Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Elżbieta Domagalska

Protokolant – p.o. sekr. Sylwia Laskowska, sekr. Anna Rogojsza, p.o. sekr. Marta Sekta

w obecności Prokuratora --------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28.03.2018 r., 16.05.2018 r., 20.06.2018 r., 25.07.2018r., 26.11.2018r., 27.03.2019r. sprawy

E. Ł. z d. K.

córki R. i S. z d. B.

ur. (...) w G.

oskarżonej o to, że:

W dniu 22 października 2013 r. w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadziła w błąd przedstawiciela pożyczkodawcy odnośnie swojego stanu majątkowego, w tym ilości ciążących na niej zobowiązań finansowych oraz w zakresie składników majątku pozostających w jej dyspozycji, zawierając umowę pożyczki nr (...)
z Funduszem (...) Sp. z o.o., której nie miała zamiaru ani możliwości spłacić, czym doprowadziła wymieniony podmiot do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 73.663,44 zł,

tj. o czyn z art. 286§1 kk

1.  Oskarżoną E. Ł. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z tym, że niekorzystne rozporządzenie mieniem było w kwocie 61.663,44 zł i za to na podstawie art. 286§1 kk skazuje ją na karę 1 (jeden) roku pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 69§1 i 2 kk, art. 70§1 kk i art. 72§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 2 (dwa) lat zobowiązując oskarżoną do informowania sądu o przebiegu okresu próby co 6 (sześć) miesięcy.

3.  Na podstawie art. 624§1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983r. z późn. zm.) zwalnia oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 28/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. Ł. (wcześniej K.) prowadziła w G. działalność gospodarczą pod firmą (...). W dniu 09.10.2013r. zwróciła się do Funduszu (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. z pisemnym wnioskiem o przyznanie jej pożyczki w kwocie 50.000 zł na zakup sprzętu i towaru. Jako swój majątek osobisty wskazała mieszkanie o wartości 180.000 zł i samochód wartości 28.000 zł. Ponadto we wniosku podała cztery zobowiązania osobiste na łączną kwotę 40.000 zł. Oświadczyła, że podane przez nią dane we wniosku są zgodne ze stanem faktycznym i poza zobowiązaniami i obciążeniami ujawnionymi we wniosku nie ciążą na niej istotne zobowiązania lub obciążenia na rzecz jakichkolwiek osób czy podmiotów. Wyżej wskazane przez nią dane we wniosku nie były jednak zgodne ze stanem faktycznym, bowiem mieszkanie stanowiło własność jej męża M. K. i nie ujawniła ona pełnej ilości i wysokości ciążących na niej zobowiązań finansowych wobec innych podmiotów, tj. wobec (...) Banku (...) w G., (...) Banku SA i (...). Na podstawie złożonego wniosku została zawarta w dniu 22.10.2013r. między nią a Funduszem (...) Sp. z o. o. umowa pożyczki nr (...), na mocy której przyznano jej kwotę 73.663,44 zł. Kwota ta zawierała opłatę administracyjną w wysokości 9.000 zł i opłatę za udzielenie pożyczki w wysokości 3.000 zł. Poręczycielem tej pożyczki był M. K.. E. Ł. zobowiązała się do spłaty udzielonej pożyczki w 24 ratach od dnia 20.11.2013r. Zgodnie z harmonogramem spłat w dniu 20.11.2013r. stała się wymagalna pierwsza rata pożyczki w kwocie 3.393,93 zł, a w dniu 20.12.2013r. kolejna rata. Z zaciągniętej pożyczki tylko jedna rata została zapłacona i oskarżona zaniechała spłaty dalszych rat. W dniu 20.01.2014r. zawiesiła działalność gospodarczą, a w dniu 17.06.2014r. jej zaprzestała. Wzywana przez wierzyciela do spłaty należności początkowo utrzymywała, iż będzie ją spłacać, jednak wkrótce zaczęła unikać kontaktów z przedstawicielem wierzyciela. W przedmiotowej sprawie Fundusz (...) Sp. z o. o. uzyskał sądowy nakaz zapłaty, jednak egzekucja z majątku dłużniczki oraz poręczyciela okazała się bezskuteczna.

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o odpisy: wniosku o przyznanie pożyczki k.4-10, umowy pożyczki k.11-14, aktu notarialnego k.46-49, akt Km 302/15 k.69-85, dane (...) k.56, 64 oraz informację (...) Banku (...) w G. z załącznikami k.261-272, informację (...) Bank SA z załącznikami k.307-331, informację (...) k.373, zeznania świadka Ł. K. k.439-439v, 128-129.

Oskarżona E. Ł. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu (k.438v). Twierdziła, że kiedy zaciągała przedmiotowa pożyczkę to dochody z jej działalności gospodarczej były bardzo dobre. Utrzymywała, że po rozwodzie z mężem M. K. w dniu 01.04.2014r. powiedział jej, że to on będzie spłacał tę pożyczkę i dopiero w trakcie egzekucji komorniczej dowiedziała się, że tej pożyczki nie spłaca.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej były nieszczere i złożone zostały na potrzeby przyjętej linii obrony. Zestawienie dokumentów w postaci odpisów jej deklaracji podatkowej PIT-36 za lata 2012 i 2013 (k.223-231), historii rachunku bankowego Banku (...) SA (k.91-101) oraz informacji (...) Banku (...) w G. z załącznikami (k.261-272), informacji (...) Bank SA z załącznikami (k.307-331), informacji (...) (k.373) zdecydowanie przeczą jej dobrej kondycji finansowej i dowodzą braku możliwości spłaty zaciągniętej w (...) Fundusz Sp. z o. o. pożyczki.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków Ł. K. (k.439-439v, 128-129), A. R. (2) (k.493, 123-125) i B. M. (k.110-111). Zeznania te nie zawierały żadnych treści wskazujących na ich nieszczerość i zostały złożone przez osoby obce wobec oskarżonej, które nie miały żadnego powodu, by zeznawać fałszywie narażając się przy tym na odpowiedzialność karną.

