Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Marcin Graczyk

Protokolant: pracownik na zastępstwo Julita Skwiot

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2018 r. w Warszawie

sprawy J. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

o wysokość kapitału początkowego

na skutek odwołania J. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W.

z dnia 1 grudnia 2015 r. znak: (...)-2015

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

J. D. w dniu 7 stycznia 2016 roku odwołał się od decyzji organu rentowego z dnia 1 grudnia 2015 roku o ustaleniu kapitału początkowego. Odwołujący wniósł o zmianę decyzji poprzez zaliczenie do ustalenia kapitału początkowego wynagrodzenia przeciętnego za pełnioną służbę wojskową i za zatrudnienie w klubach sportowych. W uzasadnieniu swojego stanowiska odwołujący wskazał, że każdy obywatel ma prawo do zaliczenia każdego zatrudnienia do ustalenia wartości kapitału początkowego i ustalenia emerytury. Ubezpieczony podkreślił, że do ustalenia wartości kapitału początkowego zaliczono mu tylko zatrudnienie ze stosunku pracy, a za zatrudnienie w Uczelnianym (...) w Z. oraz za zatrudnienie w Klubie Sportowym (...) w L. przyjęto wynagrodzenie minimalne co skutkuje, że za 53-letnią rzetelną, uczciwą pracę dla Polski otrzyma emeryturę w wysokości minimalnej.

Odwołujący nadmienił, że czuje się oszukany, bo gdyby w 1990 roku poinformowano go, że może być uznany za zwolnionego z zawodowej służby woskowej „w niekorzystnym finansowo czasie” oraz stracić prawo do waloryzowania emerytury wojskowej o taki procent o jaki wzrosło przeciętne uposażenie żołnierzy zawodowych pozostających w służbie i zajmujących analogiczne stanowisko, nie zgodziłby się odejść na emeryturę.

Ponadto ubezpieczony wskazał, że w przeszłości nikt nie uprzedzał go, że będzie musiał złożyć do ZUS zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, a obecnie nie ma możliwości uzyskania zaświadczenia o wynagrodzeniu ze stosunku służby wojskowej i ze stosunku pracy w klubach sportowych. (odwołanie z dnia 7 stycznia 2016 roku, k.3 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wskazał, że z zaświadczenia Wojskowego Biura Emerytalnego w W. z dnia 19 listopada 2015 roku wynika, że okres od 25 października 1967 roku do 26 sierpnia 1974 roku i od 23 listopada 1979 roku do 4 marca 1991 roku - służby wojskowej - został zaliczony do o ustalenia uprawnień do emerytury wojskowej. Dlatego okresy te nie mogą być zaliczone przez ZUS zgodnie z art. 5 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Ponadto organ rentowy wskazał, że za okres pracy w: Zakładzie (...) od 2 września 1974 roku do 31 stycznia 1978 roku, Uczelnianym (...) Wyższej Szkoły (...) od 2 stycznia 1980 roku do 1 marca 1981 roku, od 1 sierpnia 1982 roku do 31 lipca 1988 roku i od 1 sierpnia 1988 roku do 30 września 1991 roku, Miejskim Klubie Sportowym (...) od 2 września 1991 roku do 31 grudnia 1992 roku oraz Przedszkolu Publicznym Nr 5 w L. od 15 października 1997 roku do 31 maja 1998 roku ubezpieczony nie przedłożył dokumentów potwierdzających podstawę wymiaru. ( odpowiedź na odwołanie z dnia 13 marca 2018 roku, k. 4 - 4v a.s.)

Pismem z dnia 26 kwietnia 2018 roku odwołujący sprecyzował swoje odwołanie wskazując, że wnosi o uwzględnienie do ustalenia kapitału początkowego przeciętnego wynagrodzenia pracowników za okresy służby wojskowej od 25 października 1967 roku do 26 sierpnia 1974 roku i od 23 listopada 1979 roku do 4 marca 1991 roku, przeciętnego wynagrodzenia pracowników za okres zatrudnienia w Uczelnianym (...) w Z. od 2 stycznia 1980 roku do 1 marca 1981 roku, od 1 sierpnia 1982 roku do 31 lipca 1988 roku i od 1 sierpnia 1988 roku do 30 września 1991 roku, a także w Miejskim Klubie Sportowym (...) od 2 września 1991 roku do 31 grudnia 1992 roku, oraz wynagrodzenia w miesięcznej kwocie 4.2000 zł za okres zatrudnienia w Zakładzie (...) od 2 września 1974 roku do 31 stycznia 1978 roku. W uzasadnieniu pisma odwołujący wskazał, że Wojskowe Biuro Emerytalne w W. bezprawnie uznało, że zwolnienie z zawodowej służby wojskowej nastąpiło z dnia 4 marca 1991 roku i decyzją z dnia 12 marca 1992 roku ustalił odwołującemu emeryturę wojskową. ( pismo procesowe z dnia 26 kwietnia 2018 roku, k. 8 a.s.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. D. w dniu 15 lipca 2015 roku złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. o ustalenie kapitału początkowego. Do wniosku odwołujący załączył informację dotyczącą okresów składkowych i nieskładkowych oraz świadectwa pracy i inne dokumenty potwierdzające zatrudnienie. ( wniosek o ustalenie kapitału początkowego, k. 1 – 5 akt kapitałowych, informacja dot. okresów składkowych i nieskładkowych, k. 7 – 13 akt kapitałowych)

