Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 08 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Ewelina Wolny

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Mierzejewska

przy udziale Asesora Prokuratury rejonowej w szczytnie Katarzyny Kulczyńskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 9 maja, 13 czerwca, 11 lipca, 8 sierpnia, 26 września, 24 października 2018 roku, 1 lutego i 8 maja 2019 roku sprawy

M. G. ,

syna E. i B. z domu Z., ur. (...) w S.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 14 sierpnia 2017r. na trasie S. – B., gm. Ś., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z P. G. umyślnie uszkodzili samochód silnika H. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że uderzając pięściami w pokrywę silnika dokonali jej wgniecenia, a następnie kopiąc w przednie drzwi od strony kierowcy dokonali zarysowania powierzchni lakieru oraz zarysowania lakieru na powierzchni dachu, uszkodzenia i zarysowania lewego zewnętrznego lusterka, czym spowodowali straty o łącznej wartości 16.705,95 zł na szkodę T. D., przy czym czynu tego dopuścili się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, działając i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

II.  w dniu 14 sierpnia 2017r. na trasie S. – B., gm. Ś., woj. (...), dokonał uszkodzenia ciała T. D., w ten sposób, że uderzył wymienionego pięścią w głowę, w wyniku czego doznał on stłuczenia głowy, powodując naruszenie czynności narządu ciała poniżej 7 dni, przy czym działał bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego

tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

I.  oskarżonego M. G. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt I z ustaleniem wysokości szkody na kwotę nie wyższą niż 6.346,98 złotych i za to z mocy art. 288 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk opierając wymiar kary o art. 288 § 1 kk skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  oskarżonego uznaje za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu w pkt II i za to z mocy art. 157 § 2 kk w zw. z art. 57a § 1 kk skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce orzeczonych kar jednostkowych wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego T. D. kwoty 3.000 (trzech tysięcy) złotych,

V.  na podstawie art. 57a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek zadośćuczynienia za wyrządzoną krzywdę poprzez zapłatę pokrzywdzonemu T. D. kwoty 500 (pięciuset) złotych,

VI.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w całości zwalniając go od ponoszenia opłaty.

UZASADNIENIE

W dniu 14 sierpnia 2017r. oskarżony M. G. przyjechał ze swego miejsca zamieszkania w Ś., motocyklem marki S., do S., gdzie wraz z kolegą P. G. spożywali alkohol w postaci wódki, a następnie, około godz. 16.00, udali się na przejażdżkę należącym do oskarżonego motocyklem po terenie S.. Pojazdem tym kierował oskarżony, jego kolega zajmował miejsce pasażera z tyłu, obaj wymienieni mieli na głowach kaski budowlane koloru żółtego. W trakcie przejazdu ulicą (...) przed motocyklem wymienionych do ruchu włączył się pojazd marki H. (...) o nr rej. (...) kierowany przez pokrzywdzonego T. D., (...), podróżującego z żoną E. D. i córką Z., przebywającego na urlopie w miejscowości K..

M. G. i jego towarzysz, uznając, że kierowca wspomnianego samochodu dopuścił się wymuszenia pierwszeństwa przejazdu, udali się za nim w kierunku miejscowości B.. Na wysokości rozlewni firmy (...) wyprzedzili samochód, oskarżony ustawił motocykl w poprzek drogi, blokując przejazd i zmuszając T. D. do zatrzymania się. Następnie obaj mężczyźni podeszli do (...) i zaczęli uderzać pięściami i kopiąc nogami w karoserię, powodując wgniecenia i zarysowania. P. G. rzucił nadto w stronę pojazdu zdjęty z głowy kask, który odbił się od dachu, zarysowując powłokę lakierniczą. M. G., stojąc przy lewych przednich drzwiach, opierając się o zewnętrze lusterko, spowodował jego uszkodzenie. Sięgając przez otwarte okno od strony kierowcy, oskarżony uderzył ponadto kilkukrotnie pięścią T. D. w lewą część głowy. Zajmująca przednie miejsce pasażera E. D. usiłowała bronić męża przed atakiem wyciągniętą ręką, krzyczała także, aby pokrzywdzony ruszał. T. D. udało się ostatecznie zamknąć okno i odjechać, miejsce zdarzenia na kierowanym przez M. G. motocyklu opuścili także oskarżeni.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego M. G. na k. 93 do słów „bez kierunku”” i od słów ,ja zabrałem P.” do słów „że go wyprzedzam”, wyjaśnienia P. G. składane w charakterze podejrzanego na k. 17 i k. 38, zeznania P. G. na k. 72 - 72v, zeznania pokrzywdzonego T. D. na k. 3 - 4 i k. 14v - 15 i na k. 83 - 84 do słów „dwa razy” i od słów ,ja nie wiem” do słów „czy był pijany” i od słów „na początku” do słów „pewne rzeczy”, zeznania świadka E. D. na k. 5 - 6 i na k. 24 - 25 akt II Ko 81/18, tablice poglądowe na k. 25 i 26 akt II K 666/17)

