Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2019 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Lucyna Pradelska-Staniczek Protokolant: Beata Pinior

w obecności Malwiny Paweli-Szendzielorz Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2019 r.

sprawy: G. M. /M./

s. P. i A.

ur. (...) w M.

oskarżonego o przestępstwo z art. 244 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 11 grudnia 2018r. sygn. akt III K 1067/18

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w kwocie 220 (dwieście dwadzieścia) złotych.

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek

Sygn. akt V. 2 Ka 131/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2018 r. sygn. akt III K 1067/18 Sąd Rejonowy w Rybniku uznał G. M. za winnego tego, że w dniu 5 marca 2018 roku w C. na ulicy (...) w ruchu lądowym po drodze publicznej kierował samochodem osobowym marki B. o nr rej. (...) nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Tychach zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, prawomocnego z dniem 26 lutego 2016 roku i obowiązującego do dnia 31 sierpnia 2018 roku, sygn. akt VII K 550/15 z dnia 4 lutego 2016 r ., czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 k.k. sąd warunkowo zawiesił wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres 2 lat próby.

W myśl art. 71 § 1 k.k. sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę w wysokości 50 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych.

Na podstawie art. 42 § 1a pkt 2 k.k. sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat.

Zgodnie z art. 627 k.p.k. i art. 2 i 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 220 złotych oraz wydatki postępowania w wysokości 70 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył przedmiotowy wyrok w części dotyczącej kary. Obrońca zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność kary oraz środka karnego orzeczonych względem oskarżonego w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat, 50 stawek grzywny w wysokości jednej stawki dziennej określonej na kwotę 20 złotych oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat, w sytuacji gdy oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia, posiada stałe miejsce zamieszkania oraz pracę zarobkową, przyznał się do zarzuconego mu w akcie oskarżenia czynu oraz wyraził skruchę z uwagi na swoje wcześniejsze postępowanie a nadto wiedzie życie zgodnie z zasadami współżycia społecznego oraz w kontekście dyrektywy orzekania w pierwszej kolejności kar wolnościowych wyrażonej w art. 37 a oraz art. 58 § 1 Kodeksu karnego, a co w konsekwencji winno skłonić sąd I instancji do orzeczenia względem oskarżonego jedynie kary grzywny oraz środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Skarżący wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu a mianowicie kserokopii umowy kupna sprzedaży samochodu marki B. o nr rejestracyjnym (...) z dnia 20 grudnia 2018 roku - na okoliczność jej treści, a w szczególności sprzedaży przez oskarżonego pojazdu, którym poruszał się on w dniu 5 marca 2018 roku.

Jednocześnie obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego jedynie kary grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych oraz zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku, ewentualnie o uchylenie niniejszego wyroku w zaskarżonej części w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Rybniku do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Podnoszone w apelacji zarzuty nie znajdują żadnego merytorycznego uzasadnienia. Nie dają one podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, ani nie podważają zasadności oraz prawidłowości rozstrzygnięcia będącego przedmiotem tegoż orzeczenia. Apelacja stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji. Skarżący w swojej apelacji zawarł tylko subiektywną opinię dotyczącą kwestii warunków osobistych oskarżonego, stopnia zawinienia oraz wymiaru kary i środka karnego.

Jakkolwiek apelacja dotyczy wyłącznie kwestii wymiarów kary i środka karnego, to wskazać, iż sąd meriti starannie zgromadził i przeprowadził wszelkie dowody, które w jakikolwiek sposób mogły prowadzić do wyjaśnienia okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu i określenia stopnia jego szkodliwości społecznej.

Przeprowadzona przez sąd odwoławczy kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie dała żadnych podstaw do uznania, że w niniejszej sprawie sąd I instancji mógł dopuścić się błędnych ustaleń faktycznych. O błędach w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku można mówić tylko wówczas, gdy sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, bądź gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wysnuł wnioski niezgodne z zasadami logicznego rozumowania lub doświadczeniem życiowym, co nie miało miejsca w niniejszej sprawie.

Oczywistym jest, iż oskarżony dopuścił się prowadzenia samochodu nie stosując się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy w Tychach zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, który to fakt wynika z wyjaśnień oskarżonego, w których przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, oraz odpisu wyroku Sądu Rejonowego w Tychach. Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że zarzucany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona przestępstwa z art. 244 k.k. Na marginesie należy wskazać, iż późniejsze zatarcie skazania nie ma wpływu na prawnokarną ocenę prowadzenia pojazdu mechanicznego w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia takich pojazdów.

Sąd I instancji prawidłowo i słusznie orzekł w zakresie kary i środka karnego, nadto szczegółowo i dokładnie uzasadnił te rozstrzygnięcia. Jako, że sąd odwoławczy w całości podziela ustalenia sądu rejonowego zbędnym jest ich powtarzanie.

