Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Wojtasiński - sprawozdawca

Sędziowie SO Włodzimierz Hilla

SO Wiesław Juchacz

Protokolant st. sekr. sądowy Aleksandra Deja - Lis

przy udziale Andrzeja Chmieleckiego- prokuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2014 roku

sprawy S. K. oskarżonego z art. 158 § 1 kk, art. 157 § 1 kk oraz A. K. oskarżonej z art. 158 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 10 czerwca 2013 roku sygn. akt XVI K 3352/11

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; wymierza oskarżonym opłaty za II instancję w kwotach:

- S. K. 300,00 (trzysta) złotych

- A. K. 270,00 (dwieście siedemdziesiąt) złotych

i obciąża ich w częściach równych wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 10 czerwca 2013r. w sprawie sygn. akt XVI K 3352/11 oskarżony S. K. został uznany za winnego tego, że :

1.  2 października 2011r. w B. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. K. dokonał pobicia A. S. w ten sposób, że uderzał go pięściami w okolice głowy, a gdy pokrzywdzony upadł razem z A. K. kopali go, powodując u niego obrażenia ciała i narażając go na nastąpienie skutku określonego w art.157§1 kk, przy czym A. S. doznał obrażeń ciała w postaci : złamania prawego zespołu jarzmowo- szczękowo- oczodołowego, stłuczenia tkanek miękkich (krwiak podskórny, obrzęk, bolesność) okolicy podoczodołowej prawej, wargi dolnej po stronie lewej oraz wylewu podspojówkowego oka prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni

tj. za winnego występku z art.158§1 kk

i za to na mocy tegoż przepisu skazany został na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności ;

2.  2 października 2011r. w B. przy ul. (...), dokonał uszkodzenia ciała H. O. w ten sposób, że uderzył go dwukrotnie pięścią w twarz, w wyniku czego H. O. doznał obrażeń ciała w postaci złamania ścian przednich i bocznych obydwu zatok szczękowych, złamania nosa, stłuczenia tkanek miękkich (krwiak podskórny, obrzęk, bolesność) okolicy podoczodołowej lewej, wargi dolnej po stronie lewej, czym spowodował naruszenie czynności narządów ciała lub rozstroju zdrowia na okres powyżej 7 dni,

tj. przestępstwa z art.157§1 kk

i za to na podstawie tegoż przepisu skazany został na karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art.85 kk i art.86§1 kk połączono orzeczone wobec oskarżonego jednostkowe kary pozbawienia wolności i w ich miejsce wymierzono oskarżonemu łączną karę pozbawienia wolności w rozmiarze dziesięciu miesięcy.

Na mocy art.69§1 kk i art.70§1 pkt 1 kk zawieszono oskarżonemu warunkowo wykonanie orzeczonej wobec niego łącznej kary pozbawienia wolności na okres próby lat dwóch.

Na mocy art.71§1 kk wymierzono oskarżonemu karę grzywny w ilości 40 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki w kwocie 30 zł.

Na mocy art.63§1 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny zaliczono mu okres zatrzymania w dniu 2 października 2011r, przyjmując iż jest on równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny.

Tymże wyrokiem uznano oskarżoną A. K. za winną tego, że w dniu 2 października 2011r. w B. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. K. dokonała pobicia A. S. w ten sposób, że S. K. uderzał go pięściami w okolice głowy, a gdy pokrzywdzony upadł razem z S. K. kopała go oraz uderzała go szpilką od buta, powodując u niego obrażenia ciała i narażając go na nastąpienie skutku określonego w art.157§1 kk, przy czym A. S. doznał obrażeń ciała w postaci złamania prawego zespołu jarzmowo- szczękowo – oczodołowego, stłuczenia tkanek miękkich (krwiak podskórny, obrzęk, bolesność) okolicy podoczodołowej prawej, wargi dolnej po stronie lewej oraz wylewu podspojówkowego oka prawego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni,

tj. przestępstwa z art.158§1 kk

i za to na mocy tegoż przepisu skazana została na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art.69§1 kk i art.70§1 pkt 1 kk warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności na okres próby lat dwóch.

Na mocy art.71§1 kk wymierzono oskarżonej karę grzywny w ilości 30 stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł.