Decyzją z dnia 1 grudnia 2015 roku organ rentowy ustalił ubezpieczonemu kapitał początkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku, który wniósł 148.647,07 zł. Do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego oraz obliczenia wskaźnika wysokości tej podstawy organ rentowy przyjął przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych, tj. od 1 stycznia 1989 roku do 31 grudnia 1998 roku. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wyniósł 110,85%. Organ rentowy przyjął do obliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego okresy składkowe łącznie 25 lat, 10 miesięcy i 12 dni oraz okresy nieskładkowe 1 rok i 29 dni. Jednocześnie organ rentowy poinformował odwołującego, że do wyliczenia podstawy wymiaru kapitału początkowego za okres od 2 stycznia 1980 roku do 1 marca 1981 roku, od 1 sierpnia 1982 roku do 30 września 1991 roku, od 15 października 1997 roku do 31 maja 1998 roku oraz od 2 września 1991 roku do 31 grudnia 1992 roku przyjęto wynagrodzenie minimalne zgodnie z art. 15 ust 2.a. ustawy emerytalnej. Organ rentowy wskazał również, że sprawa będzie przedmiotem ponownego rozpoznania po dostarczeniu zaświadczenia o zatrudnieniu za ww. okresy zatrudnienia, zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z Uczelnianego (...) (ponieważ przedłożone wyciągi list uposażeń miesięcznych są listami żołnierza zawodowego i nie stanowią podstawy wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalno-rentowe), karty zasiłkowej ze Szkoły Podstawowej nr (...) z wykazanymi okresami niezdolności do pracy w 1993 roku, załącznika do zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu z wykazanymi okresami niezdolności do pracy z 1998 roku z Ośrodka Pomocy (...) w L.. ( decyzja z dnia 1 grudnia 2015 roku, znak: (...)-2015, k. 79 – 81 akt kapitałowych)

W toku postępowania ustalono, ze odwołujący posiada uprawnienie do emerytury wojskowej od dnia 5 marca 1991 roku przyznane na podstawie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin. Do ustalenie prawa do emerytury wojskowej zaliczono ubezpieczonemu okresu służby i zatrudnienia od 3 września 1963 roku do 20 października 1967 roku, od 25 października 1967 roku do 26 sierpnia 1974 roku i od 23 listopada 1979 roku do 4 marca 1991 roku. ( pismo z Wojskowego Biura Emerytalnego, k. 63 akt kapitałowych, decyzja o ustaleniu emerytury wojskowej z dnia 11 marca 1992 roku, k. 16 akt emerytalnych MON (...) )

Odwołujący w okresie od 2 września 1974 roku do 31 stycznia 1978 roku był zatrudniony w Zakładzie (...) na stanowisku samodzielnego technika – elektronika aparatury psychologiczno – medycznej. W okresie od 2 stycznia 1980 roku do 30 września 1991 roku był zatrudniony w Uczelnianym (...) Wyższej Szkoły (...) w Z.. W Miejskim Klubie Sportowym (...) od 2 września 1991 roku do 31 grudnia 1992 roku odwołujący był zatrudniony na stanowisku trenera. ( świadectwo pracy z dnia 31 stycznia 1978 roku, k. 19 akt kapitałowych, świadectwo pracy z dnia 1 lipca 1992 roku, k. 29 akt kapitałowych, świadectwo pracy z dnia 8 września 1993 roku, k. 37 akt kapitałowych)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy, w tym dołączonych do akt sprawy akt ubezpieczeniowych oraz akt emerytalnych Ministerstwa Obrony Narodowej (...).

