Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Monika Rosłan-Karasińska

Protokolant: praktykant Magdalena Wójcicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2018 r. w Warszawie

sprawy J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o prawo do rekompensaty (za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z warunków szczególnych)

na skutek odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 12 sierpnia 2015 r. znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 12 sierpnia 2015 r. w ten sposób, że przyznaje emeryturę od 1 lipca 2015 roku tj. od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek w wysokości 7.776,98 zł (siedem tysięcy siedemset siedemdziesiąt sześć złotych 98/00) przy uwzględnieniu do podstawy obliczenia wysokości emerytury wysokości rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. na rzecz odwołującego J. K. tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego kwotę łącznie 660 zł (sześćset sześćdziesiąt złotych) w tym kwotę 300 zł (trzysta złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

UZASADNIENIE

J. K. w dniu 24 września 2015 r. wniósł odwołanie za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie od decyzji w/w organu rentowego z dnia 12 sierpnia 2015 r., znak: (...) Odwołujący wniósł
o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do rekompensaty za pracę
w warunkach szczególnych oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Ubezpieczony wskazał, że charakter jego pracy w (...) S.A. polegał na dozorze inżynieryjno-technicznym na Oddziale/Wydziale, na którym jako podstawowe wykonywane były prace wymienione w wykazie A załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Odwołujący uznał, że zajmowane przez niego stanowisko w okresie od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 31 grudnia 1991 r.
na Oddziale/Wydziale Maszynowym Elektrociepłowni (...) zostały wskazane
w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 11 marca 2003 r. poprzez przywołanie działu XIV poz. 24 pkt 1 wykazu załącznika do rozporządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. ( k. 2-3 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. w odpowiedzi
na odwołanie z dnia 23 października 2015 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. W ocenie organu rentowego odwołujący nie spełnia warunków do przyznania mu rekompensaty, ponieważ na przedłożonym świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia 11 marca 2003 r. nie został określony charakter wykonywanej przez niego pracy. Oddział podniósł, że z w/w świadectwa wynika, iż ubezpieczony zatrudniony był
na stanowiskach specjalisty technicznego ds. remontu urządzeń, kierownika utrzymania zastępcy kierownika oraz specjalisty ds. turbin zastępca kierownika, co wskazuje, że był pracownikiem dozoru inżynieryjno-technicznego wyższego szczebla wykonującym również inne prace, jak np. o charakterze administracyjno-biurowym. W związku z tym zdaniem organem rentowym brak jest podstaw do uznania, że na zajmowanych stanowiskach odwołujący wykonywał czynności stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy stanowiskach wymienionych w resortowym zarządzeniu właściwego ministra oraz, że stale wykonywał pracę w warunkach, w których nie były zachowane higieniczne normy pracy ( k. 6 a. s.).

Sąd wyrokiem z dnia 30 grudnia 2015 r. oddalił odwołanie J. K.. Uzasadniając wyrok Sąd wskazał, że ubezpieczony nie może nabyć prawa do rekompensaty, ponieważ posiada prawo do emerytury według zasad przewidzianych w ustawie emerytalnej ( k. 21 i 25-30 a. s.).

Na skutek apelacji odwołującego z dnia 25 marca 2016 r., Sąd Apelacyjny
w W. III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 22 września 2017 r. uchylił zaskarżony wyrok z dnia 30 grudnia 2015 r. i sprawę przekazał tutejszemu Sądowi do ponownego rozpoznania, pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego. W uzasadnieniu wyroku wskazano, że Sąd I instancji nie prawidłowo uznał,
iż rekompensata jest wykluczona przy prawie do jakiejkolwiek emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Sąd Okręgowy nie zauważył, że ubezpieczony uzyskał prawo
do emerytury na podstawie art. 24 i 25 ustawy o z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie zaś w oparciu art. 27 w/w ustawy. Jedynie nabycie prawa do wcześniejszej emerytury stanowi przesłankę negatywną przyznania prawa do rekompensaty, natomiast nabycie prawa do emerytury na zasadach ogólnych nie wpływa w żaden sposób na uprawnienia do przedmiotowego świadczenia. W wytycznych Sąd Apelacyjny podkreślił, że ponownie rozpoznając sprawę Sąd Okręgowy winien jest dopuścić dowody z zeznań świadków wnioskowanych przez odwołującego na okoliczności dotyczące jego pracy w warunkach szczególnych, jak też przeprowadzić inne dowody wnioskowane lub uznane za istotne dla rozstrzygnięcia ( k. 41-47, 65 i 67-81 a. s.).