Na skutek uderzania pięściami i kopania nogami w pojazd marki H. (...) doszło do uszkodzenia pokrywy silnika w środkowej części, zarysowania lakieru na powierzchni dachu i lewych przednich drzwi oraz uszkodzenia lewego zewnętrznego lusterka, straty poniesione z tego tytułu przez T. D. wyniosły 6.346,98 zł, koszty naprawy auta poniesione przez pokrzywdzonego opiewały ogółem na kwotę 16.705,95 zł.

(dowód: zeznania świadków: T. D. na k. 3 od słów ,ja wstępnie szacuję” do słów „4000 zł” i na k. 84 od słów ,ja naprawiłem” do słów „ze swojej kieszeni”, protokół oględzin pojazdu na k. 7 - 8v i k. 160, dokumentacja fotograficzna na k. 9 - 13, kalkulacja naprawy na k. 28 - 32, kserokopia akt szkody na k. 148 - 149, opinia pisemna biegłego rzeczoznawcy na k. 166 - 175)

W wyniku ciosów pięścią zadanych przez M. G. T. D. doznał stłuczenia głowy, które naruszyło czynności narządu jego ciała na czas poniżej siedmiu dni

(dowód: opinia biegłego z zakresu medycyny na k. 33 - 34)

M. G. był uprzednio pięciokrotnie karany, w tym trzykrotnie za czynu przeciwko mieniu. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 01 grudnia 2009r. w sprawie II K 1047/09 został skazany za czyny z art. 279 § 1 kk na karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat tytułem próby, postanowieniem z dnia 31 lipca 2012r. zarządzono wykonanie powyższej kary, oskarżony odbywał ją w okresie od 29 października 2013r. do 12 sierpnia 2014r., tego dnia Sąd Okręgowy w Olsztynie udzielił mu warunkowego przedterminowego zwolnienia

(dowód: informacja z Krajowego Rejestru Karnego na k. 23 - 25, odpis wyroku na k. 35 -35v).

Prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 27 marca 2018r. w sprawie II K 666/17 P. G. został skazany z czyn z art. 288 § 1 kk, popełniony w dniu 14 sierpnia 2017r. na szkodę T. D. wspólnie i w porozumieniu z M. G., na karę 1 roku pozbawienia wolności, orzeczono wobec niego także obowiązek naprawienia wyrządzonej pokrzywdzonemu szkody, w kwocie 8352,98 zł.

(dowód: odpis wyroku na k. 51 - 51v)

Oskarżony M. G. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, iż w trakcie wykonywanego przez niego w trakcie kierowania motocyklem wyprzedzania samochodu prowadzonego przez T. D. pokrzywdzony skręcił bez uprzedzenia w lewo, zmuszając go do hamowania, w związku z tym zdenerwował się, wraz z towarzyszącym mu pasażerem P. G. postanowił zawrócić, wyprzedził pokrzywdzonego za sklepem i kazał mu się zatrzymać. Podniósł, że to P. G. w trakcie jazdy zeskoczył z motocykla, podbiegł do samochodu i zaczął bić pięścią w maskę, a następnie uderzył pokrzywdzonego, on sam zaś spokojnie dopytywał T. D., dlaczego zajechał mu drogę bez włączania kierunkowskazu, po czym zabrał kolegę i odjechał, nie dotykając pokrzywdzonego ani jego samochodu. Zaprzeczył, by tego dnia spożywał alkohol, nie widział także, czy alkohol pił P. G.. Zanegował ponadto rzucenia motocykla pod samochód, jak również rzucanie w pojazd państwa D. kaskami motocyklowymi lub butelkami, oświadczając, że żaden z nich nie miał ze sobą napoju. Potwierdził obecność wgnieceń na karoserii pojazdu pokrzywdzonego, tłumacząc je uderzeniami zadanymi pięścią przez P. G., zakwestionował zarazem

uszkodzenie lusterka i bocznych lewych drzwi, (vide wyjaśnienia oskarżonego M. G. na k. 27 i k. 93 - 93v).

