Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Szczuka

Protokolant: st. sekr. sądowy Maria Nalewczyńska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 października 2018 r. w Warszawie

sprawy M. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W.

o rentę rodzinną

na skutek odwołania M. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 22 lipca 2016 r. znak: (...) oraz

z dnia 6 września 2016 r. znak: (...)

1.  umarza postępowanie odnośnie decyzji z dnia 22 lipca 2016 r.;

2.  oddala odwołanie odnośnie decyzji z dnia 6 września 2016 r.

UZASADNIENIE

M. K. w dniu 25 sierpnia 2016 r. wniosła odwołanie
za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji w/w organu rentowego z dnia
22 lipca 2016 r., znak: (...). Odwołująca wniosła o przyznanie jej prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu T. K.. Ubezpieczona wskazała, że tutejszy Sąd wydał wyrok przyznający jej rentę rodzinną na stałe, ponieważ biegły sądowy z zakresu neurologii uznał, że jest ona całkowicie i trwale niezdolna do pracy ( k. 2-3 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie z dnia 26 września 2016 r. wniósł o umorzenie postępowania od decyzji z dnia 22 lipca 2016 r. oraz o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. od decyzji
z dnia 6 września 2016 r. w przypadku rozszerzenia odwołania. Organ rentowy uznał,
że zmarły ojciec odwołujący w dniu śmierci nie był uprawniony do emerytury lub renty i nie spełniał warunków wymaganych do uzyskania któregokolwiek z tych świadczeń, ponieważ legitymował się ogólnym stażem pracy w wymiarze 5 lat, 2 miesięcy i 17 dni a w ostatnim dziesięcioleciu przed dniem zgonu jego okres ubezpieczeniowy wynosił rok i 27 dni. Dodatkowo Oddział wskazał, że śmierć ojca ubezpieczonej nie nastąpiła w okresach,
o których mowa w art. 57 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Organ rentowy wskazał, że odwołująca została uznana za trwale całkowicie niezdolną do pracy od dnia 8 października 2015 r.
i niezdolną do samodzielnej egzystencji. W związku z tym w ocenie organu rentowego całkowita niezdolność do pracy odwołującej nie powstała w okresie do ukończenia przez nią 16-tego roku życia ani do ukończenia nauki w szkole do osiągnięcia 25-tego roku życia
( k. 7-8 a. s.).

M. K. również złożyła odwołanie od decyzji organu rentowego z dnia 6 września 2016 r., znak: (...) Odwołująca nie zgodziła się z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS, ponieważ w jej ocenie z przeważającym prawdopodobieństwem jej schorzenie ujawniło się w wieku szkolnym, ponieważ nie było ono wówczas diagnozowane ( k. 12-14 a. s.).

Sąd postanowieniem z dnia 28 października 2016 r. dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów psychiatry i neurologa celem ustalenia, czy w dniu wydania zaskarżonej decyzji odwołująca była zdolna czy też całkowicie lub częściowo niezdolna
do pracy zarobkowej ze wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa, to na jaki okres oraz, czy niezdolność powstała
do ukończenia 16-tego roku życia czy do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyła
16-ty rok życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25-tego roku życia ( k. 21 a. s.).

Organ rentowy pismem procesowym z dnia 23 lutego 2017 r. wniósł zastrzeżenia
do opinii biegłego sądowego neurologa i złożył wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej, ponieważ jej treść nie była jasna. W związku z tym Sąd postanowieniem
z dnia 31 marca 2017 r. dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego neurologa celem ustalenia daty powstania całkowitej niezdolności do pracy ustosunkowując się do pisma procesowego organu rentowego z dnia 23 lutego 2017 r. ( k. 66, 67 i 77 a. s.).

Organ rentowy pismem procesowym z dnia 11 maja 2017 r. ponownie wystąpił
o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego neurologa, ponieważ opinia jest niejednoznaczna. W związku z tym Sąd postanowieniem z dnia 17 maja 2017 r. dopuścił dowód z opinii uzupełniającej biegłego sądowego neurologa celem jednoznacznego ustalenia daty powstania całkowitej niezdolności do pracy ustosunkowując się do pisma procesowego organu rentowego z dnia 11 maja 2017 r. ( k. 92-94 i 96 a. s.).

