Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 czerwca 2018 r. w Warszawie

sprawy S. I.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

z udziałem zainteresowanego W. T. (płatnika składek)

na skutek odwołania S. I.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 10 sierpnia 2017r., nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 sierpnia 2017r., nr (...) w ten sposób, że stwierdza, iż S. I. jako pracownik u płatnika składek W. T. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu, wypadkowemu od 25 lutego 2017 roku.

UZASADNIENIE

S. I. złożyła w dniu 4 września 2017 roku odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 sierpnia 2017 roku,
nr (...), stwierdzającej, że jako pracownik u płatnika składek W. T. nie podlega od dnia 25 lutego 2017 roku obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu, wypadkowemu. Zaskarżonej decyzji strona odwołująca zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1.  art. 6 ust. 1 pkt 1, art. 8 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że odwołująca nie jest pracownikiem
w rozumieniu ustawy i że w rezultacie nie podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu oraz wypadkowemu;

2.  art. 58 § 2 w zw. z art. 83 § 1 kodeksu cywilnego poprzez niewłaściwe zastosowanie
i uznanie, że umowa o pracę na czas określony z dnia 25 lutego 2017 roku zawarta pomiędzy odwołującą a W. T. jest pozorna i w rezultacie nieważna.

Mając na uwadze powyższe odwołująca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji
w całości i zasądzenie od organu rentowego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odwołania S. I. wskazała, że rozstrzygnięcie organu rentowego jest całkowicie nieuzasadnione, gdyż zawarta umowa o pracę nie była pozorna
i że rzeczywiście świadczyła pracę, zaś decyzja została wydana jedynie w oparciu
o domniemania, a nie na podstawie rzeczywiście przeprowadzonego postępowania dowodowego. Zdaniem odwołującej organ rentowy w szczególności pominął wyjaśnienia pracodawcy, który wskazywał na rzeczywistość zatrudnienia, oraz fakt, że pracodawca odprowadzał składki na ubezpieczenie. Ponadto odwołująca wskazała, że organ rentowy pominął również zaświadczenie lekarskie o jej niezdolności do pracy (odwołanie k. 2 - 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 12 października 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. , podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Ustosunkowując się do stanowiska odwołującej organ rentowy podniósł, iż odwołująca została zgłoszona do ubezpieczeń na krótko przed powstaniem niezdolności do pracy.
Z analizy historii ubezpieczenia wynika, że było to pierwsze zgłoszenie do ubezpieczeń odwołującej. Podniósł też, że płatnik składek nie zatrudnił nowego pracownika, który przejąłby zakres obowiązków odwołującej. Organ rentowy stwierdził, że okoliczności sprawy, takie jak brak dowodów na faktyczne świadczenie pracy, zgłoszenie do ubezpieczeń na krótko przed powstaniem niezdolności do pracy, niezatrudnienie nikogo na zastępstwo, powstanie nowego stanowiska pracy w związku ze zgłoszeniem odwołującej do ubezpieczeń, nieudzielenie wyjaśnień przez świadka, wskazują, że dokonanie zgłoszenia do ubezpieczeń miało na celu wyłącznie uzyskanie prawa do wypłaty świadczeń, a nie faktyczne wykonywanie zatrudnienia (odpowiedź na odwołanie k. 6-7 a.s).

Zainteresowany W. T. , zawiadomiony o niniejszym postępowaniu,
na rozprawie w dniu 11 czerwca 2018 r. oświadczył, że przyłącza się do stanowiska S. I. i popiera odwołanie (protokół rozprawy z 11.06.2018 r. k. 56 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Zainteresowany W. T. zamieszkuje w lokalu położonym w W. przy ul. (...) wraz ze swoją partnerką M. K., z którą ma dwójkę dzieci, a także z osiemdziesięcioletnią matką. Oprócz wymienionych wyżej domowników zainteresowany zamieszkiwał również z ojcem, który chorował na raka. Ojciec W. T. zmarł we wrześniu 2017 roku w wyniku choroby (zeznania świadka M. K., k. 57 a.s., zeznania odwołującej k. 58 a.s., zeznania zainteresowanego, k. 58-59 a.s.).

Zawodowo zainteresowany zajmuje się prowadzeniem gospodarstwa rolnego
w charakterze domownika. Gospodarstwo ma powierzchnię 1 ha i ma przeznaczenie hodowlane: znajdują się w nim kury, kaczki i świnie, a przez pewien czas również kilkanaście koni ( zeznania świadka M. K., k. 57 a.s., zeznania odwołującej
k. 58 a.s., zeznania zainteresowanego, k. 58-59 a.s.).

