Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu 8 marca 2017 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko A. B.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz pozwanego A. B. kwotę 3617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i oddala wniosek pozwanego o zasądzenie kosztów postępowania w pozostałym zakresie.

SSO Renata Olejnik - Tyszka

Sygn. akt XVI GC 879/15

UZASADNIENIE

Dnia 16 lipca 2015 r. powód (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” w W. złożyła pozew o zasądzenie od pozwanego A. B. kwoty 100 800 zł wraz ustawowymi odsetkami od dnia 24 kwietnia 2015 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 17 października 2013 r. zawarł z pozwanym umowę agencyjną, na podstawie której pozwany jako agent zobowiązał się do wykonania na rzecz powoda usług agencyjnych. Powód wypowiedział niniejszą umowę pozwanemu. Zgodnie z treścią umowy, pozwany w okresie obowiązywania umowy oraz pięć lat po jej zakończeniu, zobowiązany był do zachowania w tajemnicy wszelkich informacji poufnych dotyczących powoda, w tym informacji o wysokości wynagrodzenia agenta. W przypadku naruszenia tego zakazu, umowa przewidywała karę umowną w wysokości trzykrotności wynagrodzenia (tj. 33 600 zł). Pozwany naruszył ten obowiązek poprzez przelanie na rzecz (...) sp. z o.o. spornej wierzytelności dochodzonej od powoda z tytułu faktury o numerze (...). Informacje o zasadach współpracy i wysokości wynagrodzenia pozwanego z umowy agencyjnej przekazane przez pozwanego podmiotowi trzeciemu były informacjami istotnymi dla powoda, w związku z czym pozwany dopuścił się naruszenia wskazanego zobowiązania umownego. W konsekwencji powyższego, powód wystawił na pozwanego notę obciążeniową o numerze 01/04/2015 z dnia 2 kwietnia 2015 r. na kwotę 100 800 zł. Pozwany odmówił zapłaty i nie uregulował tej należności wskazując, że nie doszło do naruszenia opisanego zakazu konkurencji.

W dniu 15 października 2015 r. pozwany w przepisanym terminie złożył odpowiedź na pozew wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Jednocześnie pozwany złożył powództwo wzajemne wnosząc na podstawie art. 22 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji o zobowiązanie powoda do złożenia jednokrotnego oświadczenia, które miałoby zostać opublikowane na jego koszt w ,,Gazecie (...) w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku w niniejszej sprawie o wskazanej w odpowiedzi na pozew treści.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, by dopuścił się czynu nieuczciwej konkurencji. Potwierdził, że łączyła go z powodem umowa agencyjna oraz, że zawarł z (...) sp. z o.o. umowę przelewu wierzytelności. Ponadto, podkreślił, że powód nie zapłacił mu należnego wynagrodzenia z umowy agencyjnej, w związku z czym pozwany nie będąc profesjonalistą w tej dziedzinie, zwrócił się o odzyskanie swoich należności do firmy windykacyjnej. Treść umowy przelewu wierzytelności jednoznacznie nawiązywała do odzyskania należności, w związku z czym nie można uznać by zachowanie pozwanego polegające na próbie odzyskania swoich należności zmierzało do dokonania czynu nieuczciwej konkurencji. Zachowanie pozwanego było zgodne z przepisami prawa. Przekazane przez pozwanego dane podmiotowi trzeciemu nie naruszały tajemnicy powoda, a były to dane niezbędne do odzyskania należności, działanie to nie jest również sprzeczne z celem i wolą stron umowy agencyjnej. Co więcej, zdaniem pozwanego, zapis § 7 umowy jest niezgodny z art. 3 u.z.n.k., co powoduje jego nieważność. Zaś wytoczenie przez powoda niniejszego powództwa wypełnia przesłanki z art. 5 k.c., stanowiąc próbę zastraszenia pozwanego i cofnięcia pozwu o zapłatę. Z ostrożności pozwany zarzucił także, że zastrzeżona kara jest rażąco wygórowana.

Dnia 3 grudnia 2015 r. w odpowiedzi na wezwanie Sądu, pozwany cofnął pozew wzajemny w zakresie zobowiązania powoda do złożenia oświadczenia woli.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje.

Dnia 17 października 2013 r. powód (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” w W. zawarł z pozwanym A. B. prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą umowę agencyjną, przedmiotem której było wykonanie przez pozwanego jako agenta usług agencyjnych polegających na działaniach zmierzających do doprowadzenia do zawarcia pomiędzy powodem a potencjalnymi klientami powoda, umów w przedmiocie sprzedaży/dostawy/udzielenia praw na korzystanie z produktów i usług oferowanych przez powoda oraz usług polegających na definiowaniu potrzeb klientów powoda. Powodowa spółka w wykonywanej działalności gospodarczej zajmuje się działalnością informatyczną, w tym doradztwem informatycznym, wdrażaniem systemów informatycznych, działalnością związaną z oprogramowaniem, sprzedażą hurtową komputerów, maszyn i urządzeń biurowych, przetwarzaniem danych i tym podobne. Pozwany oprócz świadczonej na rzecz powoda umowy, pełnił w powodowej spółce funkcję członka zarządu.

/dowód: umowa wraz z załącznikami k. 10 – 17 akt; odpis z KRS powoda k. 49 – 52 akt; informacja ze strony internetowej k. 39 akt/

Umowa agencyjna została zawarta na czas nieokreślony (§2 ust. 1 umowy). W § 5 ust. 1 umowy strony przewidziały: wynagrodzenie miesięczne w wysokości 33 600 zł płatne na podstawie wystawionej przez pozwanego faktury Vat (§ 5 ust. 1a), wynagrodzenie dodatkowe uzależnione od zrealizowania planu na dany rok (§ 5 ust. 1b) oraz wynagrodzenie prowizyjne, zgodne z zasadami opisanymi w załączniku nr 1 do niniejszej umowy (§ 5 ust. 1c).

/dowód: umowa wraz z załącznikami k. 10 – 17 akt/

Stosownie do § 7 umowy, agent zobowiązał się do zachowania w tajemnicy wszelkich dotyczących powoda informacji poufnych- ustnych, pisemnych bądź utrwalonych w innej formie. Pod pojęciem informacji poufnych, strony rozumiały każdą informację techniczną, technologiczną, handlową lub organizacyjną, w tym informację o wysokości wynagrodzenia agenta, której ujawnienie mogłoby narazić na szkodę powoda. Pozwany zobowiązał się do bezwzględnego zachowania w tajemnicy wszelkich informacji poufnych uzyskanych w czasie współpracy oraz ich nieujawniania osobom trzecim, o ile nie uzyskałby pisemnej zgody powoda. Pozwany zobowiązał się do powstrzymania się od ujawnienia w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, jakichkolwiek informacji lub materiałów uzyskanych w trakcie wykonywania i obowiązywania niniejszej umowy, w sposób zamierzony lub niezamierzony, od powoda lub jakiejkolwiek osoby współpracującej z powodem, które to informacje lub materiały zawierać mogą wyraźne lub w sposób dorozumiany tajemnicę przedsiębiorstwa powoda, o ile powód nie wyrazi uprzedniej pisemnej zgody na ujawnienie określonej informacji lub materiału określonej osobie trzeciej. Zobowiązanie w zakresie poufności obowiązywać miało strony w okresie trwania umowy oraz przez okres 5 lat od jej rozwiązania lub wygaśnięcia. Pozwany znał znaczenie tej klauzuli i miał świadomość konsekwencji jej naruszenia.

