Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Renata Gąsior

Protokolant Magdalena Wójcicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2018 r. w Warszawie

sprawy E. R.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania E. R.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 11 sierpnia 2016 r., znak:(...) oraz z dnia 26 sierpnia 2016 r. znak: (...)

zmienia zaskarżone decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 11 sierpnia 2016 r., znak: (...) oraz z dnia 26 sierpnia 2016 r. znak: (...)w ten sposób, że przyznaje odwołującej E. R. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 kwietnia 2016 r. do 31 października 2018 r.

UZASADNIENIE

E. R. w dniu 2 września 2016 r. wniosła odwołanie
za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji w/w organu rentowego z dnia 11 sierpnia 2016 r., znak:(...) Odwołująca wskazała, że bierze leki, które hamują u niej wiele niepożądanych objawów, ale jednocześnie działają otumaniająco i są przyczyną silnego zmęczenia już
w godzinach porannych. W ocenie ubezpieczonej choroba powoduje u niej problemy z myśleniem, zaburza mocno koncentrację i wywołuje efekt ,,czarnej dziury” w głowie. Ponadto odwołująca uznała, że ciągłe napięcie wywołane stresem przyczynia się do dotkliwego bólu odcinka szyjnego, co w pracy przy komputerze jest bardzo bolesne ( k. 2 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 16 września 2016 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Organ rentowy wskazał, że ubezpieczona została skierowana na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 27 lipca
2016 r. orzekła, że jest ona zdolna do pracy. W związku z tym organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z dnia 11 sierpnia 2016 r., zgodnie z którą odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k. 3 a. s.).

Odwołująca również zaskarżyła decyzję wydaną przez organ rentowy
z dnia 26 sierpnia 2016 r., znak:(...) zajmując tożsame stanowisko, jak przy uzasadnieniu odwołania od decyzji z dnia 11 sierpnia 2016 r. ( k. 2 a. s. VII U 1557/16).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 13 października 2016 r. ponownie wniósł o jego oddalenie wskazując, że odwołująca jest osobą zdolną do podjęcia pracy zarobkowej ( k. 3 a. s. VII U 1557/16).

Sąd postanowieniem z dnia 26 września 2016 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty psychiatry celem ustalenia, czy odwołująca jest zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy zarobkowej ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz, jeżeli nastąpiła zmiana stanu zdrowia ubezpieczonej, to na czym ona polegała ( k. 6 a. s.).

Sąd zarządzeniem z dnia 3 listopada 2016 r. na podstawie art. 219 k.p.c. sprawę o sygn. akt VII U 1557/16 połączył ze sprawą VII U 1424/16 celem łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia oraz prowadzenia dalej pod sygn. akt VII U 1424/16 ( k. 7 a. s. VII U 1557/16).

Odwołująca pismem procesowym z dnia 5 stycznia 2017 r. oraz na rozprawie w dniu 6 lutego 2017 r. zgłosiła zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego. W związku z tym Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie
w dniu 6 lutego 2017 r. dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego
z zakresu psychiatrii ( k. 69 i 87-88 a. s.).

Odwołująca pismem procesowym z dnia 4 maja 2017 r. oraz na rozprawie w dniu 11 maja 2017 r. ponownie zgłosiła zastrzeżenia do opinii biegłego sądowego wskazując, że faktycznie niezdolność do pracy powstała dopiero
w listopadzie 2014 r. W związku z tym Sąd postanowieniem wydanym
na rozprawie w dniu 11 maja 2017 r. dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego M. P. celem szczegółowego ustosunkowania się do zarzutów podniesionych przez odwołującą,
a w szczególności, czy po przebytych epizodach szpitalnych z lat 2007-2008, odzyskała ona zdolność do pracy, biorąc pod uwagę, że faktycznie po tym czasie pracowała zawodowo na pełny etat i była dopuszczana do pracy przez lekarzy medycyny pracy a w związku z tym, czy nowy okres niezdolności do pracy należy ustalić na listopad 2014 r. czy odwołująca była nieprzerwanie niezdolna do pracy od lutego 2007 r. ( k. 122 i 125 a. s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 28 czerwca 2017 r. wniósł
o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, ponieważ w jego ocenie częściowa niezdolność do pracy nie powstała w lutym 2007 r., gdyż odwołująca po tej dacie była czynna zawodowo. Tożsame stanowisko zawarła odwołująca w piśmie procesowym z dnia 3 lipca 2017 r. W związku z tym Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu
6 lipca 2017 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty psychiatry z wyłączeniem biegłych sądowych M. L. i M. P. celem ustalenia daty powstania częściowej bądź całkowitej niezdolności do pracy odwołującej, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli tak, to na jaki okres oraz, jeżeli na przestrzeni czasu nastąpiła zmiana stanu jej zdrowia, to na czym ona polegała. Ostatecznie jednak organ rentowy pismem procesowym z dnia 11 lipca 2017 r. wskazał, że nie wnosi uwag do opinii biegłego ( k. 139-140, 143, 152 i 157 a. s.).

Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 3 listopada 2017 r. wniósł
o sporządzenie opinii łącznej przez biegłych sądowych z zakresu psychiatrii lub o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego w/w specjalności celem rozstrzygnięcia wątpliwości w zakresie okresu orzekanej niezdolności
do pracy. W związku z tym Sąd postanowieniem z dnia 14 listopada 2017 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów z zakresu psychiatrii M. P. oraz M. B. celem ustalenia przez biegłych daty powstania częściowej bądź całkowitej niezdolność do pracy odwołującej, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli tak, to na jaki okres, czy na przestrzeni czasu nastąpiła zmiana stanu jej zdrowia,
a jeżeli tak, to na czym ona polegała oraz, czy w jakimś okresie odzyskała ona zdolność do pracy ( k. 179-180 i 182 a. s.).

Organ rentowy pismem procesowym z dnia 13 czerwca 2018 r. wniósł
o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, ponieważ brak jest opisu badania przedmiotowego w opinii zasadniczej i uzupełniającej potwierdzającego tę niezdolność. W ocenie organu rentowego ubezpieczona w dacie badania przez Komisję Lekarską pracowała zgodnie z kwalifikacjami jako nauczyciel. Dalej podkreślił, że Komisja Lekarska nie stwierdziła istotnych odchyleń w zakresie stanu psychicznego
( k. 228-229 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Zgodnie z zaświadczeniem z dnia 11 października 2010 r., E. R. odbyła staż w (...) Ośrodku (...)
i Kartograficznej z siedzibą w L. w okresie od dnia 5 października 2009 r. do dnia 4 października 2010 r. na stanowisku pracownika biurowego
( k. 15 a. r.).

Zgodnie z zaświadczeniem o zatrudnieniu z dnia 4 marca 2011 r., odwołująca była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w W. w ramach umowy zlecenie w okresie od dnia 1 marca 2011 r.
do dnia 31 maja 2011 r. na stanowisku stażysty ( k. 21 a. r.).

Zgodnie z zaświadczeniem lekarskim z dnia 21 marca 2011 r., odwołująca została uznana za zdolną do wykonywania pracy na stanowisku stażysty
w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. ( k. 248 a. s.).

Zgodnie z zaświadczeniem o zatrudnieniu z dnia 27 września 2011 r., odwołująca była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w W. w ramach umowy zlecenie w okresie od dnia 13 czerwca 2011 r. do dnia 12 września 2011 r. na stanowisku konsultanta ( k. 19 a. r.).

Zgodnie z zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia
7 marca 2016 r., odwołująca była zatrudniona w (...) Fundacji (...) nad Zarządzaniem z siedzibą w W. w okresie od dnia 5 grudnia 2011 r.
do dnia 4 marca 2012 r. na stanowisku specjalisty ds. szkoleń ( k. 23 a. r.).

Zgodnie z zaświadczeniem o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z dnia
7 marca 2016 r., odwołująca była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w okresie od dnia 5 marca 2012 r. do dnia 4 marca 2013 r. na stanowisku specjalisty ds. szkoleń ( k. 25 a. r.).

Zgodnie z zaświadczeniem lekarskim z dnia 19 marca 2012 r., odwołująca została uznana za zdolną do wykonywania pracy na stanowisku specjalisty ds. szkoleń w Instytucie (...) z siedzibą w W. ( k. 239 a. s.).

Zgodnie z zaświadczeniem z dnia 8 kwietnia 2016 r., odwołująca była zatrudniona w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w ramach umowy zlecenia w okresie od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r.,
a na dzień wystawienia dokumentu wykonywała pracę na podstawie umowy zlecenia od dnia 1 lutego 2016 r. ( k. 29 a. r.).

