Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2018r.

Sąd Okręgowy w Płocku, IV Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Jarosław Pejta

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 13 grudnia 2018 r. w P.

sprawy z powództwa easyDEBT Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko K. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Żyrardowie z 26 kwietnia 2018 roku

sygn. akt I C 1123/17

I.  zmienia zaskarżony wyrok na następujący:

1. zasądza od pozwanej K. M. na rzecz powoda easyDEBT Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W. kwotę 3308,20 złotych (trzy tysiące trzysta osiem złotych dwadzieścia groszy);

2. oddala powództwo w pozostałej części;

3. znosi koszty procesu między stronami.

II.  oddala apelację w pozostałej części;

III.  znosi między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

SSO Jarosław Pejta

IV Ca 776/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 26 kwietnia 2018 r. Sąd Rejonowy w Żyrardowie zasądził od pozwanej K. M. na rzecz powoda easyDEBT Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z W. kwotę 3.657,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 13 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty (punkt 1), oddalił powództwo w pozostałej części (punkt 2), zasądził od pozwanej K. M. na rzecz powoda easyDEBT Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego z W. kwotę 1.179,19 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 3).

Od powyższego wyroku pozwana wniosła apelację zarzucając mu:

1.  naruszenie norm prawa materialnego,

2.  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dokonanie pobieżnej i wybiórczej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i wyprowadzenie nielogicznych, sprzecznych wewnętrznie wniosków z zebranego materiału dowodowego prowadzących w rezultacie do błędnej oceny okoliczności faktycznych, art. 328 § 2 k.p.c. poprzez ogólne i niesprecyzowane odniesienie się do wszystkich wniosków dowodowych zgłoszonych w sprawie,

3.  nierozstrzygnięcie merytorycznie wszystkich składanych przez pozwaną zarzutów procesowych oraz wniosków dowodowych. Bezpodstawne pominięcie zarzutów podnoszonych przez pozwaną w czasie trwania procesu,

4.  nierozpoznanie wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych,

5.  błędne wyliczenie kosztów procesowych jakie pozwana ma zapłacić powodowi.

Mając powyższe na uwadze wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na jej rzecz kosztów procesu.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jest w niewielkim zakresie zasadna.

Stosownie do treści art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., ponieważ postępowanie dowodowe przed Sądem II instancji nie było przeprowadzone, uzasadnienie wyroku ograniczone zostało do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., należy stwierdzić, iż Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że skuteczne postawienie zarzutu błędnej oceny dowodów wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów, której ramy są zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnym poziomem świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość. W uznaniu Sądu II instancji Sąd Rejonowy dokonał właściwej oceny materiału dowodowego zebranego w sprawie i ustalił prawidłowo wszelkie okoliczności istotne dla merytorycznego rozstrzygnięcia, popełniając jedynie błąd przy analizie umowy pożyczki wiążącej pozwaną z pierwotnym wierzycielem w zakresie stopy odsetek na którą strony się umówiły w przypadku opóźnienia dłużnika. W treści umowy pożyczki, w punkcie 2.4 wskazano, że stopa odsetek za opóźnienie, o której mowa w punkcie 8.8 Regulaminu wynosi 0 % w stosunku rocznym (k.46 akt sprawy). Z kolei w punkcie 8.8 Ogólnych warunków udzielania pożyczek ( (...)), stwierdzono, że w wypadku niespłacenia kapitału P. lub innych należności A. wynikających z Umowy P. w terminach określonych w Umowie P., do kwot przeterminowanych stosuje się stopę odsetek za opóźnienie określoną w Umowie P. czyli 0% (k. 47 - 48 akt sprawy).

Zgodnie z art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Skoro pierwotny wierzyciel ustalił, iż nie będzie naliczał odsetek za opóźnienie, a na podstawie umowy przelewu wierzytelności, zgodnie z art. 509 § 2 k.c. wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki to brak było podstaw aby powód mógł domagać się odsetek za opóźnienie.

Wprawdzie zgodnie z art. 481 § 1 k.p.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jednak na podstawie § 2 tego artykułu należą się odsetki ustawowe za opóźnienie, jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona. Tymczasem w niniejszej sprawie strony właśnie oznaczyły stopę odsetek na 0%.

Mając powyższe na uwadze należało zmienić zaskarżony wyrok, w ten sposób, że zasądzoną przez Sąd Rejonowy kwotę 3.657,22 zł obniżyć do kwoty 3.308,20 zł (ustalona prawidłowo przez Sąd Rejonowy kwota do zwrotu 4060,00 złotych pomniejszona o wpłatę 751,80 złotych). W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Powyższa zmiana rozstrzygnięcia co do meritum wiązała się również z koniecznością weryfikacji orzeczenia co do kosztów procesu. Wskutek rozpoznania apelacji powód wygrał proces w 51 % w związku z czym w ocenie Sądu II instancji zasadne było zastosowanie art. 100 k.p.c. i zniesienie kosztów procesu między stronami.

Oprócz potrzeby powyższej zmiany Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji w pozostałej części. Wbrew twierdzeniom skarżącej Sąd nie dostrzegł naruszenia przepisów prawa materialnego ani naruszenia jej praw poprzez brak rozstrzygnięcia co do wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, w sytuacji gdy na etapie jego wniesienia żadnymi kosztami nie była ona obciążona. Sąd II instancji nie podziela również zarzutu nierozpoznania zgłoszonych przez pozwaną okoliczności czy też wniosków dowodowych. W swoich pismach strona pozwana kwestionowała istnienie wiążącej ją z pierwotnym wierzycielem umowy, w odpowiedzi na co powód przedstawił odpowiednie dokumenty. W ocenie Sadu II instancji mimo, że nie zostały one przedstawione już w pozwie stanowiły one odpowiedź na twierdzenia pozwanej i niezasadne byłoby ich pominięcie na podstawie art. 207 § 6 k.p.c. Wbrew stanowisku przedstawionemu w apelacji, Sąd Okręgowy we wniesionych przez skarżącą pismach nie dostrzegł wniosku o przeprowadzenie jakiegokolwiek dowodu, w związku z czym niezrozumiały pozostaje zarzut pominięcia przez Sąd I instancji zgłoszonych wniosków skoro ich nie było.

Sąd Okręgowy nie dostrzegł również podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia ww. przepisu możliwe jest jedynie w sytuacji, gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera elementów konstrukcyjnych, o których mówi przepis, co w konsekwencji uniemożliwia lub bardzo utrudnia sądowi odwoławczemu przeprowadzenie kontroli instancyjnej rozstrzygnięcia (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 21 lutego 2018 r. I AGa 37/18), to zaś w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Analiza akt sprawy oraz sporządzonego uzasadnienia pozwoliła zweryfikować podnoszone przez skarżącą okoliczności dlatego zarzut ten należało uznać za chybiony.

Mając powyższe na uwadze Sąd II instancji na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok we wskazanym wyżej zakresie, zaś w pozostałej części, uznając apelację za niezasadną oddalił ją stosując art. 385 k.p.c.

Z uwagi na fakt, iż apelacja okazała się w niewielkiej części skuteczna, a powód nie wnosił o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania za II instancję Sąd Okręgowy postanowił na podstawie art. 100 k.p.c. znieść między stronami koszty postępowania apelacyjnego.

J. P.

zarządzenie z 21 stycznia 2019 r.:

- odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda.

SSO Jarosław Pejta