Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 stycznia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania J. A. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) J. A. w B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 20 października 2016 r., znak: (...)

zmienia decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 20 października 2016 r., znak: (...) w ten sposób, że obniża nałożoną na J. A. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) J. A. w B. karę pieniężną do wysokości 1000 zł ( jeden tysiąc złotych).

SSO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 181/16

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 20 października 2016 r., znak:(...), na podstawie art. 168 pkt 11 i art. 169 ust. 1 pkt 1 oraz art. 170 ust. 4 pkt 1 w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 5 i pkt 7 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. z 2015 r., poz. 478 z późn. zm.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r., poz. 23 z późn. zm.) w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 z późn. zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej J. A., prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w B. w związku z nieprzedłożeniem Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki w terminie 30 dni od zakończenia III kwartału 2015 r. sprawozdania kwartalnego, zawierającego informacje określone w art. 9 ust. 1 pkt 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii, co stanowiło naruszenie obowiązku określonego w art. 9 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy, orzekł, że:

1)  Przedsiębiorca - J. A., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w B., naruszył art. 9 ust. 1 pkt 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii, w ten sposób, iż nie przedłożył Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki w terminie 30 dni od dnia zakończenia III (trzeciego) kwartału 2015 r. sprawozdania kwartalnego, zawierającego informacje wymienione w art. 9 ust. 1 pkt 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii, za III (trzeci) kwartał 2015 r.;

2)  Za działania opisane w punkcie 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę w wysokości 10 000 zł (słownie: dziesięć tysięcy złotych).

Od powyższej decyzji odwołanie złożył J. A., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w B., zaskarżając ją w całości.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów prawa mających istotny wpływ na treść orzeczenia t.j.:

1. art. 9 ust. 1 pkt. 5 i 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii (Dz.U.2015.478 z dnia 2015.04.03) poprzez przyjęcie, że skarżący uchybił terminowi do złożenia sprawozdania za III kwartał 2015 r., gdyż termin do złożenia jego upływał w dniu 30 października 2015 r. a skarżący złożył sprawozdanie w dniu 3 listopada 2015 r., podczas gdy ww. sprawozdanie zostało nadane w placówce poczty polskiej przed dniem 30 października 2015 r., tym samym nie uchybiając terminowi do jego złożenia,

2.  art. 168 pkt. 11 poprzez wymierzenie kary w wysokości 10.000 zł nie tylko z tytułu uchybienia terminowi do wniesienie sprawozdania za III kwartał 2015 r. ale także wskutek podania nieprawdziwych informacji w tymże sprawozdaniu, podczas gdy postępowanie prowadzone przez organ dotyczyło wyłącznie nieprzedłożenia Prezes URE w terminie 30 dni od zakończenia III kwartału 2015 r., co skutkowało błędnym wymierzeniem kary w oparciu o ustalenia, które nie były przedmiotem postępowania organu a tym samym wymierzono karę w oparciu ó podstawę prawną nie mającą zastosowanie w przedmiotowej sprawie,

3.  art. 174 ust. 1 i 2 poprzez wymierzenie kary 10.000 zł, podczas gdy naruszenie miało charakter znikomy, gdyż różnica wynikająca ze sprawozdania wynosi 1,5 MW odpowiadająca wartości ok. 245 zł (tym bardziej na niekorzyść skarżącego), a ponadto skarżący zaprzestał naruszania prawa i zrealizował obowiązek, gdyż złożył ostateczne sprawozdanie w dniu 5 kwietnia 2016 r., zaś organ wszczął postępowanie 17 maja 2016 r. w sprawie wymierzenia kary pieniężnej a więc przed wszczęciem postępowania,

II.  Mając na uwadze powyższe wniósł o:

1.  uchylenie decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 20 października 2016 r.,

2.  wstrzymanie wykonania decyzji organu do czasu rozstrzygnięcia sprawy na podstawie art. 479 ⁶³ k.p.c.

III.  Wniósł ponadto o zwrot kosztów postępowania.

W uzasadnieniu odwołania powód podniósł, iż organ wydając zaskarżoną decyzję uchybił licznym przepisom nie tylko ustawy o odnawialnych źródłach energii ale również przepisom proceduralnym, które miały istotny wpływ na treść orzeczenia. Tym samym nie zgodził się z decyzją organu.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

J. A. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w B.. /k. 1-2, k. 6 akt adm./

Przedsiębiorca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej w małej instalacji odnawialnego źródła energii, tj. w elektrowni wodnej o mocy 0,062 MW. W związku . z powyższym w dniu 1 lipca 2015 r. Przedsiębiorca został wpisany przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki do rejestru wytwórców energii w małej instalacji, pod numerem (...). /k. 9-10 akt adm./

Przedsiębiorca nie wykonał obowiązku złożenia sprawozdania kwartalnego, zawierającego dane dotyczące łącznej ilości: energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii w małej instalacji, energii elektrycznej sprzedanej sprzedawcy zobowiązanemu, o którym mowa w art. 40 ust. 1 ww. ustawy, która została wytworzona z odnawialnych źródeł energii w małej instalacji i wprowadzona do sieci dystrybucyjnej, zużytych paliw do wytwarzania energii elektrycznej w małej instalacji oraz rodzaju tych paliw, a także ilości energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym - do dnia 30 października 2015 r., w odniesieniu do III kwartału 2015 r.

Przedsiębiorca złożył sprawozdanie za III kwartał 2015 r. 3 listopada 2015 r., a następnie złożył je z innymi danymi w dniu 25 stycznia 2016 r. oraz ostatecznie w dniu 5 kwietnia 2016 r., na skutek wcześniejszych błędów zawartych w sprawozdaniu i określił łączną ilością energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł w małej instalacji równą 4,0400 MW". /k. 1, 11, k. 2, k. 6-7 akt adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym i sadowym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje.

Odwołanie co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie, jednakże zmiana decyzji w zakresie wysokości kary pieniężnej nastąpiła z innych przyczyn niż wskazanych w odwołaniu.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zarzutu powoda podniesionego w uzasadnieniu odwołania, a dotyczącego naruszenia przez Prezesa URE przepisów procedury administracyjnej, które miały istotny wpływ na treść decyzji stwierdzić należy, że ewentualne naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania przed tutejszym Sądem, jak również nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu, albowiem nie ma ono wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna bowiem postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, w zakresie przedmiotu sprawy. Należy również stwierdzić, że specyficzny tryb postępowania, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zasadza się na założeniu, że organ w toku postępowania administracyjnego gromadzi dowody na poparcie swoich twierdzeń, zaś strona odwołująca się czyli powód, w procesie zwalcza te dowody przedstawiając sądowi inne dowody, które zmierzają do obalenia twierdzeń organu. Sąd na nowo przeprowadza zatem postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy w postępowaniu sądowym, z tego też względu przebieg postępowania administracyjnego nie ma wpływu na ostateczną decyzję podejmowaną przez Sąd. Do powoda należy zatem wykazanie, że zaprezentowane przez organ dowody nie pozwalają na konkluzję taką jak w decyzji, zaś rzeczą Sądu nie jest zastąpienie organu i przeprowadzenie postępowania od początku, a jedynie ocena legalności decyzji i w zależności od przewidzianych prawem możliwości bądź zmiana decyzji bądź jej uchylenie. W sytuacji, gdy organ stosownych dowodów nie dostarczył i decyzja nie znajduje odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, na odwołującym się nie spoczywa ciężar przeprowadzenia dowodu przeciwnego. Na podstawie tak zebranego materiału dowodowego Sąd dokonuje ustaleń faktycznych oraz dokonuje subsumcji przepisów do ustalonego stanu faktycznego, czego skutkiem jest wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, Lex nr 3724; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, Lex nr 35385; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351 /99, Lex nr 38556; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98, Lex nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Gdyby więc nawet uznać, że w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych np. w zakresie postępowania dowodowego to nie mogą one być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu, albowiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt VI ACa 952/06).

