Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Marek Kolasa

Protokolant: sekr. K. K.

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2019 roku w Wieluniu

na rozprawie

sprawy z powództwa Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K.

przeciwko A. S.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda Raport Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K. na rzecz pozwanej A. S. kwotę 287,00 (dwieście osiemdziesiąt siedem 00/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt I C 1457/18

UZASADNIENIE

W pozwie z 24 października 2018 r. powód Raport (...) w K., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o zasądzenie od pozwanej A. S. kwoty 1.171 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu. Żądanie pozwu zostało oparte na twierdzeniu, że pozwana była związana umową pożyczki gotówkowej z 4 września 2015 r. z (...) Sp. z o.o. w W., która następnie została rozwiązana przez pożyczkodawcę za wypowiedzeniem ze skutkiem na dzień 28 maja 2018 r. Powód jest zaś nabywcą wierzytelności przysługującej wobec pozwanej.

(pozew – k.3-5odwr.)

Nakazem zapłaty postępowaniu upominawczym powództwo zostało uwzględnione.

(nakaz – k.28)

W sprzeciwie od tego nakazu pozwana a następnie jej pełnomocnik w osobie radcy prawnego we wniesionej odpowiedzi na pozew podnieśli szereg zarzutów przeciwko żądaniu pozwu m.in. niewykazanie faktu zawarcia umowy pożyczki jak i brak wykonania umowy przez pożyczkodawcę. W konkluzji pozwana jak i jej pełnomocnik wnosili o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów.

(sprzeciw strony – k.41-43; odpowiedź na pozew pełnomocnika – k.61-64)

Na rozprawie nikt się nie stawił. Stanowiska stron do zamknięcia rozprawy nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana 4 września 2015 r. zawarła z pożyczkodawcą (...) Sp. z o.o. w W. Ramową Umowę P. poprzez utworzenie konta internetowego za pośrednictwem Serwisu internetowego pożyczkodawcy. Zgodnie z pkt 1 umowy (Definicje) użyte w Ramowej Umowie P. określania oznaczają: Umowa P. oznacza jakąkolwiek (tzn. pierwszą i każdą następną) umowę P. zawartą między Pożyczkodawcą a Pożyczkobiorcą na odległość, które Pożyczkodawca i Pożyczkobiorca zawierają pomiędzy sobą na podstawie niniejszej Ramowej Umowy P. (ust. 1.8). Pożyczka oznacza kwotę pieniężną, którą Pożyczkodawca przekazuje Pożyczkobiorcy w formie pożyczki na zasadach określonych w niniejszej Ramowej Umowie P., powiększoną o Prowizję za udzielenie P. i kwotę ubezpieczenia (1.10). Prowizja za rozpatrzenie wniosku oznacza opłatę w kwocie 1 zł lub 0,01 zł należną Pożyczkodawcy od Pożyczkobiorcy z tytułu rejestracji Pożyczkobiorcy na stronie internetowej, weryfikacji tożsamości Pożyczkodawcy, rozpatrzenia wniosku, a także służąca potwierdzeniu przez Pożyczkobiorcę warunków Ramowej Umowy P. (1.16). Zgodnie z pkt 7 umowy (Wniosek o udzielenie P.) w momencie dokonania rejestracji na S. internetowej Pożyczkobiorca jednocześnie składa wniosek o pierwszą pożyczkę wskazując propozycję Indywidualnych Warunków Umowy tj. kwoty pożyczki, liczbę rat oraz termin spłaty pożyczki (7.1). Kwota P. zostanie przekazana przelewem na rachunek Bankowy Pożyczkobiorcy niezwłocznie po wysłaniu przez P. do Pożyczkobiorcy elektronicznego powiadomienia o wysokości udzielonej P., Harmonogramie uwzględniającym liczbę i terminy płatności poszczególnych rat oraz Terminie zwrotu P. przy pomocy wiadomości SMS wysłanej na numer telefonu komórkowego Pożyczkobiorcy i/lub wysłaniu wiadomości e-mail na adres Pożyczkobiorcy podany na Koncie Użytkownika (7.4 zdanie pierwsze). Zgodnie z pkt 8 umowy (Wniosek o udzielenie kolejnej P.) Pożyczkodawca udzieli Pożyczkobiorcy kolejnych P. każdorazowo na podstawie odrębnych Umów P. zawieranych przez Strony na odległość w rozumieniu ustawy o umowach konsumenckich (8.1). Pożyczkobiorca nie może w tym samym czasie korzystać z więcej niż jednej P.. (8.2. zdanie pierwsze). W myśl pkt 10 umowy (Wypłata P.) umowa pożyczki wchodzi w życie w momencie, w którym Pożyczkodawca podejmie decyzję o udzieleniu pożyczki i poinformuje o tym Pożyczkobiorcę w sposób i trybie określonym w Ramowej Umowie P. (10.1.)