Sąd postanowieniem z dnia 28 marca 2018 r. dopuścił dowód z opinii biegłego specjalisty ds. BHP celem ustalenia, czy praca wykonywana przez odwołującego
w Elektrociepłowniach (...) S.A. a obecnie w (...) S.A. w okresie
od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. w stałym wymiarze czasu pracy, świadczona na hali, przy warunkach hałasu, wysokiej temperatury, ciśnienia gazów i wodoru na stanowiskach specjalista techniczny ds. remontu urządzeń maszynowych, zastępca kierownika ds. utrzymania oraz specjalista ds. turbin, zastępca kierownika, była w warunkach szczególnych, uregulowanych w załączniku do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa
i (...) z dnia 12 sierpnia 1983 r. ( k. 106 a. s.).

Sąd postanowieniem z dnia 21 września 2018 r. dopuścił dowód z opinii biegłego specjalisty ds. BHP celem ustalenia, czy praca wykonywana przez odwołującego
w Elektrociepłowniach (...) S.A. a obecnie w (...) S.A. w okresie od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. w stałym wymiarze czasu pracy, świadczona na hali, przy warunkach hałasu, wysokiej temperatury, ciśnienia gazów i wodoru na stanowiskach specjalista techniczny ds. remontu urządzeń maszynowych, zastępca kierownika ds. utrzymania oraz specjalista ds. turbin, zastępca kierownika, była szczególnych w warunkach lub w szczególnym charakterze, zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia
19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych oraz zgodnie z załącznikami 1 i 2 do w/w ustawy ( k. 159 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. w dniu 9 lipca 2015 r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. wniosek o przyznanie prawa do emerytury ( k. 1 a. e.).

Zgodnie ze świadectwem wykonywania pracy w szczególnych warunkach z dnia
11 marca 2003 r. odwołujący był zatrudniony w Elektrociepłowniach (...) S.A.
z siedzibą w W. w okresie od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 31 grudnia 1991 r., gdzie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach specjalisty technicznego ds. remontu urządzeń maszynowych, kierownika utrzymania zastępca kierownika oraz specjalisty ds. turbin zastępca kierownika wymienionym w wykazie A, dziale XIV pod pozycją 24 pkt 1 stanowiącym załącznik do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa i Energetyki z dnia 12 sierpnia 1983 r. w sprawie określenia stanowisk pracy w resorcie górnictwa i energetyki,
na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach ( k. 4 a. s.).

Zgodnie ze świadectwem pracy z dnia 31 lipca 2015 r. odwołujący był zatrudniony
w (...) S.A. z siedzibą w W. w okresie od dnia 4 października 1976 r.
do dnia 31 lipca 2015 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, gdzie w okresie od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. wykonywał pracę na stanowiskach: specjalisty technicznego ds. remontu urządzeń maszynowych od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 31 maja 1978 r., kierownika RM-3 od dnia 1 czerwca 1978 r. do dnia 30 września 1979 r., kierownika wydziału maszynowego od dnia 1 października 1979 r. do dnia 31 marca 1980 r., kierownika utrzymania – zastępca kierownika wydziału maszynowego od dnia 1 kwietnia 1980 r. do dnia 31 grudnia 1988 r. oraz specjalisty ds. turbin zastępca kierownika oddziału od dnia 1 stycznia 1989 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. ( k. 5 a. s.).

Po rozpoznaniu wniosku Zakład Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. wydał zaskarżoną decyzję z dnia 12 sierpnia 2015 r., znak: (...)w której przyznał J. K. prawo do emerytury od dnia 1 lipca 2015 r. Odwołujący uzyskał prawo do przedmiotowego świadczenia na podstawie art. 25 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość emerytury została wyliczona na kwotę 6392,97 złotych a jej wypłata została zawieszona ze względu
na kontynuowanie zatrudnienia przez odwołującego. Organ rentowy nie uwzględnił przy ustaleniu wysokości emerytury rekompensaty, ponieważ w przedłożonym świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach brak jest określonego charakteru wykonywanej pracy. Zdaniem Oddziału warunek pracy na oddziałach i wydziałach,
na których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, uzupełniony został o wymóg świadczenia pracy stale i bezpośrednio przy stanowisku wymienionym
w wykazie w warunkach, w których nie są zachowane higieniczne normy pracy. Zdaniem organu rentowego ubezpieczony był pracownikiem dozoru inżynieryjno-technicznego wyższego szczebla wykonującym również inne prace np. o charakterze administracyjno-biurowym, którego zakres obowiązków daleko wykraczał poza osobiste dozorowanie
czy kontrolę robotniczych stanowisk pracy. Oddział uznał, że brak jest podstaw do uznania,
iż na zajmowanych stanowiskach odwołujący pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy przy stanowiskach robotniczych wymienionych w resortowym zarządzeniu właściwego ministra oraz, że stale wykonywał pracę w warunkach, w których nie były zachowane higieniczne normy pracy ( k. 27 a. e.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. decyzją z dnia 17 września 2015 r., znak: (...)podjął wypłatę emerytury odwołującego od dnia 1 sierpnia 2015 r. i ustalił jej wysokość na kwotę 6449,49 złotych ( k. 39 a. e.).

Odwołujący przy uwzględnieniu do podstawy obliczenia wysokości emerytury wysokości rekompensaty za pracę w warunkach szczególnych otrzymywałby hipotetycznie począwszy od dnia 1 lipca 2015 r. emeryturę w kwocie 7776,98 złotych ( k. 109-116 a. s.).

Odwołujący był zatrudniony w Elektrociepłowniach (...) S.A, obecnie
w (...) S.A. w spornym okresie czasu. Pracował w godzinach od 7:00 do 15:00. Obowiązki pracownicze wykonywał w dziale maszynowym, gdzie nadzorował przedsiębiorstwa wykonywujące remonty urządzeń maszynowych w hali turbin. Ubezpieczony cały czas przebywał na hali oraz sprawował nadzór, nie licząc takich czynności jak przebranie czy umycie się. Na hali nadzorował bezpośrednio pomiary oraz wskazywał pracownikom, w jaki sposób mają wykonywać swoje obowiązki. Odwołujący miał kask
i ubranie ochronne podczas świadczenia pracy. Na hali panował huk i w związku z tym pracownicy nosili ochronniki słuchu. Do czynników szkodliwych w pracy odwołującego zaliczał się hałas, wysokie temperatury, wilgotność, zagrożenie wybuchem oraz porażenie prądem. Gdy zajmował stanowisko specjalisty rzadko podpisywał dokumenty bezpośrednio wystawiane przez wykonawców remontu. Ubezpieczony podlegał kierownikowi przygotowania remontów. Odwołujący nie zajmował się sprawami administracyjnymi, które należały do obowiązków referenta oddziału maszynowego ( zeznania świadków S. J. i G. K. oraz odwołującego, k. 102-105 a. s.).

