Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2018 r.

Sąd Rejonowy w G. - Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Piotr Gensikowski

Protokolant: Wioletta Fabińska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 listopada 2018 r. oraz 16 listopada 2018 r. wniosku o ukaranie Komendy Miejskiej Policji w G.

przeciwko

S. J.

s. J. i K. z d. T., urodz. (...) w G., zam. (...)-(...) G., ul. (...) , PESEL (...)

obwinionemu o to, że:

w dniu 16 czerwca 2018 r. około godz. 3:00 w G. kierując pojazdem D. L., nr rej. (...) na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) na którym droga z pierwszeństwem oznaczona jest znakami drogowymi nie udzielił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem K. C., nr rej. (...), tj. o czyn z art. 90 kw

orzekł:

I.  Obwinionego S. J. uznaje za winnego tego, że w dniu 16 czerwca 2018 r. około godz. 03:05 w G. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując pojazdem D. L., nr rej. (...) nie zachował szczególnej ostrożności i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony K. C., nr rej. (...) czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym polegającym na hamowaniu przez kierowcę radiowozu, tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to, na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 zł (pięćdziesięciu złotych).

II.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł (trzydziestu złotych) tytułem opłaty oraz zwalnia obwinionego od wydatków postępowania którymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 16 czerwca 2018 r. około godz. 3:05 w G. S. J. kierując pojazdem D. L., nr rej. (...) na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), na którym droga z pierwszeństwem oznaczona jest znakami drogowymi „A-7” oraz „P-13”, nie udzielił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem K. C., nr rej. (...) poruszającemu się z prawej strony. Funkcjonariusz policji, który kierował samochodem służbowym musiał zahamować. Z powodu swego zachowania pojazd kierowany przez S. J. został zatrzymany do kontroli przez funkcjonariuszy Komendy Miejskiej Policji w G..

dowód: zeznania świadka P. K. (k. 40), notatka urzędowa (k. 5-6)

Obwiniony S. J. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i złożył wyjaśnienia (k. 17). Obwiniony w wyjaśnieniach podał, że nie popełnił żadnego wykroczenia, bo na drodze nie było znaku zatrzymania, a także, że nie wymusił pierwszeństwa (k. 17). Składając wyjaśnienia na rozprawie obwiniony podtrzymał wcześniejsze wyjaśnienia, dodając, że przejechał przez skrzyżowanie, gdyż pojazd z prawej strony był daleko od jego samochodu (k. 39v.). Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom obwinionego co do tego, że nie naruszył reguł ruchu drogowego, gdyż były one sprzeczne z zeznaniami funkcjonariuszy policji dokonujących kontroli. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. K. (k. 19, k. 40), a także zeznaniom świadka K. Z. (k. 40-40v.), którzy podali zgodnie, że wskutek nieustąpienia pierwszeństwa przez obwinionego kierowca ich pojazdu musiał hamować. Depozycje tych osób były zgodne z treścią notatki służbowej (k. 5-6), a także ze zdjęciami wydrukowanymi na podstawie analizy zapisu monitoringu (k. 23-23v.). W tym zakresie w szczególności z górnego zdjęcia k. 23v. wynika niewielka odległość pomiędzy pojazdem obwinionego, a pojazdem kierowanym przez funkcjonariuszy policji. Sąd dał wiarę tym dokumentom albowiem żadna ze stron ani sąd z urzędu nie zakwestionował ich prawdziwości lub autentyczności. W szczególności nie było wątpliwości co do prawidłowego zapisu monitoringu odtworzonego w trakcie rozprawy (k. 22, k. 40v.). Wbrew twierdzeniom obrońcy po zapoznaniu się z tym nagraniem bezpośrednio na rozprawie należy dojść do wniosku, że nie były uzasadnione wątpliwości obrońcy, że nagranie to w trakcie zgrywania mogło zostać przyspieszone. Wiarygodności zeznań świadków oraz wymienionych dowodów z dokumentów nie sprzeciwiała się analiza nagrania z rejestratora obwinionego (k. 13). Po zapoznaniu się z nim bezpośrednio na rozprawie (k. 40v.) należy dojść do wniosku, że zakres obrazu zarejestrowanego tym urządzeniem obejmuje głównie sytuację na drodze dziejącą się przed pojazdem obwinionego, a nie po jego prawej stronie.