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie J. D. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 1 grudnia 2015 roku, znak: (...)-2015 jest nieuzasadnione i podlega oddaleniu.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 t.j. dalej: ustawa emerytalna) kapitał początkowy ma być odtworzeniem kwoty składek na ubezpieczenie społeczne, opłaconych przed dniem 1 stycznia 1999 roku. Zasady ustalania podstawy wymiaru emerytury zostały określone w art. 15 ustawy emerytalnej, a wysokość kapitału początkowego, zależy od udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych, podstawy wymiaru świadczenia, współczynnika określonego przez proporcję wieku ubezpieczonego i ustawowo określonego wieku emerytalnego oraz stażu. Natomiast do ustalenia podstawy wymiaru świadczenia uwzględnia się przychód stanowiący podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez zainteresowanego z okresu ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok zgłoszenia wniosku o emeryturę lub z dowolnych 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku (art. 15 ust. 1 ww. ustawy emerytalnej). W przypadku nie udowodnienia okresów składkowych i nieskładkowych, zgodnie z art. 15 ust. 2a ustawy emerytalnej , który stanowi, iż jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy. Należy wyjaśnić, że dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia jest zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, wystawione przez pracodawcę lub prawnego następcę pracodawcy na druku ZUS Rp-7. Dokumentem potwierdzającym wysokość wynagrodzenia może być też legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca odpowiednie wpisy o zatrudnieniu i wysokości wynagrodzenia, dokonane przez pracodawcę lub następcę prawnego.

Zgodnie z treścią art. 175 ust. 1 zd. 2 ustawy emerytalnej, postępowanie w sprawie ustalenia kapitału początkowego przebiega według zasad, dotyczących ustalenia prawa do świadczeń przewidzianych w tej ustawie, co w szczególności dotyczy katalogu środków dowodowych, jakie służą ubezpieczonemu w postępowaniu przed organem rentowym do wykazania zarówno stażu ubezpieczonego, jak i wysokości przychodów. Sąd zważył, że niektórzy ubezpieczeni mają problemy z dostarczeniem dokumentacji spełniającej rygorystyczne wymogi formalne i w konsekwencji - wobec ograniczonej dopuszczalności zastosowania innych środków dowodowych w postępowaniu przed organem rentowym (np. zeznań świadków) – nie są w stanie udowodnić okoliczności faktycznego polegania ubezpieczaniu, czy też wysokości przychodów. W dacie wydania przez organ rentowy spornej decyzji możliwość dowodzenia była ograniczona Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412 – które zmieniło rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.). Zgodnie z obowiązującym § 22 ust 1 i ust. 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) (ust. 1) - jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, środkiem dowodowym stwierdzającym okresy zatrudnienia na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania oraz spółdzielczej umowy o pracę jest świadectwo pracy, zaświadczenie płatnika składek lub innego właściwego organu, wydane na podstawie posiadanych dokumentów lub inny dokument, w tym w szczególności: (ust. 1 pkt. 1) legitymacja ubezpieczeniowa; (ust. 1 pkt. 2) legitymacja służbowa, legitymacja związku zawodowego, umowa o pracę, wpis w dowodzie osobistym oraz pisma kierowane przez pracodawcę do pracownika w czasie trwania zatrudnienia. (ust. 2) Jeżeli ustawa przewiduje możliwość udowodnienia zeznaniami świadków okresu składkowego, od którego zależy prawo lub wysokość świadczenia, dowód ten dopuszcza się pod warunkiem złożenia przez zainteresowanego oświadczenia w formie pisemnej lub ustnej do protokołu, że nie może przedłożyć odpowiedniego dokumentu potwierdzającego ten okres. (§ 27 rozporządzenia). Dowody z dokumentów, pisemne zeznania świadków oraz pisemne oświadczenia zainteresowanego powinny być dołączone do wniosku w oryginale.

Wyjątek od tej zasady przewidziany został w § 28 rozporządzenia, w myśl którego (ust. 1) środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów stwierdzających stan zdrowia oraz dotyczących okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokości wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy.

