Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Marta Czapska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28.01. i 4.03.2019 r.

sprawy przeciwko

M. S. urodz. (...)

w M.

syna W. i I. z d. M.

oskarżonego o to, że: 1. w dniu 1 maja 2018 roku w L., woj. (...) wdarł się do zamkniętego pokoju znajdującego się przy ul. (...), zajmowanego przez A. S. poprzez wybicie szyby w drzwiach wejściowych,

tj. o czyn z art. 193 k.k.

2. w dniu 1 maja 2018 roku w L., woj. (...) poprzez uderzenie pięścią w nos A. S. spowodował u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci stłuczenia twarzy – nosa i oczodołu – bez możliwości określenia strony, które to obrażenia skutkują naruszeniem czynności narządów ciała na czas poniżej 7 dni,

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego M. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 1 aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 193 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

II. Uznaje oskarżonego M. S. za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie 2 aktu oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 80 (osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

III. Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 2 k.k. kary wymierzone oskarżonemu w puntach I i II wyroku łączy i orzeka karę łączną 100 (stu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.

IV. Na podstawie art. 619 § 1 k.p.k. w zw. z art. 29 ust. 1 Ustawy Prawo o adwokaturze zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej (...) kwotę 531 (pięćset trzydzieści jeden) złotych i 36 (trzydzieści sześć) groszy tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

V. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów sądowych i przejmuje je na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt II K 874/18

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 4 marca 2019 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony M. S. pozostawał w związku partnerskim z pokrzywdzoną A. S. od bliżej nieustalonego, w (...) urodziła się im córka A.. W lutym 2018 r. pokrzywdzona postanowiła rozstać się z oskarżonym, oskarżony wyprowadził się z wynajmowanego przez nich pokoju w L. przy ul. (...). Oskarżony w dniu 1 maja 2018 r. przyszedł do wynajmowanego przez nią pokoju, pokrzywdzona nie chciała go wpuścić, wskazując, że był nietrzeźwy. Oskarżony wybił szybę w drzwiach pokoju, wszedł przez drzwi do pokoju zajmowanego przez pokrzywdzoną i uderzył ją pięścią w nos. Pokrzywdzona wezwała ochronę mieszkania, korzystając z systemu antynapadowego, oskarżony wówczas wyszedł z części mieszkania przez nią zajmowanego. Na skutek uderzenia przez oskarżonego, pokrzywdzona doznała stłuczenia twarzy w okolicy nosa i oczodołu, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej 7 dni.

Dowód:

- zeznania A. S. (k.2,114),

- zeznania B. G. (1) (k.6v-7),

- zeznania M. B. (k.19v,104v),

- zeznania M. R. (k.23v,104v-105),

- zaświadczenie lekarskie (k.5),

- opinia lekarska (k.26),

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego (k.62).

Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia (k.62). Stwierdził w nich, że rozstał się z partnerką, ale chciał mieć kontakt z córką, a partnerka mu to uniemożliwiała, przyszedł do jej pokoju, ona nie chciała go wpuścić, wypchnęła go z pokoju i przytrzasnęła mu rękę. Zdenerwował się i wybił szybę w drzwiach, wszedł do pokoju. Pokrzywdzona krzyczała i uderzyła go wieszakiem, mógł ją uderzyć, bo machnął ręką w obronie, ale nie chciał jej uderzyć i wyrządzić krzywdy. Oskarżony nie stawił się na rozprawę i Sąd odczytał jego wcześniejsze wyjaśnienia.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, w której wskazał, że rozstał się z pokrzywdzoną, a w dniu 1 maja 2018 r. przyszedł do jej pokoju i chciał spotkać się z córką, na co nie zgodziła się pokrzywdzona, wówczas wybił szybę w drzwiach i wszedł do środka. Ta część wyjaśnień jest bowiem zgodna z zeznaniami pokrzywdzonej (k.2,114), zaświadczeniem lekarskim (k.5) i opinią lekarską (k.26). Nie zasługuje na wiarę ta część wyjaśnień oskarżonego, w której wskazał, że nie użył przemocy wobec byłej partnerki, gdyż doznała ona obrażeń w postaci stłuczenia nosa i oczodołu, a takie wymagały użycia siły wobec niej przekraczającej jej możliwości obronne. W tej sytuacji zaświadczenie (k.5) i opinia lekarska (k.26) potwierdzają depozycje pokrzywdzonej oraz przemawiają przeciwko wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w tej części.

