Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2019 r. w Giżycku na rozprawie

sprawy z powództwa E. M. C. Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego w G.

przeciwko Z. K.

o zapłatę

Oddala powództwo

Sygn.akt I C 185/19 upr

UZASADNIENIE

Powód E. M. C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. wniósł o wydanie nakazu zapłaty i o zasadzenie od pozwanego Z. K. kwoty 9076,03 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z (...) S.A. w O. w dniu 22.06.2018 roku umowy pożyczki o nr (...), z której pozwany się nie wywiązał. Powód przedstawił, że przedmiotowa umowa została wypowiedziana z dniem 29.11.2018 roku i kwota stała się wymagalna, a w dniu 27.06.2018 roku wierzyciel pierwotny dokonał przelewu przysługującej mu wierzytelności na rzecz powoda. Na żądaną w pozwie kwotę składa się: 4440,35 zł z tytułu niespłaconego kapitału pożyczki, 143,26 zł z tytułu odsetek umownych stanowiących część odsetkową niespłaconych rat pożyczki do dnia wypowiedzenia umowy; 232,42 zł z tytułu odsetek umownych w wysokości odsetek maksymalnych naliczonych od przeterminowanych rat kapitałowych w trakcie obowiązywania umowy pożyczki oraz naliczonych od dnia następnego po wypowiedzeniu umowy, 4300 zł z tytułu prowizji za udzielenie pożyczki oraz opłaty operacyjnej, naliczonych zgodnie z warunkami umowy.

( pozew- k.2-3 akt)

Referendarz sądowy stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym , stwierdzając, że roszczenie jest częściowo oczywiście bezzasadne z uwagi na wysokość pozaodsetkowych kosztów pożyczki, która została ustalona w umowie na zbyt wysokim poziomie, co jest niezgodne z art.36 a ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12.05,2011 r. ( t.j. Dz.U. z 2018 r, poz.993).

( zarządzenie-k.25 akt)

Pozwany Z. K. nie zajął stanowiska w sprawie, nie ustosunkował się do żądania pozwu.

Wyrokiem zaocznym z dnia 29.03.2019 roku powództwo oddalono.

( k.32 akt)

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Pozwany Z. K. zawarł z (...) S.A. w O. w dniu 22.06.2018 roku umowy pożyczki ratalnej nr (...), na podstawie której otrzymał kwotę 4500 złotych , przy czym całkowity koszt pożyczki wynosił 5150,70 złotych, a całkowita kwota do zapłaty wynosiła 9650,70 złotych. Strony zawarły umowę na okres od 22.06.2018 roku do dnia 14.12.2010 roku i pozwany zobowiązał się uiszczać należność w 30 ratach, płatnych zgodnie z harmonogramem pożyczki.

( dowód: umowa- k.13-17 akt)

W dniu 3.07.2018 roku wystosowano do pozwanego pismo informacyjne o zmianie wierzyciela , wskazujące, że w prawa wierzyciela wstąpił E. M. C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. i numerze rachunku do spłat. Brak jest dowodów, że pismo pozwany otrzymał.

( dowód: k.7-8 akt).

W dniu 18.09.2018 roku powód sporządził pismo-ostateczne wezwnie do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki, w związku z zaległością zapadłych rat pożyczki. Brak jest dowodów, że pismo pozwany otrzymał.

( dowód: pismo- k.9-10 akt).

W dniu 15.10.2018 roku wypowiedziano pozwanemu umowę pożyczki z powodu nieuregulowania zaległości w wysokości 1020,19 złotych ( raty pożyczki z lipca, sierpnia i września 2018 r.) Brak jest dowodów, że pismo pozwany otrzymał.

( dowód- pismo- k.11-12 akt)

Powód E. M. C. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. wskazał w pozwie, że dochodzoną wierzytelność nabył na podstawie przelewu wierzytelności od poprzedniego wierzyciela i zbycie nastąpiło zgodnie z art.509 kodeksu cywilnego. Art. 509 kodeksu cywilnego stanowi, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania, a wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Powód nie przedstawił do akt sprawy żadnego dowodu przejścia praw do wierzytelności dochodzonej od pozwanego na swoją rzecz.

Zgodnie z art. 6 kodeksu cywilnego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu wywodzi skutki prawne. Powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika na poparcie swoich twierdzeń zawartych w pozwie jakoby nabył wierzytelność dochodzoną pozwem nie przedstawił dowodów. Nie udowodnił istnienia swojej wierzytelności wobec pozwanego. Artykuł 6 kodeksu cywilnego określa reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, przy czym sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy oraz nie jest zobowiązany do zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Nie ma też obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 kodeksu postępowania cywilnego). Postępowanie cywilne oparte jest na zasadzie kontradyktoryjności. Zgodnie z podstawowymi regułami rządzącymi postępowaniem cywilnym strona, która z faktu wywodzi skutki prawne, powinna ów fakt udowodnić.

Zgodnie z art. 3 kodeksu postępowania cywilnego, strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten nie tylko nakłada na podmioty dochodzące swych praw podmiotowych obowiązek przedstawiania dowodów na poparcie swych żądań, ale określa również rozkład ciężaru dowodu.

Zgodnie z art. 339 kodeksu postępowania cywilnego jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny i w tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości. Niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo . Tak też stało się w przedmiotowej sprawie. Milczenie lub brak wypowiedzi strony przeciwnej wobec twierdzeń strony powołującej tylko dany fakt może być przez sąd uznane za pośrednie przyznanie faktu, ale tylko wtedy, gdy przeprowadzone w toku postępowania dowody uzasadniają wysnucie wniosku, że strona przeciwna istotnie nie miała zamiaru zaprzeczyć danej okoliczności faktycznej ( art. 230 kodeksu postępowania cywilnego). Taka sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje. Powód winien był udowodnić przejście praw na swoją rzecz.

To wszystko mając na względzie powództwo oddalono.