Sąd na podstawie głównej opinii biegłego sądowego specjalisty ds. BHP ustalił,
że wskazana w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach pozycja
24 wykazu odnosi się do kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozoru inżynieryjno-technicznego na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A w pkt 1 obejmujący stanowiska pracy,
na których wykonywane one są stale i bezpośrednio przy stanowiskach wymienionych
w wykazie. W energetyce dozór inżynieryjno-techniczny polega na sterowaniu procesami technologicznymi lub decyduje o odstępstwach od procedur w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i sprzętu lub zmianach i korektach parametrów pracy instalacji lub realizacji procesów technologicznych w czasie sytuacji awaryjnych. Kierownik nie musi sam sterować, ale wskazuje, jak należy postąpić w sytuacji zagrożenia lub awarii. Podejmowanie decyzji i wydawanie poleceń w realnym czasie trwania zagrożenia awarią ma znaczenie dla zapobiegania awariom zagrażającym bezpieczeństwu ludzi i ograniczeniu ich skutków. Wykonywane przez odwołującego czynności administracyjno-biurowe były immanentnie związane ze sprawowaniem dozoru nad remontem turbin, pomp, odbiorników pary i wody gorącej, sieci cieplnej parowej i wodnej oraz sprężarek stacjonarnych, ponieważ wynikało
to z prawa do wystawiania poleceń na pracę przy tych urządzeniach. Praca ubezpieczonego
w Elektrociepłowniach (...) S.A. a obecnie w (...) S.A. w okresie
od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 31 grudnia 1991 r. wykonywana była w warunkach szczególnych uregulowanych w załączniku do zarządzenia nr 17 Ministra Górnictwa
i (...) z dnia 12 sierpnia 1983 r. Odwołujący sprawował dozór nad pracą grupy stanowisk uwzględnionych w dziale II pod pozycją 1 w załączniku do w/w zarządzenia jako elektroenergetyk elektrowni cieplnych oraz elektromonter aparatury, automatyki i układów pomiarowych kotłów i turbin ( k. 123-130 a. s.).

Sąd na podstawie uzupełniającej opinii biegłego sądowego specjalisty ds. BHP ustalił, że według art. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, przez eksploatację instalacji lub urządzenia rozumie się użytkowanie instalacji lub urządzenia oraz utrzymywanie ich w sprawności. Praca odwołującego spełnia wymogi prac wymienionych
w wykazie A, działu XIV pod pozycją 24 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie. Jednocześnie praca ubezpieczonego spełnia wymogi prac uwzględnionych w załączniku nr 2 pkt 14 do ustawy
o emeryturach pomostowych ( k. 163-169 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego w aktach sprawy, w tym akt rentowych i kserokopii akt osobowych, zeznań świadków S. J. i G. K. oraz odwołującego a także dowodu z opinii głównej i uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu BHP. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń stron, w związku z tym Sąd uznał rzeczowy materiał dowodowy za wiarygodny
i tworzący spójny stan faktyczny. Wynikają z nich jednoznacznie poszczególne okresy,
w których był zatrudniony odwołujący na różnych stanowiskach pracy. Dodatkowo
ze świadectwa pracy wynika, że ubezpieczony w spornych okresach wykonywał swoje obowiązki w warunkach szczególnych. Sąd uznał, że zeznania świadków i odwołującego korelowały wzajemnie ze sobą oraz z dokumentami zgromadzonymi w toku postępowania.
Za pomocą osobowego źródła dowodowego Sąd ustalił zakres prac, które wykonywał ubezpieczony w Elektrociepłowniach (...) S.A. a obecnie w (...) S.A. Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie główną i uzupełniającą powołanego biegłego sądowego, albowiem dowód ten pozwolił na precyzyjne określenie,
że praca odwołującego była wykonywana w warunkach szczególnych. Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłego Sąd przyjął za własne, albowiem opinie zostały wydane w oparciu o spójne i wiarygodne zeznania świadków oraz ubezpieczonego. Sąd zwraca uwagę również, że biegły jest specjalistą w swojej dziedzinie, posiadającym bogatą wiedzę z zakresu BHP i wieloletnie doświadczenie zawodowe a jego opinie nie były kwestionowane przez strony postępowania.

W związku z tym Sąd uznał, że zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddziału w W. z dnia 12 sierpnia 2015 r., znak: (...) jest zasadne
i podlega uwzględnieniu.

W ocenie Sądu spór pomiędzy stronami dotyczył ustalenia, czy odwołujący legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych, który uprawniałby do przyznania mu prawa do rekompensaty z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Pozostałe kwestie związane ze spełnieniem przesłanek do otrzymania rekompensaty nie były sporne
i nie budziły wątpliwości pomiędzy stronami procesu.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 965 z późn. zm.) zwanej dalej ,,ustawą pomostową’’, rekompensata
to odszkodowanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób, które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy pomostowej, rekompensata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli posiada okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wynoszący co najmniej 15 lat.

