Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2019 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marek Jasiński

Protokolant: Agnieszka Benert-Branicka

po rozpoznaniu w dniu 19 marca 2019 r. w Gdańsku

na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G.

przeciwko I. W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od Skarbu Państwa – Prezydenta Miasta G. na rzecz I. W. kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrot kosztów procesuSygn. akt I C 735/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 7 grudnia 2017 r. powód Skarb Państwa – Prezydent Miasta G. wniósł o zasądzenie od pozwanej I. W. kwoty 10.693,03 zł, wraz z ustawowymi odsetkami:

- od kwoty 9.072,67 zł od dnia 1 lipca 2017 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 1.620,36 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty

oraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku nr (...), w której skład wchodzi działka nr (...) obręb 12, położonej w G. przy ul. (...). Na mocy umowy z dnia 31 sierpnia 2011 r. przekazał w nieodpłatne korzystanie m.in. wskazaną powyżej nieruchomość zabudowaną boksami garażowymi Gminie M. G.. Argumentował, iż zgodnie z § 3 umowy (...) G. upoważniona jest do ustalania wysokości czynszu i opłat eksploatacyjnych, pobierania ich od najemców i dzierżawców oraz prowadzenia windykacji tych należności, jednakże w imieniu i na rachunek Skarbu Państwa (§ 5 ust. 5 umowy). Pozwana zaś zajmuje bez tytułu prawnego część nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) zabudowaną boksem garażowym. W niniejszym postępowaniu powód dochodzi należności za okres od 1 października 2013 r. do 30 czerwca 2017 r., za który pozwana nie uregulowała płatności za użytkowanie garażu. Kwota żądania pozwu obejmuje 9.072,67 zł tytułem roszczenia głównego oraz 1.620,36 zł tytułem odsetek.

Dnia 4 stycznia 2018 r., w sprawie o sygn. akt I Nc 2399/17, Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu podniosła, iż zabudowy garażowej dokonano za zgodą uprzedniego zarządcy terenu (...) Przedsiębiorstwa (...) oraz (...) Przedsiębiorstwa (...) na koszt użytkowników. Zdaniem pozwanej użytkownicy garaży nabyli prawo własności przez zasiedzenie z dniem 1 października 2005 r., zatem nie byli zobowiązani do wynagrodzenia za korzystanie z nieruchomości do momentu powzięcia w październiku 2013 r. wiadomości o wytoczeniu przeciwko nim w czerwcu 2013 r. powództw windykacyjnych. Z uwagi na niekorzystny dla posiadaczy garaży wyrok w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia, zwrócili się pismami w czerwcu i lipcu 2017 r. do powoda o dokonanie ich odbioru albo do zawarcia umów najmu, jednakże bezskutecznie.

Odnośnie wysokości roszczenia uznała je za zawyżone, z uwagi na żądanie czterokrotności stawki czynszu. Według strony pozwanej roszczenie powoda za okres 52 miesięcy powinno obejmować kwotę 3.589,56 zł, przy stawce za czynsz wynoszącej 69,03 zł, która to kwota i tak jest znacznie niższa od poczynionych przez nią nakładów na nieruchomość, opiewających na kwotę nie mniejszą niż 10.000 zł. Z tego też tytułu podniosła zarzut potrącenia.

W odpowiedzi na sprzeciw powód wskazał, iż pozwana przez cały okres posiadania gruntu pozostawała posiadaczem gruntu w złej wierze, co przesądziły prawomocne orzeczenia: postanowienie Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 30 marca 2015r, sygn. akt XIII Ns 1285/13, postanowienie Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 19 listopada 2015 r. sygn. akt XVI Ca 606/15, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2017 r. sygn. akt IV CSK 363/16. W odniesieniu do zarzutu zawyżenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu wskazał, iż stawka wynagrodzenia z tego tytułu została ustalona w oparciu o akty prawa miejscowego –zarządzenia Prezydenta Miasta G., które to zarządzenie w okresie od 1 października 2013 r. do 30 czerwca 2016 r. przewidywało możliwość naliczenia 400% bazowej stawki czynszowej. Jednocześnie powód kwestionował roszczenie pozwanej o zwrot nakładów zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Podniósł, iż pozwanej jako posiadaczowi gruntu w złej wierze przysługiwałoby jedynie roszczenie o zwrot nakładów koniecznych. Tym niemniej w ocenie powoda takiego nakładu nie stanowi wybudowanie garażu na cudzym gruncie.

