Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Dorota Michalska

Protokolant: sekr. sądowy Anna Bańcerowska

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2018 r. w Warszawie

sprawy M. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W.

z dnia 5 lipca 2017 r. znak: (...)

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Ubezpieczony M. C. w dniu 11 sierpnia 2017 roku złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 5 lipca 2017 roku znak: (...), którą odmówiono mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczony w treści odwołania wskazał, że organ rentowy nieprawidłowo ocenił jego stan zdrowia. ( odwołanie z 11 sierpnia 2017 roku, k. 2 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z 22 sierpnia 2017 roku wniósł o oddalenie odwołania ubezpieczonego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy podniósł, że ubezpieczony pobierał do 30 kwietnia 2017 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 28 kwietnia 2017 roku złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania wyjaśniającego M. C. został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z 30 czerwca 2017 roku uznała, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy. Na tej podstawie organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( odpowiedź na odwołanie z 22 sierpnia 2017 roku, k. 4 a.s.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. C., urodzony w dniu (...), jest z zawodu technikiem-mechanikiem. Od 10 czerwca 1996 roku 31 maja 1997 roku oraz od 21 lipca 2008 roku do 31 stycznia 2010 roku był zatrudniony na stanowisku handlowca. Decyzją z 24 maja 2016 roku, znak: (...), organ rentowy przyznał M. C. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2016 roku do 30 kwietnia 2017 roku. ( decyzja z 24 maja 2016 roku, znak: (...), k. 22 tom II a.r., zawiadomienie o wstrzymaniu wypłaty okresowej renty, k. 29 tom II a.r., świadectwo pracy, k. 35 tom I a.r., świadectwo pracy, k. 43 tom I a.r.)

M. C. w dniu 28 kwietnia 2017 roku złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 30 tom II a.r.)

W toku postępowania wyjaśniającego, odwołujący został skierowany na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 26 maja 2017 roku uznał badanego za zdolnego do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego wydała w dniu 30 czerwca 2017 roku orzeczenie na mocy którego uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy ( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 26 maja 2017 roku, k. 33 tom II a.r., sprzeciw k. 41 tom II d.l., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 30 czerwca 2017 roku, k. 35 tom II a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy wydał w dniu 5 lipca 2017 roku decyzję, znak: (...), odmawiającą ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 30 czerwca 2017 roku ustaliła, że nie on jest niezdolny do pracy. ( decyzja z 5 lipca 2017 roku, znak:(...), k. 37 tom I a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego M. C. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie. ( odwołanie z 11 sierpnia 2017 roku, k. 2 a.s.)

W toku postępowania, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie postanowieniem z 5 października 2017 roku dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarzy specjalistów: medycyny pracy i okulisty celem ustalenia czy odwołujący się jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy zarobkowej, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała i kiedy miała miejsce. ( postanowienie z dnia 5 października 2017 roku, k. 9 a.s.).

Na podstawie opinii biegłych sądowych okulisty B. M. (1) i lekarza medycyny pracy J. P. Sąd Okręgowy ustalił, że odwołujący cierpi na znaczne niedowidzenie oka lewego co powoduje praktyczną jednooczność od 2008 roku. Stan narządu wzroku nie czyni odwołującego całkowicie niezdolnym do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami i wykonywanym zawodem. Ubezpieczony jest zaadaptowany do jednooczności i może pracować w każdym zawodzie i na każdym stanowisku gdzie nie jest wymagane widzenie obuoczne. W przypadku odwołującego wykluczona jest natomiast praca na stanowiskach związanych z dużym wysiłkiem fizycznym przy maszynach ruchu. Poprawa narządu wzroku odwołującego polega na zaadaptowaniu do praktycznej jednooczności oraz dobrej ostrości wzroku oka drugiego. ( opinia biegłego okulisty i lekarza medycyny pracy, k. 29 - 32 a.s.)

W oparciu o opinię uzupełniającą biegłego okulisty B. M. (1) Sąd ustalił, że zaćma wtórna występowała u ubezpieczonego przed zabiegiem kapsulotomii. Po zabiegu nie występuje u ubezpieczonego zaćma a ostrość wzroku się poprawiła. Ostrość wzroku w oku lepiej widzącym po korekcji nie stanowi przeciwwskazania do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Siatkówki w obu oczach są zabezpieczone laserowo. ( opinia uzupełniająca biegłego okulisty, k. 58 a.s.)

Na podstawie opinii biegłego okulisty R. S. Sąd ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Może wykonywać pracę na stanowisku nie związanym z bardzo dużym wysiłkiem fizycznym, na stanowiskach gdzie nie jest wymagane widzenie obuoczne. Biegły R. S. podobnie jak biegła B. M. (2) wskazał, że odwołujący mimo przebycia kilku zabiegów operacyjnych, fotokoagulacji laserowej oraz leczenie farmakologiczne utracił widzenie w oku lewym i od około 10 lat jest osobą jednooczną. ( opinia biegłego okulisty, k. 73 a.s., opinia uzupełniająca biegłego okulisty, k. 87 a.s.)

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonego oraz w oparciu o dowody z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy i bezsporny materiał dowodowy.

Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie powołanych biegłych sądowych, albowiem dowody te pozwoliły na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującego. Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłych Sąd przyjął za własne, albowiem opinie wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującego, a biegli lekarze sporządzający te opinie są specjalistami w swojej dziedzinie, posiadającym bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie M. C. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z 5 lipca 2017 roku, znak: (...), jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U.2018.1270 t.j., z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12 ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z przepisem art. 12 ustawy emerytalnej niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zasadą jest, że niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat. Jednakże, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat. W przypadku zaś stwierdzenia naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym konieczność stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innej osoby w zaspokajaniu podstawowych potrzeb życiowych orzeka się niezdolność do samodzielnej egzystencji (art. 13 ww. ustawy).

Przy czym, prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie (art. 107 ww. ustawy).

W sprawie istotą sporu było udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy ubezpieczony M. C. jest niezdolny do pracy.

Przepis art. 278 § 1 k.p.c. przewiduje, że w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych Sąd może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii. Mimo fakultatywnej formuły przytoczonego przepisu, Sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych ustalonych faktów ( wyrok Sądu Najwyższego z 24 listopada 1999 roku, sygn. I CKN 223/98, opubl. Wokanda 2000/3/7).

Mając powyższe na uwadze, Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów: okulisty i specjalisty z zakresu medycyny pracy na okoliczność ustalenia, czy schorzenia na które cierpi ubezpieczony czynią go nadal - po 30 kwietnia 2017 roku, osobą częściowo albo całkowicie niezdolną do pracy, jeśli tak to czy na trwale czy okresowo, jeżeli okresowo to na jaki okres. Ponadto biegli mieli wskazać, na czym polega ewentualna poprawa stanu zdrowia ubezpieczonego, w stosunku do poprzedniego okresu rentowego. Ponadto Sąd dopuszczał dowody z opinii uzupełniających, w których biegli okuliści ustosunkowali się do zastrzeżeń odwołującego formułowanych wobec sporządzonych opinii głównych.

W ocenie Sądu, biegli jako osoby nie zainteresowane rozstrzygnięciem sprawy oraz jako lekarze specjaliści z wieloletnim stażem i posiadający odpowiednie kwalifikacje sporządzili opinie w sposób kompletny, rzetelny i kategoryczny. Stan zdrowia ubezpieczonego był przedmiotem szczegółowej oceny biegłych o specjalności właściwej dla zdiagnozowanych schorzeń, jak również uwzględnili oni całość dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach organu rentowego. Powyższe pozwoliło Sądowi uzyskać bardzo wnikliwy i szczegółowy opis aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonego, pełną charakterystykę ujawnionych schorzeń i ich wpływ na zdolność do pracy ubezpieczonego.

Udzielone przez biegłych sądowych fachowe i specjalistyczne informacje stały się podstawą dla ustalenia i oceny okoliczności sprawy, ułatwiając tym samym właściwą ocenę faktów i rozstrzygnięcie sporu.

Sąd wszystkie wydane w sprawie opinie poddał szczegółowej ocenie, zgodnie z takimi kryteriami jak poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania wyrażonego w nich stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Ponadto, Sąd ocenił opinie biegłych na równi z innymi środkami dowodowymi, w szczególności znajdującą się w aktach dokumentacją medyczną, w ramach swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu opinie wyznaczonych biegłych były na tyle kategoryczne i przekonujące, że wystarczająco wyjaśniały zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. Wnioski płynące z wszystkich sporządzonych opinii były kategoryczne i jednoznacznie wynikało z nich, że obecny stan zdrowia ubezpieczonego czyni go zdolnym do pracy zgodnie z posiadanymi faktycznymi kwalifikacjami zawodowymi.

Wszyscy opiniujący w sprawie biegli uznali, że M. C. nie jest niezdolny do pracy w charakterze handlowca, czyli na stanowisku na którym przez ostatnie lata pracował. Ograniczenia wskazane w opiniach nie dotyczą tego rodzaju pracy i działalności.

Sąd w całości podziela powyższe oceny, wnioski i uznaje je za własne. Oceny stanu zdolności do pracy nie można było dokonywać do stanowiska tokarza czy operatora skrawarki, albowiem na tych stanowiskach wnioskodawca pracował 28 lat temu. W późniejszych okresach odwołujący nie wykonywał pracy, która w świetle opinii biegłego okulisty, wymagałaby widzenia obuocznego. Mimo pewnych ograniczeń związanych z jednoocznością - zaadaptowaną wnioskodawca może bez problemów pracować na stanowisku ostatnio wykonywanym. Kontrargumenty podniesione przez ubezpieczonego nie mają racji bytu. Schorzenia rozpoznawane u niego powodują pewne ograniczenia, ale nie czynią go niezdolnym do pracy. Przekwalifikowanie nie jest w tym przypadku wymagane.

Należy w tym miejscu dodać, że ocena niezdolności do pracy odbywa się z uwzględnieniem dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy o podobnym rodzaju i charakterze do dotychczas wykonywanej, poziomu wykształcenia, wieku i predyspozycji psychofizycznych. Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru sprawności organizmu ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 września 2017 roku, III AUa 1005/17).

Konkludując należało uznać, iż odwołanie w tych okolicznościach pozbawione jest podstaw faktycznych oraz prawnych i dlatego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzeczono jak w sentencji orzeczenia.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć odwołującemu z pouczeniem.