(dowód: umowa – k.18-22)

Na podstawie przedmiotowej Ramowej Umowy P. pozwana nie zawierała umowy pożyczki udzielonej 4 września 2015 r. a rozwiązanej za wypowiedzeniem ze skutkiem na dzień 28 maja 2018 r. ani też nie otrzymała od pożyczkodawcy z tego tytułu jakąkolwiek kwotę.

(twierdzenie zawarte w sprzeciwie i odpowiedzi na pozew - nie zaprzeczone przez powoda)

Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów:

Zgodnie z art. 3 k.p.c. strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Z kolei art. 6 § 2 k.p.c. stanowi, że strony i uczestnicy postępowania obowiązani są przytaczać wszystkie okoliczności faktyczne i dowody bez zwłoki, aby postępowanie mogło być przeprowadzone sprawnie i szybko.

W myśl art. 503 § 1 k.p.c. pismo zawierające sprzeciw wnosi się do sądu, który wydał nakaz zapłaty, a w przypadku nakazu wydanego przez referendarza sądowego - do sądu, przed którym wytoczono powództwo. W piśmie pozwany powinien wskazać, czy zaskarża nakaz w całości, czy w części, przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności.

Wdanie się w spór co do istoty sprawy w rozpoznawanej sprawie nie ograniczało się do ogólnikowego twierdzenia, że powództwo jest nieudowodnione albo strony nie są legitymowane – powód czynnie, a pozwany - biernie. Pozwana podniosła praktycznie wszelkie możliwe zarzuty przeciwko żądaniu pozwu i merytorycznie odniosła się do poszczególnych okoliczności faktycznych przywołanych dla uzasadnienia żądania (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.). Najistotniejszym zarzutem, leżącym u podstaw oddalenia powództwa było twierdzenie o nieistnieniu roszczenia jak również o niewykonania umowy pożyczki przez powoda (dokładniej pożyczkodawcę). W obliczu takich zarzutów strona powodowa została zobowiązana do złożenia w terminie 2 tygodni odpowiedzi na sprzeciw pod rygorem pominięcia spóźnionych twierdzeń i dowodów. W wyznaczonym terminie powód złożył pismo procesowe, do którego załączył potwierdzenie dokonania wpłaty przez pozwaną kwoty 1 zł w dniu 14 października 2014 r. na określony rachunek bankowy tytułem (...) W (...) (k.56). Tyle tylko, że taki dokument był już załączony do pozwu (k.26) a ponadto dowodzi on jedynie tego, że poprzez wpłatę 1 zł doszło do weryfikacji tożsamości Pożyczkodawcy (1.16 umowy), co zresztą wynika z tytułu przelewu. Poza tym data dokonania tego przelewu wskazuje, że chodziło raczej o inną wcześniej zawartą umowę (z 2014 roku), nie zaś Ramową Umowę Pożyczki z 4 września 2015 r.

Zgodnie z art. 230 k.p.c. gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń story przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może uznać fakty te za przyznane.

W ocenie Sądu postawa powoda pozwalała na zastosowanie tego przepisu. Zawarte w sprzeciwie od nakazu zapłaty twierdzenia pozwanej o co najmniej niewykonaniu umowy pożyczki przez pożyczkodawcę, przy braku odniesienia się do nich przez stronę powodową, usprawiedliwiały ocenę, że fakt nieotrzymania jakiejkolwiek kwoty przez pozwaną na warunkach opisanych w pozwie można uznać za przyznany w sposób dorozumiany.

W myśl art. 243 ¹ k.p.c. przepisy dotyczące dowodów z dokumentów stosuje się do każdego dokumentu zawierającego tekst, umożliwiającego ustalenie ich wystawców, zaś zgodnie z art. 77 ³ k.c. dokumentem jest nośnik informacji umożliwiający zapoznanie się z jej treścią.