Z uwagi na niejednoznaczną drugą opinię uzupełniającą sporządzoną przez biegłego sądowego neurologa, Sąd postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2017 r. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego neurologa innego niż J. B. na okoliczności wskazane w postanowieniu z dnia 28 października 2016 r. oraz, czy w świetle wiedzy medycznej można stwierdzić, w jakim przedziale wieku podczas rozwoju miopatii w przypadku choroby dziedzicznej może dawać podstawę do przyjęcia całkowitej niezdolności do pracy
( k. 127 a. s.).

Odwołująca w piśmie procesowym z dnia 28 grudnia 2017 r. wskazała, że nie zgadza się z opinią biegłego sądowego neurologa, która jest kłamliwa i sprzeczna. W związku z tym Sąd w dniu 29 grudnia 2017 r. skierował sprawę do biegłego sądowego celem ustosunkowania się w opinii uzupełniającej do zarzutów wystosowanych przez ubezpieczoną ( k. 143-145 a. s.).

Odwołująca w piśmie procesowym z dnia 28 lutego 2018 r. ponownie stwierdziła,
że biegły sądowy kłamie w treści sporządzonej opinii oraz zaprzecza sam sobie. W ocenie ubezpieczonej biegły przyznał się do kłamstwa w związku ze stwierdzeniem,
że przeprowadzono wywiad medyczny z jej mężem. Ubezpieczona wskazała, że biegły sądowy w opinii głównej wskazał, że całkowita trwała niezdolność do pracy i niezdolność
do samodzielnej egzystencji powstała w dniu 8 października 2015 r., podczas gdy w opinii uzupełniającej wskazuje, że w/w niezdolności istniały przed tą datą ( k. 163-164 a.. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. K., urodzona w dniu (...), wystąpiła z wnioskiem
w dniu 24 kwietnia 2015 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.
o przyznanie jej prawa do renty socjalnej ( akta rentowe, tom IV).

Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 24 lutego 2016 r. przyznał odwołującej prawo
do renty socjalnej od dnia 8 października 2015 r. na stałe. Sąd oparł wyrok o opinię biegłego sądowego neurologa dr n. med. B. Z., który uznał ubezpieczoną
za całkowicie niezdolną do pracy od daty badania w Sądzie, które odbyło się w dniu
8 października 2015 r. ( akta rentowe, tom IV).

Odwołująca złożyła wniosek również do organu rentowego o przyznanie prawa do renty rodzinnej ( akta rentowe, tom V).

Zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 30 czerwca 2016 r., odwołująca została uznana za trwale całkowicie niezdolną do pracy od dnia 8 października 2015 r.
W związku z tym organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję z dnia 22 lipca 2016 r., znak: (...), zgodnie z którą odmówił ubezpieczonej prawa do renty rodzinnej
po zmarłym ojcu T. K. w dniu 1 marca 1978 r. ( akta rentowe, tom V).

Na skutek sprzeciwu odwołującej z dnia 21 lipca 2016 r. od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która uznała odwołującą za trwale całkowicie niezdolną do pracy od dnia 8 października 2015 r. oraz niezdolną do samodzielnej egzystencji do dnia 31 sierpnia 2017 r. wraz ze stwierdzeniem,
że nie można ustalić jej daty początkowej ( k. 30 dokumentacji lekarskiej i akta rentowe,
tom V).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. na podstawie opinii Komisji Lekarskiej ZUS wydał kolejną zaskarżoną decyzję z dnia 6 września 2016 r., znak: (...) Organ rentowy ponownie odmówił odwołującej prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu T. K. w dniu 1 marca 1978 r.. W ocenie organu rentowego w przypadku zmarłego nie został spełniony drugi i trzeci z warunków określonych w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ponieważ w 10-leciu przed datą zgonu został udowodniony wymiar roku i 27 dni okresów składkowych i nieskładkowych zamiast wymaganych 5 lat oraz od daty ustania ostatniego ubezpieczenia w dniu 15 czerwca 1971 r. do dnia zgonu upłynęło powyżej 18 miesięcy. Dodatkowo organ rentowy wskazał, że zgodnie z orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 sierpnia 2016 r. całkowita niezdolność do pracy ubezpieczonej powstała po ukończeniu przez nią 16-tego roku życia oraz nie powstała w okresie nauki ( akta rentowe, V tom).