W myśl art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.), zwanej dalej ,,ustawą emerytalną’’, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia, przy czym wiek emerytalny powyższej kategorii pracowników, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których pracownikom tym przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Na podstawie art. 3 ust. 1, 3 i 4 ustawy pomostowej, prace w szczególnych warunkach to prace związane z czynnikami ryzyka, które z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia, wykonywane
w szczególnych warunkach środowiska pracy, determinowanych siłami natury lub procesami technologicznymi, które mimo zastosowania środków profilaktyki technicznej, organizacyjnej i medycznej stawiają przed pracownikami wymagania przekraczające poziom ich możliwości, ograniczony w wyniku procesu starzenia się jeszcze przed osiągnięciem wieku emerytalnego, w stopniu utrudniającym ich pracę na dotychczasowym stanowisku; wykaz prac
w szczególnych warunkach określa załącznik nr 1 do ustawy. Prace o szczególnym charakterze to prace wymagające szczególnej odpowiedzialności oraz szczególnej sprawności psychofizycznej, których możliwość należytego wykonywania w sposób niezagrażający bezpieczeństwu publicznemu, w tym zdrowiu lub życiu innych osób, zmniejsza się przed osiągnięciem wieku emerytalnego na skutek pogorszenia sprawności psychofizycznej, związanego z procesem starzenia się; wykaz prac o szczególnym charakterze określa załącznik nr 2 do ustawy.

Zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Apelacyjny, ,,celem rekompensaty, podobnie jak i emerytury pomostowej, jest łagodzenie skutków utraty możliwości przejścia
na emeryturę przed osiągnięciem wieku emerytalnego przez pracowników zatrudnionych przy pracach w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. W przypadku rekompensaty realizacja tego celu polega jednak nie na stworzeniu możliwości wcześniejszego zakończenia aktywności zawodowej, lecz na odpowiednim zwiększeniu podstawy wymiaru emerytury z FUS, do której osoba uprawniona nabyła prawo
po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Przesłanką konieczną do przyznania prawa do rekompensaty jest wykonywanie pracy w warunkach szczególnych przez 15 lat
w pełnym wymiarze czasu pracy.’’ ( wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 12 września 2017 r., sygn. akt III AUa 956/16).