S. J. został obwiniony o to, że w dniu 16 czerwca 2018 r. około godz. 3:00 w G. kierując pojazdem D. L., nr rej. (...) na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) na którym droga z pierwszeństwem oznaczona jest znakami drogowymi nie udzielił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem K. C., nr rej. (...), tj. o czyn z art. 90 kw

Obwiniony S. J. w toku postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił jednak na odmowę wiarygodności wyjaśnień obwinionego i w efekcie przypisanie mu sprawstwa w zakresie popełnienia czynu zabronionego określonego w art. 86 § 1 k.w. Ustalenie popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu czynu sąd dokonał na podstawie zeznań świadka P. K. oraz zeznań świadka K. Z. , którzy podali, że wskutek nieustąpienia im pierwszeństwa przejazdu musieli hamować radiowozem. Zeznania świadków pokrywały się z treścią notatki służbowej (k. 5-6), a także dowodem z dokumentów (k. 23-24).

Zdaniem Sądu zachowanie obwinionego należało ocenić nie jako wykroczenie przewidzianej w art. 90 k.w., ale jako wykroczenie przewidziane w art. 86 § 1 k.w. Obowiązek ustąpienia pierwszeństwa przejazdu pojazdom z prawej strony na skrzyżowaniu ulicy (...) oraz ulicy (...) oraz obowiązek zachowania szczególnej ostrożności w tej sytuacji wynikał z treści art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. O tych obowiązkach sygnalizowały znak pionowy „A7” oraz znak poziomy „P-13”. Obwiniony swym zachowaniem nie zastosował się do tych reguł. Zbliżając się do skrzyżowanie jedynie nieznacznie zmniejszył prędkość i nie zatrzymał się po to, aby ustąpić przejazdu pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony. Obwiniony, widząc pojazd z prawej strony, uznał, że zdąży przejechać przed nim na skrzyżowaniu i stąd też nie zatrzymał się przed wjazdem na skrzyżowanie. W wyniku zachowania obwinionego kierowca pojazdu nadjeżdżającego z prawej strony musiał zahamować, co stanowiło zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Nie budzi wątpliwości, że hamowanie pojazdu jest traktowane jako przejaw zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

Wykroczenie określone w art. 86 § 1 k.w. jest zagrożone karą grzywny do 5000 zł. W ramach tego ustawowego zagrożenia w niniejszej sprawie sąd uznał, iż odpowiednią sankcją wobec obwinionego jest wymierzenie kary grzywny w wysokości 50 złotych. Wymierzając wobec obwinionego karę grzywny we wspomnianym wymiarze sąd na korzyść obwinionego uwzględnił, że skala spowodowanego przez niego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym była niewielka. Z kolei na niekorzyść obwinionego uwzględnił kilkukrotną uprzednią karalność za wykroczenia w ruchu drogowym, która skutkowała tym, że w kwietniu 2018 r. obwiniony odbył szkolenie w Wojewódzkim Ośrodku Ruchu Drogowego (k. 9-10).

Uwzględniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy Sąd wymierzył obwinionemu za popełnione przez niego wykroczenie karę 50 złotych grzywny. Kara ta spełnia w ocenie Sądu wszystkie dyrektywy przewidziane w art. 33 § 1 k.w. Przede wszystkim jest ona odpowiednia do stosunkowo nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez obwinionego czynu zabronionego. Zdaniem Sądu wymierzona kara nie przekracza również stopnia winy obwinionego. Należy uznać również, że spełni cele zapobiegawcze oraz wychowawcze w stosunku do obwinionego. W tych okolicznościach dla powstrzymania obwinionego przed popełnieniem innych lub podobnych wykroczeń za wystarczające należy zatem uznać wymierzenie mu kary 50 zł grzywny. W ocenie Sądu kara ta zdaje się wreszcie czynić zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, że należy stosować się do reguł ruchu drogowego, a naruszenie tych reguł nie jest bezkarne.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym sentencji wyroku.

Mając na względzie okoliczność, że obwiniony jest kawalerem i nie ma nikogo na utrzymaniu (k. 16v.), sąd obciążył go opłatą w wysokości 30 złotych. Z kolei uwzględniając niewielką wysokość jego miesięcznych przychodów (k. 39) sąd zwolnił obwinionego od obowiązku uiszczenia zryczałtowanych wydatkami postępowania, o czym orzeczono jak w punkcie 2-gim sentencji wyroku.