Pokrzywdzona zeznała w postępowaniu przygotowawczym (k.2), że rozstała się z partnerem, on wyprowadził się z zajmowanego przez nich pokoju przy ul. (...) w L., mają wspólną córkę, którą pozwalała mu odwiedzać, pod warunkiem, że był trzeźwy. W dniu 1 maja 2018 r. oskarżony chciał spotkać się z córką, ale był wyraźnie nietrzeźwy i nie zgodziła się na to. On wybił szybę w drzwiach jej pokoju, wszedł tam mimo jej protestów, wyzywał ją i uderzył ją pięścią w twarz. Podczas rozprawy zeznała (k.114v), że tamtego dnia oskarżony krzyczał, walił w drzwi, chciał się dostać do pokoju, był pod wpływem alkoholu i wezwała ochronę. Oskarżony był agresywny, wybił szybę w drzwiach, uderzył ją, potem ochrona przyjechała. Dostała od niego z pięści w nos, zalała się krwią. Na pewno oskarżony uderzył ją celowo.

Sąd dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonej, gdyż są rzeczowe, zasadniczo konsekwentne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach B. G. (2) (k.6v-7), M. B. (k.19v,104v), M. R. (k.23v,104v-105), a także zaświadczeniu lekarskim (k.5) i opinii lekarskiej (k.26).

B. G. (2) zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k. 6v-7), że wynajmował pokój A. S., która do lutego 2018 r. mieszkała z partnerem o imieniu M.. W dniu 1 maja 2018 r. został włączony sygnał alarmu antynapadowego, ustalił, że M. przyszedł do pokrzywdzonej, wybił szybę w drzwiach jej pokoju i jak powiedziała A. S. uderzył ją w twarz.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej, M. B. (k.19v,104v), M. R. (k.23v,104v-105), a także zaświadczeniu lekarskim (k.5) i opinii lekarskiej (k.26).

M. B. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.19v), że został wezwany na miejsce interwencji, na miejscu była pokrzywdzona, która wskazała, że przyszedł do niej były partner, wybił szybę w drzwiach jej pokoju, wszedł tam wbrew jej woli i uderzył ją w twarz. Pokrzywdzona miała lekki obrzęk nosa, ale nie chciała by na miejsce wezwać Policję. Podczas rozprawy zeznał (k.104v-105), że pojechał na interwencję, ponieważ doszło do awantury. Pokrzywdzona oświadczyła, że jej partner zbił szybę w drzwiach i uciekł. Widać było, że krew leciała jej z nosa, była już taka przyschnięta.

Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe oraz znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej, M. B. (k.19v,104v), M. R. (k.23v,104v-105), a także zaświadczeniu lekarskim (k.5) i opinii lekarskiej (k.26).

Świadek M. R. zeznał w postępowaniu przygotowawczym (k.23v), że pracuje w firmie (...). W dniu 1 maja 2018 r. udał się na interwencję w L., gdyż włączył się alarm antynapadowy. Po dojechaniu zastał pokrzywdzoną o imieniu A. i jakiegoś mężczyznę. Widział wybitą szybę w drzwiach od pokoju, pokrzywdzona opowiedziała, że wybił ją mężczyzna obecny na miejscu. Ten mężczyzna po chwili się oddalił, na miejsce przyjechała Policja. Nie widział u pokrzywdzonej śladów pobicia. Podczas rozprawy zeznał (k.104v-105), że przyjechał na miejsce interwencji i zobaczył zbitą szybę. Był na miejscu oskarżony, pani A. i dziecko. Pani A. powiedziała, że włączyła alarm antynapadowy, pokłóciła się z oskarżonym, że oni nie są razem, ale mieli jakiś konflikt między sobą. Strony nie potrafiły wyjaśnić nieporozumienia między sobą, zatem wezwał patrol Policji, a wówczas oskarżony poszedł.

Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne, gdyż są rzeczowe, zasadniczo konsekwentne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonej, wiarygodnej części wyjaśnień oskarżonego, a także zaświadczeniu lekarskim (k.5) i opinii lekarskiej (k.26).

Opinia lekarska (k.26) jest jasna i pełna, biegły podał sposób sporządzenia opinii, opinia nie była kwestionowana przez strony. Stąd opinia ta została uznana za podstawę ustaleń faktycznych.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentów wskazanych na k.118v został sporządzony przez powołane do tego osoby, poszczególne dokumenty były sporządzone obiektywnie i nie zachodzą wątpliwości odnośnie ich autentyczności, nie były kwestionowane przez strony. Uwzględniając powyższe, dokumenty te stały się podstawą ustaleń faktycznych w sprawie.

Ustalony stan faktyczny tworzy spójną, logicznie uzasadnioną całość, poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają. Biorąc pod uwagę powyższe wina i okoliczności popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów nie budzą wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

W dniu zdarzenia oskarżony wdarł się do części mieszkania zajmowanego przez pokrzywdzoną po wybiciu szyby w drzwiach, nie uzyskał zgody na wejście do jej pokoju i jego pobyt w tym pokoju nie był przez nią mile widziany. Oskarżony od samego wejścia zachowywał się nagannie. Pokrzywdzona sprzeciwiała się, by oskarżony wszedł do jej pokoju, ten wdarł się tam wbrew jej woli.

