Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 01 kwietnia 2019 r.

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR P. Nowak

Protokolant: st. sekr. sąd. J. Żak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 01 kwietnia 2019 r.

sprawy A. P. /P./ ur. (...) s. P. i M. z d. S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 11 listopada 2018 r. ok. godz. 16:35 w ruchu lądowym w miejscowości Ł. gm.(...) jechał jako kierujący samochodem m-ki B. nr rej. (...) i nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że będąc wyprzedzanym przez kierującego innym pojazdem zwiększał prędkość uniemożliwiając wykonanie tego manewru, a następnie nie zachowując szczególnej ostrożności i nie hamując wjechał na skrzyżowanie dróg, nie stosując się do znaku B-20 (stop), gdzie nie udzielił pierwszeństwa przejazdu i doprowadził do zderzenia z kierującą samochodem osobowym m-ki N. o nr rej. (...) w wyniku czego obrażeń ciała doznały pasażerki B. K. K. (1) w postaci otwartego podgłowowego I stopnia złamania II i III kości śródręcza prawego, złamania podstawy paliczka podstawnego palca III ręki prawej, stłuczenia twarzoczaszki, stłuczenia kolana prawego i powierzchownych otarć kolana prawego i twarzoczaszki oraz K. K. (2) w postaci uogólnionego potłuczenia głównie głowy, rany tłuczonej okolicy czołowej, rany wargi dolnej, otwartego złamania zatoki czołowej, a obrażenia te naruszyły czynności ich ciał na okres powyżej dni 7 i spełniają dyspozycję art. 157 § 1 kk

to jest o czyn z art. 177 § 1 kk

1.  uznaje oskarżonego A. P. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu wyczerpującego znamiona art. 177 § 1 kk i za to na podstawie art. 177 § 1 kk w zw. z art. 37 a kk oraz art. 34 § 1 i 1a pkt 1 kk, a także art. 35 § 1 kk wymierza mu karę 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny w wymiarze 20 (dwudziestu) złotych każda;

2.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od A. P. tytułem częściowego zadośćuczynienia na rzecz :

a)  K. K. (2) kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

b)  K. K. (1) kwotę 2.000 (dwóch tysięcy) złotych;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 500 (pięćset) złotych opłaty oraz kwotę 577,28 (pięćset siedemdziesiąt siedem 28/100) złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.

Sygn. akt II K 1170/18

UZASADNIENIE

na podstawie art. 423 § 1a kpk w zakresie ograniczonym do rozstrzygnięcia o karze i innych konsekwencjach prawnych czynów zarzuconego oskarżonemu.

Zachowanie oskarżonego polegające na tym, że w dniu 11 listopada 2018 r. ok. godz. 16:35 w ruchu lądowym w miejscowości Ł. gm. (...) jechał jako kierujący samochodem m-ki B. nr rej. (...) i nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w ten sposób, że będąc wyprzedzanym przez kierującego innym pojazdem zwiększał prędkość uniemożliwiając wykonanie tego manewru, a następnie nie zachowując szczególnej ostrożności i nie hamując wjechał na skrzyżowanie dróg, nie stosując się do znaku B-20 (stop), gdzie nie udzielił pierwszeństwa przejazdu i doprowadził do zderzenia z kierującą samochodem osobowym m-ki N. o nr rej. (...) w wyniku czego obrażeń ciała doznały pasażerki B. K. K. (1) w postaci otwartego podgłowowego I stopnia złamania II i III kości śródręcza prawego, złamania podstawy paliczka podstawnego palca III ręki prawej, stłuczenia twarzoczaszki, stłuczenia kolana prawego i powierzchownych otarć kolana prawego i twarzoczaszki oraz K. K. (2) w postaci uogólnionego potłuczenia głównie głowy, rany tłuczonej okolicy czołowej, rany wargi dolnej, otwartego złamania zatoki czołowej, a obrażenia te naruszyły czynności ich ciał na okres powyżej dni 7 i spełniają dyspozycję art. 157 § 1 kk – wyczerpuje dyspozycję art. 177 § 1 kk.

Istota przestępstwa z art. 177 § 1 kk polega na tym, że sprawca choćby nie umyślnie narusza zasady ruchu drogowego. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie niewątpliwie doszło do naruszenia zasady określonej w art. 24 ust. 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku. Prawo o ruchu drogowym /t.j. Dz. Ust. z 2018 r., poz. 1990 z późn, zm./, bowiem kierującemu pojazdem wyprzedzanym zabrania się w czasie wyprzedzania i bezpośrednio po nim zwiększania prędkości.

Oskarżony naruszył również zasadę określoną w art. 5 ust. 1, zgodnie z którą kierujący pojazdem jest są obowiązani stosować się do poleceń i sygnałów dawanych przez osoby kierujące ruchem lub uprawnione do jego kontroli, sygnałów świetlnych oraz znaków drogowych. W ocenie Sądu jazda oskarżonego skutkowała naruszeniem jednocześnie znaku B-20 (...) poprzez niezastosowanie się do obowiązku bezwzględnego zatrzymania pojazdu oraz naruszenia znaku ostrzegającego o skrzyżowaniu z drogą z pierwszeństwem przejazdu, poprzez nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu pojazdowi znajdującemu się na drodze z pierwszeństwem przejazdu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż naruszenie norm zasad ruchu drogowego przez oskarżonego było przyczyną zderzenia się dwóch pojazdów, a więc występuje w niniejszej sprawie związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy naruszeniem zasad ruchu drogowego przez oskarżonego a zdarzeniem drogowym w postaci wypadku komunikacyjnego i jego skutkami w postaci obrażeń ciała obu pokrzywdzonych naruszających czynności ich organizmów na okres czasu powyżej siedmiu dni w rozumieniu art. 157 § 1 kk.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę miał na uwadze dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 KK. Jako okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego Sąd potraktował jego przyznanie się do popełnienia zarzucanego czynu oraz fakt pojednania się z pokrzywdzonymi, zaś na niekorzyść uprzednią sądową karalność.

Sąd uznał, że nie ma potrzeby orzekania w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Sąd zachowanie oskarżonego poczytał jako jednorazowy wybryk w ruchu drogowym i zakłada, iż podobne zachowanie nie zdarzy się w przyszłości. Tym samym nie ma potrzeby sięgania po najsurowszy rodzaj kary przewidziany przez art. 177 § 1 KK. Dlatego też Sąd skorzystał z możliwości, jaką daje mu przepis art. 37a KK i orzekł wobec oskarżonego karę łagodniejszego rodzaju, tj. karę grzywny samoistnej.

Jednocześnie Sąd omyłkowo (na skutek korzystania przy sporządzaniu wyroku z szablonów zaproponowanych przez system komputerowy) w podstawie wymiaru kary wskazał art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 KK oraz art. 35 § 1 KK odnoszące się do kary ograniczenia wolności.

Zdaniem Sądu kara 250 stawek dziennych grzywny ta jest adekwatna do stopnia winy A. P. oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu. Spełni także cele kary w zakresie jej ogólnospołecznego oddziaływania oraz cele represyjne względem osoby oskarżonego.

Określając wysokość jednaj stawki dziennej na kwotę 20 złotych Sąd uznał, iż odpowiada ona aktualnej kondycji finansowej i majątkowej oskarżonego i nie powinna stanowić dla niego nadmiernej uciążliwości, zwłaszcza że jest osiąga on regularne dochody z tytułu zatrudnienia, jest kawalerem i nie ma nikogo na utrzymaniu.

Biorąc pod uwagę rozmiar obrażeń ciała, jakie na skutek zdarzenia odniosły obie pokrzywdzone Sąd w oparciu o treść art. 46 § 1 KK zasądził od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonych K. K. (2) oraz K. K. (1) kwotę po 2000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 627 kpk oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), nakładając na oskarżonego obowiązek zwrotu wydatków poniesionych w toku postępowania w kwocie 577,28 złotych oraz opłaty w kwocie 500 złotych.