Sąd zważył, co następuje:

Przytoczone wyjaśnienia M. G. w zakresie negującym sprawstwo zarzucanych mu czynów i obciążające wyłączną odpowiedzialnością towarzyszącego mu P. G., mogą być potraktowane jedynie jako przyjęta przez oskarżonego linia obrony, nie zasługująca na podzielenie z uwagi na sprzeczność z całokształtem materiału dowodowego zgromadzonego w toku postępowania, zarówno z relacją współdziałającego z nim, ukaranego uprzednio sprawcy uszkodzenia pojazdu marki H., jak i wersją zaprezentowaną przez pokrzywdzonego i jego żonę.

W przeciwieństwie bowiem do oskarżonego, P. G. nie kwestionował popełnienia przypisanego mu występku, przedstawiając konsekwentnie, zarówno w składanych w toku dochodzenia w charakterze podejrzanego wyjaśnieniach (vide k. 17 i k. 38), jak i zeznając na rozprawie głównej już po prawomocnym skazaniu (vide k. 72 - 72v), przebieg niniejszego zajścia, nie próbując umniejszać własnego w nim udziału, opisał także zachowanie towarzyszącego mu M. G.. Powołując się przy tym na niepamięć szczegółów zajścia, z uwagi na jego dynamiczny charakter oraz spożyty uprzednio alkohol, potwierdził, że obaj uderzali rękami i kopali nogami w karoserię pojazdu państwa D., nie wykluczył przy tym rzucenia przez siebie kaskiem w dach samochodu, zaprzeczając jedynie, by uderzył pokrzywdzonego. Wymieniony nie starał się przy tym ukryć takich okoliczności obciążających, jak zainicjowanie niniejszej sytuacji oraz stan nietrzeźwości, prezentując zapamiętane okoliczności w sposób bezpośredni i szczery, a zarazem zbieżny z wypowiedziami T. D. i E. D..

Podróżujący przedmiotowym pojazdem marki H. pokrzywdzony (vide zeznania T. D. na k. 3 - 4 i k. 14v - 15 i na k. na k. 83 - 84 do słów „dwa razy” i od słów ,ja nie wiem” do słów „czy był pijany” i od słów „na początku” do słów „pewne rzeczy”) oraz jego żona (vide zeznania E. D. na k. 5v - 6 i k. 17 - 18 akt Ko 81/18), w sposób wewnętrznie spójny, konsekwentny i wzajemnie zgodny przekazali sposób działania obu napastników, nie znając przy tym ich tożsamości, posługiwali się cechami wyglądu zewnętrznego, przy czym T. D. wskazywał na różnicę wzrostu i budowy ciała obu mężczyzn, natomiast E. D. zwróciła uwagę na niekompletny ubiór jednego z nich. Oboje podali w sposób jednoznaczny i kategoryczny, iż atak na samochód był dziełem obu sprawców, natomiast napaści na siedzącego wewnątrz auta pokrzywdzonego dopuścił się tylko jeden z nich, rozpoznany przez T. D. na okazanym mu wizerunku oskarżonego na tablicy poglądowej nr na k. 25 akt II K 666/17. Podkreślenia wymaga, iż pokrzywdzony zadeklarował wyższy stopień pewności rozpoznania M. G. niż w przypadku drugiego sprawcy, okazanego na tablicy poglądowej na k. 26 II K 666/17, typując

wizerunek P. G. jako osoby najbardziej podobnej i zwracając uwagę na odmienność jego uczesania.

