Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Powalska

Protokolant : st. sekr. sąd. Beata Krysiak

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2019 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Bank SA z siedzibą w W.

przeciwko A. S.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 192/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 09 maja 2018 r. wniesionym w elektronicznym postepowaniu upominawczym powód (...) Bank S.A. wniósł o zasądzenie od pozwanego A. S. kwoty 175.863,17 zł wraz z odsetkami: umownymi od kwoty 91.800 zł w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP rocznie ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od 12 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 71.877,67 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 11.825,50 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, (pozew k. 3-7).

Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2018 r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Sieradzu.

Pozwany odebrał odpis pozwu w sprawie w dniu 28 sierpnia 2018 r.

W piśmie z dnia 17 września 2018 r. pozwany A. S. wniósł o oddalenie powództwa jako bezzasadnego oraz o zasądzenie zwrotu kosztów od powoda na rzecz pozwanego według norm przepisanych. Podniósł zarzut braku udowodnienia roszczenia, twierdził, że nie zawarł z powodem umowy pożyczki wskazywanej w pozwie, a także powołał się na zarzut przedawnienia roszczenia gdyby sąd nie podzielił jego twierdzeń (pismo procesowe pozwanego k. 104).

W dniu 30 sierpnia 2018 r. do akt sprawy wpłynęło pismo , w którym jako powoda wskazano (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. , a z treści którego wynikało, że w dniu 28 czerwca 2018 r. powyższy fundusz nabył od G. (...) Bank wierzytelność w stosunku do A. S. ( pismo k. 77)

W piśmie z dnia 2 listopada 2018 r. A. S. zaprzeczył aby doszło do zbycia wierzytelności, podniósł zarzut braku czynnej legitymacji procesowej (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. ( pismo k. 117).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

(...) Bank S.A. z siedzibą w W. dochodząc kwoty żądanej pozwem podnosił, iż zawarł z pozwanym umowę o linię kredytową w koncie osobistym nr (...)\ (...) z dnia 27 stycznia 2011 r. ewidencjonowaną w systemie bankowym pod numerem (...), oraz że pozwany A. S. nie uregulował zaległości w spłacie należności z umowy, w związku z czym umowa została wypowiedziana i cała należność została postawiona w stan wymagalności. Następnie (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. poinformował, że w dniu 28 czerwca 2018 r. zawarł umowę przelewu wierzytelności nr (...), na mocy której nabył wierzytelność przysługującą (...) Bank S.A. z siedzibą w W. wobec A. S. wynikającej z umowy o linię kredytową w koncie osobistym (...)\ (...) z dnia 27 stycznia 2011 r. Powodowy bank nie odniósł się do tego i w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek dokumentów na okoliczność zawiadomienia pozwanego dłużnika przez bank o zbyciu wierzytelności.