Świadek M. K. potwierdził w swych zeznaniach, że oskarżona zaciągnęła pożyczkę w Funduszu (...) Sp. z o. o., a on był jej poręczycielem i pożyczka ta nie została spłacona (k.439v-440, 43-44, 218). Sąd dał wiarę jego zeznaniom, bo korespondowały z dokumentami dotyczącymi zawartej umowy pożyczki, zeznaniami świadka Ł. K. i nie zawierały żadnych treści wskazujących na konfabulację.

Nic istotnego nie wniosły do sprawy zeznania świadków A. K. (k.440-440v, 119-120) i M. L. (k.446-446v, 131).

Nie budziły żadnych wątpliwości zebrane w sprawie dokumenty, w szczególności odpisy wniosku o przyznanie pożyczki (k.4-10), umowy pożyczki (k.11-14), aktu notarialnego (k.46-49), akt Km 302/15 (k.69-85), deklaracji podatkowej PIT-36 za lata 2012 i 2013 (k.223-231), historia rachunku bankowego Banku (...) SA (k.91-101) oraz informacja (...) Banku (...) w G. z załącznikami (k.261-272), informacja (...) Bank SA z załącznikami (k.307-331), informacja (...) (k.373). Zostały one sporządzone przez uprawnione podmioty i nie były kwestionowane przez strony. Zebrane dokumenty wskazują, iż we wniosku o pożyczkę nieprawdziwie określiła ilość i wysokość ciążących na niej zobowiązań finansowych i nieprawdziwie wskazała mieszkanie jako składnik swojego majątku.

Reasumując, stwierdzić należy, że wina i okoliczności popełnienia przez oskarżoną E. Ł. zarzucanego jej czynu w świetle zgromadzonych dowodów nie budzą żadnych wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 286§1 kk podlega karze ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania.

Jak wykazało postępowanie dowodowe E. Ł. w dniu 22.10.2013r. w G. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadziła w błąd przedstawiciela pożyczkodawcy odnośnie swojego stanu majątkowego, w tym ilości ciążących na niej zobowiązań finansowych oraz w zakresie składników majątku pozostających w jej dyspozycji, zawierając umowę pożyczki nr (...) z Funduszem (...) Sp. z o. o., której nie miała zamiaru ani możliwości spłacić, czym doprowadziła wymieniony podmiot do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 61.663,44 zł. Zachowaniem tym wyczerpała ona znamiona przestępstwa z art. 286§1kk. Dokonano korekty wskazanej w zarzucie aktu oskarżenia kwoty, bowiem w ocenie Sądu pobrana przez Fundusz (...) Sp. z o. o. z przyznanej pożyczki opłata administracyjna w kwocie 9.000 zł i opłata za udzielenie pożyczki w wysokości 3.000 zł nie wchodziły w zakres wyrządzonej szkody.

Nie ulega wątpliwości, iż czynu tego dopuściła się oskarżona z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim, o czym świadczą okoliczności zdarzenia. E. Ł. jest osobą dorosłą i poczytalną. Działając w celu uzyskania pożyczki, z pełną świadomością złożyła nierzetelne pisemne oświadczenie co do istotnych dla jej przyznania okoliczności takich jak stan jej majątku i ilość oraz wysokość jej zobowiązań finansowych, zdając sobie w zupełności sprawę z tego, iż wprowadza w ten sposób w błąd pożyczkodawcę co do jej zdolności do spłaty tego zobowiązania. Wysokość ciążących na niej zobowiązań finansowych w chwili zawierania przedmiotowej umowy pożyczki i jej stan majątkowy jednoznacznie w ocenie Sądu wskazują, iż nie miała ona zamiaru ani możliwości spłaty tego zobowiązania. Powyższe potwierdza też fakt, iż wkrótce po zaciągnięciu pożyczki zaprzestała ona prowadzenia działalności gospodarczej.

Wymierzając karę oskarżonej Sąd miał na uwadze, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy sprawcy, ale też uwzględniała stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Na niekorzyść oskarżonej przemawiała wysokość wyrządzonej przestępstwem szkody i fakt, że nie czyniła ona nic w kierunku jej naprawienia. Z drugiej jednak strony należało wziąć pod uwagę, iż oskarżona wiedzie ustabilizowany tryb życia i wcześniej nie była karana za przestępstwa. Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności uznano za odpowiednią dla niej karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat zobowiązując jednocześnie oskarżoną do informowania sądu o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy. Wymierzona kara zdaniem Sądu spełni swój cel wychowawczy i zapobiegawczy wobec oskarżonej i czyni zadość prewencji ogólnej.

O kosztach rozstrzygnięto w oparciu o art. 624§1kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. Dz. U. z 1983r., Nr 49, poz.223 z późn. zm.). Na podstawie powyższych przepisów zwolniono oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych, gdyż nie posiada ona żadnego majątku ani źródła dochodu, więc uiszczenie tych należności byłoby dla niej zbyt uciążliwe.