Zgodnie z zaświadczeniem z dnia 31 marca 2016 r. wydanym przez Powiatowy Urząd Pracy, odwołująca otrzymała zasiłek dla bezrobotnych w okresach od dnia 5 października 2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r., od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia 4 października 2010 r., od dnia 10 kwietnia 2013 r. do dnia 18 lipca 2013 r. oraz od dnia 13 sierpnia 2013 r. do dnia 3 listopada 2013 r. ( k. 17 a. r.).

Zgodnie z kartą informacyjną leczenia szpitalnego, odwołująca przebywała w Instytucie (...)
w W. w okresie od dnia 23 listopada 2014 r. do dnia 1 grudnia 2014 r.
z rozpoznaniem schizofrenii hebefrenicznej ( k. 27 a. s.).

Odwołująca urodzona w dniu (...) złożyła wniosek w dniu 8 kwietnia 2016 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy ( k. 1 a. r.).

W toku postępowania wyjaśniającego, odwołująca została skierowana
do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 26 kwietnia 2016 r. uznał ją za częściowo niezdolną do pracy do dnia 30 kwietnia 2019 r. Wskazano jednocześnie, że częściowa niezdolność do pracy powstała w dniu
2 października 2005 r. ( k. 31 a. r.).

Następnie na skutek sprzeciwu odwołującej z dnia 13 lipca 2016 r., Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27 lipca 2016 r. stwierdziła wbrew orzeczeniu lekarza orzecznika ZUS z dnia 26 kwietnia 2016 r., że badana nie jest niezdolna do pracy ( k. 5 dok. lek. i k. 86 a. r.).

Po zakończeniu postępowania administracyjnego Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wydał zaskarżoną decyzję z dnia
11 sierpnia 2016 r., znak: (...) zgodnie z którą odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Organ rentowy uznał, że ubezpieczona nie spełnia przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem
z dnia 27 lipca 2016 r. uznała, że nie jest ona niezdolna do pracy ( k. 89 a. r.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał również zaskarżoną decyzję z dnia 26 sierpnia 2016 r., znak: (...), zgodnie
z którą także odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności
do pracy. Organ rentowy uznał tożsamo, że ubezpieczona nie spełnia przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 27 lipca 2016 r. uznała, że nie jest ona niezdolna do pracy. Ponadto decyzja ta uchyliła decyzję wydaną w dniu
8 czerwca 2016 r. ( k. 90 a. r.).

Sąd na podstawie opinii biegłych sądowych ustalił, że u odwołującej rozpoznano:

- w zakresie psychiatrycznym schizofrenię paranoidalną. Ponadto stwierdzono
u ubezpieczonej napięcie, utrudniony kontakt, tok myślenia z elementami rozkojarzenia, okresowe halucynacje słuchowe o charakterze komentującym, afekt słabo modulowany, bez myśli suicydalnych. Wskazane byłoby, aby odwołująca wystąpiła o uzyskanie stopnia niepełnosprawności i podjęcie pracy na stanowisku pracy chronionej, co pozwoliłoby jej na pracę w zmniejszonym wymiarze czasu. Ubezpieczona jest aktywna zawodowo i nie jest obecnie niezdolna do pracy ( opinia biegłego sądowego M. L., k. 59-60 a. s.);

- ponownie w zakresie psychiatrycznym schizofrenię paranoidalną. Stan psychiczny został przedstawiony w sposób następujący: ubezpieczona zorientowana prawidłowo, kontakt aspontaniczny, wypowiedzi rzeczowe i mało rozbudowane, nastrój nieco obniżony i afekt słabo modulowany. Ostre objawy psychotyczne wystąpiły u odwołującej w 2005 r. i ustąpiły po krótkiej hospitalizacji. Od lutego 2007 r. do 2008 r. była leczona szpitalnie kilkakrotnie
z rozpoznaniem zespołu paranoidalnego, schizofrenii paranoidalnej a po przerwie w latach 2014 i 2015/2016. Mimo kilku hospitalizacji
i systematycznego leczenia farmakologicznego, objawy wytwórcze psychozy utrzymują się nadal, znacznie ograniczając funkcjonowanie społeczne i zdolność do pracy. Stan psychiczny odwołującej powoduje u niej częściową niezdolną
do pracy na okres do kwietnia 2019 r. Za datę powstania częściowej niezdolności do pracy uznano luty 2007 r., kiedy nastąpiła hospitalizacja
z rozpoznaniem zespołu paranoidalnego. Pracę w wymiarze pół etatu należy traktować jako istotny czynnik rehabilitacyjny ( opinia główna biegłego sądowego M. P., k. 105-107 a. s.);