W ocenie Sądu wydruk ze strony internetowej pożyczkodawcy dotyczący Ramowej Umowy P. może zatem być uznany za dowód, zaś o jego mocy dowodowej i wiarygodności ostatecznie przesądziły jego indywidualne cechy i okoliczności sprawy – wskazanie danych osobowych, nr telefonu, adresu poczty elektronicznej pozwanej w końcowej części dokumentu (k.22).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest niezasadne z racji jego nieudowodnienia.

Abstrahując od tego, czy powód powołując się na cesję wierzytelności wykazał legitymację czynną należy wskazać przede wszystkim, że powód nie udowodnił roszczenia zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.

W ocenie Sądu o ile pozwana i (...) Sp. z o.o. w W. byli związani Ramową Umową P., o tyle umowa ta nie nakładała na pozwaną obowiązku zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. w W. jakiejkolwiek kwoty. Ramowa Umowa P., jak wynika z jej treści, nie jest umową określoną jako umowa pożyczki (art. 720 k.c.), ale umową zobowiązującą do zawierania w przyszłości takich umów na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (jedn. tekst: Dz.U. z 2014 r., poz. 1497) oraz przepisów art. 1-7 oraz art. 39-43 ustawy z 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (jedn. tekst: Dz.U. z 2017 r. poz. 683).

Warunkiem uwzględnienia powództwa było zatem wykazanie przez powoda, że pożyczkodawca i pożyczkobiorca zawarli umowę pożyczki na odległość, a pożyczkodawca tę umowę wykonał – przelał pożyczoną kwotę na rachunek bankowy pożyczkobiorcy.

Pomijając kwestię przesłanek, od spełnienia których uzależnione jest zawarcie takiej umowy na odległość, to cechą każdej pożyczki jest zobowiązanie się przez pożyczkodawcę do przeniesienia na własność pożyczkobiorcy określonej ilości pieniędzy (art. 720 k.c.).

Tej kluczowej okoliczności powód nie wykazał, mimo że pozwana konsekwentnie twierdziła, że nie otrzymała kwoty pożyczki. Nie złożył potwierdzenia przelewu na rachunek bankowy pozwanej kwoty 1.400 zł albo jakiejkolwiek innej w wykonaniu umowy pożyczki opisanej w pozwie.

Jest też niewiarygodne, co twierdzi powód w pozwie, że umowa pożyczki została zawarta 4 września 2015 r. (w dniu zawarcia Ramowej Umowy P.), a następnie została rozwiązana przez pożyczkodawcę za wypowiedzeniem ze skutkiem na dzień 28 maja 2018 r. Z arkusza informacyjnego kredytu konsumpcyjnego (k.22odwr.-24odwr.) wynika, że umowa miała być zawarta jedynie na 24 miesiące, a powód nie powołuje się na przedłużenie umowy, przeciwnie – rozwiązanie przed terminem.

W grę wchodzi też możliwość, że umowa pożyczki została zawarta później np. w 2016 roku, skoro do pozwu został załączony harmonogram spłaty kwoty kapitału 1.400 zł począwszy od 17 lutego 2016 r. do 28 maja 2018 r. (k.24odwr.-25). Wątpliwości Sadu w tym zakresie nie rozwiewa też harmonogram z 4 września 2015 r. (k.25odwr.), w którym jako data płatności pierwszej raty pożyczki wskazano dzień 30 października 2017 r. a ostatniej – 28 maja 2018 r.

Tak naprawdę nie wiadomo więc, kiedy miała być zawarta umowa pożyczki stanowiąca źródło dochodzonego roszczenia. Jeśliby miałoby to być, tak jak wynika z harmonogramu (k.25odwr.) w 2017 roku, to zastrzeżona prowizja w wysokości 1.960 zł przekraczałaby limit pozaodsetkowych kosztów kredytu uregulowany w art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, który stosuje się do umów o kredyt konsumencki zawartych po 11 marca 2016 r. (nie ma znaczenia data zawarcia ramowej umowy).

Dlatego powództwo zostało oddalone na koszt powoda zgodnie z art. 98 k.p.c. Na koszty pozwanej złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika – 270 zł ustalone w oparciu w § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. poz. 1800 ze zm.) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa.