Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lipca 2015 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Jabłoński

Protokolant: Artur Pokojski

z udziałem Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Gdańsku M. M. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 20.01, 24.01, 27.02, 15.03, 19.04, 28.05, 13.07, 21.08, 18.10 2012 roku oraz 10.01, 25.02, 15.10. 2013 roku oraz 03.01, 24.04, 25.07, 28.09, 16.12. 2014 roku oraz 23.01, 17.03, 09.05, 7.07 2015 roku sprawy

E. S. (1) , syna W. i A., z domu J. – N.,

urodzonego (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

I.  w marcu 2010 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z D. J. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że podczas spotkania zorganizowanego przez D. J. (1), zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji, nie mniej niż 3.000 gramów suszu konopi innych niż włókniste, za co D. J. (1) otrzymał od T. K. (1) prowizję w wysokości 3.000,00 złotych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 08.03.2006 r., sygn. akt IV K 212/04, w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy, którą odbywał w okresie: od 20.11.2007 r. do 23.09.2008 r., gdy został warunkowo przedterminowo zwolniony,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 64 §1 k.k.,

II.  w czerwcu 2010 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z D. J. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że podczas spotkania zorganizowanego przez D. J. (1), zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji, nie mniej niż 3.000 gramów suszu konopi innych niż włókniste, za co D. J. (1) otrzymał od T. K. (1) prowizję w wysokości 3.000,00 złotych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 08.03.2006 r., sygn. akt IV K 212/04, w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy, którą odbywał w okresie: od 20.11.2007 r. do 23.09.2008 r., gdy został warunkowo przedterminowo zwolniony,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 64 §1 k.k.,

III.  w grudniu 2010 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z D. J. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji, nie mniej niż 4.000 gramów suszu konopi innych niż włókniste, za co D. J. (1) otrzymał od T. K. (1) prowizję w wysokości 4.000,00 złotych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 08.03.2006 r., sygn. akt IV K 212/04, w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy, którą odbywał w okresie: od 20.11.2007 r. do 23.09.2008 r., gdy został warunkowo przedterminowo zwolniony,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 64 §1 k.k.,

IV.  w okresie od grudnia 2010 roku do końca stycznia 2011 roku w G. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z D. J. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, o łącznej masie nie mniejszej niż 4.000 gramów, w ten sposób, że kilkukrotnie, każdorazowo w ilości od 1000 do 1500 gramów, zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji susz konopi innych niż włókniste, za co D. J. (1) otrzymał od T. K. (1) prowizję w wysokości 4.000,00 złotych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 08.03.2006 r., sygn. akt IV K 212/04, w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy, którą odbywał w okresie: od 20.11.2007 r. do 23.09.2008 r., gdy został warunkowo przedterminowo zwolniony,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 64 §1 k.k.,

V.  w dniu 07 lutego 2011 roku w G. działając wspólnie i w porozumieniu z T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji 4978 gramów suszu konopi innych niż włókniste, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu ponad 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, orzeczonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 08.03.2006 r., sygn. akt IV K 212/04, w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy, którą odbywał w okresie: od 20.11.2007 r. do 23.09.2008 r., gdy został warunkowo przedterminowo zwolniony,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 roku w zw. z art. 64 §1 k.k.,

D. J. (1), syna A. i B., z domu M.

urodzonego dnia (...) w M.,

oskarżonego o to, że:

VI.  w marcu 2010 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci suszu konopi innych niż włókniste o łącznej masie nie mniejszej niż 3000 gramów, w ten sposób, że doprowadził do spotkania pomiędzy E. S. (1), a T. K. (1), podczas którego E. S. (1) zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji wyżej wskazaną znaczną ilość środka odurzającego, za co D. J. (1) otrzymał od T. K. (1) prowizję w wysokości 3.000,00 złotych,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.,

VII.  w czerwcu 2010 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci suszu konopi innych niż włókniste o łącznej masie nie mniejszej niż 3000 gramów, w ten sposób, że doprowadził do spotkania pomiędzy E. S. (1), a T. K. (1), podczas którego E. S. (1) zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji wyżej wskazaną znaczną ilość środka odurzającego, za co D. J. (1) otrzymał od T. K. (1) prowizję w wysokości 3.000,00 złotych,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.,

VIII.  we wrześniu 2010 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z T. K. (1), uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji nie mniej niż 5.000 gramów suszu konopi innych niż włókniste,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.,

IX.  w grudniu 2010 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci suszu konopi innych niż włókniste o łącznej masie nie mniejszej niż 4.000 gramów, w ten sposób, że otrzymał od T. K. (1) prowizję w wysokości 4.000,00 złotych za transakcję pomiędzy E. S. (1), a T. K. (1), podczas której T. K. (1) nabył w celu dalszej dystrybucji, wyżej wskazaną znaczną ilość środka odurzającego,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.,

X.  w okresie od grudnia 2010 roku do końca stycznia 2011 roku w G., działając wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci suszu konopi innych niż włókniste o łącznej masie nie mniejszej niż 4.000 gramów, w ten sposób, że otrzymał od T. K. (1) prowizję w wysokości 4.000,00 złotych za transakcje pomiędzy E. S. (1), a T. K. (1), podczas których T. K. (1) kilkukrotnie nabywał w celu dalszej dystrybucji, susz konopi innych niż włókniste, każdorazowo w ilości od 1.000 do 1.500 gramów,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 12 k.k.,

W. L. , syna Z. i I., z domu M.,

urodzonego dnia (...) w G.,

oskarżonego o to, że:

XXVI.  w okresie od marca 2010 roku do 07 lutego 2011 roku w G., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego o łącznej masie 5.000 gramów, w ten sposób, że wielokrotnie nabył od T. K. (1) susz konopi innych niż włókniste, każdorazowo od kilkudziesięciu do stu trzydziestu gramów, a następnie zbył ten środek odurzający innym osobom,

tj. o czyn określony w art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 12 k.k.,

XXVII.  w dniu 9 marca 2011 roku w G., posiadał susz konopi innych niż włókniste o masie 6,83 grama,

tj. o czyn określony w art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z 29 lipca 2005 r.,

I.  oskarżonego E. S. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie I. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie dniu w miesiącu marcu lub drugim kwartale 2010 roku w G. wspólnie i w porozumieniu z D. J. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że podczas spotkania zorganizowanego przez D. J. (1) zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji osobom innymi niż odbiorcy końcowi 3 kg suszu roślin konopi innych niż włókniste za kwotę 17.000 zł za jeden kilogram, to jest za łączną kwotę 51.000 zł, z czego D. J. (1) otrzymał prowizję w wysokości 1.000 zł za jeden kilogram suszu, to jest łącznie 3.000 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu w okresie od dnia 20 listopada 2007 roku do 23 września 2008 roku części kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 212/04 za umyślne przestępstwo podobne z art. 258 §1 k.k. polegające na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu obrót środkami odurzającymi, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k.;

II.  oskarżonego E. S. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie II. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie dniu w drugim lub trzecim kwartale 2010 roku w G. wspólnie i w porozumieniu z D. J. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że podczas spotkania zorganizowanego przez D. J. (1) zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji osobom innymi niż odbiorcy końcowi 3 kg suszu roślin konopi innych niż włókniste za kwotę 17.000 zł za jeden kilogram, to jest za łączną kwotę 51.000 zł, z czego D. J. (1) otrzymał prowizję w wysokości 1.000 zł za jeden kilogram suszu, to jest łącznie 3.000 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu w okresie od dnia 20 listopada 2007 roku do 23 września 2008 roku części kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 212/04 za umyślne przestępstwo podobne z art. 258 §1 k.k. polegające na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu obrót środkami odurzającymi, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k.;

III.  oskarżonego E. S. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie III. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie dniu w miesiącu wrześniu lub czwartym kwartale 2010 roku w G. wspólnie i w porozumieniu z T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji osobom innymi niż odbiorcy końcowi 4 kg suszu roślin konopi innych niż włókniste za kwotę 15.500 zł za jeden kilogram, to jest za łączną kwotę 62.000 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu w okresie od dnia 20 listopada 2007 roku do 23 września 2008 roku części kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 212/04 za umyślne przestępstwo podobne z art. 258 §1 k.k. polegające na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu obrót środkami odurzającymi, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k.;

IV.  oskarżonego E. S. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie IV. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w czwartym kwartale 2010 roku oraz do końca stycznia 2011 roku w G. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu wspólnie i w porozumieniu z T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego o łącznej masie 4 kg, w ten sposób, że kilkakrotnie w ilościach od 1 kg do 1,5 kg zbywał T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji osobom innymi niż odbiorcy końcowi susz roślin konopi innych niż włókniste za kwotę 15.500 zł za jeden kilogram, to jest za łączną kwotę 62.000 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu w okresie od dnia 20 listopada 2007 roku do 23 września 2008 roku części kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 212/04 za umyślne przestępstwo podobne z art. 258 §1 k.k. polegające na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu obrót środkami odurzającymi, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.;

V.  oskarżonego E. S. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie V. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w dniu 7 lutego 2011 roku w G. wspólnie i w porozumieniu z T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego, w ten sposób, że zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji osobom innymi niż odbiorcy końcowi 4978 gramów suszu roślin konopi innych niż włókniste za łączną kwotę 80.000 zł, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po uprzednim odbyciu w okresie od dnia 20 listopada 2007 roku do 23 września 2008 roku części kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności wymierzonej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 212/04 za umyślne przestępstwo podobne z art. 258 §1 k.k. polegające na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu obrót środkami odurzającymi, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k.;

VI.  ustalając, że czynów przypisanych mu w punktach od I. do V. wyroku oskarżony E. S. (1) dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. i art. 91 §1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 roku, art. 33 §1 i 3 k.k. skazuje oskarżonego na karę roku pozbawienia wolności oraz 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł (dziesięć złotych);

VII.  na podstawie art. 45 §1 k.k. za czyny przypisane oskarżonemu E. S. (1) w punktach od I. do V. wyroku orzeka przepadek równowartości korzyści w łącznej kwocie 306.000 zł (trzysta sześć tysięcy złotych), w tym:

a.  kwota 51.000 zł (pięćdziesiąt jeden tysięcy złotych) za czyn z punktu I. wyroku,

b.  kwota 51.000 zł (pięćdziesiąt jeden tysięcy złotych) za czyn z punktu II. wyroku,

c.  kwota 62.000 zł (sześćdziesiąt dwa tysiące złotych) za czyn z punktu III. wyroku,

d.  kwota 62.000 zł (sześćdziesiąt dwa tysiące złotych) za czyn z punktu IV. wyroku,

e.  kwota 80.000 zł (osiemdziesiąt tysięcy złotych) za czyn z punktu V. wyroku;

VIII.  na podstawie art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej oskarżonemu E. S. (1) w punkcie VI. wyroku kary pozbawienia wolności zalicza rzeczywiste pozbawienie wolności od dnia 18 maja 2011 roku do dnia 2 kwietnia 2012 roku;

IX.  na podstawie art. 626 §1 k.p.k., art. 624 §1 k.p.k., art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst. jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego E. S. (1) od kosztów sądowych w całości, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na Skarb Państwa;

X.  oskarżonego D. J. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie VI. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie dniu w miesiącu marcu lub drugim kwartale 2010 roku w G. wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci suszu roślin konopi innych niż włókniste o masie 3 kg, w ten sposób, że zorganizował spotkanie pomiędzy E. S. (1) a T. K. (1), podczas którego E. S. (1) zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji osobom innym niż odbiorcy końcowi wskazaną powyżej znaczną ilość środka odurzającego, za co D. J. (1) otrzymał prowizję w kwocie 3.000 zł (trzy tysiące złotych), czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

XI.  oskarżonego D. J. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie VII. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w nieustalonym dokładnie dniu w drugim lub trzecim kwartale 2010 roku w G. wspólnie i w porozumieniu z E. S. (1) i T. K. (1) uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci suszu roślin konopi innych niż włókniste o masie 3 kg, w ten sposób, że zorganizował spotkanie pomiędzy E. S. (1) a T. K. (1), podczas którego E. S. (1) zbył T. K. (1) w celu dalszej dystrybucji osobom innym niż odbiorcy końcowi wskazaną powyżej znaczną ilość środka odurzającego, za co D. J. (1) otrzymał prowizję w kwocie 3.000 zł (trzy tysiące złotych), czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii;

XII.  oskarżonego D. J. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie VIII. aktu oskarżenia czynu, z tym ustaleniem, że czynu tego dopuścił się w nieustalonym dokładnie dniu w drugim lub trzecim kwartale 2010 roku, czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym od dnia 8 grudnia 2011 roku, art. 33 §1 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz 150 (sto pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł (dziesięć złotych);

XIII.  uniewinnia D. J. (1) od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach IX. i X. aktu oskarżenia;

XIV.  ustalając, że czynów przypisanych mu w punktach X. i XI. wyroku oskarżony D. J. (1) dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. i art. 91 §1 k.k. na podstawie art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 roku, art. 33 §1 i 3 k.k. skazuje oskarżonego na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz 100 (sto) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł (dziesięć złotych);

XV.  na podstawie art. art. 91 §2 k.k., art. 86 §1 i 2 k.k. orzeczone oskarżonemu D. J. (2) w punktach XII. i XIV. wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i grzywny łączy i wymierza w ich miejsce karę łączną 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę łączną 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na 10 zł (dziesięć złotych);

XVI.  na podstawie art. 45 §1 k.k. za czyny przypisane oskarżonemu D. J. (1) w punktach od X., XI i XII. wyroku orzeka przepadek równowartości korzyści w łącznej kwocie 88.500 zł (osiemdziesiąt osiem tysięcy pięćset złotych), w tym:

a.  kwota 3.000 zł (trzy tysiące złotych) za czyn z punktu X. wyroku,

b.  kwota 3.000 zł (trzy tysiące złotych) za czyn z punktu XI. wyroku,

c.  kwota 82.500 zł (osiemdziesiąt dwa tysiące pięćset złotych) za czyn z punktu XII. wyroku;

XVII.  na podstawie art. 626 §1 k.p.k., art. 624 §1 k.p.k., art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst. jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego D. J. (1) od kosztów sądowych w całości, w tym od opłaty, przejmując poniesione w sprawie wydatki na Skarb Państwa;

XVIII.  oskarżonego W. L. w zakresie czynu zarzucanego mu w punkcie XXVI. aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w nieustalonych bliżej okresach od marca 2010 roku do 7 lutego 2011 roku w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu wielokrotnie posiadał znaczne ilości środków odurzających w postaci suszu roślin konopi innych niż włókniste w ilościach nie mniejszych niż kilkadziesiąt gramów i nie większych niż 130 gramów, które nabywał od T. K. (1), czyn ten kwalifikuje jako występek z art. 62 ust 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 roku wymierza oskarżonemu karę roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XIX.  oskarżonego W. L. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w punkcie XXVII. akt oskarżenia czynu i za to przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza oskarżonemu karę 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

XX.  na podstawie art. 85 k.k., art. 86 §1 k.k. orzeczone oskarżonemu W. L. w punktach XVIII. i XIX. wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności łączy i wymierza w ich miejsce karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

XXI.  przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 69 §1 k.k., art. 70 §1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu W. L. w punkcie XX. wyroku kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata;

XXII.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii za czyn przypisany oskarżonemu W. L. w punkcie XIX. wyroku orzeka wobec oskarżonego przepadek dowodu rzeczowego w postaci pozostałego po badaniu suszu roślin konopi innych niż włókniste w ilości 5,45 grama, przechowywanego w kopercie bezpiecznej (...) (depozyt 291/11) w Wojewódzkim Magazynie (...) Komendy Wojewódzkiej Policji w G.;

XXIII.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii za czyn przypisany oskarżonemu W. L. w punkcie XVIII. wyroku orzeka wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 5.000 zł (pięciu tysięcy złotych) na rzecz Stowarzyszenia (...) w W. na cele związane z zapobieganiem i zwalczaniem narkomanii;

XXIV.  na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii przeciwdziałaniu narkomanii zobowiązuje oskarżonego W. L. do kontynuowania leczenia w związku z uzależnieniem od środków odurzających w placówce wskazanej przez Sąd i oddaje oskarżonego pod dozór kuratora sądowego;

XXV.  na podstawie art. 626 §1 k.p.k., art. 627 k.p.k. obciąża oskarżonego W. L. przypadającą na niego częścią wydatków i wymierza mu opłatę w kwocie 300 zł (trzysta) złotych.

Sygn. akt II K 1675/11

UZASADNIENIE

Na podstawie przeprowadzonych i ujawnionych w toku przewodu sądowego dowodów Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

T. K. (1) poznał D. J. (1) w bliżej nieustalonych okolicznościach na „Osiedlu (...)” G. po opuszczeniu przez niego Aresztu Śledczego w G. w styczniu 2009 roku.