W piśmie procesowym z dnia 19 lutego 2019 r. pozwana wniosła o odrzucenie pozwu w części w jakiej powód domaga się zapłaty podatku od nieruchomości, w pozostałej o oddalenie powództwa. Zakwestionowała również roszczenie co do wysokości, wskazując na nieudowodnienie roszczenia powoda w tym zakresie.

W piśmie procesowym z dnia 4 marca 2019 r. powód wskazał, iż w ramach dochodzenia odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości nie żąda zapłaty podatku od nieruchomości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Skarb Państwa jest właścicielem nieruchomości objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku nr (...), w której skład wchodzi m.in. działka nr (...) obręb 12, położona w G. przy ul. (...).

dowód: odpis zupełny KW nr (...) – 6-19.

Decyzją nr (...) z dnia 23 maja 2011 r. Skarb Państwa przekazał Prezydentowi Miasta G., pełniącemu funkcję starosty, do zasobu nieruchomości Skarbu Państwa nieruchomości m.in. działkę nr (...) obręb 12, położoną w G. przy ul. (...), po zlikwidowanym Przedsiębiorstwie Państwowym działającym pod firmą (...) w G..

dowód: decyzją nr (...) z dnia 23 maja 2011 r. –k. 20- 20 verte.

W dniu 31 sierpnia 2011 r. Gmina M. G. zawarła umowę ze Skarbem Państwa, reprezentowanym przez (...) G. o nieodpłatne korzystanie z nieruchomości objętej księgą wieczystą prowadzoną przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsk KW nr (...),w tym działki nr (...) położonej przy ul. (...).

Zgodnie z § 3 pkt 1 umowy Gmina M. G. upoważniona jest do ustalania czynszu i opłat eksploatacyjnych, pobierania czynszu i opłat eksploatacyjnych od najemców lub dzierżawców prowadzenia windykacji tych należności.

Zgodnie z § 5 ust. 5 umowy Skarb Państwa zezwolił Gminie M. G. na powierzenie realizacji zadań wynikających z umowy G. Zarządowi (...) w G. oraz działania w imieniu i na rachunek Skarbu Państwa z uwzględnieniem przepisów regulujących gospodarkę nieruchomości Skarbu Państwa.

dowód: umowa z dnia 31 sierpnia 2011 r. o nieodpłatne korzystanie z nieruchomości wraz z załącznikami -k. 21-28.

I. W. zajmuje bez tytułu prawnego, jako posiadacz zależny w złej wierze, część nieruchomości położonej w G. przy ul. (...) zabudowaną boksem garażowym. W okresie od 1 października 2013 r. do 30 czerwca 2017 r. nie uregulowała odszkodowania za bezumowne użytkowanie garażu i gruntu po nim.

dowód: kopia postanowienia Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 30 marca 2015r, sygn. akt XIII Ns 1285/13 –k. 78-90, kopia postanowienia Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 19 listopada 2015 r. sygn. akt XVI Ca 606/15 –k. 91-102, kopia postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2017 r. sygn. akt IV CSK 363/16 –k. 103-106.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonując rekonstrukcji istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych oparł się na podstawie dokumentów załączonych do akt sprawy, których prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości Sądu oraz nie była przedmiotem zarzutu stron postępowania.

Sąd na podstawie art. 231 k.p.c. pominął wnioski dowodowe z zeznań świadków wskazanych w pkt 3 b sprzeciwu od nakazu zapłaty, bowiem okoliczność na którą mieli zeznawać świadkowie została dostatecznie wyjaśniona dla rozstrzygnięcia.

Nadto Sąd pominął wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu budownictwa z uwagi na zbędność dla rozstrzygnięcia.

