Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2019 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Aneta Milczek

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Agnieszka Pyszczak

bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 08.08.2017r., 10.10.2017r., 07.12.2017r. 20.02.2018r., 16.04.2018r.,21.06.2018r., 18.09.2018r., 27.11.2018r., 21.01.2019r.

sprawy

G. B. syna A. i E. z domu W., urodzonego (...) w T.

oskarżonego o to, że: w dniu 05 października 2014 roku w miejscowości G., woje. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wdarł się na ogrodzony teren na którym prowadzona była hodowla psów, należąca do A. N. (1) t j. o czyn z art. 193 k.k.

J. F. z domu F. , córki J. i G. z domu Ł., urodzonej (...) w K.

oskarżonej o to, że w dniu 05 października 2014 roku w miejscowości G., woje. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą wdarła się na ogrodzony teren na którym prowadzona była hodowla psów, należąca do A. N. (1) t j. o czyn z art. 193 k.k.

I. oskarżonego G. B. uniewinnia od popełniania zarzucanego mu czynu;

II.oskarżoną J. F. uniewinnia od popełniania zarzucanego jej czynu;

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. E. K. kwotę 1343,16 (tysiąc trzysta czterdzieści trzy 16/1000) złotych tytułem reprezentowania oskarżycielki posiłkowej z urzędu;

IV. koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 1067/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. N. (1) zajmuje się hodowlą psów rasy whippet, którą prowadzi w miejscowości G.. W dniu 5 października 2014r. A. N. (1) przebywała na wystawie psów w R.. W tym czasie do G. przyjechali przedstawiciele Stowarzyszenia (...) G. B. oraz J. F., celem sprawdzenia i skontrolowania hodowli psów prowadzonej przez A. N. (1). Przed posesją A. N. (1) przebywali oprócz ww. także przedstawiciele telewizji (...). Gdy A. N. (1) przebywając na wystawie psów w R. dowiedziała się o tej sytuacji, iż ww. przyjechali do G., powiadomiła o tym telefonicznie swoją matkę. Matka A. N. (1) wraz ze swoim mężem pojawili się u niej na posesji i stwierdzili, iż brama posesji była rozkręcona i uchylona, nikogo jednak tam nie zastali. Nie stwierdzili także żadnej kradzieży, czy uszkodzenia mienia. W miejscu zamieszkania A. N. (1) i prowadzonej przez nią hodowli psów był się także patrol policji, który nie stwierdził, aby ktoś wchodził na teren tej posesji, dlatego też funkcjonariusze nie przeprowadzali żadnej interwencji na terenie posesji, gdyż była ona zamknięta. Wobec A. N. (1) było prowadzone postępowanie karne w związku z zarzutem z art. 35 ust. 1a ustawy o ochronie zwierząt, co miało zostać ujawnione w dniu 5 października 2014r. Na sutek tego postępowania zapadł wyrok uniewinniający, który jest prawomocny. W sprawie tej jako świadkowie występowali m.in. G. B. i J. F. (zeznania świadków: A. N. (1) k. 5-6,222-224, 294v, 346; T. N. k.57-58,239v-240; E. N. k. 63-64,224-225; A. A. k.69-702,40v-241v; M. L. k. 116,225v-226; K. P. k. 118-120,238v-239; K. G. k. 241v-242v, K. C. k. 262v-263, 344v-345, 313-314; R. S. k. 293v-294, wyjaśniania oskarżonych k.221-222,136-137,154-156, 346v; raport interwencji policyjnej k. 12; odtworzone zapisy nagrań z płyt CD k. 294v, 345v; dokumentacja fotograficzna k.313-327 ).

Oskarżeni G. B. oraz J. F. nie przyznali się do zarzucanych im czynów i odmówili składania wyjaśnień (k. 221-222,136-137,154-156,346v,295v).

Sad Rejonowy zważył co następuje:

Sąd uznał wyjaśniania oskarżonych nie przyznających się do popełniania zarzucanych im czynów za wiarygodne, bowiem były one rzeczowe oraz logiczne a ponadto korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, o czym będzie mowa niżej w uzasadnieniu.

Natomiast twierdzenia oskarżonego G. B., iż przedstawiony na rozprawie w dniu 21 stycznia 2019r. materiał filmowy obrazujący wnętrze hodowli nie pochodzi z dnia 5 października 2014r. a z wcześniejszych interwencji, nie da się podważyć, gdyż przeprowadzone w toku niniejszego postępowania dowody nie potwierdziły naruszenia przez oskarżonego, podobnie jak przez oskarżoną miru domowego.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania świadka A. N. (1) ( k. 5-6,222-224, 294v, 346) w zakresie dotyczącym jej pobytu w dniu 5 października 2014 roku na wystawie psów w R. oraz faktu obecności w G. w tym dniu przedstawicieli Stowarzyszenia (...)albowiem są to okoliczności nie budzące wątpliwości stron. W pozostałym z zakresie zeznania świadka A. N. (1) nie polegały na prawdzie a mianowicie co do tego, iż oskarżeni G. B. oraz J. F. naruszyli mir domowy A. N. (1) wdzierając się na ogrodzoną posesję, na której prowadzona jest hodowla psów, albowiem nie wskazuje na to żaden dowód przeprowadzony w toku niniejszego postepowania. Zwrócić należy uwagę, iż A. N. (1) nie było w dniu 5 października 2014r. w G. a nadto zapytana przez Sąd, kto miał naruszyć mir domowy o czym ma świadczyć zapis z wnętrza hodowli psów przedstawiony przez nią przed Sądem i odtworzonyw dniu 21 stycznia 2019r. na rozprawie stwierdziła, iż odpowiada za to G. B. albo J. F., bądź oboje. Dlatego też stwierdzić należy, iż na podstawie zeznań pokrzywdzonej nie można przypisać oskarżonym sprawstwa w zakresie zarzucanych im czynów. Oczywiście oskarżeni z racji zajmowania się ochroną zwierząt mieli ku temu uzasadnione powody w związku z podejrzeniami w zakresie nieprawidłowości dotyczących prowadzenia hodowli psów, jednakże brak jest dowodu aby na to w sposób jednoznaczny wskazywał.

Przechodząc do oceny zeznań T. N. (k. 57-58,239v-240) i E. N. (k. 63-64,224-225) stwierdzić należy, iż one również polegały na prawdzie w zakresie okoliczności ujawnionych na terenie posesji córki i jej obejściu w dniu 5 października 2014r. Świadkowie w tym zakresie zeznawali szczerze i logiczne a ponadto ich zeznania korespondowały w zeznaniami samej pokrzywdzonej, dlatego tez nie ma podstaw do ich kwestionowania. Przy czym na podstawie zeznań ww. nie da się ustalić sprawstwa oskarżonych w zakresie zarzucanych im czynów, albowiem ww. pojawili się na posesji córki po pewnym czasie i nikogo na niej nie zastali. Stwierdzili wprawdzie, iż brama była rozkręcona i uchylona, jednakże nie mieli wiedzy, kto miał tego dokonać.

Także zeznania A. A. (k.69-702,40v-241v) Sąd uznał za wiarygodne, gdyż świadek jako osoba obca dla stron i nie zainteresowana rozstrzygnięciem nie miał żadnego uzasadnionego powodu aby fakty przedstawić niezgodnie z rzeczywistością. Świadek ten potwierdził obecność przed posesją A. N. (1) mężczyzny i kobiety z plakietami oraz osób z telewizji (...), jednakże zaprzeczył aby osoby te w jego obecności wchodziły na posesję A. N. (1). Potwierdził, iż osoby te wchodziły na jego posesję i obserwowały posesję i hodowlę psów A. N. (1), jednakże zaprzeczył aby weszły na posesję A. N. (1). Wskazał również, iż mężczyzna z pogotowia dla ochrony zwierząt wykonywał zdjęcia.

Zeznania M. L. (k. 116,225v-226) i K. P. ( k. 118-120,238v-239) funkcjonariuszy policji wykonujących czynności w związku z przedmiotową sprawa Sąd uznał jako prawdziwe. Świadkowie potwierdzili swoją obecność na miejscu zdarzenia w G., ale po przybyciu na miejscu stwierdzili, iż posesja była zamknięta, nikogo na niej nie było. Słychać było jedynie szczekanie psów.

Jako wiarygodne Sąd ocenił zeznania K. G. (k. 241v-242v) dziennikarki, która potwierdziła swoją obecność przed posesją A. N. (1), jak i oskarżonych. Zaprzeczyła jednak aby oskarżeni w jej obecności wchodzili na posesję.

Z uwagi na to, iż zeznania tego świadka korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym to brak jest podstaw do ich kwestionowania. Podobnie Sąd ocenił zeznania świadka K. C. (k. 262v-263, 344v-345, 313-314), konkubiny oskarżonego G. B.. Świadek potwierdził, iż była przed posesją A. N. (1) latem 2014r., nie była jednak w stanie powiedzieć czy to było w październiku, czy w innym miesiącu. Potwierdziła, iż była tam również J. F., jednakże nie pamiętała, czy oskarżona J. F. wchodziła na posesję A. N. (1). Ze względu, iż świadek odmówiła zeznań wobec G. B. jako jego konkubina, to nie mogły one być przedmiotem oceny Sądu w zakresie dotyczącym oskarżonego G. B..

Jako prawdziwe Sąd uznał zeznania R. S. (k. 293v-294), autora reportażu (...), na temat hodowli psów prowadzonej przez A. N. (1). Świadek jako osoba obca i zainteresowana rozstrzygnięciem nie miał żadnych powodów do podawania nieprawdziwych faktów. Zeznania te jednak z drugiej strony nie poszerzyły materiału dowodowego, gdyż nie posiadał wiedzy w zakresie naruszenia miru domowego A. N. (1) przez oskarżonych.

Nie poszerzyły w żaden sposób materiału dowodowego zeznania świadków funkcjonariuszy policji: K. H. (k. 261v), M. W. (k. 262), A. S. (k. 255-), S. B. (k. 255v), A. N. (2) (k. 254v-255), M. S. (k. 256), gdyż nie posiadali wiedzy powiązanej z postawionymi oskarżonym zarzutami.

Dokumentacja fotograficzna dołączona do akt sprawy, także nie potwierdza sprawstwa oskarżonych. Natomiast zapisy nagrań znajdujące się na płytach a odtworzone na rozprawie, w żaden sposób nie wskazują na dopuszczenie się przez oskarżonych czynu z art. 193 k.k. Oczywiście zapis z płyty dołączonej przez oskarżycielkę posiłkową a następnie odtworzony na rozprawie, może wskazywać , iż materiał znajdujący się na niej pochodzi z wnętrza hodowli psów przez z nią prowadzonej, jednakże w żaden sposób nie da się ustalić, kto dokonywał jego sporządzenia tj. kto filmował wnętrze hodowli. Sama A. N. (1) nie jest w stanie tego wskazać, a zatem tym bardziej, nie ma jakichkolwiek postaw aby przypisać oskarżonym sprawstwo w zakresie czynu z art. 193 k.k.

Dołączone do akt materiały dotyczące zarzutu znęcania się A. N. nad zwierzętami, nie mogą być podstawą do przyjęcia winy oskarżonych w zakresie stawianych im zarzutów. Znajdujące się w nich zeznania G. B. i J. F. a mające bezpośredni związek z zarzutem stawianym oskarżonym w niniejszym postepowaniu, nie mogą być dowodem w tejże sprawie i nie mogą stanowić podstawy do uznania ich winy.

Tezę aktu oskarżenia miały potwierdzać zeznania świadków w tym przede wszystkim A. N. (1) albowiem z pozostałych zeznań świadów wskazanych w akcie oskarżenia nie sposób wyprowadzić wniosku skutkującego odpowiedzialnością oskarżonych za zarzucane im przestępstwa. Przy czym szczegółowa analiza o ocena zeznań świadka A. N. (1) daje jedynie podstawę do przyjęcia, iż pokrzywdzona ma jedynie takie przypuszczenia, iż oskarżeni dopuścili się przestępstwa z art. 193 k.k., o czym A. N. (1) zawiadomiła organy ścigania dopiero po upływie roku czasu. Zwrócić należy uwagę na ostatnie zeznania A. N. (1) złożone po odtworzeniu płyty CD złożonej przez nią, kiedy to stwierdziła, iż to oskarżony G. B. lub J. F., bądź oboje dokonali naruszenia miru domowego.

Na rzecz pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – wyznaczonego z urzędu – zasądzono przepisane prawem wynagrodzenie (powiększone o podatek VAT), gdyż koszty te nie zostały uiszczone.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k.

Mając na uwadze przytoczone okoliczności i powołane przepisy, Sąd orzekł jak w wyroku.