Dowód: wyjaśnienia i zeznania świadka T. K. (1) k. 2595, 2600, 2705, 2907; wyjaśnienia oskarżonego D. J. (1) k. 963, 1611, 2705; informacja o okresach osadzenia D. J. (1) k. 3961;

D. J. (1) zaoferował T. K. (1) do sprzedaży znaczne ilości marihuany. W związku z tym, że ten ostatni utracił poprzednie źródło zaopatrzenia w narkotyki zdecydował się podjąć współpracę.

Dowód: wyjaśnienia i zeznania świadka T. K. (1) k. 108, 2595, 2600;

Czyn z pkt. I. o/a wobec E. S. (1) i pkt. VI. wobec D. J. (1).

W miesiącu marcu lub drugim kwartale 2010 roku T. K. (1) uzgodnił z D. J. (1) dostawę 3 kg marihuany po 17.000 zł za jeden kilogram, to jest za łączna kwotę 51.000 zł. Zgodnie z uzgodnienia w nieustalonym dokładnie dniu we wskazanym powyżej przedziale czasowym E. S. (1) przybył taksówką pod dom T. K. (1), tj. do G. na ulicę (...). Tam mężczyzna przekazał nabywcy plecak. Nakazał mu przepakować zawartość i zwrócić plecak. T. K. (1) udał się do swojego mieszkania, gdzie pozostawił marihuanę. Następnie wrócił na parking przed dom i zwrócił E. S. (1) plecak. Wręczył także kwotę 51.000 zł tytułem ceny (17.000 zł za kilogram). W ramach powyżej sumy kwota 3.000 zł była przeznaczona dla D. J. (3) tytułem prowizji.

T. K. (1) w dacie transakcji nie wiedział, że mężczyzna, który dostarczył mu narkotyki, to E. S. (1). Nabywana marihuana była przeznaczona przede wszystkim do zbywania osobom innym niż odbiorcy końcowi.

Dowód: wyjaśnienia świadka T. K. (1) k. 64, 108-109, 909-910, 2701-2702, 2706, 2906, 2908; częściowo zeznania i wyjaśnienia świadków O. W. k. 1875-1876, 2604-2605, S. J. k. 1958-1960, 2791, 3008-3009, D. K. k. 3009-3010;

Czyn z pkt. II. o/a wobec E. S. (1) i pkt. VII. wobec D. J. (1).

W nieustalonym dokładnie dniu w drugim lub trzecim kwartale 2010 roku T. K. (1) uzgodnił z D. J. (1) dostawę kolejnych 3 kg marihuany po 17.000 zł za jeden kilogram, to jest za łączna kwotę 51.000 zł. Zgodnie z uzgodnieniami w nieustalonym dokładnie dniu we wskazanym powyżej przedziale czasowym T. K. (1) przybył na G. Z. pod Bar (...) przy przystanku kolejki (...). Tam spotkał E. S. (1). Następnie wraz z oskarżonym udali się na parking przed blokiem przy ul. (...). Mężczyźni wsiedli do samochodu E. S. (1) marki V. (...). Na polecenie oskarżonego T. K. (1) usiadł na tylnej kanapie. Następnie z torby sportowej przepakował narkotyki do przyniesionej przez siebie torby. Następnie mężczyźni rozliczyli się. T. K. (1) przekazał E. S. (1) cenę w kwocie 51.000 zł. Z powyższej kwoty suma 3.000 zł była przeznaczona dla D. J. (3) tytułem prowizji.

Nabywane narkotyki były przede wszystkim przeznaczone do zbywania osobom innym niż odbiorcy końcowi.

Dowód: wyjaśnienia świadka T. K. (1) k. 65, 108-109, 909-910, 2701-2702, 2907; częściowo zeznania i wyjaśnienia świadków O. W. k. 1875-1876, 2604-2605, S. J. k. 1958-1960, 2791, 3008-3009, D. K. k. 3009-3010;

Czyn z pkt. VIII. o/a wobec D. J. (1).

W nieustalonym dokładnie dniu w drugim lub trzecim kwartale 2010 roku T. K. (1) uzgodnił z D. J. (1) dostawę następnych 5 kg marihuany za łączną kwotę 80.000 zł. Mężczyźni udali się samochodem T. K. (1) na ulicę (...) w G., pod blok, w którym mieszkał E. S. (1). Na miejscu D. J. (1) pobrał od T. K. (1) pieniądze i poinformował, że idzie do E. S. (1) po towar. Po chwili wrócił do samochodu przynosząc reklamówkę z 5 kg marihuany. Towar ten był znacznie gorszej jakości od dwóch poprzednio zakupionych partii.

Nabywane narkotyki były przede wszystkim przeznaczone do zbywania osobom innym niż odbiorcy końcowi.

Dowód: wyjaśnienia T. K. (1) k. 65, 108-109, 909-910, 2702, 2706; częściowo zeznania i wyjaśnienia świadków O. W. k. 1875-1876, 2604-2605, S. J. k. 1958-1960, 2791, 3008-3009, D. K. k. 3009-3010;

D. J. (1) był poszukiwany przez Policję do sprawy o czyn z art. 280 §2 k.k. (aktualnie sprawa toczy się pod sygnaturą IV K 218/10 Sądu Okręgowego w Gdańsku.) W związku z tym przekazał T. K. (1) numer telefonu E. S. (1) informując, że zamierza udać się do brata za granicę, gdyż jest poszukiwany przez Policję. Od tego momentu T. K. (1) kontaktował się bezpośrednio z E. S. (1). D. J. (1) został zatrzymany przez Policję w dniu 15 listopada 2010 roku, a następnie tymczasowo aresztowany do sprawy IV K 218/10 Sądu Okręgowego w Gdańsku (aktualna sygnatura sprawy).

Dowód: protokół zatrzymania osoby k. 3492-3493, informacja o okresach osadzenia k. 3959-3962; częściowo wyjaśnienia T. K. (1) k. 65, 108-109, 909-910, 2600, 2702;

Czyn z pkt. III. o/a wobec E. S. (1) i pkt. IX. wobec D. J. (1).

W nieustalonym dokładnie dniu w miesiącu wrześniu lub czwartym kwartale 2010 roku T. K. (1) potrzebował kolejnej partii marihuany. W związku z tym skontaktował się z E. S. (1) i zamówił kolejne 2 kg narkotyku. E. S. (1) wyraził swoje niezadowolenie z małej ilości nabywanego narkotyku. Zaproponował, że kolejne 2 kg przekaże T. K. (1) „w komis”. Mężczyźni uzgodnili cenę kilograma na 15.500 zł. Ponadto kwota 1000 zł od każdego kilograma miała być przekazana przez T. K. (1) na rzecz D. J. (1). E. S. (1) otrzymał 31.000 zł.

Następnie w nieustalonym bliżej czasie we wskazanym okresie T. K. (1) rozliczył się z E. S. (1) z pozostałej części niezapłaconej ceny to jest 31.000 zł. (po 15.500 zł za kilogram).

D. J. (1) nie brał w przedmiotowej transakcji żadnego udziału. Otrzymał jedynie prowizję w kwocie 1000 zł od każdego zakupionego kilograma za pośrednictwem babci w/w A. M. z N..

Nabywane narkotyki były przede wszystkim przeznaczone do zbywania osobom innym niż odbiorcy końcowi.

Dowód: wyjaśnienia świadka T. K. (1) k. 66, 108-109, 909-910, 2702, 2907; częściowo zeznania i wyjaśnienia świadków O. W. k. 1875-1876, 2604-2605, S. J. k. 1958-1960, 2791, 3008-3009, D. K. k. 3009-3010;

W dniu 14 września 2010 roku W. K. na prośbę T. K. (1) nadała przekaz pocztowy na rzecz babci D. A. (1) M. z N. na kwotę 2000 zł. Adresatka podjęła wskazaną sumę w dniu 16 września 2010 roku.

Dowód: informacja Poczty Polskiej S.A. k. 1549; zeznania świadka W. K. k. 1769v, 2593; wyjaśnienia i zeznania świadka T. K. (1) k. 909, 2595, 2907;

Czyn z pkt. IV. o/a wobec E. S. (1) i pkt. X. wobec D. J. (1).

Po opisanej powyżej dostawie E. S. (1) informował T. K. (1), że towar może się skończyć. W związku z tym T. K. (1) w nieustalonych bliżej dniach w czwartym kwartale 2010 roku oraz do końca stycznia 2011 roku w G. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu kilkakrotnie zakupił od E. S. (1) marihuanę w ilościach od 1 kg do 1,5 kg, co dało łącznie 4 kg narkotyku w celu dalszej dystrybucji osobom innymi niż odbiorcy końcowi za cenę 15.500 zł za jeden kilogram, to jest za łączną kwotę 62.000 zł.

Kwotę prowizji dla oskarżonego D. J. (1) T. K. (1) miał przekazać odrębnie, we własnym zakresie, za pośrednictwem jego babci A. M. z N..

Nabywane narkotyki były przede wszystkim przeznaczone do zbywania osobom innym niż odbiorcy końcowi.

Dowód: wyjaśnienia T. K. (1) k. 66, 108-109, 909-910, 2702; częściowo zeznania i wyjaśnienia świadków O. W. k. 1875-1876, 2604-2605, S. J. k. 1958-1960, 2791, 3008-3009, D. K. k. 3009-3010;

Czyn z pkt. V. o/a wobec E. S. (1)

W dniu 7 lutego 2011 roku zgodnie z wcześniejszym ustaleniem z E. S. (1) T. K. (1) udał się do jego miejsca zamieszkania w G. przy ul. (...). Gdy E. S. (1) zjechał windą na parter mężczyźni wsiedli wspólnie do windy. W czasie jazdy na VII piętro T. K. (1) przekazał sprzedawcy kwotę 80.000 zł, a E. S. (1) wręczył mu 4978 gramów marihuany. Następnie sprzedający wysiadł na VII. piętrze i poszedł do domu. T. K. (1) wjechał na X piętro, przeszedł korytarzem do sąsiedniej klatki i zjechał winą na parter. Następnie wsiadł w swój samochód marki A. (...) i udał się do swojego miejsca zamieszkania.

Nabywane narkotyki były przede wszystkim przeznaczone do zbywania osobom innym niż odbiorcy końcowi.

Dowód: wyjaśnienia świadka T. K. (1) k. 35-37, 66-67, 2701; tablica poglądowa z wizerunkiem E. S. (1) k. 69; notatka urzędowa na podstawie analizy wyciągów telefonicznych i danych (...) k. 1984-1992;

O godz. 20.15 po przyjeździe do miejsca swojego zamieszkania, tj. G., ul. (...) został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. W samochodzie mężczyzny marki A. (...) w toku przeszukania ujawniono torbę (...) koloru czarnego. Wewnątrz torby znajdowała się torba reklamowa koloru białego z napisem (...) z zawartością 12 sztuk podwójnych pakietów owiniętych taśmą klejącą oraz 2 sztuk pojedynczych pakietów owiniętych taśmą klejącą. Ponadto we wskazanej powyżej torbie podróżnej ujawniono reklamówkę przezroczystą koloru zielonego z zawartością 3 sztuk podwójnych pakietów owiniętych taśmą klejącą oraz 1 sztuka potrójnych pakietów owiniętych taśmą klejącą. Użyty na miejscu tester narkotykowy do zbadania zawartości pakietów wykazał, że zapakowana substancja to marihuana.

Dowód: protokół zatrzymania osoby k. 2; protokół przeszukania pojazdu k. 6-10; protokół użycia testera narkotykowego k. 14; dokumentacja fotograficzna k. 118-121;

W czasie przeszukania T. K. (1) ujawniono przy nim telefon komórkowy marki N.. W książce numerowej w pamięci telefonu do imienia (...) przypisany był numer telefonu + (...). Z wydruku wynika, że w dniu 7 lutego 2011 roku o godzinie 19:48:44 (według ustawienia telefonu) z wyżej wymienionego numeru przesłano wiadomość tekstową: „ Ta za ile będziesz?”, a o godzinie 20:16:48 (...). Ponadto w dniu 17 stycznia 2011 roku przesłano wiadomość: „ Dam znaka kiedy moge pozyczyc ale narazie cisza i nic nie wiem.”

Dowód: wydruk z pamięci telefonu komórkowego N. (...) zabezpieczonego przy T. K. (1) k. 74-82; protokół oględzin rzeczy k. 102-103; notatka urzędowa na podstawie analizy wyciągów telefonicznych i danych (...) k. 1984-1992;

Badania przeprowadzonego przez biegłego z zakresu badań fizyko-chemicznych wykazały, że ujawniona przy T. K. (1) substancja w pakietach o łącznej masie (...) netto gramów stanowi susz konopi innych niż włókniste.

Dowód: opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych k. 854-857;

Odnośnie czynu zarzucanego W. L. w punkcie XXVI. aktu oskarżenia:

W okresie od marca 2010 roku do lutego 2011 roku W. L. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu wielokrotnie nabywał od T. K. (1) marihuanę. Transakcje miały miejsce na G. M.

Dowód: wyjaśnienia T. K. (1) k. 36, 67, 109; wyjaśnienia W. L. k. 182, 225-226, 748, 2589;

Między mężczyznami doszło do kilkudziesięciu transakcji obejmujących jednorazowo znaczne ilości narkotyku tj. od kilkudziesięciu gram do 130 gram ma przełomie stycznia i lutego 2011 roku.

Dowód: wyjaśnienia T. K. (1) k. 36, 67, 109, 2602, 2703; wydruk z pamięci telefonu komórkowego zabezpieczonego przy W. L. (k. 350-356), wydruk z pamięci telefonu komórkowego zabezpieczonego przy W. L. (k. 357-398); protokół oględzin zawartości telefonów komórkowych (k. 1825-1829);

Odnośnie czynu zarzucanego W. L. w punkcie XXVII. aktu oskarżenia:

W dniu 9 marca 2011 roku w toku przeszukania osoby W. L. ujawniono przy nim woreczek foliowy z zawartością: 4 porcji zawiniętych w folię koloru srebrnego z zawartością suszu oraz 1 porcja zawiniętego w woreczek foliowy suszu o łącznej masie 6,83 grama netto.

Dowód: protokół przeszukania osoby k. 156-158; protokół oględzin suszu zabezpieczonego przy W. L. k. 708-710; wyjaśnienia W. L. k. 182;

Badania przeprowadzonego przez biegłego z zakresu badań fizyko-chemicznych wykazały, że ujawniona przy W. L. susz roślinny stanowi susz konopi innych niż włókniste.

Dowód: opinia biegłego z zakresu badań fizykochemicznych k. 1545-1547;

E. S. (1) był uprzednio trzykrotnie karany: za czyn z art. 258 §1 k.k. i art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 272 k.k., za czyn z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii oraz za czyn z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 270 §1 k.k.

Wyrokiem z dnia 8 marca 2006 roku w sprawie IV K 212/04 Sądu Okręgowego w Gdańsku E. S. (1) został skazany za czyn z art. 158 §1 k.k. polegający na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnienia przestępstw polegających na przemycie narkotyków, uczestniczenie w obrocie narkotykami i wprowadzaniu do obrotu narkotyków. Wymierzona przez Sąd Okręgowy w Gdańsku za ten czyn kara jednostkowa została następnie złagodzona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku w sprawie II AKa 384/06 do roku pozbawienia wolności, a orzeczona kara łączną (obejmująca także karę jednostkową za czyn z art. 18 §3 k.k. w zw. z art. 272 k.k.) wyniosła rok i 3 miesiące pozbawienie wolności. Przedmiotową karę łączną oskarżony E. S. (1) odbył w części w okresie od 20 listopada 2007 roku do 23 września 2008 roku, kiedy to został warunkowo, przedterminowo zwolniony.

Przestępstwa z art. 158 §1k.k. przypisanego mu wskazanym powyżej wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku E. S. (1) dopuścił się w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w związku z trudną sytuacją finansową spowodowaną chorobą ojca.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego k. 4027-4029; informacja o pobytach i orzeczeniach k. 4021-4023; odpis wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 212/04 k. 1222-; odpis wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku k. 1245-1248; uzasadnienie wyroku w sprawie IV K 430/07 k. 3603-3604 (dotyczące I. K. po uchyleniu wobec niego wyroku w sprawie IV K 212/04 Sądu Okręgowego w Gdańsku);

D. J. (1) został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Gdańsku w sprawie IV K 76/09 za czyn z art. 158 §1 k.k. na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 163 §1 pkt 1 k.k. w zb. z art. 155 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. na karę 10 lat pozbawienia wolności. Za powyższe przestępstwa wymierzono karę łączną 10 lat pozbawienia wolności.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego k. 4024-4026;

W. L. nie był uprzednio karany.

Dowód: informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego k. 4017;

E. S. (1) cieszy się dobrą opinią w Areszcie Śledczym w G.,

Dowód: opinia k. 4020;

D. J. (1) cieszy się umiarkowanie pozytywną opinią w Areszcie Śledczym w G.. Jego zachowanie w ostatnim okresie czasu uległo poprawie i stabilizacji.