Zasądzono od oskarżonego S. K. na rzecz pokrzywdzonego H. O. kwotę 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 czerwca 2012r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w pozostałej części powództwo pozostawiono bez rozpoznania.

Zasądzono od oskarżonych S. K. i A. K. solidarnie na rzecz pokrzywdzonego A. S. kwotę 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 19 czerwca 2012r. do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, w pozostałej części powództwo pozostawiono bez rozpoznania.

Wymierzono oskarżonym S. K. opłatę w kwocie 300 zł , oskarżonej A. K. w kwocie 270 zł i obciążono ich w częściach równych wydatkami poniesionymi w sprawie przez Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonych, zarzucając :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mających wpływ na jego treść przez ustalenie, na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że to oskarżeni zaatakowali pokrzywdzonych, podczas gdy w rzeczywistości działali oni w obronie koniecznej, co znajduje potwierdzenie w zgromadzonym materiale dowodowym;

2.  obrazę przepisów postępowania, w szczególności art.5§2 kpk, art.7 kpk, art.410 kpk i art.424 kpk przez dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób wybiórczy, z przekroczeniem zasady prawidłowego rozumowania i wskazaniami doświadczenia życiowego, a także przez pominięcie przy wyrokowaniu tych okoliczności, które przemawiały na korzyść oskarżonych, wbrew zasadzie in dubio pro reo, a także poprzez :

a.  przyznanie atrybutu wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonych A. S. i H. O., podczas gdy z uwagi na utratę przez nich przytomności opierają się one nie na ich wiedzy, lecz na relacji odnośnie przebiegu zdarzenia przekazanej im następczo przez świadka L. K.

z jednoczesną

b.  odmową przyznania atrybutu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych S. i A. K., mimo iż ich wyjaśnienia stanowią relację bezpośrednią.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy, jako oczywiście bezpodstawna, na uwzględnienie nie zasługiwała. Wina oskarżonych S. K. i A. K. została w postępowaniu przez sądem I instancji w pełni wykazana. Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie dokonał trafnych i bezbłędnych ustaleń faktycznych, uwzględniając przy tym wszystkie zebrane w sprawie dowody, które poddał wnikliwej analizie i na ich podstawie wyprowadził prawidłowy wniosek o winie oskarżonych w odniesieniu do przypisanych im czynów. Ustalony przez sąd I instancji stan faktyczny jest wynikiem przeprowadzonej w sposób logiczny i niesprzeczny z zasadami doświadczenia życiowego oceny wszystkich zebranych w sprawie dowodów, a zatem oceny mieszczącej się w granicach do tzw. oceny swobodnej wyrażonej w art.7 kpk.

W szczególności zgodzić się należy z dokonaną przez sąd I instancji oceną zeznań świadków L. K., R. B. i H. O., które zostały uznane za wiarygodne. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przedstawiono przekonywującą argumentację przemawiającą za taką właśnie oceną tychże zeznań i argumentacji tej nie potrzeba powtarzać, wystarczy tylko stwierdzić, iż nie zawiera ona cech dowolności. Odnosząc się do argumentacji podniesionej w apelacji obrońcy oskarżonych stwierdzić należy, iż faktycznie pokrzywdzeni A. S. i H. O., jak i inni uczestnicy wesela byli podczas zaistnienia przedmiotowego zdarzenia pod wpływem alkoholu i nie potrafią dokładnie odtworzyć jego przebiegu, jednakże stwierdzić należy, iż pod wpływem alkoholu i to znacznym znajdował się oskarżony S. K., również pod wpływem alkoholu znajdowała się jego żona, oskarżona A. K., i w tej sytuacji należy przyjąć równą miarę co do możliwości dokładnego odtworzenia przebiegu zdarzenia zarówno przez pokrzywdzonych jak i oskarżonych, czego obrońca w swej apelacji nie czyni, eksponuje jedynie stan nietrzeźwości świadków, w tym pokrzywdzonych, którzy obciążają oskarżonych, pomijając fakt nietrzeźwości świadków zeznających na korzyść oskarżonych. Niewątpliwie zebrane w sprawie dowody, w tym wyjaśnienia oskarżonych, dają podstawę do przyjęcia, iż pomiędzy oskarżonymi a pokrzywdzonym A. S. doszło do rodzinnego nieporozumienia, które zakończyło się tym, że oskarżony S. K. uderzył go co najmniej dwa razy pięścią w twarz, w wyniku czego upadł on na ziemię i wówczas był przez oboje oskarżonych kopany.

Z zebranych dowodów jednoznacznie wynika, iż w czasie tego zdarzenia przez oskarżonego uderzony w twarz został również H. O., wynika to z zeznań wszystkich świadków zdarzenia, a w szczególności L. K. i J. O. oraz oczywiście ww. pokrzywdzonego, który niewątpliwie był pod wpływem alkoholu, ale fakt ten sam w sobie nie może świadczyć o niewiarygodności jego zeznań. Wiarygodność tych zeznań została potwierdzona zeznaniami innych świadków, wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jak również ich wiarygodność potwierdza dobitnie fakt, iż doznał on poważnych obrażeń twarzy w wyniku zadanego uderzenia, które mógł zadać tylko i wyłącznie oskarżony , wskazuje na to jednoznacznie logika zdarzeń będących przedmiotem niniejszej sprawy. Mając na uwadze zeznania wszystkich świadków, stwierdzić należy, iż do awantury doszło tylko pomiędzy oskarżonym S. K. i A. S., nikt inny do nikogo wcześniej nie miał pretensji, który mogłyby powodować agresywne zachowanie. W tej sytuacji całkowicie wiarygodnie brzmią zeznania H. O., który zeznał , że gdy zwrócił uwagę oskarżonemu, że źle się zachowuje , został przez niego uderzony, żadna inna osoba będąca na miejscu zdarzenia nie miała powodu aby H. O. uderzyć, miał go natomiast oskarżony , będąc zdenerwowany zwróconą mu przez niego uwagą dotyczącą tego, że uderzył A. S..

Okoliczności podniesione w apelacji obrońcy dotyczące rzekomego nagannego zachowania się matki pokrzywdzonego A. S., mającego miejsce już po zaistnieniu przedmiotowego zdarzenia, a mianowicie po pobiciu jej syna przez oskarżonych , nie mają w ocenie sądu odwoławczego żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, bowiem dotyczą zdarzeń zaistniałych po pobiciu, były jego reperkusją.

Apelujący czyniąc zarzuty dotyczące poczynienia błędnych ustaleń faktycznych pomija całkowicie jeden niezaprzeczalny fakt, a mianowicie doznanie przez pokrzywdzonych dotkliwych obrażeń ciała podczas zaistnienia przedmiotowego zdarzenia, którego oskarżeni przecież nie negują, fakt ten niewątpliwie uwiarygodnia zeznania pokrzywdzonych co do tego, że obrażenia te zostały spowodowane przez oskarżonych, nikt inny nie mógł ich przecież spowodować, nawet sam apelujący nie wskazuje ewentualnych sprawców tych obrażeń, skupiając się jedynie na eksponowaniu nieistotnych rozbieżności czy też sprzeczności zachodzących pomiędzy zeznaniami poszczególnych świadków przedmiotowego zdarzenia. Podkreślić również należy, iż oskarżeni nie odnieśli żadnych obrażeń ciała, z ich wyjaśnień wynika, że nie zostali przez nikogo uderzeni, jedynie oskarżony S. K. twierdzi, iż został kopnięty w nogę przez A. S., co spowodowało, że uderzył go w twarz, w wyniku czego upadł on na ziemię. Powyższy fakt nie może w żadnej mierze stanowić o tym, że oskarżony uderzając A. S. działał w ramach obrony koniecznej, co sugeruje się w petitum apelacji, jednakże w uzasadnieniu apelacji brak jest w tym względzie jakiejkolwiek argumentacji, dlatego też sąd odwoławczy w niniejszym uzasadnieniu również nie przytacza żadnej argumentacji dotyczącej braku działania przez oskarżonego w warunkach obrony koniecznej, poprzestając na stwierdzeniu, iż stawianie tezy o działaniu oskarżonego w warunkach obrony koniecznej jest w realiach przedmiotowego zdarzenia absurdalne.

Mając powyższe na uwadze, zaskarżony wyrok jako słuszny, utrzymano w mocy, uznając zarzuty podniesione w apelacji za oczywiście bezzasadne.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zgodnie z treścią art.636 kpk, obciążając nimi oskarżonych w częściach równych, nie znajdując żadnych podstaw do zwolnienia oskarżonych od ich ponoszenia.