszlakowym łańcuch wiążących się ze sobą poszlak można uznać za zamknięty tylko wówczas, gdy każda z poszlak będąca ogniwem tego łańcucha ustalona została w sposób nie budzący wątpliwości i uniemożliwiający jakiekolwiek inne rozważania. Takie prawidłowe ustalenia faktyczne uzależnione są od rozważenia wszystkich okoliczności mogących mieć znaczenie dla rozstrzygnięcia o winie oskarżonego, co też Sąd uczyni poniżej. Należy rozważyć wszystkie okoliczności mogące poddawać w wątpliwość chociażby tylko jedną z poszlak, stanowiącą ogniwo łańcucha, aby można było z całą pewnością mówić w tej sytuacji o dowodzie z poszlak jako pełnowartościowym dowodzie winy oskarżonego (por. wyrok SN z dn. 21.10.2002 r., V KKN (...)). W przedmiotowej sprawie oskarżony w swoich pierwszych wyjaśnieniach przyznał się do zarzucanych mu czynów. Jak już wcześniej wspomniano, podał wówczas liczne szczegóły dotyczące zdarzeń będących przedmiotem osądu, w tym i takie, które na tamtym etapie nie były jeszcze znane organom ścigania (jak chociażby okoliczność, że w jednym ze spalonych aut, koloru czerwonego, była rolka papieru toaletowego). Dopiero późniejsza kalkulacja po prawie dwóch miesiącach i uświadomienie sobie, że za popełnione przestępstwa grozi do 15 lat pozbawienia wolności, doprowadziła oskarżonego do zmiany wyjaśnień i odwołania przyznania się do popełnienia czynów. P. P. (1) znajdował się w miejscu ostatnich podpaleń, tj. na terenie ogródków działkowych przy P., bo został tam wylegitymowany przez Policję. W ocenie Sądu usiłował policjantów wprowadzić w błąd, wskazując kierunek oddalenia się domniemanych sprawców, gdzie Policja nikogo nie ujawniła. Ponadto obok miejsca, w którym funkcjonariusze wylegitymowali oskarżonego, znaleziono przedmioty pochodzące ze spalonych aut oraz woreczek ze śladami zawartości białego proszku, którym zgodnie z wyjaśnieniami oskarżonego była zażyta przez niego amfetamina. I wreszcie nie ulega wątpliwości, że oskarżony nie miał żadnego alibi. W czasie, gdy doszło do podpaleń aut miał się on „szwędać” po mieście, ale w tym czasie z nikim się nie widział, z nikim nie rozmawiał, więc nie sposób ustalić, że był w innym miejscach, niż te, w których dokonano podpaleń. Należy w tym miejscu podkreślić, że nie sposób poczynić jakichkolwiek zarzutów pod adresem Policji, że nie szukano innych potencjalnych sprawców. Przeczą temu załączone do akt notatki urzędowe dotyczące wylegitymowania czy rozpytania innych napotkanych osób. Nie należy przy tym zapominać, że wiedza operacyjna nie podlega udokumentowaniu w aktach sprawy. Przesłuchano też matkę domniemanego nieletniego sprawcy innych podpaleń, które miały miejsce w C. tydzień wcześniej (B. G.) oraz świadka K. S. (3). Nie było również w przedmiotowej sprawie tak, by niejako automatycznie przypisano oskarżonemu wszystkie działania, które podlegały wyjaśnieniu. Przykładowo nie powiązano z osobą oskarżonego zdarzenia polegającego na wybiciu szyby w oknie pomieszczenia piwnicznego w budynku przy ul. (...) (o czym zeznawali świadkowie T. P., K. K. i K. C.), m.in. dlatego, że oskarżony w swoich pierwszych, wiarygodnych wyjaśnieniach się do tego nie przyznał. Z kolei okoliczność, że ani badania daktyloskopijne, ani badania z zakresu DNA nie pozwoliły na wskazanie P. P. (1) jako sprawcy, nie wystarczy, aby w świetle pozostałych dowodów doprowadzić do jego uniewinnienia.

Zdaniem Sądu w świetle całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprawstwo i wina P. P. (1) nie budzą wątpliwości. Sąd także podzielił zasadność przyjętej w akcie oskarżenia kwalifikacji prawnej poszczególnych czynów. W związku z powyższym Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu czynów, tj. ośmiu występków z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i jednego występku z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k..