Dowód: opinia k. 3958;

E. S. (1) w sprawie AP V Ds. 3/13 Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi w złożonych wyjaśnieniach przedstawił nieznane dotychczas Prokuraturze okoliczności popełnienia przez inną osobę przestępstwa z art. 18 §2 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k.

Dowód: pismo Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi k. 3900; wyjaśnienia oskarżonego E. S. (1) w sprawie AP V Ds. 3/13;

Wyjaśnienia oskarżonych:

Oskarżony E. S. (1) przesłuchiwany na rozprawie w dniu 20 stycznia 2012 roku (k. 2584-2586) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynów. Wyjaśnił, że T. K. (1) nie jest mu w ogóle znany, nigdy go nie spotkał ani nie wiedział. Przedstawił także alibi na wieczór w dniu 7 lutego 2011 roku wskazując, że od godziny 18.00 do godziny 22.00-23.00 spędził ten dzień razem ze swoją konkubiną M. K. u znajomych K. D. i K. C. zamieszkałych w G.-Wrzeszczy przy ul. (...).

Przesłuchiwany ponownie w tym samym dniu (k. 2588) E. S. (1) przedstawił okoliczności jego zatrzymania przez funkcjonariuszy (...) Biura (...).

Na rozprawie w dniu 9 maja 2015 roku (k. 4045) E. S. (1) zmienił swoje uprzednie wyjaśnienia i przyznał się do zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów „tak jak akt oskarżenia to obejmuje”. Wyjaśnił, że brał to od kogoś i odsprzedawał, na kilogramie był na czysto około 500 zł. Jednocześnie odmówił odpowiedzi na pytania.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego E. S. (1) k. 2584-2586, 2588, 4045;

Oskarżony D. J. (1) przesłuchiwany w toku posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania w dniu 25 maja 2011 roku (k. 963) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Potwierdził fakt znajomości z T. K. (1) i E. S. (1). Podał, że od końca marca 2010 roku przebywał w M., a od listopada 2010 roku pozostawał tymczasowo aresztowany.

Przesłuchiwany następnie w dniu 19 sierpnia 2011 roku (k. 1611-1612v) oskarżony J. ponownie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Podał, że T. K. (1) poznał pomiędzy lutym i marcem 2009 roku. Ten zaproponował mu współpracę przy dystrybucji marihuany, którą D. J. (1) miał odsprzedawać. Następnie T. K. (1) ponowił propozycję w czasie kolejnego spotkania w miejscu zamieszkania oskarżonego J. w czerwcu 2009 roku oraz podczas spotkania jesienią tego roku. Niedługo później z D. J. (1) skontaktowała się W. K.. Odwiedziła go w jego mieszkaniu i nawiązali romans. Ostatnie spotkanie, gdy oskarżony J. był nakłaniany przez T. K. (1) do sprzedaży marihuany miało miejsce na przełomie listopada i grudnia 2009 roku. Później mężczyźni spotykali się już wyłącznie przypadkowo i nie prowadzili rozmów. Następnie w dniach 10-14 sierpnia 2010 roku doszło do spotkania pomiędzy W. K. a D. J. (1), którzy spędzili razem noc w hotelu w G. O.. Po paru dniach oskarżony D. J. (1) zadzwonił na jej telefon komórkowy. Połączenie odebrał T. K. (1). Gdy usłyszał głos oskarżonego „to oszalał”, wygrażał mu i ubliżał. D. J. (1) stwierdził, że pomówienie T. K. (1) to zemsta, gdyż spał z jego żoną i odmówił współpracy z nim. Mógł być także motywowany tym, iż oskarżony J. skorzysta z art. 60 k.k. i ujawni, czym zajmuje się T. K. (1). Potwierdził, że E. S. (1) jest jego bardzo dobrym kolegą. Dodał, że we wrześniu 2010 roku przebywał poza G.. Przebywał w N., gdzie remontował mieszkanie babci. Natomiast w okresie 24-28 września 2010 roku przebywał w hotelu (...) w W.. W okresie czerwiec-sierpień przebywał ze swoją dziewczyną w M., gdzie wynajmował na swoje nazwisko pokój w hotelu, a także na kempingu. Od listopada 2010 roku przebywał w Areszcie Śledczym w G..

Przesłuchiwany w toku konfrontacji z T. K. (1) (k. 1614) w dniu 19 sierpnia 2011 roku D. J. (1) zaprzeczył swojemu udziałowi w procederze przedstawionych przez współpodejrzanego. Wskazał, że bywał na Z. na ul. (...) u E. S. (1), ale w innych okolicznościach. Nie przekazywał telefonu do S. K.. Babcia A. M. mogła odebrać przekaz pieniężny od żony T. K. (1). Były to pieniądze, o które prosił, adres babci jej podał.

Przesłuchiwany po raz pierwszy na rozprawie (k. 2586-2588) oskarżony D. J. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Po odczytaniu uprzednio złożonych wyjaśnień podtrzymał je. Na pytanie Sąd ponownie wskazał na te same przyczyny pomawiania go przez T. K. (1). Potwierdził fakt spotkań z W. K. oraz spotkania z T. K. (1). Przedstawił propozycje ze strony funkcjonariusza (...) Biura (...) oraz Prokuratora złożone w toku śledztwa w związku z niniejszą sprawą.

Wyjaśniając na rozprawie w dniu 15 marca 2012 roku (k. 2781) D. J. (1) nie kwestionował faktu uzyskania przekazu pocztowego od W. K.. Stwierdził, iż sam ją o to prosił, gdyż nie miał środków. Po spotkaniu w hotelu mówiła, że jak będzie miała pieniądze, to mu je prześle.

Vide: wyjaśnienia oskarżonego D. J. (1) k. 963, 1611-1612v,1613v-1614, 2586-2588, 2791;

Oskarżony W. L. przesłuchiwany po raz pierwszy w śledztwie (k. 182-183) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w okresie objętym zarzutem kupował marihuanę od T. K. (1) i dużo palił. Zdarzało się, że częstował to kupioną marihuaną znajomych. Raczej jej nie odsprzedawał, chociaż zdarzało się, że ktoś ze znajomych wiedząc, że jedzie kupić marihuanę, dawał pieniądze i prosił o zakup. Oskarżony przyznał fakt posiadania zabezpieczonej u niego marihuany.

W toku posiedzenia w przedmiocie rozpoznania wniosku o zastosowanie tymczasowego aresztowania (k. 225-226) W. L. wyjaśnił, że kupował marihuanę, ale nie w ilościach wskazanych w zarzucie, zakupił może 200-500 gramów. Na pytanie obrońcy podał, że narkotyków nie sprzedał, częstował znajomych.

Przesłuchiwany przez Prokuratora w dniu 11 kwietnia 2011 roku (k. 748-749) W. L. potrzymał swoje wyjaśnienia o nabywaniu marihuany od T. K. (1). Stwierdził, że czasami palił marihuanę w towarzystwie innych osób i „dorzucał”, „dokładał” innym. Zakupił szacunkowo może 500 gramów, ale nie był pewny, gdyż nie prowadził zapisków. Wskazał, że realizuje terapię odwykową w (...).

Składając wyjaśnienia na rozprawie w dniu 20 stycznia 2015 roku (k. 2588-2590) W. L. przyznał się do popełnienia drugiego z zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że nabywał marihuanę od T. K. (1) począwszy od kwietnia-maja 2010 roku przez 8 miesięcy. Brał tylko na własny użytek. Najwięcej zakupił 50 gramów. Zazwyczaj nabywał 5-10 gramów, czasami 20. Latem, we wrześniu jakość marihuany się obniżyła. Wtedy kupował więcej. Dziennie spożywał od pół grama do dwóch. Po odczytaniu wyjaśnień podtrzymał je. Podał, że nie palił sam, ale w gronie znajomych. Czasami oskarżony kogoś częstował lub ktoś częstował jego. Raczej nie było sytuacji, aby brał pieniądze i kupował narkotyki dla znajomych. Był zadłużony, ludzie nie powierzali mu pieniędzy. T. K. (1) mówił, że marihuana jest z A., ale uprawa ma być przeniesiona do Belgii. Gdzieś koło S. czy K. miało być centrum przeładunkowe, oskarżony tak to zrozumiał. Pozostałych oskarżonych nigdy nie widział. Może z dziesięć razy były takie sytuacje, że kupował marihuanę na imprezę.

Na rozprawie w dniu 27 lutego 2012 roku (k. 2703) W. L. stwierdził, że maksymalna łączną ilość, którą mógł nabyć od T. K. (1) w inkryminowanym okresie to 600 gramów marihuany.

Vide: wyjaśnienia W. L. k. 182-183, 225-226, 748-749, 2588-2590, 2703;

Sąd zważył, co następuje:

Zeznania świadka T. K. (1).

Zasadnicze znaczenie dla ustalenia stanu faktycznego sprawy miał wyjaśnienia i zeznania złożone przez T. K. (1) (k. 35-37, 46-48, 64-67, 108-109, 908-910, 1614, 2701-2707, 2906-2908, 3047-3049, 3049-3050, 3198, 3244) albowiem stanowiły one główny dowód, na którym Prokurator oparł zarzuty aktu oskarżenia. Świadek K. był przesłuchiwany w toku niniejszego postępowanie kilkakrotnie. Pomimo, iż w jego relacji dostrzegalne są istotne rozbieżności, Sąd uznał zeznania tego świadka za wiarygodne w zasadniczej części i uczynił podstawą ustalenia stanu faktycznego sprawy.

Stwierdzić na wstępie należy, że relacja T. K. (1) dotyczy okresu roku od wiosny 2010 roku do lutego 2011 roku. Obejmuje kilka transakcji zakupu znacznych ilości marihuany. Świadek przedstawił informacje o swoich odbiorcach, ilościach nabywanych przez nich narkotyków, cenie odsprzedaży. Pokreślenia w tym miejscu wymaga fakt, że T. K. (1) nie prowadził żadnych zapisów obejmujących ilość transakcji, dat transakcji, dokładnej ilości nabywanych i zbywanych każdorazowo narkotyków oraz bliższych okoliczności każdej transakcji (k. 66, 109). Tym samym składając wyjaśnienia i zeznania w niniejszej sprawie musiał odwoływać się wyłącznie do własnej pamięci. Sam świadek deklarował, że jest pewny co do ilości nabywanej marihuany, nie zaś co do dat transakcji (k. 66). Oceniając dostrzegalne rozbieżności w relacji T. K. (1) uwzględnić także należało fakt, iż kolejne przesłuchania wyżej wymienionego miały miejsce na przestrzeni przeszło dwóch lat. Ilość informacji zawartych w relacjach świadka, brak zapisków jako podstawy wyjaśnień, roczny okres działalności, którego dotyczyły przesłuchania, a także odstęp czasowy pomiędzy przesłuchaniami niewątpliwie implikował wystąpienie rozbieżności. Doświadczenie zawodowe Sądu wskazuje bowiem, że relacja odnosząca się do wielu podobnych zachowań rozciągniętych w czasie (np. przy przestępstwie znęcania, wielokrotnego wykorzystywania seksualnego ) jest zawsze mniej precyzyjna i konsekwentna niż odnosząca się do jednego zdarzenia. Dlatego sam fakt występowania w wyjaśnieniach i zeznaniach T. K. (1) rozbieżności nie podważa wiarygodności tego świadka.

Niewątpliwym jest, że wyżej wymieniony uczestniczył w obrocie środkami odurzającymi w postaci marihuany. Świadczą o tym nie tylko zatrzymane przy nim narkotyki, ale także wyjaśnienia złożone przez większość współoskarżonych - S. J., W. L., D. K., R. R. i O. W.. Ilość zatrzymanej marihuany z ostatniej transakcji (5 kg) nie pozostawia wątpliwości, że T. K. (1) obracał znacznymi ilościami środków odurzających. Ponadto sposób zabezpieczenia tej partii wskazuje, że zostały one nabyte przez T. K. (1), a nie pochodzą z jego własnej uprawy. Gdyby świadek sprzedawał wyhodowaną przez siebie marihuanę w ilościach opisanych w wyjaśnieniach pakowanie ich w szczelne pakiety po kilkaset gramów byłoby niepotrzebne.

Zebrany materiał dowodowy nie pozostawia wątpliwości, że dostawcą marihuany dla T. K. (1) był E. S. (1). Abstrahując w tym miejscu od wyjaśnień oskarżonego zauważyć należy, że w okresie poprzedzającym transakcję świadek K. kontaktował się poprzez wiadomości „sms” w sprawie spotkania z użytkownikiem numeru telefonu + (...), zapisanym w pamięci jego telefonu pod imieniem (...) (k. 74v-75). Osoba korzystająca z tego numeru logowała się do stacji bazowej w pobliżu miejsca zamieszkania oskarżonego S. na ul. (...). T. K. (1) znane były istotne szczegóły dotyczące E. S. (1): miejsce zamieszkania, użytkowany samochód - czarny, trzydrzwiowy V. (...) z przyciemnianymi szybami (protokół przeszukania pojazdu k. 809-810) oraz fakt przyjaźni z D. J. (1). W toku przesłuchania w dniu 10 lutego 2011 roku T. K. (1) rozpoznał wizerunek E. S. (1) na tablicy poglądowej (k. 67, 69). Był on także zorientowany, że w drugiej połowie 2010 roku oskarżony J. był poszukiwany przez Policję. Wprawdzie T. K. (1) nie znał nazwiska D. J. (1) określając co jako (...), ale rozpoznał go na tablicy poglądowej, a określenie (...), to pseudonim tego oskarżonego. Już zestawienie powyższych informacji wskazuje, iż świadka K. łączyła znajomość z D. J. (1) (czego ten nie kwestionował) oraz z E. S. (1) (do czego ten oskarżony się nie odniósł). Zauważyć przy tym należy, że oskarżony S. był już uprzednio karany za udział w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu obrót środkami odurzającymi, a także za obrót znacznymi ilościami środków odurzających. Dowodzi to, iż miał on już doświadczenie w tej działalności i dysponował niezbędnymi kontaktami. Podawany przez T. K. (1) fakt przekazywania „prowizji” dla D. J. (1) za pośrednictwem jego babci z N. potwierdza informacja Poczty Polskiej (k. 1549). Logiczny jest także przedstawiony przez T. K. (1) sposób nawiązania współpracy z E. S. (1). Początkowo poznał on D. J. (1), a do transakcji pomiędzy oskarżonym S. a świadkiem K. doszło za pośrednictwem oskarżonego J.. W pierwszym okresie czasu E. S. (1) był bardzo ostrożny i nie udostępniał T. K. (1) swojego numeru kontaktowego. Następnie wobec ukrywania się przez D. J. (1) przed Policją dalsze transakcje odbywały się bez pośrednictwa tego oskarżonego. T. K. (1) był także zorientowany, że babcia oskarżonego J. to A. M. i zamieszkuje w N. (k. 66, 2907).

Ogół powyższych okoliczności nakazuje uznać za wiarygodne wyjaśnienia T. K. (1), że nabywał marihuanę od E. S. (1). Początkowo odbywało się to za pośrednictwem D. J. (1), później bezpośrednio, choć „prowizja” dla oskarżonego J. była w dalszym ciągu naliczana.

W kontekście braku notatek i zapisków dotyczących poszczególnych transakcji kwestią o istotnym znaczeniu jest rzetelność relacji T. K. (1) co do poszczególnych transakcji, ich dat, miejsc, ilości nabywanego narkotyku i ceny transakcyjnej. Jak wskazano powyżej świadek deklarował pewność co do ilości oraz orientacyjnych charakter podawanych dat. W ocenie Sądu stanowisko świadka w tym zakresie koresponduje z zasadami doświadczenia życiowego. Z punktu widzenia prowadzonej przez T. K. (1) działalności zdecydowanie większe znaczenie miała ilość nabywanej i sprzedanej marihuany niż daty dostaw. W szczególności świadek musiał zabezpieczyć środki na zakup danej ilości narkotyku (z zeznań wynika, że w późniejszym okresie zdarzało się, że E. S. (1) przekazywał mu część marihuany „w komis”). Logicznym jest także, że termin kolejnej dostawy był powiązany ze zbyciem poprzednio zakupionej partii, a daty kolejnych transakcji nie miały istotnego znaczenia. Dlatego Sąd uznał, że zeznania T. K. (1) złożone w toku śledztwa co do ilości zakupionej marihuany w ramach poszczególnych transakcji są wiarygodne. Przesłuchany na rozprawie T. K. (1) wskazywał na nieco większe ilości podczas pierwszych dwóch transakcji zakupu, jednakże przesłuchania te miały miejsce przeszło półtora roku od ich przeprowadzenia. Dlatego w tym zakresie niewątpliwie miarodajne są wyjaśnienia złożone w toku śledztwa, a więc w bliższych odstępie czasowym od transakcji. T. K. (1) był natomiast w toku całego postępowania konsekwentny, że podczas transakcji z D., J. pod domem E. S. (1) zakupił od oskarżonego (...) kg, przy czym towar okazał się słabszej jakości.