W odpowiedzi na pytanie zawarte w tezie dowodowej postanowienia Sądu z dnia 11 maja 2017 r. wskazano, że odwołująca po przebytych epizodach szpitalnych z lat 2007-2008 nie odzyskała w pełni zdolności do pracy. Częściowa niezdolność do pracy istnieje u ubezpieczonej od lutego 2007 r. nieprzerwanie. Po hospitalizacjach w latach 2007-2008, odwołująca kontynuowała leczenie psychiatryczne ambulatoryjnie. Do 2014 r. nie występowały ostre objawy psychotyczne wymagające leczenia szpitalnego. Dokładna ocena stanu zdrowia psychicznego ubezpieczonej w latach 2008-2014 nie jest możliwa ze względu na brak dokumentacji lekarskiej z w/w okresu.
Z dokumentacji szpitalnej wynika, że uzyskiwano niepełną remisję objawową. Dwukrotne odbywanie stażu i dwukrotne kilkumiesięczne zatrudnienie odwołującej w latach 2009-2013 nie jest argumentem przeciwko istnieniu częściowej niezdolności do pracy ( opinie uzupełniające biegłego sądowego M. P., k. 133 i 192 a. s.).

Stan psychiczny odwołującej w czasie ulegał znacznym wahaniom. Ubezpieczona była leczona z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej
od 2005 r., przy czym w przebiegu procesu schizofrenicznego w okresie
od 2009 r. do listopada 2014 r. był okres bezobjawowej reemisji. W związku
z tym odwołująca była i jest częściowo niezdolna do pracy w latach 2005-2008 oraz od listopada 2014 r. do chwili obecnej. Zmiana stanu psychicznego może nastąpić w październiku 2018 r. Samo rozpoznanie schizofrenii paranoidalnej nie czyni człowieka automatycznie niezdolnym do pracy. W okresach reemisji pacjenci odzyskują zdolność do pracy oraz do funkcjonowania społecznego
i socjalnego. Cały wysiłek leczenia farmakologicznego jest skierowany na przywrócenie pacjenta z rozpoznaniem schizofrenii do funkcjonowania społecznego. Leczenie ma przeciwdziałać wykluczeniu społecznemu. W latach 2009-2014 wystąpiła u ubezpieczonej reemisja, która pozwoliła na podjęcie pracy i funkcjonowanie społeczne ( opinie główna i uzupełniająca biegłego sądowego M. B., k. 163-173 i 216-220 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy, w tym aktach rentowych. Wiarygodność dokumentów zebranych w sprawie nie była kwestionowana przez strony procesu, dlatego też Sąd zdecydował się oprzeć na nich stan faktyczny
w niniejszej sprawie. Dodatkowo dla rozstrzygnięcia sporu było istotne dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii.
W ocenie Sądu wszystkie opinie były sporządzone co do zasady w sposób prawidłowy, gdyż odnosiły się w swej treści do tezy dowodowej ujętej
w postanowieniach o dopuszczeniu dowodu. W kwestii oceny wniosków płynących z opinii biegłych, Sąd oparł się na opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. B.. Zdaniem Sądu uzasadnienie opinii przez biegłego było logiczne i prawidłowe. Biegły wiarygodnie stwierdził, że odwołująca w latach 2008-2014 przechodziła okres bezobjawowej reemisji. Dlatego też zasadnie przyjął, że ubezpieczona była i jest częściowo niezdolna do pracy w latach 2005-2008 oraz od listopada 2014 r.
do października 2018 r. Biegły sądowy M. P. również uznała, że odwołująca jest osobą częściowo niezdolną do pracy, dlatego też wnioski wysnute przez biegłego sądowego M. L. wskazujące na brak niezdolności do pracy należało uznać za błędne. Biegły M. P. stwierdziła, że odwołująca w okresie od lutego 2007 r. do 2008 r. była leczona szpitalnie kilkakrotnie z rozpoznaniem zespołu paranoidalnego
i schizofrenii paranoidalnej oraz w latach 2014 i 2015/2016. Z tejże opinii jednocześnie wynikało, że do 2014 r. nie występowały u ubezpieczonej ostre objawy psychotyczne wymagające leczenia szpitalnego oraz, że dokładna ocena jej stanu zdrowia psychicznego w latach 2008-2014 nie jest możliwa ze względu na brak dokumentacji lekarskiej z w/w okresu. Jednocześnie biegła stwierdziła, że po hospitalizacjach w latach 2007-2008 odwołująca kontynuowała leczenie psychiatryczne ambulatoryjnie. Zdaniem Sądu jest to sformułowanie nieuprawnione, które czyniło w tym zakresie opinię niewiarygodną i nielogiczną. Biegły sądowy wykazał w tym sprzeczność w rozumowaniu, gdyż stwierdził, że ubezpieczona leczyła się psychiatrycznie w latach 2008-2014, podczas gdy w aktach sprawy nie ma w tym zakresie żadnej dokumentacji medycznej. W związku z tym Sąd uznał w ramach swobodnej granicy dowodowej, że opinia biegłego sądowego M. B. okazała się być trafna i logicznie uargumentowana mając na względzie całościowo zebrany materiał dowodowy w niniejszej sprawie. Dlatego też Sąd oddalił wniosek dowodowy organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, jako zbędny i zmierzający do przedłużenia postępowania. Materiał dowodowy zebrany w sprawie, był bowiem wystarczający do prawidłowego jej rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania E. R. są zasadne i podlegają uwzględnieniu.

