Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 lipca 2018r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił P. O. prawa do renty w związku z wypadkiem przy pracy, na podstawie ustawy z dnia 30 października 2002r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( tekst jednolity Dz. U. z 2017r., poz. 1773 ze zm. ), uzasadniając swoje stanowisko orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10 lipca 2018r., która nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w szczególności wbrew stanowisku Komisji Lekarskiej ZUS, jest osobą niezdolną do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Sąd ustalił i zważył co następuje :

Kwestia sporna w przedmiotowej sprawie dotyczyła oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego wpływu na zdolność do pracy.

W myśl art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm. ), mającej odpowiednie zastosowania w niniejszej sprawie – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy czym w przypadku ubiegania się o rentę w związku z wypadkiem przy pracy niezbędne jest, aby istniejąca niezdolność pozostawała w związku z tym wypadkiem.

W celu rozstrzygnięcia wspomnianej wyżej kwestii spornej Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych, lekarzy następujących specjalizacji :

- specjalisty medycyny pracy,

- neurochirurga.

Biegli we wnioskach końcowych wskazali na przebyty przez ubezpieczonego ciężki uraz mózgu, który pozostawił istotny deficyt w postaci zniesienia węchu oraz braku smaku przy jedzeniu, a także utrzymujące się dolegliwości bólowe głowy zawroty głowy i bóle odcinka L – S.

Zdaniem biegłych sądowych, ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, od zakończenia zwolnienia lekarskiego, tj. od 16.10.2017r. do 31.03.2019r. Biegli wyjaśnili, że z uwagi na istniejące dolegliwości ubezpieczony nie może wykonywać pracy na wysokości oraz nie może mieć styczności z farbami i rozpuszczalnikami z uwagi na zniesienie węchu i zagrożenie zatruciem.

- dowód – opinia biegłych sądowych ( k. 13 - 14 akt ).

Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń zgłoszonych przez organ rentowy, jak również wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej. Należy bowiem zauważyć, że w skład zespołu biegłych sądowych wchodzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonemu. Odnosząc się do opinii biegłych sądowych, w ocenie Sądu, zasługiwała ona na pozytywną ocenę, została bowiem oparta nie tylko na specjalistycznej wiedzy, ale też na przeprowadzonych u ubezpieczonego badaniach i dokumentacji medycznej, a jej treść była jasna i logicznie uzasadniona. W wydanej opinii biegli wyjaśnili, że utrata węchu stanowi główną przeszkodę w możliwości kontynuowania zatrudnienia wymagającego użycia lakierów i rozpuszczalników z uwagi na obawy zatrucia. Natomiast bóle i zawroty głowy stanowią przeciwskazania do wykonywania pracy na wysokości. Dodatkowo na rozprawie ubezpieczony zeznał, że wprawdzie z zawodu jest fototechnikiem, jednak obecnie z uwagi na rozwój techniki nie wywołuje się zdjęć dotychczasowymi metodami a stosuje się metody komputerowe obróbki zdjęć, których on nie zna.

W tej sytuacji należy stwierdzić, że faktyczne kwalifikacje zawodowe ubezpieczonego są związane z wykonywaniem reklam, albowiem praca w wyuczonym zawodzie jest w zasadzie nieosiągalna.

Mając powyższe na uwadze, Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym przeprowadzony dowód z opinii biegłych sądowych uznał odwołanie ubezpieczonego za uzasadnione i zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w pkt 1 wyroku.

W pkt 2 – Sąd oddalił żądania ubezpieczonego wykraczające poza przyznaną rentę ( k. 4 odwołania).

Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem lekarze badający ubezpieczonego z ramienia ZUS, jak i biegli sądowi, dysponowali w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną, zatem mieli podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, co z kolei stanowiłoby podstawę do wydania decyzji analogicznej, jak wyrok Sądu, czego jednak nie uczyniono.

O kosztach orzeczono w myśl art. 98 kpc.

SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz