Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 kwietnia 2019r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący – SSO Beata Jarosz

Protokolant st. sekretarz sądowy Małgorzata Idzikowska-Oleszczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej Częstochowa Południe w Częstochowie – Jana Teodorczyka

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 26 kwietnia 2019r.

w sprawie przeciwko J. T. (2) s. F. i M. ur. (...)

oskarżonemu o przestępstwo z art. 163 1 pkt 1 kk

zażalenia obrońcy oskarżonego na postanowienie Sądu Rejonowego w Częstochowie z dnia 11 kwietnia 2019r. w sprawie XI K 242/19 w przedmiocie przedłużenia środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

na podstawie art. 437 § 1 kpk

postanawia

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2019r. w sprawie XI Kp 34/19 Sąd Rejonowy w Częstochowie zastosował, na podstawie art. 249 § 1 kpk, art. 258 § 1 pkt 2, § 2 i 3 kpk, środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy tj. do dnia 18 kwietnia 2019r godz. 00.00 wobec J. T. (2)podejrzanego o dokonanie czynu z art. 163 § 1 pkt 1 kk.

Następnie na wniosek prokuratora Sąd Rejonowy w Częstochowie postanowieniem z dnia 11.04.2019r. przedłużył stosowanie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania do dnia 17.07. 2019r. godz. 00.00. Jako przesłanki szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego wskazał groźbę surowej kary oraz wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia przez podejrzanego czynu przeciwko zdrowiu i życiu lub bezpieczeństwo powszechnemu.

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył obrońca podejrzanego zarzucając błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia poprzez uznanie:

1.  w sprawie istnieje duże prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanego mu czynu, podczas gdy żaden dowodów zgromadzonych w sprawie, ujawnionych obronie, na takie prawdopodobieństwo nie wskazuje;

2.  popełnienie przez podejrzanego zarzucanego mu czynu zostało uprawdopodobnione w stopniu wymaganym przez art. 249 k.p.k., podczas gdy Sąd Rejonowy ograniczył się jedynie do wykazania, że taki wniosek wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, jednakże bez wskazania, które dowody mają uprawdopodabniać popełnienie czynu, podczas gdy dowody ujawnione obronie w żaden sposób nie spełniają wymagań określonych w art. 249 k.p.k.

Stawiając powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uchylenie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zarzutowi obrońcy dotychczas zgromadzony materiał dowodowy, wskazuje na duże prawdopodobieństwo, że podejrzany dopuścił się zarzucanego mu czynu. Wbrew także zarzutowi obrońcy Sąd Rejonowy wskazał jaki materiał dowodowy wskazuje na wysokie prawdopodobieństwo popełnienia przez podejrzanego zarzucanego mu czynu, podnosząc, że jest to protokół zatrzymania, protokół badania, protokołu oględzin miejsca, zeznania świadków. Podnieść należy, że na tym etapie wystarczającym jest wykazanie wysokiego stopnia prawdopodobieństwa popełniania przez podejrzanego zarzucanego mu czynu, a ostatecznie o winie podejrzanego będzie decydował Sąd na etapie wyrokowania. Z uwagi na zarzuty obrońcy Sąd Okręgowy pragnie jedynie zwrócić uwagę na niektóre dowody wskazujące na sprawstwo podejrzanego. I tak dowodem wskazującym w szczególności na sprawstwo podejrzanego są zeznania W. G. (1), konkubiny podejrzanego, która zeznała, że w dniu 17.01.2019r. o godz. 22.00 jej były konkubent dobijał się do drzwi jej mieszkania, jednak ona go nie wpuściła, gdyż widziała, że jest pijany. Nadto dodała, że wie od córki, że wówczas podejrzany krzyczał, że je spali, po czym po krótkim czasie poczuła dym, otworzyła drzwi mieszkania i zobaczyła, że się palą. W. G. (1) wskazała, że konkubent już wcześniej groził jej spaleniem, co koresponduje z notatką ze zgłoszeń Policji jakie dokonywała pokrzywdzona (k. 30) Zeznania W. G. (1) korespondują z zeznaniami sąsiadki M. D., która wskazała, że słyszała jak przed wybuchem pożaru podejrzany dobijał się do drzwi swej konkubiny. (k.42) Istotnym jest, że podejrzany posiadał klucz do korytarza, zaś obce osoby raczej nie mogły się dostać do korytarza, a z protokołu oględzin wynika, że zarzewie pożaru istotnie nastąpiło przy drzwiach W. G. (1). Istotnym jest także, że same wyjaśnienia podejrzanego wskazują na niego jako sprawcę pożaru, choć podejrzany neguje umyślne działanie. Podejrzany bowiem przyznaje, że po wypiciu alkoholu i zażyciu tabletki położył się przy drzwiach pokrzywdzonej W. G. (1) i rzucał niedopałki papierosów na podłogę, pomimo, że w korytarzu były łatwopalne materiały (k.50 i k. 63). W swych wyjaśnieniach k. 51 nie negował także, że groził W. G. (1), choć wskazywał, że jedynie „tak żartował” Same jego wyjaśnienia mogą zatem wskazywać na czyn z art. 163 § 2 k.k. W opinii toksykologicznej wskazano, że w próbce 1 b i nr 2 zabezpieczonych na miejscu zdarzenia stwierdzono śladowe ilości metanolu i acetonu. Obecnie najistotniejszym będzie uzyskanie opinii biegłego z zakresu pożarnictwa, co jednak nie oznacza, że na obecnym etapie w świetle zgromadzonych dowodów nie można mówić o wysokim stopniu prawdopodobieństwa popełniania przez podejrzanego zarzucanego mu czynu. Opinia ta oczywiście winna także wyjaśnić jednoznacznie, czy zdarzenie miało charakter pożaru o jakim mowa w art. 163 § 1 pkt 1 k.k., który oznacza ogień o sile żywiołowej i znacznym zasięgu, zdolny do rozprzestrzeniania się.

Sąd Okręgowy pragnie także wskazać, że odpowiedzialności karnej z art. 163 § 1 pkt 1 k.k. podlega ten kto sprowadza zdarzenie, które zagraża życiu lub zdrowiu wielu osób albo mieniu w wielkich rozmiarach, mające postać pożaru. Określenie „ wielu osób" jest różnie rozumiane w doktrynie i orzecznictwie, przyjmuje się, że może to być ilość osób od co najmniej 6 , 7 , a niekiedy, że od 10. (Buchała jest zdania, że „wiele" oznacza co najmniej sześć osób (Buchała [w:] Zoll, 1999, s. 331; podobnie Bogdan [w:] Wróbel, Zoll II/1, s. 442, i Petasz [w:] Królikowski, Zawłocki, Szczególna I, s. 315); por. też wyrok SA w Katowicach z 18.10.2001 r., II AKa 372/01, Prok. i Pr.-wkł. 2002/7–8, poz. 28, gdzie przyjęto, że „wiele" to siedem osób, ale są stanowiska, że co najmniej 10, np. Marek Kulik w Komentarzy do kodeksu karnego, Stefański [w:] Wąsek, Zawłocki I, s. 510–511; Wojciechowski, Kodeks, s. 310; Sygit, Ocena, s. 301; Piórkowska-Flieger [w:] Kodeks, red. Bojarski, s. 376)

W niniejszej sprawie ewakuowano i odwieziono do szpitala 8 osób, co na obecnym etapie w opinii Sądu Okręgowego pozwala na przyjęcie, że zdarzenie zagrażało życiu i zdrowiu wielu osób.

Ponadto zauważyć należy, że nie można rozmiarów mienia odnoszących się przede wszystkim do aspektów przestrzennych utożsamiać z jego wartością. O tym, czy w konkretnym wypadku dochodzi do realizacji znamienia "mienie w wielkich rozmiarach", należy decydować na podstawie wszystkich elementów charakteryzujących to znamię. Dla bytu tego pojęcia za decydujące uznać należałoby następujące czynniki: rozległe wymiary przestrzenne mienia; wartość mienia określoną w pieniądzu, przy czym wielkość orientacyjną powinny stanowić wartości określone w art. 115 § 6 i 7 k.k.; istotną wartość użytkową mienia i jego duże znaczenie dla pokrzywdzonego; dużą liczbę zagrożonych przedmiotów majątkowych (porównaj wyrok SN z dnia 27 stycznia 1972 r., IV KR 312/72, OSNPG 1972, Nr 4, poz. 50; wyrok SN z dnia 27 lipca 1984 r., IV KR 176/84, OSNPG 1985, Nr 3, poz. 34 wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2015 r. II AKa 191/15).

Mając na względzie, że zdarzenie miało miejsce w kamienicy dwupiętrowej, gdzie jest 9 mieszkań i jest zameldowanych 22 osoby, to Sąd Okręgowy na tym etapie nie ma wątpliwości co do spełnienia znamienia „zagrożenia dla mienia wielkich rozmiarów”.

Spełnione zostały także przesłanki szczególne stosowania tymczasowego aresztowania określone w art. 258 § 2 i § 3 k.p.k. Czyn zarzucany podejrzanemu zagrożony jest karą pozbawienia wolności do 10 lat, grożąca zatem podejrzanemu kara może skłaniać go do podjęcia działań zmierzających do utrudnienia prowadzonego postępowania karnego. Słusznie także przyjął Sąd Rejonowy istnienie wysokiego prawdopodobieństwo ponownego popełnienia przez podejrzanego czynu przeciwko zdrowiu i życiu lub bezpieczeństwa powszechnemu w kontekście zeznań pokrzywdzonej W. G. (1) o groźbach podejrzanego i wnioskach opinii biegłych psychiatrów i psychologa.

Nie pojawiły się natomiast, okoliczności, które przemawiałyby za uchyleniem tymczasowego aresztowania, określone w art. 259 § 1 i 2 k.p.k.

Okres 3 miesięcy dalszego stosowania tymczasowego aresztowania wydaje się niezbędnym w związku z koniecznością uzyskania opinii biegłego z zakresu pożarnictwa, zaś biegły mógł przystąpić do opiniowania po uzyskaniu opinii toksykologicznej.

Wobec powyższego orzeczono jak we wstępie.