Odwołująca S. I. (z domu P.) jest obywatelką Ukrainy, obecnie mieszka w Polsce, gdzie przyjechała około 6 lat temu. Jest mężatką. Małżeństwo z I. I. zawarte zostało dnia 27 kwietnia 2017 r. (przetłumaczony akt małżeństwa, k. 16 a.s.). Odwołująca nie jest spokrewniona z W. T. ani jego małżonką. Strony poznały się kilka lat wcześniej podczas pobytu zainteresowanego na Ukrainie ( zeznania M. K., k. 57 a.s., zeznania odwołującej k. 58 a.s., zeznania zainteresowanego k. 58-59 a.s.).

Na początku 2017 roku W. T. poszukiwał osób do pracy w charakterze pomocy domowej. Powodem poszukiwań był fakt, że wraz z jego rodziną mieszkał jego ojciec, który był chory na raka, a choroba szybko się rozwijała. Zainteresowany potrzebował kogoś do pomocy do zajmowania się domem, gdyż on pracował w gospodarstwie a jego partnerka przebywała w pracy. Początkowo zainteresowany przyjął na okres miesiąca obywatelkę Ukrainy, jednakże nie kontynuowali współpracy. Wówczas z zainteresowanym skontaktowała się S. I., a zainteresowany zatrudnił ją na jeden miesiąc na próbę ( zeznania M. K., k. 57 a.s., zeznania odwołującej k. 58 a.s., zeznania zainteresowanego, k. 58-59 a.s.).

Dnia 6 lutego 2017 r. Wojewoda (...), na wniosek zainteresowanego wydał zezwolenie na pracę odwołującej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zezwolenie typ (...) nr (...)), ważne od 25 lutego 2017 do 24 lutego 2018 r. Następnie w dniu 25 lutego
2017 r. odwołująca i zainteresowany zawarli umowę o pracę na czas określony, do dnia
31 maja 2020 r. Zainteresowany zgłosił odwołującą do ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, chorobowego i wypadkowego oznaczoną w zgłoszeniu datą powstania obowiązku ubezpieczenia był 25 lutego 2017 r. (zezwolenie na pracę cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej k. 17 a.s., zgłoszenie do ubezpieczeń k. 18 a.s., zeznania odwołującej k. 58 a.s., zeznania zainteresowanego k. 58-59 a.s.).

W dniu zawarcia umowy o pracę S. I. była w ciąży. Była to jej druga ciąża, pierwsze dziecko zmarło (zeznania odwołującej k. 58 a.s.). Ani zainteresowany ani M. K. nie wiedzieli o ciąży odwołującej w momencie zatrudnienia (zeznania M. K., k. 57 a.s., zeznania odwołującej k. 58 a.s., zeznania zainteresowanego, k. 58-59 a.s.).

Zgodnie z zawartą umową o pracę odwołująca miała świadczyć pracę jako „pomoc domowa”. Wymiar czasu pracy ustalony został na ½ etatu. Wynagrodzenie ustalono na kwotę 1.500,00 zł brutto, miało być wypłacane do ręki. Do obowiązków odwołującej należało wykonywanie zwykłych prac domowych, takich jak gotowanie, sprzątanie, prasowanie, mycie okien. Zajmowała się również dziećmi, opiekowała się też ojcem zainteresowanego w razie potrzeby. Do pracy przychodziła w zależności od potrzeb, albo na rano albo w godzinach późniejszych. Odwołująca wykonywała prace zlecone najczęściej przez M. K., która wydawała jej polecenia, co ma zrobić. Praca nie była bezpośrednio nadzorowana, efekty były widoczne po wykonanych pracach domowych. Ocena pracy dokonywana była na bieżąco (zeznania M. K. k. 57 a.s., zeznania odwołującej k. 58 a.s., zeznania zainteresowanego, k. 58-59 a.s., umowa o pracę – nieoznaczona karta a.r.).

W kwietniu 2017 r. odwołująca otrzymała zwolnienie lekarskie w związku z ciążą.
Po uzyskaniu tego zwolnienia zainteresowany i M. K. poszukiwali innego pracownika. Do momentu śmierci ojca zainteresowanego zainteresowany i M. K. zatrudniali inne osoby na stanowisku pomocy domowej (wiadomość M. K. do pracownika organu rentowego k. 4 a.s., zeznania M. K. k. 57 a.s., zeznania odwołującej k. 58 a.s., zeznania zainteresowanego k. 59 a.s.).

Pismem z dnia 12 czerwca 2017 r. organ rentowy zawiadomił zainteresowanego
i odwołującą o wszczęciu z urzędu postępowania wyjaśniającego w sprawie ustalenia prawidłowości zgłoszenia do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i podstaw wymiaru tych składek na te ubezpieczenia odwołującej z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy
o pracę zawartej z zainteresowanym. W ramach postępowania administracyjnego zainteresowany złożył m.in. następującą dokumentację mającą świadczyć o wykonywaniu pracy: umowę o pracę na czas określony, orzeczenie lekarskie, zgłoszenie do ubezpieczeń społecznych ZUS P ZUA, potwierdzenie nadania numeru NIP odwołującej, zezwolenie
na pracę odwołującej na pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, listy płatnicze za luty, marzec, kwiecień i maj 2017 r. (zawiadomienia z dnia 12 czerwca 2017 r., akta rentowe – nieoznaczone karty a.r.).

W oparciu o powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.
w dniu 10 sierpnia 2017 roku decyzją nr (...) stwierdził, że odwołująca jako pracownik u płatnika składek W. T. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że okoliczności sprawy, takie jak brak dowodów na faktyczne świadczenie pracy, zgłoszenie do ubezpieczeń na krótko przed powstaniem niezdolności
do pracy, niezatrudnienie nikogo na zastępstwo, powstanie nowego stanowiska pracy
w związku ze zgłoszeniem do ubezpieczeń, nieudzielenie wyjaśnień przez świadka wskazują, ze dokonanie zgłoszenia do ubezpieczeń miało na celu wyłącznie uzyskanie prawa
do wypłaty świadczeń, a niefaktyczne wykonywanie zatrudnienia (decyzja ZUS
z 10.08.2017 r. – nieoznaczone karty a.r.).

Od decyzji z dnia 10 sierpnia 2017 roku odwołująca złożyła odwołanie inicjując postępowanie sądowe. ( odwołanie k. 2-3 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dowodów z dokumentów zawartych: w aktach sprawy, aktach rentowych oraz w oparciu o dowody osobowe w postaci zeznań świadka tj. M. K., jak też przesłuchanych w charakterze stron odwołującej S. I. i zainteresowanego W. T.. Zebrane
w sprawie dowody nie budziły zastrzeżeń i nie były kwestionowane przez strony postępowania. W ocenie Sądu zebrany materiał dowodowy był wiarygodny, a wynikająca
z poszczególnych dowodów treść zbieżna w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia sprawy.
W szczególności Sąd dał wiarę przesłuchanym w toku postępowania osobom. Strony,
oraz świadek, zgodnie przedstawiły okoliczności dotyczące zatrudnienia odwołującej
i charakteru wykonywanej przez nią pracy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie S. I. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział
w W. z dnia 10 sierpnia 2017 r., nr (...) było zasadne.

Spór pomiędzy odwołującą a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział
w W. koncentrował się wokół stanowiska organu rentowego, zgodnie z którym S. I. i W. T. nawiązali stosunek prawny jedynie w celu uzyskania świadczeń pieniężnych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a łącząca ich umowa miała charakter umowy pozornej. W związku z powyższym przedmiotem niniejszego postępowania było ustalenie, czy umowa o pracę zawarta między odwołującą i zainteresowanym w dniu 25 lutego 2017 r. stanowiła umowę ważną i skuteczną, czy też, zgodnie z twierdzeniem organu rentowego, umowę tę zawarto jedynie dla pozoru, w związku z czym nie wywołała ona i nie wywołuje skutków w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1),
art. 11 ust. 1 i 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1778) pracownicy podlegają obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu. Zgodnie z art. 13 pkt 1) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowemu, chorobowemu i wypadkowemu podlegają osoby fizyczne w następujących okresach: pracownicy - od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Zgodnie z art. 8 ust. 1 za pracownika uważa się osobę pozostającą w stosunku pracy.