Zaznaczyć należy, iż pokrzywdzony i podróżująca z nim żona, zamieszkujący na stałe w innej części Polski, przebywający okazjonalnie na terenie gminy Ś. w okresie urlopowym, nie mieli uprzedniej styczności z żadnym ze wskazanych mężczyzn, brak tym samym podstaw do przyjęcia, by bezpodstawnie obciążali M. G. za działanie, którego miałby dopuścić się P. G.. Jakkolwiek są osobami bezpośrednio zainteresowanymi rozstrzygnięciem niniejszego postępowania, ich zeznaniom nie sposób przypisać przymiotu stronniczości, tworzą one logiczną, wzajemnie uzupełniającą się całość, zasługującą na podzielenie, zaś nieznaczne rozbieżności w przedstawieniu przebiegu zdarzenia pomiędzy relacją złożoną przez T. D. w toku dochodzenia (vide k. 3 -4 i k. 14v - 15), w ciągu kilkudziesięciu godzin od zajścia, a jego zeznaniami na etapie postępowania sądowego (vide k. 83 - 84), uznać należy za rezultat upływu czasu, wpływającego niekorzystnie na ślady pamięciowe, nadto wskazane odmienności nie dotyczą samego udziału obu sprawców i roli każdego z nich.

Podane przez E. D. i T. D. okoliczności zdarzenia znajdują także odzwierciedlenie w zebranych w sprawie dokumentach, w tym ekspertyzach biegłych różnych specjalności.

Rodzaj doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała i mechanizm ich powstania został potwierdzony w opinii lekarskiej na k. 33 - 33v, sporządzonej na podstawie analizy dokumentacji medycznej przez osobę dysponującą właściwą wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem zawodowym, w sposób jasny i pełny, zasługujący tym samym na podzielenie.

Uszkodzenia spowodowane w pojeździe pokrzywdzonego zostały udokumentowane protokołem oględzin rzeczy (vide k. 7 - 8v i k. 160) i wykonanymi na miejscu zdjęciami (vide k. 9 - 13), a także w kalkulacji kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu (vide k. 28 - 32), jakkolwiek zakres i koszty usługi wykonanej przez przedsiębiorstwo serwisowe znacznie przekroczyły zakres i koszt usunięcia szkód powstałych w samochodzie na skutek zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Na uwzględnienie zasługuje w tym zakresie opinia biegłego rzeczoznawcy (vide k. 166 - 175), wydana na podstawie wymienionych wyżej dokumentów, a także kopii cyfrowej akt szkody nadesłanej przez ubezpieczyciela (vide k. 148 - 149), odzwierciedlająca w sposób przejrzysty i szczegółowy rok wnioskowania biegłego oraz prezentująca jednoznacznie sformułowane konkluzje, iż przedłożony przez pokrzywdzonego kosztorys zawiera również pozycje nie mające bezpośredniego związku z opisywanym zdarzeniem, koszt naprawy uszkodzeń pokrywy silnika, obudowy lusterka i lewych przednich drzwi został oszacowany na kwotę 6.346,98 zł. Na marginesie zauważyć należy, iż suma ta jest zbliżona do pierwotnej wartości szkody podanej orientacyjnie przez pokrzywdzonego (k. 3).

Podsumowując dotychczasowe rozważania, stwierdzić należy, iż fakt popełnienia przez M. G. zarzucanych mu występków w świetle poddanego ocenie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości. Działając wspólnie i w porozumieniu z odpowiadającym

uprzednio w innym postępowaniu P. G., poprzez uderzanie rękami i kopanie nogami w należący do pokrzywdzonego samochód marki H. (...) o nr rej. (...), dokonali wgniecenia pokrywy silnika, zarysowania powierzchni lakieru przednich drzwi od strony kierowcy, na powierzchni dachu oraz uszkodzenia lewo zewnętrznego lusterka, powodując straty w kwocie nie wyższej niż 6346,98 zł na szkodę T. D., wyczerpując tym samym znamiona z art. 288 § 1 kk.

Uderzając ponadto pokrzywdzonego pięścią w głowę, oskarżony spowodował u niego stłuczenie głowy, naruszające prawidłowe funkcjonowanie jego organizmu na czas poniżej 7 dni, czym dopuścił się czynu określonego w art. 157 § 2 kk.