Pozwany A. S. w piśmie procesowym z dnia 17 września 2018 r. zakwestionował podstawę faktyczną powództwa oraz stwierdził, że „nie zawierał umowy pożyczki z powodem”. W tym kontekście obowiązkiem procesowym strony dochodzącej zasądzenia roszczenia było przedłożenie dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń, zwłaszcza co do istnienia wymagalnej wierzytelności. Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na stronie, która z twierdzenia tego wywodzi skutki prawne. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie powód winien wykazać ponad wszelką wątpliwość, że pozwany ma wobec niego obowiązek zapłaty należności w wysokości 175.863,17 zł wraz z odsetkami z odsetkami jak w pozwie. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Powód winien zatem udowodnić kiedy i na jakich dokładnie warunkach zawarł z pozwanym umowę bankową, aby można było ustalić (i aby Sąd mógł to zweryfikować) czy zaszły okoliczności faktyczne skutkujące ustaleniem, że pozwany nie wywiązał się z tej umowy. Strona powodowa nie udźwignęła ciężaru dowodu. Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dawał podstaw do uznania, że zaistniały przesłanki uzasadniające obciążenie pozwanego należnościami dochodzonymi pozwem, a wynikającymi z dokumentów przedstawionych sądowi do oceny. Powód powoływał się wszak na umowę o linię kredytową w koncie osobistym nr (...)\ (...) z dnia 27 stycznia 2011 r., której stroną miał być pozwany, jednakże umowy tej pomimo ciążącego na nim w myśl art. 6 k.c. ciężaru dowodzenia nie przedstawił sądowi do oceny. W zamian strona powodowa przedłożyła Sądowi umowę o kredyt gotówkowy A. nr (...) zawartą w dniu 19 stycznia 2011 r. przez pozwanego A. S. z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W., który nie jest stroną niniejszego postępowania. Brak także jakichkolwiek twierdzeń i dokumentów na okoliczność istnienia ewentualnych powiązań pomiędzy powodem a tym bankiem. Tymczasem umowy z dnia 27 stycznia 2011 r. o linię kredytową w koncie osobistym nr (...) do akt sprawy nie złożono. Do pisma z dnia 24 lipca 2018 r. pełnomocnik powoda załączył jedynie „wniosek o produkty kredytowe” sygnowany podpisem A. S. z dnia 18 stycznia 2011 r. wraz z kopiami dokumentów załączonych do tego wniosku, kierowany do A. Banku. Złożenie tego wniosku, nawet gdyby przyjąć, że uczynił to pozwany, należy jednak powiązać z umową z dnia 19 stycznia 2011r. „o kredyt gotówkowy A.” nr (...)”, co nie jest umową wskazywaną w pozwie jako źródło zobowiązania, którego wykonania domagał się G. (...) Bank w pozwie w tej sprawie. Nadto trzeba zauważyć, że nie doszło do wykazania następstwa prawnego roszczenia objętego pozwem, choć (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. powoływał się na nabycie od (...) Banku SA wierzytelności wynikającej z pozwu w sprawie i istotnie załączał wydruk załącznika do umowy przelewu ( k. 95), z którego wynikać może, że cesją objęto wierzytelność z umowy nr (...), zawartej z A. S.. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią. Zgodnie zaś z zapisem § 2 tego unormowania wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa. Jednakże w sprawie nie wykazano istnienia tej wierzytelności, do której przelewu miało dojść.

Zatem zasadny jest zarzut pozwanego o niewykazaniu dochodzonej wierzytelności , a w kontekście roszczenia wynikającego z zupełnie innej umowy złożonej do akt sprawy, zarzut braku czynnej legitymacji procesowej powoda.

Trzeba także podnieść, że mimo powoływania się na nabycie wierzytelności, (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. nie nabył przymiotu strony w niniejszym procesie. Nie ma bowiem w tej konfiguracji procesowej zastosowania przepis art. 192 pkt 3 k.p.c. , bowiem zbycie wierzytelności, na które powoływał się ten podmiot nie nastąpiło w toku procesu. Trzeba bowiem pamiętać, że wprawdzie pozew wpłynął w dniu 9 maja 2018 r., ale pozwany otrzymał jego odpis dopiero w dniu 28 sierpnia 2018 r. i po tej dacie mógł zająć w sprawie stanowisko. Sąd Okręgowy w pełni akceptuje zaś pogląd wynikający z wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 27 maja 2014 r. , gdzie podniesiono, że „z uregulowania zawartego w treści art. 192 pkt 3 k.p.c. wynika , że przewidziane w nim skutki powstają z chwilą doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, która wyznacza także co do zasady moment zawiśnięcia sporu. Przyjmuje się jednak, że w razie niedoręczenia pozwanemu pozwu, zawiśnięcie sporu następuje z chwilą wdania się przez pozwanego w spór. Wdanie się w spór oznacza ustosunkowanie się do żądania pozwu, w tym w szczególności zgłoszenie przez pozwanego zarzutów przeciwko dochodzonemu przez powoda roszczeniu” ( por. wyrok SA w Gdańsku, V ACa 29/14, Lex nr 1506128). Tymczasem w przedmiotowej sprawie pierwsze pismo z zarzutami od pozwanego pochodzi z dnia 17 września 2018 r.

Zatem jeśli sytuacja procesowa w niniejszej sprawie nie pozwalała na zastosowanie regulacji z art. 192 pkt 3 k.p.c. , niezależnie od omawianych wyżej kwestii dotyczących wykazania dochodzonej należności, to wejście do tego procesu, który zainicjował G. (...) Bank przez (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. mogłoby nastąpić na zasadzie art. 196 k.p.c. . W tym jednak względzie powód pozostał całkowicie bezczynny. Zatem niezależnie od niewykazania dochodzonej wierzytelności, podmiot w postaci (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. nie ma także czynnej legitymacji procesowej.

Wobec powyższego zarzut podniesiony przez pozwanego co do przedawnienia roszczenia ma znaczenie jedynie drugorzędne i nie wymaga roztrząsania.

Z tych wszystkich względów należało powództwo oddalić.