Dla objęcia ubezpieczeniem społecznym z tytułu wykonywania pracy zasadnicze znaczenie ma nie to, czy umowa o pracę została zawarta i czy jest ważna (jako nienaruszająca art. 58 § 1 lub 2 k.c. albo 83 § 1 k.c.), lecz tylko to, czy strony umowy pozostawały
w stosunku pracy (art. 8 ust. 1 ustawy systemowej). O tym zaś, czy strony istotnie w takim stosunku pozostawały i stosunek ten stanowi tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, wypłata wynagrodzenia, przystąpienie
do ubezpieczenia i opłacenie składki, wystawienie świadectwa pracy, ale faktyczne
i rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy,
a wynikających z art. 22 § 1 k.p. Dla objęcia obowiązkowymi ubezpieczeniami społecznymi istotne jest zatem, aby stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia
o cechach pracowniczych. Zasadnicze znaczenie w procesie sądowego badania, czy dany stosunek prawny jest stosunkiem pracy, ma ustalenie faktyczne, czy praca wykonywana
w ramach analizowanego stosunku prawnego rzeczywiście ma cechy wymienione
w art. 22 § 1 k.p. W tym celu bada się okoliczności i warunki, w jakich dana osoba wykonuje czynności na rzecz innego podmiotu prawa i dopiero w wyniku tego badania (poczynienia stosownych ustaleń) rozstrzyga się, czy czynności te świadczone są w warunkach wskazujących na stosunek pracy.

Do cech charakterystycznych stosunku pracy, zgodnie z art. 22 § 1 k.p., zalicza się dobrowolność wykonywania pracy przez pracownika, osobisty charakter tej pracy,
jej odpłatność, podporządkowanie pracownika pracodawcy, świadczenie pracy na rzecz pracodawcy, ponoszenie przez pracodawcę ryzyka realizacji zobowiązania, ciągłość świadczenia pracy oraz jej zespołowy charakter. W doktrynie i judykaturze największe znaczenie na gruncie typologicznego odróżniania umowy o pracę przypisuje się cechom podporządkowania pracownika, osobistego świadczenia pracy oraz ryzyka pracodawcy. Podporządkowanie pracownika określono w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako najbardziej podstawową cechę odróżniającą stosunek pracy od innych stosunków zobowiązaniowych, istotę stosunku pracy, jego cechę konstrukcyjną, cechę kategorialną.

Nie wszystkie elementy podporządkowania muszą występować równocześnie
i z jednakowym nasileniem. W niektórych przypadkach, uzasadnionych charakterem wykonywanej pracy, element podległości w procesie pracy może być słabo zaznaczony,
a niekiedy podporządkowanie przejawia się praktycznie w potencjalnej możliwości wydania polecenia przez pracodawcę. Rzeczywista samodzielność pracownika i "ogólny, organizacyjny" w danych okolicznościach faktycznych charakter kierownictwa pracodawcy nie oznacza zmiany (rozszerzenia) ustalonego powyżej, prawnego pojęcia podporządkowania, jeżeli posiada on prawną (formalną) kompetencję wydawania poleceń. Sąd Okręgowy
w składzie niniejszym podziela pogląd, zgodnie z którym tradycyjne pojmowanie podporządkowania jako obowiązku wykonywania przez pracownika poleceń pracodawcy ewoluuje w miarę rozwoju stosunków społecznych. W miejsce dawnego systemu ścisłego, hierarchicznego podporządkowania pracownika i obowiązku stosowania się przez niego
do dyspozycji pracodawcy nawet w technicznym zakresie działania, pojawia się nowe podporządkowanie mające charakter autonomiczny, polegające na wyznaczeniu pracownikowi przez pracodawcę zadań bez ingerowania w sposób ich wykonania. W takim systemie podporządkowania pracodawca określa godziny czasu pracy i wyznacza zadania, natomiast sposób realizacji tych zadań pozostawiony jest pracownikowi (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15 listopada 2017 r., III AUa 698/17).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w ocenie Sądu Okręgowego zawarty stosunek prawny nosił cechy stosunku pracy, o którym mowa
w art. 22 k.p. W ocenie Sądu, na tle zebranych w sprawie dowodów nie ma wątpliwości,
że S. I. w spornym okresie realizowała umowę o pracę zawartą
z zainteresowanym w dniu 25 lutego 2017 r. Przeprowadzone przez Sąd dowody osobowe potwierdziły, że odwołująca była zobowiązana do świadczenia pracy w zależności od potrzeb zainteresowanego i jego partnerki, za co otrzymywała wynagrodzenie. Większości były to prace domowe, takie jak sprzątanie czy gotowanie, jak również inne zlecone jej czynności. Powiązania pracownicze między odwołującą a zainteresowanym były stosunkowo luźne – odwołująca otrzymywała polecenia nie od zainteresowanego, lecz przede wszystkim od jego partnerki, która na bieżąco zlecała jej zadania i czynności, jakie ta miała wykonać, natomiast czas ich wykonania w dużej mierze zależał od samej odwołującej, jednakże
w okolicznościach niniejszej sprawy zdaniem Sądu z całą pewnością można mówić
o występowaniu podporządkowania pracowniczego. W ocenie Sądu do oceny stosunku pracy łączącego odwołującą i zainteresowanego należy uwzględnić zakres czynności, jakie odwołującej powierzono, a mianowicie fakt, iż miała wykonywać prace związane z pomocą domową. Do obowiązków odwołującej należało wykonanie takich prac jak przede wszystkim gotowanie i sprzątanie, a czasem sprawowanie opieki nad schorowanym ojcem zainteresowanego lub nad jego dziećmi. Czynności te charakteryzują się różnym, czasem zmiennym stopniem trudności, skomplikowania i czasem, jaki jest wymagany do ich wykonania. Zgromadzony materiał dowodowy uzasadnia przyjęcie, że odwołująca wykonywała prace, które były jej zlecane, nie decydowała sama o zakresie swoich obowiązków. Efekty jej pracy były następnie oceniane. Jednoznacznie była on więc podporządkowana zainteresowanemu, czyli jej pracodawcy.