Obu przypisanych mu występków M. G. dopuścił się bez powodu, okazując rażące lekceważenie porządku prawnego, nie sposób bowiem zaaprobować jako racjonalnego, zgodnego z obowiązującego normami zachowania polegającego na ściganiu kierowanego przez pokrzywdzonego samochodu na odcinku kilku kilometrów, zajechania mu drogi, uszkodzenia pojazdu na skutek wielokrotnego uderzania rękami i nogami, wreszcie ataku na siedzącego w pojeździe kierowcę z powodu rzekomego nieustąpienia pierwszeństwa przejazdu. Opisane działanie oskarżonego nosi tym samym znamiona czynu chuligańskiego, stypizowanego w art. 57a § 1 kk.

Czyn zarzucony M. G. w punkcie I został przez niego nadto popełniony w warunkach recydywy specjalnej zwykłej, opisanej w art. 64 § 1 kk, przed upływem pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne. Był on bowiem prawomocnie skazany za czyny z art. 279 § 1 kk, a zatem tego samego rodzaju, wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 01 grudnia 2009r. w sprawie II K 1047/09 na karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat tytułem próby, zarządzoną do wykonania postanowieniem z dnia 31 lipca 2012r. odbytą w okresie od 29 października 2013r. do 12 sierpnia 2014r.(vide informacja z Krajowego Rejestru Karnego na k. 23 - 25, odpis wyroku na k. 35 - 35v).

Oskarżony działał umyślnie, zdając sobie sprawę z charakteru działań godzących w zdrowie pokrzywdzonego i jego mienie oraz co najmniej akceptując ich potencjalne następstwa. Stopień jego winy uznać tym samym należy za wyższy niż nieznaczny.

Jako znaczny oceniono natomiast stopień społecznej szkodliwości przypisanych M. G. przestępstw. Na podkreślenie zasługuje nasilenie agresji wymienionego, wyrażającej się w wielokrotnym zadawaniu uderzeń rękami i kopnięć nogami w pojazd państwa D., którym podróżowali wraz z małoletnią córką, a także w zaatakowaniu samego pokrzywdzonego, pozostającego wewnątrz samochodu, brak tym podstaw do przyjęcia prowokacji z jego strony. Zważyć trzeba, iż oskarżony zachował się w opisany sposób wobec zupełnie obcego człowieka, bez uzasadnionego powodu, kierując się wyłącznie nagłą negatywną emocją w związku z zarzutem nie ustąpienia mu przez wymienionego pierwszeństwa na drodze. Na niekorzyść oskarżonego przemawia także fakt uprzedniego spożycia alkoholu oraz kilkukrotna dotychczasowa karalność.

Nie odnotowano zarazem istotnych okoliczności łagodzących.

Mając powyższe na uwadze, wymierzone M. G. kary jednostkowe pozbawienia wolności, utrzymane znacznie poniżej górnych granic ustawowego zagrożenia, a także orzeczona z zastosowaniem zasady częściowej absorpcji z uwagi na zbieżność czasową i sytuacyjną obu czynów karę łączną uznać należy za adekwatne do stopnia jego winy i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu przestępstw. Nie nosząc cech rażącej surowości, unaoczniają naganność zachowania oskarżonego, powstrzymując go przed podobnymi naruszeniami porządku prawnego w przyszłości, kształtują nadto społeczną świadomość prawną, przeciwdziałając poczuciu bezkarności sprawców rażąco lekceważących obowiązujący porządek prawny i samowolnie wymierzających subiektywnie pojmowaną sprawiedliwość.

Uprzednia karalność oskarżonego oraz bezskuteczność stosowanych instrumentów probacyjnych (vide k. 23 - 25) uniemożliwiała zastosowanie warunkowego zawieszenia wymierzonej my kary.

Z uwagi na wniosek pokrzywdzonego o naprawienie wyrządzonej mu szkody, na podstawie art. 46 § 1 kk zasądzono od M. G. na rzecz T. D. odszkodowanie w wysokości połowy ustalonych w toku postępowania kosztów naprawy uszkodzeń wyrządzonych działaniem oskarżonego i P. G..

Kierując się treścią art. 57a § 2 kk, orzeczono od oskarżonego także zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonego, w kwocie 500 zł odpowiadającej zdaniem Sądu skali jego krzywdy związanej z poniesionym uszczerbkiem na zdrowiu, a także stopniowi karygodności działania sprawcy.

W konsekwencji wyroku skazującego obciążono M. G. kosztami postępowania, zwalniając go od ponoszenia opłaty, na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 627 kpk.