Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 listopada 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2018 roku na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania A. O. i W. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G.

o ustalenie braku podstaw do przeniesienia odpowiedzialności

na skutek zażalenia świadka M. K.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 8 sierpnia 2018 roku, sygn. akt VI U 778/16

p o s t a n a w i a :

oddalić zażalenie.

Sygn. akt III AUz 72/18

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2018r. Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych odmówił zwolnienia świadka M. K. od grzywien w kwocie 2000,00 zł. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że postanowieniami z dnia 29 stycznia 2018 r. i z dnia 05 marca 2018 r. Sąd Okręgowy ukarał świadka M. K. grzywną w kwotach po 1000,00 zł. za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na rozprawach sądowych. Postanowienia uprawomocniły się odpowiednio z dniem 03 marca 2018 r. i z dniem 12 kwietnia 2018 r. W dniu 20 lipca 2018 r. świadek K. złożyła wniosek o uchylenie nałożonych grzywien. Wskazała, iż zamieszkuje w S. przy ul. (...) i nie otrzymała wezwania na rozprawy. Podała, że nie mogła stawić się na rozprawy, a tym samym jej nieobecność była usprawiedliwiona. Sąd Okręgowy uznał, że wniosek świadka nie zasługiwał na uwzględnienie. Zgodnie z przepisem art. 274 § 1 k.p.c. za nieusprawiedliwione niestawiennictwo sąd skaże świadka na grzywnę, po czym wezwie go powtórnie, a w razie ponownego niestawiennictwa skaże go na ponowną grzywnę i może zarządzić jego przymusowe sprowadzenie. W myśl przepisu art. 275 k.p.c. świadek w ciągu tygodnia od daty doręczenia mu postanowienia skazującego go na grzywnę lub na pierwszym posiedzeniu, na które zostanie wezwany, może usprawiedliwić swe niestawiennictwo. W razie usprawiedliwienia niestawiennictwa sąd zwolni świadka od grzywny i od przymusowego sprowadzenia. Postanowienia sądu mogą zapaść na posiedzeniu niejawnym. Sąd Okręgowy podał, że świadek M. K. została po raz pierwszy wezwana na termin rozprawy w dniu 12 października 2017 r. i na rozprawę się stawiła, ale z uwagi na szczególną sytuację rodzinną opuściła salę rozpraw (k. 280). Sąd wezwał świadek K. na adres podany przez pełnomocnika skarżącej tj. (...). Na kolejnych rozprawach świadek M. K. nie stawiła się co skutkowało nałożeniem na nią dwóch grzywien po 1000,00 zł. każda. Była wzywana na adres (...), gdyż taki adres podał pełnomocnik skarżącej, a świadek K. nie wykazała, aby był to adres nieprawidłowy, skoro stawiła się na rozprawę wezwana właśnie na ten adres. Co więcej wezwanie na rozprawę w dniu 21 sierpnia adresowane na (...) świadek odebrała osobiście ( k. 197 ). W tym kontekście w ocenie Sądu Okręgowego twierdzenia skarżącej, iż nie zamieszkiwała pod adresem (...) jawią się wyłącznie jako próba uniknięcia odpowiedzialności za nieusprawiedliwione niestawiennictwa na dwóch rozprawach. Postanowienia o ukaraniu grzywną były dwukrotnie awizowane, a zatem doręczenie zastępcze było zgodne z przepisami. Skarżąca uchybiła wprawdzie terminowi tygodniowemu na usprawiedliwienie nieobecności, ale dochowała tego terminu odnośnie usprawiedliwienia nieobecności na posiedzeniu, na które została wezwana. Takie posiedzenie nie zostało wyznaczone, co usprawiedliwia uznanie, iż wniosek świadek złożyła w terminie.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła świadek M. K., zaskarżając je w całości zarzuciła:

- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych polegającą na przyjęciu, że skuteczne doręczenie jej wezwania na rozprawę w dniu 12 października 2017 oraz fakt podania adresu (...) przez pełnomocnika potwierdza, że adres (...) jest prawidłowym adresem skarżącej do doręczeń, podczas gdy świadek zamieszkuje pod adresem (...), a wezwanie na pierwszą rozprawę odebrała z placówki pocztowej nie posiadając awizo.

- sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych polegającą na przyjęciu, że twierdzenia skarżącej, iż nie zamieszkiwała pod adresem (...) jawią się wyłącznie jako próba uniknięcia odpowiedzialności za nieusprawiedliwione niestawiennictwo na dwóch rozprawach, podczas gdy skarżąca zamieszkuje pod adresem (...), a jej niestawiennictwo na rozprawach wynikało z błędu pełnomocnika a następnie Sądu.

W związku z tym świadek wniosła o uchylenie postanowienia w całości.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie świadka M. K. jest nieuzasadnione.

Na podstawie akt niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny ustalił, że świadek M. K. pierwszy raz została wezwana na rozprawę w dniu 21 sierpnia 2017r.. Wezwanie zaadresowane na (...) odebrała osobiście w dniu 19 czerwca 2017r. (k.197). Natomiast w dniu 29 czerwca 2017r. świadek odebrała wezwania wysłane na ten sam adres za K. K. i K. K. (1) (k.195 i 196). M. K. odebrała również osobiście w dniu 28 sierpnia 2017r. wezwanie na rozprawę w dniu 12 października 2017r., tak jak poprzednio wysłane na adres (...) (k.262). Tym razem też odebrała wezwania dla K. K. i K. K. (1) (k.261 i 258).

Podczas odbierania od świadka danych personalnych na rozprawie w dniu 12 października 2017r. świadek nie zgłosiła Sądowi, że wezwania do niej i pozostałych członków rodziny kierowane są na nieprawidłowy adres.

Na podstawie powyższych ustaleń Sąd Apelacyjny uznał, że słusznie Sąd Okręgowy odmówił zwolnienia świadka M. K. od nałożonych grzywien. Skoro mimo wskazywania przez Sąd nieprawidłowego adresu, świadek dwukrotnie odebrała przesyłki, to jej obowiązkiem było zawiadomienie Sądu o pomyłce w adresie, skoro jednak tego nie uczyniła, obowiązana jest ponieść konsekwencje niestawiennictwa na kolejnych rozprawach. Zastanawiające jest również zdaniem Sądu Apelacyjnego, dlaczego świadek nie odbierała na poczcie kolejnych wezwań, skoro odbierała wcześniejsze i jak sama przyznała Ś. to mała miejscowość i wszyscy się znają. Ponadto Sąd Apelacyjny zauważa, że w piśmie z dnia 18 lipca 2018r. (k.408) świadek podała nieprawdę, że „do chwili odebrania ponaglenia wezwania 17 lipca 2018r. nie otrzymałam z Sądu żadnej korespondencji, w tym wezwania do stawiennictwa w charakterze świadka, w sprawie, która toczyła się przed tutejszym Sądem o sygn. VIU 778/16”. W świetle wyżej poczynionych ustaleń oświadczenie świadka jest nieprawdziwe. Takie zachowanie świadka nie może liczyć na aprobatę Sądu.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów zawartych w zażaleniu i je oddalił na podstawie art. 385 k.p.c. w związku z art. 397 § 1 i 2 k.p.c.