/dowód: umowa wraz z załącznikami k. 10 – 17, zeznania pozwanego k. 250 akt/

Zgodnie z § 9 umowy, w przypadku nie dotrzymania przez agenta zobowiązania wynikającego z powyższego § 7, agent zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda odrębnie za każde naruszenia – kary umownej w wysokości trzykrotności wynagrodzenia określonego w § 5 ust. 1a. Dalej strony ustaliły, że obowiązek zapłaty kary umownej powstaje z chwilą ujawnienia okoliczności stanowiącej podstawę żądania kary. Zapłata kary winna nastąpić w terminie 14 dni od tej daty.

/dowód: umowa wraz z załącznikami k. 10 – 17 akt/

O obowiązku zachowania w tajemnicy informacji o wysokości wynagrodzenia pracowników oraz współpracowników powoda informował również zarząd powodowej spółki wskazując w oficjalnie wydanej informacji przesłanej do pracowników, że wysokość wynagrodzenia danego pracownika lub współpracownika również stanowi tajemnicę przedsiębiorstwa powoda. Dostęp do umów zawartych między powodem a jego pracownikami czy współpracownikami mieli jedynie upoważnieni do tego pracownicy powoda. Teksty umów są w powodowej spółce szczególnie chronione przez jego pracowników, zamykane w specjalnie wyznaczonych szafach, do których dostęp mają tylko wyznaczone i upoważnione osoby. Informacje dotyczące umów są opatrzone w powodowej spółce jako ,,tajemnica”. Klauzula o zachowaniu w tajemnicy informacji o wynagrodzeniu stanowiła ochronę w celu zapobieżeniu pozyskania tych informacji przez firmy konkurujące z powodową spółką na rynku oraz ewentualnemu pozyskaniu pracownika powoda przez firmę konkurencyjną. Klauzula o tajemnicy informacji poufnych jest standardowo umieszczana w zawieranych umowach.

/dowód: informacja k. 99 akt; zeznania świadków: A. A. – rozprawa z dnia 7 września 2016 r. k. 191 – 192 akt; J. A. – rozprawa z dnia 7 września 2016 r. k. 192 – 193 akt; M. L. – rozprawa z dnia 7 września 2016 r. k. 193 – 194 akt; zeznania powoda – rozprawa z dnia 8 marca 2017 r., k. 249 – 250 akt/

Dnia 23 czerwca 2014 r. strony za porozumieniem rozwiązały umowę z dnia 17 października 2013 r. ze skutkiem na dzień 23 czerwca 2014 r.

/dowód: porozumienie k. 18 akt/

Dnia 23 czerwca 2014 r. tytułem wynagrodzenia za wykonane usługi agencyjne z powyższej umowy, pozwany jako agent wystawił na rzecz (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” w W. fakturę o numerze (...) na kwotę 31 684,80 zł. Powodowa spółka nie uregulowała tej należności na rzecz pozwanego w wyznaczonym terminie.

/dowód: nakazy k. 20, 24, 28 akt; pozwy k. 21 – 23, 25 – 27 akt, 29 – 31 akt; zeznania pozwanego – rozprawa z dnia 8 marca 2017 r. k. 250 akt/

W dniu 02 września 2014 r. pozwany A. B. jako zbywca zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w B. jako nabywcą umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której pozwany przeniósł na rzecz (...) sp. z o.o. w B. wierzytelność przysługującą pozwanemu względem powoda z umowy agencyjnej wynikającą z faktury (...) z 23.06.2014 r. na kwotę 31 684,80 zł. Wraz z wierzytelnością na nabywcę przeszły związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o odsetki i inne należności uboczne. Zgodnie z załącznikiem nr 1 do umowy, tytułem realizacji niniejszej umowy, nabywca miał otrzymać wynagrodzenie stanowiące (...) netto wartości głównej odzyskanej od dłużnika. Prawo wynagrodzenia przysługiwało nabywcy proporcjonalnie do odzyskanej wierzytelności.

Spółka (...) sp. z o.o. w B. zajmuje się windykacją należności i skupowaniem należności od swoich klientów. Spółka ta nie zajmuje się działalnością informatyczną. Pozwanego nie łączyły z tą spółkę żadne inne umowy ani stosunki.

Przy zawieraniu umowy sprzedaży wierzytelności, spółka (...) sp. z o.o. nie zapoznawała się z treścią umowy agencyjnej z 17 października 2013 r., pozwany przedstawił spółce (...) sp. z o.o. fakturę, z której wywodził roszczenie względem powoda. Na etapie sporządzania pozwu, (...) sp. z o.o. uzyskała od pozwanego umowę agencyjną łączącą go z powodową spółką z 17 października 2013 r. celem załączenia jej do pozwu o zapłatę należności wynikającej z powyższej faktury, jako dowód. Umowa została dostarczona do kancelarii adwokackiej sporządzającej pozew w sprawie przeciwko pozwanemu, bez zapoznawania się z nią przez pracownika spółki (...).

/dowód: umowa sprzedaży wierzytelności wraz z załącznikiem k. 67 – 68 akt; odpis z KRS spółki (...) sp. z o.o. w B. k. 69 – 71 akt; zeznania świadka Ł. G. – rozprawa z dnia 8 grudnia 2016 r. k. 239 – 242 akt/

Dnia 02 września 2014 r. pozwany poinformował powoda, że dokonał cesji wierzytelności przysługującej mu względem powoda wynikającej z faktury o numerze (...) z dnia 26 czerwca 2014 r. z terminem płatności na 07 lipca 2014 r. opiewającej na kwotę 31 684,80 zł na spółkę (...) sp. z o.o. w B..

/dowód: zawiadomienie k. 19 akt/

Z tytułu nieuregulowanej faktury o numerze (...), (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. dochodziła należności od powoda na drodze sądowej wszczynając w tym zakresie postępowania przed Sądem Rejonowym w B. VII Wydział Gospodarczy. Postępowania prowadzone były pod sygnaturami akt: VI GNc 3293/14, VI GNc 3335/14, VI GNc 3249/14, w których wydano nakazy zapłaty nakazujące zapłacić (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” w W. na rzecz (...) sp. z o.o. w B. kwot: 11 000 zł, 10 600 zł, 10 84,80 zł wraz z odsetkami w wysokości ustawowej oraz kosztami procesu. Spółka (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” w W. złożyła sprzeciwy od powyższych nakazów, a Sąd Rejonowy w B. VII Wydział Gospodarczy powyższe sprawy połączył do wspólnego rozpoznania i wpisał pod nową sygnaturę VI GC 930/14. Do pozwów spółka (...) sp. z o.o. dołączyła umowę agencyjną z 17 października 2013 r. łączącą powoda z pozwanym, jako dowód w sprawie. Postępowanie zakończyło się zasądzeniem prawomocnie od (...) (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością” w W. wskazanej kwoty 31 684,80 zł w całości. Spółka uregulowała należność z wyroku.

/dowód: nakazy k. 20, 24, 28 akt; pozwy k. 21 – 23, 25 – 27 akt, 29 – 31 akt; zeznania świadka Ł. G. – rozprawa z dnia 8 grudnia 2016 r. k. 239 – 242 akt; zeznania pozwanego – rozprawa z dnia 8 marca 2017 r. k. 250 akt/

Dnia 02 kwietnia 2015 r. powód wystawił na rzecz pozwanego notę księgową o numerze (...) z dnia 02.04.2015r. na kwotę 100 800 zł tytułem kary umownej wynikającej z naruszenia postanowień § 7 umowy agencyjnej z dnia 17 października 2013 r. Nota księgowa została wysłana przez powoda na adres pozwanego wraz z wezwaniem do zapłaty powyższej kwoty. W wezwaniu powód wyjaśnił, że żądana kwota wynika z tytułu naruszenia obowiązku zachowania w tajemnicy Informacji Poufnych powoda poprzez ich ujawnienie spółce (...) sp. z o.o. w B., co stanowi z kolei naruszenia § 7 umowy agencyjnej, zaś kwota tytułem kary umownej wynika z § 9 ust. 1 i 3 umowy.

/dowód: nota księgowa k. 33 akt; pismo powoda k. 34 akt/

W odpowiedzi na wezwanie powoda, pozwany odmówił zapłaty powyższej kwoty jako nienależnej. Pozwany podniósł, że nie naruszył postanowień umownych, a wezwanie traktuje jako próbę przerzucenia odpowiedzialności za wynik przegranych procesów sądowych przez powoda.

/dowód: odpowiedź pozwanego k. 35 – 37 akt/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów. Strony nie kwestionowały prawidłowości i rzetelności dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, zaś Sąd również nie miał wątpliwości, co do ich wartości dowodowej, stąd były one przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie miały istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Podstawą ustaleń faktycznych Sąd uczynił również zeznania świadków: A. A. (rozprawa z dnia 7 września 2016 r., k. 191 – 192 akt), J. A. (rozprawa z dnia 7 września 2016 r., k. 192 – 193 akt), M. L. (rozprawa z dnia 7 września 2016 r., k. 193 – 194 akt), Ł. G. – (rozprawa z dnia 8 grudnia 2016 r., k. 239 – 242 akt), oraz zeznania powoda (rozprawa z dnia 8 marca 2017 r., k. 249 – 250 akt) i zeznania pozwanego (rozprawa z dnia 8 marca 2017 r., k. 250 akt), którym Sąd dał wiarę, gdyż są spójne, logiczne, konsekwentne i zgodne z przeprowadzonymi w toku postępowania dowodami z dokumentów. Stan faktyczny w sprawie niniejszej nie był sporny, strony różniły się co do oceny prawnej zachowania pozwanego.

Sąd zważył, co następuje.

Strony sporu łączył stosunek prawny oparty na umowie agencyjnej w rozumieniu art. 758 § 1. k.c., który stanowi, że: ,,Przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu.” Bezsporny pomiędzy stronami był fakt, że dnia 17 października 2013 r. powód (...) (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością” w W. zawarł z pozwanym A. B. prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą umowę agencyjną, przedmiotem której było wykonanie przez pozwanego jako agenta usług agencyjnych polegających na działaniach zmierzających do doprowadzenia do zawarcia pomiędzy powodem a potencjalnymi klientami powoda, umów w przedmiocie sprzedaży/dostawy/udzielenia praw na korzystanie z produktów i usług oferowanych przez powoda oraz usług polegających na definiowaniu potrzeb klientów powoda.

Jako podstawę swojego żądania, powódka wskazuje zapis umowny, tj. § 7, stosownie do którego agent zobowiązał się do zachowania w tajemnicy wszelkich dotyczących powoda informacji poufnych- ustnych, pisemnych bądź utrwalonych w innej formie. Pod pojęciem informacji poufnych, strony rozumiały każdą informację techniczną, technologiczną, handlową lub organizacyjną, w tym informację o wysokości wynagrodzenia agenta, której ujawnienie mogłoby narazić na szkodę powoda.

W związku z powyższym, przedmiotem oceny Sądu była zasadność dochodzenia naliczonej przez powódkę kary umownej w wysokości odpowiadającej równowartości 3 miesięcznego, uzyskanego przez pozwanego wynagrodzenia, określonej na kwotę 100 800 zł z powodu złamania przez pozwanego powyższego zakazu.

Dokonując oceny prawnej par.7 umowy agencyjnej z 17 października 2013 r., wskazać należy, iż dopuszczalne jest zawarcie takiej klauzuli przez strony umowy

i ma ona charakter odrębny od pozostałych postanowień umowy. Jej oceny należy więc dokonać niezależnie od pozostałych postanowień umowy. Strony ukształtowały w umowie zakaz ujawniania informacji poufnych poprzez zapłatę kary umownej na wypadek naruszenia postanowień tej klauzuli.

Taki zapis nie jest w ocenie Sądu sprzeczny z zasadami współżycia społecznego, a tym samym jest ważny w rozumieniu art. 58 kc. Wprawdzie, oceniając go jako oddzielny od pozostałych postanowień umownych rodzaj umowy należy wskazać, że nie przewiduje on ekwiwalentnego świadczenia ze strony powodowej, ale rodzaj obowiązku nałożonego na pozwanego nie wiąże się dla niego z istotnymi ograniczeniami, które wymagałyby jakiegoś ekwiwalentu.

Naruszenie tego obowiązku powiązane zostało z zapłatą kary umownej, odrywając odpowiedzialność pozwanego od zaistnienia szkody po stronie powoda, co nie zmienia tego, że oceniając roszczenie powódki należy odwołać się do art. 471 kc. Pozytywną przesłanką odpowiedzialności pozwanego jest naruszenie obowiązku umownego w postaci naruszenia tajemnicy przedsiębiorstwa, w tym przypadku poprzez naruszenie obowiązku zachowania informacji o wysokości wynagrodzenia otrzymywanego od powoda. Wskazać należy, iż na tajemnicę przedsiębiorstwa składają się takie informacje należące do tegoż podmiotu, których przekazanie, ujawnienie lub wykorzystanie albo nabycie od osoby nieuprawnionej zagraża lub narusza interes przedsiębiorcy. Strony w umowie określiły, że jedną z takich informacji jest wysokość wynagrodzenia. Pozwany miał pełną świadomość tego zapisu, znał jego znaczenie i rozumiał konsekwencje jego naruszenia. Nie ulega wątpliwości, że pozwany ujawnił te informacje spółce (...) dokonując przelewu swojej wierzytelności należnej od powódki, właśnie dotyczącej miesięcznego wynagrodzenia. Pozwany musiał spółce wskazać tytuł wierzytelności, przekazał również treść łączącej strony umowy. Oznacza to, że pozwany dokonał naruszenia postanowienia umowy nakazującego mu zachowanie tajemnicy co do wysokości wynagrodzenia określonego przez strony w umowie. Pozwany jednak obalił domniemanie winy wynikające z art. 471 kc. A. B. nie otrzymał od powoda należnego mu wynagrodzenia, i to mimo kierowanych do powoda wezwań do zapłaty. Poszukiwał więc innej drogi jego odzyskania i zwrócił się do firmy windykacyjnej, dokonując na jej rzecz przelewu wierzytelności z tytułu należnego mu wynagrodzenia. Ujawniając więc informację działał w celu realizacji swoich słusznych praw, których wykonania odmówił mu powód nie uiszczając należnego wynagrodzenia. Słuszność jego działania została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądowym, w którym została uznana zasadność roszczenia pozwanego wobec powoda. Nie można czynić zarzutu pozwanemu z tego, że nie dochodził samodzielnie swoich roszczeń, ani, że nie skorzystał z pełnomocnika bez sprzedaży wierzytelności. Pozwany wybrał drogę dopuszczalną przez prawo, dla niego wygodną i wystarczającą. Nie może ujść uwadze sądu to, że pozwany sprzedał wierzytelność firmie, która nie jest konkurencyjna dla firmy powoda, zachował należyte środki ostrożności w postaci przekazania wyłącznie niezbędnych informacji i dokumentów drugiej stronie umowy wiedząc, że ta informacja ma duże znaczenia dla powoda. Podkreślić również należy, że pozwany nie wykazał, by poniósł jakiekolwiek negatywne konsekwencje zachowania pozwanego. Przyjąć więc należy, że pozwany dochował należytej staranności, prawidłowo dbając o interes powoda. Podkreślić natomiast należy jeszcze raz, że to powód swoim zachowaniem doprowadził do złamania tajemnicy przez pozwanego bowiem nie zaspokoił jego słusznych roszczeń. Zastrzeżenie kary umownej na wypadek ujawnienia wysokości wynagrodzenia nie może służyć blokowaniu możliwości realizacji swoich praw przez drugą stronę umowy. Nie taki jest bowiem cel zastrzeżenia kary umownej, nie ma mieć ona także charakteru prewencyjnego względem innych osób związanych z powodem umową. Kara ta ma zostać poniesiona przez stronę w razie zawinionego naruszenia postanowienia umownego, obciążanie nią zaś w innym przypadku narusza zasady wykonywania zobowiązań, bo prowadziłoby do wykonania zobowiązania przez powoda wbrew jego istocie.

Wobec powyższego żądanie powoda podlegało oddaleniu na podstawie art. 6 kc z powodu nie wykazania istnienia przesłanek naliczenia kary umownej stosownie do par. 7 umowy i art. 483 par. 1 kc.

Żądanie powódki można też rozpatrywać na gruncie czynów nieuczciwej konkurencji zdefiniowanych w art. 3 w zw. z 11 ust.2 w zw. z art. 18 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji: ,,czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta.

W sprawie nie doszło do naruszenia art. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Powyższe działania pozwanego, w ocenie Sądu nie stanowią zawinionego naruszenia umowy ani dobrych obyczajów. Dochodzenie swoich praw i podejmowanie w tym celu prawnie dopuszczalnych działań nie może zostać ocenione jako działanie mające na celu zagrażaniu albo naruszaniu interesu powoda. Te działania miały na celu ochronę swoich praw przez pozwanego naruszonych przez powoda.

Za niewykazanie należało również uznać roszczenie powódki oparte na art. 11 ust.2 u.z.n.k. Zgodnie z art. 11 ust. 1: u.z.n.k.: ,,Czynem nieuczciwej konkurencji jest przekazanie, ujawnienie lub wykorzystanie cudzych informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa albo ich nabycie od osoby nieuprawnionej, jeżeli zagraża lub narusza interes przedsiębiorcy.”

Ponownie należy podkreślić należy, iż na tajemnicę przedsiębiorstwa składają się takie informacje należące do tegoż podmiotu, których przekazanie, ujawnienie lub wykorzystanie albo nabycie od osoby nieuprawnionej zagraża lub narusza interes przedsiębiorcy. Informacja posiada dla przedsiębiorcy wartość ekonomiczną wówczas, gdy jej wykorzystanie przez innego przedsiębiorcę zaoszczędzi mu wydatków lub zwiększy zyski, pozwoli pozyskać nowych klientów.

Wskazany przepis ma charakter przepisu szczególnego w stosunku do art. 3 u.z.n.k. określając konkretny rodzaj czynu nieuczciwej konkurencji. Dla zaistnienia tego czynu konieczne jest spełnienie przesłanek ogólnych określonych w art. 3 w postaci działania sprzecznego z prawem lub dobrymi obyczajami. Skoro nie zostały spełnione przesłanki ogólne, to tym bardziej nie można przypisać pozwanemu dopuszczenia się czynu nieuczciwej konkurencji określonego w art.11 ust.1 u.z.n.k.

Mając na uwadze powyższe, zachowania pozwanego nie można uznać za czyn nieuczciwej konkurencji, bowiem nie wyczerpuje znamion czynów opisanych w art. 3 oraz art. 11 ust.2 u.z.n.k., to zatem powoduje, że nie będzie miał zastosowania art. 18 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę i w oparciu o wskazane wyżej przepisy należało orzec jak w sentencji.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o treść art. 98 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na kwotę zasądzonych kosztów złożyły się koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3617 zł, których wysokość została ustalona na podstawie § 6 pkt. 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radcy prawnego oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163 poz. 1348, ze zm.).

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)