Wskazać jedynie należy, że czyn oskarżonego cechuje znaczny stopień społecznej szkodliwości i zawinienia. Oskarżony świadomie i z rozmysłem prowadził samochód w okresie obowiązywania zakazu sądowego. Dopuścił się tego czynu nie z uwagi na wystąpienie jakiejś nagłej i nieprzewidzianej okoliczności życiowej lub rodzinnej, ale rutynowo dojeżdżając do pracy.

Mając powyższe na względzie wymierzona oskarżonemu kara 4 miesięcy pozbawienia wolności uwzględnia dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k., w tym okoliczności łagodzące, jakimi są prowadzenie ustabilizowanego trybu życia i przyznanie się oskarżonego po popełnienia zarzucanego mu czynu, przy czym sąd odwoławczy pomija już, iż nieprzyznanie się do zarzucanego czynu w realiach niniejszej sprawy byłoby zachowaniem skrajnie irracjonalnym. Orzeczony wyrokiem sądu dotychczasowy zakaz prowadzenia pojazdów w ogóle nie wpłynął na zachowanie oskarżonego i nie skłonił go do przestrzegania prawa. Tym samym brak jest podstaw, by mógł w niniejszej sprawie znaleźć zastosowanie art. 37 a k.k. pozwalający na odstąpienie od stosowania kary pozbawienia wolności i zastosowanie wyłącznie kary grzywny lub ograniczenia wolności.

Należy wskazać, iż łagodna kara 4 miesięcy pozbawienia wolności jest niemalże najniższą karą, jaką sąd mógł wymierzyć za przestępstwo z art. 244 k.k., które jest zagrożone karą od 3 miesięcy 5 lat pozbawienia wolności.

W tym miejscu wskazać należy, że to, iż oskarżony sprzedał samochód, którym poruszał się dnia 5 marca 2018 roku, czy też chce podjąć zatrudnienie w charakterze kierowcy zawodowego, nie uzasadnia wymierzenia oskarżonemu kary łagodniejszej. Abstrahując już od faktu, iż oskarżony w każdym momencie może nabyć kolejny pojazd, to przecież decydując się prowadzić samochód miał świadomość swojej karalności, musi ponieść konsekwencje swoich działań, niezależnie od tego, jaki zawód w przyszłości chce wykonywać.

Sąd I instancji zasadnie uwzględnił pozytywną prognozę kryminogenną oskarżonego pozwalającą na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec niego kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, a wyrażająca się w przekonaniu, iż nie popełni on ponownie przestępstwa i będzie przestrzegać porządku prawnego. Dlatego też zasadnie warunkowo zawiesił wobec oskarżonego, który w dacie wyrokowania, na skutek zatarcia uprzednich skazań, nie był osobą karaną, a jednocześnie prowadził ustabilizowany tryb życia , wykonanie orzeczonej kary 4 miesięcy pozbawienia wolności na okres 2 lat próby.

Tym niemniej wymierzenie przez sąd I instancji oskarżonemu kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, tj. niemalże najniższej możliwej kary, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie gwarantuje realizacji funkcji i celów kary. W tej sytuacji zasadnym było wymierzenie oskarżonemu dodatkowej kary grzywny na podstawie art. 71 § 1 k.k. w wymiarze 50 stawek dziennych po 20 złotych.

Niewspółmierność kary zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary. Trzeba jednak pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 k.p.k. ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Kara pozbawienia wolności może być uznana za rażąco niewspółmierną tak z powodu nadmiernej jej wysokości, jak również z powodu nieorzeczenia warunkowego zawieszenia jej wykonania (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu - II Wydział Karny z 2015-02-19, II AKa 197/14). Z taką sytuacją nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie, gdzie kara 4 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania może być postrzegana jako łagodna, natomiast w żaden sposób nie jest ona rażąco niewspółmiernie surowa.

Bezpodstawny jest również zarzut dotyczący orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. Zgodnie z art. 42 § 1a orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest obligatoryjne w sytuacji skazania za przestępstwo z art. 244 k.k. Natomiast w myśl art. 43 § 1 k.k. zakaz ten orzeka się w latach – od roku do 15 lat. Zatem sąd I instancji nie miał możliwości odstąpienia od orzeczenia tegoż zakazu. Jednocześnie zakaz prowadzenia pojazdów orzeczono w wymiarze 2 lat, a zatem w okolicach dolnego zagrożenia. W sytuacji gdy oskarżony nie stosował się do orzeczonego wcześniej na okres trzech lat zakazu, nie było żadnych przesłanek by aktualnie zakaz ten orzekać w najniższym możliwym wymiarze.

Biorąc pod uwagę powyższe i uznając ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w Rybniku za prawidłowe, sąd okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Mając na względzie sytuację osobistą i finansową oskarżonego obciążono do wydatkami postępowania w kwocie 20 złotych i opłatą za II Instancję w kwocie 220 złotych.

SSO Lucyna Pradelska-Staniczek