W związku z powyższym, zarzuty dotyczące przebiegu postępowania administracyjnego przed Prezesem URE podlegają uwzględnieniu jedynie w takim zakresie, w jakim ich uwzględnienie uniemożliwiałoby pozostawienie jego decyzji w obrocie prawnym, nawet po ewentualnej reformie jej treści. Taka sytuacja może mieć miejsce wyjątkowo, gdy np. decyzja zawiera nie dające się usunąć uchybienia formalne lub, gdy jest przedwczesna z uwagi na niepodjęcie w toku postępowania czynności, których przeprowadzenie przed sądem nie jest możliwe. Reasumując należy stwierdzić, że wskazywane przez powoda naruszenie przepisów postępowania administracyjnego nie uzasadnia uchylenia wydanej decyzji.

Przechodząc natomiast do zarzutu prawa materialnego, na wstępie należy przywołać treść art. 9 ust 1 pkt 7 ustawy z 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz.U. z 2015 r., poz. 478), zgodnie z którym wytwórca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji ma obowiązek przedłożenia Prezesowi URE sprawozdania kwartalnego, zawierającego wskazane informacje w terminie 30 dni od zakończenia kwartału. Termin na złożenie sprawozdania kwartalnego ma charakter materialnoprawny, co oznacza, że powinno ono zostać doręczone Prezesowi URE w terminie 30 dni od zakończenia kwartału.

Ponieważ przedsiębiorca został w dniu 6 maja 2015 r. wpisany przez Prezesa Urzędu regulacji Energetyki do rejestru wytwórców energii w małej instalacji, tj. rejestru o którym mowa w art. 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii, albowiem prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z małej instalacji odnawialnego źródła energii - tj. w elektrowni wodnej o mocy 0,062 MW, posiadał powyższy obowiązek.

Obowiązek ten wynika natomiast z art. 215 ustawy OZE, zgodnie z którym sprawozdanie kwartalne, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 7, wytwórca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji po raz pierwszy przekazuje Prezesowi URE za kwartał roku kalendarzowego następujący po kwartale, w którym niniejsza ustawa weszła w życie.

Zatem termin do złożenia przez Przedsiębiorcę kwartalnego sprawozdania upłynął w dniu 30 października 2015 r.

W tym terminie Przedsiębiorca nie wywiązał się z ww. obowiązku, dlatego też Prezes URE pismem z dnia 17 maja 2016 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, a także poinformował go o stawianym zarzucie i wezwał do przesłania wyjaśnień i uwierzytelnionych dokumentów. Przedsiębiorca spełnił wezwanie Prezesa URE i 9 czerwca 2016 r. przesłał żądane sprawozdanie za III kwartał 2015 r., zawierające informacje wymienione w art. 9 ust 1 pkt 5 ww. ustawy wraz z dodatkowymi wyjaśnieniami.

Mając na względzie powyższe, zarzut naruszenia przez pozwanego art. 174 ust. 1 i 2 ustawy o OZE nie znajduje uzasadnienia. Zgodnie bowiem z treścią ust. 2 tego przepisu Organy, o których mowa w art. 169 ust. 1, mogą odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli zakres naruszeń jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek, zanim organy, o których mowa w art. 169 ust. 1, powzięły o tym wiadomość. Dla zastosowania odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej muszą łącznie wystąpić następujące przesłanki: 1) zakres naruszeń jest znikomy; 2) podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek; 3) zaprzestanie naruszania prawa lub realizacja obowiązku musi nastąpić, zanim właściwy organ powziął wiadomości o naruszeniu. W przedmiotowej sprawie nie istnieją podstawy do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej na powoda. Jakkolwiek powód sam stwierdził błąd zawarty w złożonym sprawozdaniu i dokonał korekt tego sprawozdania, o tyle nie można uznać że złożone w pierwszej kolejności sprawozdanie było prawidłowe. Nie zawierało one rzeczywistych danych istotnych dla organu regulacyjnego.

W tym miejscu należy podkreślić, że powód jako podmiot wpisany do rejestru wytwórców energii w małej instalacji prowadzonego przez Prezesa URE podlega obowiązkowi działania zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa odnoszącymi się do powyższego zakresu działalności. W związku z tym nie może powoływać się na ich nieznajomość nawet, gdy nie jest prawnikiem. Powód prowadzi działalność gospodarczą, zatem zdaje sobie sprawę z odpowiedzialności z podejmowania przez siebie zadań. Również jako podmiot energetyczny, w związku z tym podlega obowiązkom wynikającym z ustawy o odnawialnych źródłach energii. Pozwany ma zatem m.in. obowiązek gromadzenia informacji dotyczących ilości wytwarzanej energii elektrycznej, niezbędnych do rozliczenia finansowego (pomocy publicznej) stosowanego systemu wsparcia. Sprawozdania takie mają istotne znaczenie, tym bardziej, iż ustawodawca nałożył obowiązek ich składania w wymiarze kwartalnym. Na ich podstawie Prezes URE sporządza zbiorczy raport roczny, który przekazuje ministrowi właściwemu do spraw energii, co wynika z art. 17 ustawy o odnawialnych źródłach energii. Brak terminowej sprawozdawczości po stronie podmiotów energetycznych, poprzez niedopełnienie przez nie obowiązków sprawozdawczych, rzutuje w konsekwencji na rzetelność i kompletność zbiorczego raportu rocznego, albowiem pozbawia Prezesa URE wszystkich informacji, które nie zostaną uwzględnione w raporcie rocznym. W tym wypadku brak prawidłowego, odpowiadającemu stanowi rzeczywistemu sprawozdania miał wpływ na treść raportu, który powinien być sporządzony przez Prezesa URE do 30 kwietnia 2016 r. – w myśl art. 17 ustawy o OZE. W konsekwencji udzielenie przez powoda niezbędnych i prawidłowych informacji z 5 miesięcznym opóźnieniem, niewątpliwie miało wpływ na treść raportu organu. Zakresu naruszenia, nie można zatem uznać za znikomy, albowiem w ostateczności późniejsze złożenie sprawozdania wpłynęło na raport końcowy, w przypadku gdy przedsiębiorca w sposób prawidłowy złożył sprawozdanie po kilku miesiącach. Bezspornym jest zatem w niniejszej sprawie, że powód nie przedłożył Prezesowi URE sprawozdania kwartalnego w terminie 30 dni od zakończenia III kwartału 2015 r., albowiem błędnie sporządzonego sprawozdania nie można uznać za prawidłowe złożenie.

Za niezasadne uznać należy twierdzenie powoda, że złożył przesyłkę zawierającą sprawozdanie za III kwartał w placówce pocztowej przed upływem terminu do jego złożenia. Powód powyższej okoliczności nie udowodnił, przede wszystkim nie przedstawił potwierdzenia nadania przesyłki poleconej. Jedyną data potwierdzającą wpływ przedmiotowego sprawozdania jest prezentata organu regulacyjnego z 3 listopada 2015 r.

Niewątpliwie zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 20 lutego 20015 r. o odnawialnych źródłach energii powód był obowiązany przekazywać Prezesowi URE sprawozdania kwartalne zawierające informacje, o których mowa w pkt 5, w terminie 30 dni od dnia zakończenia kwartału. Bezsprzecznie powód nie złożył wymaganych informacji we wskazanym terminie. Realizacja przez powoda obowiązku jakkolwiek nastąpiła, to nie została ona wykonana prawidłowo w ustawowym terminie. Obowiązujące przepisy wyraźnie wskazują terminy wykonania obowiązku informacyjnego, zatem wobec wskazanego wyżej naruszenia brak jest podstaw do zastosowania art. 174 ust. 2 ustawy o OZE. Wykonując obowiązki koncesyjne powód zobowiązał się do przestrzegania jej zapisów i nie może zasłaniać się nieznajomością aktualnych przepisów, tym bardziej, że przepis art. 9 ust. 1 pkt 7 nie uległ zmianie. Sąd zatem nie znajduje podstaw do odstąpienia od wymierzenia kary. Jak stwierdził powód, przeprowadzone postępowanie administracyjne jest dla niego nauczką, która zmusiła go do poznania przepisów ustawy o odnawialnych źródłach energii, Sąd w związku z tym stwierdza, że znajomość przepisów prawa jest obowiązkiem powoda, który wykonując obowiązki koncesyjne zobowiązany jest do wykonywania postanowień koncesji w sposób profesjonalny, albowiem wykonuje koncesjonowaną przez państwo działalność. Istotą nakładania kar pieniężnych za naruszenia warunków koncesji jest zapobieganie w przyszłości naruszania przez podmioty prawa przez podmioty obowiązane, kara ma działać prewencyjnie i wychowawczo na podmiot, który nie działa zgodnie z przepisami prawa.