Norma prawna wyrażona w art. 193 k.k. chroni m.in. właściciela domu przed nieuprawnionym wejściem do niego i nieopuszczeniem domu mimo wezwania (por. „Kodeks Karny z komentarzem” pod red. A. Wąska, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2005, s.714).

Nie może budzić wątpliwości, że czyn oskarżonego naruszył wyżej wskazany przepis Kodeksu Karnego, gdyż oskarżony wdarł się do cudzej części domu i nie opuścił jej mimo wezwania uprawnionej osoby, by go opuścił.

Ponadto oskarżony uderzył pokrzywdzoną pięścią w twarz, spowodował przez to obrażenia ciała w postaci stłuczenia nosa i oczodołu. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów jej ciała na okres poniżej 7 dni. Nie może zatem budzić wątpliwości, że oskarżony dopuścił się popełnienia występku określonego w art. 157 § 2 k.k.

Stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu nie był mały, gdyż oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim naruszenia cudzego miru domowego, wdarł się do cudzego pokoju i spowodował obrażenia ciała pokrzywdzonej. Motywacja oskarżonego związana z chęcią wskazania pokrzywdzonej, że powinna znosić jego zachowanie, zlekceważenie jej woli swobodnego decydowania kogo chce przyjmować w pokoju zasługuje na potępienie i dezaprobatę, gdyż działanie oskarżonego wyrządziło krzywdę pokrzywdzonej, poczucie zagrożenia i obawę o bezpieczeństwo. Również uderzenie pokrzywdzonej i spowodowanie obrażeń jej ciała, zadanie jej bólu i cierpienia przemawia za przyjęciem, że stopień społecznej szkodliwości czynu nie był mały.

Znaczny jest również stopień winy oskarżonego, gdyż oskarżony pod wpływem zdenerwowania i negatywnych emocji próbował układać relacje z pokrzywdzoną i nie dbał o to, że jego zachowanie spowodowało poczucie krzywdy i zagrożenia.

Oskarżony ma 32 lat, jest kawalerem, ma na utrzymaniu jedną córkę, zdobył wykształcenie zawodowe i zawód kucharza, pracował dorywczo i zarabiał około 1.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 61), nie był karany (k.111).

Kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości i ewentualnie konieczność naprawienia wyrządzonej szkody. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że reguły współżycia społecznego wykluczają dopuszczalność wdzierania się do cudzych części domów lub mieszkań i nieopuszczanie ich na wezwanie osób uprawnionych, a przemoc nie może prowadzić do rozwiązywania jakikolwiek sporów międzyludzkich. Jako okoliczności obciążające Sąd uznał działanie oskarżonego pod wpływem zdenerwowania, zlekceważenie woli pokrzywdzonej i wyrządzoną jej krzywdę oraz działanie w obecności małego dziecka. W realiach niniejszej sprawy nie można dopatrzeć się jakikolwiek okoliczności łagodzących.

Biorąc pod uwagę powyżej wymienione okoliczności wymiaru kary Sąd uznał, że karami adekwatnymi do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu czynów przypisanych oskarżonemu oraz zdolną spełnić swe cele prewencji indywidualnej i generalnej powinna być kary 50 stawek dziennych za naruszenie miru domowego oraz 80 stawek dziennych za spowodowanie obrażeń ciała pokrzywdzonej. Kary te powinny przekonać oskarżonego by nie popełniał podobnych czynów w przyszłości. Oba czyny zostały dokonane w tym samym dniu, wynikają ze wspólnej sytuacji faktycznej, stąd przy wymiarze kary łącznej w znacznym stopniu uwzględniono zasadę częściowej absorpcji kar. Kara łączna 100 stawek dziennych jest adekwatna do popełnienia przez oskarżonego dwóch przestępstw. Wysokość stawek dziennych grzywny zarówno przy karach jednostkowych jak i karze łącznej została określona na minimalną kwotę, ze względu na brak stałych dochodów oskarżonego.

Obrońca z urzędu wykonał swe obowiązki, lecz nie uzyskał stosownego wynagrodzenia, wobec powyższego Sąd zasądził na jego rzecz odpowiednią kwotę.

W związku z postępowaniem Skarb Państwa poniósł wydatki, które nie powinny być zasadniczo przerzucane na ogół podatników, ale nie wiadomo czy oskarżony ma jakikolwiek dochody umożliwiające przymusowe ściągnięcie kosztów. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd zwolnił go z obowiązku ich zwrotu i przejął je na rzecz Skarbu Państwa.