Sąd na podstawie opinii biegłych sądowych ustalił, że u odwołującej rozpoznano:

- w zakresie psychiatrycznym wszechstronne prawidłowe zorientowanie, w swobodnym
i rzeczowym kontakcie, intelekt sprawny, tok myślenia niezaburzony, nastrój wyrównany, afekt dostosowany, dobrze modulowany oraz bez psychozy. Po przeprowadzeniu badania psychiatrycznego nie stwierdzono u ubezpieczonej zaburzeń psychicznych powodujących całkowitą lub częściową niezdolność do pracy ( k. 44 a. s.);

- w zakresie neurologicznym miopatię wrodzoną. Odwołująca jest osobą całkowicie niezdolną do pracy i niezdolną do samodzielnej egzystencji. Na podstawie załączonej dokumentacji lekarskiej trudno jednoznacznie określił datę powstania całkowitej niezdolności do pracy. Pewne cechy niepełnosprawności ujawniły się w wieku szkolnym, ponieważ odwołująca chodziła niesprawnie, potykała się i łatwo przewracała, a także miała problemy na lekcjach wychowania fizycznego. Przewlekły postępujący przebieg choroby powodował stopniowe narastanie niepełnosprawności. Brak jest danych w aktach sprawy, aby ocenić, że całkowita niezdolność do pracy powstała przed dniem 31 sierpnia 1993 r. Można jedynie przypuszczać z dużym prawdopodobieństwem, że konieczność podjęcia nauki nowego zawodu była spowodowana niepełnosprawnością odwołującej i niezdolnością do podjęcia pracy
w wyuczonym zawodzie optyka – elektronika ( k. 55, 84 i 102 a. s.);

- ponownie w zakresie neurologicznym miopatię genetyczną uwarunkowaną – desminopatię. Wywiad przeprowadzony tylko z ubezpieczoną bez udziału jej męża był możliwy
i wystarczający dla oceny stanu neurologicznego. Całkowita niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji powstała u odwołującej w dniu 8 października
2015 r., tj. od daty opisu stanu neurologicznego związanego z osłabieniem siły mięśniowej kończyn dolnych i górnych, zaników mięśni oraz zaburzeń połykania i mowy. Stwierdzone schorzenia przy aktualnym stopniu zaawansowania i nasileniu objawów powodują znaczne upośledzenie funkcji organizmu ubezpieczonej sprowadzając całkowitą niezdolność do pracy i niezdolność do samodzielnej egzystencji o trudnym do ustalenia początku. Jednak
z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością w/w niezdolności powstały po ukończeniu przez odwołującą 16-tego roku życia oraz po ukończeniu nauki w szkole, po dniu 31 sierpnia 1993 r. Wniosek ten uzasadnia fakt, że ubezpieczona, pomimo gorszej sprawności fizycznej od rówieśników będących w wieku 8-10 lat, ukończyła szkołę zawodową z profilem optyk-elektryk, a następnie fryzjer. Odwołująca rozpoczęła diagnostykę neurologiczną dopiero
w 2014 r., choć objawy mogły istnieć wcześniej, ale z pewnością o znacznie mniejszym nasileniu. Trudności w opisaniu miopatii sprawia szerokie spectrum objawów i różnorodny przebieg tych schorzeń. U jednych choroba postępuje wolno a u innych rozwija się szybko prowadząc do wczesnej niepełnosprawności a czasami do niewydolności oddechowej. Osłabienie siły mięśniowej jako osiowy objaw miopatii przed dniem 31 sierpnia 1993 r. nie sprowadzało znacznego naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą trwałą niezdolność do pracy i niezdolność do samodzielnej egzystencji. Dokładnej pewnej daty powstania całkowitej i trwałej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji nie da się ustalić w świetle dokumentacji zawartej w aktach sprawy ( k. 134-137
i 154-155 a. s.)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w aktach sprawy, w tym aktach rentowych. Sąd uznał za wiarygodne dokumentację medyczną zgromadzoną w toku postępowania, która dotyczyła stanu zdrowia odwołującej. W tym zakresie strony nie kwestionowały ustaleń wynikających wprost
z dokumentów, toteż Sąd uznał je za bezsporne. Sąd również uznał za wiarygodne opinie biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i neurologii, ponieważ zostały one sporządzone
w oparciu o tezę dowodową zawartą w postanowieniach. Sąd uznał za nieprzydatne do rozstrzygnięcia opinii biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, gdyż główne schorzenia,
z którymi zmagała się odwołująca, dotyczyły zakresu neurologicznego. Z uwagi na liczne zastrzeżenia zgłaszane przez strony procesu, Sąd dopuszczał dowód z opinii innego biegłego sądowego neurologa i kilkukrotnie z opinii uzupełniającej biegłych tej specjalności. Sąd uznał w pełni za wiarygodne zbieżne ze sobą wnioski zawarte w opiniach sporządzonych przez biegłych sądowych J. B. i B. A., gdyż obie stwierdziły,
że ubezpieczona jest całkowicie niezdolna do pracy, jednak na podstawie dostępnej dokumentacji medycznej nie można ustalić jednoznacznej daty jej powstania. Opinie biegłych były jasne, logiczne, rzetelne oraz korelowały ze sobą wzajemnie. Dlatego też Sąd nie znalazł podstaw faktycznych i prawnych dla kontynuowania postępowania dowodowego i uznał zgromadzony materiał dowodowy za wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