W myśl przepisu art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1383 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą’’, renta z tytułu niezdolności
do pracy przysługuje odwołującemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się
za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała
w wieku powyżej 30 lat.

Na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy, okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy.

Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z przepisu art. 57 ust. 1 ustawy. Sąd na wstępie wskazuje, że odwołująca spełniła przesłanki ujęte w art. 57 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy, przyjmując iż częściowa niezdolność do pracy powstała w listopadzie 2014 r. Należało bowiem ustalić, czy ubezpieczona legitymuje się co najmniej 5-letnim okresem składkowym
i nieskładkowym przed dniem powstania niezdolności do pracy, tj. od dnia
1 grudnia 2004 r. do dnia 30 listopada 2004 r. Sąd ustalił, że w w/w okresie odwołująca była zatrudniona od dnia 5 października 2009 r. do dnia
4 października 2010 r., od dnia 1 marca 2011 r. do dnia 31 maja 2011 r., od dnia 13 czerwca 2011 r. do dnia 12 września 2011 r., od dnia 5 grudnia 2011 r.
do dnia 4 marca 2012 r., od dnia 5 marca 2012 r. do dnia 4 marca 2013 r. oraz od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. Ponadto ubezpieczona otrzymywała zasiłek dla bezrobotnych w okresach od dnia 5 października
2009 r. do dnia 31 grudnia 2009 r., od dnia 1 stycznia 2010 r. do dnia
4 października 2010 r., od dnia 10 kwietnia 2013 r. do dnia 18 lipca 2013 r. oraz od dnia 13 sierpnia 2013 r. do dnia 3 listopada 2013 r. Po zsumowaniu tychże okresów, Sąd doszedł do wniosku, że odwołująca legitymuje się wymaganym przez zapisy ustawy 5-letnim okresem składkowym i nieskładkowym. Również przepis art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy został spełniony, ponieważ na dzień wystawienia zaświadczenia 8 kwietnia 2016 r., odwołująca była zatrudniona
w (...) Sp. z o.o. wykonując pracę na podstawie umowy zlecenia
od dnia 1 lutego 2016 r. Zatem spornym pozostawało jedynie rozważenie, czy ubezpieczona spełnia dyspozycję wyrażoną w przepisie art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Na podstawie dokonanych ustaleń faktycznych w postaci wniosków zawartych przez lekarza biegłego sądowego z zakresu psychiatrii M. B., Sąd przyznał odwołującej prawo do świadczenia rentowego z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 31 października 2018 r. Jak już zostało to podniesione podczas ustaleń stanu faktycznego, główne schorzenia, z którymi zmagała się odwołująca, były następstwem schizofrenii paranoidalnej. W tej kwestii Sąd uznał, że odwołująca z powodu choroby wywołanej tym schorzeniem jest częściowo niezdolna do pracy. Organ rentowy w toku postępowania sądowego nie wnosił uwag do opinii sporządzonej przez biegłego sądowego psychiatrę M. P., z której wynikało, że schizofrenia paranoidalna powoduje
u ubezpieczonej częściową niezdolność do pracy. Jednak, jak wynika
z materiału dowodowego, ubezpieczona nie leczyła się psychiatrycznie w latach 2009-2014. W tym zakresie organ rentowy nie udowodnił w toku postępowania sądowego, aby odwołująca faktycznie leczyła się z powodu zaburzeń psychicznych. Dodatkowo należy mieć na uwadze, że ubezpieczona w latach 2009-2014 była aktywna zawodowo. Odwołująca była zatrudniona
w (...) Ośrodku (...)
z siedzibą w L. na stanowisku pracownika biurowego, w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowiskach stażysty
i konsultanta, w (...) Fundacji (...) nad Zarządzaniem z siedzibą
w W. na stanowisku specjalisty ds. szkoleń, w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. na stanowisku specjalisty ds. szkoleń oraz
w (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.. Zatem w ocenie Sądu jest to materiał dowodowy pozwalający ustalić, że w spornym okresie czasu ubezpieczona była zdolna do pracy, gdyż świadczyła pracę na rzecz różnych instytucji. W tym zakresie biegły B. rzeczowo wyjaśnił używając przy tym nomenklatury medycznej, że w przebiegu procesu schizofrenicznego w okresie od 2009 r. do listopada 2014 r. u ubezpieczonej występował okres bezobjawowej reemisji. W zgodzie z jego stwierdzeniem również występują inne dokumenty zgromadzone w toku postępowania sądowego. Zgodnie bowiem z zaświadczeniami lekarskimi z dnia 21 marca 2011 r. i z dnia 19 marca 2012 r., odwołująca została uznana za zdolną do wykonywania pracy
na stanowisku stażysty w (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w W. oraz na stanowisku specjalisty ds. szkoleń w Instytucie (...) z siedzibą w W.. Organ rentowy nie kwestionował wiarygodności obydwu dokumentów, z których jednoznacznie wynika,
że lekarze badający ubezpieczoną uznali, że była ona zdolna do pracy.