W ocenie Sądu Prezes URE prawidłowo ustalił stan faktyczny. Prawidłowo też nałożył karę pieniężną w wysokości 10.000 zł, tj. wysokości która obowiązywała w dacie wydania przedmiotowej decyzji i była wysokością ściśle określoną kwotowo w przepisie art. 174 ust. 4 pkt 1 ustawy o OZE. Zatem wysokość kary pieniężnej nie była wówczas uzależniona ani od stanu finansowego podmiotu, ani też nie była ustalana na zasadzie miarkowania.

Sąd stwierdza natomiast, że przepis art. 170 ust. 4 pkt 2 OZE został zmieniony przez art. 1 pkt 59 lit a tiret pierwsze ustawy z dnia 7 czerwca 2018 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1276) zmieniającej m.in. ustawę z dniem 14 lipca 2018 r. Ustęp 4 pkt 2 tego przepisu po zmianie brzmi: „wysokość kary pieniężnej wymierzonej w przypadkach określonych w art. 168 pkt 11, 11b, 12, 14, 16 i 18, wynosi 1000 zł.

Podkreślenia w tym miejscu zatem wymaga, że Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie wziął pod uwagę przepis art. 316 k.p.c., zgodnie z którym Sąd wydając wyrok bierze pod uwagę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, co oznacza, że przepis ten statuuje zasadę aktualności wyroku. Zasada ta obejmuje zarówno obowiązujące przepisy, mogące stanowić podstawę rozstrzygnięcia, jak i okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96, Legalis Nr 40751).

W związku z powyższym należało przy orzekaniu w sprawie niniejszej, w zakresie określenia wysokości nałożonej kary pieniężnej uwzględnić stan rzeczy obowiązujący w dacie orzekania przez Sąd Okręgowy, a który uległ zmianie w stosunku do tego, jaki obowiązywał w chwili wytaczania powództwa. Przy czym „stosownie do treści art. 316 § 1 k.p.c. po zamknięciu rozprawy sąd wydaje wyrok, biorąc za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Stan rzeczy o jakim stanowi cyt. przepis obejmuje zarówno stan faktyczny, ustalony w danej sprawie jak i stan prawny” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 22 sierpnia 2018 r., III AUa 128/2018, LEX nr 2538410).

Sąd w przedmiotowej sprawie zastosował zatem warunki łagodniejsze, stosując wobec przedsiębiorcy względniejsze przepisy związane z wymierzeniem kary pieniężnej. W tej sytuacji względniejszą dla powoda kara pieniężną jest kwota 1.000 zł, wskazana w art. 170 ust. 4 pkt 2 OZE, w aktualnym brzmieniu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Wobec stwierdzenia, że co do zasady odwołanie nie było zasadne, zaś przyczyną zmiany decyzji poprzez zmianę kary była zmiana przepisów, zastosowana w przedmiotowej sprawie na korzyść względem powoda, pozwanemu należały się koszty zastępstwa procesowego w pełnej wysokości. O kosztach postępowania rozstrzygnięto zatem na podstawie art. 100 k.p.c., zaś wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego określono w wysokości 1.440 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z § 21 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 stycznia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

SSO Bogdan Gierzyński