Mając na względzie powyższe należy uznać, że stosunek łączący odwołującą
z zatrudnionym odpowiadał wszystkim cechom wskazanym w art. 22 § 1 k.p. Organ rentowy nie przedstawił przekonujących argumentów przemawiających za odmówieniem mu tego charakteru. Powoływane przez organ rentowy w treści skarżonej decyzji okoliczności,
takie jak stworzenie stanowiska dla odwołującej, brak zatrudnienia nowego pracownika
w jej miejsce czy też zgłoszenie odwołującej do ubezpieczeń na krótko przed powstaniem niezdolności do pracy wynikały z przyczyn obiektywnych, niezależnych od stron, a mając
na względzie całokształt okoliczności sprawy nie mogły zdaniem Sądu zaważyć o ważności łączącej strony umowy o pracę.

Nie można również zdaniem Sądu pominąć okoliczności, że fakt rzeczywistego zatrudnienia wynika choćby z takich dokumentów jak zezwolenie odwołującej na pracę
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Za mało prawdopodobne należy uznać,
iż zainteresowany w niniejszej sprawie uruchomiłby procedurę zmierzającą do otrzymania przez odwołującą zezwolenia na pracę jedynie w celu objęcia jej bezpodstawnie ubezpieczeniem. Przeciwko pozorności umowy o pracę przemawiają również okoliczności łączące zainteresowanego i odwołującą. Należy przypomnieć, że ani zainteresowany, ani jego partnerka nie są spokrewnieni z odwołującą. Poznali się oni na Ukrainie. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, by zainteresowanego i jego partnerkę łączyła
z odwołującą jakakolwiek zażyłość. Sąd miał również na względzie motywy,
jakie towarzyszyły zatrudnieniu odwołującej, a które były związane z zapewnieniem prowadzenia gospodarstwa domowego. Zainteresowany i jego partnerka potrzebowali pomocy w domu. Oboje są osobami pracującymi. Na ich utrzymaniu, oprócz dwójki dzieci, znajduje się również matka zainteresowanego. Zwiększone potrzeby i obowiązki wynikały również z konieczności opieki nad chorym ojcem zainteresowanego, gdy ten jeszcze żył. Potrzeba zaangażowania innych osób w charakterze pomocy domowej nie budziła zatem wątpliwości. Zapotrzebowanie na pracę odwołującej zostało udowodnione.

W tych okolicznościach Sad Okręgowy zważył, że umowie o pracę z dnia 25 lutego 2017 r., zawartej między S. I. i W. T. nie sposób przypisać cech pozorności. Odwołująca wykonywała powierzone jej obowiązki zgodnie z umową,
za co otrzymywała wynagrodzenie, a jej praca była ocenia przez zainteresowanego i jego partnerkę. Z kolei organ rentowy nie przedstawił przekonujących dowodów ani argumentów przemawiających za uznaniem umowy o pracę zawartej między zainteresowanym
a odwołującą za umowę pozorną. Tym samym w ocenie Sądu nie zachodzą przesłanki
do uznania tej umowy za pozorną, a przez to nieważną na podstawie art. 83 § 1 k.c.

Z tych też względów Sąd Okręgowy uznał odwołanie S. I. za zasadne
na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił skarżoną decyzję orzekając jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)