Na marginesie rozważań prawnych Sąd stwierdził, że stanowisko wyrażane przez organ rentowy nie było jednoznaczne i tożsame w przebiegu całego postępowania sądowego. Organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 28 czerwca 2017 r. w odniesieniu do opinii uzupełniającej biegłego sądowego
z zakresu psychiatrii M. P., wniósł
o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, ponieważ w jego ocenie częściowa niezdolność do pracy nie powstała w lutym 2007 r., gdyż odwołująca po tej dacie była czynna zawodowo. Jednakże następnie organ rentowy pismem procesowym z dnia 11 lipca 2017 r. wskazał, że nie wnosi uwag do opinii tego biegłego. Kolejna sprzeczność
w ocenie stanu zdrowia ubezpieczonej przez organ rentowy wynikała
z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS, która wskazała, że badana jest zdolna do pracy. Oddział zgodził się z opinią biegłego sądowego M. P. w zakresie, w jakim wskazano, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy w latach 2007-2018, a jednocześnie na etapie postępowania wyjaśniającego uznał, że taka niezdolność w ogóle nie występowała. W związku z niekonsekwentnym działaniem organu rentowego, Sąd uznał, że argumenty organu rentowego mające dowodzić zasadności powołania kolejnego biegłego sądowego są nieprzekonywujące. Z uwagi na wiarygodną opinię główną
i uzupełniającą biegłego sądowego M. B. sporządzającego opinię sądową w końcowym etapie postępowania, Sąd zdecydował się przyznać ubezpieczonej prawo do dochodzonego przez nią świadczenia.

Sąd ustalając termin początkowy przyznania odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy miał na uwadze dyspozycję przepisu art. 129 pkt 1 ustawy. Stosownie do treści w/w przepisu, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania do nich prawa, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.
W toku postępowania Sąd ustalił, że odwołująca spełnia przesłankę częściowej niezdolności do pracy, przy czym niezdolność ta ma początek w dniu 1 kwietnia 2016 r., albowiem w dacie 8 kwietnia 2016 r. złożyła wniosek o świadczenie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

SSO Renata Gąsior

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć odwołującej oraz organowi rentowemu wraz
z pouczeniem.

MK