W ocenie Sądu po przeprowadzeniu postępowania dowodowego należy uznać, że odwołujący w spornym okresie czasu pracował w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy pomostowej. Należy wskazać, że praca ubezpieczonego została zakwalifikowana w załączniku nr 2 pkt 14 do ustawy pomostowej jako praca wykonywana
w warunkach szczególnych. Zgodnie z w/w punktem, do prac w warunkach szczególnych ustawa pomostowa zalicza min. prace przy bezpośrednim sterowaniu procesami technicznymi mogącymi spowodować awarię techniczną z poważnymi skutkami dla bezpieczeństwa publicznego. Biegły sądowy specjalista z zakresu BHP prawidłowo, w ocenie Sądu, zakwalifikował ustalony stan faktyczny za pomocą dokumentów oraz zeznań świadków
i odwołującego do obowiązującego stanu prawnego w niniejszej sprawie. Sąd w pełni akceptuje stanowisko wyrażone przez biegłego sądowego, zgodnie z którym uznano, że
w wykazie prac w szczególnych warunkach, które wymienione są w załączniku nr 2 do ustawy z pomostowej wymieniono pracę wykonywaną przez odwołującego. Sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczony wykonywał pracę w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy pomostowej, ponieważ były one związane z czynnikami ryzyka wymienionymi w art. 3 ust. 2 w/w ustawy. Sąd zwraca uwagę również, że biegły orzekający w niniejszej sprawie jest specjalistą w swojej dziedzinie, posiadającym bogatą wiedzę
z zakresu BHP i wieloletnie doświadczenie zawodowe, a w konsekwencji należy uznać,
iż sporządzone przez niego opinie miały wysoki walor dowodowy. Tym samym
z wyłożonych powyżej względów w ocenie Sądu należy stwierdzić, że sporny okres zatrudnienia ubezpieczonego w szczególnych warunkach, w którym to wykonywał prace stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy powinien zostać uwzględniony do obliczenia okresu co najmniej 15 lat uprawniającego do nabycia prawa do rekompensaty. W ocenie Sądu
o trafności wniosków zawartych przez biegłego sądowego w opiniach głównej
i uzupełniającej świadczy również fakt, że strony procesu na końcowym etapie postępowania nie wnosiły żadnych zastrzeżeń ani zarzutów. Organ rentowy w odniesieniu do opinii uzupełniającej jedynie poddał wątpliwość, aby ubezpieczony w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał obowiązki zaliczające się do pracy w warunkach szczególnych. Oddział zaznaczył, że odwołujący był pracownikiem dozoru inżynieryjno-technicznego wyższego szczebla wykonującym również inne prace, jak np. o charakterze administracyjno-biurowym, którego zakres obowiązków daleko wykraczał poza osobiste dozorowanie czy kontrolę robotniczych stanowisk pracy. Jak jednak wynika z zeznań ubezpieczonego, które nie zostały zakwestionowane przez organ rentowy w toku procesu, nie zajmował się on sprawami administracyjnymi, które należały do obowiązków referenta oddziału maszynowego. Ponadto zdaniem biegłego sądowego w energetyce dozór inżynieryjno-techniczny polega
na sterowaniu procesami technologicznymi lub decyduje o odstępstwach od procedur
w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa ludzi i sprzętu lub zmianach i korektach parametrów pracy instalacji lub realizacji procesów technologicznych w czasie sytuacji awaryjnych. Wykonywane przez odwołującego czynności administracyjno-biurowe były immanentnie związane ze sprawowaniem dozoru nad remontem turbin, pomp, odbiorników pary i wody gorącej, sieci cieplnej parowej i wodnej oraz sprężarek stacjonarnych, ponieważ wynikało
to z prawa do wystawiania poleceń na pracę przy tych urządzeniach. W związku z tym Sąd zważył, że ubezpieczony spełnił przesłankę dotyczącą wykonywania pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu art. 3 ust. 1 i 3 ustawy pomostowej. Odwołujący zatrudniony był w warunkach szczególnych w Elektrociepłowniach (...) S.A. a obecnie w (...) S.A. w okresie od dnia 1 grudnia 1976 r. do dnia 31 grudnia 1991 r., zatem legitymuje się co najmniej 15-letnim okresem pracy, od którego ustawa uzależnia możliwość przyznania prawa do rekompensaty.

W ocenie Sądu odwołujący w decyzji organu rentowego z dnia 17 września 2015 r., znak: (...) podjął wypłatę emerytury odwołującego od dnia 1 sierpnia 2015 r. i ustalił jej wysokość ostatecznie na kwotę 6449,49 złotych. Jednocześnie ubezpieczony przy uwzględnieniu do podstawy obliczenia wysokości emerytury wysokości rekompensaty
za pracę w warunkach szczególnych otrzymywałby hipotetycznie świadczenie począwszy
od dnia 1 lipca 2015 r. w kwocie 7776,98 złotych. W związku z tym Sąd uznał za zasadne przyjęcie wysokości emerytury ubezpieczonego w korzystniejszej wysokości.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 477 § 2 k.p.c. orzekł, jak
w punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę łączną w wysokości 660,00 złotych, na którą złożyła się:

- kwota 360,00 złotych za postępowanie w I instancji zasądzona na podstawie § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1804);

- kwota 300,00 złotych za postępowanie w II instancji, gdzie kwota 270,00 złotych została zasądzona na podstawie § 9 ust. 2 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015 r., poz. 1804), zaś kwota w wysokości 30,00 złotych stanowiła opłatę za apelację od wyroku Sądu I instancji poniesioną przez odwołującego, która ostatecznie okazała się zasadna w zakresie, w jakim prowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Zarządzenie:(...)

MK