Jednak zdaniem Sądu utrwalone i zachowujące dalszą aktualność stanowisko orzecznictwa (odnoszące się bezpośrednio do wcześniej obowiązującego aktu prawnego regulującego kwestię postępowania przed organami rentowymi tj. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń - Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm., które zostało następnie zastąpione Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe - Dz. U. z 2011 r., Nr 237, poz. 1412) przewiduje, że - w razie wszczęcia postępowania sądowego, toczącego się wskutek odwołania ubezpieczonego od odmownej decyzji organu rentowego dopuszczalne jest przeprowadzanie wszelkich dowodów dla wykazania okoliczności, mających wpływ na prawo do świadczenia. W postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w treści rozporządzenia w sprawie postępowania dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, sygn. akt II URN 3/95, L.). W postępowaniu sądowym w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych obowiązują odstępstwa od ogólnych zasad dowodzenia podyktowane dążeniem do pełnego i wszechstronnego rozstrzygnięcia wszystkich kwestii spornych. W praktyce oznacza to, że w postępowaniu tym dopuszczalne jest wykazanie wszelkimi dowodami okoliczności, od których zależą uprawnienia do świadczeń z ubezpieczenia społecznego, także wówczas, gdy z dokumentów wynika co innego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 września 1995 roku, II URN 23/95, L.). W trakcie postępowania dowodowego w sprawach z ubezpieczenia społecznego, mogą być przeprowadzane wszelkie dowody przewidziane przepisami kodeksu postępowania cywilnego, w tym także dowód z zeznań świadków, w celu udowodnienia wysokości uzyskiwanego wynagrodzenia (odmiennie niż w trakcie postępowania przed organem rentowym), ale wiarygodność i moc wszystkich dowodów jest oceniana przez Sąd według jego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 czerwca 2007 roku, sygn. akt III AUa 482/07, Apel.-W-wa 2008/1/154).

Zgodnie z treścią § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno - rentowe i zasady wypłaty z tych świadczeń środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobków lub dochodu stanowiącego podstawę emerytury lub renty są zaświadczenia zakładów pracy wystawione na podstawie dokumentacji płacowej lub legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokość osiąganych zarobków. W braku możliwości uzyskania niniejszych dokumentów możliwe jest przyjęcie kopii dokumentacji płacowej, sporządzanej przez inne instytucje przechowujące dokumentacje danego zakładu pracy bądź prywatnego przechowawcy.

W przedmiotowej sprawie nie ulega wątpliwości, że wyliczenia organu rentowego wysokości kapitału początkowego dla ubezpieczonego są prawidłowe. Odwołujący w toku postępowania wskazywał, że organ rentowy winien uwzględnić przy ustalaniu kapitału początkowego okresy pełnienia przez niego zawodowej służby wojskowej. Ustawa z dnia 5 grudnia 2008 roku o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 8, poz. 38), dała możliwość m.in. żołnierzom zawodowym uprawnionym do emerytur wojskowych, nabycia prawa do świadczeń (w tym emerytur) z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, na warunkach określonych w ustawie. Zgodnie jednak z art. 5 ust. 2a ustawy emerytalnej okresów, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 tej ustawy nie uwzględnia się przy ustalaniu prawa do emerytury i renty oraz obliczaniu ich wysokości, jeżeli z ich tytułu ustalono prawo do świadczeń pieniężnych określonych w ustawie z dnia z dnia 16 grudnia 1972 roku o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin (t.j. Dz. U. z 1983 r. Nr 29, poz. 139 z późn. zm.). Tym samym emerytura przyznana emerytowanemu żołnierzowi na podstawie ustawy o emeryturach i rentach z FUS może obejmować wyłącznie okresy nieuwzględnione przy ustalaniu prawa do emerytury wojskowej (art. 6 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 1 i art. 2 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych). Okresy służby w wojsku nie podlegają zaliczeniu do emerytury powszechnej, ponieważ z tego tytułu ustalono już odwołującemu prawo do emerytury wojskowej, co ZUS ustalił na podstawie informacji przekazanej przez Wojskowe Biuro Emerytalne.