Natomiast podawane daty, jak wskazywał T. K. (1), mają charakter orientacyjny. Dlatego należy odnosić się do nich z daleko posuniętą ostrożnością. Pewny jest cały czasokres współpracy pomiędzy E. S. (1) a świadkiem K., który rozpoczął się na wiosnę 2010 roku (z dużym prawdopodobieństwem jest to miesiąc marzec) i trwał do dnia 7 lutego 2011 roku, kiedy to T. K. (1) został zatrzymany. Natomiast daty poszczególnych transakcji wymagały szerszego ujęcia ram czasowych niż to sformułowano w zarzutach oskarżenia. Świadek K. w zeznaniach złożonych w śledztwie wskazywał wprawdzie poszczególne miesiące, jednakże generalnie podał, iż informacje te mają charakter orientacyjny. Dlatego Sąd dokonał stosownej korekty w zakresie czynów przypisanych wyrokiem przyjmując szersze ramy czasowe. Pewne jest natomiast, co wynika z konsekwentnej relacji T. K. (1), że zachowana jest chronologia transakcji według porządku przestawionego w zakresie ustaleń stanu faktycznego sprawy.

Szczegółowego omówienia wymaga także sposób składania wyjaśnień przez świadka K. w toku postępowania przygotowawczego albowiem rzutuje on istotnie na ocenę jego wiarygodność oraz podważa linię obrony D. J. (1).

W czasie dwóch pierwszych przesłuchań (k. 35-37, 46-48) T. K. (1) wyjaśniał wyłącznie odnośnie marihuany zabezpieczonej w jego samochodzie i mieszkaniu. Tłumaczy to, dlaczego T. K. (1) na pytanie Sądu wyjaśnia niekonsekwentnie co do pochodzenia 80.000 zł na zakup marihuany. Początkowo bowiem podaje, że pieniądze te pożyczył od znajomych, by następnie stwierdzić, iż pochodzą one ze sprzedaży działki budowlanej po ojcu (k. 47). W późniejszych wyjaśnieniach T. K. (1) podał, że pieniądze, co logiczne, pochodziły z działalności przestępczej. Skoro w toku dwóch pierwszych przesłuchań T. K. (1) nie wyjaśniał co do obrotu narkotykami w szerszym zakresie, to logicznym jest, że nie chciał ujawniać przestępnego pochodzenia środków na zakup narkotyków. W toku dwóch pierwszych przesłuchań oraz przez część trzeciego przesłuchania świadek K. nie ujawniał udziału D. J. (1) w procederze wskazując jednocześnie na oskarżonego E. S. (1). I tak przez pierwszą część trzeciego przesłuchania w dniu 10 lutego 2011 roku (k. 64-65) T. K. (1) określa D. J. (1) trzykrotnie jako „jakiegoś naszego wspólnego znajomego”. Dopiero w dalszej części przesłuchania podaje, że osobą tą był D. G., ps. (...). Powyższe podważa linię obrony D. J. (1), że obciążenie go przez T. K. (1) było zemstą za romans z żoną świadka. Gdyby taki cel przyświecał działaniu świadka K. to niewątpliwie od początku przesłuchania wskazałby wprost na oskarżonego J.. Pierwsza część przesłuchania T. K. (1) w dniu 10 lutego 2011 roku wskazuje na zamiar utrzymania w tajemnicy danych osobowych D. J. (1) poprzez określenie go mianem „jakiegoś wspólnego znajomego”. Jednakże przedstawione w pierwszej fazie przesłuchania informacje o sposobie nawiązania współpracy z E. S. (1) niejako wymusiły na świadku „dekonspirację” oskarżonego J.. Było bowiem oczywiste, że pośrednikiem musiała być osoba która znała T. K. (1) i ufała mu. Skoro świadek K. podjął „współpracę” z organami ścigania celem poprawy swojej sytuacji procesowej, to musiał ujawnić udział D. J. (1) w procederze. W ocenie Sadu był to rzeczywisty motyw obciążenia oskarżonego J. przez T. K. (1) a nie zemsta za rzekomy romans z W. K..

Zauważyć w tym miejscu należy, że w toku konfrontacji w dniu 19 sierpnia 2011 roku (k. 1614) T. K. (1) podał, że nie pamięta, aby było spotkanie pomiędzy nim, a D. J. (1) w O.. Jednakże wypowiedź ta padła w kontekście odczytanych wyjaśnień D. J. (4), że w czasie tego spotkania świadek K. miał namawiać oskarżonego na dystrybucję dla niego narkotyków. Nie podważa to więc wiarygodności późniejszych wyjaśnień T. K. (1), iż wspólnie z żoną W. wynajęli dla D. J. (1) pokój w hotelu w O. na dane W. K..

W relacji T. K. (1) dostrzegalne są rozbieżności. W szczególności dotyczy to zeznań złożonych na rozprawie w dniu 24 stycznia 2012 roku (k. 2600-2602) Świadek wskazał, między innymi, że:

-

pierwszą transakcję zrealizował w całości z D. J. (1) we W. (k. 2600),

-

jedna transakcja miała miejsce w domu D. J. (1) (k. 2601),

-

po raz pierwszy spotkał E. S. (1) na Z., gdzie ten przyjechał taksówką a transakcja miała miejsce w czarnym V. (...) (k. 2601),

-

prowizję dla D. J. (1) świadek miał mu przekazać osobiście (k. 2601),

-

E. S. (1) nie mówił, skąd miał marihuanę (w toku śledztwa świadek utrzymywał, że wedle zapewnień E. S. (1) marihuana pochodziła z Holandii).

W czasie dalszego przesłuchania w dniu 27 lutego 2012 roku (k. 2701-2707) po odczytaniu złożonych przez świadka wyjaśnień z k. 64-68 T. K. (1) stwierdził, że pierwsza transakcja była jednak z E. S. (1) niedaleko miejsca zamieszkania świadka. Drugie spotkanie odbyło się na Z. przy parkingu na Startowej, a transakcja miała miejsce w czarnym V. (...). Trzecie transakcja obyła się z D. J. (1) przy bloku E. S. (1) na ul. (...). Po ponownym odczytaniu zeznań z k. 2601 T. K. (1) zeznał, że przy pierwszej transakcji E. S. (1) przyniósł mu narkotyki. Na początku on nie wiedział, że ten człowiek jest Panem S., a pośrednictwo i kontakt był z D. J. (1). Ponadto świadek wskazał jeszcze na dwie możliwe transakcje: w G. na ul. (...) pod kościołem oraz w miejscu zamieszkania D. J. (1).

Oceniając powyższą rozbieżność Sąd miał na uwadze przebieg trzeciego przesłuchania T. K. (1) w dniu 7 marca 2010 roku (k. 108-110). Były to pierwsze wyjaśnienia, w których świadek opisywał całokształt swojej przestępczej działalności związanej z obrotem marihuaną w 2010 roku. Jak wskazano powyżej, w czasie pierwszej części przesłuchania pominął on udział D. J. (1) w procederze wskazując na współpracę z E. S. (1). Dostrzegalna jest intencja zatajenia personaliów D. J. (1), co jednak w dalszej części przesłuchania nie było możliwe. W tym kontekście pojawia się podejrzenie, że T. K. (1) w swoich pierwotnych wyjaśnieniach nie ujawnił wszystkich transakcji pomijając te, które przeprowadził wyłącznie z D. J. (1). Zeznania świadka K. złożone na rozprawie wskazują na dwa takie zdarzenia – w G. pod kościołem przy ul. (...) oraz w miejscu zamieszkania D. J. (1) (k. 2702). W ocenie Sądu jest wysoce mało prawdopodobnym, aby T. K. (1) pomylił miejsce i osobę, z którą przeprowadzał poszczególne transakcje. W szczególności świadek konsekwentne opisuje zakup marihuany na Z. w samochodzie V. (...), a także dalszą współpracę wyłącznie z E. S. (1). Natomiast okoliczności sprawy, w szczególności opisany przebieg przesłuchania w dniu 7 marca 2011 roku sugeruje, że nie przedstawił on szczerze całokształtu swojej współpracy z D. J. (1) nie chcąc obciążać tego oskarżonego bardziej, niż było to konieczne w realiach niniejszej sprawy.

W wyjaśnieniach i zeznaniach T. K. (1) dostrzegalne są ponadto rozbieżności co do ilości zakupionej marihuany. W szczególności podczas przesłuchania na rozprawie podawał on nieco większe ilości zakupionego narkotyku podczas poszczególnych transakcji niż wskazane w toku śledztwa. Na rozprawie w dniu 24 stycznia 2012 roku mówił o 3-4 kg podczas każdej z transakcji (k. 2600). Przy zakupie na Z. w samochodzie V. (...) wskazywał na 5 kg (k. 2601). Natomiast na rozprawie w dniu 27 lutego 2012 roku podał, że w czasie tej transakcji nabył 3-4 kg narkotyku (k. 2701). Ponadto przesłuchiwany ponownie w dniu 28 maja 2012 roku T. K. (1) podał, że podczas pierwszej transakcji przy jego miejscu zamieszkania nabył około 4 kg marihuany, a podczas drugiego w samochodzie V. (...) kg (k. 4-5 kg). Oceniając powyższe rozbieżności uwzględnić należało przytoczone na wstępie okoliczności obiektywnie utrudniające precyzyjne przestawienie okoliczności sprawy – brak zapisów, znaczna ilość podobnych zdarzeń, rozciągniętych w czasie, upływ czasu pomiędzy zdarzeniami a przesłuchaniami. W tym kontekście za miarodajne uznać należy przede wszystkim okoliczności podane w toku przesłuchania w dniu 10 lutego 2011 roku. W dacie tej od momentu nawiązania współpracy pomiędzy D. J. (1) (i pośrednio E. S. (1)) a świadkiem K. nie upłynął okres roku, a od ostatniego okresu współpracy bezpośrednio z E. S. (1) okres kilku miesięcy. Zasady doświadczenia zawodowego Sądu nakazują przyjąć, że wraz z upływem czasu ulegają zatarciu w pamięci szczegóły zdarzeń. Oczywistym jest więc, że przesłuchiwany na rozprawie prawie rok później, świadek K. nie pamiętał już tak dokładnie poszczególnych transakcji.

W relacji T. K. (1) dostrzegalne są także mniej istotne rozbieżności:

-

odnośnie rzekomego pochodzenia marihuany nabywanej od E. S. (1) w Holandii (tak k. 64, 910, odmiennie k. 2601)

-

odnośnie sposobu przekazywania prowizji D. J. (1) za transakcje, w których pośredniczył (bezpośrednio do ręki D. J. (1) k. 66, 2601, 2703, 2907 w pierwszym okresie nie dawał prowizji D. J. (1) k. 108. (...)),

-

odnośnie ceny transakcyjnej (pierwsza transakcja k. 17.000 zł za kg., k. 2601 pierwsza transakcja 17.500 zł za kg; druga transakcja k. 17.000 zł za kg, k. 2601 16.500 zł plus 1.000 zł J.),

-

odnośnie zakupu w komis (k. 64-67, k. 2702 jednorazowo 2 kg., k. 2701 co do zasady nie brał w komis, raz zdarzyło się dowieść jakąś niedużą kwotę),

-

odnośnie obecności obu oskarżonych jednocześnie (k. 2702 zdarzało się, że byli razem, k. 2705 nie zdarzyła się taka sytuacja, żeby narkotyki przekazywali razem).

W ocenie Sądu również te rozbieżności nie dyskwalifikują relacji świadka T. K. (1), a są normalną konsekwencją ilości przekazywanych informacji oraz upływu czasu.

Aktualnie nie sposób rozstrzygnąć, czy świadek był informowany o pochodzeniu narkotyków z Holandii przez E. S. (1) lub D. J. (1) czy też hipotezę taką wysnuł ze sposobu pakowania marihuany. Jak sam podał była ona dostarcza w pakietach, które łatwo ukryć w samochodzie, co mogło sugerować przemyt zza granicy. Również bardzo dobra jakość dwóch partii mogła sugerować pochodzenie z Holandii, gdzie rozwinięta jest technologii uprawy różnych gatunków konopi. W ocenie Sądu kwestia pochodzenia narkotyku nie ma jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odnośnie sposobu przekazywania prowizji D. J. (1) w pierwszym okresie współpracy świadek składając w dniu 7 marca 2011 roku wyjaśnienia odnoszące się konkretnie do współpracy z D. J. (1) oraz odbiorców (wcześniejsze wyjaśnienia w dniu 10 lutego 2011 roku dotyczył przede wszystkim osoby E. S. (1)) podał: „Początkowo płaciłem E. pełną kwotę z działką dla G.. W późniejszym czasie ja odbierając towar płaciłem cenę pomniejszoną o działkę dla G. i rozliczałem się z G. osobiście. (…) Stąd m. in. wysłane pieniądze do babci…”. Ponadto wcześnie w trakcie tego przesłuchania T. K. (1) podał: „ G. był pośrednikiem między mną a E. i z każdego zakupionego przeze mnie kilograma marihuany otrzymywał 1000 zł. Przyznał mi się do tego sam G. ” (k. 108). W związku z tym, że przesłuchanie to dotyczyło aspektów współdziałania T. K. (1) z D. J. (1) uznać należy, że wyjaśnienia złożone w tej dacie są miarodajne w zakresie sposobu przekazywania prowizji D. J. (1) w trakcie dwóch pierwszych transakcji. Świadek potwierdził taki sposób rozliczania prowizji na rozprawie w dniu 27 lutego 2012 r. (k. 2702). Dlatego Sąd uznał, że taki był rzeczywisty sposób rozliczania prowizji podczas dwóch pierwszych transakcji z E. S. (1). Podkreślić należy, iż świadek T. K. (1) zeznawał w toku całego postępowania konsekwentnie co do wysokości prowizji (1000 zł za kilogram) oraz sposób rozliczania prowizji w okresie bezpośredniej współpracy z E. S. (1).

W ocenie Sądu rozbieżności co do ceny transakcyjnej za 1 kg nie są istotne. Pamięć odnośnie kwot niewątpliwie potęgował fakt, że poza nominalną ceną narkotyku świadek K. doliczał 1000 zł prowizji dla oskarżonego J.. W związku z tym przyjąć należy, że najlepiej pamiętał sumaryczną cenę (cena narkotyku plus prowizja) składając po raz pierwszy wyjaśnienia na tę okoliczność w dniu 10 lutego 2011 roku (k. 64-67). Dlatego Sąd przyjął w tym zakresie wersję wynikającą z zarzutów aktu oskarżenia, która koresponduje z kwotami podatnymi w trakcie tego przesłuchania.

Nie ma również istotnego znaczenia rozbieżność dotycząca zakupu „w komis” 2 kg od E. S. (1). W toku całego postępowania T. K. (1) utrzymywał, że taka sytuacja miała miejsce, a jedynie raz stwierdził, że dotyczyło to niewielkiej kwoty. Zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i podczas późniejszego przesłuchania na rozprawie podał, że miała miejsce jednorazowa sytuacja zakupu większej ilości narkotyku „w komis”. Dlatego uznać należało, że miarodajne w tym zakresie są wyjaśnienia T. K. (1) złożone w toku przesłuchania w dniu 10 lutego 2011 roku.

Incydentalny charakter miała także wypowiedź o jednoczesnej obecności obu oskarżonych – E. S. (1) i D. J. (1). Z kontekstu tego fragmentu zeznań T. K. (1) nie sposób wywodzić, czy odnosiła się ona do przekazania narkotyków czy też spotkania o innym charakterze. Zauważyć jednak należy, że całokształt zeznań świadka nie wskazuje, aby miała miejsce transakcja w obecności obu oskarżonych. Co najwyżej, na podstawie towarzyszących okoliczności można było podejrzewać, że E. S. (1) mógł przekazać marihuanę bezpośrednio przed transakcją D. J. (1) w zakresie czynu zarzucanego w punkcie VIII. aktu oskarżenia. Jednakże okoliczność ta nie jest pewna i Prokurator w tym zakresie nie zdecydował się na przedstawienie zarzutu oskarżonemu S.. Stąd, Sąd przyjął, że nie miała miejsce taka sytuacja, aby obaj oskarżeni byli obecni jednocześnie przy przekazywaniu narkotyków.