S ąd zważył, co następuje:

Odwołania M. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...)Oddział w W. 22 lipca 2016 r., znak: (...) podlegało umorzeniu.

Sąd zważył, że w punkcie 1 wyroku należało umorzyć postępowanie w zakresie,
w jakim decyzja z dnia 22 lipca 2016 r., znak: (...) została zmieniona na mocy decyzji z dnia 6 września 2016 r., znak: (...)

Na mocy art. 355 § 1 k.p.c., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód (odwołujący) cofnął ze skutkiem prawnym pozew (odwołanie) lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. Należy stwierdzić, że z uwagi na wydanie kolejnej decyzji przez organ rentowy, ówczesna zaskarżona decyzja
z dnia 22 lipca 2016 r. przestała obowiązywać w zakresie, w jakim została zmieniona przez
co zakończyła swój byt prawny.

Zgodnie z art. 65 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2016 r., poz. 887 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą’’, renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy
lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Przy ocenie prawa do renty przyjmuje się, że osoba zmarła była całkowicie niezdolna do pracy.

Sąd zważył, że w niniejszej sprawie nie było kwestionowane przez odwołującą, że jej zmarły ojciec T. K. nie był w chwili śmierci osobą uprawnioną do renty lub emerytury i nie spełniał warunków wymaganych do uzyskania któregokolwiek z tych świadczeń. Dlatego też Sąd pochylił się nad przesłankami wynikającymi z art. 68 ust. 1
pkt 1-3 ustawy. Na podstawie tego przepisu dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej:

1.  do ukończenia 16 lat;

2.  do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak
niż do osiągnięcia 25 lat życia, albo

3.  bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w okresie, o którym mowa w pkt 1 lub 2.

Dokonując analizy w/w przepisów, odwołująca mogła ubiegać się o świadczenie, gdyby spełniła przesłankę zawartą w art. 68 ust. 1 pkt 3 ustawy. Sąd na potrzeby zbadania spornej kwestii dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych. Należy wskazać,
że ubezpieczona jest osobą schorowaną, a jej główne choroby odnoszą się swoim zakresem do neurologii. Na tej podstawie Sąd doszedł do przekonania, że uzyskane wnioski zawarte
w opinii dwójki biegłych sądowych z zakresu neurologii odnoszą się w sposób wszechstronny do stanu zdrowia ubezpieczonej oceniając szeroko skutki jej schorzeń w kontekście możliwości podjęcia pracy. Ustalenia zawarte w opinii biegłych sądowych, poczynione
w oparciu o wyniki badań specjalistycznych oraz bezpośrednie badanie odwołującej, stanowią w ocenie Sądu rzetelną i rzeczową analizę stanu jego zdrowia. Sąd przyjął, że treść opinii stanowi w pełni wiarygodny i rzetelny materiał dowody pochodzący od biegłych sądowych, którzy są specjalistami w swojej dziedzinie i posiadają wieloletnie doświadczenie
w opiniowaniu spraw.

Biegli sądowi z zakresu neurologii wskazali, że stan zdrowia ubezpieczonej kwalifikuje się do uznania jej za osobę trwale całkowicie niezdolną do pracy co najmniej
od dnia 8 października 2015 r., a stan ten czyni ją niezdolną do samodzielnej egzystencji. Jednakże Sąd doszedł do przekonania, że aby być uprawnionym do przedmiotowego świadczenia, należy spełnić wszystkie przesłanki zawarte w art. 68 ustawy. Wnioskodawca, aby uzyskać prawo do renty rodzinnej winien być całkowicie niezdolny do pracy oraz
do samodzielnej egzystencji, gdzie ta niezdolność swój początek musi mieć w trakcie jego nauki w szkole maksymalnie do 25-tego roku życia. Sąd doszedł do przekonania, że pomimo ustalenia, iż odwołująca była całkowicie niezdolna do pracy i do samodzielnej egzystencji
co najmniej od dnia 8 października 2015 r., to jednak data ta nie wypełnia przesłanek zawartych art. 68 ust. 1 ustawy. Ubezpieczona urodziła się (...), a więc całkowita niezdolność do pracy powstała, kiedy miała 39 lat.