Zachowaniem swym P. P. ośmiokrotnie wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., gdyż ośmiokrotnie włamał się do samochodów, jednak nie znalazł tam przedmiotów, które chciał ukraść, a następnie zniszczył te auta podpalając je. W przypadku samochodu m- ki K. S. (1) o nr. rej. (...) działanie oskarżonego przyjęło już formę dokonania, gdyż po uprzednim wybiciu szyby bocznej wszedł do wnętrza pojazdu skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia nawigacji samochodowej oraz sprzętu wędkarskiego o wartości 600 zł, a następnie w celu zatarcia śladów dokonał podpalenia wnętrza pojazdu powodując straty w kwocie łącznej 21.250 zł na szkodę C. R.. Występek z art.279 § 1 kk polega na tym, że sprawca zabiera mienie w celu przywłaszczenia w następstwie usunięcia przeszkody materialnej, będącej częścią konstrukcji pomieszczenia zamkniętego lub specjalnym zabezpieczeniem chroniącym dostęp do mienia (por. wyrok SN z dn. 3.02.1999 r., V KKN (...). Występek ten jest przestępstwem kierunkowym znamiennym celem sprawcy, którym jest dokonanie zaboru mienia po pokonaniu przeszkody, mamy więc do czynienia z przestępstwem dwuaktowym. Na podstawie wyżej ustalonego stanu faktycznego Sąd nie miał wątpliwości co do tego, że czyny oskarżonego wyczerpały znamiona kradzieży z włamaniem, przy czym mając na uwadze, że ośmiokrotnie nie doszło do zaboru w celu przywłaszczenia żadnych przedmiotów, przestępstwa popełnione zostały w postaci usiłowania. P. P. wykonał czynności mające prowadzić do zamierzonego celu (wybicie szyb) a mieszczące się w akcie pierwszym niniejszego przestępstwa, lecz nie osiągnęli skutku. Analizując wystąpienie elementów składowych usiłowania, należy stwierdzić, iż oskarżony przede wszystkim miał niewątpliwie zamiar popełnienia przestępstwa, którego realizacji służyło jego zachowanie, zmierzanie zaś do dokonania przestępstwa charakteryzowało się bezpośredniością, tj. osiągnął etap bliski dokonaniu (por. A. Marek, Prawo karne, wyd. 3, Warszawa 2001, s. 195-198). Z jego strony uczynione zostało wszystko, by popełnić przestępstwo z art. 279 § 1 kk, o czym świadczy fakt, iż po wybiciu szyb wszedł do środka pojazdów w poszukiwaniu ładowarki do samochodu lub innych nadających się do kradzieży przedmiotów. Stąd do dokonania czynów poprzez kradzież (niejako w drugim akcie) z pewnością by doszło, gdyby tylko sprawca znalazł to, czego szukał. Ponadto tymi samymi czynami oskarżony wypełnił również znamiona przestępstw z art. 288 § 1 k.k., gdyż po dokonaniu / usiłowaniu dokonania kradzieży z włamaniem w celu zatarcia śladów tego przestępstwa dokonał podpaleń wnętrz dziewięciu pojazdów.

Wyczerpanie znamion dwóch przestępstw nastąpiło jednak każdorazowo jednym czynem, a więc przypisać można sprawcy popełnienie jednego przestępstwa. Oddanie zaś całej zawartości kryminalnej zachowania oskarżonego możliwe było dzięki przyjęciu kumulatywnej kwalifikacji prawnej jego czynów (art. 11 § 2 kk), poprzez wskazanie wszystkich zbiegających się przepisów, określających znamiona, które owe czyny wyczerpały.

Ponadto zebrany w sprawie materiał dowodowy bezsprzecznie wskazuje na winę i sprawstwo P. P. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie dziesiątym aktu oskarżenia, tj. tego, że dokonał uszkodzenia samochodu osobowego m- ki V. (...) o nr. rej (...), w ten sposób, że po uprzednim podpaleniu sąsiadujących z tym samochodem pojazdów m- ki K. S. (1) i R. (...) spowodował nadpalenie karoserii wraz z wyposażeniem i powłoka lakierniczą powodując straty w kwocie 2.500 zł na szkodę A. M. (1), czym wypełnił znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 kk. Przedmiotem ochrony z tego przepisu są rzeczy ruchome sensu largo, a więc także samochód osobowy. Przestępstwo zniszczenia lub uszkodzenia ma charakter materialny; jego dokonanie wymaga skutku w postaci unicestwienia rzeczy, uszkodzenia jej substancji (jak to miało miejsce w przedmiotowej sprawie) albo spowodowania niezdatności do użytku. Jest to przestępstwo umyślne, które można popełnić w obu formach zamiaru, przy czym P. P. niewątpliwie działał w zamiarze ewentualnym,.