Oceniając całokształt wyjaśnień i zeznań T. K. (1) podkreślić należy, że co do istotnej części faktów jego relacja jest konsekwentna. Dotyczy to w szczególności: nawiązania współpracy z E. S. (1) poprzez D. J. (1), dwóch etapów współpracy związanych z pośrednictwem oraz późniejszym brakiem pośrednictwa D. J. (1), stałej wysokości prowizji dla D. J. (1) – 1000 zł od każdego zakupionego kilograma marihuany, przekazywania w drugiej fazie współpracy prowizji dla D. J. (1) za pośrednictwem A. M. z N., pogorszenia jakości marihuany, kontaktowania się z E. S. (1) wyłącznie za pośrednictwem wiadomości „sms”. Ponadto świadek K. wskazywał na tożsame zdarzenia: zakup marihuany na ul. (...) przy jego domu, zakup w samochodzie marki V. (...) na parkingu przy ul. (...), zakup marihuany od D. J. (1) pod blokiem E. S. (1) oraz kilka transakcji bezpośrednio z oskarżonym S. w miejscu jego zamieszkania.

Wobec faktu, że wyjaśnienia i zeznania T. K. (1) znajdują częściowe potwierdzenie w dowodach o charakterze obiektywnym (przekaz pieniężny dla A. M., wiadomości sms dotyczące ostatniej transakcji z użytkownikiem (...), którego aparat telefoniczny logował się głównie w okolicy zamieszkania E. S. (1)) Sąd przyjął za podstawę ustaleń stanu faktycznego sprawy wyjaśnienia złożone przez T. K. (1) złożone w postępowaniu przygotowawczym oraz zeznania złożone na rozprawie, w zakresie niesprzecznym z wyjaśnieniami.

Zeznania T. K. (1) co do czynu zarzucanego W. L. nie budzą w ocenie Sądu wątpliwości. Są one spójne, logiczne i konsekwentne. Świadek K. utrzymywał, że oskarżony L. był jednym z większych odbiorców, który jednorazowo nabywał od kilkudziesięciu do nawet 130 gramów. Powyższe koresponduje z treścią wiadomości odczytanych z telefonów komórkowych W. L.. Wynika z nich mianowicie, że wbrew swoim wyjaśnieniom oskarżony ten zajmował się dalszą dystrybucją narkotyku i miał co najmniej kilkunastu odbiorców. (...) opiewały na ilość obejmującą od 1 do 10 gramów, przy czym często było to po kilka gramów. W kontekście powyższego za logiczne uznać należy, że W. L. w czasie jednej transakcji z T. K. (1) nabywał kilkadziesiąt, a nawet ponad 100 gramów.

Zeznania świadka W. K..

Analiza relacji W. K. (k. 2593-2594, 1769v-1770, 3049) w kontekście całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego nie daje podstaw dla zakwestionowania wiarygodności jej zeznań. D. J. (3) w swoich wyjaśnieniach utrzymywał wprawdzie, że łączył go ze świadkiem K. romans, który miał stanowić powód dla bezpodstawnego pomawiania go przez T. K. (1). Jednakże relacja D. J. (1) nie zasługuje w tym zakresie na wiarę (patrz rozważania dotyczące zeznań T. K. (1) oraz wyjaśnień D. J. (1)). Świadek zaprzeczyła, aby miała romans z tym oskarżonym. Przedstawiła natomiast okoliczności wynajęcia na swoje nazwisko pokoju dla D. J. (1) w bliżej nieustalonym pensjonacie (hoteliku) w G. O.. Jak wskazała zrobiła to na prośbę swojego męża T. K. (1), który był przy tym obecny. Ponadto świadek potwierdziła fakt nadania na prośbę męża przekazu pieniężnego na kwotę 2000 zł na rzecz A. M. z N.. Oba powyższe fakty korespondują z wyjaśnieniami T. K. (1).Świadek podała ponadto, że zna oskarżonego W. L. jedynie na stopie towarzyskiej, co ten oskarżony potwierdził (k. 2594). W ocenie Sądu zeznania świadka W. K. zasługują jako korespondujące z zeznaniami T. K. (1), a także informacją poczty Polskiej S.A. o nadaniu przez wyżej wymienioną przekazu pocztowego (k. 1549). Ponadto korespondują z zasadami doświadczenia życiowego, że rzeczywiste ujawnienie romansu świadka z D. J. (1) rzutowałoby na jej relacje z T. K. (1).

Wyjaśnienia i zeznania współoskarżonych O. W., S. J., D. K. i R. R..

Analizując wyjaśnienia i zeznania współoskarżonych, co do których postępowanie wyłączono do odrębnego postępowania, ( O. W. - k. 2604-2605, 190-190v, 211, 1875-1876 , S. J. - k. 187, 235-236, 744, 1958-1960, 2791, 3008-3009 , D. K. - k. 3009-3010 i R. R. - k. 3044-3046, 1102-1103, 1265-1266) stwierdzić należy, że relacje tych osób są wiarygodne w części. Każdy z mężczyzn potwierdził, że kupował w inkryminowanym okresie marihuanę od T. K. (1). Jedynie D. K. przyznał wprost, że nabywane od T. K. (1) narkotyki zbywał dalszym odbiorcom, a celem jego działania było uzyskanie dochodu. Fakt ten znajduje potwierdzenie w protokole oględzin telefonu komórkowego tego oskarżonego w zakresie zapisanych wiadomości sms (k. 1827-1828). Natomiast O. W. i S. J. utrzymywali początkowo, że marihuana była przeznaczono wyłącznie na ich potrzeby, by w toku kolejnych przesłuchań przyznać jednak, iż zażywali narkotyki w towarzystwie innych osób, którym udzielali marihuany. Natomiast R. R. zarówno jako podejrzany jak i jako świadek utrzymywał, że zakupioną od T. K. (1) marihuanę skonsumował sam. Przyznał przy tym, że jest osobą silnie uzależnioną i zużywał przeciętnie 3-4 marihuany dziennie. Wszyscy współoskarżeni kwestionowali pierwotnie ilości nabyte od T. K. (1). D. K. wskazały, że sumarycznie zakupił do 2 kg zamiast wskazywanych przez T. K. (1) 3 kg. R. R. wskazał, że przez okres 8 miesięcy współpracy z oskarżonym na pewno zakupił kilogram narkotyk od tej osoby. Natomiast O. W. i S. J. początkowo zakwestionowali wskazane w zarzutach ilości, by finalnie stwierdził, że przez czasokres współpracy z T. K. (1) mogli nabyć deklarowane przez niego ilości, choć nie są w stanie tej kwestii zweryfikować.

Konfrontując treść wyjaśnień i zeznań S. J. z wiadomościami tekstowymi „sms” zapisanymi na zabezpieczonych u niego telefonach stwierdzić jednoznacznie, że wbrew pierwotnej relacji świadka zajmował się on odsprzedażą zakupionej marihuany (patrz protokół oględzin k. 1825-827). Co więcej, w toku przeszukania w dniu 9 marca 2011 ujawniono u niego około 17 gramów konopi innych niż włókniste, a więc ilość wykraczająca poza bieżące potrzeby konsumpcyjne. Powyższe daje podstawę do przyjęcia, że oskarżony zajmował się dalszą dystrybucją marihuany, a tym samym sumarycznie nabyta przez niego ilość od T. K. (1) mogła przekroczyć 5 kilogramów.

Zauważyć przy tym należy, że wszyscy omawiani współoskarżeni zdecydowali się na uzgodnieniem z Prokuratorem wymiaru kary w trybie art. 335 k.p.k. za czyny obejmujące obrót marihuaną w ilościach podawanych przez T. K. (1). Przesłuchiwani jako świadkowie podwali na różne powody takiej decyzji. Niemniej jednak taka postawa procesowa w kontekście niekwestionowanego faktu nabywania marihuany od T. K. (1) wskazuje, że rzeczywiście nabywane ilości konopi od wyżej wymienionego nie różniły się w sposób zasadniczy od ilości wynikających z zeznań świadka K..

Reasumując ocenę relacji współoskarżonych O. W., S. J., D. K. i R. R. w kontekście istotnych dla ustalenia stanu faktycznego niniejszej sprawy stwierdzić należy, że nie podważają one wyjaśnień i zeznań T. K. (1). Przeciwnie, potwierdzają fakt zbywania im przez świadka w inkryminowanym okresie marihuany w znacznych ilościach.

Zeznania świadków K. G. (1), L. S., K. T. i A. J..

Zeznania wskazanych świadków K. G. (1) (k. 2605-2606, 1767v-1768, 3197-3198, 3198-3199), L. S. (k. 2909-2911, 3199-3200), K. T. ( (...)- (...), (...), 2880- (...)), A. J. 3200- (...), miały potwierdzić tezę D. J. (1), że wyjaśnienia i zeznania T. K. (1) obciążające oskarżonego J. są bezpodstawne i wynikają wyłącznie z chęci zemsty za romans tego oskarżonego z W. K.. Jak wskazano powyżej (przy omawianiu relacji T. K. (1)), już sama treść wyjaśnień świadka K. w czasie trzech pierwszych przesłuchań dowodzi, że jego intencja była dokładnie odwrotna. T. K. (1) nie chciał ujawniać danych oskarżonego J., ale w świetle przekazanych informacji i woli współpracy z organami ścigania nie miał innej możliwości.

Oceniając zeznana wskazanych powyżej świadków zauważyć należy, że wszyscy oni mieli uzyskać istotne dla sprawy informacje w ramach swojego pobytu w Areszcie Śledczym w G.. W kontekście powyższego nie sposób abstrahować od faktu, iż zgodnie z treścią opinii nadesłanej z tej jednostki D. J. (1) (k. 2958v) jest „ osobą hołdującą zasadom podkultury gypsujących, stara się postępować według jej zasad”. Z doświadczenia zawodowego sądu, które koresponduje z wiedzą powszechną (notoryjną) wynika, że osoby hołdujące zasadom podkultury przestępczej cechuje swoista solidarność. Obowiązują ich określone reguły postępowania wobec „ludzi”, tj. grypsujących. Gardzą natomiast jednostkami współpracującymi z organami ścigania i wymiaru sprawiedliwości, których określają mianem „konfidentów”. W tym kontekście zeznania współosadzonych na okoliczności informacji, jakie mieli powziąć podczas osadzenia, muszą być oceniane z daleko posuniętą ostrożnością.

T. K. (1) jako osoba obciążająca współoskarżonych w swojej sprawie niewątpliwie nie cieszyłby się szacunkiem innych osadzonych. W kontekście powyższego nie sposób przyjąć, że rozpowiadał dookoła o chęci pomówienia D. J. (1) za rzekomy romans z jego żoną. Już sam fakt zdrady małżeńskiej żony byłby dla zdecydowanej większości mężczyzn tematem wstydliwym, bowiem stawiałby ich w potocznie ujmowanej roli „rogacza”. Stygmatyzacja taka dotyczy w szczególności środowiska osadzonych. W tym kontekście nie sposób przyjąć, aby T. K. (1) miał ujawniać takie fakty przypadkowo spotkanym osadzonym. Stąd w świetle elementarnych zasad doświadczenia życiowego rozmowy z T. K. (1) przytoczone przez świadków są wysoce nieprawdopodobne.

Spośród wymienionych na wstępie świadków jedynie L. S. przebywał z T. K. (1) w jeden celi. Świadkowie K. G. (2) i K. T. mieli rozmawiać z nim wyłącznie w czasie wspólnego spaceru w ramach grupy spacerowej, natomiast A. J. strzygąc jako fryzjer w celi miał słyszeć rozmowę (...) (pseudonim (...) K.), że „ jest do sprawy E., że go załatwi”. Zasadniczo jedynie L. S. jako współosadzony w jednej celi miał możliwość przeprowadzania z T. K. (1) dłuższych rozmów i nawiązania z nim bliższej znajomości. Z urzędu wiadomo Sądowi z racji prowadzenia innej sprawy L. S., że został on prawomocnie skazany przez Sąd Okręgowy w Gdańsku za brutalne rozboje w warunkach recydywy. Z treści zeznań samego świadka (k. 2910) wynika, że nie toleruje on konfidentów, którzy pomawiają niewinne osoby. W tym kontekście trudno przyjąć, aby T. K. (1) zwierzał się mu odnośnie swojej sytuacji procesowej w niniejszej sprawie. Zeznania świadka L. S. są przy tym rażąco sprzeczne. Początkowo stwierdził, że T. K. (1): „ Chciał wiedzieć, co ma zrobić w ten sytuacji, żeby się z tego wycofać, żeby oczyścić te dwie osoby” (k. 2909). Natomiast w dalszej części przesłuchania podał: „ Ja za opłatę miałem obciążać te dwie niewinne osoby. Miałem potwierdzić jego zeznania fałszywe. On mówił, że miałem mówić, że kupowałem od jednego czy drugiego narkotyki. Mieliśmy to sobie poukładać” (k. 2910). Gdyby T. K. (1) rzeczywiście rozważał odwołanie swoich obciążających wyjaśnień, to niewątpliwie nie proponowałby L. S. odpłatnego obciążenia oskarżonych.

Reasumując ocenę zeznań świadków K. G. (1), L. S., A. J. i K. T. stwierdzić należy, że są one sprzeczne nie tylko z zeznaniami T. K. (1) i W. K., ale także elementarnymi zasadami doświadczenia życiowego. Świadkowie Ci mieli potwierdzić motyw zemsty ze strony T. K. (1), gdy już sam sposób składania wyjaśnień przez tego oskarżonego (omówiony powyżej) w zasadzie wyklucza istnienie takiego motywu. Dlatego Sąd uznał zeznania wszystkich powyższych świadków jako niewiarygodne oceniając je jako wyraz solidarności z D. J. (1) – osobą hołdującą zasadom podkultury przestępczej.

Zeznania świadków M. K., K. D. i K. C..

Zeznania świadków M. K. (k. 2591), K. D. (k. 2599-2600, 2073) i K. C. (k. 2699-2700, 2070v) miały zapewnić E. S. (1) alibi na dzień 7 lutego 2011 roku. W ocenie Sądu relacja tych świadków nie daje jednak podstaw do przyjęcia, że we wskazanej dacie oskarżony przebywał poza swoim miejscem zamieszkania. Przesłuchiwani w toku śledztwa K. D. i K. C. potwierdzili fakt częstych odwiedzin w ich miejscu zamieszkania przez E. S. (1) i M. K.. Nie wskazywali jednak, aby takie odwiedziny miały konkretnie miejsce w dniu 7 lutego 2011 roku, choć mieli się spotykać „prawie codziennie”. Pomimo tak zażyłych relacji nie znali innych znajomych E. S. (1) ani nie wiedzieli, z czego się utrzymuje. Natomiast przesłuchiwani około roku od przedmiotowej daty (K. D. w dniu 24 stycznia 2012 roku, K. C. w dniu 27 lutego 2012 roku) byli bardziej precyzyjni. K. D. wskazała, że jedno ze spotkań miało miejsce „ jakoś tydzień przed walentynkami”, bo „ mieliśmy iść na walentynki”. Jakkolwiek nie była w stanie wskazać daty dziennej podejrzewała, że spotkanie miało miejsce w sobotę lub niedzielę. K. C. na rozprawie wskazał wprost na datę dzienną 7 lutego 2011 roku (a także dwie inne daty), co miał ustalić na podstawie dat wykonania zdjęć, które zamieścił na portalu (...). Zauważyć należy, że dzień 7 lutego 2011 roku przypadał na poniedziałek. Nie była to więc sugerowana przez K. D. czas weekendu. Wskazanie „jakoś tydzień przed walentynkami” nie ma charakteru stanowczego i mogło dotyczyć także czas weekendu, tj. 5 i 6 lutego 2011 roku jak i dnia następnego po 7 lutego 2011 roku. Natomiast zeznania K. C. co do ustalenia daty 7 lutego 2011 roku są sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Skoro podczas wizyty tego dnia M. K. miała po pracy wykonywać „manicure” K. D., E. S. (1) leżał w pokoju świadka z powodu bólu kręgosłupa, wizyta nie miała charakteru imprezy, a świadkowie spotykali się w tym gronie bardzo często, to nie było powodów dla wykonywania zdjęć i zamieszczania ich na portalu (...). Poza pierwotnie podanymi datami spotkań (2 dzień świąt, 7 lutego i 23 lutego 2011 roku) świadek K. C. na pytanie Sądu nie był w stanie spontanicznie wskazać innych dat spotkań w pierwszym kwartale 2011 roku. W kontekście powyższego wskazanie co do daty dziennej wizyty przypadającej na dzień 7 lutego 2011 roku uznać należy za niewiarygodną.