Odnosząc się natomiast do zarzutów zgłoszonych przez odwołującą, Sąd zważył,
że w oparciu o całość przeprowadzonego postępowania dowodowego były one nieuzasadnione. Subiektywna negatywna ocena dotycząca sporządzonych przez biegłego sądowego opinii, nie stanowi wystarczającego powodu, aby dopuszczać kolejny dowód
w sprawie. Sąd doszedł do wniosku, że dopuszczenie dowodu z opinii kolejnych biegłych sądowych byłoby bezprzedmiotowe i prowadziłoby do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Sąd przyjął jednoznacznie, że treść oraz wnioski płynące z opinii biegłego sądowego były prawidłowe i odpowiadały stanowi zdrowia odwołującej na dzień wydania decyzji. Przechodząc ściśle do zarzutów ubezpieczonej, Sąd doszedł do wniosku, że nie można zarzucać biegłemu sądowemu przyznania się do kłamstwa w związku ze stwierdzeniem, że przeprowadzono wywiad medyczny z jej mężem. Biegły sądowy mógł podczas sporządzania przedmiotowej opinii pomylić się, do czego zresztą się przyznał podczas sporządzania opinii uzupełniającej. Ponadto kwestia związana z przeprowadzeniem wywiadu nie miała istotnego znaczenia na rozstrzygnięcie zapadłe w niniejszej sprawie.
W ocenie Sądu pomyłka biegłego w tym zakresie nie może przekreślać waloru wiarygodności całej opinii, w szczególności że jej wnioski korelują z wnioskami wyprowadzonymi z opinii poprzedniego biegłego sądowego tej samej specjalności. Ubezpieczona wskazała, że biegły sądowy w opinii głównej stwierdził, iż całkowita trwała niezdolność do pracy i niezdolność do samodzielnej egzystencji powstała w dniu 8 października 2015 r., podczas gdy w opinii uzupełniającej uznał, że w/w niezdolności istniały przed tą datą. Jednak podnoszona kwestia zdaniem Sądu nie dowodzi sprzeczności zachodzącej w obydwu opiniach. Biegły podniósł
w opinii, że trudności w opisaniu miopatii sprawia szerokie spectrum objawów i różnorodny przebieg tych schorzeń. Jednocześnie wskazał, że osłabienie siły mięśniowej jako osiowy objaw miopatii przed dniem 31 sierpnia 1993 r. nie sprowadzał znacznego naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą trwałą niezdolność do pracy
i niezdolność do samodzielnej egzystencji. Dokładnej pewnej daty powstania całkowitej
i trwałej niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji nie da się ustalić w świetle dokumentacji zawartej w aktach sprawy. Stwierdzenie to jest bowiem tożsame z wnioskami zawartymi w opinii drugiego biegłego sądowego opiniującego
w niniejszej sprawie. Biegły sądowy w opinii uzupełniającej użył sformułowania, że ,, skłania się’’, iż całkowita niezdolność do pracy istniała przed dniem 8 października 2015 r. Jednak
ze względu na specyfikę choroby biegły nie jest w stanie stwierdzić, kiedy dokładnie
te schorzenie wywołało u odwołującej całkowitą niezdolność do pracy. W tym aspekcie Sąd doszedł do wniosku, że ubezpieczona, pomimo gorszej sprawności fizycznej od rówieśników będących w wieku 8-10 lat, ukończyła szkołę zawodową z profilem optyk-elektryk,
a następnie fryzjer. Dlatego też biegli trafnie uznali, że całkowita niezdolność do pracy odwołującej nie powstała w trakcie jej nauki w szkole.

Na marginesie rozważań prawnych Sąd zważył, że pozostaje bez znaczenia wyrok
z dnia 24 lutego 2016 r. przyznający odwołującej prawo do renty socjalnej od dnia
8 października 2015 r. na stałe. W omawianej sprawie Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego neurologa, który uznał ubezpieczoną za całkowicie niezdolną do pracy od dnia
8 października 2015 r. Aby otrzymać prawo do renty rodzinnej, należy być uznanym
za całkowicie niezdolnego do pracy w okresie nauki, co też odwołująca nie zdołała udowodnić w toku niniejszego postępowania.

Z tych przyczyn Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi odwołującej.

MK