Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu w VIII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Krzysztof Dąbkiewicz

Protokolant: sekr. sądowy Justyna Wierzbicka

po rozpoznaniu dnia 09 listopada 2017r., 08 marca, 17 maja 2018 r., 13 lutego 2019 r., 25 marca 2019r.

sprawy:

W. B.

c. Z. i J. z d. W.

ur. (...) r. w B.

obwinionej o to, że:

w dniu 11 maja 2017r. około godz. 10:00 w T. przy ul. (...) wykonując manewr cofania pojazdem (...) o nr rej. (...) nie zachowała szczególnej ostrożności i doprowadziła do zderzenia z innym uczestnikiem ruchu, czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.

tj. o wykroczenie z art. 86§1 kw

orzeka:

I.  Uznaje obwinioną W. B. za winną popełnienia zarzucanego jej czynu tj. wykroczenia z art. 86§1 kw i za to na podstawie art. 86§1 kw wymierza jej karę 250 zł (dwieście pięćdziesiąt złotych) grzywny;

II.  Zwalnia obwinioną od obowiązku ponoszenia opłaty sądowej, a wydatkami postępowania poniesionymi w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VIII W 120/18

UZASADNIENIE

W dniu 11 maja 2017 r. w T. przy ul. S. (...), W. B. kierując pojazdem marki (...) o nr rej. (...) podjęła manewr cofania z miejsca parkingowego. W tej samej chwili, z opóźnieniem około 3,8 sek. w stosunku do W. B., analogiczny manewr podjęła E. P. kierująca pojazdem marki H. o nr rej. (...). Na skutek ww. manewrów oba pojazdy po upływie około 11,9 sekund od chwili pierwotnego ruszenia pojazdu kierowanego przez W. B. zderzyły się. W. B. zatrzymała się po około 7,8 od chwili początku cofania i po zatrzymaniu już podczas postoju skręcała kierownicą w lewo. W czasie kiedy kierująca samochodem osobowym marki (...) W. B. zatrzymała się, kierująca pojazdem marki (...) E. P. cofała od około 4 sekund.

(dowód: - wyjaśnienie obwinionej zarejestrowane na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 r., zeznania świadka E. P. zarejestrowane na rozprawie w dniu 8 marca 2018 r., zeznania świadka B. I. k. 21-22 oraz zarejestrowane na rozprawie w dniu 9 listopada 2017 r.; zeznania świadka M. G. zarejestrowane na rozprawie w dniu 17 maja 2018 r, opinia biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr. inż. (...) k. 50-56 akt).

Obwiniona W. B. nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej czynu i złożyła w tym zakresie stosowne wyjaśnienia, podając m.in., że w jej ocenie kierująca pojazdem osobowym marki (...), widząc podjęty przez nią manewr cofania, winna ustąpić jej pierwszeństwa i oczekiwać do jego zakończenia (vide: wyjaśnienia obwinionej zarejestrowane na rozprawie w dniu 8 marca 2018 r.).

Stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie w istocie był bezsporny. Zarówno obwiniona W. B. jak i świadek E. P. złożył – odpowiednio wyjaśnienia i zeznania – które się ze sobą pokrywały i zbieżnie przedstawiały okoliczności inkryminowanego zdarzenia. Powyższe dowody pośrednio znajdowały wsparcie w treści depozycji świadków M. G. oraz B. I.. Sąd dał wiarę wszystkim wyżej wskazanym dowodom. Wyjaśnienia obwinionego jak i depozycje świadków nie wzbudzały żadnych wątpliwości. Powyższą uwagę należy też odnieść co do dowodów z dokumentów, zostały bowiem one sporządzone we właściwej formie przez odpowiednie, prawnie umocowane do tego organy.

Sąd w całości podzielił wnioski i ustalenia wynikające z opinii biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr. inż. S. D. Opinia ta została sporządzona w sposób kompetentny, w oparciu o wskazane źródła, przez specjalistę w tej dziedzinie i nie ma żadnych podstaw do kwestionowania jej wiarygodności. Opinia jest jasna, przejrzysta, nie zawiera wewnętrznych sprzeczności. Jej wnioski końcowe są rzetelnie uzasadnione ze wskazaniem przesłanek w oparciu o które została wydana, wszelkie kwestie zostały dodatkowo wyjaśnione na rozprawie podczas której biegły udzielił wyczerpujących odpowiedzi. Opinia pisemna zawierała szczegółowe sprawozdania z dokonanych czynności i spostrzeżeń oraz oparte na niech wnioski, czyniąc zadość wymogom nakazanych przez normę zawartą w art. 200 § 2 k.p.k.

W sytuacji gdy – w istocie ustalony w sprawie stan faktyczny był bezsporny, jedyne co pozostało to ocena zachowania obwinionej przez pryzmat ustawowych znamion typu czynu zabronionego określonego w art. 86 § 1 k.w. Stosownie do tego przepisu odpowiedzialności podlega ten, kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W ocenie Sądu obwiniona swoim zachowaniem wyczerpała ustawowe znamiona wyżej wskazanego typu czynu zabronionego. Kierując pojazdem osobowym marki (...) nie zachowując szczególnej ostrożności doprowadziła do zderzenia z innym pojazdem.

