Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 października 2018 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 października 2018 r.

w Warszawie

sprawy K. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 16 kwietnia 2018 roku, znak: (...)

- zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje K. Z. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2018 roku do dnia 31 stycznia 2021 roku.

UZASADNIENIE

Ubezpieczona K. Z. w dniu 15 maja 2018 roku złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 16 kwietnia 2018 roku, znak: (...), którą organ rentowy odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołująca wskazała, że decyzja nie uwzględnia jej aktualnego stanu zdrowia. Ponadto podkreśliła, że posiada zaświadczenie od lekarza nefrologa o częstych infekcjach, po przeszczepie nerki. (odwołanie z dnia 15 maja 2018 roku, k. 2 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. w odpowiedzi
na odwołanie z dnia 15 maja 2018 roku wniósł o oddalenie odwołania. Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy podniósł, że Komisja Lekarska ZUS w dniu 23 marca 2018 roku nie stwierdziła, aby ubezpieczona była niezdolna do pracy. W związku z powyższym organ rentowy decyzją z dnia 16 kwietnia 2018 roku odmówił ubezpieczonej prawa do renty ( odpowiedź na odwołanie, k. 5 – 5 verte a.s.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. Z. urodzona w dniu (...), z zawodu sprzedawca, pracowała ostatnio jako ekspedientka w (...) S.C. w W.. (świadectwo pracy, k. 10 akt rentowych)

Ubezpieczona pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 listopada 2014 roku do 31 sierpnia 2018 roku. (decyzja ZUS z dnia 18 grudnia 2014 roku, k. 38 akt rentowych, decyzja ZUS z dnia 5 lutego 2016 roku, k. 50 akt rentowych)

W dniu 27 grudnia 2017 roku odwołująca złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek z dnia 27 grudnia 2017 roku, k. 74 akt rentowych)

Lekarz orzecznik ZUS w dniu 9 lutego 2018 roku przeprowadził badanie wnioskodawczyni na podstawie, którego K. Z. została uznana za częściowo niezdolną do pracy do dnia 28 lutego 2023 roku . (orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 77 akt rentowych)

Wobec wniesienia przez odwołującą sprzeciwu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, została zbadana w dniu w dniu 23 marca 2018 roku przez komisję lekarską ZUS, która stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. (orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, k. 83 akt rentowych)

W oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 23 marca 2018 roku organ rentowy wydał decyzję z dnia 16 kwietnia 2018 roku, znak: (...) odmawiającą K. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. (decyzja ZUS z dnia 16 kwietnia 2018 roku, k. 84 akt rentowych)

Od przedmiotowej decyzji ubezpieczona złożyła odwołanie inicjujące niniejsze postępowanie sądowe. (odwołanie z dnia 15 maja 2018 roku, k. 2 a.s.)

Sąd Okręgowy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego na podstawie opinii biegłego sądowego nefrologa oraz w oparciu o zebraną dokumentację medyczną ustalił, że w dniu 9 marca 2015 roku w Klinice (...) przy ul. (...) w W. u ubezpieczonej wykonano transplantację nerki. Od tego czasu wnioskodawczyni pozostawała pod kontrolą poradni nefrologiczno – transplantacyjnej. Na badania kontrolne zgłasza się co 2 – 3 miesiące, jest przewlekle leczona farmaceutycznie. Często występują u niej infekcje górnych dróg oddechowych oraz zakażenia układu moczowego. K. Z. ma ponadto nadwagę i podwyższone ciśnienie tętnicze krwi. Wartości stężenia kreatyniny oraz wartości wskaźników wydolności nerki przeszczepionej nie upoważniają do stwierdzenia, że wydolność nerki przeszczepionej jest w pełni prawidłowa, oraz że nerka w pełni przejęła czynności skrajnie niewydolnych nerek własnych. Ze względu na występujące u ubezpieczonej schorzenia konieczne jest prowadzenie oszczędzającego trybu życia, unikanie większych wysiłków fizycznych i infekcji ustroju. Reasumując przewlekła niewydolność nerki przeszczepionej, źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze, częste infekcje dróg moczowych i infekcje układu oddechowego oraz stosowane leczenie immunosuropresyjne powodują, że wnioskodawczyni jest osobą częściowo niezdolną do pracy z powodu schorzeń nefrologicznych od lutego 2018 roku do końca stycznia 2021 roku. (opinia biegłego sądowego z zakresu nefrologii, k. 34 – 38 a.s.)

Postanowieniem z dnia 8 października 2018 roku Sąd dopuścił dowód z dokumentów zgromadzonych w aktach rentowych Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. dołączonych do akt niniejszej sprawy, a dotyczących K. Z.. (postanowienie z dnia 8 października 2018 roku, k. 50 a.s.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych oraz aktach rentowych ubezpieczonej, a także w oparciu o dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny nefrologii.

Zgromadzony materiał dowodowy w postaci dokumentów oraz jego zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy materiał dowodowy. Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinię powołanego biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny nefrologii. Sąd oparł się przede wszystkich na opinii biegłego, albowiem dowód ten pozwolił na dokładne określenie zakresu dysfunkcji, jakie występują w stanie zdrowia odwołującej. Uzyskane w ten sposób wiadomości specjalne Sąd uwzględnił w całości, ponieważ opinia biegłego wydana została w oparciu o obiektywne wyniki bezpośredniego badania odwołującej oraz w oparciu o zgromadzoną dokumentację medyczną. Opinia biegłego pozwoliła na ustalenie, czy odwołująca jest niezdolna do pracy.

Sąd miał na uwadze, że żadna ze stron nie wnosiła uwag oraz nie kwestionowała opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny nefrologii.

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie K. Z. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 16 kwietnia 2018 roku, znak: (...), jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 148 ¹ § 1 k.p.c. sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zdaniem Sądu w przedmiotowej sprawie wystąpiły przesłanki określone w art. 1481 § 1 k.p.c., uzasadniające wydanie wyroku na posiedzeniu niejawnym, ponieważ po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, a także po przeprowadzeniu dowodu z opinii biegłych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne. W szczególności, żadna ze stron w pierwszym piśmie procesowym nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy.

Na wstępie rozważań Sąd Okręgowy wskazuje, że elementem spornym postępowania było jednoznaczne określenie stanu zdrowia odwołującej i ustalenie, czy przysługuje jej prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy.

Podstawą do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy jest przepis art. 57 ust. 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity: Dz.U. z 2017 r., poz. 1383 ze zm., dalej: ustawa emerytalna), zgodnie z którym renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące przesłanki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W powołanym przepisie określono warunki konieczne do stwierdzenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Warunki te muszą być spełnione łącznie. Prawo do renty uzależnione jest przede wszystkim od faktu wystąpienia niezdolności do pracy, a ponadto niezbędne jest posiadanie wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego oraz powstanie niezdolności do pracy nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania okresów wymienionych w ustawie (z uwzględnieniem art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej).

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 ustawy emerytalnej, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy dokonuje w formie orzeczenia Lekarz Orzecznik ZUS. Od orzeczenia Lekarza Orzecznika osobie zainteresowanej przysługuje sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS. Komisja Lekarska rozpatrując sprzeciw lub zarzut wadliwości, dokonuje w formie orzeczenia oceny niezdolności do pracy i jej stopnia oraz trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy. Orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co, do którego nie zgłoszono zarzutu wadliwości, albo orzeczenie Komisji Lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji (art. 14 ust. l pkt. 1 oraz art.14 ust. 2a, 2e, 2f i ust. 3 ustawy emerytalnej).

W niniejszej sprawie organ rentowy podnosił, że odwołująca nie spełniła podstawowej przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej, mianowicie nie jest niezdolna do pracy.

Badając istnienie pierwszej ze wskazanych przesłanek przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny nefrologii, w celu ustalenia stanu zdrowia odwołującej.

Sąd uznał jako kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy materiał dowodowy w postaci opinii biegłego sądowego lekarza specjalisty z dziedziny nefrologii, albowiem opinia ta pozwoliła na dokładne ustalenie charakteru i zakresu dysfunkcji, jakie występują w organizmie odwołującej. Zdaniem Sądu opinia biegłego została wydana w oparciu o obiektywne wyniki badania odwołującej, a biegły lekarz sporządzający opinię jest specjalistą w swojej dziedzinie, posiadającym bogatą wiedzę medyczną i doświadczenie zawodowe.

W ocenie Sądu, z treści przedmiotowej opinii jednoznacznie wynika, że stan zdrowia odwołującej czyni ją częściowo, okresowo niezdolną do pracy. Bowiem występująca u ubezpieczonej przewlekła niewydolność nerki przeszczepionej, źle kontrolowane nadciśnienie tętnicze, częste infekcje dróg moczowych i infekcje układu oddechowego oraz stosowane leczenie immunosuropresyjne powodują, że K. Z. jest osobą częściowo niezdolną do pracy z powodu schorzeń nefrologicznych od lutego 2018 roku do końca stycznia 2021 roku.

Analizując opinię biegłego Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez specjalistę z zakresu schorzeń występujących u odwołującej, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji lekarskiej odwołującej i jej badaniem. Wydając rozstrzygnięcie Sąd miał także na względzie orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r. (II UK 106/09), w którym stwierdził, że ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga z reguły wiadomości specjalnych (opinii biegłego z zakresu medycyny). Przy ocenie niezdolności do pracy, w myśl art. 12 ustawy rentowej, o tej niezdolności nie przesądza wyłącznie ocena medyczna stwierdzająca występowanie określonych jednostek chorobowych i ich wpływ na funkcjonowanie organizmu człowieka, tylko decydujące znaczenie ma ocena prawna dokonana w oparciu o okoliczności natury medycznej i okoliczności innej natury, w tym zwłaszcza poziom kwalifikacji ubezpieczonego, możliwości zarobkowania w zakresie tych kwalifikacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 ust. 1 i 3 oraz art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej w związku z art. 278 § 1 k.p.c.).

Z tych względów Sąd Okręgowy podzielił wnioski z opinii biegłego i uznał, że z uwagi na schorzenia nefrologiczne odwołująca jest częściowo i czasowo niezdolna do pracy. W związku z tym, w ocenie Sądu Okręgowego, odwołująca spełniła wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie prawa do świadczenia.

Odnośnie ustalenia terminu, od jakiego Sąd Okręgowy przyznał odwołującej prawo do renty zastosowanie znajduje w tym zakresie art. 129 pkt 1 ustawy emerytalnej, w oparciu o który świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Sąd zważył, że wypłata poprzednio przyznanego świadczenia zakończyła się z dniem 31 stycznia 2018 roku. Wobec tego, w ocenie Sądu, zasadne jest przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 lutego 2018 roku do dnia 31 stycznia 2021 roku.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie: (...)