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, iż zmiany w Kodeksie postępowania cywilnego, wprowadzone ustawą z dnia 1 marca 1996 r. (Dz.U. nr 43, poz. 189) zwiększyły kontradyktoryjność postępowania sądowego. Obecnie to strony, a nie sąd, mają dążyć do wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nie mogą być bierne i liczyć na skorzystanie w dalszym toku postępowania ze środka odwoławczego, w którym mogłyby zarzucić sądowi niewyjaśnienie rzeczywistej treści stosunków faktycznych i prawnych. Sąd w pełni podziela pogląd wyrażony w orzeczeniu Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r. w sprawie II UKN 244/98, zgodnie z którym od dnia 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego. To na stronach ciąży obecnie ciężar tzw. instruowania, tj. wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. Wynikające z nowelizacji z 1996 r. ograniczenie obowiązku działania sądu z urzędu i przesunięcie ciężaru dowodzenia na same strony przejawia się przede wszystkim w obecnym brzmieniu przepisów art. 3 i 232 k.p.c. Nie zwalnia to wprawdzie sądu z obowiązku działania z urzędu w ogóle, jednakże działanie takie może być podjęte jedynie wówczas, gdy obowiązek ten wynika z wyraźnego unormowania kodeksu (np. art. 477 §1 k.p.c.), albo gdy w sprawie zostały ujawnione środki dowodowe istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Równocześnie powołany wyżej ciężar instruowania jest ciężarem procesowym – w razie nieuzasadnionej bierności strony prowadzi do sankcji w postaci przegrania przez nią procesu.

Zgodnie z art. 224 § 1 i 2 k.c., samoistny posiadacz w dobrej wierze nie jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i nie jest odpowiedzialny ani za jej zużycie, ani za jej pogorszenie lub utratę. Nabywa własność pożytków naturalnych, które zostały od rzeczy odłączone w czasie jego posiadania, oraz zachowuje pobrane pożytki cywilne, jeżeli stały się w tym czasie wymagalne. Jednakże od chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, jest on obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy i jest odpowiedzialny za jej zużycie, pogorszenie lub utratę, chyba że pogorszenie lub utrata nastąpiła bez jego winy. Obowiązany jest zwrócić pobrane od powyższej chwili pożytki, których nie zużył, jak również uiścić wartość tych, które zużył.

Stosownie zaś do art. 225 k.c., obowiązki samoistnego posiadacza w złej wierze względem właściciela są takie same jak obowiązki samoistnego posiadacza w dobrej wierze od chwili, w której ten dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy. Jednakże samoistny posiadacz w złej wierze obowiązany jest nadto zwrócić wartość pożytków, których z powodu złej gospodarki nie uzyskał, oraz jest odpowiedzialny za pogorszenie i utratę rzeczy, chyba że rzecz uległaby pogorszeniu lub utracie także wtedy, gdyby znajdowała się w posiadaniu uprawnionego.

Zgodnie natomiast z przepisem art. 230 k.c., przepisy dotyczące roszczeń właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości oraz o naprawienie szkody z powodu pogorszenia lub utraty rzeczy, jak również przepisy dotyczące roszczeń samoistnego posiadacza o zwrot nakładów na rzecz, stosuje się odpowiednio do stosunku między właścicielem rzeczy a posiadaczem zależnym, o ile z przepisów regulujących ten stosunek nie wynika nic innego.

Z analizy powyższych przepisów wynika, iż skuteczność roszczenia o zapłatę za bezumowne korzystanie uzależniona jest od spełnienia kilku przesłanek – prawa własności występującego z żądaniem, korzystania z działek przez podmiot, przeciwko któremu jest skierowane żądanie oraz złej wiary korzystającego.

Poza sporem była legitymacja powoda. Ostatecznie bezspornym w sprawie była okoliczność posiadania spornej nieruchomości przez pozwaną bez tytułu prawnego oraz istnienie obowiązku zapłaty po stronie pozwanej za użytkowanie garażu w okresie objętym roszczeniem tj. od dnia 1 października 2013 r. do 30 czerwca 2017 r. Kwestią sporną pozostała jego wysokość oraz istnienie wierzytelności podlegającej potrąceniu.

W niniejszej sprawie to na powodzie ciążył zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia okoliczności zgodnie z jego stanowiskiem, w szczególności zasadności wyliczenia opłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości na której posadowiony jest garaż (której wysokość była kwestionowana przez stronę pozwaną). Powód obowiązkowi temu nie sprostał. Przedłożył wprawdzie zbiorcze zestawienie zaległości i odsetek, powiadomienia o zmianie wysokości opłat za bezumowne korzystanie z gruntu pod garaż, jednakże z uwagi na fakt, iż zgodnie ze stanowiskiem strony powodowej podstawą ustalenia stawki były zarządzenia (...) G. roszczenie uznać należało za niewykazane co do wysokości, bowiem zarządzenia (...) nie stanowią aktów prawa miejscowego.

Zgodnie z art. 94 zd. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. z 1997. Nr 78 poz. 483) organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594) akty prawa miejscowego ustanawia rada gminy w formie uchwały. Zatem zarządzenia Prezydenta Miasta na które powoływał się powód nie korzystają z tego przymiotu. Nie stanowią one źródła powszechnie obowiązującego prawa. Mają charakter najczęściej wewnętrzny i obowiązują tylko jednostki organizacyjne podległe organowi je wydającemu.

Z treści art. 41 ust. 2 i 3 ww. ustawy wynika co prawda, że w kompetencje prawotwórcze w gminie wyposażony został również wójt (burmistrz, prezydent). Uprawnienie to dotyczy tylko jednego z rodzajów aktów prawa miejscowego, tj. gminnych aktów porządkowych i przysługuje jedynie wyjątkowo, kiedy potrzeba ich wydania przez organ wykonawczy gminy uzasadniona jest koniecznością pilnego przeciwdziałania nagle pojawiającym się zagrożeniom, tj. „w przypadkach niecierpiących zwłoki". W dalszym ciągu jednak zapewniona jest kluczowa rola rady gminy w tworzeniu prawa miejscowego poprzez wprowadzenie wymogu zatwierdzania przez nią aktów prawa miejscowego wydanych przez wójta (burmistrza, prezydenta). Powód nie wykazał, by zarządzenia na które się powoływał zostały wydane właśnie w tym trybie.

Oczywiście zarządzenia te, jako stanowiące dla organów gminy podstawę do ustalania w umowach wysokości czynszu najmu i dzierżawy nie pozostają bez znaczenia dla ustalenia wysokości odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu, jednakże analiza ich treści, zwłaszcza stawek czynszów dzierżawnych wymienionych w załącznikach do zarządzeń nie pozwalała na ustalenie podstawy obciążenia pozwanej kwotami wymienionymi w zestawieniach. I tak, przykładowo, załącznik nr 1 do zarządzenia(...) G. nr 406/16 z 30 marca 2016 r. przewidywał stawkę czynszu dzierżawnego za grunt zajęty pod garaże tymczasowe dla nieruchomości poniżej 18m ² 46,53 zł, a do 25m ² 55,78 zł., przy czym za bezumowne korzystanie, zgodnie z punktem 28 załącznika, naliczane miałyby opłaty w oparciu o stawki rynkowe ustalane w drodze analizy rynku, a w przypadku braku takiego opracowania, w wysokości 100% stawki czynszowej przewidzianej dla danej funkcji. Powód nie powołał się na żadne opracowanie, z którego wynikałoby, że pozwana obciążana jest opłatą obliczoną na podstawie stawek rynkowych, zaś kwota stawki, jaką obciążana była pozwana nie znajduje pokrycia w żadnej ze stawek wymienionych w tabeli stanowiącej załącznik nr 1 do rozporządzenia. Nawet uwzględniając podatek od towarów i usług (VAT) według stawki 23%, kwota, jaką obciążana była pozwana, w dalszym ciągu nie odpowiadała stawkom z tabeli.

Co więcej, powód w żaden przekonujący sposób nie był w stanie wyjaśnić Sądowi, na jakiej podstawie elementem dochodzonego przez powoda odszkodowania był podatek od nieruchomości, który zgodnie z ustawą z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych jest należnością publicznoprawną, do poboru której stosuje się przepisy ordynacji podatkowej. Co więcej, wprawdzie na rozprawie 19 marca 2019 r. stwierdził, że istnieje dokładna specyfikacja tego, co składa się na stawkę czynszu, jednakże takiej specyfikacji do akt nie złożył.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że powód nie wykazał w sposób pozwalający na uwzględnienie powództwa, w jaki sposób została określona wysokość opłat, jakimi obciążana była pozwana, a w konsekwencji, oddalił powództwo jako nieudowodnione co do wysokości.

Odnosząc się natomiast do kwestii istnienia wierzytelności podlegającej potrąceniu przez pozwaną Sąd podziela w tym zakresie w całej rozciągłości stanowisko powoda.

Zgodnie z art. 498 k.p.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Artykuł 498 § 2 k.c. określa prawny rezultat, tj. wzajemne umorzenie się zobowiązań w razie skutecznego dokonania potrącenia obu wierzytelności. Wystąpienie takiego skutku, prowadzące do wygaśnięcia zobowiązań, uwarunkowane jest jednak uprzednim ustaleniem wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 k.c., a tylko ich zaistnienie przesądzi o skuteczności złożenia oświadczenia o potrąceniu, a w konsekwencji o jego prawnych skutkach(por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2013 r. sygn. akt V CSK 554/12)

Pozwanej jako posiadaczowi gruntu w złej wierze, co ostatecznie było bezsporne sprawie, przysługiwałoby co do zasady roszczenie jedynie o zwrot nakładów koniecznych. Zgodnie bowiem z art. 226 § 2 k.c. samoistny posiadacz w złej wierze może żądać jedynie zwrotu nakładów koniecznych, i to tylko o tyle, o ile właściciel wzbogaciłby się bezpodstawnie jego kosztem. Tym niemniej wybudowanie garażu na cudzym gruncie nie stanowi w ocenie Sądu nakładu koniecznego. Podstawowym celem nakładów koniecznych, jest utrzymanie rzeczy w należytym stanie, umożliwiającym normalne z niej korzystanie, zgodnie z przeznaczeniem tej rzeczy. Funkcją nakładów koniecznych może być także zapobieżenie zniszczeniu lub uszkodzeniu rzeczy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 04 czerwca 1998 r., II CKN 886/97, L.). Są to np. wydatki na remonty i konserwację rzeczy, zasiewy, płacenie podatków oraz inne świadczenia publiczne, a także ubezpieczenie rzeczy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 kwietnia 2013 r., I ACA 1449/12, L.). Nie są natomiast nakładami koniecznymi te prace i wydatki, które służą „stworzeniu” rzeczy. Nadto, przepis art. 226 k.c. zakłada ponoszenie określonej kategorii nakładów na rzecz istniejącą i znajdującą się we władaniu podmiotu czyniącego nakłady. Z tego powodu nakładem koniecznym nie będzie np. wydatek na wzniesienie budynku na nieruchomości gruntowej, ani udział w budowaniu budynku i jego wyposażenie w różne instalacje (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2005 r., I CK 476/04, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 23 stycznia 2014 r., I ACA 451/13, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 stycznia 2013 r., I ACA 772/12).

Tym samym pozwana nie wykazała, by przysługiwała jej w stosunku do powoda wierzytelność w postaci roszczenia o zwrot nakładów, co w konsekwencji skutkowało uznaniem zarzutu potrącenia za bezzasadny.

Konkludując wskazać należy, iż powód nie wykazał, by dochodzone przez niego roszczenie przysługiwało mu wobec pozwanej w wysokości dochodzonej pozwem, z tego też względu na podstawie art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c. a contrario Sąd oddalił powództwo jako nieuzasadnione.

O kosztach Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 k.p.c. i art. 108 k.p.c. Przepis art. 98 § 1 k.p.c. statuuje bowiem zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl której strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu. Jedynymi kosztami po stronie pozwanej były koszty zastępstwa procesowego pozwanej I. W. w kwocie 3.600 zł– ustalone na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804), w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia pozwu oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Sygn. akt I C 735/18

ZARZĄDZENIE

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

(...)