W świetle orzecznictwa sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego zaliczenie okresu służby do emerytury wojskowej wyklucza późniejsze zaliczenie tych samych okresów do emerytury zwykłej (cywilnej). Przepis art. 5 ust. 2a ustawy ma na uwadze zasadę odrębności systemów ubezpieczenia (zaopatrzenia) i świadczeń z tych systemów, a więc również i okresów składających się na prawo i świadczenie emerytalne (zaopatrzeniowe). Jak wynika z postanowienia Sądu Najwyższego - Izba Pracy, (...) i Spraw Publicznych z 13 września 2013 roku (I UK 119/13) przepis art. 5 ust. 2a ustawy emerytalnej jednoznacznie wyjaśnia, że okresy zawodowej służby wojskowej, na podstawie których przyznano emeryturę wojskową nie mogą być później zaliczone do zwiększenia wysokości emerytury zwykłej (cywilnej). W innym jeszcze orzeczeniu z dnia 12 lipca 2012 roku (II UK 326/11) Sąd Najwyższy stwierdził jednoznacznie, że zmiana art. 2 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych obowiązująca od dnia 1 marca 2009 r. (ustawa z dnia 5 grudnia 2008 roku o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - Dz. U. Nr 8, poz. 38), dająca m.in. żołnierzom zawodowym uprawnionym do emerytur wojskowych możliwość nabycia prawa do świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie oznacza, że okres służby wojskowej, z tytułu której ubezpieczony nabył prawo do świadczeń określonych w ustawie z dnia 16 grudnia 1972 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin, może być ponownie zaliczony do tzw. stażu emerytalnego przy ustalaniu świadczeń emerytalnych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Odwołujący swoją argumentację koncentrował wokół kwestionowania decyzji przyznającej mu emeryturę wojskową z dnia 11 marca 1992 roku. Jednak jak wynika z dołączonych do akt sprawy akt emerytalnych Ministerstwa Obrony Narodowej pomimo licznych postępowań sądowych zainicjowanych przez odwołującego ww. decyzja Wojskowego Biura Emerytalnego o przyznaniu emerytury wojskowej nie została uchylona, bądź nie została stwierdzona jej nieważność. W związku z powyższym tut. Sąd nie ma kognicji aby prowadzić postępowanie na okoliczność prawidłowości decyzji przyznającej odwołującemu emeryturę wojskową. Bowiem to treść decyzji ustalającej kapitał początkowy wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyznacza przedmiot sporu w niniejszym postępowaniu. Konkludując skoro odwołujący ma prawomocnie ustalone prawo do emerytury wojskowej, do której zaliczono okres służby i zatrudnienia od 3 września 1963 roku do 20 października 1967 roku, od 25 października 1967 roku do 26 sierpnia 1974 roku i od 23 listopada 1979 roku do 4 marca 1991 roku to w świetle ww. cytowanych przepisów nie jest możliwe zaliczenie ww. okresów do stażu przy ustalaniu emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Nie kwestionując twierdzeń wnioskodawcy co do możliwości wykazywania wysokości osiąganego wynagrodzenia innymi środkami dowodowymi niż odpowiednie zaświadczenia pracodawcy wskazać należy, że w takim przypadku okoliczność udowadniana musi znaleźć oparcie w pozostałym materiale dowodowym a już na pewno przywoływane twierdzenia nie mogą pozostawać w sprzeczności z tym materiałem. Odwołujący w toku niniejszego postępowania nie przedstawił jakichkolwiek dowodów, które pozwałyby na uwzględnienie przy ustalaniu kapitału początkowego przeciętnego wynagrodzenia za okres zatrudnienia w Uczelnianym (...) oraz Miejskim Klubie Sportowym (...). Podobnie nie było podstaw do tego aby przyjąć do obliczenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru kapitału początkowego wynagrodzenia w wysokości 4.200 zł za okres zatrudnienia w Zakładzie (...). Dlatego też przy braku jakichkolwiek innych dowodów (niż świadectwo pracy), nie istniały podstawy do wyliczenia kapitału początkowego zgodnie z żądaniem odwołującego, a za sporny okres organ rentowy miał jedynie możliwość przyjęcia wynagrodzenia minimalnego, co uczynił.

Należy również podkreślić, że w prawie ubezpieczeń społecznych nie stosuje się klauzul generalnych zasad współżycia społecznego. Przepisy prawa z zakresu ubezpieczeń społecznych są przepisami bezwzględnie obowiązującymi i przy ich stosowaniu ani organ rentowy, ani sąd nie mogą mieć na uwadze zasad współżycia społecznego; przepisy te muszą być bezwzględnie przestrzegane w stosunku do wszystkich nawet, jeśli jawią się one osobie zainteresowanej jako subiektywnie niesprawiedliwe. Inaczej mówiąc istotną cechą ubezpieczeń społecznych jest schematyzm prawa do świadczeń. Wyraża się on w bezwzględnym przestrzeganiu równości formalnej, bez możliwości korekty w przypadkach uzasadnionych okolicznościami sytuacji jednostkowej. W związku z tym w prawie ubezpieczeń społecznych nie ma klauzul generalnych, tj. zwrotów ustawowych, pozwalających na indywidualne potraktowanie każdego przypadku ze względu na np. zasady współżycia społecznego.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd nie mógł uwzględnić żadnego żądań odwołującego i z tych właśnie przyczyn, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć odwołującemu z pouczeniem.