Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

protokolant: p.o. protokolant sądowy Zuzanna Poźniak

przy udziale prokuratora Jerzego Kopeć

po rozpoznaniu dnia 22 marca 2019 r.

sprawy T. C., syna E. i A., ur. (...) w M.

oskarżonego o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 27 marca 2018 r. sygn. akt II K 146/17

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem opłaty za II instancje oraz pozostałe koszty w sprawie; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. kwotę 516,60 zł obejmująca wynagrodzenie za obronę
z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek VAT.

Sygn. akt: VI Ka 688/18

UZASADNIENIE

Oskarżony, zaskarżając wyrok Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 27 marca 2018 roku (sygn. akt II K 146/17) w całości, wniósł o uniewinnienie, zarzucając:

1.  uznanie za wiarygodne zeznań oskarżycielki posiłkowej i świadków w osobach jej koleżanek B. T. i M. K.;

2.  błędne ustalenia faktyczne wyrażających się w przyjęciu, że popełnił zarzucany mu czyn;

3.  błędne ustalenia co do jego karalności na etapie wydawania wyroku nakazowego;

4.  nieprzeprowadzenie dowodu z bilingów jego telefonu na okoliczność treści przeprowadzonych przez niego z oskarżycielką posiłkową rozmów telefonicznych;

5.  nieuwzględnienie jego zachowania w czasie małżeństwa ani okoliczności wiążących się z procesem rozwodowym.

W piśmie wniesionym po upływie terminu do zaskarżenia wyroku oskarżony podniósł dodatkowo zarzut sprzeczności dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów z zasadami logiki, wyrażające się w przyjęciu, że zadzwonił on do pokrzywdzonej, żeby grozić teściowi, podczas gdy zarówno on jak i teść mieszkają w tej samej wsi, a poza tym znał on numer telefonu teścia, tak więc w razie potrzeby kontaktowałby się z nim bezpośrednio.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Odwoławczego, Sąd Rejonowy prawidłowo zgromadził materiał dowodowy i poddał go ocenie, a następnie prawidłowo ustalił stan faktyczny. Trafnie również zważył, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem zarówno podmiotowe, jak i przedmiotowe znamiona zarzucanego mu czynu. W ocenie Sądu Odwoławczego wymierzona oskarżonemu kara nie nosi cech rażącej surowości. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił argumentację Sądu I Instancji.

Ponieważ skarżący w swojej apelacji sformułował pod adresem Sądu I instancji zarzuty, zgodnie z art. 433 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach tych zarzutów, przy czym podniesienie dodatkowego zarzutu w piśmie wniesionym po upływie terminu do zaskarżenia wyroku nie mogło być skuteczne, chyba że wyczerpywałyby hipotezę art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. lub art. 455 k.p.k. (tak trafnie Sąd Najwyższy w postanowieniach z 4 czerwca 2009 r., V KK 295/08 i z 10 grudnia 2003 r., V KK 195/03).

Do podważenia dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów konieczne byłoby wykazanie przez skarżącego wykroczenia przez tenże sąd poza granice swobodnej oceny dowodów, które zakreśla art. 7 k.p.k. Zgodnie z powołanym przepisem granice oceny dowodów wyznaczają zasady prawidłowego rozumowania, wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, jak również wzięcie pod uwagę całego ujawnionego materiału dowodowego. Z kolei zarzut błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy ustalenia te nie wynikają z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego lub zostały z nich wyprowadzone sprzecznie z zasadami prawidłowego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami Sądu, zaś możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu odmiennego w tej mierze poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Apelacja oskarżonego w zakresie zarzutów błędnej oceny dowodów i błędnych ustaleń faktycznych ma tymczasem charakter wyłącznie polemiczny, a więc nie mogła być skuteczna. Sąd Rejonowy, dając wiarę zeznaniom pokrzywdzonej i świadków, nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów. W tym miejscu należy podkreślić, że relacja pokrzywdzonej znajduje oparcie w zeznaniach pozostałych świadków, a jej poczucie zagrożenia ze strony oskarżonego należy uznać za uzasadnione chociażby w świetle informacji ujawnionych przez jej ojca w zawiadomieniu o przestępstwie, w którym to zawiadamiający wskazał, że między nim, a ojcem oskarżonego toczy się już sprawa cywilna w związku z pobiciem.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów, należy w pierwszej kolejności wskazać, że Sąd Odwoławczy rozpoznaje w niniejszej sprawie apelację oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie z dnia 27 marca 2016 roku. Wydając wskazany wyrok Sąd Rejonowy uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonego, co uznał za okoliczność łagodzącą wskazaną na stronie piątej uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Z uwagi na powyższe, zarzut oskarżonego dotyczący ustaleń przyjętych przy wydawaniu wyroku nakazowego jest bezprzedmiotowy – zgodnie z art. 506 § 3 k.p.k. w związku z wniesieniem sprzeciwu wyrok ten utracił moc, a sprawa została rozpoznana na zasadach ogólnych, tak więc wszelkie ewentualne wcześniejsze uchybienia nie mogły mieć wpływu na treść zaskarżonego wyroku (por. art. 438 pkt 2 k.p.k.).

Co więcej, nie można zgodzić się z oskarżonym, że uchybieniem Sądu Rejonowego było nieprzeprowadzenie dowodu z bilingów telefonu oskarżonego na okoliczność treści przeprowadzonych przez niego z pokrzywdzoną rozmów telefonicznych. Z uwagi na charakter wskazanych dokumentów (informacje w nich zawarte) dowód ten był nieprzydatny dla stwierdzenia wskazanej przez oskarżonego okoliczności (por. art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.). Dokumentacja bilingowa obrazuje jedynie listę połączeń wykonanych z danego numeru telefonu, a nie treść przeprowadzanych rozmów. Tymczasem oskarżony nie kwestionował samego faktu prowadzenia z pokrzywdzoną rozmów telefonicznych w krytycznym okresie, tj. grudniu 2018 roku (por. art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k.).

Z kolei powoływane przez oskarżonego okoliczności dotyczące toczącej się między nim a pokrzywdzoną sprawy rozwodowej nie mogły mieć wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Nie mają bowiem wpływu ani na wypełnienie przez oskarżonego znamion czynu zabronionego, ani na jego społeczną szkodliwość (por. art. 115 § 2 k.k.), ani możliwość przypisania mu winy, ani na wymiar kary (por. art. 53 § 1-3 k.k.).

Mając na względzie powyższe, Sąd Odwoławczy orzekł jak w wyroku.