Zgodnie zaś z art. z art. 64 § 1 kk jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

W niniejszej sprawie Sąd ustalił, że P. P. (1) był skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w C. sygn. akt II K (...) z dnia 2 listopada 2015 roku, na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności którą odbywał w okresie od 5 maja 2016 roku do 5 grudnia 2017 roku, kiedy to został warunkowo przedterminowo zwolniony z odbycia reszty kary. Na mocy wyroku łącznego oskarżonemu połączono kary orzeczone wyrokami: Sądu Rejonowego w C. z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie o sygn. akt II K (...) za czyn popełniony w dniach 7/8.01.2012 r., 21-24.01.2012 r. wypełniający znamiona z art. 279 § 1 k.k., 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i 13 § 1 k.k. w zw. z art. 289 § 2 k.k. (wymierzono karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności) i Sądu Rejonowego w C. z dnia 17 października 2014 r. w sprawie o sygn. akt II K (...) za czyny popełnione w dniach 15,14.11.2011 r. oraz 22.12.2011 r. wypełniające znamiona z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., art. 297 § 1 k.k. i 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. (wymierzono karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności). W przedmiotowej sprawie czyny zostały popełnione przez oskarżonego w nocy z 21 na 22 kwietnia 2018 roku, zatem w okresie 5 lat po odbyciu w/w kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności. Wszystkie czyny były umyślne. Kara pozbawienia wolności, którą P. P. (1) odbywał za w/w przestępstwa przeciwko mieniu wynosiła co najmniej 6 miesięcy. Wszystkie czyny stanowiły czyny podobne w myśl art. 115 § 3 kk, ze względu na to, że zostały popełnione z w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Uznając P. P. (1) za winnego popełnienia wszystkich zarzucanych mu w akcie oskarżenia czynów, Sąd wymierzył mu kary:

-: 4 (czterech) lat i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności za ciąg przestępstw i usiłowań przestępstw kradzieży z włamaniem i zniszczenia mienia, zarzuconych mu w punktach od I do IX aktu oskarżenia, mając na uwadze wyrażoną w art. 14 §1 kk zasadę karalności usiłowania w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa i art. 91 § 1 k.k., zgodnie z którym jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z tych przestępstw, w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Sąd miał również na uwadze brzmienie art. 11 § 3 k.k. i wymierzył karę na podstawie przepisu art. 279 § 1 k.k. jako przewidującego karę najsurowszą;
-: 6 miesięcy pozbawienia wolności za przestępstwo zniszczenia mienia zarzucone mu w punkcie X aktu oskarżenia;

które są w przekonaniu Sądu adekwatne do stopnia winy, społecznej szkodliwości czynów oraz wymogów prewencji indywidualnej i generalnej.

Wymierzając na mocy art. art. 86 §1 k.k. i art. 91 § 2 k.k. P. P. (1) karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności Sąd wziął pod uwagę, iż między poszczególnymi czynami zachodzi bardzo bliska więź czasowa i miejscowa, wszystkie godzą w to samo dobro (mienie), co umożliwiało skłonienie się ku zastosowaniu zasady absorpcji, jednak niecelowe byłoby stosowanie tej zasady w pełnej postaci. Popełnienie dziesięciu przestępstw jest jednak istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. Orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest oznaczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar. W związku z tym Sąd zastosował zasadę asperacji. Kara w tej wysokości spełni swoją rolę zarówno w zakresie prewencji ogólnej jak szczególnej.

Sąd wymierzając oskarżonemu kary za poszczególne przestępstwa wziął pod uwagę okoliczności obciążające, jak i okoliczności przemawiające na ich korzyść. W zasadzie jedyną okolicznością łagodzącą było przyznanie się do winy oskarżonego na etapie postępowania przygotowawczego.

Niewątpliwie oskarżony za swoje działanie powinien ponieść karę, jest ona przewidzianą przez prawo karne konsekwencją popełnienia przestępstwa, która zawiera określoną przez to prawo dolegliwość i w której wyraża się dezaprobata wobec popełnionego czynu i jego sprawcy. Treścią kary jest pozbawienie lub umniejszenie dóbr osobistych skazanego takich jak wolność, cześć, prawa obywatelskie i inne. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w K. w wyroku z dn. 24.10.2002 r. (II AKa (...) KZS (...)) „wymiar kary kształtowany jest tak, iż górną granicę limituje stopień winy, dolną zaś wyznaczają potrzeby prewencji ogólnej”. Kara, jaką należy wymierzyć oskarżonemu winna być sprawiedliwa. Sprawiedliwość w żadnym razie nie może być utożsamiana z surowością, gdyż zgodnie z aprobowanym stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w K. (wyrok z dn. 15.01.2003 r. (II AKa (...), KZS (...)) „błędny jest pogląd, że tylko wysokie kary pozbawienia wolności osiągają cele prewencyjne. Cele te osiąga się karami sprawiedliwymi, bez względu na ich wysokość.” Tak więc kara powinna zawierać w sobie cel sprawiedliwościowy wyrażający się tym, iż powinna być współmierna do ciężkości przestępstwa. Tak ujętego celu nie należy jednak współcześnie rozumieć w kategoriach odwetu czy restytucji moralnej, lecz w kontekście współmierności kary do stopnia winy sprawcy i szkodliwości jego czynu, a więc kategorii określonych i definiowanych przez prawo.

Należy w tym miejscu zaznaczyć, że stopień winy oraz społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego jest znaczny, działał on bowiem umyślnie w zamiarze bezpośrednim (i jeden raz ewentualnym) popełnienia przestępstwa, godząc przy tym w dobro o istotnym znaczeniu społecznym, jakim jest własność. Spowodował ponadto szkody w mieniu dziesięciu osób na kwotę kilkudziesięciu tysięcy złotych. Podpalał przy tym samochody zaparkowane m.in. w zabytkowej części (...) starówki, gdzie zamieszkuje z pewnością kilka tysięcy osób i cudem nie doszło do innych, poważnych zniszczeń i strat.

Sąd zważył zatem stopień demoralizacji oskarżonego, który przejawia się nie tylko przez ogólne popadanie w konflikty z prawem uprzednio, ale także w bezwzględnym sposobie realizacji przestępstw, które były aktualnie przedmiotem osądu i doszedł do wniosku, że nie można okoliczności młodego wieku oskarżonego nadawać w niniejszej sprawie znaczenia w sensie łagodzącym, gdyż takie jej potraktowanie oznaczałoby z kolei nieuwzględnienie lub niedocenienie pozostałych dyrektyw wymiaru kary wymienionych w art. 53 k.k.

Zdaniem Sądu, w niniejszej sprawie istnieją podstawy do twierdzenia, że P. P. jest osobą już całkowicie zdemoralizowaną, o czym świadczy jego uprzednia wielokrotna karalność, m.in. za przestępstwa przeciwko mieniu. Dotychczasowe długoletnie pobyty w zakładzie karnym nie wywołały u oskarżonego żadnej refleksji odnośnie nieopłacalności popełniania przestępstw. Już po czterech miesiącach po opuszczeniu zakładu karnego, jak już była mowa powyżej, P. P. (1) dopuścił się kolejnych przestępstw, w imponującym stopniu szkodliwych, co było jego świadomym wyborem przestępnego stylu życia, łatwego i szybkiego zdobycia doraźnych korzyści w zależności od bieżących kaprysów oraz – mówiąc szczerze - przejawem niewyobrażalnego wręcz braku wyobraźni.

W przekonaniu Sądu wymierzone P. P. kary pozbawienia wolności spełniają kryteria opisane w art. 53 kk. Sąd wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które powinny być poprzez wymiar kary osiągnięte. Kara w orzeczonym wymiarze powinna niewątpliwie odstraszyć oskarżonego od ponownego wejścia na drogę przestępstwa i uczynić zadość wymaganiom prewencji indywidualnej. Z drugiej zaś strony orzeczona kara powinna ukształtować postawę oskarżonego i wykształcić u niego aprobowany społecznie system zachowań, jak również spełniać powinna cele w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Orzeczona kara spełnić powinna również swoje cele jeśli chodzi o jej społeczny odbiór, szczególnie że przedmiotowa sprawa była opisywana w prasie lokalnej i w internecie. Podkreślić należy, że społeczność lokalna, wśród której orzeczenia sądu rejonowego kształtują politykę karną, musi mieć świadomość tego, że przestępstwa, szczególnie tak drastyczne jak popełnione przez oskarżonego, spotkają się z represją ze strony organów wymiaru sprawiedliwości, a z drugiej strony wymiar kary ma kształtować postawy społecznie akceptowane. Chodzi więc o utwierdzenie społeczeństwa w przekonaniu, że prawo karne zabezpiecza dobro wszystkich obywateli, będzie w każdym wypadku egzekwowane i że każdy poniesie odpowiedzialność w wypadku jego naruszenia. Wiąże się to oczywiście z poczuciem sprawiedliwości społecznej, która oczekuje od sądu by kara ze wszech miar była sprawiedliwa.

Analiza dotychczasowego sposobu życia P. P. prowadzi do wniosku, że jedynie kara o izolacyjnym charakterze jest w stanie odnieść wobec niego jakikolwiek skutek, zaś pozostawanie oskarżonego na wolności prowadzi jedynie do naruszania przez niego norm prawa karnego. Stąd wymierzenie kary wobec oskarżonego sprowadza się do wyeliminowania go ze społeczeństwa, w którym nie potrafi on prawidłowo funkcjonować. Poprzednie bowiem wyroki nie skłoniły go do wyciągnięcia jakichkolwiek pozytywnych wniosków.

Na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet kary łącznej pobawienia wolności wymierzonej oskarżonemu Sąd zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w postaci: zatrzymania i tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 22 kwietnia 2018 roku od godz. 15:00 do dnia 17 września 2018 roku godz. 15:00 przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

W punkcie V wyroku Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę: