Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 6/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Anna Szeląg

Protokolant Kinga Grzywacz

w obecności

Prokuratora ----------------

po rozpoznaniu dnia 07.02.2019r.

sprawy M. K. , urodz. (...) w N.

syna S. i M. z d. K.

oskarżonego o to, że: w nieustalonym miejscu oraz w bliżej nieustalonym czasie nie później niż do dnia 28.07.2018r. dokonał przerobienia dokumentu w postaci orzeczenia lekarskiego nr (...) z dnia 06.07.2018r. w ten sposób, że usunął skreślenie na słowie „brak” i wstawił skreślenie na słowie „istnienie”, celem uzyskania informacji o braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami, a następnie tak przerobiony dokument w dniu 28.07.2018r. przedłożył w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w L.; -

tj. o czyn z art.270§1kk

orzeka:

oskarżonego M. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym ustala, że oskarżony działał w dniu bliżej nieustalonym w okresie od 06.07.2018r. do 28.07.2018r. w Ł. i za to na podstawie art.270§1kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł (dwadzieścia); -

- na podstawie art.44§1kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych opisanych na k. 2, 3, poprzez pozostawienie w aktach sprawy; -

- na podstawie art.627kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt) tytułem kosztów sądowych w tym 200 zł (dwieście) tytułem opłaty.

Sygn. akt II K 6/19

UZASADNIENIE

- na podstawie art.424§3kpk uzasadnienie ograniczono do rozstrzygnięcia o karze

Na podstawie ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego Sąd Rejonowy ustalił co następuje:

W świetle poczynionych przez sąd ustaleń, wina M. K. nie budzi żadnych wątpliwości i czynem swoim wyczerpał on dyspozycję art.270§1kk. W dniu bliżej nieustalonym w okresie od 06.07.2018r. do 28.07.2018r. w Ł. oskarżony dokonał przerobienia dokumentu w postaci orzeczenia lekarskiego nr (...) z dnia 06.07.2018r. w ten sposób, że usunął skreślenie na słowie „brak” i wstawił skreślenie na słowie „istnienie”, celem uzyskania informacji o braku przeciwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami. Następnie tak przerobiony dokument w dniu 28.07.2018r. przedłożył w Wydziale Komunikacji Starostwa Powiatowego w L.. Należy w tym miejscu podnieść, że „dokument jest podrobiony wówczas, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu której został sporządzony, zaś przerobiony jest wówczas, gdy osoba nieupoważniona zmienia dokument autentyczny” (wyrok SN z 27 listopada 2000 r., III KKN 233/98, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 5, poz. 4). Zgodnie z powyższymi ustaleniami, to przedmiotowe orzeczenie lekarskie wystawione w dniu 06.07.2018r. przez uprawnionego lekarza J. R., zostało następnie przerobione przez oskarżonego, który zmienił jego treść w ten sposób, że wynikało z niego, że nie ma przeciwskazań zdrowotnych, aby M. K. uzyskał uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi. Następnie tak przerobiony dokument złożył w w/w Wydziale Komunikacji, ponieważ był to bezwzględny warunek do wszczęcia postępowania w przedmiocie przywrócenia uprawnień i zwrot oskarżonemu zatrzymanego wcześniej prawa jazdy. Jednocześnie sąd nie miał także żadnych wątpliwości, że orzeczenie lekarskie nr (...) jest dokumentem w rozumieniu art.115§ 14kpk, który stanowi, że dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo, albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Jak wynika z uzasadnienia postanowienia Sądu Najwyższego wydanego w sprawie I KZP 27/06, to „przedmioty, aby posiadać status dokumentu, nie muszą przy tym być sporządzone w celu wykazania prawa czy stosunku prawnego, istotne bowiem jest tylko to, aby ich treść miała znaczenie prawne. Tak więc, jedna z kategorii dokumentu określa uprawnienia jej posiadacza, druga zaś zyskuje walor dokumentu z racji posiadania intelektualnej treści o prawnym znaczeniu (zob. O. Górniok red.: Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2006, s. 433 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 czerwca 1996r., II KKN 24/96, Pr. i Pr. 1997, nr 2, poz. 5).

Wymierzając M. K. karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 20 zł, sąd uwzględnił wniosek prokuratora złożony w trybie art.335kpk, przy czym sąd kierował się także dyrektywami wynikającymi z treści art.53kk oraz z art.33kk. Jako okoliczność łagodzącą sąd potraktował fakt, że oskarżony nie była dotychczas karany (k.29), prowadzi ustabilizowany tryb życia. Istotne jest także i to, że M. K. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie kwestionował ujawnionych w sprawie dowodów. To wszystko razem świadczy o tym, że naruszenie w/w normy prawnych miało jednostkowy charakter i nie stanowi o potrzebie poddania oskarżonego dłuższemu procesowi resocjalizacji. Poza tym, jak wynika z wyjaśnień M. K., to dopuścił się tego czynu z chęci odzyskania prawa jazdy. Wprawdzie sąd nie akceptuje takiego zachowania, jednakże okoliczność ta także ma wpływ na ocenę stopnia zawinienia oskarżonego jak i na ocenę stopnia społecznej szkodliwości w/w czynu, a przez to także na wysokość kary. Kara grzywny w dolnych granicach ustawowego zagrożenia powinny spełnić pokładany w nich cel w zakresie wychowawczego oddziaływania na M. K., jak też w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Natomiast ilość i wysokość stawek dziennych grzywny została ustalona przy uwzględnieniu dochodów oskarżonego, które określił na kwotę 2400 zł miesięcznie.

Z uwagi na fakt, że dowód rzeczowy w postaci dokumentu opisanego na k.2, 3 pochodził z przestępstwa, to na podstawie art.44§1kk orzeczono jego przepadek na rzecz Skarbu Państwa, poprzez pozostawienie go w aktach sprawy.

Zgodnie z treścią art.627kpk M. K. został obciążony kosztami sądowymi, gdyż jego sytuacja materialna na to pozwala i nie spowoduje to dla niego nadmiernego obciążania. Koszty te po zsumowaniu wyniosły 270 zł, w tym 200 zł to opłata.