Zachowanie sprawcy naruszające przepis art. 86 § 1 k.w. polega na niezachowaniu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia w bezpieczeństwie ruchu drogowego. Zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1990) wszyscy uczestnicy ruchu, czyli pieszy, kierujący, a także inne osoby przebywające w pojeździe lub na pojeździe znajdującym się na drodze, jak też inne osoby znajdujące się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, czyli unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Przez należytą ostrożność należy rozumieć zwykle takie zachowanie uczestników ruchu, które uwzględniając wszystkie istniejące w danym momencie okoliczności wyłącza a w każdym razie minimalizuje zagrożenie bezpieczeństwa ruchu. Niezachowanie należytej ostrożności przyjmuje zazwyczaj postać nieprzestrzegania zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Uczestnik ruchu winien kierować się, oprócz przepisów ruchu, także zdrowym rozsądkiem, ogólną przezornością i respektowaniem bezpieczeństwa innych. Przy czym przez działanie rozumie się również zaniechanie. Z kolei stosowanie do art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1990) kierujący pojazdem jest zobowiązany przy cofaniu ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu i zachować szczególną ostrożność, a w szczególności sprawdzić, czy wykonywany manewr nie spowoduje zagrożenia bezpieczeństwa ruchu lub jego utrudnienia a także upewnić się, czy za pojazdem nie znajduje się przeszkoda; w razie trudności w osobistym upewnieniu się kierujący jest obowiązany zapewnić sobie pomoc innej osoby. W treści przepisu art. 23 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy jak i zawierającego ustawową definicję zwrotu "ustąpienie pierwszeństwa" przepisu art. 2 pkt 23 tego aktu prawnego, brak jest zapisu, że ciążący na wykonującym manewr cofania obowiązek obserwowania jezdni sprowadza się wyłącznie do momentu poprzedzającego przystąpienie do wykonywania tego manewru. Kierujący pojazdem ma obowiązek obserwowania jezdni, zarówno przed przystąpieniem do wykonania tego manewru, jak i cały czas w czasie jego trwania, aż do zakończenia, zaś każda interpretacja zawężająca ten okres obserwacji jest nieuprawniona. Co więcej, obowiązek ustąpienia pierwszeństwa ma moc wiążącą niezależnie od tego, czy pojazd poruszający się z pierwszeństwem przestrzega zasad bezpieczeństwa, w tym porusza się z dozwoloną administracyjnie prędkością, czy też ją przekracza.

Odnosząc teraz powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że w sytuacji gdy dwóch kierowców niemal jednoczasowo podejmuje manewr cofania, to bez względu na fakt, których z nich rozpoczął manewr cofania jako pierwszy, na każdym z nich ciąży obowiązek zachowania szczególnej ostrożności. Obowiązek ten w myśl przepisów prawa o ruchu drogowym, musi wyrażać się uważną obserwacją sytuacji drogowej za samochodem, a w razie zaistnienia sytuacji niebezpiecznej, jak np. pojawienia się przeszkody w postaci innego pojazdu, winien podjąć manewry obronne takie jak hamowanie i nadanie sygnału dźwiękowego. Jak podkreślił biegły w swej opinii, analiza zapisu monitoringu ujawnia, iż obwiniona jako pierwsza rozpoczęła manewr cofania. W konsekwencji za główną przyczynę kolizji należy w takiej sytuacji uznać nieprawidłowe zachowanie świadka E. P. kierującej pojazdem osobowym marki (...). Jednakże powyższa okoliczność – w świetle tego co już wyżej podniesiono – nie ekskulpuje obwinionej. Po zatrzymaniu swojego pojazdu obwiniona dysponowała czasem około 4,1 s. na uniknięcie zderzenia, co więcej w chwili powtórnego ruszenia przez obwinioną, samochód prowadzony przez świadka E. P. już cofał znajdując się w ruchu i okoliczność powyższa jednoznacznie wskazuje, że obwiniona także nie obserwowała należycie sytuacji drogowej za swoim pojazdem (vide: opinia biegłego z dziedziny techniki samochodowej i ruchu drogowego k. 55 akt), co było wszak jej obowiązkiem stosownie do unormowań zawartych w art. 23 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1990). W tej sytuacji również przyczyniła się do zaistnienia zdarzenia, tak jak kierująca drugim z pojazdów E. P..

Reasumując, obwiniona dopuściła się naruszenia zasad obowiązujących w ruchu drogowym (art. 23 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy i na skutek nie zachowania szczególnej ostrożności spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w pełni wyczerpując swym zachowaniem, ustawowe znamiona typu czynu zabronionego określonego w art. 86 § 1 k.w.

Sąd uznając winę obwinionej w zakresie wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. wymierzył jej na podstawie tego przepisu karę 250 złotych grzywny. W ocenie Sądu orzeczona kara odpowiada stopniowi zawinienia oraz stopniowi społecznej szkodliwości wykroczenia popełnionego przez obwinioną. Orzeczona w powyższym rozmiarze kara, powinna stanowić też wystarczające ostrzeżenie na przyszłość, zwłaszcza zmusi W. B. do przestrzegania obowiązujących w ruchu drogowym reguł i zasad postępowania jakie ciążą na wszystkich użytkownikach dróg. W konsekwencji winna spełnić też zakładane w niej cele szczególno prewencyjne. Grzywna orzeczona we wskazanym wyżej rozmiarze uwzględnia też możliwości majątkowe i zarobkowej obwinionej.

O kosztach postępowania orzeczono po myśli art. 121 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. mając na uwadze sytuację majątkową obwinionej.