Alibi dla E. S. (1) nie dostarczyły także zeznania M. K.. Pokreślić należy, że w dacie przesłuchania na rozprawie świadek pozostawała w konkubinacie z oskarżonym. Co oczywiste, była więc zainteresowana korzystnym dla oskarżonego rozstrzygnięciem sprawy. Również świadek kategorycznie wskazała, że w dniu 7 lutego wraz z oskarżonym byli z wizytą u K. D. i K. C.. Oskarżony S. miał ją odebrać z pracy o godzinie 18.00, po czym udali się tam celem wykonania manicure. M. K. zeznała, że datę dzienną ustaliła na podstawie zapisów w swoim terminarzu. Był to równy tydzień przed walentynkami, które zamierzali spędzać w tym właśnie gronie. W ocenie Sądu relacja M. K. nie zasługuje na wiarę. Przedmiotowe zeznania złożyła w dniu 20 lutego 2012 roku, a więc po upływie niemalże roku od rzekomej wizyty. Skoro relacja z K. D. i K. C. miała być tak zażyła, a odwiedziny częste to w świetle zasad doświadczenia życiowego fakt wpisywania spotkania do terminarza uznać należy za niezrozumiały. W dobie bieżących kontaktów za pośrednictwem telefonów komórkowych i portali społecznościowych odnotowywanie jednej z wielu wizyt u bliskich znajomych byłoby ewenementem.

Zauważyć należy, że wiadomości „sms” odczytane na telefonie komórkowym T. K. (2) wskazuje na kontakt z użytkownikiem numer zapisanego w książce telefonicznej jako (...) w dniu 7 lutego 2011 roku w godzinach 18-19. Jednocześnie użytkownik tego telefonu pozostawał w zasięgu stacji bazowej w pobliżu miejsca zamieszkania E. S. (1). Zauważyć przy tym należy, że imię E. jest w Polsce dosyć rzadkie, a tym samym zbieżność ta nie ma charakteru przypadkowego.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd w kontekście popartej obiektywnymi dowodami relacji T. K. (1) uznał zeznania M. K., K. D. i K. C. za niewiarygodne w zakresie rzekomego spotkania w dniu 7 lutego 2011 roku.

Zeznania nieistotne dla sprawy.

Nie miały istotnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy sprawy zeznania świadków A. S. , M. G. , P. C. , M. S., K. B. . W odniesieniu do ostatniego z wymienionych świadków zauważyć należy, że sam fakt niesprzedawania mu marihuany przez D. J. (1) w żaden sposób nie wyklucza udziału oskarżonego w obrocie narkotykami. Sąd nie uczynił ponadto ustaleń w oparciu zeznania byłej partnerki D. A. (2) K. albowiem według relacji świadka począwszy od kwietnia 2010 roku spotykała się z oskarżonym jedynie kilkakrotnie. Tym samym świadek nie potwierdziła pierwotnych wyjaśnień oskarżonego J., iż w okresie od kwietnia do sierpnia 2010 roku przebywali wspólnie w M.. Nieprzydatne okazał się być także zeznania P. K. , który przebywając w Areszcie Śledczym w G. w ogólne nie zetknął się z T. K. (1), a w czasie przesłuchania określał go jako (...). Wszelkie zaś informacje o rzekomym pomówieniu E. S. (1) przez świadka K. zasłyszał od osób trzecich.

Dokumenty.

Ustalenia stanu faktycznego sprawy Sąd oparł także na ujawnionych dokumentach: jak protokół zatrzymania osoby T. K. (1) (k. 2), protokół przeszukania osoby T. K. (1) (k. 3-5), protokół przeszukania pojazdu A. (...) (k. 6-10), protokół użycia testera narkotykowego (k. 11), tablica poglądowa z wizerunkiem E. S. (1) (k. 69), wydruk z pamięci telefonu komórkowego N. (...) zabezpieczonego przy T. K. (1) (k. 74-82), protokół oględzin rzeczy (k. 102-103), tablica poglądowa z wizerunkiem D. J. (1) (k. 111), tablica poglądowa z wizerunkiem W. L. (k. 112), dokumentacja fotograficzna (k. 118-121), protokół zatrzymania W. L. (k. 154), protokół przeszukania W. L. (k. 156-158, 225-226), protokół przeszukania mieszkania zajmowanego przez W. L. (k. 159-163); odpisy wyroków dotyczących T. K. (1) (k. 241), wydruk z pamięci telefonu komórkowego zabezpieczonego przy W. L. (k. 350-356), wydruk z pamięci telefonu komórkowego zabezpieczonego przy W. L. (k. 357-398), wydruk z pamięci telefonu komórkowego S. (...) zabezpieczonego przy W. L. (k. 399-497), wydruk z karty komórkowego S. (...) zabezpieczonego przy W. L. (k. 498-499), protokół oględzin suszu zabezpieczonego przy W. L. (k. 708-718), protokół zatrzymania E. S. (1) (k. 803); protokół przeszukania E. S. (1) (k. 804-806); protokół przeszukania samochodu V. (...) (k. 809-811), protokół przeszukania mieszkania zajmowanego przez E. S. (1) (k. 812-814); protokół oględzin torby adidas, telefonu komórkowego zabezpieczonych od W. L. (k. 867-874), notatka urzędowa dotycząca zatrzymania D. J. (1) (k. 965), odpis wyroku Sądu Okręgowego dot. E. S. (1) (k. 1222-1244), odpis wyroku Sądu Apelacyjnego dot. E. S. (1) k. 1245-1248, informacja o odbyciu kary (k. 1249), informacja o wpływach środków na rachunek D. J. (1) (k. 1252, 1254-1255), informacja Poczty Polskiej S.A. o przekazie (k. 1549), protokół oględzin zawartości telefonów komórkowych (k. 1825-1829), notatka urzędowa na podstawie analizy wyciągów telefonicznych i danych (...) (k. 1984-1992), informacja Hotelu (...) (k. 3224), informacja z Restauracji (...) (k. 3226), protokół zatrzymania z dnia 15 listopada 2010 roku (k. 3492-3493), odpis uzasadnienia wyroku w sprawie IV K 430/07 Sądu Okręgowego w Gdańsku (k. 3601-3643), pismo Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi (k. 3900), opinia o D. J. (1) wraz z informacjami o okresach osadzenia (k. 3958-3962), opinia o E. S. (1) wraz z informacjami o okresach osadzenia (k. 3976-3979, 4020-4013), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dotycząca W. L. (k. 4017),informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dotycząca D. J. (1) (k. 4024-4026), informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego dotycząca E. S. (1) (k. 4027-4029) a także liczne dokumenty dotyczące sytuacji zdrowotnej, rodzinnej oraz edukacji oskarżonego E. S. (1).

Przedmiotowe dokumenty zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby, w zakresie ich kompetencji i prawem przepianej formie. Ich autentyczność ani prawdziwość treści nie była przez żadną ze stron kwestionowana. Dlatego stanowią one obiektywne dowody zaświadczonych nimi okoliczności.

Nie miały istotnego znaczenia dla sprawy pozostałe ujawnione dokumenty.

Opinie biegłych.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd oparł także na uzyskanych w toku śledztwa oraz postępowania sądowego dowodach jak: opinia biegłych z zakresu badań fizykochemicznych dotycząca suszu zabezpieczonego przy T. K. (1) (k. 854-857), opinia sądowo-psychiatryczna dot. W. L. (k. 1394-1396), opinia sądowo-psychiatryczna dot. E. S. (1) (k. 1397-1400), opinia sądowo-psychiatryczna dot. D. J. (1) (k. 1404-1407), opinia biegłych z zakresu badań fizykochemicznych dotycząca suszu zabezpieczonego przy W. L. (k. 1545-1547) opinia dotycząca odcisków palców do identyfikacji na folii i torbie (...) (k. 1880- 1892), opinia z zakresu badań daktyloskopijnych (k. 1902-1910), ustna opinia E. D. (k. 2176-2178), ustna opinia G. D. (k. 2180-2181), opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca D. J. (1) (k. 3296-3298), opinia sądowo-psychiatryczna dotycząca D. J. (1) (k. 3504-3505).

Przedmiotowe opinie zostały sporządzone przez biegłych posiadających wiedzę specjalną z racji stosownego wykształcenia i doświadczenia zawodowego. W treści opinii wskazano na podstawy ich wydania, zastosowaną metodologię oraz wyprowadzone wnioski. Opinie są niesprzeczne, jasne, pełne. W toku postępowania nie ujawniły się okoliczności poddające w wątpliwość fachowość lub bezstronność biegłych.

Nie miały istotnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego sprawy pozostałe ujawnione opinie biegłych.

Ocena wyjaśnień oskarżonych.

Odnosząc się do wyjaśnień E. S. (1) zauważyć należy, że zasadniczo nie miały one charakteru merytorycznego. Oskarżony E. S. (1) przesłuchiwany po raz pierwszy na rozprawie nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu by w końcowej fazie postępowania (w związku z ustaleniami czynionymi pomiędzy nim a Prokuratorem co do zastosowania art. 60 §4 k.k.) przyznać się do wszystkich zarzucanych czynów w kształcie zarzucanym aktem oskarżenia, złożyć krótkie oświadczenie i odmówić odpowiedzi na pytania.

Odnośnie alibi na dzień 7 lutego 2011 roku wynikającego z wyjaśnień złożonych na rozprawie w dniu 20 stycznia 2012 roku (k. 2585) w pełni aktualne pozostają wywody przedstawione przy omawianiu zeznań M. K., K. D. i K. C.. Fakt ewentualnego stosowania wobec oskarżonego lokalizatora (...) w ramach czynności operacyjnych nie ma istotnego znaczenia dla sprawy skoro ostatnie transakcje zgodnie z relacją T. K. (1) miały miejsce w miejscu zamieszkania E. S. (1). W świetle szczegółowych wyjaśnień tego świadka w odniesieniu do oskarżonego S. zawierających znaczną ilość detali (omówionych przy ocenie relacji T. K. (1)) za oczywiście nieprawdziwe uznać należy twierdzenie oskarżonego, iż nie zna T. K. (1) i nie wie, jak on wygląda.

Natomiast przyznanie się do winy na rozprawie w dniu 9 maja 2015 roku (k. 4044-4047), któremu nie dalsze towarzyszyły szczegółowe wyjaśnienia, Sąd ocenił wyłącznie jako zmianę stanowiska procesowego E. S. (2) i nie czynił w oparciu o to przyznanie ustaleń stanu faktycznego sprawy.

Analizując wyjaśnienia D. J. (1) w kontekście całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego uznać je należy wyłącznie za przejaw przyjętej przez oskarżonego linii obrony. Jak wskazano powyżej przy ocenie relacji T. K. (1), w czasie dwóch pierwszych przesłuchań przez zastosowaniem tymczasowego aresztowania świadek w ogóle nie wspominał o oskarżonym J.. Co więcej, w czasie pierwszej części trzeciego przesłuchania również nie zdradzał personaliów tego oskarżonego mówiąc o nim „jakiś wspólny znajomy”. Z kontekstu złożonych wyjaśnień wynikało przy tym jednoznacznie, że T. K. (1) musiał znać tę osobę, a tym samym współpraca z organami ścigania wymagała ujawnienia znanych danych D. J. (1). Taka postawa T. K. (1) w trakcie przesłuchań w zasadzie wyklucza istnienie rzekomego motywu dla bezpodstawnego pomówienia w postaci chęci zemsty. Oskarżony D. J. (1) nie posiadał przy tym istotnych danych odnośnie wcześniejszej działalności przestępczej T. K. (1), aby świadek K. mógł obawiać się dekonspiracji odnośnie handlu narkotykami na przestrzeni wcześniejszych kilku lat. W. K. jednoznacznie zaprzeczyła, aby łączył ją z D. J. (1) jakikolwiek romans wskazując, że widziała go raz lub dwa razy w życiu. Przedstawione przez D. J. (1) okoliczności nawiązania tego romansu (telefon ze strony W. K., jej wizyta w mieszkaniu oskarżonego oraz spontaniczne zbliżenie) uznać należy za sprzeczne z elementarnymi zasadami doświadczenia życiowego. Zauważyć przy tym należy, że kilka dni po spotkaniu w połowie sierpnia 2011 roku miało dojść do przypadkowego ujawnienia romansu przez T. K. (1). Tymczasem nadanie przekazu pocztowego przez W. K. na rzecz A. M. z N. miało miejsce w dniu 14 września 2011 roku. T. K. (1) będąc przesłuchiwany po zatrzymaniu w dniu 10 lutego 2011 roku miał pełną wiedzę o tym przekazanie (k. 66) i pamiętał nawet adres A. M.. Z powyższego wynika, ze niewątpliwie nie była to rzekoma pomoc W. K. na rzecz D. J. (1). Elementarne zasady doświadczenia życiowego nakazują bowiem przyjąć, że gdyby przekazywała pieniądze kochankowi już po wykryciu zdrady, to niewątpliwie nie informowałaby o tym fakcie męża. Oskarżony D. J. (1) planując linię obrony wykorzystał przyznany przez W. K. fakt wynajęcia pokoju na jej nazwisko dla D. J. (1) w połowie sierpnia 2011 roku. Małżonkowie K. wyjaśnili, jakie były okoliczności tego zdarzenia. Logicznym jest, że skoro D. J. (1) ukrywał się przed Policją, a przyjechał do G., to chciał spędzić noc poza swoim miejscem zamieszkania. Zauważyć przy tym należy, że T. K. (1) znał szereg istotnych faktów z życia D. J. (1) (k. 65) – bliska znajomość z E. S. (1), ukrywanie się przed Policją w drugiej połowie 2010 roku, planowany wyjazd do brata za granicę w związku z poszukiwaniem przez Policję. Wiedza ta nie znajduje logicznego uzasadnienia w wersji D. J. (1), który począwszy od listopada/grudnia 2009 roku miał jedynie trzykrotnie przypadkowo spotkać T. K. (1) i nie prowadzić z T. K. (1) żadnych rozmów (k. 1612). Zasady doświadczenia życiowego czynią zaś wysoce wątpliwym, aby W. K. miała opowiadać mężowi takie szczegóły o swoim rzekomym kochanku.

W relacji D. J. (1) widoczna jest przy tym szersza skłonność do formułowania oskarżeń – przeciwko funkcjonariuszom (...) Biura (...), przeciwko Prokuratorowi prowadzącemu postępowanie. Miał on także opowiadać T. K. (1) o swoim bezpodstawnym tymczasowym aresztowaniu, gdy wyrokiem z dnia 16 grudnia 2010 w sprawie IV K 76/09 wymierzono mu karę łączną 10 lat pozbawienia wolności za czyn y z art. 158 §1 k.k. i art. 163 §1 pkt 1 k.k. w zw. z art. 155 k.k.

Była partnerka D. J. (1) A. K. nie potwierdziła podawanego przez oskarżonego faktu pobytu z nią od marca 2010 roku w M.. Stwierdziła, iż od kwietnia 2010 roku wyprowadziła się od niego i widywali się jedynie kilkukrotnie.

Ponadto sam D. J. (1) stwierdził że w połowie sierpnia 2010 roku przyjechał do G.. W ocenie Sądu w dobie współczesnych możliwości komunikacyjnych nie była żadnych przeszkód, aby oskarżony w razie konieczności przyjechał do G. każdorazowo, gdy było to niezbędne. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy oskarżony miał przebywać w M., N. czy W.. Również ewentualny pobyt poza granicami kraju (np. we Francji) nie wykluczał możliwości podróży do G..

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że wyjaśnienia D. J. (1) nie zasługują na wiarę. Są one obliczone na poparcie przedstawionej przez niego oskarżonego obrony, przy czym jak wskazano powyżej, już sam sposób składania wyjaśnień przez T. K. (1) podczas 3 pierwszych przesłuchań w toku śledztwa podważa wersję D. J. (1). Sąd oparł się na wyjaśnieniach D. J. (1) jedynie w zakresie twierdzenia o poznaniu T. K. (1) po popuszczeniu Aresztu Śledczego w G. w 2009 roku. Koresponduje to z relacją świadka K. oraz informacjami o okresach osadzenia oskarżonego J..

Odnosząc się do wyjaśnień W. L. stwierdzić należy, że są one wiarygodne w części. Oskarżony nie kwestionował faktu nabywania marihuany od T. K. (1) wskazując jednak na dziesięciokrotnie mniejszą ilość niż wskazana przez tego świadka (500 gramów vs. 5 kilogramów). Jednocześnie zanegował fakt odsprzedawania narkotyku wyjaśniając, że okazjonalnie mógł udzielać marihuany do palenia innym osobom. Na nieprawdziwość relacji W. L. wskazuje jednak treść przychodzących wiadomości tekstowych sms z okresu od 17 kwietnia 2010 roku do 23 stycznia 2011 roku odczytanych w zabezpieczonym przy nim telefonach komórkowych (k. 1828-1829). Wynika z nich, że autorzy wiadomości zamawiali od oskarżonego marihuanę w ilości od jednego do 10 gramów, przy czym wiadomości pochodzą od kilkunastu różnych nadawców. Same ilości wskazane w wiadomościach opiewają na ponad 80 gramów. Potwierdza to wyjaśnienia T. K. (1), że W. L. nabywał ilości znacznie przekraczające jego własne potrzeby. Podważa zaś relację oskarżonego L., iż nie odsprzedawał marihuany dalszym odbiorcom. Dlatego Sądu ocenił wyjaśnienia W. L. jako niewiarygodne w zakresie sprzecznym z relacją T. K. (1) uznając, że są one obliczone na minimalizację odpowiedzialności karnej oskarżonego.

S.:

Wobec ustalonego stanu faktycznego sprawy nie budzi wątpliwości fakt, że E. S. (1) dopuścił się czynów przypisanych mu w punktach od I. do V. wyroku. Poprzez sprzedaż T. K. (1) podczas kolejnych transakcji odpowiednio 3 kg, 3 kg, 4 kg, 4 kg i 4978 gramów suszu roślin konopi innych niż włókniste każdorazowo uczestniczył w obrocie znaczną ilością środków odurzających. Oskarżony nie posiadał uprawnienia do obrotu środkami odurzającymi na warunkach określonych w art. 33-35 i 37 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii. Zgodnie z utrwalonym w nauce prawa i orzecznictwie sądowym poglądem udział w obrocie polega w szczególności na zbywaniu narkotyku osobie innej niż odbiorca końcowy. Nabywca T. K. (1) nie był konsumentem, a nabywaną marihuanę sprzedawał swoim odbiorcom. Ilość narkotyku pozwalająca każdorazowo na odurzenie kilku tysięcy osób była bez wątpienia ilością znaczną. Susz roślin konopi innych niż włókniste jest natomiast wymieniony w załączniku do ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jako środek odurzający w grupie I-N i IV-N. W związku z tym przypisane oskarżonemu czyny zakwalifikować należało jako czyny z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W zakresie czynu przypisanego w punkcie IV. uznać należało, że poszczególne zachowania E. S. (1) polegające na kilkukrotnym zbywaniu narkotyki w ilościach każdorazowo od 1 kg do 1,5 kg (łącznie 4 kg) nastąpiło w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu, a więc w warunkach czynu ciągłego z art. 12 k.k.

Sąd podzielił także stanowisko Prokuratora, że czynów wskazanych powyżej E. S. (1) dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa. Oskarżony w okresie od 20 listopada 2007 roku do 23 września 2008 roku odbył część kary roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie IV K 212/04 Sądu Okręgowego w Gdańsku za umyślne przestępstwo podobne z art. 258 §1 k.k. polegające na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu obrót środkami odurzającymi (kara jednostkowa dotycząca tego przestępstwa wynosiła rok). W ocenie Sądu występek przypisany tym wyrokiem jest przestępstwem podobnym w rozumieniu art. 115 §3 k.k. do przestępstw przypisanych w niniejszej sprawie. Zgodnie z utrwalonym w nauce prawa i orzecznictwie sądowym poglądem tożsamość rodzajowa dóbr prawem chronionych dotyczy zarówno dóbr bliższych (bezpośrednio chronionych) jak i dalszych. Występek przypisany oskarżonemu w sprawie IV K 212/04 Sądu Okręgowego w Gdańsku godził wprawdzie bezpośrednio w porządek publiczny jako czyn naruszający dyspozycję art. 258 §1 k.k. Jednakże działalność grupy przestępczej miała na celu obrót środkami odurzającymi (co wskazano w opisie czynu przypisanego), a tym samym pośrednio zachowanie E. S. (1) godziło także w zdrowie powszechne będące przedmiotem ochrony przepisów karnych z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Niezależnie od powyższego stwierdzić należy, że uzasadnienie wyroku ze sprawy IV K 430/07 Sądu Okręgowego w Gdańsku (sprawa w następnie uchylenia wyroku w sprawie IV K 212/04 co do I. K.) dotyczące współoskarżonego I. K. nie pozostawia wątpliwości, iż celem działania E. S. (1) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej było osiągnięcie korzyści majątkowej (patrz k. 3603 ostatni akapit oraz k. 3604 pierwszy akapit), a w niniejszej sprawie oskarżonemu przyświecał tożsamy cel. Podobieństwo przestępstw w obu sprawach wynika więc zarówno z tożsamości rodzajowej obu przestępstw z racji dóbr naruszonych jak i działania w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (art. 115 §3 k.k.).

W stosunku do czynów zarzucanych oskarżonemu E. S. (1) w punktach od I. do IV. aktu oskarżenia Sąd zmienił opis czynów przypisanych w zakresie okresu popełnienia poszczególnych czynów, w ten sposób, że rozszerzył zakres czasokresu, w którym oskarżony dopuścił się przypisanego mu czynu. Z wyjaśnień i zeznań T. K. (1) wynika, że w zakresie poszczególnych transakcji nie był on pewny ich dat. W czasie przesłuchań konsekwentnie przedstawiał poszczególne transakcje w określonej chronologii. Z zeznań odbiorów wynika przy tym, że nawiązali współpracę ze świadkiem K. w nie wcześniej niż w marcu 2010 rok, przy czym część wskazywała na kwiecień/maj tego roku. Z powyższego wnioskować należy, że pierwszy z przypisanych E. S. (1) czynów miał miejsce w marcu lub drugim kwartale 2010 roku. Konsekwentnie, druga z transakcji nastąpiła później w drugim lub trzecim kwartale 2010 roku. Przyjąć należy, że czyn ten został popełniony z dużym prawdopodobieństwem przed wrześniem 2010 roku bowiem z korespondujących ze sobą wyjaśnień T. K. (1) i W. L. wynika, że w okresie sierpień-wrześniu tego roku jakość marihuany uległa obniżeniu. Świadek K. łączył ten fakt z partią dostarczoną przez D. J. (1). Stąd drugi czyn przypisany oskarżonemu E. S. (1) niewątpliwie miał miejsce w drugim lub trzecim kwartale 2010 roku. Analogicznie wobec wątpliwości co do czasokresu popełnienia czynu przypisanego temu oskarżonemu w punkcie III. wyroku Sąd uznał, iż miał on miejsce we wrześniu lub czwartym kwartale 2010 roku, a czyny przypisany w punkcie IV. wyroku w czwartym kwartale tego roku, nie później niż do końca stycznia 2011 roku. Data czynu V. – 7 lutego 2011 roku nie budzi wątpliwości i nie uległa zmianie w stosunku do czynu zarzucanego aktem oskarżenia. Podkreślić należy, że niewątpliwie czyny zarzucane aktem oskarżenia i przypisane E. S. (1) w punktach od I. do V. wyroku miały miejsce w porządku chronologicznym. Jednakże brak jest danych, które pozwalały na ich bliższe sprecyzowanie, a pierwotne wyjaśnienia T. K. (1) (stanowiące postawę zarzutów aktu oskarżenia) nie są w tym aspekcie wystarczająco miarodajne. Ponadto z opisu czynu III. i IV. Sąd wyeliminował współdziałanie w zakresie tego czynu wobec uniewinnienia D. J. (1) od czynów zarzucanych mu w punktach IX. i X. aktu oskarżenia.

Pozostałe zmiany w opisie czynów przypisanych mają charakter redakcyjny.

Wobec Sąd uznał, że czyny przypisane oskarżonemu E. S. (1) w punktach od I. do III. oraz w punkcie V. wyroku wyczerpują znamiona występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 §1 k.k. Natomiast czyn przypisany w punkcie IV. wyroku wyczerpał znamiona występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.

Rozważania dotyczące czynów przypisanych oskarżonemu E. S. (1) w punktach I. i II wyroku (za wyjątkiem recydywy) należy odpowiednio odnieść do czynów przypisanych D. J. (1) w punktach X. i XI. wyroku, przy czym rola tego oskarżonego polegała na zorganizowaniu spotkania pomiędzy E. S. (1) a T. K. (1) (pośrednictwo).

W zakresie czynu przypisanego D. J. (1) w punkcie XII. wyroku Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony wyczerpał wszystkie wskazane powyżej znamiona występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, przy czym w ramach tej transakcji występował jako sprzedający. Wprawdzie wyjaśnienia T. K. (1) wskazują, że narkotyki mogły pochodzić od E. S. (1) (świadczy o tym lokalizacja transakcji oraz opisane wypowiedzi i zachowanie D. J. (1)), ale zdecydowanie słabsza jakość narkotyku może także sugerować inne źródło dostawy. Z dużym prawdopodobieństwem transakcja ta miała miejsce w sierpniu lub wrześniu 2010 roku (z uwagi na wspomniany przez T. K. (1) i W. L. spadek jakości z tym okresie), ale zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje w tym zakresie wystarczającej pełności. Stąd przyjęty przez Sąd szerszy czasokres. Niewątpliwie jednak transakcja ta miała miejsce po przypisanej w punkcie XI. wyroku.

Ustalony stanu faktyczny sprawy nie dawał podstaw do przypisania D. J. (1) czynów zarzucanych w punktach IX. i X. aktu oskarżenia (czyny przypisane E. S. (1) w punktach III. i IV. wyroku). Z zeznań T. K. (1) wynika, że D. J. (1) nie uczestniczył w tym transakcjach i już wcześnie przekazał mu numer telefonu do E. S. (1). Transakcje te były organizowane bezpośrednio pomiędzy świadkiem K. a oskarżonym S.. Nie budzi również wątpliwości fakt, że D. J. (1) otrzymał za te transakcje stałą prowizję. Otrzymanie takiej prowizji nie wypełnia znamion występku z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Dla przypisania D. J. (1) odpowiedzialności karnej za czyny z punktu IX. i X. aktu oskarżenia konieczne byłoby wykazanie, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem udział w tych konkretnych transakcjach, tj. działał wspólnie i w porozumieniu. Brak jest na to jakichkolwiek dowodów. Zauważyć przy tym należy, że z opisu czynów zarzucanych aktem oskarżenia wynika, że zostały one popełnione już po zatrzymaniu D. J. w dniu 15 listopada 2010 roku i jego tymczasowym aresztowaniu. Jakkolwiek daty czynów przypisanych E. S. (1) w punktach III. i IV. wyroku zostały ujęte szerzej, to jednak mogły zaistnieć już po osadzeniu oskarżonego J.. Oskarżony mógł więc nie mieć fizycznej możliwości kontaktu z E. S. (1) i D. J. (1). Co więcej, oskarżony mógł w ogóle nie wiedzieć, że jego matce lub babci przekazywane są pieniądze tytułem prowizji, względnie, że pieniądze wpłacane mu przez matkę i babcię na konto Aresztu Śledczego w G. stanowią transfer tej prowizji (o ile takie było pochodzenie przekazywanych środków). Natomiast konstruowanie w zakresie czynów zarzuconych w punktach IX. i X. aktu oskarżenia czynu polegające na pomocnictwie do udziału w obrocie wykraczałoby poza granice skargi (aktu oskarżenia). Wymagałoby bowiem przyjęcia, że D. J. (1) w zamiarze popełnienia przez E. S. (1) i T. K. (1) czynu lub czynów z art. 56 ust. 1 i 3 ustawił im to poprzez przekazanie T. K. (1) numeru telefonicznego E. S. (1) (art. 18 §3 k.k.) Zauważyć jednak należy, że zdarzeniem historycznym, z którym należałoby wiązać odpowiedzialność D. J. (1) były fakt przekazania numeru telefonicznego, a nie fakt otrzymania prowizji. Ponadto tak ujęte pomocnictwo powinno swoim zakresem objąć wszystkie przyszłe transakcje pomiędzy E. S. (1) a T. K. (1), gdyż fakt otrzymania prowizji nie ma znaczenia dla tak ujętego pomocnictwa. Tymczasem poza zakresem zarzutu pozostawała transakcja wskazana w punkcie V. aktu oskarżenia (wobec E. S. (1)). Mając na uwadze fakt, że przypisanie oskarżonemu D. J. (1) pomocnictwa do czynów zarzucanych E. S. (1) w punktach od III. do V. aktu oskarżenia (przypisanych odpowiednio w punktach od III. do V. wyroku) wymagałoby zmiany opisu czynności wykonawczej – przekazanie T. K. (1) numeru telefonu E. S. (1) zamiast otrzymania prowizji, zmiany czasu działania, a także rozszerzenia zakresu czynów, do których odnosiło się tak ujęte pomocnictwo, Sąd doszedł do przekonania, że taka modyfikacja naruszałaby tożsamość czynów zarzucanych w punktach IX. i X. aktu oskarżenia z czynem przypisanym wyrokiem. Odnosiłaby się bowiem w istocie do innego zdarzenia historycznego. W tym stanie rzeczy należało D. J. (1) uniewinnić od popełnienie tych dwóch zarzucanych czynów.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie dawał także podstawy do przypisania W. L. czynu w kształcie zarzucanym w punkcie XXVI. aktu oskarżenia. Zgodnie z utrwalonym w nauce prawa poglądem udziałem w obrocie środkami odurzającymi jest nabycie celem odsprzedaży podmiotom innym niż odbiorcy końcowi – konsumenci (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w uzasadnieniu wyroku z dnia 29 maja 2014 roku w sprawie II Aka 34/14, opubl. OSA 2015/4/3-21). Przekazanie konsumentom stanowi bowiem opłatne lub nieodpłatne udzielenie środka odurzającego (występki z art. 58 i 59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii). Upraszczając kwestię stwierdzić należy, że tzw. „diler” sprzedający narkotyki konsumentom musi zaopatrzyć się od „hurtownika”, a tym samym sam fakt zakupu przez „dilera” od „hurtownika” nie jest udziałem w obrocie. Jest niezbędny stadium działania dla udzielenie narkotyku konsumentowi. Jako taki najczęściej będzie kwalifikowane jako posiadanie stanowiące czyn współukarany uprzedni wobec opłatnego lub nieopłatnego udzielenie narkotyku.

Ustalony stan faktyczny sprawy nie pozostawia wątpliwości, że W. L. w okresie od marca 2010 roku do 7 lutego 2011 roku w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w krótkich odstępach czasu wielokrotnie nabywał od T. K. (1) znaczne ilości suszu konopi innych niż włókniste (w ilościach wskazanych w stanie faktycznym). Charakter współpracy wskazuje przy tym, że miała ona charakter cykliczny, stały i taki zamiar przyświecał W. L. w momencie jej nawiązania. Ujawnione wiadomości sms w telefonach zabezpieczonych od tego oskarżonego nie pozostawiają wątpliwości, iż W. L. zbywał dalej przynajmniej część z zakupionych narkotyków. Ilości wynikające z tych wiadomości nie pozwalają jednak na przyjęcie, że nabywcami były inne osoby niż odbiorcy końcowi. Zamawiane przez dalszych obiorców ilości nie przekraczały bowiem 10 gramów. Również każdorazowo nabywana ilość nie przesądza tej kwestii skoro wedle treści wiadomości „sms” W. L. dysponował grupą przynajmniej kilkunastu odbiorców. Jednocześnie sposób sformułowania zarzutu wobec W. L. w punkcie XXVI. nie pozwala na przypisanie czynów polegających na udzielaniu narkotyków konkretnym osobom w określonych datach. Dlatego następstwem każdorazowego zakupu narkotyków przez W. L. od T. K. (1) może być jedynie odpowiedzialność karna za ich posiadanie. Jednocześnie tak jak Prokurator w akcie oskarżenia Sąd doszedł do przekonania, iż fakt posiadania w wyniku wszystkich zakupów W. L. od T. K. (1) objąć należało jednym czynem ciągłym. Jednocześnie stan faktyczny sprawy nie pozwala na sumaryczne wyliczenie całkowitej ilości narkotyków zakupionych przez W. L. w ramach tych transakcji, a jedynym miarodajnym wskazaniem wynikającym z relacji T. K. (1) jest, iż podczas wielokrotnych transakcji ilości te zawierały się w ilościach od kilkudziesięciu do 130 gramów.

Dlatego czyn przypisany oskarżonemu W. L. w punkcie XVIII. wyroku zakwalifikować należało jako występek z art. 62 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.

Natomiast opis i kwalifikacja czynu przypisanego W. L. w punkcie XIX. wyroku są tożsame z opisem i kwalifikacją czynu zarzucanego. Oskarżony wbrew przepisom ustawy posiadał bowiem 6,83 grama, a więc ilość mniejszą niż znaczna. Jednocześnie brak jest podstaw do przyjęcia, iż posiadanie to stanowiło wypadek mniejszej wagi z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Społeczna szkodliwość czynów (art. 115 §2 k.k).

Społeczną szkodliwość czynów przypisanych oskarżonemu E. S. (1) oraz D. J. (1) w punkcie XII. wyroku uznać należy za wysoką. Oskarżeni swoim zachowaniem godzili w dobro prawem chronione, jakim jest zdrowie publiczne. Przypisane im czyny dotyczyły obroty znaczna ilością środków odurzających. Wskazać należy, że obrót narkotykami szkodzi nie tylko konsumentom, ale generuje dalszą przestępczość w związku z koniecznością pozyskania środków na zakup narkotyku, konfliktami na tle rozliczeń finansowych, a także konkurencją pomiędzy grupami przestępczymi o rynek. Obrót środkami odurzającymi jest więc swoistym katalizatorem rozwoju przestępczości. Okolicznością umniejszającą nieco społeczną szkodliwość tych czynów jest rodzaj narkotyku – susz konopi. Jest to środek odurzający o relatywnie najniższym potencjalnie uzależniającym, a nadto relatywnie najniższej szkodliwości dla zdrowia konsumenta.

Nieco niższą społeczna szkodliwością charakteryzowały się czyny przypisane D. J. (1) w punktach X. i XI. wyroku. Oskarżony działał w tym zakresie w charakterze pośrednika, który łączył strony zainteresowane transakcją.

Również nieco niższą społeczną szkodliwością cechował się czyn przypisany W. L. VIII. wyroku. Czynność sprawcza polegała bowiem na posiadaniu marihuany, a nie udziale w obrocie. Niemniej jednak posiadanie to było częściowo ukierunkowane na dalszą dystrybucję narkotyku konsumentom.

Zdecydowanie najniższa, choć wciąż większa niż nieznaczna była społeczna szkodliwość czynu przypisanego W. L. w punkcie XII. wyroku. Dotyczył on posiadania ilości marihuany odpowiadającemu typowi podstawowemu tego przestępstwa przy czym brak jest danych wskazujących na przeznaczenie inne niż własna konsumpcja oskarżonego.

Zawinienie.

Czyny przypisane oskarżonym uznać należy za zawinione. Ich karalność oraz bezprawność jest powszechnienie znana. Oskarżeni to osoby dorosłe, o określonym doświadczeniu życiowym. Z opinii biegłych nie wynika, aby zachodziły okoliczności wyłączające lub w znacznym stopniu ograniczające rozpoznanie przez nich znaczenia przypisanych im czynów lub pokierowania postępowaniem. Powyższe powala uczynić im zarzut, że dopuszczając się tych czynów postąpili niewłaściwie.

Wymiar kary.

Ustalając wymiar kary dla oskarżonych Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i 2 k.k.

Sytuacja dotycząca wymiaru kary dla E. S. (1) była szczególna. Zarówno z pisma Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi jak i lektury akt sprawy Ap V Ds. 3/13 tejże Prokuratury wynika jednoznacznie, że E. S. (1) w ramach wyjaśnień złożonych w tej sprawie ujawnił przed organem ścigania i przedstawił istotne okoliczności, nieznane dotychczas termu organowi w sprawie o zbrodnię z art. 18 §2 k.k. w zw. z art. 148 §1 k.k. Wprawdzie Prokurator w niniejszej sprawie nie zdecydował się na wystąpienie z wnioskiem o nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60 §4 k.k. ale zawnioskował o wymierzenie E. S. (1) za czyny przypisane mu w punktach od I. do V. wyroku przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. i art. 91 §1 k.k. kary roku pozbawienia wolności, a więc w dolnej granicy zagrożenia karnego obowiązującego w dacie popełnienia przypisanych oskarżonemu czynów. Niewątpliwie sytuacja ta ma charakter nadzwyczajny a sprawa, w której oskarżony złożył wyjaśnienia, dotyczy jednego z najcięższych przestępstw. Nie antycypując decyzji Prokuratora w sprawie Ap V Ds. 3/13 stwierdzić jedynie należy, że wyjaśnienia E. S. (1) mogą zaważyć na dalszych czynnościach w tej sprawie. Dlatego Sąd doszedł do przekonania, że zachowanie oskarżonego po popełnieniu przestępstwa (art. 53 §2 k.k.) może być okolicznością istotnie przeważającą na okolicznościami obciążającymi jak działanie w warunkach ciągu przestępstw, powrót do przestępstwa oraz wysoka społeczna szkodliwość czynów. Skoro ustawodawca umożliwia Prokuratorowi wystąpienie z wnioskiem o nadzwyczajne złagodzenie kary (co w niniejszej sprawie łączyłoby się z wymierzeniem kary ograniczenia wolności lub grzywny), to Prokurator w ramach ustawowego zagrożenia karą może również wnioskować o karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia pomimo istnienia istotnych okoliczności obciążających (wnioskowanie a maiori ad minus). Jako okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego potraktować także należało dobrą opinię E. S. (1) z okresu osadzenia oraz fakt, że oskarżony kontynuuje edukację celem zdobycia pełnego wyższego wykształcenia. Uwzględnić także należało poważne problemy oskarżonego ze zdrowiem, co wynika z przedłożonej przez niego dokumentacji. Podzielając stanowisko obu stron, że zachodzą warunki do wymierzenia takiej kary Sąd za czyny przypisane oskarżonemu w punktach od I. do V. wyroku przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. i art. 91 §1 k.k. wymierzył E. S. (1) karę roku pozbawienia wolności.

Jednocześnie oceniając dotychczasową postawę życiową oskarżonego z uwzględnieniem dyrektyw z art. 69 §1 i 2 k.k., w szczególności mając na uwadze działanie w warunkach powrotu do przestępstwa oraz późniejszą karalność Sąd doszedł do przekonania, że wymierzona kara winna mieć charakter bezwzględny. Należy mieć także na uwadze fakt, że niemalże cała kara została już odbyta w ramach tymczasowego aresztowania oraz, że strony zgodnie wnosiły o karę bezwzględną.

Wobec wynikającego z art. 56 ust. 3 obowiązku wymierzenia oskarżonemu kary grzywny obok kary pozbawienia wolności Sąd na podstawie art. 56 ust. 3, art. 33 §1 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 100 stu stawek dziennych grzywny po 10 zł. Określając ilość stawek Sąd kierował się dyrektywami z art. 53 §1 i 2 k.k., natomiast ustalając wysokość stawki dziennej miał na uwadze fakt, że oskarżony jest pozbawiony wolności, że orzeczono wobec niego przepadek korzyści majątkowej w kwocie przekraczające 300 tys. zł, a tym samym przyjęcie minimalnej stawki dziennej jest uzasadnione.

Zasadnicza dolegliwość konsekwencji prawnokarnych wynikających z przypisanych E. S. (1) czynów w niniejszej sprawie jest realizowana poprzez orzeczony na podstawie art. 45 §1 k.k. obligatoryjny środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa (rozstrzygnięcie zawarte w punkcie VII. wyroku). Ustalając wysokość korzyści Sąd podzielił zapatrywanie prawne utrwalone w orzecznictwie sądów powszechnych, że: „ podlegająca przepadkowi równowartość korzyści majątkowej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa (stypizowanego w przepisach ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii) w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez niego zysk łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie, środka odurzającego lub psychotropowego” (tak, między innymi, Sąd Apelacyjny w Białymstoku w uzasadnieniu wyroku z dnia 25 czerwca 2015 roku w sprawie II AKa 253/14 (opubl. (...) Prawnej LEX nr 1761766). Nie przestawiając szeroko wywodów zawartych we wskazanym orzeczeniu oraz innych analogicznych judykatach zauważyć jedynie należy, że brak jest jakichkolwiek przesłanek dla utożsamiania korzyści majątkowej z dochodem definiowanym jako różnica między przychodem a kosztem uzyskania przychodu. Wskazać także należy, że sprawca występku z art. 56 ust. 1 i 3 ujęty w momencie przestępstwa utraciłby całość środków odurzających wobec ich przepadku na podstawie art. 70 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W tym kontekście nie sposób premiować sprawcy, który z powodzeniem sprzedał narkotyki ograniczając konsekwencje finansowe do różnicy między ceną sprzedaży a ceną zakupu. Również w kontekście celów kary z art. 53 § 1 k.k., tak ogólno-prewencyjnych jak i szczególno -prewencyjnych zasadne jest definiowanie korzyści majątkowej jako ekwiwalentu całej wartości ekonomicznej danej partii środków odurzających. Sprawca angażując określony kapitał (w tym wypadku finansowy) w działanie przestępcze ryzykuje jego całościową utratę. Koresponduje to z wynikającym z art. 44 §2 k.k. przepadkiem przedmiotów sprawcy, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia przestępstwa. Tak zastosowania sankcja o charakterze ekonomicznym na zapobiec ponownemu popełnieniu przez sprawcę przestępstwa obrotu narkotykami, a także wyrobić w społeczeństwie przeświadczenie o ryzyku związanym w obrotem środkami psychoaktywnymi także w aspekcie majątkowym i finansowym. Orzeczone za poszczególne przestępstwa kwoty przepadku wynikały z kwoty przekazanych E. S. (1) przez T. K. (1).

Na podstawie art. 63 §1 k.k. Sad w punkcie VIII. wyroku zaliczył na poczet orzeczonej w punkcie VI. wyroku kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego E. S. (1) w niniejszej sprawie od dnia 18 maja 2011 roku do dnia 2 kwietnia 2012 roku.

Wobec faktu osadzenia E. S. (1), orzeczonej obligatoryjnie grzywny i kwoty orzeczonego przepadku korzyści majątkowej Sąd w punkcie IX. wyroku na podstawie przywołanych tam przepisów zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości uznając, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe.

Wymierzając oskarżonemu D. J. (1) karę za czyny przypisane w punktach X. i XI. wyroku Sąd miał na uwadze, że czynów tych oskarżony dopuścił się w warunkach ciągu przestępstw z art. 91 §1 k.k. – działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu. Wymierzając kary jednostkowe zarówno w punkcie XII. jak i XIV wyroku Sąd zastosował art. 4 §1 k.k. i za podstawę wymiaru kary przyjął art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 roku. Przepis ten przewidywał zagrożenie karne od roku do 10 lat pozbawienia wolności. W zakresie czynu przypisanego w punkcie XII. wyroku uwzględnić należało fakt, iż D. J. (1) występował sam jako sprzedający 5 kg marihuany i samodzielnie przeprowadzał transakcję. Natomiast w ramach ciągu przestępstw przypisanych w punktach X. i XI. wyroku oskarżony ten działał jako organizator transakcji (pośrednik) pomiędzy E. S. (1) a T. K. (1), przy czym każda z transakcji obejmowała 3 kg marihuany. W tym stanie rzeczy zachowanie D. J. (1) w zakresie czynu z punktu XII. wyroku cechuje istotna większa społeczna szkodliwość, choć w obu przypadkach społeczną szkodliwość uznać należy za znaczną. Jako okoliczności obciążające w zakresie obu kar jednostkowych Sąd uwzględnił uprzednią karalność D. J. (1) oraz jednoznacznie negatywną opinię z miejsca zamieszkania (co wynika z opinii nadesłanej z Aresztu Śledczego w G.). Na niekorzyść oskarżonego w zakresie kary wymierzonej w punkcie XIV. wyroku rzutuje fakt przypisania ciągu przestępstw. Jako okoliczność łagodzącą poczytać należało wyłącznie umiarkowanie pozytywną opinię z okresu osadzenia oraz fakt, że obrót dotyczył marihuany, a więc tzw. „miękkim” narkotyku o najmniejszym potencjalne uzależniającym oraz relatywnie najmniejszej szkodliwości dla zdrowia. Ponadto wobec treści art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł wobec oskarżonego grzywny obok kar pozbawienia wolności. Ustalając liczbę stawek dziennych Sąd miał na uwadze te same okoliczności co przy karach pozbawienia wolności. Natomiast określając wysokość stawki dziennej na podstawie art. 33 §3 k.k. uwzględnił fakt wieloletniego osadzenia oskarżonego oraz posiadane zadłużenie (wynikające z opinii z AŚ w G.).

Wymierzając oskarżonemu karę łączną na podstawie art. 91 §2 k.k. i art. 86 §1 k.k. Sąd miał na uwadze ścisły związek przedmiotowy pomiędzy przestępstwami (tożsama kwalifikacja prawna czynu), bliski związek czasowy oraz tożsamość nabywcy. Okoliczności te przemawiały za zastosowaniem zasady absorpcji kar jednostkowych. Natomiast celem w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej przemawiały także w pewnym zakresie za zastosowaniem zasady kumulacji kar jednostkowych. Stąd mogąc wymierzyć oskarżonemu karę łączną od 3 lat do 5 lat Sąd wymierzył karę na 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W zakresie kary łącznej grzywny Sad zastosował w równym stopniu zasadę absorpcji i kumulacji kar jednostkowych mając na uwadze akcesoryjny charakter tej kary i uwzględniając przede wszystkim celem w zakresie prewencji generalnej i indywidualnej.

Na podstawie art. 45 §1 k.k. Sąd w punkcie XVI. wyroku orzekł wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa. W zakresie czynów przypisanych w punktach X. i XI. wyroku odpowiadało to prowizji otrzymanej przez oskarżonego od E. S. (1). Natomiast w zakresie czynu przypisanego w punkcie XII. wyroku była to cała kwota przekazana przez T. K. (1) D. J. (1). W odniesieniu do orzeczonego przepadku aktualne pozostają wywody dotyczące w tej kwestii oskarżonego E. S. (1).

Wymierzając oskarżonemu W. L. karę za czyny przypisane w punktach XVIII. i XIX. wyroku Sąd jako okoliczności łagodzące potraktował uprzednią niekaralność oskarżonego. Na korzyść oskarżonego przemawiają także jego właściwości i warunki osobiste albowiem kontynuował on edukację celem zdobycia wyższego wykształcenia. Natomiast na niekorzyść oskarżonego przemawiał fakt, iż posiadanie dotyczyło znacznej ilości narkotyków, że przynajmniej część marihuany była przeznaczona do udzielenia innym osobom. Mając powyższe na uwadze mogąc przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 62 ust. 2 w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 roku wymierzyć W. L. w punkcie XVIII. wyroku karę od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności Sąd wymierzył karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Analogiczne okoliczności Sąd miał na uwadze wymierzając karę za czyn z punktu XIX. przy czym z uwagi na ustawowe zagrożenie karą pozbawienie wolności do lat 3 oraz zdecydowanie niższą społeczną szkodliwość tego czynu Sąd wymierzył karę 2 miesięcy pozbawienia wolności. Orzekając w punkcie XX. karę łączną pozbawienia wolności Sąd miał na uwadze bliski związek czasowy pomiędzy czynami oraz ścisły związek przedmiotowy i stosując zasadę absorpcji karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Oceniając dotychczasową postawę życiową oskarżonego W. L. z uwzględnieniem dyrektywy z art. 69 §1 i 2 k.k., w szczególności fakt jego uprzedniej niekaralność oraz kontynuowania edukacji Sąd w punkcie XXI. wyroku przy zastosowaniu art. 4 §1 k.k. na podstawie art. 69 §1 i 2 k.k., art. 70 §1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej oskarżonemu kary łącznej na okres próby wynoszący 3 lata. Okres ten jest w ocenie Sądu niezbędny, a zarazem wystarczający dla weryfikacji, czy prognoza Sądu co do podstawy życiowej oskarżonego okaże się słuszna.

W punkcie XXII. wyroku Sąd na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek pozostałego po badaniu suszu roślin konopi zabezpieczonych w dacie zatrzymania W. L..

W punkcie XXIII. wyroku Sąd na podstawie art. 70 ust. 4 tejże ustawy orzekł od oskarżonego na rzecz Stowarzyszenia Monar w W. nawiązkę w kwocie 5000 zł. Środek ten ma wzmocnić oddziaływanie wobec W. L. wynikające z warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności.

Wobec faktu, że W. L. deklarował uzależnienie od marihuany (co koresponduje z wnioskami opinii sądowo-psychiatrycznej) oraz fakt leczenia uzależnienia od kannabinoli Sąd w punkcie XXIV. wyroku na podstawie art. 71 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii zobowiązał oskarżonego do kontynuowania leczenia w związku z uzależnieniem od środków odurzających w placówce wskazanej przez Sąd i oddał pod dozór kuratora sądowego.

Wobec braku podstaw do zwolnienia W. L. od kosztów Sądowi Sąd w punkcie XXVI. wyroku obciążyły przypadającą na niego częścią wydatków i na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w kwocie 300 zł.

Zastosowanie przepisów w brzmieniu obowiązującym do dnia 8 grudnia 2011 roku

Wobec brzmienia art. 4 k.k. Sąd oparł ogół rozstrzygnięć dotyczących każdego z oskarżonych na przepisach obowiązujących w dacie popełnienia przypisanych im czynów a precyzyjnie obowiązujących do dnia 8 grudnia 2011 roku. Z uwagi na niższe ustawowe zagrożenie karą za czyny z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wobec E. S. (1) i D. J. (1) oraz za czyn z art. 62 ust. 1 i 2 wobec W. L., a także możliwości warunkowego zawieszenia W. L. wymierzonej mu kary roku i 6 miesięcy pozbawienia ustawa obowiązująca uprzednio była względniejsza dla sprawców.